წვიმდა, მივრბოდი, არვიცი სად მაგრამ მივრბოდი. ყველაზე მეტად ახლა განმარტოება და აზრების დალაგაება მჭირდებოდა. ინდა გავქცეულიყავი ამ სამყაროდან, მოვცილებოდი ყველას და ყველაფერს, არაფერი არ მინდოდა მარტოობი გარდა. ფიქრსი ვიყავი ნელ-ნელა ვწყდებოდი სამყაროს, აღარ მივრბოდი მუხლებიტ ვიდექი ტროტუარე და განწირული ვტიროდი, ის ერთადერთი დავკარგე ის რომელიც ცხოვრების აზრი იყო, რომელიც ძალიან მიყვარდა, ვხედავდი როგორ მირბოდა წყვილი ქუჩაში, სიყვარულით შესციცინებდნენ თვალებში. გული უფრო დამიმძიმდა გამახსენდა რაც მოხდა ცოტა ხნის წინ უფრო ავქვითინდი. ძალიან დიდი დრო გასულა რაც წვიმაში ვიჯექი ნატასთან გავიქეცი ყველაზე ახლოს მისი სახლი იყო. ნატას სახლთან ვიდექი და კარებზე ვაბრახუნებიი თან ვტიროდი.
-რა ხდება მია? რა მოგივიდა? გაბი სად არის შენთან არ იყო?- სასოწარკვეთილი და გაკვირვებული იყო ჩემი დანახვისას.
-სა...აბაას...დააა..ურეკ...ეე და მოო..ვიდე..სს-ვსლუკუნებდი და ძლივს წარმოვთქვი სამი სიტყვა.
-რა მოხდა ამიხსენი? რა დღეში ხარ?-თან ტელეფონი აიღო და საბას დაურეკა.
-მოვკლავ! გესმისსსს?! მოვკლავვვვ!-ნატამ გაშეშდა შემდეგ კი გაკვირვებულმა გამომხედა.
-საბა! ჩემთა მოდი ძალიან გთხოვ!-შიშით ჩაყვირა ტელეფონში.
-...
-არვიცი, მია მოვიდა ჩემთან საბას დაურეკე მოვიდესო თან გაიძახის მოვკლავო, მოდი ძალიან გთხოვ მეშინია-ნატაც სასოწარკვეთილი იყო
-მიაა! მალე მოვა საბა და არ ამიხსნი რა მოხდა?- მკითხა რამოდენიმე წუთის შემდეგ, მაგრამ კარზე ბრახუნი ატყდა და ნატამ გააღო და საბა ფეთიანივით შემოვარდა ოთახში
-მია რა მოხდა?-მკითხა საბამ
-გაბი სახლში მაცილებდა, ცოტა ხანში მოსახვევიდან ფურგონი გამოვარრდა და ჩვენს გვერდით გაჩერა გადმოვიდდა ოტხი კაცი ვერცერთს ვარჩევდი ღამე იყო, სირბილით წამოვიდნენ ჩვენსკენ და გაბის ხელი წაავლეს გაბიმ ერთ კაცს მუშტი უთავაზა სახეში მაგრამ ერთ-ერთმა სახეზე თეთრი ნაჭერი ააფარა, გაბი მოდუნდა თითქოს ეძინაო, სანამ ისინი გაბის გაუმკლავდნენ გავიქეცი და საიმედო ადგილას დავიმალე ყველაფერ ვხედავდი. ორმა გაბი ფურგონში ჩტენა ორი კი ჩემს საძებნელად წამოვიდნენ, როცა ჩემს სამალავს მოუახლოვდნე ლაპარაკის ხმა გავიგე
-არ იცის რომ მაინც ვიპოვით-თქვა ერთ-ერთმა ზიზღით
-ვიპოვით და უარესად დაიტანჯება
ისევ ნაბიჯების ხმა გავიგე შემდეგ კი მანქანის დაქოქვის, გავიხედე და ფურგონი მიდიოდა შემდეგ კი აქ წამოვედი.
