ეს, ის შემთხვევა იყო როდესაც არ დავიბენი და
-შენ ვერ ხარ ხო? თუ გზას ვერ უყურებ სად მიდიხარ მაშინ, რაღას ზიხარ საჭესთან?...თან ვცდილობდი რაც შეიძლება მკაცრრად გამომსვლოდა, იმდონემდემდე შევედი როლში , რომ არა მისი ირონიული ჩაცინება ალბათ არც გავჩერდებოდი...თუმცა ამაან უფრო ამშალა ნერვებზე, მივხვდი რომ მასთან საუბრას აზრი არ ქონდა და წამოსვლისას ოდნავ ხმამაღლა ვთქვი
-იდიოტი
-გავიგე
-მეც ზუსტად მაგიტო ვთქვი და პატარა ბავშვივით დავეჭყანე
ისევ მისი ირონიული ღიმილი და
-მერე,ბოდიში არ უნდა მომიხადო?
-ჰმ,კიდე აქეთ რო ითხოვს ბოდიშს..მეტი საქმე არ მაქვს რა..
-კარგი უკარება მაშინ, ბოდიშის მოხდის მიზნით წამო სახლამდე წაგიყვან.
-მადლობა, არ მიდნა...ამჯერად მე გავუღიმე ირონიულად, შემოვტრიალდი და ეგრე წამოვედი.

ნანა:

როგორც იქნა სახლში მივედი. ჯერ დასვენება გადავწყვიტე, ჩემდაუნებურად ილიაზე ფიქრი ამეკვიატა ვერც გაკვეთილების მომზადებას დავუდე გული, კომპიუტერი ჩავრთე და ფეისბუქზე მის გვერდზე შევედი, აქაც მის გაღიმებულ სურათებს ვაკვირდებოდი,ბოლოს ჩემს თავზე მომეშალა ნერვები და ეგრევე გამოვრთე.
დილით როგორც ყოველთვის დედამ გამაღვიძა, რატომღაც სხვა გრძნობით მივდიოდი,მეგონა სადმე ილიას ვნახავდი. მასწავლებლისგან შენიშვნაც მივიღე უყურადღებობის გამო , თუმცა ვინ დაეძებდა ერთი სული მქონდა როდის დამთავრდებოდა და როდის გავიდოდი გარეთ.
როგორც იქნა გამოვაღწიე გარეთ და თვალების ცეცება დავიწყე ვერავინ ვიპოვე ვინც მე მინდოდა ისეთი..(ისეთი რა კაი ვაღიარებ ილიას ვეძებდი) მაგრამ ვერ ვიპოვე და ისევ ჩემს თავზე მომეშალა ნერვები, ან საერთოდ რატომ უნდა ყოფილიყო აქ ,ან რატომ ვფიქრობდი ამდენს მასზე.ამ ფიქრებით წავედი სახლში მეგონა გუშინდელივით გზაში ვნახავდი , მაგრამ არც აქ გამოჩნდა.
ის იყო სახლში უნდა შევსულიყავი , რომ დავინახე ჩემსკენ პატარა ბავშვი მორბოდა მასზე დიდ თაიგულს ძვლივს რომ იჭერდა, მე გამომიწოდა მისი თბილი ღიმილით გამიღიმა და ისევ უკან გაიქცა.
გაოგნებული ვიყავი, ბარათი იყო ამოვიღე და
-"ყველაზე ლამაზ და უკარება გოგოს " სასიამოვნოდ გაოგნებული დავრჩი. იმის გაანალიზებაზე რომ ეს შეიძლება ილიასგან ყოფილიყო არვიცი რატომ, მაგრამ გულში დიდი სითბო ჩამეღვარა.

