აუ, კარგი რა სანდრო! - როგორც ყოველთვის ასე "წუწუნით" ვიწყებ დილას... რატომ? რატომ და ჩემი დებილი ძმა დილით ცივ წყალს მასხავს...
-გაიღვიძე! თორემ ვერ მოასწრებ მომზადებას!
-ცოტა ხანიც და ავდგები...
-მოიცა კიდევ მოვიტან წყალს... არ მეზარება!- თან იცინოდა...
- კარგი, კარგი ვდგები! - ავდექი, ჩავიცვი, მოვწეესრიგდი, საათს დავხედე უკვე 9-ის ნახევარი იყო.
-სალო! ჰა, დროზე, თორემ უშენოდ წავედით!
-ხო მოვდივარ!-სოფოც იქ დამხვდა(ჩემი და)
უი გაცნობა კინაღამ დამავიწყდა.. მე ვარ სალომე ნარიმანიძე. 15 წლის-მეათე კლასში. გრძელი, სწორი, ყავისფერი თმებით და მწვანე თვალებით....
ჩემი ძმა ალექსანდრე(სანდრო) ნარიმანიძე.... 17წლის - მეთორმეტე კლასელი... ოდნავ გრძელი, ქერა თმა და ლურჯი თვალები... საყვარელი და თბილი ბავშვი, მაგრამ ზოგჯერ საზიზღარიც....
ახლა კი ყველაზე უმცროსი და სოფო ნარიმანიძე, 14წლის-მეცხრე კლასელი. გრძელი,ხუჭუჭა შავი თმა და ყავისფერი თვალები. ძალიან თბილი და გულღია ბავშვი....
-აჰ, მოვედით, სალ! ჩამოდი დედამიწაზე...
-ა?! რა?! რა მოხდა?! ა, ხო! უი მოვედით?
-რა გჭირს გოგო?!
-უფ, არაფერი...
-სოფ შენ როგორ ხარ? იმედია შენც არ გაფრენილხარ დედამიწიდან...-იძახდა და თან ეცინებოდა..
-ალექსანდრე!!!...-გაბრაზებულმა ვუთხარი.
-ხო კაი, კაი.
- აბა დავიშალეთ,-თქვა სოფიკომ
-ხო, კარგით! ისე ვის რამდენი გაკვეთილი აქვს დღეს?-იკითხა სანდრომ
-მე 7.შენ სოფ?
-მე 6. სანდრო შენ?-ერთმანეთს ვეკითხებოდით :)
-მე? მე დღეს არ მაქვს გაკვეთილები.-ეღიმებოდა
-როგორ თუ არ გაქვს?! - გავხედე მე...
-აი, ასე... უბრალოდ დღეს არ მივდივართ.
-მიდიხართ?!
-ხო მივდივართ მე, დემეტრე, ლაშა და ნიკა ვაპირებთ ირაკლისთან ასვლას...
-მოიცა, მოიცა! შენ , დემე, ლაშა, და ნიკა, ხო? ხო სწორად გავიგე?!-გაიმეორე სოფიმ.
-კი, რა იყო?-გაკვირვებულმა გახედა სოფის სანდრომ.
-არაფერი ისეთი,-მივაძახე მე და მანქანიდან გადავედი-წამო სოფი.. სოფიც გადმოვიდა და წავედით სკოლისკენ...
კარგად გოგონებო. ჭკვიანად იყავით!-მოგვაძახა სანდრომ და წავიდა.
-გოგო რა არის? რას შეიცხადე?!-მოვაპყრე მზერა სოფის.
-არა, არაფერი. უბრალოდ ისიც იქ იქნება და...-თქვა ნაღვლიანად.
-არანაირი და...-გავაწყვეტინე საუბარი-გასაგებია სოფ? 5წლის ბავშვივით ნუ იქცევი!
-კარგი!
-აბა ჭკვიანად, სოფ. მასწავლებლები არ გააბრაზო.
-როდის აქეთ მე ვაბრაზებდი მასწავლებლებს?! ჰა? კაი კარგად...
მე მესამეზე შევუხვიე, სოფი მეოთხეზე ავიდა.
