უკვე სამი დღეა გადაბმულად წვიმს,თან ამას ისე მივეჩვიე უკვე ვერწარმომიდგენია წვიმის გარეშე ჩემი შავ-თეთრი ცხოვრრება.ფანჯრიდან სხვაგვარად ჩანს სამყარო,უფრო მარტივად,უფრო უდარდელად დაუფრო ჭრელად...სარკმლის მიღმა ხალხიცსხვაგვარია.უფრო ლაღი გახსნილი.ეტლიდან ჰაერიც,ცხოვრებაც და საერთოდ სამყაროც კი სხვაფერია....უფრო რეალისტური და უფრო კონტრასტული.მეც ჩაის ჭიქით ხელდამშვენებული ვზივარ უმწეოთ,უსუსური ეტლში და ვაკვირდბი ნიაღვრად მომდინარ წვიმას დროგამოშვბით ცაზე დაგრეხილი ელვაც გადაირბენს ხოლმე და კიდევ, ღრუბელთა ჯარს ვხედავ სადღაც შორს რომ მიილტვიან...
სულ ასე იცის ხოლმე...გუშინწინ ზღვამ თავის ტალღებში მოიქცია მსხვერპლი და სული განატევებინა...ახალგაზრდა ყოფილაო თქვეს ნიკა რქმევია.გული საშინლად მატკინა ამ ამბვმა.იგი არც ნათესავი ყოფილა ჩემი და არც ნაცნობი,მაგრამ ძალიან მეტკინა და ცრემლიც ჩამოგორდა ჩემი თვალებიდან.ზღვა ყოველთვის მიყვარდა ადრე,მისი ჰარმონიული მოქცევა საოცრად მოქმედებდა ჩემზე აფორიაქებულ სულს წამში დაამშვიდებდა და სიცოცხლის წყურვილით მავსებდა.თუმცა ეს ადრე იყო 3წლის წინ სანამ ეტლით მოძრაობა დამჭირდებოდა,სანამ სამყაროს ბავშვურად და მეამიტურად ვუყურებდი.
ვითვლიდი ფანჯარაზე ჩამოცურებულ წვეთებს და აფორიაწებულ სულს ვერაფრით ვაოკებდი.ამღვრეული თვალებით დავხედავდი ფეხებს უმოძრაოდ რომ მისვენებულიყვნენ ეტლზე და ვცდილობდი ისევ ძლიერად წარმომეჩინა თავი და წამიერ სისუსტეს გავმკლავებოდი. ყოველთვის დიდი ტკივილს მგგვრის ეს წვიმა და ამავდროულად ყოველთვის ენით აუწერელ სიმშვიდეს და სინატიფეს მძენს.სულ მახსენბს ბნელ ღამეს,თავსხმა წვიმას მკაფიოდ მახსოვს მანქანის ფარები როგორ მჭრიდნენ თვალებს,მერე სულისშემძვრელი წუილი მახსოვს საბურავების...მერე კი...მერე თეთრი კედლები და შავი ეტლი ახლა რომ მთელი არსებით მაქვს შესისხლხორცებული.თვალწინ მიდგება წარსული და სახეზე სევდიანი და ტკივილით სავსე ღიმილი მესახება.როგორ მენატრება ძველი ცხოვრება,წარსულში მოტოვებული...საათობით ვათვალიერებ ძველ ფოტოებს და სიტკბონარევი ბედნიერებით ვეძლევი აღტაცებას.საწერ მაგიდასთან მივაგორებ ხოლმე ჩემს ეტლს,ლეპტოპს ჩავრთავ და ვიდეო-ფირებს ვხსნი.იქიდან კი ნათლად ჩანს წაბლისფერ თმიანი თაფლისფერთვალება გოგონა თეთრი საცეკვაო კოსწიუმი აცვია და ნერვიულად ცქმუტავს ადგილზე,გვერდიდან დედა ამშვიდებს და გულში იკრავს "შენ ამას შეძლებ ჩემო პრინცესა" ეუბნება მამა და მთელი ოჯახი ელოდება საყვარელი ქალიშვილის სცენაზე გამოსვლას...გოგონა სცენაზე გამოდის და სხეულის ნარნარი ქნევით ხატავს ულამაზეს ფიგურებს,გენდების პარტია ვიცეკვე მაშინ....ეს ჩემთვის წარნოუდგენელი ბედნიერება იყო,გული სითბოთი და სიამაყით მევსებოდა როცა ხალხის დიდი აპლოტისმენტები მესმოდა...ახლაც როცა ეტლში ვზივარ და მახსენდება რომ ერთ დროს ბალერინა ვიყავი,გული მეწურება როგორც ყურძენი და მაშინ ყველაფერი მეზიზღება სამყაროში...რამდენჯერ დამსიზმერბია რომ ისევ გამოვდივარ სცენაზე ცენტრში ვდგავარ მუსიკა ჟღერს მე კი ვერ ვინძრევი...მერე მეღვიძება ოფლში გაწურულს და ისტერიკული ტირილი მივარდება...ჩუმად მოთქმით ვტირი,ისედაც დატანჯულ მშობლებს არმინდა ტკივილი მივაყენო.ვიცი რართულია მშობლებისთვის სვილის ტანჯვის ყურება.მე მარტო ვებრძვი შინაგან დაღლილობას და ვერაფერს ვაწყობ...ხალხი ხშირად მრიყავს,იშვერს ხელს მაგრამ ეს ყველაფერი იმდენად ყოველდღიურია რომ უკვე აღარც ვაქცევ ყურადღებას მაგრამ ვის ვატყუებ?იმდენჯერ მინატრია მიწას ჩავეტანე ვერავინ მოთვლის.უნივერსიტეტში ეტლით დავდივარ მეორე კურსზე ვარ არქიტექტორობა მინდა,მჯერა ერთხელაც გავივლი ფეხზე.აბა ინვალიდი არქიტექტორი ვის რად უნდა...(სიმწრით ვიცინი).
