ახლა რა ვქნა, რა მეშველაბა, ორსულად ვარ კაცისგან რომელიც მძულს. რა გავაკეთო? არადა რამდენიმე თვის წინ რა უდარდელი ცხოვრება მქონდა, არც ამ არაკაცს ვიცნობდი და არც ორსულად ვიყავი. ჩემი საფიქრალი მარტო სამუშოს შოვნა იყო და ის თუ დაქალებს რა გაგვეკეთებინა. მეც ვარ დამნაშვე, არ ვიცი , ალბათ, არ უნდა გამოვლაპარაკებულიყავი, საერთოდ ყურადღება არ უნდა მიმექცია, ხომ ვიცოდი რომ მაბამდა და ანკესზე უნდოდა წმაოვგებულიყავი მე სულელმა კი იმის მტკიცება დაუწყე რომ ყველა მისი ნაბიჯისა და საქციელის გაშიფრვა შემეძლო. მინდოდა დამერწმუნებინა რომ არც ისეთი მაგარი იყო და ნებისმიერ გოგოს ვერ შეაბამდა. ჩემი ასეთი საქციელით უფრო ვიწვევდი, უფრო უბიძგებდი ჩემკენ. მას უფრო იბყრობდა იმის სურვილი რომ მე დამმუფლებოდა, თავისად ვექციე. ისიც აზარტში შევიდა, როლი კარგად მოირგო, ყველაფერს აკეთებდა, ყოველი წინააღმდეგობის შემდეგ უფრო ძალით ივსებოდა, ჯინი უფრო უმძაფრდებოდა. მამაკაცურმა ეგომაც იქონია გავლენა, მე ის ძმაკაცების და ნაცნობების თვალწინ დავამცირე.
თამაშში მეც შემითრია, მინდოდა დამემტკიცებინა რომ მე მისი ერთერთი გოგო არასდროს გავხდებოდი. თამაში მომეწონა, მას რომ წინააღმდეგობას ვუწევდი მომწონდა, მას რომ უგებდი საუბარში მომწონდა, მისი ყოველი გამწარებული სახის დანახვაზე დიდი ენერგიით ვივსებოდი. ის კაცია მაინც სხვანაირად განიცდის, თუნდაც თავიდან არ მოვწონებოდი და ჩემგან გაეგო რომ არაფრად ვაგდებიდი ჩემს დათრევას მაინც შეცდებოდა თავისი მამაკაცური ეგოს დასაკმაყოფილებლად. თავიდანვე უნდა გავცლოდი, ხმა არ ამაომეღო, თავი დამენებებინა, მაგრამ მგონი ჩემს სიჯიუტესა და სიამაყეს ვერ ვძლიე. ხომ ვიცოდი რომ მექალთანე იყო, რამდენჯერ დამინახავს ახალ ახალ ქალთან, თანაც ხალხს მისი ეშონოდა ზოგიც კი უბრალოდ პატივს სცემდნენ. ელენამ და ნინამ აეაფერი იცოდნენ მის შესახებ, სხვებსაც არ ვკითხე დეტალებში თუ ვინ იყო, არ მინოდა გაეგო რომ მე მის შესახებ ვკითხულობდი. მაგრამ ახლა ვიცი რომ მაშინ რომ მეკითხა მაინც არავინ მეტყოდა მის სესახებ სიმართლეს. ყველა ის იცოდა რისი ცოდნის უფლებას თვითონ ის აძლევდა ხალხს.
ძვირად დამიჯდა უკარებასა და ძნელად მოსაპოვებელი გოგოს იმიჯი, ძალიან ძვირად. ცხოვრება დამენგრა. არ ვიცი რა ვქნა. ყველაზე მეტად კი იმაზე ვგიჟდები რომ მის წინააღმდეგ ვერაფერი გავაწყვე. ყველა მისი კაცია, ყველას მისგანაა დავალებული, და თანაც პატივსაცემი კაცია.
აღარ შმეიძლია ტირილიგან ალბათ გული გამიჩერდება, თვალები ისემ მაქვს დასიებული უკვე ვეღარც ვხედავ, სულ ვცახცახებ. ვაიმეე, ბავშვი! ასე ხომ რამე დაემართება?! არ მინდა ჩემს შვილს რამე დავმათრო, არ მინდა რაიმე დაავადებით დაიბადოს მხოლოდ იმიტომ რომ დედა ყავს მაზოხისტი. რაღა მატირებს, გაფუჭებულ საქმეს აღრაფერი ეშველება. ტირილით დროს უკან ვეღარ დავაბრუნებ, სარსული არ დაბრუნდება მაგრამ მომავლის შეცვლა და წარმართა კი შემიძლია. ახლა ბავშვზე ვიფიქრებ მხოლოდ, არ დაუშვებ რომ ჩემს შვილს რამე დაემართოს. მას კი მწარედ ვანანებ!ისე გავამწარებ როგორც თვითო გამამწარა.





