-ბავშვობში სულ ვოცნებებობდი სიყვარულზე,სულ ერთი იყო ეს ოჯახის სიქნებოდა თუ ქალ-ვაჟური,მე უბრალოდ მჭირდებოდა იგი.დროის სვლასთან ერთად ვფიქრობდი რომ სიყვარული საერთოდ არ არსებობდა და ეს უბრალო მტკნარი სიცრუე იყო...მერე შენ გაგიცანი და თითქოს რაღაც შეიცვალა,სამყაროს სხვა თვალით შევხედე "ვარდისფერი სათვალით" ასე ვთქვათ.ბედნიერი ვიყავი რომ ჩემთან იყავი,მიხაროდა როცა გვასახელებდნენ როგრც საუკეთესო წყვილს.შენი თითოეული ღიმილი, სიტყვა საოცარ ბედნიერებას მანიჭედა.გარეგნულად ორივეს გვეტყობოდა ბედნიერება მაგრამ თურმე ვცდებოდით,ან მე ვცდებოდი თუმცა ახლა აღარ აქვს აზრი გავარკვიოთ რომელი ჩვენგანი თამაშობდა...
-მე შენთან ყოველთვის ბედნიერი ვიყავი და ვარ მარი!სიტყვა გააწყვეტინა ბიჭმა.
-არა ნიკა ასე არ იყო...მაგრამ უკვე რაღა აზრიაქ დამნაშავის ძებნას როცა დამთავრდა.
-რა დამთავრდა?
-ყველაფერი.
-როგრთუ დამრთავდა?
-ასე, მარტივად..
-მარი რახდება გამაგებინე?!
-დაგინახეთ უთხრა გოგონამ ბიჭს მზერა გაუსწორა და სიმწრით გაუღიმა.
-არ ვიცი რა გითხრა..დარცხვენილმა ბიჭმა თავი ხელებში ჩარგო.
-არაფერია სათქმელი შენ არჩევანი დიდი ხნის წინ გააკეთე და მე უბრალოდ ხელი შეგიწყვე რომ საქმე ბოლომდე მიგეყვანა.
-ახალა რაიქნება?
-მე წავალ.თქვა გოგომ და ცრემლების დამალვა სცადა.
-არ მინდა წახვიდე.
-მეგობრებად დავრჩეთ.
-აფსურდია მე შენ მჭირდები!
-არა აფსურდი ეს არის!შენ იცოდი რომ ასე იქნებოდა მაგრამ მაინც დაიჭირე საქმე სხვასთან.შენ იცოდი როცა ურთირთობას ვიწყებდით რომ მე მეშინოდა!და ჩემი შიში თურმე მართებული ყოფილა.შენ ისიც იცოდი რომ ერთადერთი იყავი ვისაც ვენდე.მაგრამ მორჩა...მე უნდა წავიდე ჩვენი გზები დიდი ხანია გაიყარა უბრალოდ ვერ ვხვდებოდით ან არ გვინდოდა გაგვეგო.აუჩქარებლად საუბრობდა გოგო ბიჭს კი მისი ხელი დაეჭირა და ეფერებოდა.
-მარუ ნუ წახვალ....თქვა ნიკამ ჩახლეჩილი ხმით.მაგრამ გოგო უკვე კაფიდან გადიოდა.

<><><><><><><><><><><>
-დაბრუნდი მარ?(ნინო)
-დავრუნდი.
-რამე მოხდა?
-გავუშვი.
-ვინ?
-ნიკა...
-რასამბობ რატომ?შეშფოთდა ნინო.
-იმიტომ რომ ასე ვერ გაგრძელდებოდა.სლუკუნებდა გოგო და ბოლთას სცემდა ოთახში.
-გიყვარს?
-არა
-აბა რატომ დარდობ?
-სიყვარულის არ მჯერა.მე არ მიდა იმ გრძნობას რომელსაც მისდამი განვიცდი ამ პატარა სიყვაში ვატევდე როცა ეს დამპალი გული ვერ იტევს.
-იქნებ არ გაგეშვა?
-მაშინ თვითონ გამიშვებდა და ეს უფრო მატკენდა
-იქნებ დაბრუნდეს?
-არ დაბრუნდება.
-რატომ?
-დარჩენა რომ ნდომოდა არ წავიდოდა.
-შენ ისეთი კარგი ხარ ვერ დაგტოვებდა ალბად მიზეზი აქვს.
-სხვა ჰყავს აი მიზეზი და თან საპატიო.
-აღარ იტირო რაა
-არ ვიტირებ მაგრამ მინც მოდის ეს დედა***ცრემლები და რავქნა!რაჯანდაბა გავაკეთო ნინო მირჩიე რამე!მირჩიე თორემ გავგიჟდები!კედელთან ჩაიმუხლა და ხელი შავ გრძელთმებში შეიცურა.
-თავი აკონტროლე მარიამ!არვინ იმსახურებს შენს ცრემლებს.
-თურმე როგორ ვცდებოდი.როგორ ვცდებოდი.იმეორებდა მარი და ფრჩხილებს იკვნეტდა.მერე უცბად ადგა მანქანის გასაღები აიღო და კიბეზე დაეშვა.არყის ბოთლები გამოიტანა მაღაზიიდან მანქანაში ჩააწყო და იმ ადგილას წავიდა ნიკას რომ დაყავდა ხოლმე.
-შენ გაგიმარჯოს მთვარევ!ვინ იცის რამდენ ჩემნაირს უწევ ამ ბნელ ღამეში პარტნიორობას,რამდენ გულმოკლულს უსმენ..გაგიმარჯოს რაა არყის ბოთლი მთვარისკენ გაიშვირა მერე კი მოიყუდა და გვარიანადაც გამოთვრა.

