ყოველთვის ესე იყო,ყოველთვის ჩემს გვერდით იყო საბა.არ მახსოვს დღე მის გარეშე,დღე კი არა საათი არ მახსოვს მის გარეშე.ყოველ ზაფხულს იქ ვისვენებდით სადაც ჩვენ ორი გადავწყვეტდით,ორივე ოჯახში ერთი შვილი იყო და ორივეს ისე გვათამამებდნენ და ყველა სურვილს გვისურვებდნენ. საბას და რომ შეეძინა ორივე საშინლად გაბრაზებულები ვიყავით,სულ ჩხუბით ვესაუბრებოდით ოჯახის წევრებს.მერე მამამ აგვიხსნა რომ კუდევ ერთი პატარა კარგი იქნებოდა მაგრამ ბოლომდე არ დავუჯერეთ,ცოტათი დავთბით მაგრამ მაინც არ გვსიამოვნებდა მესამე "ჯღავილა".სულ რომ ტიროდა და ღამე არავის აძინებდა საბას ჩემთან ვტოვებდი,მიზეზად ის გვქონდა რომ იქ პატარა "ჯღავილა" არ აძინებდა.მთელი სამი წელი თოთქმის ჩემღან ცხოვრობდა საბა,ბიძიაც ვერაფერს ამბობდა ხოლმე.რაც არ უნდა ექნათ ესეთებად ვიყავით გაზრდილი და არ იყო ჩვენი ბრალი.სათამაშოს რომ დაემსგავსა მარიამო სულ ვატირებდით,ეხლა კი არ ტიროდა ბღაოდა და მთელს უბანს იკლებდა.ისე ძალიან გვიხაროდა მისი ტირილი თუნდაც მარტო არ ვყოფილიყავით მაინც ვატირებდით,საბას ამის გამო რომ უბრაზდებოდნენ ჩემთან მიმყავდა.ბიძიაც და ბიცოლაც ლიეჩვიენ უკვე რომ საბა სახლში ღამეს იშვიათად ათევდა.პირველად რომ შეუყვარდა გოგონა მე გამაცნო და მითხრა,მაშინ ძალიან ვიეჭვიანე რომ მისი დის შეყვარების უფლება არ მივეცი და უცებ გამომიცხადა რომ მისი კლასელი უყვარდა.ვერ შევეგუე რომ ჩემს გარდა კიდევ სხვა გოგო უნდა ყვარებოდა.მთელი ერთი თვეა არ ველაპარაკებოდი,მთელი ერთი თვე ცდილობდა რომ შევერიგებინე.მაშინ მეცხრე კლასში გადავდიოდი და ბოლოს გაბრაზდა საბა და აღარ ცდილობდა ჩემს შერიგებას,გავგიჟდი,გადავირიე.ვიკივლე და ვიტირე მთელი დღე,ეს როგორ მითხრა აღარ ვაპირებ შენს შერიგებასო.მერე დედამ მომიყვანა საბა,ვიწექი და ვტიროდი კარი რომ შემომიგლიჯა სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით.თუ არ მომკლავდა არ მეგონა მისი სახის გამომეტყველებით მაგრამ,არაფერი არ გაუკეთებია იცოდა უარესი რომ იქნებოდა და ჩამეხუტა და დამამშვიდა.