- გაჩუმდი.
- არა გთხოვ, ბოლომდე დამამთავრებინე
- არა. არ მაინტერესებს არაფერი, აღარ მინდა შენი მოსმენა, გაჩუმდი და სამუდამოდ გაქრი ჩემი ცხოვრებიდან (ბოლო სიტყვებზე ტირილი ამივარდა, გაოცებული მიყურებდა, არ იცოდა რა ეთქვა, როგორ დავეწყნარებინე, ალბათ მიხვდებოდით ასე რამ გამომიყვანა წყობიდან, რატიც ხომ ქალღმერთს მეძახდა და ეს ვეღარ ავიტანე, ისევ მისი მონატრება წამომეშალა, რომელმაც უზომოდ მატკინა გულში რაღაც)
- უბრალოდ მითხარი რა გაგიკეთა იმ ნაბი..არმა
- გაჩუმდი მეთქი (ბოლო ხმაზე დავუყვირე რაზეც მართლა გაჩუმდა) არასოდეს, გესმის? არასოდეს არავის მივცემ უფლებას ასე მოიხსენიოს ადამიანი, რომელიც ოდესღაც სიგიჟემდე მიყვარდა
- ის შენ ახლაც გიყვარს ნუცა
- ხო მიყვარს, მერე შენ რაა? ადამიანს ერთხელ უყვარდება ასე წრფელად, მერე რა რომ დღეს ერთად არ ვართ? ეს იმას ან მიშნავს რომ სიყვარული გაქრა, უბრალოდ შეუძლებელი გახდა ჩვენი ერთად ყოფნა და ცალცალკე ვართ(ტირილით და ყვირილით ვლაპარაკობდი)
- გთხოვ დაწყნარდი ნუცა, არ მეგონა ასეთი რეაქცია თუ მოყვებოდა ამ ყველაფერს, დრო გადის და ცხოვრება ყველამ უნდა აიწყოს, გთხოვ უბრალოდ შანსი მომეცი, რომ დაგავიწყო ის რაც ოდესღაც იყო, გპირდები ყველაფერს დავიწყებ შენში და ეს რაში გჭირდება?
- უბრალოდ შანსი მომეგავაკეთებ, თუარ გამომივა უბრალოდ წადი
- შენ არაფერი არ გესმის აკო, (ტირილი შევწყვიტე, სახე მოვიწმინდე და ყველანაირად ვეცადე მშვიდად გამეგრძელებინა ლაპარაკი) არ შემიძლია უბრალოდ აღარავის შეყვარება, მე უკვე მიყვარდა ერთხელ და ის ჩემი სხეულისა და სულის ნაწილი გახდა, არა პირდაპირი გაგებით არამედ სულიერად. ერთად ვფიქრობდით, ერთად ვსუნთქავდით, მე თუ ცუდად ვიყავი, ისიც ცუდად იყო, და პირიქით. შენ ვერ ჩაწვდები იმ გრძნობას რაც გავიგე, ვერ შეგიყვარებ აკო, შესანიშნავი ადამიანი ხარ, მაგრამ უკვე მიყვარდა და მის ადგილს ვერავის დავაკავებინებ, ყოველთვის მის ძებნას ცი ნუცა გთხოვ, თუ მივხვდებით რომ არაფერი გამოდის მეც დაგანებებ თავს და შენც წახვალ შენი გზით
- არა აკო, იმ წმინდა გრძნობას ვერასოდეს გადავუსმევ ხაზს, ვერასოდეს ჩრდილს ვერ მივაყენებ და სხვისით ჩანაცვლებას არცკი გავიფიქრებ, ადამიანები იბადებიან და ისე კვდებიან, რომ სიყვარული მხოლოდ მიჩვევა ჰგონიათ, ან კარგი ცხოვრება, მაგრამ მეცოდებიან, რადგან არ იციან რა არის ნამდვილი სიყვარული, სიყვარული თავისას არასოდეს არ ეძებს, ბედნიერი ადამიანი ვარ ეს გრძნობა რომ გამოვცადე და მეც იმათ მსგავსად არ მოვკვდები, ვინც უბრალოდ სიტყვა მიყვარხარს არქმევენ თავიანთ გრძნობას, მაგრამ იმას ვერ გრძნობენ რაც მე განვიცადე,
- სად არის ის ბიჭი ახლა ვინც ასე გიყვარს? საკუთარ ცხოვრებასა და ბედნიერებას ვისაც სწირავ? მასაც უყვარხარ? იმსახურებს კი ის ამას?
