–ბეატრის? – აჩქარებული ნაბიჯებით წაიწია ბეასკენ ბელა. შემდეგ, რომ მიუახლოვდა, გაოცებულმა გადახედა შვილს, რომელსაც ხელი გადაეხვია ბეასთვის და გამოგლიჯა ქალი ხელიდან, გახარებულმა ჩაიკრა გულში.
ბეამ ის სითბო, რომელიც ამდენი წლის განმავლობაში დედასგან არ უგრძვნია, იგრძნო. მიხვდა თუ რა კარგი არის, როცა მშობელს ეხუტები და ბოლომდე გაითავისა დედად ბელა. ჯერ როგორი დადებითი მუხტი მოდიოდა, სკოლაში რომ მივიდა, ამ ქალისგან, ახლა კი სრულად იგრძნო მისი დადებითი განწყობა. ყოველთვის ოცნებობდა ასეთ დედამთილზე და გუგასნაირ მამაკაცზე გვერდით, ახლა კი ოცნებები რეალობას უახლოვდებოდა და არაფერი იყო ამაზე უკეთესი.
–იცნობთ ერთმანეთს? – გაკვირვებულმა, მაგრამ მაინც თბილად მომღიმარმა გადახედა ბეასა და მშობელ დედას.
–ეს ჩვენი ახალი მასწავლებელია, იმდღეს რომ გესაუბრეთ, – ღიმილით გადახედა შვილს ბელამ. ო, როგორ უგავდათ ღიმილი დედა–შვილს.
–ა, ანუ ფილოლოგი! – წამოიძახა გაკვირვებულმა და მხრებ–აჩეჩილ ბეას გადახედა, შემდეგ მოულოდნელად დაიხარა მისი თავისკენ და ისეთი თბილი კოცნა დაუტოვა, თავი აუწვა. – შევიდეთ, – ბელას ანიშნა, რომ დრო იყო ოფიციალურ მხარეზე გადასულიყვნენ და ფეტვის მარცვალივით დაბნეული ბეა სახლში შეიპატიჟეს.
მდიდრულად გაწყობილ მაგიდასთან ისხდნენ ბეა, გუგა, ბელა და ნია. აშკარა იყო, ოჯახს არ უჭირდა, პირიქით, ისეთი სახლი ქონდათ ბეა ღმერთს ევედრებოდა „ოღონდ ახლა ყბა არ ჩამომივარდეს და სხვას არაფერს გთხოვო“.
–ძალიან მიხარია თქვენი ერთად ყოფნა, – თბილად გადახდა წყვილს ნიამ. როგორც ჩანდა არაფერი გააჩნდა საწინააღმდეგო.
ბეას სიწითლემ დაჰკრა სახეზე, როცა გაახსენა ცილისწამება ნიას მისამართით. ო, როგორ უნდოდა ეს ფიქრები გუგასთვის არ გაემხილა, რომელიც ახლა მის აწითლებულ ლოყებს უყურებდა და ირონიულად იღიმოდა.
–ჩვენც გვიხარია! – სიცილით აკოცა თავზე ქალს.
კარის ხმა გაიგეს. ბეა პატარა ბავშვივით დაფრთხა, თითქოს სახლში მარტო ყოფილიყო და ქურდი შეპარულიყო.
–ნუ ნერვიულობ, მამაჩემია, – უჩურჩულა მაშინვე, როცა აკანკალებული თითები შენიშნა გუგამ და ხელზე თავისი ძლიერი ტორი მოუჭირა.
მამაკაცი რომ შემოვიდა ოთახში, შეშინებული წამოფრინდა ბეა და ნაძალადევად გაუღიმა მამაკაცს, რომელსაც აშკარად ნია უფრო გავდა, ვიდრე გუგა.
–ვაჟა, ეს ბეაა! –გააცნო უმალ.
–სასიამოვნოა, – ქალის ხელს დასვდა და მთელი თავისი ჯენტლმენობით ეამბორა.
როგორც აღმოჩნდა, გუგას მშვენიერი ოჯახი ჰყავს. ის დაძაბულობა, რომელიც წუხანდელი საღამოს მერე ორივეს თან მოსდევდა, მოეხსნათ. რაღა უნდა ენატრათ ამაზე უკეთესი. საუკეთესო დროს, საუკეთესო ადგილას აღმოჩნდა ბეა და ამიტომ გაუმართლა ასე, მაგრამ ის მოსაზრება, რომ ყველაფერი ალბათ ბედის ბრალია, არ უნდა გააქროს.. ალბათობის თეორია ყოველთვის მყარი ვერ არის.
