***
რომელი უფრო საშინელია?!
გრძნობას რომ კარგავ
თუ
ადამიანს?!
გრძნობების დაკარგვა ჩემი აზრით არარეალურია,თუ გრძნობდი ახლაც იგრძნობ,
ასე არ არის,დღეს გიყვარდეს,ხვალ გაიღვიძო და აღარ გიყვარდეს,სისულელეა და მეტი არაფერი..
ადამიანის დაკარგვა კი მეტად რთული ფილოსოფია და მეტადრე სულის ტკივილია...
როდესაც ხვდები რომ ყველაფერი კარგად არის,მაგრამ ამავდროულად არაფერი არ არის კარგად.
როცა ხვდები რომ ყველაფერი თავის ჩვეულებას რომ დაუბრუნდა,მაგრამ ხვდები რომ აღარაფერია ძველებურად.
როდესაც ხვდები რომ რუტინა ბრუნდება,მაგრამ არც არის დაბრუნებული..
როდესაც ყველაფერი უკვე ყელშია და სხვას აღარაფერს აქვს აზრი...

***
-ლიზა,დეე,ადექი,სამსახურში გაგვიანდებაა-ესეც,ცხოვრებისეული რუტინას მომასწავლებელი ჩვეულებროვი ქცევა,უკვე რამდენიმე კვირაა მამუკასთან ოფისში მუშაობს,მამის კვალს მიყვება უნდა რომ რაღაცას მაინც აკეთებდეს,თორემ დარდი შეჭამს,ონიანი ისევ ტკივილად ახსოვს ზვიადაურის გულს. პირველ სიყვარულს რომ ზიზღი ჩაგინაცვლებს მერე როგორ უნდა იყო.
ყველა ის მოგონება ტკივა,რომელიც ერთმანეთთან აკავშირებდათ..
***
-მობრძანდით-კაბინეტში ზის და ამაყად ესალმება საუცხოო ინგლისურით კარს მიღმა მდგომ უცნობი სქესის უცნობ წარმომადგენელს,კარს კი საკმაოდ სიმპატიური მამაკაცი აღებს,მაღალი,ქერა,ლურჯთვალება,ტუჩის გაყოლებაზე ღაწვთან ხალი აქვს.
მოიცა ასეთი ხალი ვის აქვს?!
დათუნას?!
არა,არა..
ხო,წერეთელს...ერეკლე წერეთელს..დანანებით გაიქნია თავი და მამაკაცს დააკვირდა
-რა გნებავთ?
-ლიზა,ხო? მამათქვენის პარტნიორი გახლავართ,დამიანე ბურდული-ღიმილით გაუწოდა გაოცებულ გოგონას ხელი,ლიზა რომ ჩამორთმევას ვერ მიხვდა დამიანემ მოაქცია თავის დიდ ტორებში გოგონას პატარა ხელი-მამუკამ მითხრა,შენზე.
-აჰ,ჰო,დაჯექი,დაჯექი,რამე გნებავს?
-არა,გასაცნობად შემოვიარე,საქართველოში ერთად მივფრინავთ,იცოდი?
-მართლა?შენც ხუთში მოდიხარ?
-ხო,მეც ხუთში მოვდიარ,მანამ ჩვენი ძმა ჩამოდის, და იმედია წვეულებაზე გვესტუმრები,ოღონდ შენი ჩამოსვლისას რომ იყო მთელი ელიტირთურთ არა-გაეღიმა ქერას
-ჰო,რა ვიცი,არავის ვიცნობ,მეუხერხულება,მარტო ხო არ მოვალ...-ლოყები აუწითლდა წერეთლის ქალიშვილს
-მარტო რატომ? მე გამოგივლი,თან უმეტესობა ქართველებია
-კაი მართლა
-ხო,სერიოზულად.
-სად იპოვეთ ეს ქართველები ნიუ-იორკში
-მამუკს უთხარი ეგ,პირველი ეგ იყო.
-ჰო,მამუკა რასაც მიზნად დაისახავს ყველაფერს აღწევს! -ამაყად ჩაილაპარაკა და თავი მაღლა ასწია-ჰო,შემახსენე როდის ჩამკდის თქვენი ძმაკაცი?
-ხვალ,ხვალ ჩამოდის ეკე.-ისე თბილად მოიხსენია მამაკაცის სახეკი,თითქოსდა საუკუნეა არ უნახავს და ომიდან ბრუნდებაო,უნებურად გაეღიმა ასეთ მეგობრობაზე და თვალებში ცრემლი ჩაუდგა.
მეგობრობა ხომ ერთი რთული ფილოსოფიაა,რომელიც დღეისთვის რთულად საპოვნელია.
რთულად გასაგები.
დასაჯერებელი.
გასაყოფი.
რაც უფრო ვიზრდებით, თანდათან ვაცნობიერებთ რაოდენ ნაკლებად მნიშვნელოვანია გყავდეს ბევრი მეგობარი და უფრო მეტად მნიშვნელოვანი იპოვო ნამდვილი მეგობარი. “ნამდვილი მეგობარი კი ისაა, ვისაც ესმის შენი სულის სიმღერა და შეუძლია აგყვეს მაშინ, როცა შენ სიტყვები გავიწყდება.”
მარიამი კი მსგავსი არ აღმოჩნდა..
რას ვიზამთ,ყველას ვერ გაუმართლებს..
-ჰო,მოვდივარ.
-მშვენიერი,გავედი,საქმეები მაქვს,ხვალ ექვსისთვის გამოგივლი
-კარგი,მადლობა-გადაკონა ბიჭი და სავარძელში ჩაეშვა..
რამდენი დრო გავიდა,
არც მარიამი შეხმიანებია, აღარც ონიანი და
წერეთელზე ხომ საუბარია ზედმეტი..
სინდისი ქენჯნის,რატომ არ იცის.
რომ კითხო,რომ ნახავ რას ეტყვიო,პასუხს ვერ გაგცემს...
მოკლედ,ახალი ქალაქი,
ახალი ზაფხული,
ახალი დღეები,
სამსახურიც კი ახალი,
ახალი ხალხი,
და რაღა თქმა უნდა,ახალი ცხოვრება...
ხვალისთვის მოემზადება ახლა წავა სახლში და,უბრალოდ ჩაიცმევს,შორტს,ზედას და ფეხსაცმელს,ძალიან უბრალოდ,უბრალოება უხდება ზვიადაურს.
ზვიადაურმაც იცის უბრალოების ფასი და დადის ასე უბრალოდ...

