-ამმ, მიდიხართ?
-კი თაკო ბოდიში...
-შემიძია მანქანით გაგიყვანოთ..
-არა მადლობა, არ შეწუხდე... ჯერ ფენით უნდა გავაშრო და ასე შემდეგ...
უცებ წამოიყვირა ელენემ
-კარგით მაშინ ნახვამდის... სასიამოვნო იყო თქვენთან ყოფნა...
-ნახვამდის ძვირფასო, კიდევ გვესტუმრე ხოლმე...
-დედა!
-ხატი, ჩვენი სიკვდილი გინდა?!
-ორივე მატყუარები და ცუდი გოგოები ხართ!
-მადლობაა..
გავიდა რამოდენიმე დღე და უკვე ორშაბათია... დილის 8-ის ნახევარზე მაღვიძარამაც დარეკა...
-ჯანდაბა.. მიდი ნუცა, შენ ამას შეძლებ... აუ არაა, მეძინება. არა ეხა ზუსტად ვიცი შაბათი რო იყოს დაჭყეტილი მექნებოდა თვალები... ნუცა ეს 1 კვირაც და მერე არდადეგები იწყება..
ჩემს თავს ვამხნევებდი რო ავმდგარიყავი... ავდექი, შევედი აბაზანაში, ვიბანავე და კარადა გამოვაღე... გადმოვიღე შავი მოკლე მკლავიანი ზედა, ლამაზად ამოჭრილი დეკოლტით, ასევე შავი დახეული ჯინსები და შავი კედები. თმა ჩამოვივარცხნე, სუნამო დავისხი, ჩანთა მოვიკიდე და ოთახიდან გამოვედი.
-რაიყო შვილო ბანკის გასაძარცვად მიდიხარ?
-რატო
-რავიცი აბა ვინმე მოკვდა?
-ოო დედააა, მშია რამე მაჭამე და წავედი...
-ვერმოასწრებ. დღეს ბიოლოგიაში, სამოქალაქოსა და ისტორიაში გამოცდები გაქ.
-ხომაგრამ ვერაფერს დავწერ თუ კუჭი გამიხმება და მოვკვდები
-15 წუთში ვერმოასწრებ სკოლაშ წასვლას!
-15 რატო 25 აკლია ჯერ..
-10 წუთი ჭამაში დაგჭირდება...
-უცებ შევჭამ
უცებ დავლიე ყავა, დალევა თუერქვა მაგას... შევჭამე ჩემი საყვარელი შოკოლადიანი კროასანები და სახლიდან გიჟივით გამოვვარდი... უკვე 15 კიარა 10 აკლდა... თან პირველი ისტორიამაქ! კიბეებზე სწრაფად ჩავირბინე და სადარბაზოდან გავვარდი.
-ღმერთო ოღონდ 24 ჯერ გასული არიყოოს....
გავიქეცი ავტობუსების გაჩერებისკენ და აი ზუსტად მაშინ დაიძრა ეს დედააფეთქებული ავტობუსი როცა მე გაჩერებამდე მივაღწიე... ვუბრახუნე იმ დამპალ მძღოლს მაგრამ აღარ გამიღო. გაბრაზებულმა ჩანთა ძირს დავახეთქე და ქვაზე ჩამოვჯექი. ელოდე ეხა 22 წუთი მეორე 24-ს.
ხელები მუხლებზე შემოვილაგე, ხელებზე კი თავი დავდე. ახლა საკუთარ თავს ვლანძღავ
-მართლა უნდა გაგიხმეს ნუცა ეგ მუცელი! ვინ აღგადგენინებს ახლა ტესტებს. და ისტორიის გამო 11 კლასში უნდა ჩარჩე?! სულელი ხარ... ვსოო აწი ყოველთვის დავუჯერებ დედაჩემს რაა...
ბოლო დონემდე ვკიცხავდი საკუთარ თავს, როცა ხმა მომესმა.. ბოხი და ხრინწიანი ხმა...