***
მარი ახალახან ჩამოვიდა ინგლისაიდან.მეროე დღესვე გადაწყვიტა ორი საუკეტესო დაქალი ენახა. ეს ორი განსაკუთრებით უყვარდა, ნინა და ელენა. მეხუთე კლასსი გადმოვიდნენ ნინა და ელენა მარის კლაშში. თავიდან ძალიან ცუდი ურთეერთობა ქონდათ ერთმანეთთან, რამდენჯერმე იჩხუბეს და ხელითაც კი შეეხნენ ერთმანეთს. რამდენიმე თვე ერთმანეთს არ ელაპარაკებოდნენ. ახლაც გაურკვველია ვინ და რატომ წამოიწყო უთანხმოება. დრო გავიდა და დამეგობრდენ. ყველას უკვირდა ამ სამეულის დამეგობრება, სამეულის რომელიც ერთმანეთში სამკვდრო სასიცოცხო ბრძოლა ქონდა გაჩღებული. მეხუთე კლასში დამეგობრდენ და მეთორმეტე კლასსამდე ერთად იყვენ, არცერთხელ არ მოსვლიათ უთანხმოება და ერთმანეთს იმ შემთხვევაშიც იცავდენ თუ რომელიმე მართლა დამნაშავე იყო. პროფესიასიაზე რომ მიდგა საქმე მათი გზები გაიყო. მარის დეტექტივი უნდოდა გამოსულიყო, ნინას მუსიკოსი, ელენას კი ჟურნალისტობა უნდოდა. სწავლას რომ მორჩნენ მარი ინგლისში წავიდა ერთი წლით სასწავლებლად. ნინა თბილიში დარჩა, ლიზა კი გერმანიაში წავიდა. ერთმანეთ მხოლოდ სკაიპით ესაუბრებოდნენ.
მარიმ გადაწყვიტა მეგობრები ერთერთ საუეთესო რესტორანში დაეპატიჟა და იქ აღენიშნა დაბრუნება და დაქალების გაერთიანება. ამ დღს რაღაცნაირად აღფრთობანებული ელოდა, უნდოდა რომ ულამაზესი ყოფილიყო. ზურმუსტისფერი მუხლამდე კაბა ჩაიცვა, მაკიაში გაიკეთა და ტალღოვანი თმა დაბლა ჩამოუშვა.
დაქალების შეხვედრა ძალიან გულის მაჩუყებელი იყო, სამივე ერთმანეთს ეხვეოდა და თვალები ცრემლებით ქონდათ სავსე. ჰოლში მათ რამდნეიმე თვალე უყურებდა, ზოგს ეღიმებოდა ზოგიც კი უემოციო სახით გაივლიდა.
-ნინა ელენა, გვეყოფა ახლა ტირილი, თორემ მაკიაჟი ამდენს ვეღარ გაუძლებს.
-მართალი ხარ, მოდი მაგიდასთან დავჯდეთ. მარი როგორ გალამაზებულხარ ამ ერთ წელში, იერიც სხვანაირი გაქვს, რაღაც ევროპელის.
- როგორ გამაცინე. მეც ვფიქრობ რომ შევიცვალე და ეს ძალიან მომწონს. ნინა რას შევები იმ ბიჭთან წინა კვირას რომ მითხარი?
-არაფერს დავშორდი.
-დაშორდა კი არა იმან მიატოვა. ეს ელენას ხმა იყო.
-დავშორდი მეთქი. მას მხოლოდ ჩემის საწოლში შეთრევა უნდოდა, ეს რომ გაუგე დავშორდი.
- ინფორმაცია მე მოვიძი. ამ ქალბატონმა სახელი და გვარი მითხრა, მე გადავამოწმე და აღმოვაჩინე რომ რამდნეიმე გოგო მოატყუა, ერთთვიანი ურთიერთობის მერე ყველას ეუბნებოდა რომ გაპარულიყვენ, როდესაც იპარებოდნენ და ეს ნაგავი თავისას ღებულობა მერე ტყუილებს იგონებდა და მათ ტოვებდა. თან ამას ამდენი რომ “ეჩალიჩა“ და არაფერი ამოუვიდა შეხვედრებს უკლო.
- ელე გყოფა რა. სხვა რამეზე ვილაპარაკოთ.
- კაი რა ლიზა, ნინაზე ლაპარაკს მორჩი
-უბრალოდ ნერვები მეშლება იმაზე რომ სულ უიმედოდაა შეყვარებული.
- შენნაირი ცივსისხლიანი კი არ ვარ. სამივემ ერთად დაიწყეს სიცილი. უკვე სამივე მეორე ჭიქა წითელ ღვინოს სვამდა. ღვინომ უფრო გაათამამა. უფრო თავისუფლუდ და ხმამაღლა ლაპარაკობდნენ.