ილია:
-როგორი უკარებაა,თუმცა არაუშავს მაინც მოვარჯულებ.
ნელა მივყვებოდი უკან, მაინტერესებდა მისამართი თუ სად ცხოვრობდა,გავიგე და უკან სწარფად შემოვტრიალდი ისევ ბარში გიოსთან, თან გავიგებდი რა უყვარდა უკარებას.გონებაში გეგმას ვაწყობდი, რას როგორ ვიზამდი ამასობაში მივედი ბარამდე
-როგორც იქნა , ჰა რაქენი აბა?
-აუ რავი ბიჭო რა გამლანძღა როიცოდე, ისე მაგარი უკარებაა
- ჰო ბიჭო ხოგითხარი, არამგონია გაგივიდეს რა თუ სერიოზულად არ...
-ეემოიცა რას ბაზრობ სერიოზულად, რომ ვუყურებ მაგიტომ მიდი მითხარი რა უყვარს...
გიოსგან გავიგე რაღაცეები და მერე წამოვედით.
მეორე დღეს ყვავილები, რომ გავუგზავნე მეც იქ ვიყავი თუმცა ისეთ ადგილას, ვერ მხედავდა. მეც გამეღიმა როცა მისი სახე დავინახე , მაგრამ ვიცი იქ რო ვყოფილიყავი ამ ფაქტს უარყოფდა ამიტო ვამჯობინე ასე დამეტოვებინა.

ნანა:
სახლში , რომ შევედი არავინ იყო გამიხარდა რადგან არ ვიცოდი რამეთქვა. ლარნაკი მოვნახე ,წყალი ჩავასხი და ჩემს ოთახში შევიტანე. დადებითი ემოცია მთელი დღე გამყვა მეცადინეობასაც მალე მოვრჩი და როცა დასაწოლად ვემზადებოდი უცხო ნომრისგან შეტყობინება მომივიდა
- "ღამემშვიდობის უკარებავ" პასუხის დაბრუნება აღარ ჩავთვალე საჭიროდ.
მეორე დილით უკვე ჩემით ავდექი , გავემზადე და სკოლაში წავედი.დღესაც ეკლებზე ვიჯექი და სულ ტელეფონს ვამოწმებდი.როგორც იქნა ნანატრი ზარიც გაისმა.გარეთ გავდიოდი, როდესაც ლერიმ დამიძახა( ეს მაკლდა სრული ბედნიერებისთვის გავიფიქრე, მართალია ლერის მიმართ ადრე სიმპათიები მქონდა. უნდა ვაღიარო ძალიან სიმპატიურია თუმცა იმდენს ლაპარაკოს ,რომ მომაბეზრებელია.სწორედ ამით გადაწონა მისდამი სიმპათია და უკვე ძალიან მომაბეზრებელად აღვიქვამ,საერთოდ ვფიქრობ რომ ბიჭს ბევრი ლაპარაკი არ უხდება და მისკენ მივტრიალდი
-ნან, რაშვები როგორ ხარ? წამო გაგაცილებ მეც შენკენ მოვდივარ
-კაიი...და ნაძალადევად გავუღიმე უკვე დავხატე გონებაში თუ რა მომაბეზრებელი გზა მელოდა წინ.
თუმცა როგორც კი გარეთ გავედით და ილია დავინახე გიორგისთან ერთად ნაძალადევი ღიმილი გამიქრა და უფრო თავდაჯერებით გავემართე ლერისთან ერთად გასასვლელისკენ.

ილია:
გადავწყვიტე დღეს მენახა. რათქმაუნდა მიზეზად გიო მეყოლებოდა.მგონი მოსწავლეებზე მეტად მე მინდოდა ზარის გამოსვლა.
როგორც იქნა გამოვიდა, ჰაჰ გიორგის ვინ მოასწრებს გამოსვლას
-კაი ბიჭო ნელა ვერ მოგასწრებს ვერავინთქო და სიცილი დავიწყე
-მოიცა რა ძვლივს მოვშორდი აქაურობასდა ისიც ამყვა სიცილში...ცოტა დავწყნარდით და
- სადაა ის უკარება?
-უფ , გამოვა მალე, არც ეგაა ამ საკითხში ჩემზე ნაკლები და ისევ იცინოდა...როგორც იქნა დავინახე "ჩემი"უკარება თუმცა სახე ეგრევე დამისერიზულდა გიომაც შეამჩნია და მზერას, რო მგააყოლა თვალი
-ფუ ამის დედა****... მივხვდი რო ვიღაცას გალახვა ეწერა წინ...
-ვინაა?
-ჩვენი სკოლელია რა...მეტი აღარ მომისმენია უკვე ვიცოდი ,რომ "ჩემი" უკარების გვერდით გავლის ვეღარ ვნახავდი.