<><><><><><><><><><><>
-რამოხდა ბიჭო რასახით ხარ?(სანდრო)
-მიმატოვა.
-ვინ?
-მარიმ.
-როგორ გაუშვი ფუ რა ჩმორი ხარ ასეთი გოგო უნდა გაგეშვა?
-თვითონ წავიდა.
-არ გაგეშვა კაცი არ ხარ?
-......
-გიყვარს?
-არ ვიცი
-აბა თუ არ გიყვარს რა ინაზები და გლოვობ.პროსტა ეს გოგო ყველას დასავით გვყავდა და ძაან ისეთი იყო რაა შენებური.
-მენატრება.
-ახლა გენატრება და მერე რაიქნება ტო.
-გავაფერენ რატომ გვაბი ნატაშკასთან ურთიერთობა!ნაგავი ვარ ნამდვილი იდიოტი!
-მაგ ნატაშკასთან რა ჯანდაბა გინდოდა ბიჭო არიცი რა რეპუტაცია აქვს?
-ვიცი
-არ გაპატიებს
-ვიცი
-შენ ეს თავიდანვე იცოდი.
-სანდრო მირჩიე რამე უნდა გავერკვე გრძნობებში.არაული ვარ თითქოს თავში მილიონობით ჩაქუჩი მიკაკუნებსო.
-მოშორდი აქურობას ცოტახნით და დაფიქრდი რა მეტი რაგირჩიო აზრზე არ ვარ.

<><><><><><><><><><><>
უსაშველოდ იწელება წუთები უშენოდ,ჩემი ცხოვრება უშენოდ ბინძურ დაგუბულ ჭაობს დაემსგავსა და მე ამ ჭაობში ვიხრჩობი....
მოდი...ძალიან გთხოვ გაიგე ჩემი ძახილი მოდი და აღარ გამიშვა...
მენატრები...შენი თმები სურნელი მენატრება,შენი ჩახუტება.ასეთი რამიქენი ნიკა რომ ასე დავჩაჩანაკდი?ყველგან შენ რატომ გეძებენ ეს ჩემი თვალები.სულ გამაგიჟე ცოცხლებში აღარ ვწერივარ.
ერთხელ მაინც გეკითხე...სულ ერთხელ მაინც მოგეკითხე და ამ გულს ეყოფოდა საარსებოდ.
მე სულელს არასდორს მჯეროდა სიყვარულის.შენ კი მაინც შემოიჭერი ჩემში და თავგზა ამირიე,გამომაშტერე.მე კი მაინც ჯიუტად მივერეკებოდი ჩემსას სიყვარული მტკნარი მცნება არისმეთქი.შენკი უბრალოდ ჩამეხუტებოდი ძალიან ძალიან მაგრად და თმაზე მეფერებოდი.
მენატრება!ძველი დრო ყველა წამი სა წუთი მენატრება შენთან გატარებული.

***
მუშაობა დავიწყე პარალელურად ვაწავლობ უნივერაიტეტში.საღლილობას ვერ ვგრძნობ თან თავს ვიმშვიდებ დავივიწყე მეთქი.კლუბში ვმუშაობ ვმღერი.ძალიან მომწონს სიმღერა მაგრამ არა ატმოსფერო სადაც ვმღერი.ნიკა შენ გამასულელე გიჟივით ვწერ ფურცელზე არეულ სიტყვებს რისი თქმაც მინდა რომ გითხრა ახლა აქ რომ მყავდე.მაგრამ არა აქ რომ მყავდე ჩაგეხუტებოდი ძალიან ძალიან მაგრად და არ გაგიშვევდი არსად.


