ალბათ ყველა თინეიჯერის ცხოვრებაში დგება მომენტი როცა ხვდება რომ სახლიდან თუ არ წავა გარეკავს.ყველა თუ არა ჩემნაირი რთული ცხოვრების მქონე ადამიანებს მაინც ემართებათ ასეთი რამ.მოკლედ ჩემი ისტორიის მოყოლას დავიწყებ.

ბავშვობიდან არაფერი მაკლდა.ჩემი მშობლები ფიქრობდნენ რომ ყველაფერი მქონდა იმისთვის რომ ბედნიერი ვყოფილიყავი,მაგრამ მაინც ცხოვრებით უკმაყოფილო დავდიოდი და უმადურს მეძახდნენ.რეალურადარავინ იცოდა მე რა მიჭირდა.დედაჩემს ერთხელაც არ უკითხავს რამე ხომ არ გაწუხებს,იქნებ მომიყვე,არასდროს უცდია მეგობრულად მომპყრობოდა,არასდროს მოუცია ჩემთვის რჩევა ბიჭებთან დაკავშირებით,არ უკითხავს მყავდა თუ არა შეყვარებული ან სხვა... მოკლედ მე მაკლდა დედობრივი სითბო და არა მატერიალური.სკოლაში ყველა საგანში 10 რომ მყვებოდა და ყველა მასწავლებელი იძახდა საუკეთესოაო,თავიანთ კარგ აღზრდას აბრალედნენ და არა ჩემ შრომას.რეალურად კი იმიტომ არ ვსწავლობდი რომ მათთვის მესიამოვნებინა,იმიტომ ვირებდი განათლებას რომ რაც შეიძლება ბევრი ცოდნა მიმეღო რომ მალე დამეღწია თავი ამგვარი ჯოჯოხეთიდან,მათზე დამოკიდებული აღარ ვყოფილიყავი და მეშოვნა ნორმალური სამსახური.გარდა ამისა ჩემზე ისიც მოქმედებდა,რომ სასინლად ცივი დამოკიდებულება იყო ოჯახში ერთმანეთის მიმართ.კვირები ისე გავიდოდა,რომ დედაცემი და მამაჩემი ერთმანეთს არ ელაპარაკებოდნენ,თუ ლაპარაკობნენ წვრილ-წვრილ რამეებზე.ჩემს თავზე ვერ ვიტყვი რომ ლამაზი არ ვიყავი,პირიქით,გრძელი ყავისფერი თმა მქონდა,მწვანე თვალები,გრძელი ფეხები,წვრილი წელი,ნავარჯიშები ტანი...მთელი სკოლა ჩემზე იყო შეყვარებული,მე კი არავის ვაქცევდი ყურადღებას სულ სწავლაზე ვფიქრობდი.არ გეგონოთ რომ ვტრაბახობ,სატრაბახო არაფერია...

მოკლედ სკოლა საკმაოდ კარგად დავამთავრე.ჩემი სკოლის 12 კლასიდან ყველაზე მაღალი შეფასება მე მქონდა.დედაჩემი სულ იმას მიმეორებდა შენი თავით ნუ ამაყობ,ჩვენით უნდა იამაყო განათლება რომ მოგეცითო.უკვე აღარ შემეძლო ამდენის ატანა,ცოტაც და ყველაფერს პირში მივახლიდი რაც კი წლების განმავლობაში დამიგროვდა.

ნინი სკოლიდან სახლში დაბრუნდა,თიკა სამზარეულოში იჯდა და ყავას სვავდა.შევიდა და ატესტატი მაგიდაზე უხეშად დაუგდო.

-ეს რა საქციელია ნინი?ასე გაგზარდე?იქნებ პასუხის ღირსი გამხადო?რო გელაპარაკები შემომხედე ადამიანო!ვის ველაპარაკები!!
-ეგ ატესტატი ჩემი დამსახურება არ არის,თქვენით მივაღწიე ყველაფერს ვაბშე თიკა!ხოდა გქონდეს ეხლა და ჩაიხუტე ძილის წინ
-როგორ ბედავ უზრდელო გოგო!რამ გაგათავხედა ასე გამაგებინე!თუმცა ვის ვეკითხები ჩემი და მამაშენის ბრალია,არ უდნა გაგვეთამამებინე ასე.არაფერი უდნა გვეღირსებინა შენთვის და მერე ვნახავდი რას იზამდი
-არაფერსაც არ ვიზავდი თიკა რა!ეს ატესტატი ჩემით ავიღე და არა თქვენით!ბოლო 12 წლის მანძილზე სკოლაში რამდენჯერ იყავი გაიხსენე?!ვერ გაიხსენებ იმიტომ რომ ერთხელ იყავი,ისიც მაშინ როცა პირველ კლასში ვიყავი!ყველა ზეიმი,ღონისძიება,სპექტაკლი გამოტოვებული გაქ,არასდროს გაგიწევია ჩემთვის ნამდივლი დედობა არასდროს თიკა!სულ შენს მანიკურზე და პედიკურზე ფიქრობ მთელი ცხოვრება!ღამე 12 საათზე რომ ვბრუნდები ხოლმე სახლში იქნებ მკითხო სად იყავი,ჩემს ტელეფონში შენი ერთი ზარიც არარის,არც თემოსი!თქვენ ჩემთვის მხოლოდ ფინანსები იყავით!მშობელბი კი არასდროს!
თიკა გაშრა,მიხვდა რომ ნინი მართალი იყო,მაგრამ თავმოყვარეობას ვერ გადააბიჯა და ნინის მაგრად გაარტყა სახეში ,,თავხედობისთვის"
-ამის მერე გეცოდინება როგორ უნდა ილაპარაკო დედასთან და მეც ვისწავლი როგორუდნა მოგეპყრა.შენთან ლოლიავი მომბეზრდა
ნინის პასუხი აღარ გაუცია ოთახში შევარდა და კარი მაგრად ჩაკეთა.მიხვდა რომ უკვე დრო იყო ამ ჯოჯოხეთს მოსცილებოდა და დამოუკიდებელი ცხოვრება დაეწყო.ჩემოდანი აიღო და ტანსაცმლის ჩალაგება დაიწყო.
-სად მიდიხარ ქალბატონო?ეგ ცემოდანი სად მიგაქ!
-მივდივარ
-სად მიდიხარ
-სახლიდან მივდივარ!კიდე ვერ გაიგე?დაგიმარცვლო?
-ვერსადაც ვერ წახვალ
-ვნახოთ თუ ვერ წავალ
-ვერ წახვალ მეთქი!იცი რა,წადი!1 კვირაში უკან დაბრუნდები,ვნახავ როგორ გაძლებ ტანსაცმლის,ფულის უნივერსიტეტის გარეშე,მათხოვარივით ცხოვრებას ვერ გაუძლებ და დაბრუნდები
-თიკა მისმინე,ყელში ამოხვედით ყველა!მათხობვარივით ცხოვრება მირჩევნია ამ ჯოჯოხეთში ყოფნას.და ზუსტად იცოდე რომ უკან აღარ დავბრუნდები
-ვნახავთ ნინი ვნახავთ!მაგრამ როცა დაბრუნდები არარ მიგირებ!შენ ჩემი შვილი არარ ხარ!სადაც გინდა წადი

ნინის ეს სიტყვები გულზე მოხვდა.იცოდა რომ მართლა ვერ გაძლებდა,მაგრამ ამ ყველაფრის ატანა აღარ შეეძლო.წავიდა და ზუსტად იცოდა რომ უკან აღარასდროს დაბრუნდებოდა


თუ მოგეცონებათ გავაგრძელებ ველოდები კომენტარებს