იქვე ახლოს ერთერთ კუპიდან გამომავალ მამაკაცი შენიშნა მარიმ, მამაკაცს სამკმაოდ კარგი გარეგნობა ქონდა, ქათქათა თეთრი პერანგი ზედ ქონდა მოტმასნილი, კლასიკური არც ისე ვიწრო შარვალი კი მას უფრო მაღალს აჩენდა. თმა არც ის მოკლედ ქონდა შეჭრილი, შუბლზე კი მაღლა აეწია, ძალიან მიმზიდველი მწვანე თვალები ქონდა. მარიმ მის თვალებს თვალე ვერ მოსწყვიტა. მამაკაცმა კმაყოფილმა ჩაიღიმა , მარის გასცდა და გზა გააგრძელა.
მის დანახვისას მარის თითქოს გული ამოუხტა საგულედან, აუჩქარდა, ერთხანს სუნთქვაც კი შეწყვიტა. თვალწინ სულ მისი მიმზიდველი სახე ედგა. ძალაუნებურად მასზე ფიქრი აეკვიატა. ძალიან უნდოდა რომ მამაკაცი მისულიყო, გაეცნო მარი და მისთვის კომპლიმენტი ეთქვა, მაგრამ მაკაცი არც შეყოვნებულა ისე გააგრძელა გზა. მერე მისი თვითკმაყიფილი და მედიდური ჩაღიმება გაახსენდა რამაც ხასიათი გაუფუჭა, ეს მამაკაცი თავზე შეყვარებული და დარწმუნებული იყო ყველას იქ მყოფ ქალს ის მოსწონდა.
-მარი , მარი რა გჭირს?
-რაა?
-შენ რა არ გვისმენდი?
-ბოდიში.
- ნინას ვეუბნებოდი რომ ბათუმში წავიდეთ თქო, მარტო ჩვენ სამნი.
- მე კი გითხარი რომ ფული არ მაქვს, გაბრაზდა ნინა.
-მეც ხომ გითხარი რომ მე და მარი გადავიხდით
-მასე არ მინდა, რაც თავი მახსოვს სულ შენ დ მარი იხდით ყოველთვის.
-კაი ნინა გეყოს, და დაუჯერე ელენას, მე და ელენა გადავიხდით, ჩვენ გპატიჟებთ. მეგობრები რითვის ვარ?! დღეს მე ჩვენ გადავიხდით ხვალ შენ.
-არ მოგონია ჩემი ნახევარ განაკვეთზე აღებული ხელფასი სკოლაში რამეში გვეყოს სამივეს.
- ოო, ნუ ბუზღუნებ რა ნინა. შენი ხელფასი თუ არ გვეყოფა, მდიდარ კაცზე რომ გათხოვდები მერე დაგვპატიჯე ჩვენ.
-ჰაჰაჰა, როგორ გამეცინა.
ლაპარაკი მათ ოფიციანტმა შეაწყვეტინა, რომელმაც ერთი ვარდი და ბოთლი შამპანური მოიტანა, და გოგოებს ანიშნა რომ იმ კუპიდან გამოუგძავნეს. მარი მიხვდა იმ კუპეში ვინც იყო.
- ვინ გამოგვიგზავნა? სახლი მითხარით. მარის ისე მკაცრად გამოუვიდა ოფიციანტს სახე შეეცვალა. -
- ბოდიშით, თქვენ არაფერ შუაში ხართ, უბრალოდ მაინტერესებს ვინ გამოგზავნა.
- არ ვიცი, იცით უბრალოდ მენეჯერს დაავალეს ეს ყველაფერი და მე განვახორციელე. არ ვიცი რომელმა გამოგიგზავნათ,იმ კუპეში ვინც არიან მენეჯერის დიდი ხნის ნაცნობები არიან. ვარდი თქვენ გამოგიზავნეს, შამპანური კი სამივეს.
- რა ქვიათ იმ კუპესი მყობთ?
- ლაშა, კახა, ლევანი, ალექსანდრე და ვაჩე.
- გასაგებია. მარი მაინც ვერ გაიგო “მას“ რა ერქვა. ოფიციანტს ხომ არ მოსთხოვდა სათითაოდ აღეწერა იქ მყოფნი. მარის ვეღარ გაეგო რა მოემოქმედა, ვარდი და შამპანური დაებრუნებინა თუ მიეღო. მწვანე თვალებას თვისთკმაყოფილი და დამცინავი სახე გაახსენდა და შურისძიება გადაწყვიტა. რატომღაც დარწმუნებული იყო რომ იმ მწვანე თვალებამ გამოგზავნა. იმ კუპიდან სხვ ვინემ არ გამოსულა და ალბათობა იმისა რომ ეს მწვანეთვალება იყო ძალიან დიდი იყო. ელენამ შამპანურს ხელი დაავლო და ჭიქაში დასხმა გადაწყვიტა მარიმ კი გააჩერა.
- რა გინდა მარი?
- არ დალიო, უკან უნდა დავაბრუნო.
- ოოო, კაი რა, გამოგზავნა და შეურგე რა, სანაცვლოდ არაფერს გთხოვს, გავერთოთ. ელენამ ხარხარი დაიწყო, აქ რაც შემოვედით არავის არაფერი გაუკეთებია შენი სილამაზის გულისთვის, ის გიღაც კი ძალიან მოიხიბლა, დავლევთ, დესერტს მოვრჩებით და წავალთ.
