იყო ქირურგი,ეს ძალიან ძნელია.იმაზე ძნელი ვიდრე წარმოგიდგენია.შენს წინ "დევს" ადამიანი,ნახევრად მკვდარი და სწორედ შენს ხელშია კიდევ ისუნთქებს ის თუ მორგში მოუწევს გამწესება.სისხლის ყოველთვის მეშინოდა,ნემსის მეშინოდა მაგრამ იმდენად მინდოდა რომ ხელში სკალპელი ამეღო,იმდენად მინდოდა თეთრი ხალათი ჩამეცვა და იმდენად მინდოდა ვინმეს ჩემთვის დაეძახა "ექიმო" რომ შიში უკვალოდ გაქრა.28 წლის ვარ,გაუთხოვარი,ალბათ იმიტომ რომ ჩემი ცხოვრება პროფესიას შევწირე.ვნანობ? ოდნავ კი,ალბათ იმიტომ რომ ყველა ქალს უნდა შვილი,ქორწილი და საყვარელი ადამიანი.ჩემი სახლი სავადმყოფოა,ერთადერთი კარდიოლოგივარ საავდმყოფოში და მთელი დღეები საოპერაციოში ვატარებ.ნინაკა მქვია,ნინაკა ჩარკვიანი.სარკეში როდის ჩავიხედე არმახსოვს,თაფლისფერი თმამაქვს და ცისფერი თვალები
-ახალი კარდიოლოგი და ნეიროქირურგი მოდიან,ჩვენებს კონკურენტები გამოუჩნდა -ეჩურჩულებოდა ერთი ექთანი მეორეს.
-უკაცრავად?-მივუახლოვდი მათ და შევამჩნიე სახეზე ფერი როგორ გადაუვიდათ.
-დიახ-ძლივს ამოილუღლუღა ერთერთმა- აქ კონტრაქტის გაფორმება უნდათ, ამიტომ ან თქვენ დარჩებით,ან ის-სასწრაფოდ მოვშორდი მათ და დირექტორის კაბინეტში დაუკაკუნებლდ შევარდი
-ზრდილობა სადდაგრჩა? -მხითხა ირონიით ბატონმა არჩილმა
-საოპერაციოში-არ დავაკელი მეც
-უკვე გაიგე არა?
-როდის აპირებდით ჩემთვის თქმას? ან აპირებდით თუ არა საერთოდ? -ვცდილობდი გაბრაზება დამემალა,და არვიცი რამდენად გამომდიოდა
-დამშვიდდი ! და წესიერად ილაპარაკე არდაგავიწყდეს რომ დირექტორთან ერთად მამას ელაპარაკები!-ხო არმოგესმათ,ესკაცი მამაჩემია ,ბატონი არჩილი.
-მამაჩემი,ამ კედლების გარეთ ხარ -ძლივს მოპოვებული სიმშვიდით ვუთხარი არჩილს
-ისქალი დარჩება,თუ შენზე უკეთესი აღმოჩნდება-იმდენად ირონიულად გავიღიმე,რომ ჩემი თავის მეთვითონაც შემეშინდა
-ქალი?და გგონია რომ მაჯობებს? გგონია რომ ამ საავადმყოფოდან წასულს მნახავ ? ვერ ეღირსები !-შევწყვიტე და ზიზღით შევხედე კაცს,შემდეგ კი მშვიდად,ძალიან მშვიდად ვთქვი
-ხომ იცი არა , მე ან საუკეთესო ვარ,ან ვჩერდები...
-რაიცი რომ საუკეთესო ხარ?
-ეს სისხლში მაქვს-არჩილი გაიმართა,ეგონა მას შევაქებდი მაგრამ მალევე "დაწყნარდა" როცა დავამატე-დედაჩემისგან !-არჩილის კაბინეტი დავტოვე და ერთერთ ოთახში შევედი.უკვე დამღალა ამდენმა ბრძოლამ საკუთარ მამასთან, მას მოყავს ყველა ძლიერი კარდიოლოგი,და ცდილობს როგორმე მაჯობონ ! პირველად წამომივიდა ცრემლები და ამაზე უფრო გავბრაზდი
-ტირილი ექიმს არუხდება-გაისმა ვიღაცის სასიამოვნოდ თბილი ბარიტონი.ექიმის ფორმა ეცვა,მაგრამ ვერ ვიცანი.სწრაფად შევიმშრალე ცრემლები-კარდიოლოგიხარ არა? -დასტურის ნიშნად თავი დავუქნიე
-არღირს იმაზე ნერვიულობა რომ შეიძლება იმ ქალმა გაჯობოს,ის საუკეთესოა საქართველოში!-ამკაცის მოკვლა მომინდა,გეფიცებით ძალიან მომინდა
-აქ ახლა საუკეთესო მევარ,ადრე ელენე ბრეგვაძე იყო საუკეთესო, ის გარდაიცვალა-აქ პაუზა გავაკეთე,ვინიყო ელენე? დედაჩემი,ჩემი სამყარო და მიზეზი ჩემი ამ კლინიკაში დარჩენის..და ისევ გავაგრძელე-ახლა მევარ ! დიდი სიამოვნებით წავიდოდი აქედან ...
-რატომ არ მიდიხარ?-დავაკვირდი მამაკაცს.სიმპატიური ალბათ 30-35 წლის იქნებოდა,და გადავწყვიტე მისთვის ,აი ასე,უბრალოდ გადამეშალა გული
-მთავარი მიზეზი დედაჩემია,მე ვერ დავთმობ ამ ხალათს რადგან ეს დედაჩემს ეცვა,ამ დერეფნებში დადიოდა დედა,იმ სკალპელს ეხებოდა რომელსაც ეხლა მევიყენებ,იმ საავადმყოფოში ვრჩები სადაც დედაჩემი,ელენე ბრეგვაძე "ცხოვრობდა" და მე არწავალ,თუნდაც იმისგამო რომ მამაჩემს სურს ასე,და ცდილობს ყველა შემაჯიბროს!
-მამაშენს?-სახეზე გაკვირვება შევატყვე მამაკაცს,უბრალოდ გავიღიმე
-ხო,ბატონ არჩილს,მამაჩემს!!
-ანუ შენხარ ნინაკა ჩარკვიანი?-მამაკაცმა თვალისმომჭრელად გაიღიმა
-და თქვენ?
-ირაკლი ნაკაშიძე,ნეიროქირურგობის კანდიდადი!
-გაგიჭირდება ჩვენს "ნეიროსთან" ბრძოლა-გავაფრთხილე მე
-როგორც შენ,ასევე არცმე არმიყვარს დამარცხება,და საუკეთესო ვარ
-ვნახოთ-ვუთხარი და ოთახი დავტოვე,რაღაც მოახდინა ამ მამაკაცმა ჩემში,მაგრამ თავს ვაიძულე და ამან მალე გადამიარა.

რამდენიმე თავი უკვე დაწერილი მაქვს,იმედია მკითხველი გამოუჩდება ამბისტორიას და მკითხველს მოეწონება ! სიყვარულით მარიტა