რაც,უფრო დიდი დრო გადიოდა მით უფრო გვიყვარდებოდა ერთმანეთი.სულ სამსახურიში, იყო რის გამოც ხშირად ვერ ვნახულობდით ერთმანეთს და მობილურით ვსაუბრობდით.
-რომ გნახავ  უნდა გელაპარაკო!
-რამე სერიოზულია?
-არა ისეთი არაფერი.
-მეც არ ვთქვი რამე საშინელი მოხდათქო... გამიხეთქე გული.
-ჩვენზე უნდა გელაპარაკო.
-კაი და როდის გცალია?
-ხვალ ან ზეგ.გაგაგებინებ რააა.
-კაი.დემეეე
-რა არი ?
-ორი იწყება და დავიძინოთ რააა.
-კაი.ტკბილი ძილი და მიყვარხარ!
-მეც ...
-რა მეც?
-დემეტრეეეე მეც მიყვარხარ!
-კაი ჩემი ბოთე.ხვალ შემოგეხმიანები.
-კაი.
#   #   #
საუბრიდან მესამე დღეს დემეტრე ვნახე,ის ასეთი სერიოზული არასოდეს მინახავს,მივხვდი,რომ რაღაც მოსვენებას არ აძლევდა და ნერვიულობდა.მივუახლოვდით ერთმანეთს დიდხანს ვეხუტებოდით,გვეგონა ამ ჩახუტებით იმ უნახავ დღეებს ვინაზღაუტებდით რაც დავკატგეთ.მერე იქვე მდგარ სკამზე ჩამოვჯექით.
-როგორ ხარ ?
-კარგად,შენ როგორ ხარ?
-ცოტა დაღლილი.
-ცოტა?
-კაი ,მაგრად გადავიღალე მარა...
და დემეს წინადადების დასრულების უფლება არ მივეცი.ხელით ჩემი კალთისკენ ვუბიძგე და მანაც თავი კალთაში ჩარგო,მე თმაზე ფერება დავიწყე და ვგრძნობდი,რომ ის მღელვარება რაც დანახვისას შევატყვე ცოტა გაუნელდა.
-დემეტრეე,რაღაცაზე უნდა გელაპარაკო რომ გნახავოო და რა საქმეა?
-ბარბარე,ბევრი ვიფიქე,ავწონ_დავწონე და ერთ დასკვნამდე მივედი.უფროსწორედ ერთ კითხვამდე!
-რა  დასკვნა,რა კითხვა დემე გამაგებიე ნორმალურად?
-ბარბარე,გამომყვები ცოლად?
გავვოცდი არ ვიცოდი რა მეთქვა.მიყვარს,მასთან ყოფნაც მინდა და მასთან ოჯახის შექმნაც მარა დავიბენი,დემეტრეს შევხედე და დავინახე შიში,რომ შეიძლებოდა დავეკარგე,მერე თვალებში ჩავხედე და დიდი სიყვარული დავინახე რომელიც მეუბნებოდა,რომ მის გარეშე ვერ ვიცხოვრებდი.
-დემეტრე ხომ იცი ..
და სიტყვა არ დამამთავრებინა.
-ბარბი,შენ მითხარი,რომ არ მეთქვა ზუსტი დღე,ამიტო მარტო იმას გეტყვი,რომ ამ  დღეებში მოვალ და შენს ხელს ვითხოვ.
-რაააა?
-ხო ბარბი,დავიღალე ცალცალკე რომ ვართ.მინდა ყოველი დღე შენი დანახვით იწყებოდეს და შენი დანახვით მთავრდებოდეს,უკვე მესამე წელია რაც ერთმანეთი გვიყვარს,მე ვფიქრობ უკვე დროა ჩემი ცოლი დაგერქვას!კითხვას კიდევ გიმეორებ.გამომყვები ცოლად?