-სკოლაში გაგვიანდება?
თავი ავწიე და ვის ვხედავ... გიო... თავის შავ ბეემვეში იჯდა და ღიმილნარევი სახით მესაუბრებოდა.
-უკვე დამაგვიანდა
-ჯერ 5 წუთი აკლია
-5 წუთში ვერმივალ. ავტობუსს 20 წუთი აწერია.
-შემიძლია წაგიყვანო
-სისულელეა.. 5 წუთში ხოარ მიფრინდები
-რადგან ვთქვი მიგიყვანთქო, ესეიგი შემიძლია შენი იქ მიყვანა 5 წუთში!
-ჰო შეიძლება მიმიყვანო 5 წუთში ოღონდ არა სკოლაში, არამედ მორგში
-კაროჩე თუგინდა ჩაჯექი, თუარადა 20წუთი ელოდე ავტობუსს...
-არმინდა!
-ხოდა ზბოგამ..
გიომ მანქანა დაქოქა, სიგარეტს მოუკიდა და სანამ დაძრავდა..
-კარგი ხოო... მიმიყვანე
-ჩაჯექი... აი ბევრი როარ გელაპარაკა დაჟე 1 წუთით ადრე მიგიყვანდი.
-ახლა ხო აქვარ, ხოდა მიმიყვანე!
ღვედი შევიკარი და გიოს გავხედე. სახეზე კმაყოფილების ღიმილი გადაკვროდა. მისი სიგარეტის კვამლი პირდაპირ ჩემკენ მოდიოდა და სუნთქვის საშუალებას არმაძლევდა, ამიტომ ხელების ქნევით ვცდილობდი კვამლისგან განთავისუფლებას.
-გაწუხებს?
-არა იყოს
გიომ სიგარეტის ბიჩოკი პირიდან გამოიღო და მოისროლა.
-შენ არიკეთებ ღვეედს?
-არა, ხელსმიშლის ტარებაში
მითხრა და თვალი ჩამიკრა, აი მწვანეც აინთო და მანქანა ელვისებური სისწრაფით მოსწყდა წერტილს. მე გატრუნული სავარძელს ავეკარი და ხელები მაგრად მოვკიდე...
თვალები დავხუჭე და ლოცვა დავიწყე... მალე პოლიციის სირენების ხმაც გავიგე..
-ფუ ამის... ძაღლობა აგვეკიდა...
-რაა? ჩვენ მოგვსდევენ?!
შეშინებულმა ვკითხე გაფართოებული თვალებით.
-შუუ... არინერვიულო.. როცა სკოლასთან მიგიყვან მანქანიდან უცებ ჩადი ხოო?
-რატო?
-შენი აზრით?!
-სკოლაში რო არ დავიგვიანო?
ხუმრობით ვუთხარი
-რა მიხვედრილი გოგო ხარ
გიომ სკოლის წინ მანქანა რაღაცნაირად მოასრიალა, მე უცებ გადმოვხტი, მადლობის თქმას ვაპირებდი, მაგრამ თვალის დახამხამებაში მანქანა გაქრა...
-გიჟია ესბიჭი..
ჯერკიდევ შოკირებული ვარ იმ მომენტებით რომლებიც რამოდენიმე წუთის წინ მოხდა... ზარის ხმა და მეც უცებ შევვარდი სკოლაში..
-დილით უამრავი შეტყობინება გამოგიგზავნე! სად ჯანდაბაში გაქ ტელეფონი? როაღარ გამომიარე წამოვედი სკოლაში
-ბოდიში ელე, მოგიყვები ყველაფერს...
-იმეცადინე რამე?
-კიი წუხელ დავასხი ტვინი..
-სიჩუმე... სულ 4 ვარიანტი იქნება! ამიტომ გადაწერის შანსიც ნაკლები გაქვთ.. აბა თქვენიცით.
ნახევარ საათში ნაწერი მასწავლებელს ჩავაბარე.
