სარკის წინ კიდევ ერთხელ დატრიალდა, უკეთ შეათვალიერა საკუთარი თავი და უკმაყოფილო სახეზე კმაყოფილებამ გადაჰკრა. უკვე წელიწადია გასული, რაც სასწავლებელი დაამთავრა, ამასთან ერთად ყველა სხვა პროცედურაც და შეუძლია თამამად თქვას, რომ რაღაცად გამოდგება. შეუძლია დაიკვეხნოს ფილოლოგი ვარო, მაგრამ ვერ იტყვის კარგიო, რადგან ეს პირველი მცდელობაა საკუთარი თავის გამოცდის. სკოლაში უნდა წავიდეს, სასწაულად უნდა ბავშვობიდან მასწავლებლობა და ეცდება თავი მოაწონოს დირექტორს. სკოლის რანკს მნიშვნელობა არ აქვს, მთავარია ბავშვები ესხდნენ გაკვეთილზე.
სახლიდან გავიდა, კარში გასაღები გადაატრიალა და რამოდენიმე კიბის გადაბიჯების შემდეგ, სადარბაზოდან ქუჩაში გავიდა. როგორც ყოველთვის, ახლაც იჯდა მაო ბებო იქვე, ბებერი კაკლის ჩრდილში და მარაოს ჩვეულად ინიავებდა.
–გამარჯობა, მაო ბებო! – ხელის დაქნევით მიესალმა.
–ბეაკო, ბებო, როგორ ხარ? – თბილად გაუღიმა მოხუცმა.
–კარგად, თქვენ როგორ გიკითხოთ?
–ეჰ, როგორ იქნება ჩემნაირი ბებერი, ვზივარ და უაზროდ ვიქნევ ამ მარაოს! შენ საით გაგიწევია ამ პაპანაქებაში?
–ვაკანსიააო ერთ სკოლაში და ბედი მინდა ვცადო!
–უფალი შენკენ! წარმატებები, ბეაკო! – მიაძახა მაომ.
–მადლობა, მაო ბებო! – დაუბრუნა მანაც და კორპუსების ჩიხში შეუხვია.
ეს ჩიხი დიდად არ უყვარდა, მაგრამ სხვა გზა არ ქონდა, მხოლოდ აქედან გადიოდა უახლოეს გაჩერებასთან. ტელეფონზე საათს დახედა, ათის ნახევარი იყო უკვე. იმედი დაიტოვა, რომ ავტობუსს ამ ჯერად მაინც არ მოუნდებოდა საცობებში გაჭედვა და ავიდა კიდეც. როგორც ყოველთვის, ახლაც უამრავი ადამიანი იყო. დრო რომ ქონოდა მეტი, მორიგს დაელოდებოდა, მაგრამ ახლაც არ იყო დარწმუნებული, რომ ნახევარ საათში მივიდოდა, ასე რომ, მოუწია ასვლა.
რამოდენიმე წლის წინ, როცა უკიდურესად გაუჭირდა მარტოხელა დედას შვილის გამოკვება, ჩაცმა და ამავდროულად უნივერსიტეტის ხარჯების დაფარვა, მიუხედავად იმისა, რომ სრულ დაფინანსებაში იყო, ადგა და იტალიაში წავიდა სამუშაოდ. ჯერ ისედაც ობოლი გოგო, სულ მთლად დაობლდა. ერთი წლის განმავლობაში არანაირი წვდომა არ გააჩნდა დედასთან ბეას. არც ტელეფონი, არც კომპიუტერი და არც სხვა დანარჩენი, რითაც მათ ერთმანეთის მოკითხვა შეეძლებოდათ, არ ქონდათ, ამიტომაც ერთი წელი ჩაუვარდა უნივერსიტეტში ბეას, რომელიც წინასწარ გლოვობდა დედას. მერე უცხო ნომერი შემოვიდა ბეას ტელეფონზე და საბოლოოდ იწამა სასწაულები. დედა დაუბრუნდა და მის შემდეგ კომპიუტერით იქნებოდა ეს თუ ტელეფონით, კომუნიკაცია არ შეუწყვიტავთ. დედა მუდმივად უგზავნიდა ოფლით ნაშოვნ თანხას და გოგომაც შეძლო უნივერსიტეტის წარმატებით დასრულება.
