ვახელ თვალს და ვუყურებ საათს ჯერ 7 საათია მე კი სწავლა 9:30 ზე მეწყება ასე რომ ჯერ კიდევ შემიძლია ძილის გაგრძელება, მაგრამ ისეთი ძილი მაქვს ახლა რომც მომკლა ვერ შევიბრუნებ ამიტომ ვიღებ ტეელფონს და შევდივარ ფეისბუქზე, ვცდილობ ვინმე გამოვნახო ვინც შემოსულია და მივწერო მაგრამ ასეთი არავინაა. წკაპ-წკუპ ისმის ხმა და შელბი ნელა უახლოვდება ჩემს ოთახს, დოჯი ჩემი ძაღლია დობერმანის ლეკვი, აი გასართობიც ვნახე ამომყავს საწოლზე და ვეთამაშები. ამ თამაშ-თამაშში კი გავიდა ერთი საათიც და ავდექი გადავივლე ტანზე და გავემზადე, სკოლის ფორმა ჩავიცვი ჯერ შელბი ჩავიყვანე ეზოში გავასეირნე შენდეგ კი სკოლისკენ წავედი, სკოლაში ავტობუსით დავდივარ ხან მარშუტკით, ავტობუსში ასვლისას ბევრი ნაცნობი სკოლელი მხვდება ბევრი ჩემი კლასელი, და ასე რომ გზაში კარგად ვერთოობი, უბრალოდ ყოველდღე ზურგს მიწვავს ერთი ბიჭს მზერა რომელსაც ვერ ვიტან, თავი დიდი ვინმე გონია... ისე კი სიმპატიურია მაგრამ არ მომწონს რაღაცნაირი ბიჭია. როდესაც ავტობუსიდან ჩამოვდივარ გზაზე გადასვლისას ყოველთვის გვერდზე მომყვება და თან თავის მეგობარს ელაპარაკება თან გამომხედავს ხოლმე, ერთხელაც სპეციალურად გავატარე და მერე გავაგრძელე გზა მაგრად ვითომ ფეხსაცმელი გაეხსნა და დამელოდასავით, ამ დროს კი ჩამეცინა მაგრამ ვეცადე არ შემემჩნია და სპეციალურად მეც ტელეფონში ჩავიხედე და გავჩერდი, გამოხედა და გაეცინა მაგრამ ისე გააკეთა თითქოს მეგობრის ნათქვამზე გაეცინა.
ახლა კი მოდით ჩემზე მოგიყვებით, მე ვარ ჩელსი ტორეტო, დავიბადე გერმანიაში, ამიტომაც მქვია ასეთი სახელი, მამა გერმანელი მყავს და გერმანიაში ცხოვრობს მე კი საქართველოში ვარ და მპირდება როცა გავიზრდები წამიყვანს და იქ ვიცხოვრებ, სიმართლე გითხრათ არ მინდა წასვლა რადგან არ მინდა მეგობრების დატოვება, ვიცი იქაურობას ადვილად შევეჩვევი მაგრამ მაინც არ მინდა, ვარ 15 წლის, სილამაზით არასოდეს გამოვირჩეოდი უბრალოდ კაი ტიპი ვარ, ასე შეიძლება ითქვას, ამიტომაც ბევრი მეგობრობს ჩემთან, ყველა სიტუაციაში გამოვნახავ საშუალებას რო დავიხსნა თავი, მაქვს კარგი იუმორის გრძნობა, მიყვარს სკეიტზე სრიალი და საკმაოდ კარგად გამომდის, დიდ დროს ვატარებ ფეისბუქზე რავქნა არ შემიძლია ისე. როგორც ვთქვი მყვას დობერმანი შელბიჩემი საყვარელი მანქანაა შელბი ჯიტი 500, ამიტომაც დავარქვი ეს სახელი. ცხოელებზე ვგიჟდები, ყოველთვის მინდოდა და ახლაც მინდა რომ გავიხრდები ცხოველების თავშესაფარი გავხსნა. ისე პროგრამისტობა მინდა. მყავს ორი ძმა. მაქვს საკმაოდ კარგი ხასიათი, მხიარული ავრ მაგრამ ამავე დროულად სერიოზული და კარგად გამომდის ადამიანის მოტყუება. ვუსმენ როკს, საყვარელი ჯგუფია ლედ ზეპელინი, მაგრამ ბლუზზეც არ ვიტყოდი უარს.
ახლა კიდე დავუბრუნდეთ იმ დღეს რომელსაც გიყვებოდით.