-ააააა, სანდრააა როგორ ხარ?-დიდი "კივილით" და სიხარულით შევხვდით ერთმანეთს მე და სანდრა.... სანდრა ჩემი საუკეთესო დაქალი, ბავშვობის მეგობარი და კლასელი... ე. ი. ალექსანდრა (სანდრა) ჭიკაძე. 15წლის -მეათე კლასელი(ჩემი კლასელი:დ), გრძელი, სწორი, ყავისფერი თმა და შავი დიდი ლამაზი თვალები. ძალიან საყვარელი ბავშვი.-კარგად, შენ სალ?
-არამიშავს. 1დღე არ მინახიხარ და საშინლად მომენატრე. დაირეკა ზარი და დაიწყო გაკვეთილიც...
ყვება სოფიკო:
გზაში ვიყავით და როცა გავიგე, რომ სანდრო სკოლას აცდენდა ბიჭებთან ერთად და თან იმ ბიჭებში ნიკას სახელიც ერია თვალები გამიფართოვდა. აუ ნიკა ძალიან საყვარელი ბავშვი, გაწონასწორებული და თავმდებალი. არც ისე მოკლე შავი თმა და ყავისფერი თვალები. 17წლის...
"აუ, რა მიყვარს და რა ვქნა?! ის კი ვერ ხვდება! აუ..." ასე ფიქრებში შევედი კლასში და ზარიც დაირეკა...
….
ყვება სანდრო:
სკოლასთან ვიყავით და როცა ჩამოვთვალე სკოლას ვინებიც ვაცდენდით, სოფოს თვალები გაუფართოვდა. ნეტავ, რატომ? არა, უეჭველი რომელიღაც მოსწონს ამათგან... ამ ფიქრებში მივედი იკასთან.
-ვა, ზდაროვა ბიჭებს (მე)
- ზდაროვა სანდრექს (ლაშა)
-პრივეტ. (დემე)
-გამარჯობა. (ნიკა)
-რავა ხარ ბრატ? (იარკლი)
-რავი, ვარ, რა... თქვენ როგორ ხართ?
-არაგვიშავს... (ირაკლი-იკა)
-აუ, ჯიკერი დავცხოთ? (ლაშა)
-ბაზარი არაა.(დემე)
-მე არ მინდა... (ნიკა)
-ოქეი. (მე)
-კარგი, მაშინ მეც ვითამაშებ.(იკა)
დავიწყეთ თამაში...
ყვება სალომე:
გავიდა დრო... დამთავრდა გაკვეთილები. მე, სანდრა და სოფი შევხვდით სკოლის ეზოსთან. დავურეკე სანდროს...
-ალო, სანდრო...
-ხო, სალი?!
-ბიჭო, გაკვეთილები დაგვიმთავრდა...
-აუ, დამავიწყდა! აუ, ამიც დედაც...!
-მე წავალ და მივაკითხავ! - გავიგონე ნიკას ხმა..
-სალი, აი, ნიკა გამოგივლით და წამოგიყვათ...
-ოკ. სკოლის ეზოსთან ვართ..-გავთიშე და სოფოს მივუბრუნდი...
-სოფი, აბა ვინ მოდის ახლა?
-ნიკა?!
-ხო...
5 წუთში ნიკაც მოვიდა...
-ვა, ნიკუშ, როგორ ხარ ჩემი ძამიკო? (მე)
-რავი არამიშავს, თქვენ როგორ გიკითხოთ გოგონებო?
-რავი არაგვიშავს (მე)
-ვართ რა(სანდრა)
-კარგად...-მორცხვად თქვა სოფიმ...
-ჰა, ჩაჯექით, არ მოდიხართ?
-ა, ხო, სოფი შენ წინ დაჯექი მე და სანდრა უკან...
-კარგი,- თავისთვის ჩაიბუტბუტა...
გზაში ხმა არც ერთს არ ამოოუღია... ბოლოს სიჩუმის დარღვევა მე მოიწია, რადგან ვერ ვიტან, როცა ყველა ჩუმადაა

-ბიჭები რას აკეთებენ იქ?! (მე)
- რავი, ჯერ ჯოკერს თამაშობდნენ და ახლა არ ვიცი....
-შენ არ თამაშობდი? (მე)
-ნწ...-მოკლედ მოწრა ნიკამ.