- არა მეთქი, მე უკეთესი გეგმა მაქვს.
- მარი, ნუთუ იმას გააკეთებ რასაც მე ვფიქრობ?! არა გაბედო
- როგორ არა გავბედავ. მაგ თვით კმაყოფილ და გაბღენძილს არ შვარჩენ. ჩემი მე არ მრთავს იმის უფლებას რომ ეს ამბავი ასე უბრალოდ დავასრულო.
- მარი, 24 წლის ხარ, არ შეგიძლია რომ ცოტა ცივილურად მოიქცე? ასეთი რაღაცეების კეთება კარგს არაფერს მოგიტანს. გაბრაზდა ნინა.
- ოჰ, ნუ მაშინებ? არაფერის არ მომივა. ვინაა იმ კუპეში, სიცილიის ყველაზე მაგარი მაფიოზი? ჰაჰაჰა.
- ისე მართალი ხარ, მაგრამ მაინც არ გინდა.
- როგორ არ მინდა, მინდა. თანაც რაღაც ამის გაკეთების სურვილი მიძაფრდება. და ძალიან მაინტერესებს რომელმა გამოგზავნა.
- კაი მარი, მოდი დესერთი დავამთავროთ და მერ შეუდექი გეგმის განზხორციელებას. იქამდე მე ტაქს გამოვიძახებ, აქედან რომ გავიქცევით პირდპირ “მოვახტეთ“.
- ნუ გიჟობ, ბანკს კი არ ვძარცვავ.
დესერი დაამთავრეს, ანგარისი გადაიხადეს და მარი თავისი გეგმის განხორციელებას შეუუდგა. ვარდს და შამანურის ბოთლას ხელი დააავლა და კუპისკენ გაემართა, კარი დაუკაკუნებლად შეაღო. ხუთივე მამაკაცი მას მიაჩერდა. “ისიც“ იქ იჯდა, მარჯვენა მხარეს, მარისგან ერთ მეტრის დაშორებით.
- ეს რომელმა გამოგზავნეთ?
-არ მოგეწონა? უპასუხა იმ მწვანე თვალებამ თან ირონიული ღიმილი აიკრა სახეზე. მარი ამ ღიმილმა გააღიზიანა, ის თავის სახის გამომეტყველებით ეუბნებოდა რომ დარწმუნებული იყო რომ მოეწონა.
- ჰმ, ახლავე განახებ როგორ მომეწონა. მარიმ ორი ნაბიჯი გადადგა და მჭვანე თვალებას უფრო მიუახლოვდა, შამპანურის ბოთლი სწრაფად მაღლა ასწია და თავზე დააცალა. მარი წინააღმდეგობას ელოდა, მაგრამ შამპანურის ბოლო წვეთამდე მჭვანევალებას ხმა არ ამოუღია. მერე მარისმ ვარდი კალთაში ჩაუგდო და კუპე დატოვა.
- გარეთ სიცილით გამოვარდა, და ტაქსისკენ გემართა სადაც გოგოები იჯდნენ.
-აბა? რა ქენი?
-ყველაფერი მაგრადაა
-მოიცა შენ რა მთლეი შამპანური დააცალე?
-აჰაა. ერთმანეთს შეხედეს და ახარხარდნენ. მგონი ამას ვინანებთ.
-ახლა მისი სახე რომ მახსენდება მგონი მართლა ვინანებთ. ორივემ ხარხარი გააგრძელა. ნინას კი მათ გიჟურ საქციელზე სულ არ ეცინებოდა. ნინა ყოველთვის ძალაინ წყნარი იყო,ნუ გოგოებთან ჩხუბს თუ არ ჩავთვლით რომელიც მეხუთე კლასში შეწყვიტა. მეშვიდე კლასში კი სკოლაში ნომერ პირველი ბიჭი შეუყვარდა, მეთრთმეტე კლასელი თორნიკე. თორნიკე ამპარტავანი საკუთარ თავზე შეყვარებული იდიოტი იყო რომელიც მარისაც არ თვლიდა იმდენად ლამაზად რომ მისის შეყვარებული რქმეოდა. მარი თორნიკეს თითქმის ვერ იტანდა იმის გამო რომ მის დაქალს შეუყვარდა. თორნიე კი იმით ტრაბახობდო რომ მის გრძელ სიას ერთი გოგო შეემატა ნინას სახით. ამსის მერე ნინა სულ ჩაიკეტა, ხშირად მოწყენილი დადიოდა, სწავლასაც უკლო და საერთო სიცოცხლის ხალისი დაკარგა. ელენამ და მარი ბევრი ეცადეს რომ ის დეპრესიიდან გამოეყვანათ მაგრამ მიაღწიეს ამას მხოლოდ ორი წლის შემდეგ. ნინა მაინც წყნარი დარჩა, ადვილად დასაჩაგრიც. პირველი სიყვარულის მერე რომელიც მექვსე კლასში ეწვია ნინას სულ ცალმხრივად უყვარდა, ბიჩები რომლებიც მოსწონდა მას ყურადღებას არ აქცევდენენ, ის რამდნეიმე ბიჭი რომელსაც ნინა მოსწონდა ნინა მათ არაფრად აგდებდა. ასე ხდება და ხდებოდა ოდითგანვე, ქალს იმისკენ მიილტვის ვინც მას არაფრად აგდებს.