საბას სახეზე თეთრი ფერი ედო და ერთ ადგილს მისტერებოდა
-ვიცი ვინც წაიყვანა!-ტქვა პაუზის შემდეგ
-რა? მითხრი ვინ იყო? ვისუნდოდა ჩვენი წაყვანა?
-მისმინე მია წლების წინ სანამ შენი და გაბრიელის მშობლები დაიღუპებოდნენ ისინი შეკრულები იყვნენ და განაგებდნენ ყველაფერს მათ მხოლოდ ერთი მტერი ყავდათდა, მან მოკლა თქვენი მშობლები და ახლა თქვენც მოგადგა. ის არის ყველაფრის თავი და ის არის ყველაფრის სათავეში.მისი სახელია გიორგი პატაშური არ გეცოდინება შენ.
-ახლა რა ვქნათ?- ვთქვი და ჩემს ტელეფონზეზარის ხმა გაისმა დავხედე გაბი იყო გამიკვირდა და ძალიან სწრაფად ვუპასუხე
-გაბი!
-მია მისმიე მე საბასთან მივდივარ გამოვექეცი, შენ სად ხარ? როგორ ხარ?- მომაყარა სიტყვები სწრაფად
-ატასთა ვარ საბაც აქ არის და აქ მოდი-მეც სწრაფად ვე ვუპასუხე პასუხიც არ გამცა ისე გამითიშა
ცოახანში კარზე გაბმული არის ხმა იყო, კარებს მივვარდი და გავაღე
-გაბიიიი!როგორ შემეშინდა-ჩავეხუტე და პატარა ბავშვივით ავქვითინდ ნუ არც დიდი ვიყავი 19 წლის
-მია..მია ნუ გეშინია აქ ვარ არსად წავსულვარ, სულ შენთან ვიქნები-თმებზე მეფერებოდა და სახის ყველა ნაკვთს მიკოცნიდა
-რატო მაინცდამაინც ჩვენ? როგორი ბედნიერები ვიყავიითთ-ისევ ვტიროდი და მახსენდებოდსა ჩ ვენი ბედნიერების ყოველი დეტალი
-დამშვიდდი, ნუ გეშინია! ბედნიერები ისევ ვიქნებით ნუ ღელავ-მამშვიდებდა და სახში შესვლაზე მიბიძგა
-გაბი! რამოხდა მოგვიყევი-კითხა საბამ
-ფურგონში რომ ჩამსვეს გაბრუებული ვიყავი, ცოტახანში ჩემი გადათრევა უნდოდათ, ლუკას მანქანა დავინახე და იქიდან ლუკა, გივი, ბაჩო და გოგა გადმოვიდნენ და სირბილით წამოვიდნენ ჩვენკენ მეც დავიძვრინე თავი და გამოვექეცი,ლუკამ მითხრა მიასთან წადიო ჩვენ მივხედავთო და გამოვიქეცი, მია -შემობრუნდა ჩემკენ-მიყვარხარ! ყველაფერს გავაკეთებ ამ ნაძილრების გასანადგურებლად-ხმაში ზიზღი გაურია, თვალები ჩაწითლებული ქონდა, მაისური შემოფლეტილი.
-მეშინია-ისევ ტირილი დავიწყე, ცუდად ვიყავი თავში რაღაც მიბაგუნებდა დამეუბნებოდა სადაცაა გავსკდებიო მაგრამ გული მეუბნებოდა გაბრიელთან ერთად ყველაფერს შეძლებო.. გაბი ჩემსკენ წამოვიდა და დიდიხნის უნახივით ჩამეხუტა, ამ ჩახუტებით ვიგრძენი რომ მას ჯეროდა ჩემი რომ ამ ყველაფერს გადავიტანდი მასთან ერთად და ყველაფერს გააკეთებდა ჩემს გასაბედნიერებლად.