ვიჯექი და ვფიქრობდი, როგორ შეიძლებოდა გამქრალიყო გრძნობა რომელიც ამ ქვეყნიურს არ ჰგავდა. ჩვენი ურთიერთობა? ეს იყო განუმეორებელი რაგაც სხვა არა ისეთი როგორიც დედამიწას შეეფერება.გავიარეთ ბევრი ტკივილი,ბედნიერება,ჩხუბი,წყენა მაგრამ ბოლოს ყოველთვის ისე ხდებოდა რომ აღარაფერი გვახსოვდა. აჩი იყო მაღალი, შავგვრემანი მუქი შავი თვალებით და უფრო შავი თმით, გრძელი თხელი თითებით რომელსაც ლურჯი ძარღვები დაყვებოდა აქა იქ.ყველას უყვარდა დიდს პატარას საშუალოს. ყველა პატივს სცემდა და ამავდროულად შიშიც ჰქონდათ. ის სხვა იყო ჩემთან . მეკითხებოდნენ თუ როგორ შემეძლო მასთან ერთად ყოფნა როდესაც რაიმეს მიშლიდა მაგრამ მე ის მიყვარდა ამიტომ შემეძლო ყველფერი გამეკეთებინა მისთვის.მე მიცნობდნენ,მჭორავდნენ,მაქებდნენ ასევე მლანძღავდნენ. საოცრება იყო თუ როგორ უნდოდათ ჩვენი დაშორება მაგრამ ვერაფერს ხდებოდნენ. ჩვენ ხომ ერთმანეთს უბრალოდ ვაღმერთებდნით და ერთი საათიც ვერ ვჩერდებოდით ცალცალკე. ვერავინ მეკარებოდა აქამდე თუ ყველა ისე მიცნობდა როგორც ანასტასია და ცდილობდნენ რომ რამე გამოსვლოდათ ახლა სხვაგვარად იყო ყველაფერი უკვე აჩის გოგო მერქვა გამოხედვასაც ვერ ბედავდნენ. გადიოდა კვირები, თვეები,წლები ჩვენ კი ერთად ვიყავით.ბოლოს გვიკვირდა კიდეც თუ როგორ შეგვეძლო ერთად ამდენი დროის გატარება. მე მასწავლებლებს ვაცდენდი ,ვურეკავდი და ვეუბნებოდი რომ ცუდად ვიყავი ან სპეკტაკლი მქონდა მომდევნო დგეს რადგან ყველამ კარგად იცოდა თუ როგორი მსახიობი ვიყავი მე.აღარაფეერი გვინდოდა ერთმანეთის გარდა, ვერც კი ვიკვებებოდით იმდენად ეღტმანეთზე ვიყავით გადართული. ჩემი მეგობრები მსაყვედურობდნენ აჩის მეტი არავინ გინდაო. ქალაქში ყველაზე მაგარი სასტავი ჩვენი იყო თუ რამე ხდებოდა არაფერს აკლდებოდნენ მაგრამ მე და აჩი არასდროს დავდიოდით ხალხმრავალ ადგილებში.ჩვენი სასტავი ორ უმაგრეს სკოლაში ვსწავლობდით და ქალაქის "დვიჟენია" ჩვენ მიგვყავდა, მაგრამ აქამდე თუ მე და აჩი ვჩნდებოდით ახლა სულ სადმე სხვაგან ვიყავით მარტო .წყნარ და მშვიდ ადგილას სადაც არავინ არღვევდა იმ იდილიას რომელიც ჩვენს წინ იყო . ისე გავიდა 3თვე არავის არ ვყავდით ნანახი,facebook-ი ჩვენი სურათებით იყო აჭრელებული რას არ წერდნენ.გამოჩენაც ხომ საოცრება იყო ხალხისთვის. მოკლედ ესე ბედნიერი წყვილი ვიყავით სანამ არ მოხდა საშინელი შემთხვევა და აჩის ძმა არ დაიღუპა 22წლის საბა, საბა რომელიც იყო ყველაზე დადებითი ადამიანი ვისაც შევხვედრივარ მათი ურთიერთობა კი ნამდვილად შესაშური იყო . საბა ამ ქვეყნიდან წავიდა მისი სული ზეცაში წავიდა სხეული კი მიწაში და ამ ამბავმა აჩის გონება და სული წაიყოლა. ჩვენზე ყველა ჩუმად ლაპარაკობდა აღარ არსებობდა ანასტასია და აჩი აღარც ჩვენი სასტავი ქალაქს რაღაც დააკლდა ჩვენი სახით. მაგრამ ეს არ მაღელვებდა მენატრებოდა ბავშვები მენატრებოდა აჩი მენატრებოდა ყველაფერი ძველი დროიდან . ვხვდებოდი მათ იშვიათად მაგრამ მაინც . ჩემს სწავლაზე აქამდე ლეგენდები დადიოდა მაგრამ რასაც ახლა ვაკეთებდი ეს უკვე ზედმეტი იყო ვაკეთებდი ყველაფერს რო არ მეფიკრა ძველ დროზე. გადავედი სხვა ქალაქში მაგრამ არაფერი შეიცვალა მოხდა ისევ ის რომ თავიდან დავიწყე ცხოვრება ახალ გარემოში რატომღაც ხდებოდა ისე რომ ვეხვეოდი ყურადღების ცენტრში მაგრამ ეს არიყო ჩემი ფიზიკურობის გამო უბრალოდ ვიყავი მეგობრული ვსაუბრობდი საინტერესოდ და ყველას მხარში ვედექი.აჩიზე არაფერი ვიცოდი გარდა იმისა რომ სვამდა და წვერები ჰქონდა გაზრდილი. გავიდა 2 წელიც და მე ისევ არაფერი ვიცოდი,და ვფიქრობდი ყველაფერზე ყველაზე რაღაც მაწუხებდა მიყვარდა ? ამდენი ხნის შემდეგ როცა მე არაფერი ვიცოდი მასზე არც კი შემიხედავს მისთვის მგონი აღარ აღარ ვიყავი ის გოგო რომელიც 2წლის: წინ ბედნიერი,მხიარული,ლაღი და დავივიწყე ყველაფერი.გავაგრძელე ცხოვრება დავუბრუნდი მეგობრებს და ძველ ქალაქს ვიყავი ძალიან კარგად ისევ ისე მაგრამ აჩის გარეშე. ქალაქში დაბრუნებიდან 2 თვის შემდეგ კი აჩიმ მომწერა. მომწერა რომ ვენატრებოდი ,რომ არუნდოდა ჩემს გარეშე. მე მტკიოდა სული მტკიოდა შინაგანი სამწაყო კიოდა მეც მენატრებოდა მაგრამ მის დაბრუნებას აზრი აღარ ჰქონდა.