სკოლაში შევიდა და წვალებით მოძებნა კაბინეტი. ჯერ ათი აკლდა ათს. გაუკვირდა, რომ ავტობუსმა თავისებურები არ გააკეთა და როგორც ყოველთვის ხდება, აქაც არ დააგვიანდა. ეტყობა ბედნიერ ფეხზეა ამდგარი დღეს.
კარზე ფრთხილად დააკაკუნა და იმის შემდეგ შევიდა, რაც იქიდან თანხმობა მოესმა. ლამაზი, ტანადი ქალის გვერდით იჯდა ძვალმსხვილი ქალი, რომელსაც ასევე არ აკლდა სილამაზე.
–გამარჯობა, – უხერხულობით მიესალმა. – ვაკანსიაზე ვარ მოსული...
–გოგონა, ჯერ ათი საათი არ არის! – მკაცრად ჩაილაპარაკა ტანადმა ქალმა და თვალები გადაატრიალა.
–არაუშავს, ათი წუთი არც იქით, არც აქეთ, – თბილი ღიმილით დაამატა მეორე ქალმა, უკმაყოფილო ქალს მკაცრად შეუბღვირა და მერე ბეას შემოდიო ანიშნა. – ვატყობ საკმაოდ ახალგაზრდა და გამოუცდელი ხარ, არა? – ინტერესით შეათვალიერა.
–დიახ, – უხერხულად შეიშმუშნა ბეა. – სულ რაღაც ოცდაოთხი წლის ვარ, თუმცაღა ფილოლოგიური მაქვს დამთავრებული და გავლილი მაქვს ყველა საჭირო პროცედურა.
–მაშინ სწორ ადგილას მოსულხარ! – თბილ ღიმილს არ იშურებდა ქალი და ათვალიერებდა ბეას.
–არ მგონია გამოუცდელმა ბავშვმა გამკლავება შეძლოს თავისზე ცოტა პატარა ბავშვების, – აწიკვინდა ტანადი ქალი.
–თქვენ რომ სამუშაო დაიწყეთ, ბავშვობიდან დაგყვათ გამოცდილება? – განრისხდა ბეა, თუმცა შეძლო დიპლომატიურად წაეყვანა საუბარი. – თქვენც მიგიღეს სამუშაოზე და იქ შეიძინეთ გამოცდილება. მეც იგივეს ვაპირებ და თქვენთან თუ არა, სხვაგან მაინც მიმიღებენ.
–ლია, მგონი ზედმეტი მოგდის! – შეუღრინა ქალმა, რომელიც აშკარად კეთილად იყო განწყობილი ბეას მიმართ. – თქვენ კი, დაგვიტოვეთ თქვენი CV და ჩვენ განვიხილავთ და პასუხს მოგვიანებით გაგაგებინებთ.
–დიახ, გმადლობ! – თითქოს დაძაბულობა მოეხსნა, ფეხზე წამოიჭრა, თავი დაუკრა, დაემშვიდობა და კაბინეტიდან გავიდა.
მთელი გზა ნერვიულობდა და იმაზე მეტად იყო დაძაბული, ვიდრე იქ, ოთხ კედელს შორის.
ტელეფონი ამოიღო და დაქალის ნომერი მოძებნა. რამოდენიმეჯერ გავიდა და ადრესატმა, როგორც ყოველთვის, ახლაც მხიარულად უპასუხა.
–ან, არ გინდა სადმე წავიდეთ?
–წავიდეთ.
–იდეა გაქვს?
–გოგო, დაგავიწყდა? – თითქოს აზრზე მოვიდა ანკა.
–რა? – გაკვირვებულმა იკითხა ბეამ.
–დღეს არჩვაძეების დაბადების დღეა!