ერთი ამოვიხვნეშე და ჩემს კალთაში მოკალათებულ ბუბუს ცხვირზე წავეთამაშე.ჩემმა ძმამ მაჩუქა ჩემი "პეკინისი".ვგიჟდები ჩემს ძმაზე ვერ იტანს ეტლში რომ მხედავს,სულ ხელში ატატებულს დამატარებდა ერთი პერიოდი.მერე ავუხსენი რომ სულ ხელით ვერ მატარებდა,რომ რეალობა მწარე იყო თუმცა უნდა შევგუებოდით მას.დღემდე ვბრძოლობთ რომ ისევ შევძლო ფეხზე დადგომა...დღემდე ამაოა ყოველი პროცედურა.იმდენად დამღალა ცხოვრბამ ზოგჯერ სერიოზულად ვფოქრობ თვითმკვლელობაზე,მერე წამში ვუკუადგებ ამ ყოვლად სულელურ აზრებს და ლოცვას ვიწყებ.ყოველ კვირა დილას დავდივარ წირვაზე,იმედს ვერ ვკარგავ არშემიძლია პესიმისტურად განვეწყო,ასე მოვკვდები...ჰო ნამდვიად მოვკვდები...
-მართა დედი მაღაზიაში ჩავდივარ და რა მოგოტანო?-კარის კარები შემოაღო დედამ და ფიქრებიდან გამოვერკვიე.
-თეთრი შოკოლადი დე-მივუგე ღიმილით და ისევ ფანჯრის რაფაზე ჩამოღვენთილ წვეთებს დავუწყე ყურება.დღევანდელი საუბარი მახსენდებოდა ექიმთამ "რაღაც ცვლილებები არის და ოპერაციას თუ გავაკეთებთ შესაძლოა ისევ გაიარო".ვიცი რომ გავიკეთებ ოპერაციას,ეს უკვე დაგეგმილია ერთკვირაში საოპერაციო მაგიდაზე ვიწვები და მაშინ გასაწყდება ჩემი ბედი.მაშინებს მოსალოდნელი შედეგები მაგრამ თავს ვიმშვიდებ "ნუ ღელავ მართა ყველაფერი კარგად იქნება" და ცრემლებს ვიმშრალებ.გარეთ ისევ წვიმს,ჩემი ბუბუ საწოლზე დავაწვინე და სასტუმრო ოთახში გავაგორე ჩემი ორბორბლა მეგობარი.თეთრ როიალთან გავჩერდი და პირველად მომინდა დამეკრა ამხნის მანძილზე,თითები კლავიშებზე ავასრიელე და ჩემი უსაყვარლესი მელოდია ავაჟღერე.ვუკრავდი დაუსრულბლად ნოტებს ერთმანეთს ვაბამდი და თავს უკეთ ვგრძნობდი.ვგრძნობდი რომ მე ისევ ძველი მართა ვარ გრძელი ნაწნავით ყოველ საღამოს მსობლებს სასიამოვნო მელოდიას უკრავდა.დედაჩემი სახლში ისე შემოვიდა ვერც კი სევამჩნიე იმდენად ვიყავი მუსიკაზე ორიენტირებული.
-მართა დედიკო!შენ დაბრუნდი...შენ უკარვ-ალუღლუღდა ქალი და პარკიები ხელიდან გაუცვივდა.ცრმელმორეული მეხუტებოდა დიდ ხანს ძალიან დიდ ხანს...მერე მთწლიდღე როიალთან გავარარე და ყველა საყვარელი ნაწარმოები დავუკარი.დედა,მამა და ძმა იმდენად იყვნენ გახარებულები რომ სამივეს აუბრჭყვიალდა თვალზე ცრემლები.დიდიხანი იყვნენ სამივე ჩემზე ცახუტებულები და ოთხივეს გულს ბაგაბუგი გაჰქონდა.ამ წამს თავს არ ვგრძნობდი უმწოეოდ მე სრულიად სრულფასოვანი ვიყავი!

