-დედა სად ვარ?
-საავადმყოფოში ხარ,გული წაგივიდა
-უნდა წავიდე
-ვერსად ვერ წახვალ,ინერვიულე და დასვენება გჭირდება
-დედა სანდროს ვჭირდები
-სანდროსთან როდიდან გაქვს კონტაქტი
-დედა გამიშვი გთხოვ
-არ ვიცი მაგ ბიჭმა რა გაგიკეთა ასეთი,მაგრამ როგორც ჩანს სულერთი არარის შენტვის,რაჭირს არც ეგ ვიცი მაგრამ ექიმს დავუძახებ კარგი?ცოტახნით მოიცადე,გაგწერს და წადი
-მადლობა დე

ლიფტის კარი გაიღო თუ არა დერეფანში დიტოს ძებნა დავიწყე.როგორც იქნავიპოვე და კითხვები უმოწყალოდ მივაყარე
-რა მოხდა?რა დაემართა?როგორ არის?გადარჩება?
-არ ვიცი,მეც არ ვიცი ყველაფერი.ვიღაც ნაბი*ვარი გოგოს ეჩხუბებოდა შუა ქუჩაში,მერე ისე მოხდა რო სახეში გაარტყა იმ..ფუმაგის
კაროჩე იმ ბიჭმა ამ გოგოს სახეში გაარტყა,ესხოიცი როგორიცაა გადახტა მანქანიდან და ეს გოგო დაიცვა,იმ არაკაცმა შენ რატო ერევიო,ამან გაარტყა და იმას იარაღი ქონია,ამიოღო და ესროლა,ტყვიაგულთან ძალიან სწრაფად მიდიოდა,შეილება ვერ გადარჩეს ტასო.არ ვიცი რა მეშველება სანდროს გარეშე...რამერომდაემართოს იმ ნაბო*ზარს მიწიდან ამოვთხრი და ჩემი ხელით მოვკლავ
-მოიცა,აბა ავარიაში მოყვაო?
-მოგატყუე,არ მინდოდა ძალიან გენერვიულა
-ოპერაციასკიდევუკეთებენ?
-კი უკვე 4 საათია
დიტოს მთელი ძალით ჩავეხუტე.ერთმანეთს ვაწყნარებდით,ორივე ვტიროდით.დიტოს ტირილი პირვლეად ვნახე.მე რა მჭირდა?იმდენად ვერ ვაანალიზებდი სიტუაციას,რომ ცრემლები თავისით მცვიოდა,უნებლიედ,შემდეგ ნელ-ნელა ვხვდებოდი რახდებოდა,მაგრამ არ ვიჯერებდი,არ მინდოდა დამეჯერებინა,სანდროსთან ერთად გატარებული 2 თვე ჩემთვის საუკეთესო იყო.რატომღაც მეგონა რომ მეორე წრილობას ვეღარ აიტანდა,ვერ გადარჩებოდა,მაგრამ იმედს მაინც არ ვკარგავდი,არც მე და არც დიტო.ცოტახანში კოტე მოვიდა.ისეთი განადგურებულის ახე ჰქონდა,ნორმალურად არც მე შემომხედა და არც დიტოს,რომელიცნახევრად მისი გაზრდილი იყო.ჯერ ცოლი დაკარგა ახლა კი შვილი ეცლებოდა ხელიდან.სკამზე დაესვენა კოტე და თავი ხელებში ჩარგო.დიტომ მასთან მიმიყვანა.
-კოტე გადარჩება (დიტო)
-უკვე აღარ ვიცი რა ვიფიქრო,თქვენ ვინ ბრძანდებით
-იცით მე...
-სანდროს და ჩემი მეგობარია (სიტყვა გამაწყვეტინა დიტომ,მადლობის ნიშნად შეუმჩნევლად გავუღიმე დიტოს)
-დიტო,იცი ეს ბოლო ტვეებია რა ბედნიერია?დილას ადრე იღვიძებს,სახლში ადრე მოდის,სულ ტელეფონზეა ჩამოკიდებული,სახიდან ღიმილი არ შორდება.რომ იცოდერა განადგურებული იყო დედამისი რომ დავკარგეთ.ასეთი ბოლოს როდის ვანხე არარც კი მახსოვს.რომ ვიცოდე ვინარის ამ ყველაფრის მიზეზი დიტო,რომ ვიცოდე...
კოტეს თვალები აეცრემლა და თავი ისევ ხელებში ჩარგო.მე ვეღარ გავუძელი ამდენს,რას არ გავცემდი რომ იქიდან შორს ვყოფილიყავი,კოტესგან და დიტოსგან.
-ცოტახნით გავალ (ვუთხარი ტირილნარევი ხმით)
ცოტახნით აივანზე გავედი,სუფთა ჰაერი ჩავისუნთქე,გადავწყვიტე იქამდეარ დავბრუნებულიყავი სანამ ექიმი არ შეგვატყობინებდა რამეს.