იმ ბიჭს ლევანი ქვია, მე ლუციფერს ვეძახი. მომწონს ეს სახელი, იმიტომ შევარქვი რომ მაგასთან მომიწია რაღაც თემაზე მუშაობა და რვეულზე ეწერა ,,ლუცო" რომ ვკითხე ეს რატო ეწერა ვერაფერი მოიფიქრა და მითხრა რომ ლუციფერს ნიშნავსო. ამის შემდეგ შევარქვი ლუციფერი. ისე საკმაოდ ჭკვიანი ბიჭია, ხოდა რას ვყვებოდი. იმ დღეს როცა გაეცინა ჩემზე მეც გამეცინა და დავეჭყანე, სკოლაში ისე მივედი აღარც კი შემიხედია მისთვის. სწრაფა დავდივარ ამიტომაც გავუსწარი გვერდზე ჩავუარე და ,,შემთხვევით" ხელი ხელზე მომკიდა მე კი დაბნეულმა მაშნვე გამოვგლიჯე ხელი და მივწერე იდიოტი რომ დაიბადები აღარაფერი გეშველებათქო. მართლა არ მომწონს, პირიქით მეზიზღება კიდეც. თვითონ კი მგონია იმავეს არ გრძნობს, სკოლაში მისვლისას ბავშვები დამხვდენენ, ელენე მაშინვე შემომეგება (ელენე ჩემი საუკეთესო მეგობარია) და მიტხრა რომ ის და ლუკა შეყვარებულები იყვნენ, სიმართლე გითხრათ არ გამხარებია რადგან რა დროს მაგისი სიყვარულია, ლუციფერი და ლუკა მეგობრები არიან, თან კლასელები, ელენეს ჩემი რეაქცია არ ესიამოვნა.
-რა მოხდა რატო არ გაგიხარდა? (ელენე)
-გოგო რა დროს შენი სიყვარულია? ჯერ ისწავლე მერე იმუშავე და მერე გაიჩინე შეყვარებული (მე)
-ოო კაი რა, შენ რო გისმინოს კაცმა გაგიჟდება, მაგიტომ ხარ შინაბერა (ელენე)
-ელენე! (მე)
-გოგო ვერ გავიგე შენ ხარ გერმანელი თუ მე? თავისუფალი უნდა იყო რა არის ეს (ელენე)
-ოოო მოკეტე და გამომყევი ბიოლოგია მიბარებს რა უნდა ხოარიცი? (მე)
-არა საიდან უნდა ვიცოდე (ელენე)
ავდიოდით როცა უკა შეგვხვდა მომესალმა და ელენეს ჩაეხუტა, მე კი გავბრაზდი და შევუღრინე
-ელენე!!! (მე)
-ხორაიყო? (ელენე)
-რაიყო კიარა, ფეხი გამოადგი მეჩქარება (მე)
-სულ შენთან არ არის? ერთი წუთი ჩემთან იყოს და მერე ამოვა (ლუკა)
ელენეს გაუბრწყინდა ამაზე თვალები, მაგრამ ჩემი მაინც არ მოვიშალე.
-ელენე ფეხი გამოადგი დროზე (მე)
-ოჰ გოგოს ეჩქარება (ლუციფერი)
-აუ მოკეტე რა და შენ გზაზე გაიარე (მე)
-რაიყო პატარა გოგო გაბრაზდი? (ლუციფერი)
-აი ამაზე კი ნამდვილად გავბრაზდი (მე)
გავარტყი და წავედი ისე რომ ელენეს არც კი დაველოდე, ელენე და ლუკა კი ჩვენ ჩხუბს ისე უყურებდნენ არაფერი უთქვიათ. შორს ვიყავი გასული როცა მივბრუნდი და სამივე ერთად დავინახე ელენეს დავუძახე
-არ მოდიხარ? (მე)
-კი დამიცადე (ელენე)
ლუკას ჩაეხუტა ლუციფერსრაღაცა უთხრა ჩაეცინა და ჩემკენ წამოვიდა.
-რაიყო რა გჭირს? (ელენე)
-არაფერი, უბრალოდ ხო იცი რა სუსტი ნერვები მაქვს თან კარგად არ მიძინია (მე)
-აჰა ეგრეც ვიფიქრე (ელენე)
ძლივს შევედით ბიოლოგიასთან და ჩემი საუკეთესო მეგობარი ნიკა დამხვდა. გადავკოცნე და გვერდზე მივუჯექი გაბრაზებუი სახით
-რა მოხდა? (ნიკა)
-არაფერი (მე)
ისე ვუპასუხე არც კი შემიხედავს მაგრამ ლაპარაკში ელენე ჩაგვერია
-ერთმა ბიჭმა გააბრაზა თან ისედაც ცუდ ხასიათზე იყო (ელენე)
-ელენე დაეტიე შენს ადგილზე (მე)
-ვინ ბიჭმა, სულ როგორ ჩხუბობთ თქვენ (ნიკა)
-ოო რავ... (მე)
წინადადება არ მქონდა დამთავრებული როცა კარები ლუციფერმა და ლუკამ შემოაღეს.
-ძლივს მოხვედით, სად იყავით ამდენი ხანი? (მასწი)
-ერთი გოგო შეგვხვდა გავაბრაზეთ და მაგიტომ დაგავაგვიანა (ლუციფერი)
თან მე შემომხედა და აწითლებულ ლოყაზე დაიდო ხელი, მე კი სიცილი ამიტყდა. შემდენ ლევანი ჩემ უკან დაჯდა ლუკა კი ელენეს უკან. ხომართლა არ მითქვია რომ ლუციფერი ნიკას ვერ იტანს? ეზიზღება ატანა არ აქვს, არც ნიკას ეხატება დიდად გულზე.