***
როცა გული იმედით ცოცხლობს,როცა უფლის წყალობის იმედი გაქვს მაშინ ყველფაერი კარგად იქნება!მწამდა უფლის ბოლომდე,მქონდა იმედი რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა და ტანჯვის,წამების და ტკივილის შემდეგ იმდენად ტკბილი მეჩვენა პირველი ნაბიჯები,რომ სიტყვები არ მეყოფა აღსაწერად...მე ისევ ძველი მართა ვიყავი,ბედნიერი სრულყოფილი.ცხოვრება ახალი ფურცლიდან დავიწყე.უნივერსიტეტში ჩემით დავდიოდი და ეს ყველაფერი უდიდეს ბედნიერაბას მანიჭებდა.ჩემი ორბორბლა მეგობარი საავადმყოფოში დავაბრუნე იმის იმედით რომ ვინმეს გამოადგებოდა და მერე ისიც ჩემსავით გამომჯამრთელდებოდა.სახელურზე ჩემი სახელი და ნომერი ამოვკაწრე.ვიცი როგორი მწარეა ამ ეტლით სარგებლობა და იმედია შემეხმიანება ეტლის მომავალი პატრონი და მე მას აუცილებლად დავეხმარები ეტლიდან წამოდგომაში!
იმდღესაც წვიმდა როცა დიდი ხვეწნა მუდარის შემდეგ დედამ გამიშვა გარეთ სასეირნოთ.ეს ყველაფერი ისე მახარებდა ცრემლებიც კი გადმომცვივდა.ძალიან დიდ ხანს დავდიოდი ქუჩებში.ყველაფერს ვაკვირდებოდი დახარბებულ მზერას ვასობდი სკვერებს ბაღებს.ეს ყველაფერი წარმოუდგენლად მიხაროდა.სტუდიაშიც მივედი ადრე რომ ვცეკვავდი,ვერ გავბედე შიგნით შესვლა მაკავებდა რაღაც მაგრამ არვიცი რა,თუმცა ეს რაღაც ეტლი ნამდვილად არ იყო ცრემლებმა როცა ნიაღვარივით იფეთქს მაშინვე გამოვეცალე იქაურობას და სახლში წავედი.
სიცოცხლით სავსე დავდიოდი,არა კიარდავდიოდი არამედ დავფრინავდი.ისევ დავიბრუნე ძველი ცხოვრება მაგრამ საცეკვაო სტუდიაში მაინც ვერ შევდიოდი ეს კიდევ გადაულახავი ბარიერი იყო ჩემთვის,ერთობ მტკივნეული.ცხოვრება ცოტა დამილაგდა უნივერსიტეტში პირველად მივდიოდი ჩემით.ჩემმა ძმამ მანქანა გამომიგზავნა გერმანიიდან.ჩემს სიხარულს სიხარული ემატებოდა...
დილით ადრიანად ავდექი.აბაზანა მივიღე და უნივერსიტეტში წასასვლელად მოვემზადე.შავი ტყავის ელასტიკები ჩავიცვი,თეთრი პერანგი და ტყავის ქურთუკი.გრძელი თმა ცხენის კუდად ავიწიე და ჩავიბწვენი.ცხვირზე Ray ban დავიკოსე მანქანის გასაღები ავიღე და სახლიდან გავედი.ამდენი ხნის შემდეგ შემეძლო ჩამეცვა ისე როგორც მინდოდა,წავსულიყავი იქ სადაც მინდოდა...ის ორი წელი კი შეზღუდული ვიყავი ახლა კი თავისუფლება შევიგრძენი და მეც ვტკბებოდი მისით.გული უცნაურად მიფართხალებდა ვნერვულობდი ცოტა.ტელეფონის ზარმა გარესამყაროს დამაბრუნა ანა იყო ჩემი ბავშვობის მეგობარი და ამავდროულად კურსელი.ორივეს პედიატრობა გვინდოდა..
-მართა სად ხარ?-
-2წუთში მანდ ვარ დამელოდე და ერთად შევიდეთ. კარგი?-
-ხო კარგი გელოდები მალე რაა-
-ჰო მალე მოვალ შეხვედრამდე ანუშკი-გავუთიშე უკვე მანქანას ვაყენებდი როცა წინ ჯიპი გადმომიხტა და ჩემს ადგილზე მოუნდა დაყენება.მეცარ დავთმე და გაზს ფეხი სავაჭირე და ჩემს ასევთქვათ დაჯავშნილ ადგილას მანქანა დავაყენე.ყურადღება არმივაქციე რომ ასიგნალებდა ჩემი გავიტანე და მანქანიდან ამაყად გადმოვედი.
-ჰეი გოგონი ეს ჩემი ადგილია!-სიტყვა დამაწია ჯიპის მფლობელმა.უკან ზანტად შევტრიალდი და მზერა გავუსწორე მის ლურჯ თვალებს.
-უკვე ჩემია-ვუპასუხე და გზა გავაგრძელე.
-შენ იცი ვინ ვარ?-მომახალა ლურჯთვალებამ.მისი კითხვა უპასუხოდ დავტოვე არც მოვბრუნებულვარ ისე ხელი დავუქნიე და გზა განვაგრძე.
-რაუნდოდა?-მკითხა თვალებგაფართოებულმა ანამ.
-არაფერი, უნდოდა ჩემთვის მანქანის დასაყენებელი ადგილი დაეწერა მაგრამ დავასწარი და გაბრაზდა.-უემოციოდ ვუთხარი ანას და მხრები ავიჩეჩე.
