ყოველ ადამიანში არსებობს ბოროტი ძალა,რომელიც მის დამონებას ცდილობს.ხშირია შემთხვევა ,როცა ადმაინს უჭირს სწორი გადაწყვეტილების მიღება.შურისძიებამ,იმედგაცრუებამ,შიშმა,სიყვარულმა და სხვა გრძნობების გამო ჩვენ არცთუ ისე იშვიათად დიდ შეცდომებს ვუშვებთ.თუმცა მე გამოუსწორებელი ოპტიმისტი ვარ,ხშირად მაოცებს ჩემი უნარი ვიყო მშვიდად როცა სამყარო თავზე მემხობა.ამიტომ ადამიანებო ნუ განსჯით ნურც ადამიანს,ნურც ძაღლს,ნურც დემონს,ნურც სხვა პლანეტიდან მოსულ არსებას ერთი შეხედვით.
მოკლედ დავიწყოთ ლეგენდა...
მე ვერ ვიტყვი,რომ ჩვეულებრივი მაგრამ ბევრისგან არაფრით გამორჩეული არ ვარ.ჩემი სახელია ქრისტინე ძალიან მრავალფეროვანი,პოზიტიური და მოსიყვარულე ადამიანი ვარ.17 წლის მსავლობ სკოლაში, საკმაოდ კარგად მოგეხსენებათ გამოცდები დამთავრდა ყველას გილოცავთ :* და დადგა თავგადასავლების დრო,გრძელი ღამეების,არქარებული პულსის,და იდუმალებით მოცული ამბების დრო.მე და ჩემი ოჯახი მალე დასასვნებლად მივიდივართ და ამ ჯერზე ტრიდიციებს ვღალატობთ და ჩვენი დიდი ოჯახი მთაში ერთ დაუსახლებელ და უხეშად რომ ვთქვათ მიტოვებულ მხარეს ვსტუმრობთ.როგორც ყველა ოჯახში წინა გასამგზავრებელი აჟიოტაჟი იყო, წელს საკმაოდ ბევრი იყო მსურველი გავშორებოდით ქალქს
-აუუ დედაა ჩემი სათვალე არ გინახააავს
-არა დედა
ვერსად ვიპოვე არადა ძალიან მჩირდებოდა მერე ჩემ ოთახში გავედი და იქ დავიწყე ძებნა სიმართლე უნდა ითქვას ძალიან მიჭირდა ჩემი სახლის მიტოვება იმიტომ რომ ყველაზე კომფორტულად აქ ვგრძნებდი თავს.
-თეო უკვე გავდივართ მალე მორჩი რაა-საყვედურე ჩემ ნათესავს რომელიც დილის მერეა ბარგს ალაგებს და კიდე ვერ ჩაალაგა
-კაიი რაა 1 თვე იმ გადაკარგულში მივიდივართ და ნივთებიც აღარ წამოვიღოო - გაბრაზდა :
-ხო კაი არ შემარჩინო ერთი სიტყვა
აბა მორჩით ეხლა ყველა უკვე გავდივართ- ეზოში გამოვიდა ბიძია და ყველას გასაგონად დაიყვირა
-სად მიდიხართ ერთი სანდროს არ უცდიით-დაუყვირე მეე
-კაი რაა ბიძია დაღამდა უკვე დროზე მოვიდეს. სიტყვა არ ქონდა დამთავრებული რო სანდრომ ჭიშკრიდან დაიძახა მოვედიოო,
ისე ცნობისთბის სანდრო ჩემი ძმაა ოღონდ არა ბიოლოგიური 14 წლის რო იყო თმები ნაცისფრად შეიღება ყოველთვის გამორჩეული იყო ამიტომ მის ახალ ნაბიჯს ყოველითვის დიდი ინტერესეით ველოდებოდი და თანაც ძალიან სიმატიურიც იყო,ჩემ გადამკიდე მეეჭვება ვინმე შეყვარებოდა სულ ჩემთან იყო პატარა ჯგუფი გვქონდა და ისე ჩვენთვის საახლობლოში ვმღეროდით სხვათაშორის არც ისე ცუადად.ყველანი მანქანებში გადავნაწილდით და დავიძარით.საკამოდ გრძელი გზა გველოდა ამიტომ ბლომათ წიგნებუც წამოვიღე,ძალიან მიყვარს კითხვა ყველანაირ ჟანრს ვკითხულობ მაგრამ განსაკუთრებით "მექანიკური ფორთოხალი" მიყვრა ჩემი აზრით საუკეთესოა.