-მოკლედ რისტვის დაგიბარეთ, გახსოვთ ადრე რომ პროექტი იყო ადამიანის აგებულებასა და ნარკოტიკებზე?
-დიახ მას, მე ვიყავი ორივე ჯგუფის კაპიტანი (მე)
-ხო ჩელსი, და დირექტორმა ასე გადაწყვიტა რომ თქვენ მერვე და მეათე კლასელებბი (ჩვენ მე ნიკა და ელენე მერვეში ვიყავით, ლუკა და ლევანი კი მეათეში) ურეკში გაგგზავნოთ ამ პროექტის პრეზენტაციისთვის, თან მეც წამოვალ.
ეს იმდენად მოულოდნელი იყო ჩემთვის დავბენი და ვერაფერი ვთქვი, შემდენ უკან გავიხედე და ლევანის მომღიმარი სახხე დავინახე, რა სიმპატიურია ღმერთო ჩემო, მაგრამ არა ჩელსი ჯერი სწავლე, ამისთვის მერეც გექნება დრო. ყველა დათანხმდა ჩემ გარდა.
-მას არ ვიცი, შეიძლება ვერ წამოვიდე (მე)
-რატომ ჩელსი? შენ ხარ კაპიტანი და შენ გარდა არაფერი გამოვა. (მასწი)
-გამოვა როგორ არა, ჩემ ნაწილს ნიკა წარადგენს, არ ვიცი ზუსტად შევძლებ თუარა, სეიძლება არ გამომიშვას დედაჩემმა. (მე)
-დედათქვენებს ველაპრაკე უკვე და დავითანხმე ასე რომ მოგვარებულია ყველანი მოდიხართ. (მასწი)
აი ესღა მაკლდა სრული ბედნიერებისთვის, გვაიფიქრე და უკნიდან ხმა გავიგე.
-კი მაგრამ მას, რამდენი ხნით მივდივართ? (ლუციფერი)
-ორი კვირით (მასწი)
-კინაგრამ მას, ამ დროის განმავლობაში გამოცდები რომ გვაქვს? (ელენე)
-ყველა გამოცდა მოგეხსნებათ (მასწი)
-აუ რამაგარია (ნიკა)
-რაიყო ვერ ჩააბარებდი და მაგიტომ გაგიხარდა რომ გეხსნება? (ლუციფერი)
-მე ჩავაბარებ და შენ რავიცი რავიცი, ეგკიარადა პრეზენტაციას თუ წარადგენ საერთოდ მაინტერესებს (ნიკა)
-ნიკა დაანებე დებილებს თავი, არ მიაქციო ყურადღება თქო რმდენჯერ უნდა გითხრა, ტავისთვის ილაპარაკონ, შენ ნუ მიაქცევ ყურადღებას. (მე)
ეს ვთქვი თუარა ლევანი გაწითლდა ისე გაბრაზდა. ელენე და ლუკა კი სულ სხვა სტიქიაში იყვნენ.
-კარგი ახლა კი დაბრუნდით გაკვეთილებზე (მასწი)
-აუუ ახლა გაკვეთილებზე რა შევა (ელენე)
-გინდათ დარჩით აქ ცოტახანი და მერე დირექტორს ვეტყვი სახლში გაგიშვათ რადგან მოსამზადებელი ხართ (მასწი)
-აი მას ამიტომ მიყვარხართ გამორჩეულად (ლუკა)
-ბავშვებო მეც ძალიან მიყვარხართ (მასწი)
-და მას როდის მივდივართ? (ელენე)
-ზეგ (ლუციფერი)
-ლევანი შენ მასწავლებელი ხარ? ელენემ მასწავლებელს კითხა (მე )
ისე ვუთხარი არც კი შემიხედავს.
-უბრალოდ გავეცი პასუხი არ შეიძლება? (ლევანი)
-არა (მე)
-კარგით რა სულ როგორ ჩხუბობთ (მასწვალებელი)
ერთი კიდე შევუღრინე და ტელეფონს დავხედე, ჩემმა ძმამ მომწერა თუ გცალია დამირეკეო.
-მას შეიძლება დაველაპარაკო? სასწრაფო საქმეა (მე)
-ხო მშვიდობაა ჩელსი? (მასწავლებელი)
-კი მას (მე)
-კაი მიდი გადი ოღონდ არავინ დაგინახოს (მასწავლებელი)
-კარგით მადლობა (მე)
გავედი და დირექტორი დავინახე ასე რომ მალევე შემოვედი.
