ცხოვერება? ერთი დიდი ნაგავიაა.. რომელსაც სუნი ასდის, თუმცა ცხოვრებას შეჩვეული ადამიანები მდორე სუნს ვერ ვგრძნობთ. სუნს, რომელიც ფილტვების თითოეულ კედელს ლაყე კვერცხივითაა მიხეთქებული, მაგრამ მაინც ვუძლებთ, შეიძლება სუნსაც ვგრძნობთ და არ ვიმჩნევთ, რადგან გვინდა, რომ მუდამ ვარდისფერი სათვალე გვქონდეს მორგებული... ალბათ იტყვით ეს პესიმისტი ადამიანის სიტყვებიაო, მაგრამ მოგახსენებთ რომ ჩემზე ოპტიმისტი ადამიანი არამგონია არა საქართველოში, არამედ მსოფლიოშიც არ დადის..
დილით მზის სხივებმა გამაღვიზეს. როგორ ვერ ვიტან მზეს.. მას სეუძლია ადამიანის ყველაზე მშვიდი მომენტი გააქროს. როგორ მინდოდა ძილი გამეგრძელებინა და მოგონებებში მაინც ვყოფილიყავი მამასთან ... და დედასთან, მაგრამ მე არც კივიცი როგორია დედაჩემი, მან მე მიმატოვა, აი ასე უბრალოდ 2 თვის ვიყავი მამას რომ გამოუცხადა მოდელობას ვაპირებო. ადგა და წავიდა. უბრალოდ წავიდა. ალბათ ვერ ეგუებოდა გენრისათვის მეორე ცოლი რომ იყო.. ხოო მამას „დედამდე“ კიდევ ყავდა ცოლი, რომლის ხელში ბიჭი ყავს, თუმცა მე არ მეხმიანება, არ ვუნდევარ, როგორც და.. რამდენჯერმე მქონდა მცდელობა ურთიერთობის აწყობის თუმცა ბექამ ჩემზე სრული უარი განაცხადა!.. დავუბრუნდეთ ისევ დილას..
ოთახში თათია, ჩემი მამიდაშვილი, შემოვიდა, რომელიც სოფელში ცხოვრობდა და სასწავლებლად ჩემთან ჩამოვიდა..
-მართა, სამსახურში გაგვიანდება... სულ დამავიწყდა მე ვარ მართა ავალიანი, 23 წლის... მამა 18 წლის ასაკში დამეღუპა, მისი დატოვებული ფინანსებით ვისწავლე და მამაჩემის კომპანია ისევ ძველ ბრწყინვალებას დავუბრუნე.
- კარგი, მადლობა თათია
- უი მართა, შენთან საქმე მაქვს
- რა საქმე? - გამიკვირდა რადგან მართა არასდროს არაფერს მთხოვს
- დღეს ჩემი კურსელები მაიკოსთან წყნეთში ვიკრიბებით და შეიზლება რომ წავიდე?
- თათა შენ ზრდასრული ადამიანი ხარ და სადაც გინდა იქ წადი...
- მადლობა მართა, ძალიან მიყვარხარ
დიალოგის შემდეგ ჩვეულებრივ დილიდ პროცედურები ცავიტარე, თათიამ ყავა დამახვედრა, თვითონ კი წასულა, როგორ მიყვარს ეს გოგო,ის რომ არა, ალბათ ძალიან გამიჭირდებოდა... სამსახურში ბევრი საქმე არ მქონდა, კაბინეტში უსაქმოდ ვიჯექი როდესაც ცემი ტელეფონი აწკრიალდა, თათია იყო.
- -გისმენ თათი
- -კიდევ უნდა გთხოვო რაა..
- -რაა?
- -მაიკომ თქვა და-ძმა წამოიყვანეთო და რადგანაც მე არც ძმა მყავს და არც და შეიძლება წამოხვიდე? თან მაიკოსთან კარგად ხარ
- -რატომა არა,
- -კარგი საღამოს ჯავახიშვილთან 6-ზე მოდი... 1 კვირით ვრჩებით
- -კარგი.
სამსახურში თაკო(ჩემი მდივანი) გავაფრთხილე რომ თუ აუცილებელი საქმე არიქნებოდა არ შევეწუხებინე 1 კვირით, სახლში გავიარე ბარგი ჩავალაგე და დათქმულ დროს თსუ-სთან ვიყავი.... ყველანი მანქანებში განაწილდნენ. აღმოჩნდა, რომ ზოგიერთი იქ დაგვხვდებოდა..