***
ლევანი ძალიან გაბრაზდა, არ ელოდა ეს ერთი ციცქნა გოგო ამდენს თუ გაბედავდა, თანაც ვის დაუბედავდა ლევან ბარათაშვილს. არ ეგონა თუ იმ ტუტუცს ის არ მოეწონება, ჩვეულებრივ ქალები იჩენენ ინიციატივას მის მიმართ. ახლა კი ამ პატარა ტუტუცმა მთელი ბოთლი შამპანური თავზე დააცალა. თავიდან სიბრაზეს იკავებდა, მარი როგორც კი დატოვა კუპე, მტელი სიმძლავრით მიუქნია მუშტი და მაგიდას დაარტყა. მაგიდაიდან ჭურჭელმა და საჭმელმა იყო ცვენა.
-კაი ლევან დაწყნარდი, ნუ დარდობ იმაზე რაც იმ გოგომ გააკეთა. არავის დაუნახია, გაატარე რა.
-არავისს? თქვენ არავინ ხართ? ლევანი სიბრაზისგან აენთო
-ჩვენ შენი შმაკაცები ვართ, შენი ძმე-ბი ვართ. გაიგეე.
-თქვენი ყოფნა არ ყოფნა არაფერს წყვეტს. ასეთი რაღაც არ უნდა გაებედა ჩემთვის. ამ საქციელით ჩემი თავმოყვარეობა შელახა, გადამიარა.
-ნუ აზვიადებ. დაივიწყე ლევან. წამოდი ახლა გამოიცვალე და გავერთოთ. კახა გოგოებს დაურეკე.
- ლაშა გოგას დაუძახე?
- შენსაშ არ იშლი? ლევანიმ პასუხი არ გასცა. ლაშა ადგა და გოგას მოსაყვანად წავიდა.
-ბიჭებო აქ რა ხდება? გოგამ სუფრას და ლევანს რომ შეხედა აღშფოთებულმა იკითხა.
- მეთოთხმეტე მაგიდასთან სამი გოგო რომ იჯდა, ვინ იყვენენ?
-არ ვიცი უფროსო. აქ პირველად იყვნენ, ადრე არასდორს მინახავს. ის გოგო ვარდი ვისთვისაც მიმატანინე ქართულად აქცენტით ლაპარაკობდა. ნიკას შეუთანხმდნენ მაგიდა რომ დაჯავშნეს. ვკითხავ და დავბრუნდები. რამდნეიმე წუთი სანამ გოგა დაბრუნდებოდა ლევანის მთელ საათად მოეჩვენა.
-მოკლედ, რომ დარეკეს მობილურის ნომერი დავაფიქ, მგონი იმ გოგოსია. ანგარიში ქეშით გადაიხადეს, ასე რომ ბანკის ნომერი და მონაცემები არ გვაქს. და კიდევ შემოსასვლელსი კამერამ დააფიქსირა მაგ გოგოს და მეორე ცისფერკაბიანის სახეები.
-კარგია, რაზე ლაპარაკობდენენ?
-ნიკას ახლავე დავუძახებ. სადღაც ერთ წუთში გოგო ოფიციანტთან ერთად დაბრუნდა.
-უთხარი რაზე ლაპარაკობდენ ის სამი გოგო
- ზუსტად არ ვიცი რაღაც წიანდადებებს მოვკარი ყური.
-თქვი
-სამუშაოს ეძებდა ორივე, კაბები რმლებსაც ეცვა. ის გოგო ვარდი ვისთვისაც მიმატანინეთ მგონი დეტეტივია თუ დეტექტივობა უნდა. მესამე მგონი მასწავლებებლია. ზურმუხტისფერკაბიანი აქცენტით ლაპარაკობდა ქართულად. რაღაც ბავშვების ამბებს იხსენებდნენ კიდე.
-კარგი საკმარისია, შეგიძლია წახვიდეთ. გაისმა ლევანის ცივი ხმა.
-მაშ ასე ლაშა, იმ ტუტუცის ნომერი მაქვს და თან სამუშაოს ეძებს. განყოფილებაში დარეკე ირაკლისთან და უთხარი ხვალ დილით ჩვენს ადგილას შემხვდეს.
-ლევან დაანება რა იმ გოგოს თავი.
- შენს საქმეს მიხედე რა, იმ გოგომ მე გამომიწვია და გამოწვევა მიღებულია.
-უკაცრავად ბატონო ლევან?
-რა მოხდა ნიკა?
- იმ ორი გოგოს სახელი გამახსენდა. ვარდი ვისაც მიუტანე მას მარი ქვია.
-ესეც საკმარისია ნიკა. მადლობა
-არაფრის.