–ტყუპების?
–ხო.
–სულ გადამავიწყდა.
–ხოდა დალაგებულია გეგმები! ვიშოპინგოთ? – მხიარულად ჩასძახა.
–ნეტა ყოველ დღე არ ყიდულობდე ახლებს რა! – უკმაყოფილოდ აიბზუა ცხვირი ბეამ.
–ვითომ შენც არ გიჟდებოდე შოპინგზე რა!
–ნახევარ საათში ჩვენ მაღაზიასთან, – დაუთქვა ადგილი.
გაიგო კოცნის ხმა, რომელიც დაქალმა „გამოუგზავნა“, გაეცინა და გათიშა.
ანკა და ბეა ბავშვობიდან დაქალები არიან. უკვე თხუთმეტი წელია უძლებენ ერთმანეთს. ცხრა წლის იყო ბეა, ანკა კი ათის, ერთმანეთს რომ დაეჯახნენ და იმის გამო, რომ არც ერთმა დათმო პოზიცია, იმის შესახებ თუ რომელი – რომელს დაეჯახა, თმებით ითრიეს ერთმანეთი. მერე ბეას დედამ გაიგო ეს ამბავი და ანკასთან მიიყვანა სახლში მოსაბოდიშებლად შვილი, იქ კი აღმოჩნდა, რომ სულაც არ იყვნენ ისეთი აგრესიულები და კაპასები, როგორიც ერთი შეხედვით გამოჩნდა „ჩხუბის დღეს“ და დადაქალდნენ. იმის მერე სულ ორჯერ არიან ერთმანეთს გაბუტულები, ისიც მაქსიმუმ ერთი კვირა გაგრძელდა და ახლა შეხმატკბილეულები ცდილობენ გაუძლონ ერთურთს.
ზუსტად ნახევარი საათი დასჭირდა მაღაზიასთან მისასვლელად, რომელიც ასე ძალიან უყვარდათ. სულ აქ ნახულობდნენ იმას, რაც სჭირდებოდათ, ამიტომ აღარ უწევდათ სხვაგან ბოდიალი. თანაც მაღაზიისთვის მიებათ კაფე, რომელიც უკვე ყოველდღიურობის განუყოფელ ნაწილად ექცათ გოგოებს.
–ანკა, სად ხარ? – ღრენვით ჰკითხა მას შემდეგ, რაც უპასუხა გოგომ.
–ხუთ წუთში მანდ ვარ. შენ თავს ვფიცავარ, აფციაურისხელა საცობებია, – ამოიზმუვლა და მძღოლის ყურთან დაყვირების ნაცვლად, ბეას დაუყრუა ყური „გააჩერეს“ ძახილით.
–ვთიშავ და მალე მოდი, – ჩასძახა გაბრაზებულმა.
–ფეხით მოვდივარ და ვეცდები მოვაღწიო მალე.
–მანქანა სად გააქრე?
–ვულკანიზაციაშია, – ჩაიფხუკუნა. – ავადაა.
–კიდე კარგად გიძლებს, – წარბები, უკმაყოფილების ნიშნად, კუშტად შეკრა და ხალხს შეავლო თვალი. – მოდი ახლა მე შევალ, იქნებ რამე ნორმალური ვიყიდო, თორე ამევსო შენ ხელში გარდერობი გამომწვევი კაბებით.
–ეე! არ გაბედო! – წამოიყვირა.
–რა გაყვირებს? ყველა ზედ რომ არ შეიხედო, არა?
–არა. მოვედი!
ბეას წინ აშკარად არც და ვერც იქნებოდა, ამიტომ უკან მიიხედა. ჰორიზონტზე მართლაც ჩანდა ანკა. თავისი სასაცილო სიარულით, გაჯგიმული მოარღვევდა ჰაერს. ფხუკუნი, რომელიც მისი დანახვისას დაეწყო, სიცილში გადაეზარდა.
–მე დამცინი? – თითი მკერდისკენ წაიღო ანკამ და წარბები ზემოთ აზიდა.
