ადამიანის ცხოვრებაში დგება მომენტი, როცა ბედი უღიმის და ყველაფერი უკეთსობისკენ იცვლება, მეც სწორედ ამ ახალი ფურცლიდან გადავწყვიტე დამეწყო ჩემი ისტორიის დაწერა . ჩემი სახელია ეკაკო ყიფშიძე , ვცხოვრობ თბილისში , დედისერთა ვარ , მამა გარდამეცვალა, დედას ოჯახის რჩენა მარტო უხდებოდა . ბიზნეს მოკიდა ხელი , პროფესიისთ დიზაინერია, ამიტომ თავისი სამკერვალო გახსნა, ბიზნესში საქმეები კარგად წაუვიდა, რის გამოც გაფართოება გადავწყვიტეთ. ქალაქის გარეუბნიდან ცენტრში გადავინაცვლეთ. ეს ფაქტი ძალიან მახარებდა ახალი დიდი სახლი , ახალი მეგობრები, მეზობლები ნუ ერთი სიტყვით ახალი გარემო.
ცოტას ჩემ თავსზეც ვილაპარაკებ წარმოდგენა, რომ შეგიქმნათ ჩემს შესახებ. ჩემი სახელია ეკაკო ყიფშიძე დასაწყისში, როგორც გითხარით, ვარ მაღალი, გძელ ფეხება ქერა მომწვანო თვალებით, აპრეხილი ცხვირით (არ გეგონოთ ანკეტას ვავსებდე ). მყავს ძალიან მხიარული სამეგობრო წრე , თაყვანისმცემლების ნაკლებობასაც არ განვიცდი. წელს მეთორმეტე კლასში ვარ და სკოლას ვამთავრებ, გამოცდებიც ახლოვდება. ჩემს გადატვირთულ გრაფიკს ისიც დაერთო, რომ სახლის საქმეებზე დედაჩემთან ერთად მიწევს სიარული, მუშების ნახვა , საჭირო სამუშაო
იარაღების შეძენა. მყავს ყველაზე ჯიგარი , გამგები დაქალი ნატალია ზანგური. ისიც ჩემსავით მხიარული გოგოა ერთმანეთ თითქმის ყველაფერში ვუგებთ. ერთ ორ სიტყვას ჩემ პირად ცხოვრებაზეც ვიტყვი და შემდეგ ამბის მოყოლაზე გადავალ. შეყვარებული არ მყავს, არავინ არ მიყვარს და არავინ არ მომწონს ( ნუ ეხა თუ ლეონარდო დიკაბრიოს და ბრეტ პიტს არ ჩავთვლით) . თაყვანისმცემლები ყოველთვის მანებივრებდნენ საჩუქრებითა და ყურადღებით, მაგრამ ჯერჯერობით არ გამოჩენილა ის „ ერთადერთი „ რომესაც ჩემ მომავალს დავუკავშირებ. არ გეგონოთ რომ თავში ავარდნილი ტიპი ვარ პირიქით, მეთვითონაც მაღიზიანებს თავში ავარდნილი ტიპები აი ისეთები, რომ გამოდიან და ლაპარაკობენ ვაიმე ლუკამ ეს მაჩუქა , ზურამ ეს და ამით რომ გონიათ ვინმეს აკვირვებენ ან სხვები რამით მეტი რომ გონიათ თავი. არც ის მიყვარს გოგო ზედმეტად რომ იფასებს თავს ვთვლი, რომ ხშირად მანაც უნდა გადაგას ნაბიჟი ურთიერთობების დროს.
გაზაფხულის ბოლოს ჩვენი ბინის რემონტიც დასრულდა ეხლა იწყებოდა ის ეტაპი, რომელიც ყველაზე მეტად მეზარებოდა ეს იყო ბარგის გადატანა. დედამ დიდი სატვირთო მანქანა დაიქირავა. ავეჯის ნაწილი გადავზიდეთ მუშებს მეც ვეხმარებოდი ბარგის ატანაში. ჩვენი ბინა მეხუთე სართულზე იყო . ხელი მოვკიდე ყუთს და გადავწყვიტე მეც ამეტანა ბარგი . სადარბაზოში ჩემთან ერთად ერთი მაღალი, სიმპატიური, მავგვრემანი ბიჭი შევიდა (ვაიმე ამ ბინაში ყველა ბიჭი ასეთი სიმპატიურია ? :დ :დ )
- წაგაღებიებ ( ეს მომესმა თუ მართლა მე მკითხა )
- არა იყოს მადლობა არ შეგაწუხებ .
- არა რა შეწუხებაა მომეე წავიგებ - გამიღიმა და მეც კინაღამ დავდნი 
- შენ ამ კორპუსში ცხოვრობ ?
