სრული სიგიჟეა.. წამოვიდა სახლიდან და რატომ? ერთი უბრალო მიზეზის გამო.. სძულდა ყველა და ყველაფერი.. სახლიდან ერთი პატარა ჩემოდანი და გიტარა წამოიღო.. ოჰ ეს გიტარა.. მისი განუყრელი 'მეგობარი' იყო.. ბათუმში წავიდა.. თითქოს რაღაცის მოლოდინშიი.. სისულელეაა მაგრამ თითქოს ზღვა იხმობდა.. ახლა ეცინება ამაზე მაგრამ მან იპოვა ნამდვილი ბედნიერება.. მოკლედ ის ანა ვიბლიანია.. ერთი მდიდარი ოჯახის შვილი.. ერთიშეხედვით ყველა იტყვის რომ განებივრებული უბრალო თინეიჯერი გოგოა.. მაგრამ ყველამ ვინ მას ახლოდან იცნობს.. იცის მისი ყველა კარგი ასევე ცუდი მხარე მიხვდება.. უფროსწორედ დარწმუნებით იცის რომ იგი სულაც არ ჰგავს იმ განებივრებულ 18 წლის მდიდარ გოგონებს რომლებიც მის ახლობლებში საკმაოდ მრავლად იყვნენ.. მისთვის ბედნიერება ყოველ დღე ახალი ფეხსაცმლის და კაბის ყიდვა კიარ იყო არამედ მას ბედნიერებას წვრილმანი რაღაცეები ანიჭებდა.. ერჩივნა მეგობრებთან ერთად,კოცონთან სადმე სოფელში გაეტარებინა ზაფხული ვიდრე სადმე სხვა ქვეყანაში ოკეანის პირას.. სადაც ახლა სთხოვდნენ წასვლას.. სძულს მის გარშემო მყოფი ადამიანები.. ხანდახან მშობლების მიმართაც კი უჩნდება მცირედი ზიზღი.. რათქმაუნდა მას ჰყავს ძვირფასი ადამიანები.. საუკეთესო მეგობრები(ლანა,ალექსანდრე,ქეთა,დემეტრე და გიორგი).. მათთან ერთად შეუძლია იყოს უსაზღვრო.. ლაღი.. მხიარული და ბოლომდე გამოაჩინოს თავისი ბავშვური და კეთილი სული..
დაიღალა დაღალა ამ ფარსმა.. ამხელა დედამიწაზე არავინაა ისეთი ვინც მას ბოლომდე გაუგებს..ვისაც შეეძლება მას ის სითბო მისცეს რაც აკლია.. ალბათ იტყვით..კიმაგრამ მას ხომ ჰყავს საუკეთესო მეგობრები რატომ ეძებს ვიღაც 'სხვას?'.. არა ხანდახან მათაც არ ესმით ანასი.. ხანდახან მეგობრები რომლებიც მასთან ბავშვობიდან არიან ვერ უგებენ მას.. მოკლედ ბევრს აღარ გავაგრძელებ ანას პიროვნებაზე ლაპარაკს.. დავუბრუნდეთ რეალობას.. ბათუმში ჩამოსვლისთანავე დაურეკა მეგობრებს..
-ჰოუ ჩემოლამაზო--გაისმა ყოველთვის 'მასხარა' დემეტრეს ხმა..
-აჰაჰაჰ დემეე..ჩემო სიმპატიურო როგორხარ?--უპასუხა ანამ მეგობარს სიცილით.. უბრალოდ არ შეეძლო მეგობრებთან მოწყენა..
-რავი ვარ რაა.. ჰო ისა ჩემო ლამაზო შენთან ვიყავით სახლში..მაგრამ ნინომ(ანას დედამ) მითხრა სახლიდან წავიდაო და რახდება გამაგებინებ?
-ხო მაგის სათქმელად დაგირეკე დემე.. გეტყვი სადვარ ოღონდ პირობა მომეცი რო თქვენს გარდა ვერავინ გაიგებს..
-ნწუუ კაირაა ანეტ ეგრე მიცნობ?? ვისუნდა ვუთხრა კაირაა
-ხო ბათუმში ვარ.. ჩვენ სახლში(მეგობრებს ბათუმში ჰქონდათ საერთო სახლი და ყოველ ზაფხულს ჩამოდიოდნენ აქ)..
-ეგრეც ვიცოდი.. მისმინე ეხლა ყველა ჩამოვდივართ მანდ და ზედმეტები არგავიგო ზაფხულია ბოლოსდაბოლოს ისედაც უნდა წამოვსულიყავით ყველა პროსტა შენ ცოტა ადრე ჩახვედირაა... ხოდაისა გოგო რამე დაგვახვედრე მე პირადად ძალიან მშია..--უთხრა სიცილით დემეტრემ..
