3კვირის შემდეგ:
ჩემს ირგვლივ ყველაფერი მოკვდა,დასრულდა ბედნიერი ცხოვრება,აღარ ვარ ის ვინც ადრე ვიყავი,ყველაფერი გაქრა,ჩემი ცხოვრება უფერული გახდა და ამას ვერავინ შეცვლის.ბაბი...ჩემი ტკივილია...მასთან ყოველთვის უფრო კარგად ვიყავი ვიდეე სხვა დანარჩენებთან,მაგრამ მიმატოვა,დამტოვა ამ უფერულ სამყაროში მარტო...ყველაფერი გაქრა ყველაფერი გარდა მოგონებებისა...მოგონებები არასოდეს ქრება...
წარსულში:
-ანასტასია წამო სადმე გავერთოთ
უკვე მერამდენედ მთხოვა ბაბიმ მე კი უარს ვეუბნები
-კარგი რა ბაბი,მეზარება
-გთხოვ...
ბოლოს მაინც დამითანხმა და წამიყვანა,სადღაც მაღლობზე ვიყავით,ირგვლივ ტყე იყო
-ბაბი აქ რა გვინდა ?
-მინდა რაღაც განახო,ოღონდ დამპირდი არავის ეტყვი
-გპირდები.
გავიცინე და მას გავყევი.ბევრი სიარული არც დაგვჭირდა მალევე მივადექით ერთ სახლს.
-ეს ვისი სახლია ?
ვკითხე და სახლი გარედან შევათვალიერე,ძველი სახლი იყო ხის,მაგრამ დარწმუნებული ვარ ძალიან მყუდრო იქნება
-ჩემი.
-შენი?
-ჰო
-როგორ?
-აქ დავიბადე და გავიზარდე სანამ მშობლები მომიკვდებოდა,ამ სახლში ჩემი ყველაზე ტკბილი და საყვარელი მოგონებები მაქვს გატარებული,მინდა ეს მარტო შენ იცოდე,წამო შიგნით შევიდეთ.
შიგნით შევყევი და სახლმა ჩემზე მართლაც ძალიან მაგარი შთაბეჭდილება დატოვა.
-წამოფი ჩემს ოთახს განახებ
ოთახში შევყევი,პატარა ოთახი იყო ფანჯარასთან საწოლი იყო მიდგმული,ფანჯარაზე კი ფარდები იყო ჩამოფარებული,ფარდებზე ლამაზად ეკიდა ფერად-ფერადი პატარა ნათურები,კედლებზე ბაბის და მისი მშობლების ფოტოები ეკიდა,საწოლის გვერძე ტუმბოზე მისი დღიური იდო,მითხრა განსაკუთრებული არაფერი წერიაო,უბრალოდ ერთ ბიჭზეაო რომელიც ძალიან მომწონდაო,გამეცინა და საწოლზე ჩამოვჯექით.
-ეხლა ძალიან ლამაზ ხედს განახებ
აღტაცებით ფარდები გადაწია მე კი შოკში ჩავვარდი,ესეთი მაგარი ჯერ არაფერი მენახა,ფანჯრიდან მთელი განათებული ქალაქი მოჩანდა,ეს ძალიან ლამაზი იყო
-ყოვრლთვის ვოცნრბობდი ამ ქალაქში ჩავსულიყავი და იქ მეცხოვრა,როგორც ხედავ სურვილი ამისრულდა,მაგრამ არა ისე როგორც მინდოდა,მშობრების დაკარგვამ ძალიან დიდი ტკივილი მომაყენა,მაგრამ როცა გაგიცანი შენ და სხვა დანარჩენები ამ ტკივილმა გულის პატარა კუთხეში დაიდო ბინა და იქედან დღეს გამოვიდა.
ბაბი ჩავიხყტე და ნეც მასთან ერთად ავტირდი.
-დამპირდი რომ არასოდეს მიმატოვებ.
მითხრა და ამოიზლუქუნა
-გპირდები,შენც დამპირდი.
-გპირდები.
ცრემლები მოვწმინდე და საწოლზე გადავწექი.
მოგონებების დასასრული.
-ანასტასია...შეიძლება.
თავი ალექსმა შემოყო და ფიქრები გამეფანტა,იმ ზღაპრიდან რეალობაში დამაბრუნა და ეს მწარე აღმოჩნდა,ჩამოგორებული ცრემლები მოვიწმინდე და მისთვის არაფერი მითქვამს არც კი შემიხედავს.
-ანასტასია ესე არ შეიძლება,რამე უნდა ჭამო,ვერ ხედავ ძვლები ხარ დარჩენილი.
ვინ იცის ამას უკვე მერამდენედ ვუსმენ,მერამდენედ მოაქვთ ჩემთვის ავსებული ლანგარი და მერამდენედ ვყრი ძირს,მაგრამ არ მეშვებიან.