-აუ ძაან მაგრი ტიპია-
-ჰოო?-
-კარგი რა მართა ერთი შეხედე რასიმპატიურია!-
-მე ვერ ვამჩნევ ჩვეულებრივი ბიჭია-იხტიბარს არ ვიტეხდი მე.
-აუფ დაიწყო ამან უკვე მისებური-ხელიები გგასავსავა ანამ-წამო შევიდეთ ვნახოთ თუ ახსოვხარ კურსელებს.არაა ვერ გიცნობენ!ძალიან ძაალიაან ლამაზი ხარ!-თავიდან ბოლომდე შემათვალიერა ანამ.
ლექციები მალე გავიდა.კურსელები ახლიდან გავიცანი და დაღლილ დაქანცული წავედით მედა ანა ავტოსადგომთან.
-აუ როგორ დავიღალე-ამოიხვნეშა ანამ.
-ეს რა არის?-ხელში ავიღე კაპოტზე დადებული ბარათი."დღეს დაგითმე მაგრამ სულ კარგი ბიჭი არ ვიქნები"-ლურჯთვალება იქნება გავიფიქრე.-მაგასაც ვნახავთ ვსო!სულ აქ დავაყენებ მანქანას ეს უკვე პრინციპის საკითხია!თვქვი ხმამაღლა და მანქანა დავქოქე.


სახლში მთელი დღე მარტო ვიყავი დედა და მამა სოფელში იყვნენ ჩემი ძმა მოგეხსენებათ გერმანიაში ცხოვრობს.მარტო ყოფნა ძალიან მიყვარს ჩემს გემოზე ვარ და რასაც მინდა იმას ვაკეთებ.ახლაც ყავით ხელში ჩამოვსკუბდი სავარზელზე და ტელევიზორს მივაშტერდი.-ფუ არაფერი საინტერესო არ გადის-ჩავიფხუტუნე ჩემთვის და ტელეფონს დავწვდი კონტაქტებში ანა მოვძებნე და დავურეკე.
-ანუუშკიი სახლში მარტო ვიქნები დღეს და იქნებ გამოხვიდეე?-მივაყარე სწარაფად და მის პასუხს დაველოდე.
-კარგი მაგრამ შენ მომაკითხე რაა.-
-კარგი 10 წუთში მოვალ და ჩამოდი არმალოდინო.-ტელეფონი გავთიშე საძინებელში შევედი მოკლე ჯინსის შორტი და თეთრი მაისური ჩავიცვი თმა ჩავიბწვენი სათვალე ტელეფონი და გასაღები ავიღე და სახლი დავტოვე.
-გოგო ქვევით ვარ დროზე ჩამოდი-ჩავყვირე ტელეფონში ანას და მანქანიდან გადმოვედი.-არა სადააა ამდენ ხანს!-ჩავილაპარეკე ხმამაღლა და მანქანას მივეყუდე როცა ნაცნობი მანქანა შევნიშნე და დილანდელი ინციდენტი გამახსენდა.უნებურად გამეღიმა,არვიცი რატომ მაგრამ როცა მისი გაღიზიანებული ხმა გამახსენა ტანში სასიამოვნოდ გამცრა.ფიქრიდან ანას ხმამ გამიმიყვანა ვიღაცეებს ესალმებოდა.მეც უკან გავიხედე და ლურჯთვალება და კიდევ რამოდენიმე ბიჭი შემრჩა ხელში.-წავედით?-ვკითხე ანას.
-გენდო?-(ანა პირველად მიჯდებოდა მანქანაში)
-ახლავე განახებ!-გავბრაზდი მე.მანქანა დავძარი და მკვეთრად მოვაბრუნე საბურავების წუილზე ანა შეკრთა და საზურგეს მიეყრდნო.
-გიჟი ხარ რაა!-
-ახლა განახებ ჩემს შესაძლებლობებს მოიცა კორპუსებს გავცდეთ!-
-მართა შენ ხუმრობ არაა?-საწყალი თცალებით შემომხედა ანამ.
-არაა ხომ გინდა ნახო როგორ ვატარებ?წარბები ავაფახულე და საჭეზე თითები ავათამაშე.
-აუ არ დამამტვრიო ოღონდ და დანარჩენზე თანახმა ვარ!თან მე ტარება არ ვიცი დააა....
-კარგი გასწავლი ქალო მერე.-
მოკლეთ მე და ანამ გზატკეცილები დავიბყარით მოჩვენებასავით ჩავუქროლებდით ხოლმე ყველაფერს.ტარება ბაბუამ მასწავლა 13 წლის ვიყავი და უკვე შემეძლო მანქანის ტარება.ბაბუ მრბოლელი მყავდა და მე ის ძალიან მეამაყება.
საშინელი ამინდი იყო.წვიმდა და ჭექა-ქუხილიც დროდადრო უფრო და უფრო მატულობდა.ანა კანკალებდა შიშით და ხელს მიჭერდა მეშინიაო.მე კიდევ მიყვარს ასეთი ამინდი,ამდროს შემიძლია მშვიდად და უშფოთველად ვიძინო.