-აუ მას გარეთ დირექტორია და აქედან რომ დაელაპარაკო? (მე)
ლევანის შევხედე და ისეთი თვალებით მიყურებდა მზერით მომკლა, მე კი დავურეკე ბექას (ბექა ჩემი ერთი ძმაა მეორეს ალექსი ქვია)
-ხო რა არის? (მე)
-არაფერი გოგო, მე ახლა მივდივარ და რამდენ ხანშ მოხვალ? (ბექა)
-უიმეე მაგისთვის დამარეკინე? ჯერ არ ვიცი, მალე ალბათ მაქვს გასაღები და შემოვალ (მე)
-ხო კაი (ბექა)
მოკლედ მასწავლებელმა მალე გაგვიშვა, და მოვილაპრაკეთ რომ სადმე წავსულიყავით და ცოტახანი დავმსხდარიყავით სადმე და გვესაუბრა. მე დიდა არ გამხარებია მაგრამ რას ვიზამდი წავედი, ლუკა და ელენე ერთად მიდიოდნენ, მე და ნიკა ერთად, ლუციფერი კი ტელეფონზე ლაპრაკობდა მთელი გზა, როგორ მაინტერესებდა ვის ელაპარაკებოდა ამდენს. და მივედით პიცერიაში როგორც იქნა, თან ძალიან კი მშიოდა, შევუკვეთეთ და დავსხედით, მე ხელების დასაბაანდ წავედი და ლევანიც გამომყვა.
-რაიყო ვერ გავიგე რატო არ მაქცევ ყურადღებას? (ლუციფერი)
-ლუციფერ, რა გინდა ვერ გავიგე, ხოხედავ რო ნერვებზე მშლი და არ მინდა რო რამე ისეთი გითხრა, თავი დამანებე რა, ორი კვირა მომიწევს შენტან ერთად ყოფნა და არ მინდა რომ სულ თვალებში მეჩხირებოდე. (მე)
-აუ ჩელსი ნერვებზე მშლი გოგო ეხლა (ლევანი)
-ლევანი! (მე)
-ვაუ, პირველად დამიძახე ლევანი, როგორ მოხდა? (ლევანი)
-როგორ და ჩვეულებრივად, და საერთოდ რა გინდა რას დამზდევ, სიედაც ნერვებზე ვარ მოშლილი, არც მძინავს ნორმალურად, ფეთქებადი გავხდ და გთხოვ ნუღა მიმატებ (მე)
და არ ვიც რატომ მაგრამ უცბად ცრემლები წამომივიდა და ჩახუტება მინდოდა, ჩავეხუტე და ხელებს არ ვუშვებდი, არც თვითონ მიშვებდა ხელებს. და სიჩუმე მან დაარღვია
-როგორც იქნა ჩემდანი რაღაც გრძნობა გაგიჩნდა, ახლა ნახე მე გაწვალებ ისე როგორც შენ აქამდე მაწვალებდი (ლევანი)
-კიაბა, უბრალოდ მომინდა რომ ჩაგხუტებოდი ეს იყო და ეს ვსო. (მე)
-რატო მექცევი გოგო ესე რაგინდა? გული გინდა რო გამისკდეს? (ლევანი)
-დიახ (მე)
ჯიუტად ვთქვი და გარეთ გავედი, ცოტახანი გავჩერდით და მაევე დავიშალეთ მე და ლევანის კი ერთი გზა გვქონდა გასავლელი ამიტომაც ერთად წავედით მთელი გზა თითქმის სულ ის ლაპარაკობდა მე კი ხმას არ ვიღებდი და ჩემ გაჩერებაზე ჩავედი არც კი შემიხედია, მეორე დღეს სკოლაში არცერთი მივსულვართ, მესამე დღეს შევიკრიბეთ ხუთივე სკოლასთან და წავედით გეზით ურეკისკენ. გზაში გავერთეთ თან პრეზენტაციას ვიმეორებდით. ელენე უკას კალთაში მოკალათებულიყო, მე და ნიკა ერთად ვსაუბრობდით ლევანი კი ლეპტოპში რაღაცას წერდა, ბოლოს მაინც მე მივედი და ვკითხე
-ვერ ვხვდები რატომ არ მოგწონს ნიკა? (მე)
-ცანცარაა (ლუციფერი)
-მეც ცანცარა ვარ (მე)
-შენ გიხდება მაგას არა (ლუციფერი)
ისე მელაპრაკებოდა თავი არც კი აუწევია.
მთელი გზის განმავლობაში მხოლოდ ეს ვილაპარაკეთ სხვა არაფერი, და როგორც იქნა ჩავედით.