- ხომ გითხარი სიყვარული თავისას არ ეძებს მეთქი? რა მნიშვნელობა აქვს ახლა სად არის და რას აკეთებს? მთავარია რომ მე მიყვარს
- და მასაც უყვარხარ?? მიპასუხე
- დარწმუნებული ვარ რომ მასაც ისევე უზომოდ ვუყვარვარ როგორც მე, ვერც ის ვერ დამივიწყებს ვერასოდეს, უბრალოდ მიიძინა იმ გრძნობამ და შევეჩვიეთ ამ ყველაფერს
- სად არის ახლა მაშინ?
- ეგ შენი საქმე აღარაა
- მიგატოვა?
- არა. მე მივატოვე, მაგრამ ამაზე ლაპარაკს აღარ ვაპირებ, ამის მერე შენთან მეგობრობასაც ვეღარ შევძლებ, ამიტომ უბრალოდ წადი და ჩემსკენ აღარ გამოიხედო გთხოვ
- აზრზეც არ ხარ რას აკეთებ ნუცა, ცხოვრებას ინგრევ ისეთი გოგო ვინც სანთლითაა საძებნელი
- ცდები აკო, გააზრებული მაქვს რასაც ვაკეთებ, მიყვარდა უზომოდ, მიყვარს უსაზღვროდ და მეყვარება სამუდამოდ.
- ბედნიერი კაცი ყოფილა, შენი ასეთი სიყვარული მას რომ ერგო წილად
- კარგი წავიდეთ, იმდენი წელია ამაზე არ მილაპარაკია უბრალოდ სიმარტოვე მინდა ახლა
- კარგი შენი ნებაა, მაგრამ იცოდე იფიქრე, რაც არ უნდა იყოს, ცოლიც რომ მყავდეს და შენ დამიძახო ეგრევე შენთან წამოვალ
- კარგი (ღიმილით ვუთხარი და გავიფიქრე, ვინც ასე მიყვარს ის ვერ დავაშორე ცოლს და შენთან გამოვჩნდები?)
წამოვედით, ხმა აღარ ამომიღია, ვფიქრობდი ისევ იგივე ფიქრებით რითიც აქამდე მოვაღწიე, წარმოვიდგინე რატი სხვა ქალის გვერდით, როგორ ეხუტება, კოცნის და მიყვარხარო ეუბნევა, უყურებს იმ თვალებით, რომლითაც ერთ დროს მხოლოდ მე მიყურებდა. ვისაც ოდესმე ასეთი გრძნობა გამოგიცდიათ მიხვდებით რატომ ვფიქრობდი ამაზე და არა იმაზე როგორი ბედნიერი ვიყავი რატისთან, მაგრამ ვისთვისაც უცხოა ეს საქციელი გეტყვით რატომ ვიქცეოდი ასე, ეს ერთგვარი შინაგანი სიძლიერის განმტკიცებაა რომ არ დავცემულიყავი, რა ჩვენს სიყვარულზე მონატრება მომკლავდა, მაგრამ ასე ვძლიერდებოდი, ვპოულობდი საკუთარ თავში იმ ძალებს რაც რატის გარეშე მაცოცხლებდა. ვაფასებდი იმ წუთებს რაც მაჩუქა და ვკმაყოფილდებოდი იმ სიყვარულს რაც მომცა. არ ვამტყუნებდი ცოლი რომ მოიყვანა, ვერ წავიდა დედამისის წინააღმდეგ, ადრეც ვთქვი, მისი სიყვარული ხომ ყოველ უჯრედში და ქსოვილში აქვს გამჯდარი, ეს არ ნიშნავს არაკაცობას, მჯერა მასაც ვუყვარვარ და უზომოდ ვენატრები, ამას ვგრძნობ, მაგრამ არ გამოვჩნდები რადგან თავს ვეღარ მოვერევი ისევ რომ ვნახო და მის სიყვარულით სავსე თვალებს შევხედო.
ბიჭები წავიდნენ და აღარც გამოჩენილნან. დროც ჩვეული ტირმით მიდიოდა, ვიჯექი ჩვენს ეზოში მდგარ საქანელაში და გავიხსენე აქ ამოსვლის შემდეს პირველად რომ დავბრუნდი თბილისში. დედას სიკვდილიდან 1 წლის თავზე ირაკლის და ნინოს ვთხოვე, რომ თბილისში გავეშვი რადგან დედას საფლავზე მინდოდა წასვლა. ირაკლიმ მარტო არ გამიშვა და ნინო გამომაყოლა. თბილისში მივდიოდი და გული გამალებით მიცემდა, მეშინოდა მამას არ გადავყროდი, ვფიქრობდი 1 წლის თავზე მაინც გავა საფლავზე და იქ არ გადავაწყდეთქო, მაგრამ იმასაც ვფიქრობდი შორიდან გავხედავ თუ ვინმე იქნება არ მივალთქო.