- -ვაა მართა? აქ საიდან
- -აა ვატო? თათიას მოვყვები, შენ?
- -მე ჩემ დას.. ძალიან კარგი, კარგად გავერთობით
- -იმედია... ვატო ჩემი კურსელი ყო, ერთად ვსწავლობდით, თუმცა დიდად არ მომწონდა
- -მართა სწრაფაად დაძარი მანქანა.. ფიქრებიდან თაღ
- -თიას ხმამ გამომიყვანა
მეც მანქანაში ჩავჯექი და წყნეთის გზას დავადექი... დაახლოებით 30 წუთში უკვე აგარაკზე ვიყავით, სიტუაცია (გარედან მომწონდა)...
- -ყველამ ბარგი გადმოალაგეთთ და დავბინავდეთ. ხმამაღლა განაცხადა მაიკომ.. მანქანებით 10 მდე ახალგაზრდა ვიყავით, სახლი საკმაოდ დიდი იყო მისაღები. 4ც
- საძინებელი, ბიბლიოთეკა, ფიტნეს დარბაზი, სამზარეულო, გარეთ გასართობი ტამაშები და პლიუს აუზი, მაგრამ ერტადერთი სააბაზანო... სახლში შესვლისას მესიამოვნა კონდენციონერის სიგრილე, მისაღებში შესვლისას კი 3 ბიჭი დაგვხვდა
- -ოჰ ამათ მოუსწრიათ ამოსვლა უკვე
- -აბა თქვენ კიარ დაგელოდებოდით,
მოიცა, მოიცაა ეს ხმა მეცნობა,თან ძალიან, ბავშვებში გავძვერი და მის პირდაპირ დავდექი, გამიკვირდა თან ძალიან მას აქ რაუნდა, ბექას ცემი დანახვისას ძარღვები დაებერა სახეზე კი ცინიკური ღიმილი აიკრო...
- -ვაა კარგთან ერთად ცუდი პონტები იჩითება- ცინიკურად ჩაილაპარაკა ბექამ
- -მაიკო! შეგიძლია ჩემი ოთახი მაჩვენო? აცრემლებული თვალებით ვთხოვე მაიკოს. ჩემმა საქციელმა ყველა გააოგნა, გარდა თათიას და ბექას .. არა ბექას უფრო გამარჯვებულის სახე ქონდა..
- -ახლავე.... მე თათია ნინია და შენ ერთად დავიძინებთ
- კარგი არაა პრობლემა
- -კარგი... დაისვენე და ჩამოდი რამე ვჭამოთ
- -კარგი

მაიკო გავაცილე და კარები დავხურე... მალევე ცრემლებს გასაქანი მივეცი, როგორ შეიძლება საკუთარ სისხლსა და ხორცს ასე სძულდე? ტირილი მალე ისტერიულ ტირილში გადამეზარდა, და ასე ცამეძინა.. თვალი რომ გავახილე, უკვე საკმაოდ ბნელოდა, ავდექი, გამოვიცვალე და ქვემოთ ცავედი, სადაც ხმაური მესმოდა.... მისაღებში რამოდენიმეს ტავიმოეყარა.. მატ შორის ბექაც იყო
დამინახა თუარა სახეზე ცინიური ღიმილი აიკრო
- -ცრემლების დედოფალს გაუღვიზია
- -უკაცრავად გიცნობთ?
- -აა ახლა არმიცნოობ? მაშინ კარგად მიცნობდი რომ მეხვეწებოდი..
- -გაჩუმდი!! არმინდა ყველლამ გაიგოს რა არამზადა ძმა მყავს
ბექამ ეს ვერ მოითმინა და სახეში გამარტყა და იატაკზე დავეცი.
- -მოკეტე შე ძუკნა
- -ბიჭო რას აკეთებ გაგიჯდი? გარდა იმისა, რომ გოგოა ის შენი დაა ხელი დაუკავა ერთ ერთმა
- -ის ცემი და არაა და ვერც ვერასდროს იქნება
- -წამოდი, დაგეხმარებით ოთახამდე აგიყვანტ(უცნობი)
- -ყოჩაღ ყველაფერთან ერთად მოზალადეც ყოფილხარ!! გპირდები ამას განანებ!.. ეს ვთქვი ატირებული და უცნობზე აკრული ოთახში დავბრუნდი
ბავშვებოოო.. აბა როგორია? ღირს გავაგრძელო? ბოდიში შეცდომებისთვის