-ანა აი დღეს რომ უნივერსიტეტში რომ ბიჭი გავაბრაზე რაჰქვია?-არვიცი რატომ დამებადა ეს კიტთხვა.
-ჰააა??-
-რაქვიათქო?-
-ვაიმე მოგეწონა მართუშ?
-აუ ეს ხო ვერააა პროსტა მაინტერესებს თან შენს კორპუსთან ვნახე კიდვ.-
-ერეკლე თამლიანი 24 წლის,ცხოვრობს ჩემს გვერდითა კორპუსში.ჩემი კარის მეზობლის ძმაკაცია ვატოსი ხომ იცნობ?და სულ ერთად არიან.ჩვენს უნივერსიტეტში სწავლობს და ყველა გოგო მაგაზე აფრენს..კიდევ...-
-კაი რას დაიქოქე სახელი გკითხე მხოლოდ შენკიდე CV მითახი მისი.-სიცილით ვუთხარი საუბრისგან არაქათგამოცლილ ანას.-წყალი ხომ არ გინდა?პირი გაგიშრებოდა ისე მოაყარე სიტყვები ერთმანეთს როო ვიფიქრე არ გადაიწვესთქო.-
-შენ ამაზე არიდარდო რაა-მიპასუხა განაწყეებულმა ანამ და ზურგი მომიშვირა.
-კაი რა ანუშკიიი რა გითხარი საწყენი?-უკნიდან მივეხუტე ანას.ისიც მობრუნდა და გაბრწყინებუკი სახით დამიწყო სიყვარულზე საუბარი.რომ უკვე დროა რომ ვინმე მომეწონოს და ასე შემდეგ.
-კარგი ანა შენ ვინმე არმირჩიე და შევიყვარებ ოღონდ ახლა დამაძინე კაი?-ვუთხარიი ნახევრად მძინარმა ანას რომელიც ლაქლაქს აგრძელებდა.
დილას ადრე ავდექი და მოვემზადე უნივერსიტეტში წასასვლელად.ანაც ავაგდე და გავგაზეთ უნივერსიტეტში.ძალიან გამიხარდა როცა ჩემი ადგილი თავისუფალი იყო და ლურჯთვალებას მოსვლა დავასწარი.სიხარულით გამოვედი მანქანიდან და რადგანაც ჯერ ადრე იყო ბიბლიოთეკაში შევედი და წიგნების ქექვა დავიწყე."ქარიშხლიანი უღელტეხილი" რომ ვიპოვე ბავშვობის წლები წარმომიდგა თვალწინ.გამახსენდა როგორი ინტერესით ვკითხულობდი ამ წიგნს და რა დიდი გარდატეხა გამოიწვია მან ჩემში.მაგიდას მივუჯექი და წიგნის კითხვას ისე შევყევი აღარც ლექცია მასოვდა და არც ცარიელი მანქნის სადგომის დახვედრით გამოწვეული ბედნიერება. "მშვენიერია მართა ლექციები დაგავიწყდა თუმცა ბავშვობა კი გაიხსენე"გავიფიქრე ხმამაღლა წიგნი ადგილზე დავაბრუნე და უნივერსიტეტიდან გამოვედი.კიბეზე ჩავრბოდი და თან ანას ვწერდი არ დამელოდო სახლში წავედი მეთქი ჩემზე ორითავით მაღალი და ჩაფსკვნილი რაღაც დამეჯახა და კიბეზე ბურთვით დავგორდით ორივე.-ნეტა რომელიმე ძვალი დამრჩა მთელი?-ამოვიკნავლე საწყლად და ჩემზე მწოლიარე ბიჭს ავხედე რომელიც თვალებში ურცხვად მიყურებდა და ჩემი სახის ნაკოთებს აკვირდებოდა.ეს ბიჭი კი არც მეტი და არც ნაკლები ლურჯთვალება ერეკლე იყო.
-ჰე ახლა შენით ადგები თუ ვინმეს ელოდები რომ წამოგაყენოს?-ირონიულად ვკითხე ლურჯთვალებას.
-მოგისწრია მანქანის დაყენება!-წარბშეკრულმა მითხრა.
-ხო ყოველთვის ვაღწევ იმას რაც მინდა!-სიამაყიათ წარმოვთქვი მე და გაღიმება ვცადე თუმცა ყველაფერი მტკიოდა.-ისე კითხვების დასმას ჯობია ადგე თორემ გავბრტყელდი და აქედან ასაფხეკი ვიქნები!- ბიჭი ზანტად წამოდგა მერე მეც გამიწოდა ხელი და წამომაყენა.
-რამე ხომ არ გტკივა მართა?-მკითხა ლურჯთვალებამ.
-რაიცი რომ მართა მქვია?-ვკითხე გაოცებულმა.
-Ma 16 Rta -ეშმაკურად ჩაიცინა და მაცდურად ჩაიცინა.
-ჰო რათქმაუნდა-თავზე ნერვიულად გადავისვი ხელი მე თუმცა რამანერვიულებდა ვერ გეტყვით,ნამდვილად არვიცი.
