''ნაირ-ნაირი სახის ოცნებები გროვდებოდა ხოლმე ჩემს პატარა თავში.
ზოგიერთი ხომ პირდაპირ გაოსაოცარი და ცოტა საშინელაბაც იყო.
მახსოვს რელიგიურ დღესასწაულზე დედის ხელს ჩაჭიდებულნა მზგნებარე ქადაგება რომ მოვისმინე,იმ წუთშივე სიკვდილი ვინატრე,რათა ღმერთის საკუთარი თვალით ხილვა შემსძლებოდა''

როდესაც ეს ამაღებული სურვილი ჩემს გვერდით მდგომ ბიძას გავუმხილე,მან ისე შემომხედა როგორც მკვლელს და უბრალოდ მაზოხისტს.
იგი კარგად ერკვეოდა რწმენის საკითხებში ამიტომ მცირედი ფიქრის მერე დაიწყო საუბარი: - ყოვლის შემოქმედის ნახვა შეიძლება არა მაშინ,როცა მოკვდები,არამედ მხოლოდ უკანასკნელ სასამართლოზე.
ასეთმა პერსპექტივამ სრულიად დამაკარგინა ჩემი სურვილი და ახლა მეწადა ყოველივე იმის ცქერა რაც ასე მშენიერია: მთები,ტყეები,მოშრიალე ხეები,ღამის ციდან მოელვარე ვარსკვლავები,სპეტაკი თოვლი და ფერადი ზაფხული.
როდესაც 15 წლის გავხდი,მშობლებისგან სიმკაცრიდ გაჯერებულმა სწავლაზე დავიწყე ფიქრი,მშობლების იმედებიც გავამართლე,მთელი სკოლაში ყოველთვის მაღალ ქულებს ვიღებდი და ამით ამაყობდა მთელი სკოლა.
კიდევ გეტყვით რომ ვიყავი ახალგაზრდა კომიტეტის პრეზიდენტი.ამ ტიტულიდან გამომდინარე ყოველთვის ვიყავი ჩართული სკოლის მოსწავლეების ჯანსაღ ცხოვრების დანერგავში
ჩემს თავში უკვე ნაკლებად რჩებოდა ადგილი ოცნებებისთვის,რომლესაც უნდა შეემსუბუქებინა ადამინების,მძიმე ზღაპრისა თუ ხალხური ლეგენდების მსგავსი ბედისწერა. არ მჯეროდა არანაირი ლეგენდების,რომლებიც მოხუცები გვიყვებოდნენ ხოლმე პატარა ბანაკებში კოცნონის წკრვში შემომსხდარებს. მაგალითად იმ ლეგენდის შესახებ რომ,თურმე ვიღაც ქალი დადიოდა სოფლებში და ხალხის სისხლს სვავდა,ან მაქციები რომლებიც ადამიანები იყვნენ და ძველად აწიოეკებდნენ ხალხს.მათი დანახვა მხოლოდ საკუთარ ფიქრებშია შესაძლებლები
........................................................................................................................
მე ანნა ზალსმანი ვარ 17 წლის.შავგრემანი,მაქვს თაფლისფერი თვალები და პატარა წითელი ტუჩები,სიმაღლეში 1.58 ვარ წონა კი სულ რაღაც 40 კგ,ცოტა დიდი და ოდნავ კეხიანი ცხივრი,მაგრამ არც ისე შესამჩნევი.მიყვარს თავისუფლად ჩაცმა,დიდი სილამაზით არ გამოვირჩევი,მაგრამ ბიჭების ყურადღება არასდროს მაკლდა,ძალიან ამპარატავნი და ჯიუტი ვიყავი,რაც ბიჭებში უფრო დიდი ყურადღებას იწვევდა.მამა წარმოშობით გერმანელი მყავს,მაგრამ 12 წლიდან ბრუკლინში იზრდებიდა, დედა კი ქართველი გახლავთ.დედაჩემი ჯერ კიდევ 16 წლის იყო,როდესაც საქართველოში ჩასული მამაჩემი გააიცნო. ჩარლი ფეღბურთელი იყო,ამიტომ სულ სხვადასხვა ქვეყნებში დადიოდა თამაშებზე,ზუსტად სტადიონზე მოინუსხა დედაჩემით.მირანდაც პატარა აცანცარებული გოგო იყო და მამაჩემს გაჰყვა ცოლად.ეგონათ რომ დიდხანს და ბედნიერად იცხვორებდნენ მაგრამ იმედები 5 წლის მერე გაუცრუვდათ.ხუთი წლის ვხდებოდი როცა მამაჩემა განაცხადა რომ სხვა შეუყვარდა და დატოვა ჩვენი ოჯახი.