***
-დეე,გავედი,დამიანემ მიმაკითხა,ამაღამ არ დავბრუნდები ალბათ.
-უფალი გფარავდეს,ლიზუ.
-მიყვარხარ დეე.-დედის ღაწვს ეამბორა და კიბეები სწრაფად ჩაირბინა,დამიანე მანქანაზე აყუდებული ელოდა,გადაკოცნა,კარები გაუღო და თვითონ საკუთარ ადგილას მოთავსდა..
-სად მივდივართ?-იკითხა ლიზამ,როდესაც გზას გადაცდნენ
-აეროპორტში ჯერ,ჰგონია არ ვხვდებით.
-მაგარია ძაან.

დანარჩენი გზა უხმოდ გაიარეს,შინაგანად ჭამდა ცნობისმოყვარეობა,ეკეს ნახვა უნდოდა,აშკარად თბილი ბიჭი უნდა ყოფილიყო,თორე სამეგობრო ასეთ დახვედრას არ მოუწყობდა,მით უმეტესს ასე თბილად არ მოიხსენიებდა დამიანე ეკეს.

-ახლა ალბათ თავის საცოლესაც გაგვაცნობს.
-უი,დანიშნულია?-გაუკვირდა
-არა,ჯერ არა,მაგრამ უკვე წლებია ერთად არიან ტასო და ეკე,ყველას ძალიან გვიყვარს სარძლო,თბილი გოგოა ძაან
-უი,ძალიან კარგი,შეგიძლია მათ ურთიერთობაზე მომიყვე?
-ბევრს არავინ საუბრობს,განსაკუთრებული ურთიერთობა აქვთ,ყველაფერს უზიარებენ ერთმანეთს,
უყვართ,
აღმერთებენ,
ეხმარებიან..
განიცდიან,
უძლებენ.
იცინიან.
უხარიათ.
ბედნიერები არიან..
არ ვიცი,მაგრამ ამ ბოლო დროს გაცივდა ეკე,გაუხეშდა,იმედია ახლა ისევ ჩადგა თავის ნორმაში,თორე ტასოც გაცივდა თანდათან...
თითქოსდა აღარ უყვართო,მაგრამ მაინც ჩანს მათ შორის გამეფებული სიყვარული,შეიძლება ვაზედმეტებ,მაგრამ მე იდეალიზმს ვხედავ მათ შორის...
შენ,რა,ტირი?ლიზაა-მანქანა შეანელა დამიანემ
-მე ნუ მიყურებ,ამ ბოლო დროს ზედმეტად გულჩვილი გავხდი,ყველაფერზე მეტირება.
-აუუ,აღარაფერს მოგიყვები,აგერ რო ჩამოვლენ შენით დაინახავ და მვოედით თითქმის,ტირილით არ შეხვდე,ტეხავს,ჩვენზე რა სიფიქრებს არ მოვენატრეო საერთოდო-გახუმრება სცადა დამიანემ ლიზას გასაღიმებლად,ნაძალევად გაუღიმა და საქარე მინას დაადო თავი...
-მოვედით,გადმოდი.-ლიზა გადმოვიდა და იმდენი წარწერა დაინახა შიკშჯ ჩავარდა,იმდენად თბილი ხალხი გაიცნო,იმდენად თბილი,რომ ინანა აქამდე რომ არ იცნობდა,მაგრამ არაუშავს,ახლა აინაზღაურებს,მისებსაც გააცნობს როდესმე და საოცარი წრე შეიკრება.ერთი სული აქვს როდის ნახავს ეკეს,ვინ არის ასეთი,ასე რომ ახასიათებენ და ტასოს ნახვა უნდა კიდევ ძალიან...
გოგოებს რატომღაც არ ევასებათ ტასო,ყველა ამბობს სწერვააო,ჯერ არ უნახავს და დასკვნას ასე ვერ გამოიტანს,უნდა ნახოს მაგისთვის...
-წავალ,წყალს დავლევ.-ნელი,დინჯი ნაბიჯებით მიუხვებოდა ფილებს,როდესაც შუბლით ვიღაცას შეასკდა,ნაცნობმა სურნელმა მოუღიტინა ცხვირშიდა თვალები აუწვა.
ნელ-ნელა აწია,მყისიერად ჩაწითლებული თვალები და ნაცნობი სახის დანახვისას,ყველა დამიანეს და გოგოების სიტყვა ამოუტივტივდა გონებაში,
ეკე და ტასო,
ტასო და ეკე,