როგორი შეცვლილი დამხვდა თბილისი თვალებს ვერ ვუჯერებდი. 1 წელი არაა ბევრი დრო მაგრამ ალბათ მონატრებამ დამანახა თბილისი სხვანაირი. სადგურიდან პირველი რაც გავაკეთეთ ტაქსის გაჩერება იყო, ყვავილების მაღაზიისკენ ავიღე გეზი . თბილი მაისის თვე იყო მივუყვებოდით თბილისის ქუჩებს და მოგონებები წამომეშალა ყელში ბურთი გამეჩხირა და თვალები სისველემ აავსო, მაგრამ თავი გავაკონტონროლე გავიაზრე რომ პატარა ბავშვივით ვერ ავტირდებოდი და ნინოს უხერხულ მდგომარეობაში ვერ ჩავაყენებდი, ყვავილების მაღაზიასთან რომ გავჩერდით მძღოლმა მიმანიშნა. ძალიან ბევრი იასამნების თაიგული ვიყიდე. იასამანი იმიტომ რომ დედის საყვარელი ყვავილი იყო. ნინო ჩუმად იჯდა და ხმას არ მცემდა, ალბათ ფიქრობდა რომ ლაპარაკი ზედმეტი იყო, მართლაც ასეა არ მინდოდა არავისთან ლაპარაკი. გული უფრო და უფრო მიმძიმდებოდა სასაფლაოსკენ მიმავალ გზაზე რომ გადაუხვია, როგორც იქნა მივედით. მანქანიდან გადავდიოდი ნინომ ხელი რომ დამიჭირა და მითხრა:
- ნუცა ვფიქრობ მარტო წასვლა გირჩევნია, მე არ მინდა შენი დატოვება მაგრამ თუ შენ მარტო გირჩევნია მე ქალაქში დავბრუნდები და მერე მოგაკითხავ როცა დამირეკავ იქნებ რისი თქმა გინდა დედიკოსთვის
- მადლობა ნინო დეიდა გაგებისთვის. დაგირეკავ მაშინ
- კარგი ძვირფასო, მოდი გაკოცო, გთხოვ უსაშველოდ არ იტირო ცუდად არ გახდე
- კარგი.
ტაქსიდან გადავედი და ირგვლივ გავიხედე, ძლივს ვიცანი აქაურობა გავსებულიყო ამ 1 წელში სასაფლაო ამიტომ ვერ ვიპოვე საკუთარი დედის საფლავი. მესაფლავეს ვთხოვე დახმარება და როგორც იქნა გავაგებინე საით ვეძებდი ქალს მივაგენი მაგრამ ნეტა არ მიმეგნო. ველოდებოდი მოუწესრიგებლობას მაგრამ ასეთს არა. ისეთ საშინელ დღეში იყო დედას საფლავი გული მომიკვდა, ვეღარ მოვითმინე და ამ წლის ნაგროვები ბოღმა დარდი ტკივილი და მონატრება ერთიანად ამოვიღე გულიდან, იქამდე ვგლიჯე ბალახები სანამ ხელები არ დამისისხლიანდა, უამრავ ბოდიშებს ვუხდიდი დედას ასე მიტოვებისთვის ვუხსნიდი ყველა დეტალს რაც გადამხდა და ვტიროდი. მესაფლავე მოვიდა და მითხრა:
- შვილო არ ვიცი ეს ქალი ვინ იყო შენი მაგრამ ცოდო ხარ ამდენ ხანს რომ ტირი და შეშველი ხელებით ასუფთავებ საფლავს, აქ ერთი დამლაგებელი ქალია, ძვირს არ იღებს თვეში 30 ლარი მიეცი და სულ დაწკრიალებული იქნება აქაურობა
- სად არის მანახეთ
- დავუძახებ
ცოტახანში ქალთან ერთად დაბრუნდა
- გამარჯობა შვილო გურამმა მითხრა საქმე აქვსო
- დიახ, რამდენი გადაგიხადოთ რომ საფლავი ყოველთვის მოწესრიგებული იყოს?