-კოტე ეს გოგო სანდროს ბედნიერების მიზეზია,უბრალოდ მინდოდა გცოდნოდა
-მართლა?უცნაურია აქამდე რომ არ მიტხრა სანდრომ.ძალიან ლამაზია
-კი ლამაზია
-და კარგი,წესიერი გოგონა ჩანს
-კი ძალიან კარგი ოჯახიდან არის,ლამაზი და წესიერი


-რამდენ ხანს აპირებ აქ ყოფნას?
-არ ვიცი
-წამო რა
-არ მინდა
-გოგო სანდრო გკითხულობს სადარიო
უნებურად ცრემლები წამომივიდა,ჩავიკეცე და გულში სითბოს ჩაღვრა ვიგრძენი.ყველაფერზე ვიყავი წამსვლელი ოღონდ ეს სიტყვები მომესმინა.სანდრო ჩემთვის ყველაფერი იყო,ცხოვრებაზე დასიცოცხლეზე მეტი...


-სად იყავი?
-ჩუუუ,ნუ ლაპარაკობ,შენთვის არ შეიძლება
-რა საქმე გქონდა
-რომ იცოდე როგორ ვინერვიულე.ვაიმე სანდრო როგორ ვინერვიულე ვერც კი წარმოიდგენ.
ისტერიული ტირილიამიტყდა,რომ ვაცნობიერებდი რომ ვეხებოდი,მისი სუნთქვა მესმოდა,ვგრძნობდი მას,ჩემძე ბედნიერი არავიიყო...არსად...
-მოდი რა ჩემთან,ძაან მიყვარხარ
-მეც.პირველად რო დაგინახე რა ვიფიქრე იცი?ეგრევე გავიფიქრე რა სიმპატიურია თქო (იცინის ორივე)
-და გადაწყვიტე ეს სიმპატიური ბიჭი გადაგერჩინა ხო?
-რა შუაშია (ისევ იცინის) ისედაც გადაგარჩენდი
-აღიარე რომ ჩემმა სიმპატიურობამ წვრილი შეიტანა
-ცო კაი ვაღიარებ (ისევ იცინიან)
-იმაზეუკეთესს ვერაფერს ვიფიქრებდი რო შენნაირ გოგოს გადავერჩინე,მართლა
-კაი ერთი
-მართლა,წარმოიდგინე ვინ იფიქრებდა რო ჩვენ ერთად გავიჩითებოდით,ბიჭები სუ მეუბნებოდნენ ძაან პატარაა შეეშვიო,და მეც თავს ვიკავებდი
-კაი დაიძინე
-არა მათქმევინე.ძაან გამიმართლა რო შენ შეგხვდი,აზრზე არ ხარ რა ბედნიერება ხარ ჩემთვის.მაშინ შენ რომ არა ეხლა ცოცხალია რ ვიქნებოდი,იმიტო კიარა რო გადამარჩინე,უბრალოდ იმიტორო შენით ვცოცხლობ.აი საწვავის გარეშე მანქანა ვერ ივლის,მეც ეგრე ვარ რა,შენ გარეშე ვერ ვიცოცლებ
-მაგარი მაგალითი მოიტანე (ისევი იცინიან)
-კაი ნუ დამცინი მწყინს
-ნუ მაიმუნობ სანდრო,დაიძინე ეხლა თორე ექთანს ვეტყვი და დამამშვიდებელს გაგიკეთებს
-კაი ვიძინებ
ცოტახანში ისევ გადმობრუნდა
-ტასს,ცოლად გმომყევი რა
-ერთი პირობით
-რაც გინდამითხარი
-ესე აღარასდროს მანერვიულო