გვაჩვენეს ჩვენი ოთახები სადაც იყო, მე და ელენე ერთად მოვეწყეთ ლუკა და ლევანი ერთად ხოლო ნიკა კი ცალკე, კი შევთავაზე გაგიცვლი თუ გინდა ადგილს მე ცალკე ვიქნებითქო მარა არ ქნა, როგორც კი ჩავედით მე და ელენე ზღვაზე გავედით სადაც ლუკა და ლუციფერი დავინახეთ, ლუციფერი ვიღაც გოგოს ეფლირტავებოდა და როგორც კი დამინახა მაშინვე ჩემკენ წამოვიდა, გაბრაზებული სახით ვუყურებდი თან მეწყინა მისგან ეს საქციელი, რადგან რაღაცას ვგრძნობდი მის მიმართ. ლევანისაც მაგრად გაუტყდა რომ დავინახე, და გაბრაზებული სახით ზღვაში შევედი, ელენე გამომყვა, მანამდე კი დავინახე როგორ გაარტყა ლევანის სახეში, ზღვიდან ამოვედი და სანაპიროზე დავჯექი, ვიღაც ბიჭი მოვიდა ცემთან და საათი მკითხა მეც ვუთხარი და საუბარი გავუბი, ლევანი არც კი მახსოვდა, მისკენ გავიხედე და დავინახე როგორ მოდიოდა ჩემკენ, თან გაბრაზებული იყო, კიდევ კაი ის ბიჭი მალევე წავიდა, მოვიდა ლევანი და დამიჯდა
-ეხლა კარგად დაიმახსოვრე (ლუციფერი)
-ტონს დაუწიე (მე)
-ტონს დავუწიო კიარა გოგო არ დავინახო ვინმეს საერთოდ დაელაპარაკო ხო გაიგე? საერთოოდ არავის (ლუციფერი)
-ანუ არც შენ? (მე)
-რატო მაბრაზებ ჩელსი? (ლუციფერი)
-ბრაზდები? (მე)
-კი თან ძალიან (ლუციფერი)
-ძალიან კარგი (მე)
ვთქვი კმაყოფილი სახით და გავიცინე, სხვა მხარეს გავიხედე დანიკა დავინახე ვიღც გოგოს კერავდა გამეცინა მაგრამ ლევანის მზერამ სახე ამიწვა.
-რაგინდა? შენ თუ გაქვს უფლება ვიღაც გოგოებს ეფლირტავო მე არ მაქვს უფლება ჩვეულებრივად ვინმე ბიჭს დაველაპარკო? იცი რა? შენ არ ცხარ მამაჩემი, არც ჩემი ძმა და არც შეყვარებული (მე)
-არ ვარ მაგრამ მალევე ვიქნები (ლუციფერი)
თქვა და წავიდა, ჩემთან ვიღაც ბიჭი მოვიდა უბრალოდ საატი მკითხა ლევანიმ დაინახა და ჩემკენ წამოვიდა იმ ბიჭს ყვირილი დაუწყო არასოდეს გაეკარო ამ გოგოსო, შემდეგ ცემა და მე მომიტრიადლა გაბრაზებული სახით.
-ხო ხედავ რა გავაკეთე შენ გამო, ხო ხედავ? ყველას ასე დაემართება ვისაც კი დაელაპარაკები (ლუციფერი)
-ცხოველი ხარ, არანორმალური, რა გააკეთე უბრალოდ საატთ აინტერესებდა, ცხოველო, იდიოტო (მე)
-ტონს დაუწიე (ლუციფერი)
-ნაბი***რო (მე)
ჩავიბრუტყუნე ჩემთვის ისე რომ ვერ გაეგო მაგრამ არ გამომივიდა
-რა თქვი? (ლუციფერი)
-რა ვთქვი? (მე)
-ჩელსი გაიმეორე რა თქვი (ლუციფერი)
-ძალიან გინდა? (მე)
-გაიმეორე (ლუციფერი)
ცოტათი შემეშინდა მაგრამ უკან არ დავიხიე
-ნაბი***რო (მე)
თან ტონს ავუწიე, ისე გაბრაზდა აღარ იცოდა რა ექნა ცოტა ხანი მიყურებდა, თვალებში ვუყურებდი, მეშინოდა მაგრამ არ ვიმჩნევდი, სხვებიც მოგვშტერებოდნენ ხმას არავინ იღებდა, წამოვდექ, ცოტა ხანში სახეში გამარტყა, ხმა არ ამომიღია, მაშინვე ინანა თავისი საქციელი
-ჩელსი ბოდიში, არ მინდოდა მაპატიე გთხოვ ჩელსი, რატო მაბრაზებ, წყობიდან გამოგყავარ. (ლუციფერი)
მისი სიტყვებისთვის არ მიმიქცევია ყურადღება თითის წვერებზე ავიწიე ახლოს მივედი და ჩავჩურჩულე
-ნამდვილად ნაბი***რი ხარ როცა გოგოს ხელს დაარტყამ (მე)
შემდეგ შემოვტრიალდი და სახლისკენ წავედი ერთი ის დავინახე როგორ მიდიოდა გაბრაზებული ნიკა ლევანისკენ მაგრამ არაფერი მითქვამს ოთახში შევედი საწოლზე დავჯექი და ტირილი დავიწყე, მალე ელენეც შემოვიდა ჩემ დაწყნარებას ეცადა მაგრამ ამაოდ, სარკეში ჩავიხედე და აწითლებული ლოყა ომ დავინახე ამაზე უფრო ავტირდი.