***
დილით , მარის და ნინას ელენას ბინაში გამეოღვიძათ, სამივეს ის ეძინათ როგორს ადრე ბავშვობაში, ერთ საწოლში.
-ლიზა ? მარი? ადექით თორმეტი ხდება.
-გვაცალე რა ძილი
-კი მაგრამ დღეს არ ვაპირებდით ბათუმში წასვლას?
-წავალთ ნუ დარდობ.
-მარი ტელეფონი გირეკავს,
-მიდი რა ნინა აიღე და უთხარი დაკავებულია თქო.
-გისმენთ
-.......................
- მარის არ სცალია
-..........................ნინამ მარის მიაჩეჩა ყურმილი.
-გისმენთ
- განყოფილებიდან გირეკავთ. თქვენმა ლექტორმა მოგვცა თქვენი ნომერი. ნიჭიერი ახალგაზრდის აყვანა მინდა სამსახურში და თქვენ ერთერთ საუკეთსო სტუდენტად დაგასახელათ.
-გასაგებია, ძალიან მიხარია.
-მაშინ ჩვენთან მობრძანდით ნაშუაადღევს და აქ დავილაპარაკოთ.
-კარგით დიდი მადლობა.
-მარი თქვი რა მოხდა? ელენა მისჩერებოდა მარის და პასუხს ელოდა.
-მგონი სამსახური ვიშოვე, დღს უნდა მივიდე და ბათუმშიც ვერ მივდივართ.
-აუფ, რაღა დღეს დაგირეკეს.
-კაი ნუ წუწუნებ იქ წასვლასაც მოვასწრებს ჯერ ივნისის ბოლოა.
-კაია კაი, რაც იცვამ?
-როგორ ფიქრობ რას ჩავიცვამ?
-მთლად შენებურად არ ჩაიცვა რა! ცოტა თავიც ხომ უნდა მოაწონო უფროს, მას ჯერ კონტრაქტზე ხელი არ მოუწერია ასე რომ გარანტირებული არაფერია. ხოდაა, იმაზე იზრუნე ვიზუალურად მაგრად გამოიყურებოდე.
- თავიდანვე თუ ჩემი ვიზუალის გულისთვის ამიყვანს მომიწევს იქიდან რამდნეიმე დღეში წამოსვლა იმიტომ რომ რაც მას ენდომება ვერ მიიღებს.
- მაგის მჯერა.
- გოგოებო ჩემთან გავიდეთ, მაგრამ უკვე ვიცი რასაც ჩავიცვამ, და თუ ამიყვანა იმ რესტორანსი წავიდეთ გუშინ რომ ვიყავით?
-ის ტიპი რომ იქ იყოს ვისაც შამპანური გადასხი? ნინამ ეს ცოტა შიშნარებვი ხმით იკითხა.
-მერე რა მგონი უფრო ვიხალისებთ, მაინტერესებს როგორ გამოიყურება გაბრაზებული. მარიმ გადაიკისკისა.


***
მარი ცოტა ღელავდა, არ იცოდა როგორი უფროსი დახვდებოდა და საერთოდ აიყვანდა თუ არა. კარზე დააკაკუნა და ნებართვას დაელოდა. კარი შეაღო და ცოტა გაუკვირდა, მამაკაცი ასე ოცდათხუთმეტი წლის იქნებოდა, პატარა ღიპით, და არცისე სიმპატიური ნაკვთებით. მარი უფრო სხვას ელოდა, ტელეფონში მამაკაც ძალიან სასიამოვნო ხმა ქონდა.
-მობრძანდით, დაბრძანდით
-დიდი მადლობა
-თქვენმა ლექტორმა რაღაც რაღაცეები მითხრა მაგრამ რაღაცეები მაინტერესებს. ირაკლიმ იცრუა და თანაც ძალიან ოსტატურად.
-მკითხეთ რაც გაინტერესებთ.
- დასაწყისისთვის მე ირაკლი გოგიშვილი ვარ.
- სასიამოვნოა.
- კარგით დავიწყოთ, საზღვარგარეთ ისწავლეთ ხომ?
-დიახ ინგლისში ერთი წელი.
-მსობლებთან ცხოვრობთ? მარიმ გაკვირვებულმა შეხედა. ისევ ირაკლიმ გააგრძელა. -ეს უბრაოდ ფორმლაობაა, თქვენი ანკეტისთვის.
- არა, მარტო ვცხოვრო.
- ხელფას რამდენს ელით?
-იციტ მე არ ვიცი, თქვენ რას შემომთავაზებთ?
-როგორც ახალბედას პირველირამდენიმე თვე მინიმალურს გადაგიხდით მერე ვნახოთ.
-კარგით
- ზოგჯერ შაბათ კივირასაც მოგიწევთ მუშობა, და კვირისს დღეებში დაისვენებთ. სამუშაოს ხვალიდან რომ შეუდგეთ გაწყობთ?
-იცით, მეგობრებთან ერთად ხვალ მინდოდა ბათუმში წასვლა, ორი კვირით.