მამას ახლა სხვა ცოლ-შვილი ყავს,დედა კი არ გათხოვილა მიუხედავად იმისა რომ ძალიან ბევრი თააყვანისმცემელი ყადა.ხანდახან მივდივარ ხოლმე შაბათ-კვირას ჩარლისთან რომ გული არ დავწყვიტო მის თხოვნას,მაგრამ ვერ მოვიტყუები და ვიტყვი რომ არ მსიმაოვნებს მამას გვერიდთ სხვა ქალის ყურება და არც ჩემი ნახევარ ძმა მომწონს დიდად,ერთი ეგოისტი ნაბი****ია,სულ ცდილობდა მამაჩემს და ჩემს შორის უთანხმოება გამოეწვია.ვერ ვიტყვი რომ მამაჩემსაც იგივე წვლილი მიუძღვის ჩემს გაზრდაში როგორც დედას.ჩარლი უბრალოდ სულ სწავლაზე მეჩიჩინებოდა,აი დედამ კი ნამდვილ ადამაიანად ჩამომაყალიბა.
მყავს მხოლოდ ერთი საუკეთესო მეგობარი ჯენა,რომელიც ყოველთვის ჩემს გვერძე იყო ბავშობიდან მოყოლებული,ვზურნავდით ერთმანეთზე როგორც დები,ცოტა ბუზღუნა იყო ბავშვობაში,მაგრამ როდესაც წამოიზარდა სიბიზღუნე სიკეკლუცეში გადაეზარდა,ჩვენ ტოლები ვართ,ამიტომ ერთ სკოლაში და ერთ კლასში ვსწავლობთ.მოკლედ არ ვარ ჩემი ცხოვრბით უკმაყოფილო,ალბათ ყველაფერი ასე უნდა ყოფილიყო
.................................................................................................
გაგუდულს მეძინა,როდესაც დედის ძახილი ,,გაიღვიძე დროზე''-თი იწყებოდა და აღარ მთავრდებოდა
მძიმედ წამოვყავი თავი და აქეთ-იქით გავიხედ-გამოვიხედე,შევათვალიერე დიდი ოთახი და ისევ ბალიში ჩავრგე თავი,ეს ეს იყო ისევ უნდა ჩამეძინა რომ ამჯერად ტელეფონის ზარმა გამომაფხიზლა.უკვე გაბრაზებულმა საბანი გადავაგდე ძირს და ტელეფონს დავტაცე ხელი.
-(მე) გისმენ ჯენა
-(ჯენა) შენ რა კიდევ გძინავს?
ის ყოველთვის ხვდებოდა ჩემს ნამძინარევ ხმას
-(მე) არა რას ამბობ ეხლა ვდგებოდი
-(ჯენა) აუ მიდი უცბად გაემზადე,გამოგივლი და სასწრაფოდ სკოლაში წავიდეთ
-(მე) ჯერ ადრე არ არის? სად გეჩქარება?
-(ჯენა) 5 წუთში მოგაკითხავ და გზაში აგიხსნი
ჯენამ უცბად გათიშა ტელეფონი,მე კი ზოზინით ავდექი და აბაზანაში შევედი.საშინლად ცივი წყალი მოვუშვი ამ ცივი ზამთრის დროს და სახეზე შევისხი. მთლიანმა სხეულმა გამაჟრიალა,უკვე გამოფხიზლებულმა ტემპს ავუჩქარე და ახლა ტანსაცმლის კარადასთან ჩამოვდექი,ფიქრი არ დამიწყია თბილად ჩავიცვი და ქვემოთ ჩავედი
-(მე) გამარჯობა დედა!
ქართულად მივესალმე და გავუღიმე
-(მირანდა) საუზმე მზად არის
-(მე) არა არ მშია,თან მეჩქარება,მხოლოდ ცხელ ყავას წავიგებ
ლამაზ ჭიქაში ჩასხმულ ყავას ჩემი ხელი გაუწოდე და თბილად მოვიზიდე ჩემსკენ.