საცოლე..
ტასო..
ეკე..
ყველაფერი დატრიალდა და ამდენი ემოციების მიღებამ ერთ დღეში შედეგი მოუტანა და საბოლოოდ ერეკლეს ხელებში დაიდო ბინა..
გონება დაკარგული უნდა გენახათ,როგორ ებღაუჭებოდა ერეკლეს პერანგის საყელოს,ფაფუკსაც მძიმედ ეჭირა ერეკლეს საყელო, ერეკლესაც ასე ხელში ყავდა ატაცებული სიფრიფანა სხეული და ყველა ის მოგონება უტივტივდებოდა თავში,რომელიც აქამდე ლიზას ხელში ატაცებას უკავშირდებოდა..
ყველა ის ტკივილი და
ის ღიმილი.
ის ცრემლი
და ის ბედნიერება.
ლიზა სხვა საქმე იყო.
საცოლე ედგა გვერდით და ლიზა ხელში ეჭირა,
მეგობრებს ხელში ატაცებული ლიზათი შეხვდა,
ყველა გაკვირვებული უყურებდა,დამიანე სწრაფად გამოერკვა და სიფრიფანა სხეულის გამოგლიჯვა სცადა
არ ესიამოვნა წერეთელს მსგავსი ქცევა,მაგრამ ვერაფრით გააშვებინეს ჩაბღაუჭებული ხელი ლიზას,ამიტომ ვალდებული გახდნენ ისევ ერეკლეს დაეჭირა ხელში,მანამ სანამ ახლომდებარე საავადმყოფოში მივიდოდნენ,ყველა მოიკითხა სწრაფად და დამიანეს მანქანით გავარდნენ სწრაფად საავადმყოფოში,
ერეკელე,ლიზა,დამიანე და ტასო.
რომ გენახათ როგორ ქონდა ლიზას ერეკლეს საყელოზე მარჯვენა ჩაბღაუჭებული ცრემლი მოგადგებოდათ..
მარცხენა ხელი უაზროდ ჰქონდა გადაგდებული,მაგრამ ზედ წერეთკის დიდ მტევნებს გადააწყდებოდით.
ამათი ასე უღმერთოდ გაწყვეტა უღმერთობას უნდა ნიშნავდეს სიყვარულითვის...
წამდაწუმ გამოხედავდა სარკიდან დამიანე,საავადმყოფოში ძალიან მალე მივიდნენ,არ აცადეს ერთმანეთთან დაახლოვება ორ სხეულს,
მერე რა რომ უგონოდ იყო ზვიადაური,
მათ შორის კავშირი იმდენად ღრმა იყო რომ მისი უგონოდ ყოფნა აღარაფერს ნიშნავდა მათი სხეულებისგან წამოსული სითბოს ფონზე...
ექიმმა ვერ დააიმედა ვერავინ.
საგანგაშო თან არაფერი ოყო,მაგრამ ამავდროულად იყო..
-ბატონო ერეკლე,თქვენი საცოლეა? უგონოდ მყოფიც ასე ძლიერად იყო ჩაბღაუჭებული თქვენზე,მომადუნებლის გაკეთება დაგვჭირდა,რომ ხელი გაეშვა თქვენთვის.
-არა,ექიმო,მეგობრის ქალიშვილია...
-როგორ არის?-არ აცადა დამიანემ არაფრის თქმა
-როგორ გითხრათ,ძალიან გადაღლილია,თან საქმე,მაგრამ საქმე არაფერ დიდ როლს არ თამაშობს იმდენად,რამდენადაც სტრესი,რაღაცას აშკარად განიცდის დიდი ხანია,მაგრამ არ ვიცი რას..
-ღალატს...-უმისამართოდ ჩაიბუტბუტა ერეკლემ და მუშტები შეკრა ონიანის გახსენებაზე.-თქვენ- წადით,მე დავრჩები მკაცრად თქვა ერეკლემ
-ძმაო,როგორ,უშენოდ რა წვეულება იქნება?!
-თქვენ გაერთეთ,ტასო წაიყვანეთ,ისიც გაერთება მე დავრჩები აქ,მამუკას არ უთხრათ ინერვიულებს,ხვალამდე გამოკეთდება იმედია მე მივიყვან სახლში,არ იდარდოთ,კარგად ვარ მამუკასთან მენდობა იცით,მიდი ,ტასო,გაყევი ამათ,მე აქ დავრჩები..