-კაი რომეეეოო.. --გაეცინა ანასაც
-აუ ანეტ შენთავსვფიცავარ არშეგარჩენ..
-ხოკაი შენ ჯერ გაამხილე შენი 'საიდუმლო' და მერე ილაპარაკე ზედმეტი--სიცილით უთხრა ანამ და იმის წარმოდგენაზე თუ როგორი სახე ექნებოდა დემეტრეს ორმაგად ხარხარებდა..
-ანა ვიბლიანო! ჩამოვალ და მოგივლი!!--გამოსცრა დემეტრემ..
-ოფფ დემეტრე სამხარაძე ერთი რამე გაბედო რაა.. --უთხრა და მოსალოდნელი 'შეტევისგან' თავის ასარიდებლად ტელეფონი გათიშა..
-სულელი რომეო.. ჩაიცინა ვიბლიანმა და ტელეფონს გადახედა..
მობეზრდა სახლში ყოფნა თან ბავშვები ჯერ არ ჩამოსულან და იფიქრა ზღვაზე გავალო.. თან უკვე საღამო იყო.. აიღო გიტარა და გავიდა გარეთ..
ეს ასევ თქვათ მისი ტრადიციაა.. საღამოს ზღვაზე გადის ხოლმე და გიტარაზე უკრავს.. ახლაც ასე მოიქცა ერთ ლოდზე კარგად მოკალათდა და დაკვრა დაიწყო.. წამსვე გაიჟღერა ნაცნობმა მელოდიამ..
"გამოიდარებს".. მღეროდა და თან გრძნობდა რომ ვიღაც თვალს ადევნებდა.. მალე 'ვიღაცის' სიახლოვე იგრძნო და დაინახა როგორ ჩამოჯდა მის გვერდით ერთი ბიჭი.. სახეზე არ შეუხედავს კარგად..
-სიყვარულისგანნ..იცი,არ მეძინა გუშინ... აჰყვა 'უცნობიც' სიმღერაში.. როცა დაკვრას მორჩა მხოლოდ მაშინღა დააკვირდა ბიჭს რომელიც ღიმილით შეჰყურებდა ანას..
-რატი აბულაძე..
-ამმ.. სასიამოვნოა..
-შენს სახელს არ მეტყვი?-- ოჰ ეს ღიმილი...
-ამმ.. ისაა.. ხო.. ანა ვიბლიანი..--დაბნეულმა გაუღიმა ბიჭს..
-სასიამოვნოა..--მანაც ღიმილით უპასუხა და ზღვას გახედა..
'ზღვისფერთვალება' გაიფიქრა ანამ და ჩაეცინა.. რატომღაც მოიხიბლა ამ ბიჭით.. სასწაული თვალები ჰქონდა.. ზღვისფერი.. თანაც მასში რაღაც ძალიან პოზიტიური 'იკითხებოდა'.. მისი თვალები ისეთი ლამაზი ჩანდა..ისინი გაჰყურებდნენ ღამის ბათუმს და ზღვას.. მის თვალებში რაღაც სასწაულად აირეკლებოდა ზღვის ნათება.. თან ღიმილი.. ოჰ ეს ღიმილი.. თვალებს უფრო მეტ იერს მატებდა.. ძალიან სიმპატიური ბიჭი იყო.. ეტყობოდა რომ არ ჰგავდა ჩვეულებრივ "ძალით ბიჭებს".. ასე დიდიხანი იჯდნენ და გაჰყურებდნენ ზღვას.. არცერთს ხმა არ ამოუღია.. თუმცა მყუდროება ანას ტელეფონის ზარმა დაარღვია..
-ჰოუ დემიკო :დ --უპასუხა ღიმილით..
-დემიკო კიარა სადხარ გოგო შენ.. ჩამოვედით და სახლში არ დაგვხვდი.. შეიძლება ესე?-- გაისმა დემეტრეს ვითომ ნაწყენი ხმა.. ამდროს კი სიცილს ვერ იკავევდა..
-ამმ.. უიი.. მოვდივარ ეხლავე..-უპასუხა ანამ ჩქარა და ტელეფონი გათიშა..
-ისევ გნახავ?--ჰკითხა რატიმ.. თვალებში უყურებდა..
-იმედი მაქვს კი..
-კარგი.. მაშინ შეხვედრამდე.. უთხრა ბიჭმა და ღიმილით გააყოლა თვალი წინ მიმავალ გოგონას..