-სოფფფ მშველეეე,მგონი კაბა ძაან ვიწრო მაქვს,ცოტა გავსუქდი ხო?-აუ ნუ ხარ რა პანიკიორი!კაბა ძალიან გიხდება,არ გასუქებულხარ,არ მჯერა! 2 საათში თხოვდები ტასო!!
-არც მე არ მჯერა.კარებზე ზარია,ნინი იქნება გააღე რა
-ნინი არარი,დიტოა
-დიტო?
-ხო
-სალაპარაკო მაქ ტასო
-კაი სოფო გეხვეწები ყავა გამიკეთე რა
-კაი

-გისმენ დიტო
-ინგლისში მივდივარ
-ქორწილში არ იქნები?
-არა,ხო იცი არ მიყვარს ქორწილები
-როდიდან დიტო
-ტასო დამანებე თავი
-გაღიზიანებული მეჩვენები,რა გჭირს
-არაფერი
-და ის გოგოც მიგყავს ცოცხალი თავით რო არ გვაცნობდი და ცოლობა რო უნდა გეთხოვა?
დიტომ თავი ჩახარა
-დაიცა...ის არც არსებობდა ხო?
დიტო არაფერს მპასუხობდა,ისეთი ნაღვლიანი ჩანდა,ყველაფერი ვინანე რაც კი ვუთხარი
-დიტო მიპასუხე
-ხო რა...
-და რატო მომატყუე?
-იმიტორო ყველაფერი ვიცოდი.რო დავშორდით 2 კვირისმერე მოვედი შენ სახლთან და დავინახე სანდროს რო ეხუტებოდი.კაროჩე ყველაფერს მივხვდი.მერე იმასაც მივხვდი საიდან მეცნობოოდი ბათუმში.ნანახი მყავდი რამდენჯერმე კაფესთან რო ჩაივლიდი ხოლმე,სანდრო სუ იმას ამბობდა ეს გოგო ჩემი ცოლი გახდებაო.მართლა ძაან უყვარხარ.მოკლედ მერე სენთან მოვედი და გითხარი რო სხვა მიყვარს,არ ველოდი რო სიმართლეს მეტყოდი,მაგრამ მითხარი რაც ძაან დავაფასე შენში.დაუმშვიდობებლად არ მინდოდა წავსულიყავი.
-დიტო ეს როგორ დამიმალე,არც კი ვიცი რა გითხრა
-არცაა რამის თქმა საჭირო.ოდესმე ჩამოვალ.ოდემსეკიარა პირველი ბავშვი რო გაგიჩნდებათ ნატლია მე უდნა ვიყო (იცინის)
-კაი რა...დიტო ძაან გაფასებ.უბრალოდ მიდნა რო იცოდე,ძაან მიყვარხარ
დიტოს ჩავეხუტე მთელი ძალით,ჩემთვის ერთ-ერთი საუკეტესო მაგობარი იყო,რომელსაც ძალიან ვაფასებდი.ვიცოდი რომ დიდი ხნით ვერ ვნახავდი,და ძალიან მწყდებოდა გული
-იცოდე რო ჩაფრინდები ეგრევე დამირეკავ გაიგე?
-კი აბა რას ვიზავ
-კაი მიდი,სადნრომ იცის?
-კი ვუთხარი საქმე გამომიჩნდა უდნა წავიდეთქო.მეჯვარე ზაზა იქნება
-ძაან მომენატრები
-მეც ძალიან ტას!იცოდე რო შენ ერთადერთი ხარ და იქნები რა
აღარაერი მიპასუხია მისთვის.კარი დავხურე და სოფოს დავუძახე,რომელიც შოკში იყო...ისევე როგორც მე.ლოყაზე ჩამოგორებული პატარა წვეთები შევიმშრალე და მაკიაჟის გაკეთება დავიწყე.