ისევ უხერხული სიჩუმე.... ამჯერად ნიკამ დაარღვია.
-სოფი შენი სწავლის საქმეები როგორ მიდის? (ნიკა)
- აა, ხო... რა თქვი?-ფიქრებიდან გამოერკვა სოფი და ლოყები აუწითლდა...
-სწავლის სამეები როგორ არის-თქო?
-რავი, არის, რა... ჩვეულებრივდ. J
მე და სანდრამ ერთმანეთს გადავხედეთ და ჩაგვეღიმა. მივედით იკასთანაც...
-ვახ, ვახ ეს რა ლამაზი გოგონები გვესტუმრნენ... J (ირაკლი)
- პრივეტ, როგორ ხარ ბრატცი? (სანდრა)
- ვარ რა.(იკა)
-გამარჯობათ ბიჭებო.... (მე)
- ვა სალო, როგორ ხარ? (დემე)
-არამიშავს...
-ვა, ვა სანდრა, სოფი სალო... ვახ რა ლამაზები ხართ... როგორ ხართ? (ლაშა) - მოვიდა და გადაგვკოცნა...
-ვართ რა, ვცხოვრობთ და გვიხარია.. (სანდრა)
-ოხ, ჩემი პაწუ რა მორცხვად დგას, -თქვა და სოფისკენ წავიდა, რომელიც დაბლა იყურებოდა და ლოყები აწითლბული ჰქონდა.. მივიდა და ჩაეხუტა....
გავიდა დროც. მოსაღამოვდა კიდეც.. დაიშალა სასტავი... სახლში დაღლილ-დაქანცულები მივედით და დავიძინეთ...
დილით გამეღვიძა, ყველას ეძინა... „იეს, ახლა ნახე ალექსანდრე ნარიმანიძე, ვერ გადამირჩები...შურს ვიძიებ..." ასე ფიქრებში შევედი ჩემი ძმის ოთახში და....
.... და ცივი, გაყინული წყალი გადავასხი...
-ააა, აუ სალომე ნარიმანიძე მოგკლავ!-მთელ ოთახში დაბრბოდით... სიცილისგან ვეღარ ვსუნთქავდი..
3 საათზე მშობლები წავიდნენ სოფელში, 8 საათზე ბიჭები ამოვიდნენ.. ბევრი გავერთეთ და ღამის 3 საათზე დავიძინეთ, ლაშა და იკა ჩვენთან დარჩა, დემე და ნიკა წავიდა... და სანდრა დიდი ხვეწნა-მუდარის შემდეგ დარჩა...
დილით გავიღვიძე, შევედი აბაზანაში, ვიბანავე, ჩავიცვი და დაბლა - სამზარეულოში - ჩავედი... ყველა გაღვიძებული იყო...
-ვა სალო... (იკა)
-ვა გაიღვიძეთ?!... (მე)
-ხო აბა შენნაირი ძილისგუდები კი არ ვართ...(სანდრო)
-ოხ ალექსანდრე!!!(მე)
-დღეს სადმე წასვლას არ აპირებთ? (სანდრა)
-ხო რავი ვნახოთ... ბიჭები ამოვლენ და... (სანდრო)
-თქვენ რას ზიხართ ჩუმად აა? (მე)
-რაა?! აბა ვინ ზის ჩუმად? (ლაშა) - ყველას სიცილი აგვიტყდა..
ასე ლაპარაკ-ლაპარაკში გახდა 3 საათი, ბიჭებიც მოვიდნენ, სოფიმ „მე დავიზინებ ცოტა ხანს"-ო და დაწვა თავის ოთახში და დაიძინა....
-დღეს სად მივდივართ? (დემე)
-კლუბში! (სანდრა)
-ოკ, მოდით მოემზადეთ... (სანდრო(
-კარგი...
წავედით, მოვემზადეთ მე ჩავიცვი ჯინსის შორტი, კეტები და ლურჯი მაისური, ნახატით, თმები კი დავიწანი ე. წ. „თევზის კუდი". სანდრამ თეთრი კაბა, მუხლს ოდნავ აცდენილი და მაღალქუსლიანი კრემისფერი ფეხსაცმელი, თმები კი გაიშალა, მაკიაჟი მსუბუქად გავიკეთეთ და ჩავედით....