-კაი რა ჩელსი, არ უნდოდა, უბრალოდ გაბრადა, ძალიან გაბრაზდა, არასოდეს გითქვამს ეგ სიტყვა და რაღა ახლა თქვი, იცი ნიკამ როგორ ცემა, არც კი შეწინაღმდეგებია ლევანი (ელენე)
-არ მაინტერესებს (მე)
-კაი მოდი გავერთოთ რამით არ გინდა? (ელენე)
-არ ვარ გართობის ხასიათზე უბრალოდ მეძინება (მე)
-კაი დავიძინოთ მეც მოგიწვები (ელენე)
გავუღიმე და ჩავეხუტე შემდეგ კი ორივეს ჩაგვეძნა, საღამო იყო როცა გავიღვიძეთ ელენე დაბლლა ჩავიდა საჭმლის ამოსატანად მე არ გავყევი და სკამზე ლუკა ლევანი და ნიკა დაინახა, ლევანი მაგარი ნაცემი იყო, საჭმელი აიღო ელენემ და მაღა აპირებდა ასვლას როდესაც ლევანიმ შეაჩერა
-როგორ არის? (ლუციფერი)
-როგორ ფიქრობ? (ელენე)
-არ ჩამოვა? (ლუციფერი)
-არა! (ელენე)
-ბოდიში მოუხადე ჩემ მაგივრად გთხოვ (ლუციფერი)
-ბოდიშს რომ მოვუხდი როგორ ფიქრობ წყენა გაუვლის? (ელენე)
-........... (ლუციფერი)
მალევე ავიდა ოთახშ ელენე და გემრიელად მივირთვით მე მომბეზრდა ოთახში ყოფნა და გარეთ გასვლა დავაპირე ისე რომ არავის დავენახე, მხოლოდ ელენეს ცოდნოდა. მაგრამ ვერ მოვახერხე, ბოლოს ტონალური წავისი სახეზე დაბლა ჩავედი და ვეცადე ყველასთვის გვერდი ამეარა, მაგრამ ბიოლოგიის მასწავლებელმა დმაინახა და მითხრა ბავშვებთან მივსულიყავი, მაინც დაინახა ჩემი აწიტლებული ლოყა
-რა დაგემართა ჩელსი? (მასწი)
-რაზე მეკითხებით? (მე)
ვეცადე არ შეემჩნია რომ ანერვიულებული ვიყავი
-ვერ ხვდები? ლოყაზე რა გჭირს? (მასწი)
ცოტახანი ჩუმად ვიყავი და ლევანის ვუყურებდი, რომელიც ნაცემი იყო, შემდეგ ჩავიცინე და ამოვღერღე
-მე და ელენემ ვცანცარებდით საწოლიდან გადავარდი და დავეცი, ისეთი არაფერი (მე)
ისევ ლევანის ვუყურებდი, რომელსაც მართლა ისეთი სახე ქონდა მეუბნებოდა ვწუხვარ მაპატიეო
-კარგი მაგრამ სად მიდიხართ? (მასწი)
-რავიცი გავისეირნებთ გოგოები, ბიჭებს გავიცნობთ გავერთობით (მე)
ისევ ლევანის ვუყურებდი რომელსაც თვალები გაუბრწყინდა ისე გაბრაზდა ელენეს ხელი მოვკიდე და გარეთ გავედით. ნიკაც გამოგვყვა
-ნიკა შეგიძლია დარცე (ელენე)
-ჩელსი!
-ჰოუ (მე)
-არ ინერვიულო, ყველაფერიკ არგად იქნება, ჭკუა ვასწავლემ მაგ ა**არს (ნიკა)
მოვიდა და ჩამეხუტა მერე კი დაბრუნდა სახლში. მე და ელენე გავერთეთ წყენამაც გადამიარა და ღამე 12 საათზე მივედით სახლში, ისევ იქ დაგვხვდენ ბიჭები, აც კი შემიხედავ ისე ავედი ოთახში, მალევე ჩმეძინა ელენე კი მერე ამოვიდა. რომ გავიღვიძე ელენეს ჯერ კიდევ ეძინა ამიტომ ამოვიიღე ლეპტოპი და დავიწყე რაღაცის კითხვა, ამ დროს ელენემაც გაიღვიძა.
-რას აკეთებ? (ელენე)
-რავი ფეისბუქზე ვარ (მე)
-ოხ შენ და ეს ფეისბუქი რა (ელენე)
-აბა აბა (მე)
მოკლედ ბევრი აღარ გვილაპარაკია ისე ჩავედი დაბლა, ლოყაზე უკვე აღარაფერი მჭირდა, მხოლოდ ნიკა და ლუკა იყვნენ იქ, როგორც ვატყობ დაახლოვდნენ, მივედით მე და ელენე და დავჯექით, რადგან ლევანი არ იყო მაგიტომ მივედი მე.
-როგორ გეძინათ? (ნიკა)
-მე კარგად (ელენე)
-შენ ჩელსი? (ლუკა)
მხოლოდ გავუღიმე სხვა არაფერი მითქვამს, და დავინახე როგორ შემოვიდა ლევანი ოთახში დალურჯებები აღარ ეტყობოდა, მაშინვე ავდექი და სამზაერულოში გავედი სადაც დირექტორი და ბიოლოგია იყო.