ეხლაც ეგრე მოვიქეცი,ამ ხნის განმავლობაში ხმასაც კი არ ვცემდი არცერთს ეხლა კი ნერვებმა პიკს მიაღწია
-ვერ გაიგეთ რომ არაფერი მინდა ? ერთადერთი რაც მინდა ეს სიკვდილია რომლის საშვალებასაც არ მაძლევთ,დამანებეთ თავი,არ მინდა არაფერი,მომშორდით,მომშორდით.
ვყვიროდი უაზროდ და მოკარების უფლებას არ ვაძლევდი,ოთახში ყველა შემოსული იყო,კარებთან კი სიბნელეში გიორგი დავლანდე,გულმა რეჩხი მიყო,ლოგინზე დავვარდი და მწარედ დავიწყე ტირილი.
-გადით.
მკაცრად ვთქვი და მეორე მხარეს გადავბრუნდი.როგორც ჩანდა ჩემი გაღიზიანება აღარ სურდათ და გავიდნენ.საწოლიდან ზლაზვნით წამოვდექი,გადავწყვიტე იმ სახლში წავსულიყავი შავები ჩავიცვი და ოთახიდან გამოვედი.ყველას ძალიან გაუკვირდა ჩემი გამოჩენა,სიარულისას ცოტა არ იყოს თავბრუ მეხვეოდა.
-ჩემი მანქანის გასაღები მინდა
-რა?
-უნდა წავიდე.
-შეიძლრბა გავიგო სად ?
ნერვებმოშლილმა მკაცრად მითხრა ნიკამ
-შენი საქმე არ არის.
ზიზღით წარმოვთქვი და თვალები რატომღაც გიორგისკენ გამექცა,არ მიყურებდა თავი ჩახრილი ქონდა და ძირს რაღაცას საინტერესოდ დასცქეროდა.ოთახშუ ყველაფერი დავათვალიერე და ერთ-ერთ უჯრაში ვიპოვე
-ანასტასია ესეთ მდგომარეობაში შენი წასვლა თან მანქანით არ შეიძლება
მითხრა რეზიმ დანანებით
-არაფერი მომივა,ოღონდაც ნეტა რამე მომივიდოდეს.
კარები გამოვაღე და მანქანასთან მივედი,ისეთი დაუძლურებული ვუყავი ძვლივს გამოვაღე კარი.შიგნით ჩავჯექი და ბელა დავძარი.იმ გზას დაცადექი,ფანჯარა ჩამოვწიე და სუფთა ჰაერი ხარბად ჩავისუნთქე,ბნელდებოდა ეს ზუსტად ის დრო იყო როცა მე და ბაბი აქ მოვდიოდით.მანქანა სახლის წინ გავაჩერე და შიგნით შევედი.პირდაპირ ბაბის ოთახს დავადექი კარები როგორც კი შევაღე ნათურები ავანთე,ფარდა ოდნავ გადავსწიე და ლოგინზე მოვთავსდი.
-ბაბი ვიცი რომ აქ ხარ,ჩემს გვერდით მომენატრე,დამიბრუნდი გთხოვ,მიყვარხარ როგორც საკუთარი და გთხოვ დამიბრუნდი ბაბი...
ისევ ტირილი დავუწყე და თავი ნუხლებში ჩავრგე.თვალი ბაბის დღიურს მოვავლე და ფადავწყვიტე წამეკითხა.ღმერთო მისი ნაწერი..ბაბი...
24 სექტემბერი
მინდოდა დღიური დანეწერა,რადგან ვინნესთვის რამე გამენდო,ჩემი გრძნობები,მეგობრები არ მყავს,რადგან არავინ მიკარებს გვერდით ღარიბი ვარ და მაგიტომ.დღეს ახალი მოსწაცლე გადმოვიდა,ყველამ კარგად მიიღო,კარგი ჩაცმულიც იყო,ყველას მოეწონა მათ შორის მეც,მაგრამ მე ის არც მიყურებდა და მანაც სხვებივით სიცილი დაიწყო როცა შემომხედა.მინდა მეც მათნაირი ვიყო,მუნდა იმ ქალაქში ვიცხოვრო და მათ ვჯობდე,კარგად მეცვას და ყველას მოვწონდე.
პირველი გვერდი დავამთავრე თუ არა ცრემლები წამომივიდა.ბაბი...ეს ყველაფერი რატომ ადრე არ მითხრა ? იმ ჰოყონებს მოვძევნიდით და ერთად დავცინებდით,რადგან ჩვენ მაგენზე მაგრები ვიქნებოდით.ბაბი....ჩემი ტკივილი და ჩემი ბედნიერება ხარ.