-კი.      დემეტრე ასეთი ბედნიერი არასდროს მინახავს,მისი თვალები სიხარულისაგან ბრწყინავდა.ბოლოს ჩამეხუტა მაკოცა და ერთმანეთს დავემშვიდობეთ.ორი კვირის განმაბლობაში ველოდებოდი დემეტრეს მაგრამ არ მოდიოდა.ერთ დღეს ჩემი კლასელები,უფროსწორად ჩემი"სასტავი"ქალაქიდან ჩამოვიდა და გადავწყვიტეთ რესტორანში წასვლა,რათქმაუნდა დემეტრეს გავაგებინე,ვურეკავდი მარა არ მპასუხობდა და sms-ით გავაგებინე რაც უნდა მეთქვა.მოკლედ საღამოს ცხრამდე ვიყავით მერეკი ისევ სახლში დავბრუნდით,ჩემი მეგობარი ელენე ძალიან დაითვრა და გადავწყვიტე ჩემთან დამერჩინა.სახლს,რომ მივუახლოვდი დემეტრეს მანქანა ვიცანით და სახლში შევედით,მისაღების კარი შევაღე და უცხო ქალის და მამაკაცის ხმა გავიგე,კიბეზე ავედი და იქვე გავშრი,ელეს რომ არ დავეჭირე გადავვარდებოდი რადგან დემეტრე და მისი მშობლები დამხვდნენ,რომლებიც ჩემს ხელს სთხოვდნენ ჩემს მშობლებს,მამა ვიცოდი რომ უარს არ იტყო თუ დედაც თამახმა იქნებოდა და უცბად დედას შევხედე.მომღიმარი სახით უსმენდა დემეს მშონლებს.
-მოდით, ბავშვებო,მოდით.აი
ბარბარეც მოვიდა.
-უკაცრავად არ ვიცოდი სტუმრები თუ გვყავდა.
-არაუშავრა!
-ბარბარე სად იყავი?
-მე...მე მეგობრებთან ვიყავი. sms მოგწერე,რომარ გამაგონე.
და მაშინღა დახედა ბატონმა მობილურს შემომიბრუნდა და უხმო ტუჩის მოძრაობით პატიება  მთხოვა მეც უსიტყვოდ,თავის მსუფუქი დაქნევით ვანიშნე,გპატიობთქო.ელენეს სულ გამოფხიზლდა და ჩემთან ერთად დივანზე დაჯდა.ბევრი ილაპარაკეს და დემეტრემ როგორც იქნა ნიშმობის ბეჭედი  თითზე მომარგო რათქმაუნდა ჩემი მშობლების თანხმობის შემდეგ.იმ დღის შემდეგ დემეტრე ხშირად მოდიოდა და ცოტახნით "მიტაცებდა" .ხოლო მშობლებისგან კითხვა-ნამდვილად გიყვარს?არ გამიგია რადგან იცოდნენ რომ ჩემგან დადებით პასუხს მიიღებდნენ.
#  #   #
დანიშვნიდან მესამე თვეში ქორწილი იყო,დემეტრეს მშობლებს უნდოდათ,რომ დიდი ქორწილი გადაგვეხადა მაგრამ,მე არ მინდოდა ამიტო ვიწრო წრეში გადავიხადეთ,ვინც ქქორწილში იყო ვიცოდი,რომ ჩვენი ბედნიერება  გულწრფელად უხაროდათ და მეც მთლიანი არსებით ბედნიერი ვიყავი.
ქორწილიდან მეოთხე თვე მთავრდებოდა ჩემი ორსულობის ამბავი,რომ შევიტყვეთ,ოჯახში დიდი სიხარული გამოიწვია ამ ამბავდა.დემეტრე ისე მიფთხილდებოდა რომ თავი ფაიფურის სათამაშო მეგონა.
       შუა ღამე იყო,ასე ოთხი დან ხუთამდე იქნებოდა მუცელში რაღაცამ ძლიერად დამარტყა,