-თანახმა ხართ თუ არა რომ სანდრო გაბრიჩიძეს გაჰყვეთ ცოლად?
-თანახმა ვარ
-თანახმა ხართ ტუ არა რომ ცოლად მოიყვანოთ ტასო გაფრინდაშივლი
-სანდრო რატო გაჩუმდი?სანდრო თქვი რამე!იდიოტო რამე თქვი ნუ მარცხვენ
-თანახმა ვარ,რო არ მოვიყვანო გამიხეთქავ თავს ხო ხედავთ (სკდებოდა სიცილით სანდრო,და საერთოდ ყველა ჩემს გარდა)
-თუ გაპატიო (მეც ავყევი სიცილში)


ქორწილმა მშვენივრად ჩიარა.ჯერ ხელი მოვაწერეთ,შემდეგ ჯვარი დავიწერეთ.ჩემძე ბედნიერი ადამიანი არავინ იყო,იმიტომ რომ გვერძე ის ადამიანი მედდგა რომელიც უზომოდმიყვარდა,და რომელთანაც მინდოდა დარჩენილი ცხორება გამეტარებინა.


-პირით ისუნთქე,მიდი!ყოჩარ,ჩემი კარგი გოგო,ასე,კარგია
-სანდრო არ შემიძლია,ძაან მტკივა
-პირით ისუნთქე მიდი,შეძლებ
უცბად დრო გაჩერდა და იმ წამს,ზუსტად 00:37 წუთზე სანდრო და ტასო ულამაზესი გოგონას მშობლები გახდნენ.სანდროს უფრო მეტად შეუყვარდა ტასო,გაასმაგებულად...


-დიტო ტასო ვარ
-ხო ტას,ძაან მომენატრე
-მეც ძალიან.ვიცი დიდი ხანია არ ჩამოსულხარ,მაგრამ აქ პატარა საქმე დაგრჩა
-რა საქმე
-რადა პატარა მარიამი გყავს მოსანათლი და შენ გელოდება
-ღადაობ ხო?ვიამე როგორ გამახარე არ იცი.პირველივე რეისს გამოვყვები

პატარა მარიამიც მოინათლა.ამჯერად დიტო მარტო არ ჩამოსულა თბილისში...ის იმ ადამიანთან ერთად ჩამოვიდა ვისთან ერთადაც უდოდა გაეტარებინა მთელი ცხოვრება.დიტო აღარ წასულა ინგლისში,დარჩა და ელენე ცოლადაც მოიყვანა.მალე გიორგიც შეეძინათ,რომელიც მე მოვნათლე.აი ასე დავნათესავდით ,,ყოფილი შეყვარებულები''


-აი ესარის ჩემი ისტორია ჩემო საყვარელო გოგო
-კიდე მომიყვები ბე?
-თუ გინდა ყოველდღე მოგიყვები,ოღონდ ეხლა შემპირდი რო დაიძინებ კაი?
-კაი ბე.ბებო ბაბუა ძალიან გიყვარდა?
-ძალიან ძალიან
-ჩემზე ძალიან
-ყველაზე და ყველაფერზე ძალიან მიყვარდა,მაგრამ შენც მიყვარხარ ბე,შენც ძალიან მიოყვარხარ
-მე ვიცნობდი ბაბუას?
-არ იცნობდი,მაგრამ ეხლა ცოცხალი რომ იყოდს,ალბათ ჩემზე ძალიან გეყვარებოდა.
-ბე დედა მალე მოვა?
-მოდი ეხლა დაიძინე,და გპირდები ხვალ სანამ გაიღვიძებ დადა შენს გვერდით იწვება
-ბე მიყვარხარ
-მეც მიყვარხარ

დრო ალბათ სიყავრულს დაინდობს,დღე ისევ წაიღებს დარსდს,ჩვენ ალბათ ნოტემზე დავრჩებით,სხვებს არ მოვაბეზრებთ თავს

იმედია მოგეწონებათ დასასრული,რაღაც მინდოდა თბილი ისტორია გამომსვლოდა,და ყველანაირად შევეცადე რომ ისე გამეკეთებინა როგოც ჩავიფიქრე.კომენტარების დატოვება არ დაიზაროთ,ძალიან მაინტერესებს თქვენი აზრი და ჩემთვის მნიშვნელობანია თქვენი ყველა სიტყვა.
ძალიან დიდი ამდლობა ვინც დაკარგეთ დრო და კითხულობდით ამ მოთხრობას <3