–აბა სხვას ვის უნდა დავცინოდე? – გადასაკოცნად წაიწია ბეა.
–შენ მოგხვდება! – შეუღრინა და ჰაერს უფრო აკოცა, ვიდრე დაქალს.
–შენც არ აგცდება! – ნიშნისმოგებით გაუღიმა და მაღაზიაში შევიდა. – უკვე აღარ შემიძლია ამ მოკლე, გამომწვევ კაბებში და იმედს ვიტოვებ არ იყოჩაღებ! – გამაფრთხილებელი ტონით უთხრა.
–კაი რა, ბეატრის! რანაირი ქალი ხარ შენ?
–რანაირი და ჩვეულებრივი! – პოზიცია არ დათმო.
–ნახე რა კარგი კაბაა! – წამში შეამჩნია მიმზიდველი კაბა და კი არ წავიდა, გაიქცა, თითქოს ვინმე დაასწრებდა.
–მე მაგას არ ჩავიცმევ! – როგორც კი დაეწია, მაშინვე მკაცრად მოახსენა.
–და მერე ვინ გეპატიჟება? – ამრეზით ახედა.
–ანკა, შენ აპირებ მაგის ჩაცმას? – ახლა ბეამ შეათვალიერა ამრეზით.
–ხო, რა იყო, ჩემ ფორმებს რა დაუწუნე? – კაბა დაუკითხავად ჩამოხსნა და გასახდელისკენ დაიძრა.
რამოდენიმე წუთი ბეა ტელეფონს ათამაშებდა ხელში და უკვე ბრაზით იბერებოდა. არ უყვარდა ეს გადაპრანჭული გოგოები და რა ექნა? მართალიც იყო, რა საჭიროა უკანალამდე ჩახსნილი კაბა გეცვას დაბადების დღეზე, როცა შეგიძლია ჩვეულებრივი, ყოველდღიური ტანსაცმლით გამოცხადდე და თავისუფლადაც იყო?! არ ესმის და ამიტომაა, რომ ბოლო ორ დაბადების დღეზე, სადაც ანკას გარეშე მოუწია წასვლა, ჯინსის შარვლითა და უბრალო მაისურით იყო.
–დიდება შენს გამოჩენას! უკვე სამაშველოში ვრეკავდი! – სიცილით წაკბინა დაქალი და შემდეგ შეათვალიერა.
შავი, ბრჭყვიალებით გართული, კოჭებამდე კაბა, რომელიც მუხლს ზევით იყო ჩახსნილი და უკან ღრმად ამოჭრილიყო, უფრო ლამაზს ხდიდა ანკას.
–თმებს თუ დაიხვევ, იდეალური ხარ! – აღტაცება ვერ დამალა ბეამ.
–ღმერთს მადლობა, შენ რაღაც კარგი წამოგცდა! – გადაიხარხარა ანკამ და ბედნიერი დატრიალდა კიდევ ერთხელ სარკის წინ.
მერე გადაიხადეს და ბეას კაბის საყიდლად დაიძრნენ. ბევრი იარეს რიგებსა და განყოფილებებს შორის, მაგრამ ყველაფერზე ცხვირს იბზუებდა ბეა. მოსაწონს ვერაფერს ნახულობდა. ბოლოს ისევ თავად გააკეთა არჩევანი. კაბა მოეწონა. ვერ ვიტყვი, რომ კოჭებამდე იყო დაფარული და არ იყო მიმზიდველი, მაგრამ ამ გოგოს თუ ასეთი გემოვნება შეუჩინა ანკამ, რაღაცით კარგიც კია, იქნებდა ბედი გაეხსნას. კრემისფერი, მუხლს ჩაცელილი კაბა იყო, სულ ორი ან სამი სანტიმეტრით, დეკოლტე, მკერდის არესთან ბრჭყვიალებით გაფორმებული და დანარჩენი სადა. გაისინჯა და მოერგო თუ არა, მაშინვე განაცხადა, რომ ყიდულობდა. ფასმა ცოტა შეაცბუნა, მაგრამ უღირდა. ასე კაბა დიდი ხანია არ მოსწონებია და რა იცის, იქნებ მისი საბედოც ამ კაბამ მოიტანოს!