- 30 ლარს მიხდიან შვილო აქვე ვცხოვრობ და თავს ამით ვირჩენ
- კარგით ნომერი მომეცით თქვენი და ამ წუთიდან შეუდექით მუშაობას. მე თბილისში არ ვცხოვრობ და კარტა ან რამე გაქვთ რომ დაგირიცხოთ ხოლმე?
- კი შვილო რავა არ მაქვს მოგცემ კოდს, ნელი მქვია
- მე ნუცა, ხო და კიდე ერთი რამ რამდენი დაგიმატოთ თანხა რომ 2 კვირაში ერთხელ ვარდები მოიტანოთ საფლავზე?
- რავიცი შვილო ყვავილი ძვირია თან თვეში 2 გამოდის
- თანხას გეკითხებით და არა ახსნას
- 60 ლარი მომეცი და ნებისმიერ დროს შეგიძლია გადაამოწმო
- კარგი, მაგრამ რომ გავიგო ერთხელ მაინც შეთანხმების თანახმად არ მოიქეცი, ორმაგად ამოვიღებ თანხას და მერე წყენა და გაგიჟება არ იყოს
- მე სიტყვის ქალი ვარ შვილო, ამით ვირჩენ თავს, მაგრამ ყვავილზე არავის არ უთხოვია არასოდეს
- ახლა გთხოვეს და იმედი არ გამიცრუოთ, თორე სიტყვას მეც შევასრულებ, არ იფიქროთ რომ პატარა ბავშვმა როგორ უნდა გადაგიხადოთ თანხა, ჩემს უკან დიდი ხალხიც დგას. სანამ იასამნის სეზონია მხოლოდ იასამანი მოიტანეთ ხოლმე. შევთანხმდით?
- კი შვილო შევთანხმდით
- კარგით მადლობა და კარგად
კიდევ კარგა ხანს გავჩერდი და ველაპარაკე ჰაერს. მერე ნინოს დავურეკე, მოვიდა და რომ დამინახა უბრალოდ ჩამეხუტა, ამ ქალს უთქმელად ესმოდა ჩემი, მერე მითხრა
- თავი რა დღეში ჩაგიგდია ნუცა? იქნებ ჯობდა მეც აქ ვყოფილიყავი?
- არა ნინო დეიდა პირიქით მადლობა რომ დედასთან ცალკე ლაპარაკის საშუალება მომეცი
მერე ყველაფერი მოვუყევი რაც გადავწყვიტე, მანაც დაიწყო ტირილი, მომიწონა გადაწყვეტილება სურათს გახედა და თქვა, ბედნიერი დედა ყოფილა შენ რომ ყავდიო. მერე წამოვედით, ვფიქრობდი თეოს ვნახავთქო მაგრამ არ ვნახე რატის მონატრების გამო. შატილში დავბრუნდით და ყოველ თვე ჩემ მოლაპარაკებულ საქმეს ვასრულებდი, გული შედარებით მშვიდად მქონდა რომ ვიცოდი დედას საფლავი მოწესრიგებული რომ მეგულებოდა. ჩავდიოდი ხოლმე მხოლოდ საფლავზე და უკან ვბრუნდებოდი, თითქოს ამოვიწყვიტე წარსული მთლიანად.
22 წლამდე იმდენად მშვიდად მივედი, რომ გასახსენებელი არაფერი მაქვს, დილა ჩვეულებრივ დავიწყე, სასტუმროში ვიყავი და საბუთებს ვავსებდი ტელეფონმა რომ დარეკა, ნომერს დავხედე და არ მეცნო, ვიფიქრე ერთერთი დამსვენებელი მირეკავს როგორც სხვა დროს და ოთახის დაჯავშვნა უნდათქო
- გისმენთ (ხმა არავინ გამცა, ისევ გავუმეორე) გიმსენთ
- რომელი ხარ? (ისეთი ხმა გავიგე უცბათ დამცხა, ვიგრძენი როგორ მომაწვა შუბლზე სისველე და ხმის კანკალით ვუპასუხე)
- თქვენ ვინ გნებავთ?
- ნუცა (მანაც გამშრალი ხმით მიპასუხა)
- ნუცა ვარ, თქვენ რომელი ხართ? (ხმა აღარ გამცა, შინაგანად იმდენად ავფორიაქდი, მაგიდაზე მდგარ ჭიქას ხელი გავკარი და გატყდა, ხმა რომ აღარ გამცა ისევ გავუმეორე კითხვა რომელი ხართ მეთქი რაზეც ეს პასუხი მივიღე)
- გამორიცხულია, არ არსებობს


______
გთხოვთ შეაფასოთ და მითხრათ როგორია?