ჩანთა იქვე იყო მიგდებული კრემისფერ მდივანზე,მის ასაღებად გადავიწიე და მსუბუქად მოვიგდე მხარზე
-(მირანდა) დღეს გვიან მოხვალ?
-(მე) არ ვიცი,ალბათ ჩვეულებრივად როგორც ყოველთვს
-(მირანდა) მე გვიანობამდე უნდა ვიმუშაო ამიტომ საჭმელი მაცივარშია
დედაჩემი ცოტა მკაცრი პიროვნება იყო ამიტომ უნდოდა თუ არა მისი თითოეული წინანდადება გრუბად ჩანდა
-(მე) კარგი დედა,დროებით!
ინგლისურად მივუგე და კარები გამოვიჯახუნე
სიგნალებით ამიკლო ჯენამ სანამ მანქანაში არ ჩავჯექი
-(მე) ჰა თქვი რა ხდება?
ჯენამ წითელი მაზდა გადაქოქა და მისი ძრავის ყმუილზე დაიწყო ლაპარაკი
-(ჯენა) გახსოვს ისტორიის კონკურსი რომ იყო?
-(მე) კი მერე?
-(ჯენა) იქ ვინც გაიმარჯვებდა შემდეგი ორი კვირის მანძილე გაატარებდა იმ ზამთრის ბანაკში რომელიც იმართება მალე
-(მე) და მერე? მე ისევ ვერ ვხვდებოდი მის აზზრს
-(ჯენა) რაღა მერე? დღეს დილით განცხადებების დაფაზე გამოაკრავდნენ გამარჯვებულის სურათს,ამიტომ ძალიან მაინტერესებს ვინ გაიმარჯვა
-(მე) და ამიტომ მიგყავარ ასე ადრე?
-(ჯენა) უფ მიხვდი როგორც იქნა
-(მე) გიჟი ხარ!
ქუდი სახეზე ჩამოვიფარე და მანქანის სავარძელში ჩავიმალე.
ჯენამ ბევრი ლაპარაკის შემდეგ მანქანა სკოლის ეზოში დააყენა და სიხარულით გადახდა მანქანიდან
-(მე) ნეტა რა გიხარია.ვთქვი და მანქანის კარები ძლიერად მივაჯახუნე
-(ჯენა) შენ რომ არ ჩამაშხმამო ისე როგორ იქნება
სულელი! ქართულად ჩავილაპარაკე და ღიმილით დავადექი სკოლის კიეებს
-(ჯენა) შენ ნუ სარგებლობით იმით რომ მე ქართული არ ვიცი
თითის ქნევით გამესაუბა და პირდაპირ შეფრინდა დიდ და ვიწრო დერეფანში
-(ჯენა) ჩქარა ანნა ჩქარა
გოგონა ბნელ დერეფანში მირბოდა და უკან მე მივყვებოდი ნატანჯი სახით
-(ჯენნა) ო ღმერთო ჩემო
ჯენამ სიტყვები დამარცვლა სიხარულისგან და მივხვდი რაშიც იყო საქმე
ჩემსკენ გამოემართა თავისი სურათით ხელში და ყვიროდა
-(ჯენნა) ანნა გავიმარჯვე,მე ბანაკში მივდივარ
გოგონა სიხარულს ვერ მალავდა,მაგრამ ვერ ვხვდებოდი რატომ იყო ასეთი სასიხარულო მისთვის ეს ბანაკი,რადგან ჩვენ ბევრ ბანაკში ვყოფილვართ და ამას ჯენა ძალიან მშვიდად შეხვედრია,მაგრამ აქ რაღაც სხვა ამბავი უნდა იყოს.ეჭვის თვალებით შევხედე და გავუღიმე
ჯენას სიხარულს თვალი მოვწყვიტე და ჩვენსკენ მომავალ ბილის გავხედე
-(ბილი) გამარჯობა გოგონებო
-(მე) გამარჯობა! უხეშად მივმართე და გვრძე გავიხედე
-(ბილი) როგორც ჩანს ჯენა შენც მოდიხარ საქართველოს ბანაკში
-(ჯენა) აუ კი და ძალიან ბედნიერი ვარ.გოგონამ ბილს ეშმაკურად შეხედა,მას ბავშვობიან მოსწონდა ეს ბიჭი
-(მე) დაიცა ბილი რა თქვი? ბანაკი სააად?