-ნინო, ნათი აქ რასაკეთებთ?
-მოგვენატრა დაქალი და სამსახურში მოვაკითხეთ კაი პონტში ყოფილხარ ისე რამდენი ბიჭი გიყურებს ნახე ერთი.
-მასხარა ხარ რაა.
-როდის იმღერებ ერთი სული მაქ მოგისმინო (ნათია)
-ახლა გავდივარ წავედი.
jessie.j domino,love me like do,crazy in love,crazy და კიდევ რამდენიმე სიმღერა შევასრულე და ჩემი გოგონების ძებნა სავიწყე ორივე გათხლეშილი მთხვრალები იყვნენ და ვიღაც ბიჭებს კერავდნენ.წინ ავესვეტე და ისტერიკული სიცილი ამიტყდა ბიჭებმა გაკვირვებით ამომხედეს ეყტობა არ იყვნენ ნასვამები.ჩემს პრონტ დაქალებს ხელი დავავლე და სათითაოდ გავასვენე კლუბიდან და სახლში ავიტანე მთელი ამ სიტყვის მნიშვნელობით.დაწოლას ვაპირებდი როცა კარზე ზარი იყო.გავაღე და უაზარმაზარო გვირილების თაიგული დამხვდა და კალათით შოკოლადი აი ისეთი მერომ მიყვარს.სახლში შევიტანე და დავიწყე ფიქრი ვის უნდა მოეტანა მერე გამახსენდა რომ მედა ნინო ერთად ვცხოვრობთ და შეიძლებოდა მისი ყოფილიყო.მეც ოთახში შევუვარდი
-ნინოოოოო
-მმმმ
-აეგდე ქალო ვიღაცამ ყვავილები და შოკოლადები დატოვა კართან შენ გამოგიგზავნეს?
-რაა არაა წამში წამოფრინდა საწოლიდან დასასტუმრო ოთახში შვარდა.
-ვაიმე რალამაზია ეს თეთრი გვირილები მაგრამ თებერვალში ამას რაუნდა?თან გოგო გვირილები და ეს შოკოლადი შენ არ გიყვარს?
-ხო მაგრამ ვინ უნდა იყოს?ნერვიულად მოიკვნიტა ტუჩი მარიმ.მერე კალათიდან ერთი ფილა შოკოლადი ამოიღო და კალათის ფსკერზე წიგნი გამოჩნდა.
-ვაიმეეეეე ისააა ისააა გიჟივით დახტოდა მარი და თან წიგნს აკვირდებოდა.
-ვინა?
-ჯონ კიტსი
-რა?
-ჩემი საყვარელი პოეტი ეს წიგნი ვერსად ვიშოვე.
-ფუ მეგონა ვინ გამოგზავნა ის იცოდი.ახლა დამშვიდდი და იფიქრე ვინ იცის შენი გემოვნება.(ნათია)
-მე ვიცი.წამოიყვირა ნინომ
-ვინ?(მარი)
-ნიკა გოგო ვინ და
-შანსი არაა არა ის აქ არარის რუსეთში წავიდა.
-იქნებ ჩამოვიდა.
-არა ახალა ისევ დაიწყება ძლივს სავარწმუნე დავივიწყემეთქი და ახლა ისევ?ატირდა მარი.

***
მერამდენედ მოვიდა ზამთარი უშენოდ.ალბად მეხუთეხ,თუმცა გაზაფხულიც,ზაფხულიც და შემოდგომაც ჩემთვის მაიც სუსხიანი და ცივი იყო.მე არ ვეძებ დამნაშავეს,ორივემ დავაშავეთ....მაგრამ უკვე აღარ აქვს აზრი,წერტილი დასმულია,გულიც ჩამწყდარი.მორჩა....მ ო რ ჩ ა!ამბობს გონება გული კი ჯიუტად შენს სახელს გაიძახის. მე მტკიოდა შენი ტკივილი.სულის სიღრმემდე აღწევდა და გულს მიტკიებდა.მრავალჯერ მიტირია რადგან გვერდით მყავდი და ვერ გეხვეოდი...გვერდით მყავდი და ვერ გიკოცნიდი მაგ ლამაზ თვალებს...გვერდით მყავდი და თან ისე შორს...ისე შორს რომ ვერ გწვდებოდი და თუ შევძლებდი მოახლოებას მწვავდი შენი სიახლოვით და თან ისე გამიზნულად ჩემსავე ფერფლში ვიფლობოდი.მერე მივეჩვიე შორით-სიახლოვეს და უბრალოდ ვარჩიე შენგან შორს ვყოფილიყავი...ძალიან შორს..მანამ სანამ არ მოგენატრე და თავად არ მოხვედი ჩემთან...