-ასე უცებ მორჩი კანკავა?
-დიახ
-ვნახოთ ერთი რა გექნება დაწერილი... ნახევარ საათში რის დაწერას მოასწრებდი.
მინდა ეხა ამ ქალს მივვარდე და დაფაზე ვარტყმევინო თავიი, მაგრამ წლის ბოლოა, თან მეთორმეტეშ გადავდივარ და ყველანაირად უნდა ვეცადო რო რაიმე ზედმეტი არვუთხრა.
-ელე რას შვები? წეერ?
-კიი კიი... გუშინ შპარგალკა დავწერე და ყველაფერი იგივე შემხვდა... ვენაცვალე ჩემს ინტუიციას...
-აი ძმაო ბედი მაქვსო შენუნდა თქვა რააა..
სამივე გამოცდა დავწერეთ და გაკვეთილების შემდეგ სახლში დაბრუნებისას ყველაფერი ვუამბე ელენეს.
-მისმინე, იქნებ ცოტა ფრთხილად იყოო... საშიში რომ არიყოს გიო, მაშინ მისგან შორს არ დაიჭერდნენ თავს.
-მისმინე, შენ არიცნობ! ადამიანმა დახმარება შემომტავაზა
-რა დახმარება? უბრალოდ სკოლაში მოგიყვანა
-ხო მომიყვანა და ზუსტადაც მაგიტომ აიკიდა პოლიცია
-ოოოო! შეიძლება მოსწონდე მაგრამ არარის სანდო!
-აუ სულ საწინააღმდეგოს რატომ მიმტკიცებ?! კარგი ადამიანია!
-აუ რაცგინდა ისქენი რაა! მერე ართქვა არ გაგიბრთხილებივარო! ყველას არუნდა ენდო!
-ვიცი ვისუნდა ვენდო და ვის არა!
-ძალიანაც კარგი! მაგას რაჯობია, მაგრამ ბოლოს ატირებული არ მოხვიდე!
-არ მოვალ, ნუ ნერვიულობ!
-მე არა, ეს შენგაქ სანერვიულო!
-არაფერიც არმაქ! უბრალოდ ყველას აქვს ცუდი და კარგი მხარე... სხვები მხოლოდ ცუდს ხედავენ მასში, მეკი დღეს მისი კარგი მხარე დავინახე... ის ძალიან თბილი და კეთილია
-ხოდა ისე მოიქეცი როგორც შენ გინდა და გაწყობს! მე ჩემი გითხარი! ეხლა წავედი
-ხოდა წადი!
-ხოდა მივდივარ!
სახლის კარები მოვიჯახუნე და გაბრაზებული შევედი. რა ჯანდაბა უნდა! ესეიგი ასეთი უკარება ადამიანი არ მინახავს!
მოსაღამოვდა, ვიმეცადინე და დასაძინებლად დავწექი მაგრამ ვერ დავიძინე... დღეს საერთოდ 1 ესემესიც არმოუწერია ელენეს. ხოდა მემივწერ... ჯანდაბა ანგარიშზე არმაქ. რაპრობლემაა, ცავალ და ჩავრიცხავ...
უცებ ამოვიცვი ლურჯი ჯინსის შორტები, ფოსფორისფერი მაიკა და ლურჯი კეტები. ტელეფონი დაფული ჯიბეში ჩავიდე და ჩუმად გამოვედი სახლიდან... ჩასარიცხ აპარატთან მივედი და ცემი ნომრის კრეფას შევუდექი, როდესაც დავინახე როგორ ჩხუბობდნენ გიო და ვიღაც ბიჭი, დავინახე როგორ დაეცა ისბიჭი გიოს დარტყმისას... შემეშინდა, საშინლად შემეშინდა... მთლიანად ავკანკალდი... ხელ-ფეხი გამეყინა და ხმა ჩამივარდა. ღმერთო, დამეჯერებინა ელენესთვის... სახლში როგორ დავბრუნდე? მგონი ჯობია ისე მოვიქცე, ვითომ არაფერი მინახავს. კორპუსისკენ წავედი, გიო აღარ ჩანდა, მხოლოდ ის ბიჭი ეგდო ძირს... სახე ისეთი სისხლიანი ქონდა ვერც გაარჩევდი ვერაფერს...