ყველა დაიშალა,ვერავინ შეეწინააღმდეგა წერეთელს..

-ექიმო,მგონია რაღაცას მიმალავთ.
-იცით,დარწმუნებული არ ვარ,მაგრამ,რაღაც ხდება მის გულში,რაიმე დიდ ტკივილს ვერ გადაიტანს მგონია,იმდენად შესუსტებულია,ასეთი რაღაც არ მინახავს ახალგაზრდა გოგონაზე,გზაზე იყო გასული?
-კი აეროპორტის გზაზე,სტრესიც დიდი აქვს გადატანილი,არ არის გასაკვირი..
-გირჩევთ ამაღამ აქ იყოს,დამაძინებელი გავუკეთეთ ამაღამ არ გაიღვიძებს,თუ გინდათ წადით,თუ გინდათ სავარძელი დგას პალატაში და შეგიძლიათ დაისვენოთ.
ისე,ძალიან ძვირფასი ხართ ეტყობა მისთვის...
ნერვიულობას არ შეიძლება,გთხოვთ,მოარიდეთ...

პალატაში დაბრუნდა ერეკლე,სავარძელი ფრთხილად ლიზას საწოლთან მიაჩოჩა და იქვე დაუჯდა,მისი მარცხენა თავის ხელებში მოაქცია და თითებით ფერება დაუწყო,დაღლილს წამით არ მოუხუჭავს თვალი,იქნებ გაახილოს თვალი და რამე დასჭირდესო.
ხან თავზე აკოცებდა,თითქოს სიცხეს ვუზომავო,საკუთარ თავსაც არ აძლებდა სხვაზე ფიქრის უფლებას..
ხან ხელზე კოცნიდა,
ხან ყურის ბიბილოზე..
ბოლოს გვერდით ამოუწვა,მუცელხე ხელი მოხვია,მისი მარცხენა თავისაში მოაქცია და ტკბილად დაიძინა...
ფეხი ყოველი შემთხვევისთვის გადააჯაჭვა,არ გამექცესო...
ისეთი თბილები იყვნენ.
ისეთი ტკბილები...
გასაღვიძებლად დაგენანებოდათ...

------
მე დავბრუნდი ბავშვებო და ჩვეულებისამებრ დავიწყებ თავების წერას.
ყოველ საღამოს.
მადლობა რომ კითხულობთ და დიდი ბოდიში ლოდინისთვის.
მიყვარხართ.
მიყვარხართ.
მიყვარხართ.