ფეხსაცმელზე უარი განაცხადა ბეატრისმა, მაქვსო, ანკამ კი ორი წყვილი შეიძინა.
საბოლოოდ, პარკებით დახუნძლულებმა დატოვეს შენობა. ბეას ტელეფონზე შეტყობინება მოუვიდა და ჩანთაში ჩასახედად გაჩერდა. გაჩერდა და ვაი იმ გაჩერებას. ზურგზე მძიმე დარტყმა იგრძნო, ისღა გააცნობიერა, რომ ვიღაც ძლიერი დაეჯახა და მიწაზე განთხმულმა ტკივილისგან ამოიკვნესა. დამჯახებელი, რა თქმა უნდა, მამაკაცი იყო.
სანამ ბეა ასფალტზე ნებივროვბდა, მამაკაცი წამოდგა, გასუფთავდა. გოგო მაშინღა გამოფხიზლდა, როცა ჩრდილმა დაფარა და გაკვირვებულმა ჭყიტა თვალები. ფეხებიდან მზერა გამოწვდილ ხელზე შეაჩერა, შემდეგ იმასაც არ დასჯერდა და სახეზე შეხედა. თვალებზე თითქოს ბინდმა გადაჰკრაო, ვერ გაარჩია მამაკაცის სახე.
–ადგებით თუ კომფორტულია? – უცნობი დამჯახებელი მამაკაცის ბოხმა ბარიტონმა შეაფხიზლა და გამოწვდილ ხელს თავისი შეაგება. ფეხზე წამოდგა და გასუფთავებას შეეცადა.
როცა თავადაც დაასრულა გასუფთავება, მამაკაცს უკეთ შეხედა. მისმა სიმპათიურობამ წამში დაატყვევა, მაგრამ ვულკანი ამოფრქვევას ლამობდა. პარკს გადახედა, რომელიც ტალახში გორავდა და საბოლოოდ გამოვიდა წყობიდან.
–დამეჯახე, წამაქციე, დამჟეჟე, კაბა გამიფუჭე და ირონიულ კომენტარსაც არ იშურებ? – გამოსცრა კბილებში გაბრაზებულმა.
–მაპატიე, არ მინდოდა ასე გამომსვლოდა, უბრალოდ მეჩქარებოდა და არც ჩემი კომენტარი ყოფილა ირონიული, – როგორც ბეას, ასევე ანკას გასაკვირად, მამაკაცმა თბილად გააგრძელა საუბარი, – წაქცევასა და დაჟეჟილობებს მე ვერ გამოვასწორებ, მაგრამ კაბას ახალს გიყიდი.
ბეამ გაკვირვებულმა ახედა თავისზე ერთი თავით მაღალ მამაკაცს და შემდეგ ტუჩები მობრიცა.
–არ მინდა ახალი! – განაცხადა მკაცრად და მოფხუკუნე დაქალს მუჯლუგუნი ვითომდა შეუმჩნევლად გაკრა.
–„მე ახალი არ მინდა, ძველი მირჩევნია“? – სასაცილოდ გააჯავრა მამაკაცმა და დიდი ხნის ძმაკაცივით გადახვია ხელი. – ახლა მე და შენ ვიყიდით იგივე კაბას, ოღონდ ახალს და კიდევ რასაც ხელს დაადებ! უარს არ მივიღებ! – თბილად გაუღიმა და დატყვევებული ბეაც მორჩილად დაჰყვა დამანგრეველისა და ამავდროულად ამშენებელის ბრძანებას.
–––––––––––––––––––––––––––––
მაპატიეთ, ვეღარ ვაგრძელებ ჯერ–ჯერობით "გზაჯვარედინზე" ისტორიას, გარკვეული მიზეზების გამო.
იმედია მოგეწონებათ და სტიმულს მომცემთ გავაგრძელო...