- ხო მესამეზე
- მე მეხუთეზე გადმოვედი - ორივემ ერთმანეთს გავუღიმეთ
- უი სულ დამავიწყდა მე ანდრია მქვია.
- სასიამოვნოა მე ეკაკო . აი ჩვენს მოვედით აქ დადე შეიტანენ. მადლობა დიდი და ბოდიში რომ შეგაწუხე _
- თუ რამე დაგჭირდეს დამიძახე - მითხრა ჩემმა ახალმა მეზობელმა ანდრიამ .
ანდრიას დავემშვიდობე. პირველი რაც უნდა ავღნიშნო ისაა, რომ ის უსიმპატიურესია მეორე იცის გოგოებბთან მოქცევა, მესამე ნამვილი ჯელტმენია .
მაშინ მივხვდი რომ სიმპატიური და ვაჟკაცი ბიჭები კვლავ შემორჩნენ დედამიწაზე, ამ ფაქტით ნამდვილად აღრფთოვანებული დავრჩი .
რამდენიმე დღეში სახლი დავალაგეთ და საბოლოოდ გადმოვედით საცხოვრებლად. ნატალიას დავურეკე .
- ნატ რას შვები ?
- ოჰ ქალბატონო მოიცალე ჩემთვის ?
- კაი რა როდის არ მცალია პროსტა ხო იცი ეხა რა სიტუაციაშიც ვიყავი.
- ვღადაობ გოგო. რაქენით დალაგდით ?
- კი და ამოდით რა ბავშვები დღეს საღამოს.
- კაი დავურეკაავ და ამოვალთ .
- სასმელი მაქ თქვენ გიტარა წამოიღეთ. ( ჩვენი სამეგობრო შეკრებები გიტარის გარეშე წარმოუდგენელია)
- კიი აუცილებლად საღამომდე, გკოცნი და მომენატრეე ძაან.
- მეეც. -
დღეს პარასკევი დღე იყო ამიტომ ცოტას თუ დავლევდით და გავერთობოდით არაფდერი არ დაშავდებოდა. მასწავლებლებს რომ მოვრჩი სახლში ავედი, პროდუქტები ვიყიდე და საჭმლის მომზადება დავიწყე ( მიყვარს სამზარეულოში ფუსფუსი და ვერ ვიტან ისეთ გოგოებს ვითომ კვერცხის შეჭვაც, რომ არ იციან ) სახლის საქმეებსაც ვამთავრებდი, აივანზე გავედი სარეცხის გასაკიდებლად და უცებ ჩემი საცვალი მეზობლის აივანზე ჩავარდა ( ესღა მაკლდა სრული ბედნიერებისთვის ) უცებ მესამე სართულზე ჩავირბინე და კარზე დავაზარუნე . კარი ტანზევით შიშველმა ანდრიამ გამიღო. (დაბნევა და შერცხვენა მაშინ უნდა გენახათ )
- ვა ეკაკო როგორ ხარ ?
- ვა ანდრია კარგად შენ ?
- მეც რამ შეგაწუხათ ქალბატონო _ მითხრა და სასიამოვნოდ გამიღიმა
- უიი არ ვიიცოდი ეს შენი სახლი თუ იყო, სარეცხს ვფენდი რა და საცვალი ჩამომივარდა - ( სათქმელს თავი როგორ მოვაბი არ მახსოვს მარა აი ენა რომ ძაან დამებლუკა ეგ ზუსტად ვიცი, სირცხვილისაგან ძალიან გავწითლდი ) ანდრიას ოდნავ გაეღიმა ნუ თავს იკავებდა სიცილისგან მიხვდა, რომ ძ უხეხულ მდგომარეობაში ვიყავი .
- შემოდი ეკაკო,მ გამოგიტან.
ვაიმე ეკაკკო ყიფშიძე შენ ხარ ყველაზე დაბნეული, გაფანტული , მოუხეხებელი გოგო, არა რა სარეცხის გაფენაც კი არ შეგიძლია გულში ვლანძღავდი თავს და ნერვები მეშლებოდა.
- აი გამომართვი - აივნიდან ჩემი საცვალი შემომიტანა ანდრიამ
- აუ დიდი ბოდიში რა ძაან მრცხვენია მართლა.
- კაი რა ბოდიში ვის არ მოსვლია - პირიქით დამამშვიდა ( არა რა ჯერჯერობით ნაკლს ვერ ვპოულობ ამ ბიჭში )
- დღეს ჩემთან ჩემი მეგობრები ამოდიან და ამოდი შენც. - სიტუაციის გამოსწორება ვცადე.
- ვეცდები. - მითხრა ანდრიამ და გამიღიმა .
- კაი წავედი
- კარგად . - დავემშვიდობე ანრიას და სახლში აწითლებული ავედი.