ხო მთავარი დამავიწყდა ბავშვობიდან ძალიან საინტერესო ბავშვი ვიყავი,ადრეულ ასაკში დაივიწყე კითხვა,და საშინელებათა ფილემების ყურება,აბა თუ გამოიცნობთ რომელია პირველი საშინელებათა ფილმი ვამპირებზე,რათქმაუნდა ვან ჰელსინკი,ძალიან მიყვარს.ყოველთვის ღრმად მჯეროდა ვამპირების ბევრი დამადასტურებელი სამხილიც მიპივნია,ბევრი სამიკითხავს მათზე და საერთოდ ეჭვიც არ მეპარება რომ სადღაც ჩვენს სიახლოვეს არიან და თვალყურს გვადევნებენ.ადრე ღრმა ვაბშვობაში როცა ასეთი ინტერესი გამოვამჟღავნე ვაპირების და ზოგადად მისტიკის მიმართ,მშობლები ძალიან შეშინდნენ მოძრვართან დავყავდი,ფსიქოლოგთანაც მაგრამ უშედეგოდ.ძალიან ცუდი პერიოდი მქონდა ბავშვობაში,ღამე ძალიან მიჭირდა დაძინება,და დილით ახალ გამოღვიძებული უმეტესად ხელებზე სხვადასხვა ნაიარებს ვპოულობდი.ამან დედაჩემი ძალიან შეაშინა და უკიდურესი ზომები მიიღო,სახლს ხშირად აკურთხებინებდა ძალიან ხშირად დავყავდი ტაძარში,მეც ძალიან მომწონდა იქ ყოფნა.დედიკოს ჩემზე ძალიან რთული ორსულობა ქონდა ხშირად აქვს მოყოლილი ჩემთვის,არავის ეგონა რომ გადავრჩებოდი,მაგრამ ღმერთის წყალობით ცოცხალი ვარ.აღდგომას დავიბადე მაშინ როცა ჩვენ ქრისტე ღმერთის აღდგომას ვზეიმობთ და მას მერე ყოველთვის ვგრძნობდი ღმერთის ხელს ჩემს ცხოვრებაში.პატარაობაში ცისფერი თვალები მქონდა და რაც არ უნდა უცნაუირად ჟღერდეს ძალიან არ მომწონდა მეშინოდა ჩემი თავის,ხშირად ვტიროდი მაგრამ დროთა განმავლობაში გამიმუქდა და ეხლა თაფლისფერი გამიხდა.მგონია რომ ძალიან ლამაზი თვალები მაწ მზის შუქზე განსაკუთრებით.ჩემი ჰობი ლეგენდებია მათი კვლება ძიება,გაშიფვრა და ა.შ.ხოდა ალბათ ყველას გსმენიათ დრაკულას შესახებ,მე მგინი დაბადებიდან მისით ვარ დაინეტერესებული.ვინ იყო საიდან,რატომ გაჩნდა მასზე ასეთი ბინძური ჭორები.და დროთა განმავლობაში ბევრი რამე გავარკვიე,რუმინეთშიც ვიყავი მის სასახლეში საოცარი ადგილია.მოკლეთ მე და ჩემი გუნდიი ასე უწოდებ ჩემ საუკეთესო მეგობრებს,ყველთვის ვეძიებდით რაიმე ხელჩასაჭიდს.
მგზავრობამ ძალიან დამღალა მაგრამ როგორც იქნდა ჩამოვაღწიეთ,ისეთი ლამაზი ადგილი იყო თვალი ვერ მოვწყვიტე მთელი საქართველო ხელის გულივით მოჩანდა,ბუმბერაზი მთები მცველებივით დაჰყურებდა ბარს.მასპინძლებმა შიგნით შეგპიატიჟეს,როგორც მოველოდი ძველი სახლი იყო,ინეტრნეტზე ოცნებაც კი არ შემეძლო მე და სამდრომ მაშინვე განვჭვრიტეთ რაც მოგველოდა,მაგრამ ამ მშვენიერი ბუნების გამო აქ ყოველთვის ღირდა დარჩენა.ჩვენი მსაპინძლები ცოლ ქმარი და მოხუცი ოჯახი იყო.ძალიან მჭიდროდ ცხოვრობდენ და სახლის ნაწილს სადაც ჩვენ ვიყავით ასე სეზონზე აქირავებდნენ.ყველა ამოვლაგდით დავივენეთ და საღამოს გარეთ კოცონთან შევიკრიბეთ ჩვენი სამპინძლები არაფერს არ გვიშლიდნენ.