სადარბაზოში შესვლამდე მაინც შევათვალიერე ყველაფერი, როცა დავრწმუნდი რო უკან არავინ მომყვებოდა, სწრაფი ნაბიჟებით შევედი სადარბაზოში და უცებ... ვიღაცა პირზე ხელს მაფარებს, სარდაფისაკენ ჩავყავარ და კარებს ხურავს...
-შუუ... თუ არ იკივლებ ხელს გაგიშვებ
თავი დავუქნიე და ცრემლები მოვიწმინდე..
ხელი გამიშვა, თუმცა მაშნვე ვიკივლე, რასაც იგივე ქმედება მოყვა!
-მისმინე გოგო! არაფერს არ გიშავებ. პროსტო არიკივლო და აგიხსნი სიტუაციას
ისევ თავი დავუქნიე, ჯიბიდან ტელეფონი ამოვიღე და სახეზე მივანათე.. გიო იყო..
-შეენ? რას მერჩი? რაგინდა ჩემგან? არაფერს ვიტყვი..
-შენგან არაფერი არმინდა... უბრალოდ ერთ რამეს გთხოვ..
-და მერე გამიშვებ?
-კი. კაროჩე დაივიწყებ რაც დღეს ნახე
-ხომაგრამ ადამიანი კინაღამ მოკალი
-ასე იყო საჭირო!
-ვინხარ? რაგინდა? რატო ეშინია შენი ყველას?
-გვიანია, სახლში წადი
-მეგონა ხალხი ვერამცნევდა შენს კეთილ თვისებებს... მეგონა დღეს შენი კარგი მხარე დავინახე... შენზე სრულიად შემეცვალა აზრი, მაგრამ როდესაც მინდა დავიჯერო, რომ კარგი ხარ, მაშინვე ისეთ რაღაცას აკეთებ, რომელიც მაეჭვებს ჩემს ფიქრებში
-ხოო! ცუდი ადამიანი ვარი! ცუდი... ჯობია ისე ფიქრობდე ჩემზე, როგორც ყველა
-რატომ? გსიამოვნებს როცა ხალხს შენზე ცუდი წარმოდგენა აქვთ?
-ნუცა, შენ არმიცნობ.. არიცი ჩემი ცხოვრება... ამიტომჯობია თუ საერთოდ ფიქრს შეწყვეტ ჩემზე.. ამრინდა ვინმეს გული ვატკინო.. მითუმეტეს შენ.. ყოველდილით ვზივარ შენი ავინის პირდაპირ, რადგან ვიცი დილით ადრე გიყვარს აივანზე გამოსვლა... არმინდა გაწყენინო, არმინდა ჩემს გამო ცრემლი დაღვარო.. მე მხოლოდ ტკივილი მომაქ ყველასთვის... შენკი ჯერ პატარა გოგო ხარ, შენი ცხოვრება გაქ.. მომავალი უნდა შეიქმნა... მოდი საერთოდ დამივიწყე
-რაიცი რო დილით აივანზე გამოსვლა მიყვარს...
-ვიცი..
-საიდან იცი
-ზედმეტად ცნობისმოყვარე ხარ. მე რაც მაინტერესებს ყველაფერი ვიცი.
-მე არმინდა რო ვიღაცამ ჩემს შესახებ ყველაფერი იცოდეს!
-ნუცა მორჩი და სახლში წადი!
კარები გაბრაზებულმა გამოვგლიჯე და კიბეებზე ავირბინე... ოთახში შევვარდი, ბალიში პირზე ავიფარე და ბოლო ხმაზე ვიკივლე.