-ვა რა ლამაზები ხართ! (ირაკლი)
-სერიოზული გოგონები, ვახ ! (ლაშა)
-მადლობთ...(მე)
-არ წავიდეთ? (სანდრა)
-წავედით...(სანდრო)
ყველა ადგა, რომ წასულიყო, მაგრამ ისევ მე :
-და სოფის ვის უტოვებთ?
-აუ ჩემი სოფი... (სანდრო)
-წადით და რომ გაიღვიძებს ერთად მოვალთ (ნიკა)
-აჰ კაი, ნიკ ძმა ხარ.. (სანდრო)
-მადლობ ნიკუშ (მე)
5 წუთში ბარში ვიყავით. შევუკვეთეთ სასმელები და რაღაც სისულელეებზე ვსაუბრობდით... 20 წუთში ნიკა და სოფიც მოვიდა... გავოგნდით გაკვირვებულები ვუყურებდით...
... ნიკას ნაამბობი:
ბიჭები და გოგონები რომ წავიდნენ მე სასტუმრო ოთახში შევედი და ტელევიზორს ვუყურებდი, როცა ნამძინარევი და გაკვირვების ხმა ერთად მომესმა....
-ნიკა?! აქ რა გინდა? სხები სად არიან?
-ვა სოფი გაიღვიძე.. როგორ გეძინა?
-კარგად, მაგრამ სხვები სად არიან?
-კლუბში...
-აა გასაგებია... ყავა გინდა..???
-კი თუ გამიკეთებ.
-კარგი...
-აჰა ეს ყავა შენ, მე წავალ ჩავიცმევ.
-მადლობ... კარგი მიდი
5 წუთში სოფიც ჩამოვიდა, წითელი, თვალისმომჭრელი, მუხლს აცდენილი კაბა ეცვა და ე.წ. ბალეტკები......
-წავედით?
-ამაზე მოკლე კაბა ვერჩაიცვი?
-რა არის რო?
-სხვა კაბა ჩაიცვი..
-ვითომ რატომ?
-რომ გეუბნები გაიგე...
-ვინ ხარ რომ მიბრძანებ? დედა, მამა, და, ძმა თუ შეყვარებული?!
-სოფი... მიყვარხარ გაიგე....არ მინდა რომ სხისი იყო ან სულაც სხვა გეხებოდეს.. მინდა ჩემი იყო,ჩემი პატარა გერქვას...
(დუმდა)
- მიყვარხარ ისე,რომ სიტყვები არ მყოფნის...სოფი შენ?
(დუმდა)
-სოფი მიპასუხე!!
-მეც!
-რათქვი? გაიმეორე!
-მეც ნიკა მეც მიყვარხარ!!!!!
ცოტა ხანი ჩახუტებულები ვიდექით..
-ნიკა?
-ჰა
-არ წავიდეთ?
-ხო კარგი წავიდეთ...
-კარგი...
-ოღონდ ერთი პირობით კაბა გამოიცვალე.
-ოკ..- 10 წუთში ჩამოვიდა. ჯინსის შორტი, ფერადი მაისური და კეტები ეცვა...
-ასე ჯობია...-მან საპასუხოდ გამიღიმა და წავედით...... კლუბში რომ შევედით ბავშვები (იკა,დემე,სალი,სანდრა,სანდრო,ლაშა) გაკვირვებულები გვიყურებდნეე.. მე და სოფიმ ერთმანეთს გადავხედეთ და ჩაგვეღიმა...
.... სალოს ნაამბობი:
-რამე გამოვტოვეთ?
-სულ რაღაც პატარა 30 წუთი...-თქვა სოფიკომ და გაიღიმა...
-არა ეს უფრო დიდი 30 წუთი იყო..(სანდრო)
გავერთეთ, ბევრი ვიცეკვეთ... დემე გვერდიდან არ მშორდებოდა.... მოკლედ ღამის 1 საათზე მივედით.... დაღლილ-დაქანცული დავეხეთქე ლოგინს და ჩამეძინა....