მერე შეპარვით მითხრა რომ ერთი ასაკის ვართ მაგრამ არა ეს სწორი საქციელი.არც ის იყო სწორი საქციელი მე რომ შვიდის შემიყვანეს სკოლაში და ის ექვსი მაგრამ ვიტანდი.მერე ცოტათი შევეგუე მის კლასელ ნიას,ნიაკოს როგორ დავიძახებდი თვალებს თუ არ დავთხრიდი საბას მაგას რომ ეძახდა არ მეგონა.სულ მათ გვერდით ვიყავი და არ ვშორდებოდი,ახლოს არ ვუშვებდი ხოლმე ნიას.მერე ის სხვა სკოლაში გადავიდა და მე გავნედნიერდი საბა დასევდიანდა მაგრამ მაგას მაშინ მოეღო ბოლო ქალბატონმა რომ გამოუცხადა სხვა მიყვარსო.იქვე მოვკლავდი ალბათ საბას რომ არ გამოვეყვანე,მისი თმა ისეთი რბილი იყო ჩემს ხელებში ხელის გაშვება არ მსურდა.აბა რა ეგონა მაგას ვაპატიებდი საბას მიტოვებას,კი მიხაროდა მაგრამ საბას გამო ადამიანსაც კი მოვკლავდი.ყველაფერი დალაგდა და ისევ ისე გაგრძელდა როგორც საჭირო იყო,მე უკვე აღარ ვეჭვიამობდი საბას ერთჯერად გოგონებზე და ძალიან მახარებდა მის კლასში ყოფნა,მთელი წელი ვემზადებოდი რომ ექსტერნი ჩამევარებინა და საბამ ისე დამეხმარა რავიცი.მერე ერთ უნივერსიტეტში დავდიოდით,ერთ ფაკულტეტზე,ერთ ჯგუფში და სულ ერთად ვიყავით.მერე მუშაობა რომ დავიწყეთ მალევე სხვაგან გადაიყვანა ნიკოლამ,მეც გადავყავდი მაგრამ უარი ვუთხარი მაშინ.ეს ის მოგონებები იყო რაც ყველაზე მეტად მახარებდა,ბევრი რამ იყო რაც მასთან მაკავშირებდა.ბევრი რამ კი არა მთელი ჩემი ცხოვრება და ძვლივს ვძლებდი ზაფხულიდან ზაფხულამდე,რომ ისევ მენახა,იაევ ჩავხუტებოდი და ისევ მეჭვიანა მხოლოდ და მხოლოდ მის შეყვარებულებზე ისიც ცოტათი.
არ მახდოვს რამდენ ხანს ვიყავი ესე მასზე აკრული,ვერ ვხედავდი თორნიკეს გაკვირვებულ და შეშინებულ სახეს რომელსაც ბრაზი და ეჭვიანობა ცვლიდა.ვერც საბას ვხედავდი კარგად ისე ვტიროდი,ისე ვეკვროდი და მონატრებას ვიქარწ....ბდი,ვიცოდი როგორ არ ვიცოდი რომ ამ ორი წლის მონატრებას ვერაფერი ვერ გამიქარწ....ბდა გარდა მისი დაბრუნებისა მაგრამ მაინც ვცდილობდი და ვერაფრით ვერ ვაღწევდი მიზანს.კიდევ დიდი ხნის მანძილე გავაგრძელებდი ალბათ ესე ყოფნას რომ არა მისი ხმა.

