ხუთი წამი მის საყვარლად მომღიმარ სახეს ვუყურებდი და ბოლოს მივხვდი, რომ ძალიან დამეტყო დაბნეულობა ხმა არ ამომიღია, ჩუმად ვიდექი და ვუსმენდი მათ საუბარს,თან გულში საკუთარ თავს ვასხამდი ხოტბას , ყველაფერში ცხვირის ჩაყოფა რომ მიყვარს და ჯიუტი რომ ვარ მაგიტომ. დამეჯერებინა გიოსთვის და არ ვიქნებოდი ახლა ესეთ უხერხულ მდგომარეობაში.
10 წუთის განმავლობაში ჩუმად ვიდექი და ერთ ადგილზე ვცქმუტავდი, ბოლოს მეტს ვეღარ გავუძელი დავემშვიდობე და გიოს ვუთხარი რომ ბავშვებთან ვიქნებოდი.

ბიჭებთან:
-ვა ძმა ვინ იყო ეს გოგო?(ილია)
-ჩემი კლასელია და თან ძალიან ახლო მეგობარი(გიო)
-აუ ბიჭო უფრო ახლოს გამაცანი ეგ გოგო(ილია)
-მოიცა ბიჭო მასთან შენი ქცევები არ გაგივა,სხვანაირია და თან არმინდა რო ბოლოს გული ეტკინოს(გიო)
-არა ძმაო რა სისულელეა,უბრალოდ მინდა გავიცნო,აი რაღაცნაირი გრძნობა მაქ რა თითქოს რაღაც ახალი შეგრძნება დამიტოვა უეჭველად უნდა გავიცნო(ილია)
-კაი მაშინ სკოლაში მოდი ბოლო გაკვეთილზე და სადმე წავიდეთ მერე(გიო)
-აუ ძმა ხარ რა... მოკლედ წავედი ახლა და აბა ხვალამდე (ილია)

ნანიკო:
გიოს არ დავლოდებივარ, პირდაპირ სახლში წავედი.დღევანდელ შემთხვევით გაცნობილ პიროვნებაზეც არ მიფიქრია ძალიან ბევრი მქონდა სამეცადინო,ამიტომ გვიანობამდე მომიწია მეცადინეობა და დროც აღარ დამრჩა რომ მასზე მეფიქრა,როგორც კი მოვრჩი ეგრევე დასაძინებლად წავედი.
დილით როგორც ყოველთვის დედაჩემმა გამაღვიძა.შხაპი მივიღე,მოვემზადე და სკოლაში წავედი.მისვლისთანავე გიო შემხვდა რატომღაც, უცებ გუშინ გაცნობილი ბიჭი გამახსენდა,თუმცა არ მივეცი თავს მასზე ფიქრის უფლება და კლასში შესვლა გადავწყვიტე...დღემ ჩვეულებრივარ ჩაირა,ძლივს გაკვეთილებიც დამთავრდა და ზუსტად მაშინ როდესაც სკოლიდან გამოვდიოდი ვიღაცამ დამიძახა:
-ვა ნან როგორ ხარ?
უკან მივიხედე და გავოცდი,გუშინ გაცნობილი ბიჭი ჩემს წინ დგას და ისევ ისე, მისი ღიმილით მიღიმის, რაც სიმართლე რომ ვთქვა ძალიან მაბნევს.
-მადლობთ კარგად. ვუთხარი და მაშინვე წამოსვლა დავაპირე , როდესაც მომაძახა:
-მეც კარგად ვარ, მადლობა მოკითხვისთვის(ღიმილი უკვე ცოტა ცინიკური გახდომოდა)
-ცინიკოსი ყოფილხარ(მე)
-შენ კი ძალიან საყვარელი ხარ(ილია)
-სამწუხაროდ იმავეს ვერ ვიტყვი შენზე...(არადა გულის სიღრმეში სულ სხვა რაღაცას ვფიქრობდი)
-მოვა დრო და დამიჯერე უფრო მეტსაც მეტყვი(საიდან ამ ბიჭს ამხელა თავდაჯერებულობა ამას დამატებული მისი ღიმილი რაც , მის თავდაჯერებულობას უფრო ამტკიცებდა.)
რაღაცის თქმა დავაპირე,როდესაც გიო გამოჩნდა
- ვა ვხედავ საერთო ენა გამოგინახავთ და დაახლოებულხართ(გიო)
-სულაც არა (მე)
-ძმაო ჯიუტი მეგობარი გყოლია(ილია)
-კარგი გეყოთ კამათი და წამო სადმე ბარში დავსხდეთ(გიო)
-მე მეჩქარება ვერ წამოვალ
-ნუ გეშინია არ შეგჭამ(და ისევ მისი ცინიკური ღიმილი)
-კაი რა ნან წამო ჩემი ხათრით რა...(გიო)და ისეთი სახით შემომხედა უარის თქმა ვერ გავუბედე
-კაი გიო ძალიან ცოტა ხნით,ისიც იმიტომ, რომ შენ მთხოვ,მაგრამ ძალიან ცოტა ხნით(მე)
გიომ სიხარულით ტაში შემოკრა ჩემთან მოვიდა და ლოყაზე მაკოცა.

ბარში მნიშვნელოვანი არაფერი მომხდარა, თან ხმას თითქმის არ ვიღებდი...15 წუთის შემდეგ წამოსვლა დავაპირე
-გიო მართლა მეჩქარება და მე წავალ (მე)
-კაი ნან როგორც გინდა(გიო)
-აუ კიდე ცოტახანი დარჩი და მერე მე გაგიყვან მანქანით(ილია) გამიკვირდა თუმცა სახეზე სწერვა ღიმილი ავიკარი და
-მადლობა არაა საჭირო(მე)
-კაიი რა კი არ მოგიტაცებ(ილია)
-მადლობა მაგრამ არაა საჭიროთქოო (მე)
-ე გეყოთ ახლა თქვენ (გაშველება ისევ გიომ აიღო მის თავზე)
-სასიამოვნო იყო თქვენთნ ერთად,მაგრამ მე მივდივარ და იმედი მაქ შენ აღარ შეგხვდები ილია(მე)
გიოს ვაკოცე და წამოვედი. მოვდიოდი,მაგრამ ფიქრებით სხვაგან ვიყავი,სულ რაღაც მეორედ ვნახე და ვხვდები,რომ განსხვავებულია,მართალია არც კი ვიცნობ ნორმალურად მაგრამ ჩემში რაღაც სხვამ გაიღვიძა თითქოს მისი გამოჩენის შემდეგ... ისე ვაღიარებ და ძალიან საყვარელი ღიმილი აქვს,ფიქრებიდან მანქანის მკვეთრმა გაჩერების ხმამ გამომაფხიზლა, რომელიც ძალიან ახლოს გაჩერდა, გავბრაზდი ჩემს გზაზე მივდიოდი და ნუთუ ვერ მხედავდა ის იყო შევბრუნდი საყვედურის სათქმელად მოვემზადე,როდესაც X5-დან ილიას მომღიმარე სახე დავინახე

----
თქვენი აზრი დაწერეთ თორემ მგონია რომ არ მოგწონთ და არ აქვს აზრი გაგრძელებას.თუ მოგწონთ დააფიქსირეთ აზრი და მომდევნო თავის რაოდენობას ისევ გავზრდი და რაც მთვარია სიახლეს ყოველ დღე დავამატებ ♥.