მეორე დილას გავიღვიძე, აბაზანაში შევედი, წყალი გადავივლე და ჩავედი პირველ სართულზე სადაც სანდრო დამხვდა....
-გამარჯობა ბატონო ალექსანდრე...როგორ ბრძანდებით?
-კარგად ქალბატონო სალომე,,, თქვენ როგორ გიკითხოთ?
-ვარ რა და სოფი სად არის?
-სოფიკო თავის პრინცთან არის ...ამხედრებულ რაშზე...სადღაც- გაგვეცინა...
-შენ რაღა გჭირს? რატომ მოიწყინე?
-აუ,ვერ გაიგებ რა...
-აშკარად შეყვარებული ჩანხარ :დ
-ხო????
-ხო, ვინ არის?
-არავინ.
-ალექსანდრე!
-ალექსანდრა!
-ვინ?-თვალები ვჭყიტე....
-ალექსანდრა ჭიკაძე....
-ღადაობ?
-საღადაოდ მაქ საქმე?!
-კარგი ხო მერე რას აპირებ?!
-არ ვიცი...-მივხვდი რომ საუბარი არ უუნდოდა...
-კაი წავალ მე ყავას გავიკეთებ...
-მეც გამიკეთე.
-ოკ...- სანდროს ყავა გავუკეთე და ავედი ჩემს ოთახში. მივწერე სანდრას...
"როგორ ხარ?"
"კარგად შენ?"
"არამიშავს, ამო რა ჩემთან"
"ოკ, 10 წუთში მანდ ვარ"
მართლაც 10 წუთში ჩემთან იყო სანდრა:)
ვიძრომიალეთ ე.წ. "facebook"-ში და "odnoklassniki"-ში...
-სალი ყავა გინდა?
-კი, ოღონდ თუ შენ გამიკეთებ...-ამ დროს სანდრო შემოვიდა..
-ყავა მეც მინდა, ისა და სალ ახლა ბიჭები მოვლენ...
-ოკ.;)
-მე ყავას გავაკეთებ-თქვა სანდრამ და ჩავიდა, მას სანდროც მიყვა...
გავიდა 5წუთი, 10...არადა არ ჩანდა სანდრა და ჩავედი...
-ის ვიღაც ბიჭი ვინ iyo?
-ვინ ბიჭი?
-აი ვიღაც ბიჭთან,რომ იყავი გუშინ...
-არავინ...
-რა არავინ გოგო მიპასუხე წესიერად ვინ იყo..-ხმას აუწია სანდრომ.. სანდრა დაბლა იყურებოდა დავინახე მისი ცრემლი როგორ დაეცა იატაკზე წასვლა დავაპირე მაგრამ რომ შევხედე, სანდროს მაგრად ყავდა მიხუტებული...
-კარგი მაპატიე რა.. არ მინდოდა შენი წყენინება.. ხომ იცი როგორ მიყვარხარ... უზომოდ...
-არა არ ვიცი-თვალებში შეხედა სანდრამ...
-აი ახლა უკვე იცი...-უთხრა და შუბლზე აკოცა....
-კაი ღადაობ?
-საღადაოა რამე?
-ისე მოულოდნელად იცით ამ ბიჭებმა სიყვარულის ახსნა, რომ რავი, ოჰჰჰ რააა....-არ მინდოდა რომ შევემჩნიე ამიტომ ოთახში ავედი.... რა საყვარლები იყვნენ.... 5 წუთსი სანდრამაც ამომაკითხა...
-გოგო სად დაიკარგე ალეეე....
-სად და არსად...
-რა მოხდა?-ისეთი ბედნიერი იყოოო...
-რა და...-დუმდა- რა და შენმა ძმამ სიყვარული ამიხსნა...
-რა?!-ისეე შევიცხადე თითქოს არ ვიცოდი- როგორ? რანაირად? მერე შენ რა უთხარი? არა მოიცა ჯერ როგორ დაიწყო ყველაფერი?-კითხვები მივაყარე... სანდრა მიყვეოდა და შეჩერდა... ზუსტად იმ მომენტზე სადიდანაც მე წავედი....
-რას გაჩუმდი გოგო...
-ჰაა...?
-მერე შენ რა უთხარი?!-სანდრამ თავი დახარა და ლოყები აუწითლდა...-გოგო ხმა ამოიღე....