-მართლა რამე ხომ არგტკივა?-
-არა კარგად ვარ გმადლობ.-დავემშვიდობე უცნობს და მანქანაში შვხტი მუსიკები ჩავრთე და გაზს დავაწექი.რავქნა მიყვარს ექსტირმი და სიგიჟე და ვინაზღაურებ დაკარგულ ორ წელს.სახლში საღამოს მივედი საწყალი ბუბუ სულ დამავიწყდა თან ცოდოს არაფერი უჭამია.სამზარეულოში გავფრატუნდი და ბოლო ულუფა სადილი თეფშზე გადავუღე მოშიებულ ბუბუს.მერე პირი დავბანე ვარდისფერი საყელური გავუკეთე მეც სპორტულები ჩავიცვი და სასეირნოდ გავიყვანე ჩემი ბუბუ თან საკვებს ვუყიდიდი.იმდენი მარბენინა ძაღლმა რომ სულს ძლივს ვიდგამდი.სკამზე ვიჯექი როცა ჩემს ტელეფონზე ანას ზარი გაფიქსირდა.
-მართა გოგო სადხარ?-ჩახლეჩილი ხმით მითხრა ანამ.
-სკვერში ბუბუსთან ერთად.რამოხდა რახმა გაქ?-
-ცუდად ვარ.ძალიან ცუდად სახში მატო ვარ დედა დღეს სმენაშია და მოდი რა-მუდარაზე გადავიდა ანა.
-კარგი არინერვიულო 10 წუთში მანდ ვარ.-ტელეფონი გავთიშე თუარა სასწრაფოდ ანას კოროუსისკენ ავიღე გეზი ვინაიდან ახლოს ვიყავი სწრაფად მივედი.უკან კი ძუნძულით მომზდევდა ბუბუ.უკან მივიხედე ისევ თუ მომყვება მეთქი და რასხდავს ჩემი თვალები გაშტერებული ბუბუ ტროტუარზე შემდგარა თათებით და რაღაცას დიდი ენთუზიაზმით უყურებს.მეც თვალი გავაყოლე მის მზერას და ძაღლი ვნახე რომელიც იგივე პოზაში იდგა როგორშიც ჩემი ბუბუ.
-გოგო ახლა ამის დროა?-ვუთხარი ბუბუს და ჩემსკენ მოვქაჩე საყელური.მაგრამ არცკი გატოკებულა.-ჯანდაბა წამოდი!ახლა ამის დროა?ათრთოლებული ვბუტბუტებდი ჩემთვის.ბოლოს ხელში ავიტაცე და სულ სირბულით ავირბინე 5სართული.ანას კარები არჩაუკეტავს კიდევ კარგი და სულ სირბილით შევვარდი სახლში.-ანაა სად ხარ?-ვეძახდი მაგრამ პასუხი არიყო.საძინებელში კი ვნახე ხალიჩაზე იწვა.გაავებული მივვარდი ვერანაირად ვერ გამოვაფხიზლე.სასწარაფოს დავურეკე მაგრამ არ ჩანდა.გიჟივით დავრბოდი იქეთ-აქეთ.მერე სადარბაზოში გავვარდი და მეზობელს მივუკაკუნე.კარი ვიღაც ბიჭმა გამიღო და კითხვისნიშანი თვალებით შემომხედა.
-შეგიძლიათ დამეხმაროთ ჩემი მგობარი ცუდად გახდა სასწრაფო იგვიანებს და როგორმე ქვევით ჩამაყვანინოთ-ძლივს მოვაბი სათქმელი.ბიჭმა მანქანის გასაღები აიღო და სახლში შემომყვა.ანა ხელში აიყვანა და სირბილით ჩაუყვა კიბებს მეც ფეხდაფეხ მივყვებოდი.გზაში უცნობი უცნაურად გადახესავდა ხოლმე ანას და ნერვიულად ატარებდა მანქანას.საავადმყოფოში მისვლისთანავე ათასნაირი ანალიზები ჩაუტარეს ანას.უცნობი რომელმაც აქ მოგვიყვანა ვატო თოფურია ყოფილა,აი ის ანა რომ ხშირად ახსენებდა ხოლმე.ისიც მოუთმენლად ელოდა ექიმის დასკვნას და ანერვიულებული ბოლთას სცემდა დერეფანში.მერე ტელეფონზე ვიღაცამ დაურეკა და წამში აწ გაჩნდა ლურჯთვალება და კიდევ ორი ბიჭი.ამდროს ექიმიც გამოვიდა და დაიწყო დიაგნოზის დასმა.
-გოგონას ლეიკემია აქვს.უკეთესად გასაგებად კიდევ რამდენიმე ანალიზის ჩატარება მოგვიწევა შემდგ კი მკურნალობას დავიწყებთ-თქვა ექიმმა და გულმა ცემა შეწყვიტა,ცრემლებმა იფეთქეს.ხელები ამიკანკალდა გამახსენდა როგორ ზრუნავდა ანა როცა მჭირდებოდა როგორ მამხნევებდა როცა ეტლს ვიყავი მიჯაჭვული.მტკიოდა გული საშინად არ მეჯერა რომ ჩემი ანა...ჩემი პაწაწინა დაქალი ასე მძიმედ იყო.ცრემლები ჩანჩქერივით მდიოდა თვალებზე და უძლური კედლეთან ჩავიკეცე.-შეუძლებელია ანა ჯამრთელია...ვერ დამტოვებს..ის ძლიერია...ვბურდღუნებდი ჩემთვის.მერე სირბილით მივედი ანას პალატასთან.მას გაეღვიძა ზღვისფერთვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა."ძლიერები უნდა ვიყოთ და გამოვძვრებით"გავამხნევე თავი და მასთან შევედი.
