სიბნელ. დილის 4საათი. ჩაბნელებული დერეფანი. რეანიმაციიდან ისმის ექიმის ბოხი , ჩახლეჩილი ხმა:
-მუხტი
-არის
-პულსი არ აქვს. მუხტი
-ისევ არ ბრუნდება. აზრი აღარ აქვს.
-მუხტი
-ექიმო გაჩერდით
-მუხტიმეთქი -ბოლო ცდაზე პაციენტი ივანე მღებრიშვილი წყალს ზემოთ ამოვარდნილი თევზივით დაიკლაკნა , მუცელი ზემოთ ისე ამოზნიქა იფიქრებდით ცოტაც და ხერხეალში გადატყდებაო. პირი გააღო და თითქოს საკუთარი სული და მასთან ერთად სიცოცხლეც უკან შეიდრიაო ისე ჩაისუნთქა თან თვალებიც ფართოდ გაახილა.
-არის! არის! ის დაბრუნდა !- ეს შეძახილები ესმოდა რეანიმაციის კართან მდგარ იანეს მშობლებს. კარზე არსებულ პატარა მისი ფანჯარაში ქალის ცრემლებითსავსე თვალები მის მომაკვდავ შვის უყურებდა... შვილს რომელიც ექვს თვის განამვლობაში სიკვდილისა და სიცოცხლის ზღვარზე იყო გაჭედილი. ექვსი თვე უგონოდ იწვა.
ყველაფერი კი ზუსსტად ექვსი თვია და სამი დღის წინ დაიწყო. მაშინაც ბნელოდა. ღამე იყო. ოთახში შუქი აქ ენთო. მაგრამ მკაფიოდ ისმოდა ნაბიჯებისხმა, ოთახში ბატონი ალექსანდრე მღებრიშვილი ბოლთას სცემდა საკუთარი ვაჟის მოლოდინში, მაღალ შავთმიან კაცს თავი დაეხარა მხრებში გამართულიყო ხელები წელზე გადაეჯვარედინებინა და სამზარეულოსა და მისაღებ ოთახს შორის დააბიჯებდა.გამთენია იყო 6საათი. სამზარეუოს მაგიდაზე ნატალი მღებრიშვილს ივანეს დედას თავი ხელზე დაეყრდნო რომელიც იდაყვით მაგიდას ეხებოდა. ხელში თეთრი ცხვირსახოცი ეჭირა, სახე დაღლილი ჰქონდა. მათი შვილი მთელი ღამე არ მოსულლა შინ. იეცრად სადარბააზოში ხმაური გააისმა. ეს ხმა მოახლოვდა და მღებრშვილების კარში გასაღებმა მაიჩხაკუნა. კარი გაიღო და ივაე შომოვიდა. სიარულზევე ეტყობოდა რომ ნასვამი იყო.
-ნატალი ოთახში შედი საყვარელო -მკაცრი ხმით თქვა ალექსანდრემ და ნატალიც უსიტყვოდ წამოდგა.
-აქამდე სად ბრძანდებოდი
-მეგობრებთან ვიყავი -სიცილს ძლივს იკავებდა ივანე
-მეგობებთან არა ? მეგობრებთან ხომ ? მე შენ გაჩვენებ მეგობრებს. მისმინე შეიძლება გგონია გაზარდე მაგრამ შენ ყოველთვის ჩემიშვილიიქნეი და მე არმოგცემ უფლებას მთელი ღამე ქალაქში იხეტიალო შენს უმაქნის მეგობრებთანერთად . ამიერდან შენ მე დამემრჩიელბი.
-კარგი რა ალექსანდრე -ივანეს ხმაში ცინიზმი იკითხბოდა -მე ხომ მხლოდ მეგობრებთან ვიყავი გასართობათ -ამ დროს მან მამას მხარზე ხელი შემოარტყა, თუმცა კაცი უკან დაიხია.
-აირჩიე ან შენი ოჯახი .... ან ბედოვლათი მეგობრები-ალექსანდრეს იმედგაცრუება ეტყოოდა
-მე... მე ვერ ავირჩევ... ამას სიკვდილი მირჩევნია
- თუ სიკვდდილი შენი ნებაა მაგრამ არჩევანის გაკეთება მოგიწევს-ალექსანდრემ დაინახა როგორ დაიხია მისმა შვილმა უკან, ნელნელა... ფრთხილად წავიდა აივნის კარისკენ რომელიც ღია იყო. კაცი თვალებგაფართოებული იდგა , გონს ვერ მოდიოდა. ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა მის თავს. ვანე კი აგრძელებდა აუჩქარებდად სიარულს.
-შენ იცი ...-თავლები ცრემლით აევსო და სულჩაუწითლდა-ხო იცი რამდენად მნიშვნელოვანები ხათ ცემთვის ოჯახიც და მეგობრებიც. იცი რომ ვერ ამოვირჩევ. მაგრამ მაიძულებ... იცოდე შენი ბრალი ქინებდა- ეს თქვა და აივნის მაჯირზს ზურგით მიეჯახა... შემდდეგ ზურგზე გადაიწია და.... ხო ის გადახტა... მეთერთმეტე სართულიდან გადახტა... ალექსანდრე იცადა დაეჭრია მაგრამ უკვე გვიანი იყო. მისი შილი უკვე ძირ იწვა... სიცოცხლის ნიშანი არ ეტყბოდა.
-ალო 112 გისმენთ რით დაგეხმაროთ
-მიმშვეეთ ჩემი შვილიიიი ის ააივნიდან გადავადა
-დაწყნარდით ბატონო სად იმყოფებით. საავადმყოფოს მოპიდაპირე ქუჩაზე ! რესპუბლიკურის მოპირდაპირე ქუჩაზე .
5 წუთიც არ გასულა ეზოში სასწრაფო შემოვარდა და ივანე საავადმმყფოში გადაიყვანა....
-იცით თქვენმა შვილმა უნდა თქვს რმ გაუმათლა. ასეთი სიმაღლიდან გდარჩენის შანსები ნულია თუმცა.....
-რა თუმცა ექიმო-ალექსანდრეს აღელვება დაეტყო
-ის ცოცხალია... არვიცითრამდნეი ხნით ან რა დაზიანება აქვს მაგრამ ჯერ ცოცხალია. თუმცა სამწუხარო ამბავიც გვაქვს... ის კომაშია.