გავიკვირვე და ცოტა უცნაურადაც მომეჩვენა
-(ბილი) სამი კვირა საქართველოში მივდივართ,შემეცნებითი ბანაკი დაწესდა ჩვენთვის,არ იცოდი?
-(მე) არა არ ვიცოდი არაფერი
-(ბილი) უი შენ ხომ საქართველოდან ხარ?
-(მე) კი კი
ამაყად ვთქვი და კედელს მივეყდენი
-(ბილი) და მერე შენ არ მოდიხარ?
ბიჭმა წარბები შეკრა და ხელი კედელს მიადო
-(მე) არა მე არ მოვდივარ,ლაკონურად განვაცხადე და კლასისკენ დავიძარი
უკან ვგრძნობდი ჯერ კიდევ ბილის მზერას
ის ყოველთვის ჩემს ყურადღების მიქცევას ცდილობდა,ყველა ფიქრობდა რომ მოვწონდი,მაგრამ მე ამის დაჯერება ცოტა მიჭირდა,რადგან ის ცოტა გატუტუცებული ტიპია
როდესაც კლასში შევედი ბიოლოგიის მასწავლებელი დამხვდა,რომელიც მაგიდიდან რაღაც თეთრ ფურცლებს კრეფდა,რომ დამინახა თავი აწია,სათვალე მოიხსნა და საუბარი დამიწყო
-(მასწავლებელი) ანნა საყვარელო,თუ შეგიძლია ჯენა იპოვე და დირექტორის კაბინეტში შემოდით
ქალმა როგორც იქნა აკრიფა ფურცლები,გულმკერდზე მიიდო და კლასიდან წკაპა-წკუპით გავიდა
მოვიღუშე და მეც გავედი ჯენას დასაძახებლად,მაგრამ კარებთან ბილი შემომეგება
-(ბილი) სად მიდიხარ?
ბიჭი ალმაცერად მათვალიერებდა და თან ტუჩებს ისველებდა
-(მე) ჯენასთან მივდივარ
-(ბილი) სულ ერთად არ ხართ? ბილმა თბილი ხელი ჩემს ცივ ხელს შეეახო
-(ბილი) როგორი ცივი ხარ პატარავ! მოდი გაგათბობ
-(მე) არ მჭირდება!
ნაგლად მივაძახე და კლასიდან გამოვედი,დავიანხე როგორ მოსიენობდა დერეფანში ჯენნა და მეც მისკენ დავიძარი
-(მე) ჯენა წამომყევი
-(ჯენა) რა ხდება?
-(მე) დირექტორი გვიბარებს
-(ჯენა) რატო?
-(მე) ვაიმე მორჩი კითხვებს შეხვალ და გაიგებ უფ
პირვლემა შევაღე დირექტორის კარები,ჯენა კი ისვე გაშტრებული იდგა
-(დირექტორი) მოდი ანნა დაჯექი
როდესაც შავ და მსუქან სავარძელში ჩავჯექი მხოლოდ მაშინ შემოვიდა ჯენა
-(დირექტორი) ჯენა დაჯექი მოდი
როგორც იქნა ყველა მოვკალათდით მოსასმენად და დირექტომაც დაიწყო
-პირველ რიგში,მე მინდა მივულოცო ჯენას გამარჯვება ისტორიის კონკურსში,რომელიც გაემგზავრება საქართველოს ბანაკში
-(ჯენა) დიდი მადლობა ქალბატონო
-ხოლმე ანნა მე მინდა გითხრა ერთი ახალი ამბავი
-(მე) გისმენთ!
-როგორც შენ ახალგაზრდა კომიტეტის პრეზიდენტი ყოველთვის იღებდი მონაწილეობას მსგავს აქტივობებში,მაგრამ ახლა მინდა მხოლოდ იმის გამო გაგიშვა ბანაკში რომ შენ ხარ ქართველი,ფლობ ქართულ ენას და იცი საქართველოს კუთხე კარგად.ამიტომ ყველაზე კარგი კანდიდატურა შენ იქნები უხემძღვანელო ამ ბანაკს
-(მე) იცით მე არ ვიცი ზუსტად........................