-მე რა ვუთხარი?
-ხო შენ აბა მე?!
-მე რა ვუთხარი და.....-დუმდა ეს დუმილი კი ნერვებს მიშლიდა....
-რა ვუთხარი და.... ვუთხარი რომ მეც მიყვარს...
-იუჰუუუ რა მაგარია....
კარებზე ზარის ხმა გაისმა... ბიჭები(დემე, ლაშა, იკა) მოვიდნენ.
ჩვენც ჩავედით სასტუმრო ოთახში შევედით... მერე სამზარეულოში გავედი მე.. სანდრა სანდროს არ სცილდებოდა... არა არა განა არ სცილდებოდა სანდრო არ უშვებდა...ვამზადენდი საჭმელს... მოულოდნელად კარზე ზარის ხმა გაისმა... სოფი და ნიკა მოვიდა, საყვარლები....^_^
-გამარჯობა ხალხოოოო!-დაიყვირა სოფიმ.
-ჰოო ყრუები არ ვართ...(სანდრო)
-ვაიმე ნიკა!(სოფი)
-ჰა, რა იყო?(ნიკა)
-ვაიმე გული...-ხელი გულზე დაიდო... შეშინებულები მივცვივდით..
-რა იყო?! გოგო რა გჭირს?(ნიკა)
- ვაიმე გული ნიკააა!(სოფი)
-რა გჭირსთქო?(ნიკა)
-ვაიმე ნიკა ცუდად ვარ....-უკვე ტელეფონი ავიღე ისე შემეშინდა
-რატომ?! რა მოგივიდა?
-ნიკაა თუ არ მაკოცებ მოვკვდები...-დაიწყო სიცილი სოფიმ... პირღიები დავრჩით...
-რა საქციელია ეს სოფი?! გულიი გამისკდა ....-ვუთხარი, მინდოდა სერიოზულად გამომსვლოდა მაგრამ გადავბჟირდი :დ...
-ვაიმე ნიკაა.
-ჰა.
-მგონი რაღაც გამოვტოვეთ..-და ხელით სანდრა-სანდროზე მიანიშნა..
-რა არის? სანდრომ სანდრას სიყვარული აუხსნა...
-იცოდი და არ მითხარი?
-ისეთი ჭორიკანა ხარ სადმე იტყოდი/...-სოფი გაიბბუტა დადგა დასჯილიი ბავშვივით. ნიკა მივიდა და წელზე შემოხვია ხელები.
-კარგი რა არ გამებუტო(ნიკა)
დუმდა..
-სანდრა.... არ გამებუტო რა
-კარგი არ გაგებუტები ოღონდ არაფერი დამიმალო..-ნიკა სოფის მხარს ნაზად შეახო მისი ბაგეები, საყვარლები^_^
რამდენიმე დღემ მშვიდად ჩაიარა... ერთ სსაღამოს სეაირნობისას დემეტრეს გადავეყარე..
-ვა სალ როგორ ხარ?
-ა..ა..არამიშავს... შენ?
-ვარ რა.. რას შვრები? სად მიდიხარ?
- აჰ... ა..ა..არსად... ი.ისსე ვსეირნობ...შ..შე...შენ?
-მეც...სალომე ხვალე ერთ ადგილას უნდა წაგიყვანო და მზად იყავი ოთხისთვის....-ამ ბიჭთან ყოველთვის დადებით ემოციას ვგრძნობდი... ვიბნეოდი... არა ის ჩემთვის მეგობარზე მეტია.... მიყვარს? ალბათ კი....
-კარგი...
-კაი წავედი...
-კარგად...
მეორე დღეს... გავიღვიძე მოვწესრიგდი და დაველოდე ოთხ საათს... 4ზე ჩემი ტელფონიც აწკრიალდა.. დემე იყო...
-სალო დაბლა ჩამო გელოდები...
-კარგი.-და გავთიშე, ჩავედი:
-გამარჯობა(მე)
-გაგიმარჯოს(დემე)
ჩავჯექი მთელი გზა ხმა არც ერთს არ ამოგვიღია... მივედი სადღაც უცნაურ ადგილას... ვნახე ხე სადაც ბევრი წარწერა იყო: ნინი+ილო=♥
სოფო+ნიკა=♥
ალექსანდრა+ვანო=♥(განუყრელები) -ამ წარწერამ მიმიზიდა...