***
სახლში მისულმა ბავშვების სიცილი გაიგო და გაეღიმა.. 3 დღეა არ უნახავს ისინი და როგორ მონატრებია თურმე.. როგორცკი მისაღებში შევიდა დაინახა ძირს მწოლიარე ლანას როგორ აწვალებდა დემეტრე ისკი თან იცინოდა თან ბოლო ხმაზე ყვიროდა
-გამიშვიიი შე ვიროო... გადირაა დამანებე თავი.. აჰაჰაჰა
-ვაიმე ლანუკ გაჩერდი ჩემოპრინცესა თორემ უარესი მოგივა..--'ახარა' დემეტრემ და წვალება გააგრძელა..
-აჰაჰა კაიბიჭო გაუშვი ტოო.. ცოდოაა..--უთხრა სიცილით გიორგიმ..
-ვაიმე ვინმოსულაა.. --თქვა ალექსანდრემ და მზერა ჩემსკენ მომართა.. ყველამ მე შემომხედა და ყველა ერთად წამოვიდა ჩასახუტებლად... ვაიმე იქ რა ხდებოდა ვერ წარმოიდგენთ... ყველანი ძრის 'ვიწექით' და ბოლო ხმაზე ვხარხარებდით.. ყოველთვის სერიოზული ალექსანდრეც კი აცანცარდა.. არა დასკვნა გამოტანილია აკლიათ ამათ.. ნუ მეც..
-აეე კაიი აეყარეთ ეხლა დროზეე.. გავიგუდეე..--დავიყვირე ბოლო ხმაზე მაგრამ შენც არ მომიკვდე რაა... არავინ არ გატოკებულა..--აეე რომეოო შენმაინც ადექიი..--მივმართე დემეტრეს და მის მზერას რო გადავეყარე სიცილი დავიწყე..
-მაშ რომეო ხო?--მითხრა და თვალები მოჭუტა
-ხო რომეო..!--ვუთხარი სიცილით და ვერ გავიაზრე ისე წამის მეასედში ჰაერში აღმოვჩნდი..
-არ გაპატიეებ...სამხარაძე ამაასს..! დამსვიი..-ვკიოდი ბოლო ხმაზე და ვიცინოდი..
-აუუფფ გირჩევნია გაჩერდე თორე გადაგაგდებ ფანჯრიდან
-აუდემეე დამსვი გეყოს ეხლა რაა--ვუთხარი სიცილით..
-კაი კაი.-მითხრა დ ავერც გავიაზრე ისე აღმოვჩნდი იატაკზე..
-მოგკლავ დემეტრეეე--ვიკივლე და გავეკიდე... მთელი სახლი მოვირბინეთ ბავშვები კი ვიდეოებს გვიღებდნენ.. და იცინოდნენ..
-ეჰეიი კაი ეხლა გეყოთ რა.. მშიააა--დაიყვირა ალექსანდრემ და 5 წუთში ყველა სამზარეულოში 'შეგვყარა'..
-ქეთუსს ხოიცი როგორცც მიყვარხარრ...--ეუბნებოდა გიო ქეთას და ამაოდ ცდილობდა მის შემორიგებას (ხო არ მითქვამს,გიო და ქეთა ერთად არიან)
-ნწუუ.!! დამანებე თავი ეხლა..!!-უთხრა მკაცრად მაგრამ მაინც გაეღიმა გოგონას..
-აუ მოგკლავს რა ეგ სიამაყე შენ!!-გაუცინა გიომ და ლოყაზე აკოცა..
-კაი კაი გაჩერდით ეხლა--თქვა ლანამ და ყველას ყურადღება მან მიიპყრო..--რაიყოთ როგორ მიყურებთ..უიმეე..ვჭამოთ რა და მერე სადმე წავიდეთ..
-კაი იდეააა--ყველას მოგვეწონა ლანას ნათქვამი და ვახშმობას შევუდექით..
-ხო ეს ჯაან ჭკვიანიმყავს :*--თქვა დემეტრემ და ლანას მიეხუტა..
-აუ მომაშორეთ ეს არსება რა.. არ შეიძლება ხალხო?--თქვა ლანამ და ძლივს მოიშორა მასზე აკრული სხეული..
ვახშამს რომ მოვრჩით,ერთ ჩვენს საყვარელ კლუბში წავედით..
იქ მისული სასიამოვნოდ გავვოცდი.. ვერც წარმოიდგენთ იქ ვინ დაგვხვდა.. ზღვისფერთვალება..
-ეე აბულაძე ტოო..--თქვა ალექსანდრემ და რატისკენ წავიდა... რაა?? მოიცა ესნეი ერთმანეთს იცნობენ?? მალე გიომ და დემემაც მას მიბაძეს და რატისკენ წავიდნენ..
-აბულაძე ჩამოვიდა?? --გაიკვირვა ქეთამ და მზერა ლანს გაუსწორა..