საღამოს წამოვიდა სახლში ბეა. პირველზე მისული რვამდე არ გამოუშვეს. ისაუზმეს, შემდეგ საბილიარდოშიც გაერთნენ, უნდა ვაღიაროთ, ბეას ცხოვრებაში მეორე მცდელობა ბილიარდის თამაშისა, ისევ კრახით დასრულდა, შემდეგ ივახშმეს, რატომღაც ბელამ აიჩემა – სახლი უნდა დაგათვალიერებინოვო და მოიარა ამხელა სახლი ბეამაც. ისეთი მოწესრიგებული იყო თითოეული კუნჭული სახლის, რასაც ვერ იტყვის გუგას ოთახზე. როცა გუგას ოთახს მიადგნენ, მამაკაცი პატარა ბავშვივით წამოფრინდა ზეზე და კარს გადაეფარა. სიცილით უარყოფა ყოველ ბეას თხოვნას, მაგრამ ქალმა მოიფიქრა რა უნდა გაეკეთებინა და, სუსტი წერტილის მიგნების შემდეგ, შეუწყვეტელად უღიტინა, სანამ არ დანებდა.
–ნეტა არ შემოვსულიყავი! – სიცილით წამოიძახა და აჩეჩილ საწოლზე დაემხო.
–მე გაგაფრთხილე! – სიცილში აჰყვა გუგაც და გვერდი დაუმშვენა ბეას.
–ამ ფანჯარას რაღას კეტავ ხოლმე! – ფხუკუნით ჩაუარა გვერდზე ბელამ და, ფარდის გადაწევის შემდეგ , გამოხსნა ფანარა.
–კარგია სუფთა ჰაერი! – სიცილით აღნიშნა ბეამ.
–სუფთა ოთახიც კარგია... – სასხვათაშორისოდ ჩაილაპარაკა ქალმა და ოთახში მარტო დატოვა „გვრიტები“.
ისევ უცნაურმა შიშმა დაუარა ბეას სხეულში. შიშმა გუგასთან განმარტოვების. ვერ ხვდებოდა ისევ რატომ დაეწყო ასეთი რაღაც, მაგრამ ფაქტია აწუხებს, თანაც საშინლად.
მომღიმარმა გუგამ ხელი წელის ქვეშ შეუცურა, მისკენ მიაცურა და საწოლზე გადააწვინა. იცოდა მამაკაცმა, რომ არავინ შემოუვარდებოდა ოთახში და ამიტომაც იყო ასეთი თამამი, ანდაც შემოვარდნოდა, აქეთ მოიხდიდა ბოდიშს. ზურგზე მწოლიარე ქალს ნახევარი სხეულით დააწვა და მის ბაგეებს დააცხრა. იგრძნო როგორ თრთოლავდნენ ისინი და დენდარტყმულივით შეეშვა. საწოლზე წამოჯდა.
–რა გჭირს, ბეა, – არც კი შეუხედავს ქალისთვის, ისე ჰკითხა.
არც ერთ ქალს ასეთი რაღაც არ დამართვნია მის გვერძე. შესაძლოა ბუნებრივიც იყო, რადგან ბეასთვის გუგა პირველი მამაკაცი იყო, მაგრამ მაინც ვერ ხვდებოდა რატომ. როცა ეგონა ყველა შიში ჩააცხრო მასში, კვლავ გამოიჩინა თავი ამ უსაქმურმა და ააცახცახა ქალის ყველა კუნჭული. დაბნეული ბეა სიტყვებს თავს ვერ უყრიდა. ან კი რა უნდა ეპასუხა, როცა თავადაც არ იცოდა რა ჯანდაბა ემართებოდა?! ასე, უბრალოდ გიჟდებოდა და იქვე ამთავრებდა ამბავს.
–სახლში წამიყვან? – იკითხა რამოდენიმე წუთის შემდეგ, როცა სიჩუმე და სიტუაცია გაუსაძლისი გახდა.
–წაგიყვან, – დაბნეული წამოფრინდა ფეხზე მამაკაცი და ოთახიდან გავიდა.
ბეამ ტანის სამოსი გაისწორა და უკან მიჰყვა.
ყველას მაქსიმალური სითბოთი დაემშვიდობა, მაგრამ აღელვება მაინც ეტყობოდა. ბელას გაწვრთნილ თვალს რამეს გამოაპარებ? მაგრამ არ შეიმჩნია ქალმა, უდიდესი სითბოთი გააცილა სარძლო.
მთელი გზა არც ერთი არ იღებდა ხმას. როგორ უნდოდა ბეას პასუხების პოვნა. ეს სიტუაცია დეპრესიაში აგდებდა, კიდევ ერთხელ. იცის რა გრძნობა არის, როცა უკუნითი სიბნელე გიახლოვდა, მარწუხებს გხვევს და გითრევს ქვემოთ და უფრო ქვემოთ, თავისკენ, და აღარ უნდა ეს გრძნობა განიცადოს. პირველად მამა რომ დაკარგა, ის იყო კატასტროფა, შემდეგ დედა რომ იტალიისკენ გაეშურა და ოთხ კედელს შორის სიმარტოვის უდიდესმა, დაუძლეველმა განცდამ დაისადგურა, მაშინ ინატრა მიწა გასკდომოდა და ჩაეტანა. ახლაც იგივეს ფიქრობს. ასეთი უსუსური რომ არის, ვერ იტანს.