-გაამრჯობა როგორ გეძინათ? (მე)
-კარგად ჩელსი შენ? (დირექტორი)
-მეც კარგად (მე)
-მზად ხართ პრეზენტაციისთვის? (ბიოლოგია)
-კი, დღეს რომელ საატზეა რეპეტიცია? (მე)
-ერთ საათში (დირექტორი)
-კარგით ბავშვებს ვეტყვი და მოვემზადებით (მე)
გამოვედი სამზარეულოდან და ისე ვთქვი ერთ საათში იქნება რეპეტიციათქო ბავშვებისთვის არც შემიხედავს მაღლა ავედი. კუპალნიკი ჩავიცვი და ზღვაზე გასასვლელად მოვემზადე ნიკა გამომყვა, ელენე დარჩა, მაგრად გავერთეთ, გავიცანით სხვებიც და ისე გავიდა დრო ვერც იკ გავიგეთ როგორც კი სახლში მივედით მაშნვე რეპეტიციაზე წავედით, ლევანი ხმასაც კიარ მცემდა, რეპეტიციაც ჩავამთავრეთ და სახლში რომ დავბრუნდით უკვე 6 საათი იყო, ყველანი დაღლილები ვიყავით მაგრამ ჩემ გარდა ყველა ზღვაზე გავიდა, მე დავიძინე, და რაღაც ხმამ გამაღვიძა ლუციფერი იყო, სკამზე იჯდა და მიყურებდა
-რას აკეთებ? გაეთრიე (მე)
-ჩელსი მაპატიე გთხოვ ბოდიში უბრალოდ ვერ მოვზომე (ლევანი)
-არ მაინტერესებს, უკვე ჩემს თვალში არარაობა ხარ, აქამდეც არ იყავი ვარსკვლალი მარა რაც იყავი ის ადგილიც ვერ შეინარჩუნე და ამ დონემდე ჩამოხვედი. (მე)
-ბოდიში ხო მოგიხადე (ლუციფერი)
-ჰაჰ, ბოდიში მომიხადა ბიჭმა, და ბოდიში რომ წამალი იყოს აფთიაქში გაიყიდებოდა (მე)
-კაი მაპატიე გთხოვ (ლუციფერი)
-რატომ უნდა გაპატიო? (მე)
-იმიტომ რომ გიყვარვარ (ლუციფერი)
-მიყვარხარ არა ჭკუა მეკეტება შენზე (მე)
-კაი ტო არ მაპატიებ? ვერ მოვზომეთქო ხო გითხარი, ნუ მაბრაზებ ამიტომ (ლუციფერი)
-ეხლა კარგად მომისმინე, გაპატიებ ოღონდ აღარასოეს ჩაერევი ჩემ საქმეში, არ ხარ მამაჩემითქო რომ მაკონტროლო ხო გითხარი, (მე)
-ანუ მაპატიებ? (ლუციფერი)
-თუ კარგად მოიქცევი კი, მაგრამ ის რაც გუშინ ჩაიდინე ყოელთვის დარჩება ჩემ გულში და ყოველთვის დაგიმახსოვრებ როგორც იდიოტი ბიჭი რომელმაც ხელი დაარტყა გოგოს. (მე)
-ამის დედაშ***ცი, ამის დედა*****ან. (ლუციფერი)
-ნუ იგინები გთხოვ (მე)
არაფერი უთქვამს ჩემ საწოლს მოვარდა დაები დამიჭრა ისე რომ ვეღარაფერს ვაკეთებდი, ამხელა ბიჭს რომ შეეწინააღმდეგო თავში ტვინი არ უნდა გქონდეს, მაინც ვერ მოვერეოდი.
-მომისმინე ჩელსი, მიყვარხარ მიყვარხარ და კარგი მინდა შენთვის (ლუციფერი)
-და ამიტომაც დამარტყი ხო? (მე)
-ხო გითხარი შემთხვევით იყოთქო (ლუციფერი)
აღარაფერი მითქვამს, დაიხარა და ჩემს ტუჩებს ნაზად შეეხო, გაკვირვებული ვიყავი, არაფერს ვამბობდი ამაზე კი გაეცინა და გვერდზე მომიწვა, მაშინ მივხვდი რაც ხდებოდა და ერთი კარგად გავარტყი, მაგრამ ვინანე და თავი მის მკერდზე დავდე, შემიყვარდა, სიგიჟემდე მიყვარდა,
-ჩელსი (ლუციფერი)
-ჰო (მე)
-გიყვარვარ? (ლუციფერი)
- არ ვიცი (მე)
-არაუშავს მალე შეგიიყვარდები (ლუციფერი)
-ვნახოთ ვნახოთ... ისე რა ცუდია დაბერება (მე)
-ხო, მაგრამ ყველას ეგ ვიწერია, ყველა დავბერდებით ბოლოს კი მოვკვდებით (ლუციფერი)
-არა, მოვკვდები მაგრამ არ დავბერდები (მე)
-სისულელეს ნუ ამბობ (ლუციფერი)
-რატომ ვამბობ სისულელეს? (მე)
აღარაფერი უთქვია, უბრალოდ შემომხედა მაკოცა და გაიღიმა