-მარგუნა ჩამო რა მძიმე ხარ_კრუსუნებდა და თან იცინოდა

-აი როგორ გამახარე შენ არ იცი,როგორ მიყვარხარ,მენატრები და აღარ წახვიდე რა_ტირილს ვუმატე და მის ყელში ჩავრგე თავი.

-იცოდე აღარასდროს აღარ ჩამოვალ მომშორდი _დამემუქრა სიცილით,გაბრაზებულმა დავწიე უკან თავი და აცრემლებული თვალებით ავხედე.

-ნუ ხარ სადისტი_გულ-მკერდში გაშლილი ხელი ვუთავაზე და ჩახველების ხმაზე უკან მივტრიალდი.ცეცხლი რატომ არ ეკიდა თორნიკეს მმიკვირდაგაურკვევლობაში მყოფს აღარ იცოდა რა ეფიქრა და თვალებში ეტყობოდა რომ იმედებს ებღაუჭებოდა.მართალი ვთქვი რომ მას უფრო უხდება
ეჭვიანობა,გაბრაზებული სახე და თვალებში მაინც გაელვებული ნდობა.

-ეს ვინა ?_შეიცხადასავით საბამ_ამასთან მღალატობ?_დრამატულად ჩაილაპარაკა და კიდევ ერთი გაშლილი ხელი რომ მიღო მკერდში სახე დამანჭა.ძალიან მახარებს ის ფაქტი რომ ეხლა არ მომიწევს იმის ახსნა თუ ვინ არის ეს საბასთვის.ისედაც იცის რომ თორნიკე არის მაგრამ ხომ უნდა ითამაშოს ბიჭმა საყვარელი როლი.თავის მოსულელება და მისი თანხმლები დრამატულობა.

-შემოდი_კარი გავუღე და თორნიკეს გავხედე.ტუჩების მოძრაობის კოცნა გავუგზავნე და კარი დავკეტე_თო გაიცანი ეს საბა,ჩემი მეგობარი,რომ გითხარი გაგაცნობ თქო_ღიმილით გავახსენე გუშინდელი საუბარი_საბა შენ უკვე იცი ეს ვინა_საბას გავხედე და ვუთხარი.

-სასიამოვნოა_ღიმილით გაუწოდა ხელი თორნიკემ,საბამაც ჩამოართვა სასიამოვნოას არ დავლოდებივარ საძინებლისკენ წავედი რომ ჩამეცვა.უკან რომ დავბრუნდი ბიჭები საუბრობდნენ და მგონი არც ვახსოვდი.

-საბ რა ჩამომიტანე?_სავარძელში ჩავჯექი და კითხვა დავსვი რომელიც თავად მითხრა რომ უნდა მეთქვა წლების წინ.ვიცოდი რომ რაღაც ჩამომიტანა მაგრამ არ ვიცოდი რა.

-ჩემი თავი ჩამოგიტანე მარგუნა_მოფლირტავე კაცივით გამომხედა და წარბები აათამაშა.

-ცარიელი თავი რათ მინდა_უკვე სამზარეულოდან გამოვძახე მე,ეხლა ამათ რაიკე რომ არ მოვუმზადო ისეთი მშიერები არიან როგორც იტყვიან რომ შეიძლება "დაიბრიდონ".

-ჩემს ოთახში მარიამო ხომ არ შესახლებულა?_მკითხა და თორნიკესთან ერთად შემოვიდა.

-გაგიჟდი?_ვკითხე გაკვირვებულმა,რაც არ უნდა ძალიან მყვარებოდა მარიამო იმ ოთახს ვერ დავუთმობდი რომელიც საბას ეკუთვნოდა_ახლოს არ ვაკარებდი_მზა პროდუქტი გამოვიღე მაცივრიდან და თან ვუთხარი.

-ჩემი ჭკვიანი გოგო,გამოვიცვლი დაოვალ თორე ესე რა გამაძლებინებს_გამოსაცვლელად წავიდა და დაგვტოვა მარტო.მე კიდევ ერთხელ გავუღიმე თოს და მზა პროდუქტს მივუბრუნდი.

-იცი თავიდან ვიეჭვიანე მასზე შემოხვეული რომ დაგინახე მაგრამ ხომ იცი გენდობი და ნდობა ეს ყველაზე მთავარია_ყელში მაკოცა და შემომეხვია