***
უნივერსიტეტიდან ვბრუნდებოდი როცა გზაში მაკა დედიდა ვნახე.რაღა დეიდა ნიკას დედა.ჩემი მანქანა იცნო.ხელი დამიქნია მეც გავაჩერე..
-როგორ მომენატრე მარი.მითხრა ქალმა ჩამეხუტა და მაკოცა.საერთოდ როგორც ყველა გოგოს როცა ნიკამ მისი ოჯახის გასაცნობად წამიყვანა მეც ვნერვიულოვდი.მაგრამ ყველამ ძალიან კარგად და თბილად მიმიმიღო.განსაკუთრებით დედამისმა.
-მეც მომენატრეთ ძალიან.
-ცოტა ნაწყენი ვარ სარძლომ ასე რომ დამივიწყა.ნაწყენად და ააყვაელად ჩაილაპარაკა ქალმა.ხმა ამიკანკალდა ფერი დავკარგე გულში ვიფიქრე ნიკას არ უთქვამს მეათქი.და მეხნარაფერი ვუთხარი ალბად მიზეზი აქვს მეთქი.მალე დავემშვიდობეთ ერთმანეთს და გავუდექი სახლისკენ გზას.
მომდევნო დღეები სულ რაღაც საჩუქრები წერილები და ყვავილები მხვდებოდა კართან მეც გულში უამრავი სითბო მეღვრებოდა.სულ გაგიჟდაო იფიქრებთ ჩემზე,მაგრამ მე ნიკამ გადამრია.კართან დატოვენულ საცუქრებს ნიკას სურნელი ჰქონდა და მე მიხაროდა,ნიკა ახლოს იყო მე ამას ვგრძნობდი.
ლექცია ახალი დამთავრებული მქონდა როცა კარში ნიკა არ დავინახე.მე იმწამს არაფერი მესმოდა,ვერადერს ვხედავდი.მხოლოდ ნიკა იყო მთელი სამყაროს ცენტრი.
-უნდა ცილაპარაკოთ.
-რა გვაქ სალაპაეაკო?
-ბევრი რამ გვაქ განსახილველი.
-კონკრეტულად?ვკითხე ვითომ არაფერს წარმოადგენდა ჩემთვის.ვიბრძოდი მინდოდა მივვარდნოდი ჩავხუტებოდი მეორე მე კი გაკაპასებული და ჯიუტი გოგოს როლს თამაშობდა.
-მომენატრე.საოცრად დაუთბა ხმა ნიკას.
-მე არა!ისევ მძლია სიამაყემ.
-ამას ნუ მეუბნები მარი!
-წადი ვუთხარი აცრემლებულმა დაროცა ვნახე როგორ მიდიოდა ცრემლებმა უფრო იმატეს შემძულდა ჩემი სიამაყე.მას ვერ გავუშვბდი ადვექი და გავეკიდე.უნივერაიტეტის კიბეზე ჩადიოდა როცა უკნიდან ჩავეხუტე და ხარბად ჩავისუნთე მისი სურნელი.მთელი ძალით ვეხუტებოდი და ამაშვი ვატევდი მთელ გრძნობას რასაც მის მიმართ ვგრძნობდი.არ ვაქცევდი ყურადღებას ხალხს გაშტერებული რომ გვიყურებდა.ზოგს ცრემლი სდიოდა,ზოგს ეცინებოდა.
-არ გაგიშვებ.ვუჩურჩუელე ნიკას.
-რომც გინდოდეს ვერასოდეს მომიშორებ ჩემო ფერია.
-მომენატრე.
-მეუფრო მომენატრე მარ.არვიცი რამდენი ხანი ვიყავით ერთმანეთზე აკრულები გონს მაშინ მოვედი როცა ნიკამ არათითზე ბეჭედი გამიკეთა.სიტყვები უძლურია იმ ბედნიერების გამოსახატავად რასაც გრძნობდა მაშინ ჩვენი გულები.სიტყვები ვერ დაიტევს იმ გრძნობას რაც მედა ნიკას გვაერთიანებს.სიყვარული?ეს სიყვარული არ არის ეს ყველაფერია სუ სუ ყველაფერი რაც კი გამაჩნია.სიყვარული მართლა არსებობს დამიჯერეთ.მე ვისაც დედის, მამის და ოჯახის სიყვარული მაკლდა ყველაფერი ნიკამ ამინაზღაურა და აი იმ პაწაწინა არსებებმა ახლა გვერდთ რომ გვიწევსდა სძინავთ.დედა გავხდი...ეს ყველაზე სათუთი გრძნობაა რაც კი განმიცდია.ნეტა იცოდეთ რა პატარები არიან,როგორი სათუთები და სუფთები.როგორი ტკბილი სურნელი ასდით.ნეტავ განახათ როგორ უვლის ღამე ნიკა პატარებს რომ დედიკო არ გააღვიძონ....აი ეს არის სიყვარული...მე დავიჯერე რომ იგი არსებობს....მე დავიჯერე რომ ყველა ტკივილის შემდეგ აუცილებლად მოვა ბედნიერება...