-შენ გეძებდი მართუ-
-აქვარ ჩემო ლამაზო.აქვარ და სულ შენთან ვიქნები-
- იცი?-მკითხა ანამ.
-ვიცი....ამოვისლუკუნე და ჩურჩულუთ ვამხნევებდი.-გახსოვს მე ძლივის გამოვძვერი და გავიარე პრაქტიკულად აწყობილი დაქალი გყავს შენ.მე გამოვჯამრთელდი შენი და ყველა ახლობელის გვერდით დგომით,და რაც მთავარია რეწმენით!იმის რწმენით რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა!მე მწამს ღმერთი არ გაგვწირავს და მასაც გადავლახავთ!ესეც გაივლის ანუ.-ვსლუკუნებდით ორივე და ძალიან მაგრად ვეხუტებოდით ერთმანეთს.

***
ყოველი დღე იმდენად მტკივნეული იყო ვერ ვიჯერებდი რომ ეს ყველაფერი ჩემს თავს ხდებოდა.რომ ჩავუღრმავდებოდი ჩემი ცხოვრების 20 წელს ვხვდებოდი რომ ბედი მკაცრად მეთამაშებოდა.კინოფილმივით ჩამიქროლებდა ყოველი მოგენაბა,ყოველი წუთი...წარსულში მოტოვებული მოგონება იმდენად მწარე და ამავდროულად ტკბილი იყო მოსაგონრად რომ მეგონა რომ მართლაც მსახიობი ვიყავი რომელსაც უწედა მელოდრმაში,კომედიაში,დრამაში და კიდევ სხვადასხვა ჟანრში ერთად ეთამაშა.იმდენად რთული იყო ჩემთვის საყავარელი ადამიანის ტანჯვის ყურება რომ ხანდახან ვნატრობდი სულ არ დავბადებულიყავი და ამით ტანჯვა ამეცილებინა.ყოველი სეანსი იმდენად დამღლელი და.მტკივნეული იყო ანასთვის ხშირად ამბობდა აუზრობაა ყოველივე ეს და არ გავაგრძელებ მკურნალობასო.მერე მედა ვატო ისეთს შევუღრენდით წამსვე ჩერდებოდა.ვაკო და ანა?ამ ორზე საუბარი ერთ რამედ ღირს.თურმე ერთმანეთი ჰყვარებიათ და ეგონად მათი გრძნობაბცალმხრივი იყო ლამიტომ ორივე დუმდა.მერე როცა ანას მდგმარეობა შეიტყო მაგის მერე მასთანაა ყოველ წამს და მის გვერდით დგას.ანა წინაარმდეგი იყო მასთან ურთიერთობაზე არუნდოდა მისი დატანჯვა,მაგრამ ვაკო მყარად იდგა და სათოფეზე არ იშორებდა ანას.საავადმყოფოს მედ-პერსონალი შევშალეთ.ყოველსაღამოს დიდი თავყრილობა იყო ანას პალატაში.მე ვატო ერეკლე ნიკო და საბა სულ ანასთან ვიყავით და ვხნევებდით.ერეკლესთან დაძაბული ურთიერთობა მქონდა.ზედაც არმიყურებდა და სულ პატარა რაღაცაზეც მომსდევდა.მეკიდევ კამათი არმიყვარს და მის რეპლიკებს ყურადღებას არ ვაქცევდი.
-მართა რაგჭირს რატომ ცქმუტავ?-მეკეითხება ანა და დანარჩენი ბიჭები გაურსულები ყურს გვიგდებენ.
-ლევანმა სავახშმოთ დამპატიჟა დასაღამოს მივდივარ-ვუჩურჩულე ანას და ტელეფონში გავაფრძელე ჩხრეკა.გული მისკდებოდა ერეკლეს უყუაებობაზე.ხანდახან რომ გამჩენდა ხოლმე სითბოს მერე კი ირონიით მიმზერდა მერე მეც მომბეზრდა და ლევანს რომელიც საავადმყოფოში გავიცანი დავთანხვდი ვახშამზე.
-ვაიმეე გოგო პაემანზე თუ მიდიხარ აქ რას მიზიხარ წადი და მოემზადე უნდა გაგიჟო ჩემი სასიძო-ხმამაღლა სიხარულით ჩაილაპარაკა ანამ და ერეკლეს შეხედა რომლსაც კისერზე ძარღვები დაებერა.
-ხო ხო უნდა წავიდე-მეც ავყევი თამაშში ანას და ფეხზე წამოვდექი.
-სად მიდიხარ გოგო?-მკითხა მოულოდნელად ერეკლემ.
-სახლში უნდა მოვემზადო.რამოხდა?-
-დაჯექი აქ!არსად არ მიდიხარ-
-რატომ?-
-მე გეუბნები და მაგიტომ!-
-და შენ ვინ ხარ?-
-გოგო ნუ ამწევ ჭკუიდან ახლა!-დაიღრინა ერეკლემ.