-მეც გენდობი და მაგიტომ გითხარი გუშინ თიკუნაზე ისინი_გამოვტყდი მეც_ეხლა მაცადე თორე ვერაფერს ვერ შეჭამ ჩემს გარდა_მოვიშორე და სკამზე დავსვი.
-არ არის ცუდი აზრი ხომ იცი_ეშმაკებ აცეკვებულმა ჩაილაპარაკა და ჩემსკენ რომ წამოვიდა ხელით შევაჩერე.ოროვე ნერვებს მიშლიდა და საჭმლის გაკეთებას არ მაცდიდა,საჭმლის კეთებას თავი დავანებე და თუ ოთახიდან არ გავიდოდნენ აღარ გავაგრძელებდი მაგრამ ჯიუტად არ ტოვებდნენ ოთახს.ბოლოს ისევ ესეთ ჩხუბში მოვამზადე და სუფრა გავაწყვე,ხელების დასაბანად გავაგზავნე ორივე და საჭმლის ჩამატება დავიწყე სუფრაზე. -არ იცი როგორ მომენტრა შენი გაკეთებული საჭმელი_მაკოცა საბამ და ჩემს წინ დაჯდა,თორნიკე გვერდით მომიჯდა. -დარჩი და მოგიმზადებ _ირონიულად გავუთიმე და საყვარელი კერძი მივაწოდე,არა რა კარტოფილი რატომ უნდა გიყვარდეს ყველაზე მეტად ვერ ვხვდები.ამერიკის ამბები მოგვიყვა საბამ და მეორედ გამაცნო ფართოდ ამერიკა რომელიც უკვე მძულდა.მძულდა რადგანაც ალექსის თავს მართმევდა მის თავს მაგრამ ვიცოდი რომ რომ არ ყოფილიყო იქნებოდა საფრანგეთი ,გერმანია ან სხვა ქვეყანა რომელშიც გაუშვებდა ერთი კვირით და დარჩებოდა სამუშაოდ ჩემი საბუნა.ყველაფერი რომ დავალაგე და მივასუფთავე საბას ეძინა და თორნიკე ტელევიზორს უყურებდა,მეც საშინლად მეძინებოდა.უკვე ღრმა ძილში უნდა წავსულიყავი თორნიკე რომ მომიწვა გვერდი მეც მას ავეკარი და ძილი განვაგრძე.ხომ არის მომენტი როდესაც გრძნობ რომ ია ხარ სადაც უნდა იყო?ხომ არის ადგილი სადაც ყოდნა არასდროს არ მოგბეზრდება.ეს ადგილი ჩემთვის თორნიკეს მკლავები იყო,მკლავები რომელიც ძალიან მეხვეოდნენ და თოთქოს შეშინებული უფრო ფა უფრო მიკრავდა რომ არ დავკარგვოდი,გავქცეოდი.მეც რაც შემეძლო ყველაფრით ვცდილობდი რომ ეს მომენტი გამეწელა და კიდევ უფრო დიდი ხნით ყოფილიყო.უფრო დიდი ხნის მანძილზე ვყოფილიყავი მის მკლავებში მოქცეული. რომ გავიღვიძე უკვე შებინდებული იყო,საბას ალბათ ჯერ კიდევ ეძინა რადგანაც დრო ძალიან დიდი არის განსხვავება და ესე მალე ვერ შეგუება.რამოდენიმე დღე მოუწევს ესე არეულად ყოფნა,წინაზე ესე დაემართა და მაგიტომ.თორნიკე რომ ჩემს გვერდით არ იწვა ძებნა დავიწყე და ვერსად ვიპოვე.დარეკვას ვაპირებდი ჟურნალების მაგიდაზე ფურცელს გადავაწყდი. "ისე მშვიდად და ლამაზად გეძინა გაღვიძებისთვის შემეცოდე და წერილს გიტოვებ,შენს მომავალ სახლში მივდივარ და რომ გაიღვიძებ და წერილ ნახავ დამირეკე.იმედია მალე შენც წამოხვალ ჩვენს სახლში"ჯერ იმან გამაგიჟა და გამაკვირვა რომ წავიდა,მერე გული დამწყდა მის გვერდით რომ გავიღვიძებდი და ვერ დავიძინებდი.მერე ჩემი ყურადღება "მომაცალმა სახლმა" და მალე წასვლამ მიქცია.არადა ჯერ.
მაგაზე კი არა რაც ჩემს თავს ხდება იმაში ვერ გავრკვეულვარ.

ესეც პაწუკა,ცოტათი უხასიათოდ და უმუზოდ რომ დარჩები ეგა ეს...