–ტკბილ ძილს გისურვებ! – გადასვლისას დაემშვიდობა გუგა და შუბლზე მიაწება გახურებული ტუჩები.
ამჯერად არ დაბნეულა იმდენად ბეა, რამდენადაც გუგას სახლში, რამოდენიმე წუთის წინ. დამშვიდობების ნიშნად გუგას თითებს თავისი გადაატარა, სევდა შეპარული ღიმილით გაუღიმა და მანქანიდან გადავიდა.
მთელი ღამე ერთზე ფიქრობდა, დარჩენილი კრედიტები გამოეტანა, საჭმელი ეყიდა რამოდენიმე დღის სამყოფი და თავის მშობლიურ სოფელში გამგზავრებულიყო, რაჭაში.
ძილი არ მიეკარა არაფრით,ამიტომ გეგმის აღსრულებას შუა ღამიდანვე შეუდგა. ფეხზე წამოდგა, გარდერობის კუთხიდან პატარა სამგზავრო ჩანთა გამოაცურა, რამოდენიმე წყვილი ჩასაცმელი ჩადო და ცქმუტვით დაელოდა დილას. რადგანაც ოთახის ჩახუთულ გარემოში ვერ მოისვენა, აივანზე გავიდა. იდაყვებით მოაირს დაეყრდნო და თავი ხელებზე ჩამოდო. პლედში გაეხვია და ვარსკვლავებით გავსებულ ცას იმედის თვალით გადახედა.
–ნეტავ გამაგებინებდე სიგიჟემდე მიყვარს თუ სიგიჟემდე მძულს! – უთხრა მთვარეს და სახეზე მწველი სითხე იგრძნო.
–ყოველთვის ღიას ტოვებ კარებს? – ზურგიდან ნაცნობი, მკაცრი და ამავდროულად აჭრილი ხმის გაგონებაზე იმხელაზე შეხტა, კინაღამ აივნიან გადავარდა.
–გუგა... მთვრალი ხარ? – შეშინებული წამოდგა და ცრემლები სასწრაფოდ განდევნა სახიდან.
–მე მთვრალი ვარ და შენ ტირი? – მასთან ძალიან ახლოს მისულმა სახე ააწევინა და მთვარის შუქით განათებულ, აწყლიანებულ თვალებში ჩახედა. – საშინლად არ უხდება შენს ლამაზ თვალებს ეს ბინდი! – მკაცრად დაიჩურჩულა. – ხედავ? აღარ გეშინია ჩემი... – ღიმილით აღნიშნა ფაქტი და ბაგეებზე ნაზად აკოცა.
ბეას მართლაც აღარ ეშინოდა მისი. იცოდა, რომ ყველაზე კარგი იყო გუგას კოცნა, გუგას ჩახუტება, გუგას სიახლოვე და ისიც იცოდა, რომ ეს უაზრო შიში კარგს არაფერს მოუტანდა, ამიტომ აიძულა თავს შეეწყვიტა სისულელეები.
–შენს ოთახში ჩანთა შევნიშნე, სადმე მიდიხარ? – ხელები გაუშვა და სკამზე ჩამოდა.
თავის მუხლებს რამოდენიმეჯერ დაარტყა, რითიც ქალს ანიშნა, რომ უნდა მისულიყო. ისიც დანებდა და კალთაში ჩაუჯდა.
–რაჭაში ვაპირებდი წასვლას... – დაბნეულმა დაჰიპნოზებულივით წარმოსთქვა.
–კარგი ვარიანტია რაჭა, ერთად ხომ არ წავსულიყავით? – თმა უკან გადაუწია გუგამ.
–ანკას ვარ შეპირებული, რომ წავიყვან.. რომ გაიგებს წავედი, გამებუტება.
–პატარა ბავშვია, რომ გაიბუტოს? თუ არადა, ერთად წავიდეთ, ყველანი! – გიჟური იდეა შეაგება.
–ვინ ყველანი? – გაკვირვებულმა ჩახედა ნასვამ გუგას.
–მე, შენ, ირაკლი, ანკა, თოკო, ნიკო... – ჩამოთვალა თითებით.
–რატომაც არა! – წამოიყვირა გახარებულმა.
რა სჯობდა გუგასთან ერთად დასვენებას, მითუმეტეს იმ შემთხვევაში, ამით არც ერთ მხარეს თუ არ გაანაწყენებდა.
____________________________
არც გადამიკითხავს, ისე ვდებ. არ ვიცი რა გამოვიდა... მთელი დღის განმავლობაში ვერ დავიჭირე მუზა და ახლა რაც მივჯღაბნე ესაა... იმედია საშინელზე საშინელი არ გამოვიდა და ველი ისევ თქვენს აქტიურობას..