-მე წავედი და შენ ნერვებს გაუფრთხილდი!-მივუგე მკვახეს და პალატა დავტოვე.-უჟმური-ვბურტყუნებდი ჩემთვის.მის ჯინაზე ძალიან მაგრად გამოვეწყვე და ლევანს გავყევი.

***
-მართა ხომ იცი რომ ჩემი ხუთი თითივით გიცნობ?-დამიწყო საუბარი ანამ როცა პალატაში მარტო მიგულა.
-ხო მიცნობ ანუ მერე?-
-მერე შენ გგონია ვერ ვხვდები შენს და ერეკლეს შორის რახდება?
-ეჰ ეგ მეც არვიცი.აბა რახდება?-
-ისხდება რომ ორივე ჯიუტები ხართ!ორი ვირი ან ერთმა დათმეთ ან მეორემ!-
-მე მივიდე და ვუთხრა მიყვარხარ და ჩემთან იყავითქო?-წამხა უნებურად და პირზე ხელი ავიფარე ანას კიდევ ჩაეცინა.
-აღიარე როგორც იქნა-
-არაფერიც-გავჯიუტდი მე.-

***
ზუსტად 7თვე ვებრძოდით ლეიკემიას და დიდი წამების შემდეგ ესეც გადავლახეთ.ახლა ბედნიერები ველოდით ანასა და ვატოს ქორწილს.მეჯვარე მევიყავი ანასი ვატოს ბექა.ძალიან მიხაროდა მათი ბედნიერბა.ჩემთან სიახლე არაფერი იყო გარდა იმისა რომ ყოველდღე ვხვდებოდი როგორ იდგამდა ჩემში ფესვებს ერეკლეს სიყვარული და ღრმავდებოდა და ღრმავდებოდა.აღარ შემეძლო ამდენი და გადავწყვიტე ანას ქორწილის შემდეგ ჩემს ძმასთან წავსულიყავი და ზაფხული იქ გამეტრებინა.ლევანმა ხელი მთხოვა უარი ვუთხარი,მაგრამ ბეჭედი მაინც დამიტოვა და იფიქრეო მითხრა.
ქორწილის დღეს იმდენად ბედნიერები ვიყავით მე და ანა რომ სიტყვებით რთულია გადმოცემა.ანას უზარნაზარი თეთრი კაბა ეცვა ნამდვილ ფერიას ჰგავდა.
-მართას კაბა მოიტანეს?-ჰკითხა ანამ დამხმარე გოგონას.
-დიახ ახლავე დავეხმარებით ჩაცმაში.-
-მოიცა მე უკვე ჩავიცვი და ....-სიტყვისდამთავრება არ მაცადა ანამ.
-არდასვა რა ზედმეტი კითხვები უბრალოდ მოგვენდე კაი?-
-კარგი რაგაეწყობა-თვალებზე რაღაც ამიკერს და ჩაცმაში დამხმარე გოგონა მეხმარებოდა.მერე თმაც ლამაზად გამიკეთეს.ბოლოს სახვევი მომხსენეს აი მაშინ კი გავგიჟდი.ჩემი საოცნებო თეთრი კაბა მეცვა.სარკის წინ ვტრიალებდი და მიხაროდა მაგრამ მალე გამოვრკივიე.
-ანა ეს რახუმრობაა?-წარბები შევკარი და გამომცდელად მივაშტერდი.
-წამოდი მალე მანქანა გველოდება და ბიჭებიც მივიდნენ.-თქვა ანამ და ხელში ყვავილები დამაკავა."რას მეთემაშებით"გავიფიქრე და ანას უკან ავედევნე.გასასვლელთან ერეკლე რომ დავინახე კინაღამ შევიშალე.გაოცება,ბრაზი სიხარული ერთმანეთში ამერია გონს მხოლოდ მაშინ მოვედი როცა ერეკლე ახლოს მოვიდა ხელში ულამაზესი ვარდების თაიგული დამაკავა და ვნებიანად დაეწაფა ჩემს ბაგეებს.


****
დრო სწრაფად გადის ჩვენ ვბერდებით,ჩვენი შვილები და შვილიშვილები კი იზრებიან და ხხოვრენბის საცალფეხო ბილიკზე სიარულს სწავობენ.როგორც ადრე მე და ჩემი ლურჯთვალება ერეკლე.ბალეტს ისევ დავუბრუნდი და ისევშევიგრძენი ცეკვით გამოწვეული ბედნიერება.მაგრამ მალე გავიგეთ რომ პატარას ველოდებოდი და ისევ შევეშვი.მაგრამ ახლა ჩემი შვილისვილი მატარა მართაა ბალერინა და მასაც უნდა ბებოსნაირი ოპტიმისტი ბალერინა გახდეს.მედა ერეკლე კი ისევ ისეთი ბედნიერები ვართ როგორც 20 და 30წლის წინ.ისევ ისე გვიყვარს და ისევ გასმაგებულად გვიცემს გულები როგორც ახლგაზრდობაში....