-აუ როგორც ხედავ კი გოგო.. --თქვა დაბნეულმა ლანამ
-მოიცა და ჩვენ რატო არ გვითხრა..ბიჭებმაც არ იცოდნენ როგორც ვატყობ..
-არვიცი არვიცი..
-მოიცა ეე ამიხსენით ვინაა საერთოდ ეს აბულაძე..--როგორც მივხვდი ზღვისფერთვალებას იცნობდნენ ესენი..
-ჩვენი ბიჭების ძმაკაცია რა.. პროსტა 10 წლის წინ წავიდა ინგლისში.. და იმის მერე აღარ ჩამოსულა მარა როგორც ხედავ 10 წლის მერე დაბრუნდა..--მითხრა ქეთამ..
-მოიცადა მე რატომ არაფერი არ ვიცოდი?
-ეგრე იყო საჭირო.. ალბათ მალე ყველაფერს გაიგებ..ეხლა კი წამო მივიდეთ ვნახოთ რატი..
-ვაა ჩემი გოგოებიი... თქვა რატიმ და ქეთას და ლანას გადაეხვია..
-აუ რატო არ თქვი რო ჩამოდიოდიი..
-სიურპრიზი იყო ლანუკ..--თქვა და გაიცინა... ოჰ ეს სიცილიი.. ღმერთო უკვე ჭკუიდან მშლის ეს ბიჭი..
-პრივეტ.. --როგორც იქნა შემამჩნია და გამიღიმა..არაფერი ვუპასუხე დემეტრეს გვერდით დავჯექი მან კი ხელი გადამხვია და თბილად გამიღიმა..
მალევე მიმტანი გოგონა მოგვიახლოვდა..
-რას ინებებთ?
-რავი 4 ვისკი და 3 ფორთოხლის წვენი მოგვიტანეთ..
-კარგი--ისე გაიღიმა გოგომ სიცილი ვერ შევიკავე..
-აუუ ნახეთ როგორ გეპრანჭებოდათ..--ვუთხარი ბიჭებს და მზერა რატის გავუსწორე..
-ხო მაგრამ რავქნა რომ მე პირადად ერთადერთი პრინცესა მყავს?--თქვა ისე რომ ჩემთვის თვალი არ მოუშორებია.. რა სულელი ვარ..რა სულელი.. როგორ ვერ დავუშვი ის რომ მას შეიძლება შეყვარებული ჰყავდეს.. ბოლოს და ბოლოს ესეთი სიმპატიური ბიჭი მარტო როგორ იქნება.. სულელი ხარ ვიბლიანო სულელი..
ირონიულად გავუღიმე და თვალი ავარიდე..
ხალხი ერთობოდა მე კი რატომღაც რატის სიტყვებმა გუნება გამოფუჭა და გონება სულ ამირია... კარგი რა რაზე ფიქრობ ანა ბიჭი 2 გყავს ნანახი და უკვე რაღაც სისულელეებს ფიქრობ?!
მეუბნებოდა ჩემი შინაგანი ხმა..
-რატო მოიწყინე?--დავინახე როგორ მომიჯდა გვერდით რატი..
-არაფერი ისეთი..--ვუთხარი მე და ვეცადე გამეღიმა..
-კაი მაშინ ვიცეკვოთ..--ამაზე უარს როგორ ვეტყოდი..
-კარგი..თუ ეს ხასიათს გამომიკეთებს ვიცეკვოთ..-ვუპასუხე და მის გამოწვდილ ხელს ჩემი შევაგებე..
დიდი ხანი გაიწელა ცეკვა.. მე კი რატომღაც მინდოდა მალე დამთავრებულიყო რომ გარეთ გავსულიყავი.. ცუდად ვხდებოდი მის ხელს რომ ვგრძნობდი ჩემს წელზე.. ღმერთო რა მჭირსს!! 1 დღის გაცნობილმა ბიჭმა თავგზა ასერ ოგორ ამიბნია.როგორც იქნა დამთავრდა ცეკვა და მეც თავის ტკივილი მოვიმიზეზე და სახლში წავედი.. დემეტრემ აიჩემა მარტო არ გაგიშვებ ხოარ გაგიჟდიო და მექაჩებოდა წაგიყვან მეო.. მაგრამ ბოლოს რატიმ უთხრა შენ მთვრალი ხარ მე წავიყვანო და ასე აღმოვჩნდი რატისთან ერთად ერთ მანქანაში..
---------------
აჰ ^_^ დავბრუნდი ახალი ისტორიით.. შეაფასეთ.. ვეცდები იმედები გაგიმართლოთ და კარგი გამოვიდეს.. მიყვარხართ <3 <3