-კარგით კრაგოთ არაა პრობლემა. რომ ჩამოხვალთ მერე დაიწყეთ. ახლა აი ეს ანკეტა შეავსეთ და მისაღებსი დატოვეთ.
-დიდი მადლობა. ორ კვირაში შევხვდებით
- რამე შეკითხვა ხომ არ გაქვს? მარის არაფრის თქმა შეეძლო, თვაში მხოლოდ ის უტრალებდ რომ სამუშაო იშოვა. მერე რა რომ ცოტას გადაუხდიდნენ სამაგიეროდ გამცდილებას შეიძენდა და კარიერაში წინსვლა ექნებოდა.
-არა არ მაქვს. დიდი მადლობა.



***
ირაკლიმ კარი დაკეტა და ოთახის მერე მხარეს გაიხედა, კარი გაიღო და იქიდან მამაკაცი გამოვიდა.
-ხომ ყველაფერი ისე გავაკეთე როგორც მითხარი? ანკეტას შეავსებს და მისამართიც გეცოდინებათ.
-გავიგე ირაკლი, მადლობელი ვარ.
-ორი კვირის მერე რა ვქნა რომ დაბრნდება?
-აიყვანე სამსახურში?
-როგორ? ვაკასნსია საერთოდა არ გვაქვს, არც ბიუჯეტში ჯდება ახალი თანამშრომლის აყვანა.
- მე გადაუხდი ხელფასს, აიყვანე.
-კარგი, როგორც გენებოთ.

***
-ლევან კი მაგრამ გამაგებინე სამსახუურში რისთვის ააყვანეინე? და საერთოდ რას აპირებ?
-ეხ ჩემო ლაშა, რას ვაპირებ და სამაგიეროს გადახდას
-როგორ?
-როგორ და დავუახლოვდები, მოვაჩვენებ თავს თითქოს იმ საღამოს არ მწყენია, თითქოს ჩემი თამოყვარეობა არ შეულახავს, თავს შევაყვარებ, გავ*მავ და მივატოვებ.
-ეგ კაცური სქციელი არაა
-მასეთ თავხედ გოგოს უარესად უნდა მოექცეს კაცი
-უბრალოდ გაგეხუმრა თან ნასვამი იყო ცოტა, კაი რა შეეშვი, რატომ უნდა გააუბედურო
-არა მეთქი ლაშა, და საერთოდ მორჩი ჩემი ჭკუის სწავლებას, შენზე ერთი თვით დიდ ვარ ჩემს ასაკს პატივი ეცი.
-სულ არ მეხუმრება ლევან.
-შენ სულ სერიოზული როგორ უნდა იყო, პატარაობიდანვე სულ ჭკუას მარიგებ. ხო მართლა ლელა ჩამოდის, ლონდონში მობეზრდა და საქართველოსი გადაწყვიტა დაბრუნება.
ლაშას გული აუჩქარდა, ერთხანს თითქოს სმენა დაეხშო, “ლელა ჩამოდის“ მხოლოდ ეს ორ სიტყვიანი წინანადადება უტრიალებდა თავში.
-ეე რა გჭირს ბიჭო?
-არა, არაფერი.
-კვირას ჩამოდის, მე და ბიჭები საქმეზე მივდივართ შენ დახვდი რა. შენთან უფრო თავისუფლადაა ვიდრე ბიჭებთან. აუ გახსოვს რომ დაიბადა, რვა წლისები ვიყავით, რა სწრაფად გადის დრო. გახსოვს დედაჩემმა რომ დაგვიტოვა ეზოში და თვითო რძის ბოთლის მსატანად წავიდა, ლელამ ტირილი დაიწყო, შენ არწებდი, მაინც არ ჩერდებოდა მერე უფრო მაგრად არწებდი, მერე ამოხტა და ბალახზე დაეცა. შენ კი ტირილი დაიწყე. ლევანი ხარხარებდა ამ ამბავს რომ იხსენებდა, ლაშაც კი მხოლოდ გაეღიმა.
ლაშა და ლევანი ბაღიდან მეგობრობენ, ლელაც თითქმის მათთან ერთად გაიზარდა. ლაშა და ლევანი ყოველთვის იცავდნენ. ლაშას განსაკუთრებული დამოკიდებულა ქონდა ლელას მიმართ, ოცის იყო როდესაც მიხვდა რომ ლელა უყვარდა, მაშინ ლელა თორმეტი წლის იყო. ამას ძალიან განიცდიდა ლაშა, პირველი იმის გამო რომ ის მისი ძმაკაცის და იყო, მეორეც მასზე რვა წლით პატარა იყო, სულ რაღც თორმეტი წლის. ლელასთან სულ იძაბებოდა, იბნეოდა და სულ ცდილობდა თავი აერიდებინა, მაგრამ არ მგამოსდიოდა, ის ლევანის საუკეთესო ძმაკაცი იყო და ხშირად უწევდა ლელას ნახვა.