მოკლედ ეს დრო თამაშ თამაშში გავატარეთ, წარვადგინეთ თემაც და საუკეთესო შეფასება დავიმსახურეთ. ის დრო ვერთობოდით, სულ ზღვაზე ვიყავით გასულები, ლევანი და ნიკა დაახლოვდნენ, მე ლუკა და ლევანიც დავვახლოვდით, ყოველი შემთხვევისთვის არარ მეზიზღებოდა ლევანი, მის მიმართ რაღაცას ვგრძნობდი მაგრამ მაინც არ ვუტყდებოდი. ასე დასრულდა ეს სასწავლო წელი, გამოცდები მოგვეხსნა, ზღვაზეც დავისვენეთ და დავახლოვდით კიდევაც, ზაფხული გერმანიაში გავატარე ძალიან მომეწონა იქაურობა, თავიდან წასვლა არ მინდოდა, შემდეგ კი წამოსვლა, ჩამოვედი და 1 კვირაში სწავლა იწყებოდა, ჩემმა ძმამ მოტო მიყიდა, იმითი დავდიოდი, კარგად ვიცოდი ტარება, თმები PINK-ის ნაირად შევიჭერი და საკმაოდ მომიხდა, სკოლის პირველი დღე მაგარი იყო, ვნახე დიდი ნის უნახავი მეგობრები, მაგრამ ლევანისთან შეხვედრა სულ სხვანაირი აღმოჩნდა, ჩავეხუტე და აღარ ვუშვებდი, მინდოდა ეს წუთი გაგრძელებულიყომალე კი შეყვარებულები გავხდით, ერთად დავდიოდით სულ, მაგრად ერთობოდით, მოტო ლუციფერმაც იყიდა, და ასე შევუერთდით ბაიკერებს, მათ გვასწავლეს ყველაფერი, რამოდენიმე წელი გავიდა და ჩვენ კიდევ გვიყვარდა ერთმანეთი მალე დაქორწინებას ვაპირებდით... ერთ დღესაც დამირეკეს და მითხრეს რომ ბაიკერები რბოლას აწყობდნენ და ჩვენც უნდა მივსულიყავით, რბოლაში მეც მინდოდა მონაწილეობის მიღება, საკმაოდ გამოცდილი ვიყავი ამ საქმეში ამიტომაც არ მეშინოდა,დაწყებამდე ლუციფერს ვაკოცე და მოტოს შემოვაჯექი, ლევანიმ კი მითხრა მოდი არ გინდა, სხვა დროს მიიღე მონაწილეობა გთხოვ, მაგრამ მაინც ჩემი გავიტანე და გავედი რბოლაზე, პირველი ვიყავი რბოლას ვიგებდი მაგრამ უცბად გავითიშე, თვალები გავახილე და საავადმყოფოში ავღმოჩნდი ლევანი სკამზე იჯდა ტიროდა და მიყურებდა მალე ჩემთან მოვიდა და მითხრა
-როგორ მანერვიულე,არ დამტოვო გთხოვ (ლუციფერი)
-რა მოხდა? (მე)
-ერთი სი*ი დაგეჯახა 120 ით მოდიოდა (ლუციფერი)
-ყველა აქ არის? (მე)
-კი ყველა გარეთაა (ლუციფერი)
-ლევანი (მე)
ძლივს ვლაპარაკობდი, ძალა აღარ მქონდა
-გისმენ ჩელსი (ლუციფერი)
-გხსოვს იმ ზაფხულს ბიოლოგიამ რომ ურეკში წაგვიყვანა გითხარი მოვკვდები ოღონდ არ დავბერდებითქო გახსოვს? (მე)
მივდა საითაც მიმყავდა საუბარი და გადაუხვია თემიდან
-გინდა სხვებს დავუძახო? (ლევანი)
-გახსოვს? (მე)
-კი მახსოვს, სისულელეს ამბობ ჩელსი (ლევანი)
-მაშინაც ეგ მითხარი, მაგრამ ხო ნახე არ არის სისულელე (მე)
-არ დამტოვო გთხოვ, ვერ გადავიტან (ლევანი)
-უბრალოდ ცხოვრება გააგრძელე გთხოვ (მე)
-ჩელსი! ნუ ლაპრაკობ ისე თითქოს ბოლოჯერ მელაპარკები (ლუციფერი)
-ლუციფერ <3 (მე)
-გისმენ (ლუციფერი)
-მიყვარხარ (მე)
-მეც მიყვარხარ (ლევანი)
გავიღიმე, თვალები დავხუჭე და გულის ცემა გაჩერდა, ლევანი ტიროდა ღრიალებდა, მისი ყვირილი მთელ საავადმყოფოს ესმოდა, ყველა ტიროდა, მხოლოდ მე ვიღიმოდი, მხოლოდ მე...........მაგრამ უაზროდ ნამდვილად არ მიცხოვრია, მივაღწიე წარმატებას, გავხდი პროგრამისტი, საუკეთესო ადამიანებთან ვმეგობრობდი, საუკეთესო მიყვარდა და ვფიქრობ რომ ამაზე მეტი ბედნიერება არაფერია.