ქალმა არ დამათვარებინა წინადადება
-ანნა,უკვე გადაწყვეტილია ყველაფერი,მხოლოდ შენ თუ უხემძღანელებ ამ ბანაკს წარმატებით
-მეილზე გადმოგიგზავნი დაწვრილებით ყველაფერს და შემდეგ გაეცანი
-(მე) კარგით,მაშინ რა გაეწყობა და ორ კვირაში მივდივართ ხომ?
-(დირექტორი) სამწუხაროდ თარიღი გადმოვწიეთ რაღაც მიზეზების გამო და ოთხ დღეში წახვალთ,თან წამოგყვებათ ბიოლოგიის მასწავლებელი
-(ჯენა) ძალიან კარგია.
ჯენას თვალები გაუპრწყინდა
-(დირექტორი) და კიდევ ერთი! ანნა რახანც შენ ხარ ამ ყველაფრის ხელმძღვანელი ამ ოთხი დღის განმალობაში გათავისუფლებ გაკვეთილებისგან,შეგიძლია სახლში დარჩე და ყველაფერში მოემზადო
მხოლოდ ამ სიტყვების მოსმენის შემდეგ გამიხარდა რომ მეც მივდივარ ბანაკში
დირექტორს დავემშვიდობეთ და გამოვედით
-(ჯენა) არ გიხარია?
-(მე) კი როგორ არა! ოღონდ სკოლაში რომ არ ვივლი ის უფრო
ცოტახანი ჩუმად დავბორიალობდით დერეფანში,მერე შუა გზაში გავჩერდი და ჯენას ჩავეხუტე
-(მე) მიხარია ასეთი ბედნიერი რომ ხარ
-(ჯენა) ხო ძალიან,გოგონამ დაკრიჭა კბილბი და ფეხები ააცანცარა
-(მე) კარგი მე წავალ სახლში,გადავხედავ ყველაფერს და დედაჩემსაც დაველაპარაკები
-(ჯენა) კარგი,საღამოს დაგირეკავ
გასასვლელისკენ შემოვტრიალდი და სკოლიდან სწარაფად გავედი.გრძელ ტრასას დავადექი რომელსაც ჩემს სახლში მივყავდი
გზაში ათას რამეზე ვფიქრობდი,ბოლო 4 წელია არ ვყოფილვარ საქართველოში ამიტომ ცოტა ემოციებში ვიყავი ,ფიქრებში გართულმა მალე მივედი სახლში.მირანდა სამსახურში იყო ამიტომ სრულიად თავისუფალი ვიყავი ყველასგან,ოთახში ავედი და ლოგინზე დავეხეთქე.
ისევ უნდა ჩამეძინა,როცა ჩართულმა კომპიუტერმა,წრიპინი დაიყწო,მივხვდი რომ უკვე გადმომიგზავნა დირექტრომა შესაბამისი წერილი,ამიტომ ავდექი და მესიჯი გავხსენი.თეთრ ბზრიალა კრესლოში დავჯექი და კითხვა დავიწყე.იმედნი რამე ეწერა სულ ამერია თავგზა.
წერილში ეწერა იმ 15 ბავშვის სახელი და გგვარები ვინც ბანაკში უნდა წამეყვანა,მათი მშობლების რეკომენდაციები,ჯანმრთველობის ცნოებები და სხვა საჭირო საბუთები,ასევე თვითრინავის ბილეთები და სასტურმოს ჯავშანი. სასტუმრო შერატონი იყო დაჯავშნილი ქალაქ ბათუმში და ამავე ქალაქის აეროპირტი.შემდეგი კი იმ ავტობუსისის სერია და მძღოლის ნომერი რომლსაც უნდა წავეყვანეთ უშუალოდ ბანაკში.ყველაფერი თითქოს მარტივად გამოიყურებოდა,მაგრამ ეხლა რთული იქნებოდა ამის ახნსა დედაჩემისთის


ძალიან კრიტიკულები ნუ იქნებით მეგობრებო :D ახალი ისტორია დავიწყე და შემიფასეთ! გავაგრძელო თუ არა დადება? წინა ისტორიებსაც დავდებ ოღონდ მოგვიანებით,რადგან მინდა მთლიანად დავდო და ჯერ წერა არ დამიმათავრებია
ველი შეფასებას :*