ეს იყო ის დღე რომელმაც ჩემი ცხოვრება თავდაყირა დააყენაა.. ჩემი ცხოვრების ეს პერიოდი იყო ყველაზე საუკეთესო, ბედნიერი და ამავდროულად სასტიკი და მძიმე.
დათა ძალიან შემიყვარდა.. უსაზღვროდ და ალბათ ეს არის ყველაზე დიდი სასჯელი ჩემთვის..
რა სასაცილოა, რომ ყველა თავიდან ძალიან თბილი და ყურადღებიანია.აი შემდეგ კი ყველა ისე იქცევა, თითქოს არც არსებობდი მის ცხოვრებაში და არაფერს წარმოადგენდი.. გა შეიძლება ადამინი გიყვარდეს და შემდეგ ის უცხო გახდეს შენთვის.. აღარაფერს წარმოადგენდეს?? ეს კითხვა მუდამ მაწუხებს თუმცა პასუხს ვერ ვპოულობ..
ერთ დრეს დათა ისევ ჩამოვიდა ჩემ სანახავად....
ძალიან მიხაროდა, მისი ნახვა ყველაზე მეტად მიხაროდა. მისი თვალები მაგიჟებდა. მისი ჩახუტება, მისი ხმა, მისი ყურებაა.. აი ეს იყო ის ყველაფერი, რაც მე მახარებდა და სადღაც,ამ სამყაროდან შორს მივყავდიი.. მაშინ როდესაც მის გვერდით ვიყავი არ მახსოვდა არავინ მის მეტი...
ხელჩაკიდებულები მივუყვებოდის ქუჩას და ამ დროს ჩემი მეგობარი დავინახე, რომლსაც ძალიან უნდოდა დათოს გაცნობა.. გავუღიმე ლიზის და ისე ძააან მოვეხვიე
ლიზი - რაიყო დიდი ხანია არ გინახივარ? - მე გავუღიმე და დათო გავაცანი. მან კი თავისი მეგობარი გამაცნო. ცოტახნით ვსაუბრობდით და მალე გავაგრძელეთ გზა.... დიდხანს დავდიოდით.... ვსაუბრობდით...დრო ისე გავიდა ვერც გავიგეთ. დადგა ის დრო რომელიც საშინლად მძულდა, ჩვენი დაშორების, დრო იყო, რომ ჩვენ ჩვენ სახლებს დავბრუნებოდით...
სახლში მისვლისთანავე ჩემს ოთახში შევედი და ის დათვი ავიღე რომელიც მან მაჩუქა და გულში ჩავიკარი, ამ დროს ჩამეძინა და მხოლოდ დათოს შეტყობინებამ გამომაღვიძა.. იმაზე დიდი სიამოვნება არაფერია საყვარელი ადამიანის შეტყობინება, რომ გაგაღვიძებს და არაქვს მნიშვნელობა რას გწერს, თუნდაც ცარიელი იყოს ეს მაინც რაღაც სიმშვიდეს გგვრის, რომლის აღწერაც წარმოუდგენლად მეჩვენება.
იმ დღიდან დათო შეიცვლა. აღარ იყო ისეთი ყურადღებიანი, ისეთი თბილი. დღეები გადიოდა ზოგჯერ და არც მწერდა, არც მირეკვდა, საერთოდა არ მკითხულობდა.
ივლისის ბოლო რიცხვები იყო, როდესაც ჩემი ნათესავები მოვიდნენ ჩემთან, ყველა მხიარულობდა, იცინოდა, მე კი საშინელ ხასიათზე ვიყავი, იმის მაგივრად, რომ მათთან ერთად გამეტარებია დღე, გარეთ ვიჯექი და მთელი დღე დათას ვურეკავდი. საშინლად ვნერვიულობდი რადგან მთელი კვირაა ტელეფონი გამორთული აქვს და ვერ ვუკავშირდები. უკვე აღარ ვიცოდი რა მეფიქრა. ზვიადი კი არ მასვენებდა, გამუდმებით მეკითხებოდა რა მჭირდა მე კი ვერაფერს ვერ ვეუბნებოდი და გული კიდევ უფრო მტკიოდა, რადგან მას არაფერს ვუმალავ, მაგრამ დათოზე ვერასდროს ვერ ვუთხარი, რატომ?-არვიცი. საღამოს მე და ზვიო მარტო ვიყავით, ძალიან დათვრა და ამ დროს, როცა შემიძლია მასთან ვარ სანამ არ დაიძინებს, იმ დღესაც ასე მოხდა, ზვიო ჩვეულებისამებრ ლექსებს მიყვებოდა, ლექსები უზომოდ მიყვარს, მითუმეტეს ზვიოს მოყოლილი, მაგრამ არ შემეძლო მისი მოსმენა სულ დათოზე ვფიქრობდი. ამ დღემ ისე ჩაიარა ერთი წამითაც არ შემიწყვიტავს მასზე ფიქრი.
მეორე დღეს კვლავ ავიღე ტელეფონი და კვლავ მისი ნომერი ავკრიბე. შვებით ამოვისუნთქე, როდესაც ზარი გავიდა. მაშინვე გარეთ გავედი რადგან ნორმალურად საუბარი შემძლებოდა.
- გისმენ
- გისმენ კი არა სად გაქვს ტელეფონი, მთელი კვირაა გირეკავ რატო გქონდა გამორთული? ერთხელ მაინც არ უნდა მომიკითხო? რა გჭირს რააარის ეს?
- კაი გოგო რაიყო ამოისუნთქე
- არ მჭირდება ამოსუნთქვა
- მთაში ვიყავი და იქ ტელეფონი არ იჭერდა
- მერე არ უნდა მითხრა სად მიდიხარ? რომ ვინერვიულებდი არ იცოდიი?
- ნუ გეშინია ცოცხალი ვარ (იცინის)
- ხო ხო ძაან სასაცილოა...
- სხვა რას შვებოდი?
- რას ??? რას და მთელი დღეეები ვცდილობდი დაგკავშირებოდი აგიფეთქე ტელეფონი
- ხოოო??? არაა აფეთქებული
- აუუუ რა მაგარ ხასიათზე ხარ რაა
- აბა ცუდ ხასიათზე ვიყოო??
- არა მაგრამ ცოტა სერიოზულად რომ იყო არაა???
- სერიოზულად ვარ და ეხლა რვებს ნუ მიშლი რააა
- კიდე მე გიშლი ნერვებს??
- დიახ
- ხოდა კარგად
- კარგად.
თითქმის ყოველდღე ვკამათობთ , თუმცა ეგრევე ვივიწყებთ ყველაფერს. დღესაც ასე მოხდა.
---------------------------------------
ვიცი ძააან საზიზრღობაა მაგრამ მაინც დავდე... სულაც აღარ მინდა ამის გაგრძელება... ერთს დავდებ და ვსოო