ნატა+ვატო=♥ და ა.შ.
-სალომე მე ამ შეყვარებულების ხის წინ მინდა გითხრა-გაჩერდა, დუმდა - მინდა გითხრა რომ....
....მინდა გითხრა,როომ.... მიყვარხარ....-თვალებს ვერ ვუჯერებდი ისე გამიხარდა, ვაიმეეეეე... ჩავეხუტე მთელი ძალით. ავიწიე თითის წვერებზე და ჩავჩურჩულე: "მეც, მეც მიყვარხარ!" შუბლზე მაკოცა და გულში ჩამიკრა... მერე დემეს მოვცილდი, მანქანასთან მივედი, ჩანთიდან "კალამი" ავიღე, მივედი ხესთან და "ამოვტვიფრე" "სალომე+დემეტრე"... და შევჩერდი "კალამი" გავუწოდე დემეს და მანაც გამომართვა, მივიდა და დაწერა "სალომე+დემეტრე=♥" უბედნიერესი ვიყავი.. მანქანაში ჩავჯექიით და სახლის გზას დავუყევით, გზაში ხმა არც ერთს არ ამოგვიღია.... მე ფიქრებში ვიყავი გართული... "ოო, არა რაა მოულოდნელად იციან ამ ბიჭებმაც სიყვარულის ახსნა.. ჯერ ნიკა იყო, მერე სანდო.. ახლა კი დემე" ჩემს ფიქრებზე მევე გამეცინა...
სახლში მივედით და დიდი სიურპრიზიი დამხვდა არ მჯეროდა ვაიმე ჩემი ოცნება ასრულდა ეგვიპტეში მივდივართ 2 კვირით.... შოკში ვიყავი... მე,დემე, სანდრა, სანდრო და ლაშა... დანარჩენები არ წამოსულან...
ჩევედით ეგვიპტეში... ერტი დღე იქ დალაგებას და ბარგის ამოლაგებას მოვუნდით... მეორე დილას მე და სანდრა წავედით ბასეინში... ბიჭები კი ერთ საათში შემოგვიერთდნენ...რამდენიმე ქართველი გოგოც გავიცანით:სესილი და სტეფანი... სესილი და ლაშა ნუ ხო ხვდებით ახლა რა :დ... მოკლედ ახლა მოვყვები როგორ გაიცნეს მათ ერთმანეთი..
ე.ი. ლაშა მიდიოდა ქალაქში სასეირნოდ... გზაში გაიგონა დაყვირების ხმა გაიხედა სადარბაზოსკენ და დაინახა გოგონა, რომელსაც ფეხი დასცურებოდა კიბეზე და ვეღარ დგებოდა... ლაშამ მიირბინა, გოგონა ხელში აიყვანა და საავადმყოფოში წაიყვანა...საავადმყოფოში უთხრეს, რომ "დიდი არაფერი, უბრალოდ ნაღრძობი აქვს"-ო.. ლაშამ საავადმყოფოდან,როცა გამოვიდა გოგოთ ხელში აყვანილი, გააჩერა ტაქსი.
-ისა სად მივდივართ?(ლაშა)-კითხა გოგონას.
-სასტუმრო Grand Oazis 4...-ტაქსი დაიძრა..
-ლაშა.
-სესილი. სასიამოვნოა.
-ჩემთვისაც.
-მადლობა..
-არა რისი მადლობა... ფეხი როგორ გაქვს?! გტკივა?!
-ცოტა.
-ისე რა დამთხვევაა მეც მაგ სასტუმროში ვარ.
-კარგია:)
-ლამაზი ხარ.
-მადლობ.- თავი მორცხვად დახარა. ტაქსი გაჩერდა, ლაშამ გადაუხადა, სესილი ხელში აიყვანა და გადმოსვა...
-რომელ სართულზე და ნომერი?
-მეორე სართულზე მეჩვიდმეტე ნომერი...
-კარგი....-ლაშამ აიყვანა და კარებზე დააკაკუნა.. გოგონამ გაუღო კარები..