-ულამაზესი ადგილია,სანდრო ასეთ არდადეგებზე ვერც ვიოცნებედი
-მართალი ხარ ქრისტი ულამაზესია მთელი დღეა თვალს ვერ ვაშირებ
-აბა ისე ინტერნეტი რო იყო მთლად მაგარი იქნებოდა,მარა ეჰჰ ბოლომდე კონფორტი სადაა
-აუუფ მომინდომა ეხლა ამ მთის წვერზე ინტერნეტი,კინოთატრი ან რამე მაგდაგვარი ხო არ გინდა კიდეე
-არა იყოს.ამჯერად მარტო ინერნეტს დავჯერდები
-მეტი რა გზა გაქ,ისე არ გინდა ხვალ სადმე გავიაროთ დავათვალიეროთ აქაურობა,გამიგია რო ზემოთ ულამაზესი მინდო... სანდროს ხმა ჩაუვარდა,რაგაცას მიაშტერდა და აღარ ინძრეოდა,თავიდან ყურადღება არ მიავციე იცოდა ხოლმე ასე შეშინება,მარა შიშისგან სახე დაუმანჭა ჩემს უკან იყურებოდა.იმ წამსვე მივედი მასთან და უცებ ხელი მატაცა და შემატრიალა ჩემი შეტრიალება და ბუჩქების უკნიდან ვიღაცის თუ რაღაცის გადახტომა ერთი იყო.ჟრუანტელმა დამიარა.ცივი და ცხელი ოფლი ერთად მსხამდა.
-სანდრო რა იყო ეს
-არ ვიცი დარწმუნებული ვარ ვიღაც იყო ვხედავდი როგორ გვიყურებდა,თან ისე თითქოს უნდოდა დამენახა.
-წამოდი ვუთხრათ სხვებსაც
-არა გაგიჟდიი შიშისგან მიკვდებიან,შეიძლება რომელიმე ბაშვი იყო და გვისმენდა ან ვინმე აქაური
-აქაური რო ყოფილიყო სად გაიქცეოდა ან რატო გაუქცეოდა
-ალბათ შეეშინდა მოდა არავის ვუთხრათ ჯერჯერობით და მერე ვნახოთ.
მაშინვე ზემოთ ავედით სახეზე ფერი არ გვედო,ორივემ ვიცოდით რო რაღაც ხდებოდა მარა დაჯერება არ გვინდოდა ჩვენ იმ ადამიანთა კატეგორიას არ მევეკუთვნებით ყველაფერს რაღაც დამთხვევასთან აკავშირებენ და ამით ცდოლობენ დაიმშვიდონ თავი.ამჯერად სხვების შეშინება არ გვინდოდა.როცა ყველა დაწვა მე,სანდრო,ელენე და გიგი ჯერ კიდე ქვემოთ ვიყავით და ამ ამვავს განივიხილავდით.
=კი მარა დაგეძახა იქნება მართლა აქაური იყო.
-არა მგინია გიგი,ისე მიყურბდა თვალები არ დამინახია მარა რაღაც მტრულად,თითქოს უნდოდა მცემოდა,წინ წინ იწეოდა,თვალებს არ უჯერებდი.
-მომისმინეთ ხვალ,დილით ვდგებით ძალიან ადრე და იქ უდნა მივიდეთ თუ ვინმე იყო ან ფეხის კვალი იქნება ან რამე ახლა დავიძინოთ და თუ რამე მოგესმათ ან დაინახეთ გამაგებინეთ.ღამე ძალიან მძიმე გამოდგა ჩვენი მასფინძლები გვიანობამდე ფეხზე იქვნენ.გავიგე როგორ გაიღი მთავარი კარები და ვირაც შემოვიდა. საშინელი სიცივე შემოიტანა.როგორც იცით ქვის კედლებში ხმა კარგად ატარებს და გავიგონე როგორ მიესალმა ჩვენი მასპინძელი უცნობს, "მობრძანდი მბრძანებელო".და კარი მძიმედ მიიკეტა.არც ლაპარაკის არც სიარული ხმა აღარ გამიგია.როცა საპირფარეშოში გავედი ისინი ქვემოთ ისხდნენ და მშვიდად სვამდნენ ჩაის, იმ წამს ყველაფრისთვის მზად ვიყავი.მაგრამ სხვა არავინ დამინახავს.მე კი გარკვევით გავიგონე როგორ შეეგენდენ ისინი ვიღაცას...

ძალიან მაინტერესებს თქვენი აზრი,სხვადასხვა საიტის მომხმარებლებს ძალიან მოსწონთ და იმედია თქვენც მოგეწონებათ <3