იმ დღის მერე ბევრი დრო სულაც არგასულა, პირდაპირ გეტყვით რომ გავნადგურდი და ცხოვრება დაბნელდა.ჩემს გვერდით უკვე აღარც მამა იყო და აღარც ნიკუშა. ცხოვრება დადუმდა და ნელა მიიზლაზნებოდა, დედას სულაც ვეღარ ვცნობდი. აი დღეს მამას გარდაცვალებიდან მეცამეტე დღეა, ეს დღეც როგორც ყოველი უაზრო და სევდიანია, სევდა თავს სულაც არგვანებებს.
* * *
ყვირილი იყო, სწრაფად წამოვხტი და პირველ სართულზე ჩავედი, მახსოვს ეს არც თუ ისე სასიამოვნო ხალხი, მამაჩემის ძმა და მისი ცოლი უკვე მეოთხედ იყვნენ ჩვენთან მამას გარდაცვალებიდან. "სოფლის სახლი ჩვენია, რადგან ბიჭი არგყავდათ ,, გაიძახოდა ჩემი ანჩხლი ბიცოლა. დედა ტიროდა, მივედი მაგრად ჩავეხუტე და ხმამაღლა მივმართე "გაეთრიეთ აქედან,,.... "შენ მაინც გაგვიგე ჩვენ გვეკუთვნის ნინოოო ,, მომიბრუნდა ბიძაჩემიი. "აქედან დაახვიეთ ,, ვყვიროდი გაცეცხლებული. კარს მივვარდი და მივუთითე გასულიყვნენ, - დამშვიდდი დედა იმ სახლს სისხლით დავიცავ!!
-არგინდა ნინი -ერთადერთია რაც, მამასგან დაგვრჩა. გესმის ერთადერთია. -არღირს შვილოო.
* * *

უკვე სამი თვე გავიდა, საბოლოოდ გადაწყდა სასმართლოს ნებით, რომ სახლი ჩვენია და სრული მფლობელები ვართ. ამან ცოტა შვება მისცა ჩვენს უაზრო ცხოვრებას... ოთახში ავედი წიგნი ავიღე და ვერანდაზე გავედი,დუმილი სუფევდა, თითქოს მამას სიგარის სუნი,კვლავ იგრძნობოდა... უცებ წარმომიდგა მამა, რომელიც ვერანდაზე ეწეოდა დედას დაჟინებული თხოვნით და სკოლიდან დაბრუნებული მე, ვეხუტებოდი და მძაფრად იბეჭდებოდა გონებაში მისი სურნელი.. რისთვის მოვიდართ თუ მაინც უნდა წავიდეთ :-((( " ნი მალე სახლიდან გამაგდებს ,,, მეუბნებოდა სევდანარევი ღიმილით. უცებ ცრემლები წამომცვივდა და სკამეიკაზე დავეშვი, ხელები ავიფარე და ავქვითინდი. ნეტა ვინმე გამამხნევებდეს, ვფიქრობდი მე. თუმცა ვაცნობიერებდი, რომ ვერავინ გამამხნევებდა ისე რომ ეს ტკივილი აღარ მეგრძნო.... ვხვდებოდი რომ უნდა ამეტანა და ძლიერი ვყოფილიყავი.ტელეზე რეკავდნენ, ტელეს დავწვდი უცხო ზარი იყო, ცრემლები მოვიწმინდე და ტირილნარევი ხმით ვუპასუხე. მერე არაფერი მახსოვს, მხოლოდ ის მახსოვს რომ ვტიროდი, გულგახეთქილი ნიკა კი მამშვიდებდა. მე ძალა მოვიკრიბე და ვუთხარი ის რაც მახრჩობდა: დაახვიე იმ შენს X6-იან იგრუშკასთან და შენი ზარი აღარ ნახოს ჩემმა თვალებმა.ტელეფონი გავთიშე. აღარ ვიცოდი როგორ გავქცეოდი ამ დამპალ ცხოვრებას, რომელიც ყოველ წამს მაყენებდა ტკივილს.
* * *
ერთ დღესაც აფთიაქიდან ვბრუნდებოდი, დედასთვის ანტიდეპრესანტი უნდა მეყიდა, როდესაც კიბეზე ჩასვლას ვაპირებდი, ამომავალი ვიცანი, ჩვენი თვალები კვლავ შეხვდნენ ერთმანეთს, მზერამ ადგილზევე გამაქვავა.....