ლევანმა რომ აღმოაჩინა რომ ლელა უყვარდა თანაც სიგიჯემდე ძალიან განიცადა. იმ დღს ბევრი დალია, თავის ბეემვეზე დაჯდა და სიჩქარეს ბოლომდე მიაჭირა, გადაწყვეტილი ქონდა რომ თავი მოეკლა. იმდღეს გზიდან გადავარდა და სიკვდილს ძლივს გადაარჩინეს. ორი თვე იწვა საავადმყოფოში. დღეს, ათი წლის მერე არავინ იცის რა მოხდა სინამდვილეში. რა სიგიჟეა ოცი წლის ბიჭს უყვარდეს თორმეტი წლის გოგო, თანაც საუკეთესო ძმაკაცის და. ძმაკაცის და ეს სულ სხაა თემაა, ძმაკაცის და აკრძალულია, მიუწვდომელი. ეშინოდა ლევანის, ეშინოდა ლევანის რეაქციის. ბიჭები ხშირად ამბობენ ძმაკაცის და არ უნდა შეგიყვარდეს, გოგოებს კი მიაჩნიათ რომ ამაში დიდი პრობლემა არაა. ბიჭები პასუკობენ რომ ამას გოგო ვერ გაიგებს, საქმე სულ სხვაგვარადაა, და უბრალოდ გოგოეს არ ესმის. სიმართე ისაა რომ ძმაკაცის დის სიყვარული პრობლემა სულაც არაა, პირიქით ბიჭს უნდა აუხაროდეს რომ მის საუკეთესო ძმაკაცს მისი და შეუყვარდა, ამას რამდნეიმე დადებითი მხარე აქვს, პირველი, საუკეთესო ზმაკაცს კარგად იცნობ, იცი ყველაფერი მის შესახებ და მერე საუკეთესო ძმაკაცი შენს დას პირველ რიგში იმიტომ არ აწყენინებს რომ ის ძმაკაცის დაა, მოეხათრება ძმაკაცის ანდაც შეეშინდება. ლაშას და არ ყავდა მაგრამ რომ ყოლოდა პრობლემა არ ექნებოდა მისი და თუ რომელიმე ძმაკაცს შეუყვარდებოდა.
ლაშააა! რა გჭირს გამოფხიზლდი, შენ რა არ მისმეენ?
რაა?
სად დაფრინავ განაგებინე?
არსად
კაი ეხლა ამოღერღე, გოგო გაიცანი რომელმაც ასე დაგატყვევა?
არა
აშკარად გოგოს ბრალი უნდა იყოს
-არა მეთქი. გაბრაზებით თქვა ლაშამ და ლევანს შეუბღვირა.
ხო კაი არ მესროლო. ლაშამ კელები მაღლა ასწია და გადაიხარხარა. -მოკლედ საღამოს თერთმეტზე ჩამოვა და დახვდი, ერთ ორი კაციც გაიყოლე.
კაი გავიგე. შენ რა გეგმები გაქვს?
მეე? მე ორი კვირა საქმეებს მივხედავ, და ის ტუტუცი გოგო რომ ჩამობრძნადება ბათუმიდან მერე მასზე გადავერთვები.
ინანებ ლევან
ვნახოთ.


***
აეროპორთი ლაშა იდგა და ნერვიულად დააბიჯებდა, საშინლად ღელავდა, რა უნდა ეთქვა ლელასთვის? ან როგორ მოქცეულიყო? მთელი ოთხი წელი ლელა არ უნახავს. ლელამ ჩამოსვლა არ ისურვა და წელიწადშო მინუმუმ სამჯერ ლევანი აკითხავდა სანახავად. ოთხი წელია არ უნავას, თვრამეტი წლის წავიდა ახლა ოცდაორისაა ნეტა რგორია? შეიცვალა საერთოდ? ლაშა ამ კითხვებს უსვამდა საკუთარ თავს. აი ისიც, გამოჩნდა, ცოტა შეცვლია, უფრო გაზდილა, დაქალებულა და გალამაზებულა. თმა გაეზარდა და კულულებად ეყარა მხრებზე, თვალების ფერი კი ზუსტად ისეთი ყონდა, ხან მომწვანო ხანაც თაფლისფერი.
-გამარჯობა ლაშა. ლელამ გაუღიმა, ლაშამ ლაპარაკის უნარი დაკარგა, სიტყვებს თვას ვერ უყრიდა, მარტო დებილივით ეღიმებოდა. ლელა გადაეხვია და მოშორდა.
- რა იყო არ მელაპარაკები? გაბტული ხარ?
-არაა, არა. როგორ ხარ ლელა?
-კარგად და უკეთესად ვიქნები თუ სახლში მალე მიმიყვან, საშინლად დავიღალე.
-კი კი ახლავე. წამოდი მანქანა გარეთაა
- მართლა გარეთაა? ლაშას გაეცინა. გზა მანქანამდე ლაშას უსასრულო მოეჩევენა. ის ის იყო მანქანის დაქოქვას აპირებდა ტელეფონმა რომ დარეკა.
-ლაშა აიყვანე ლელა.
-კი ავიყვანე, ახლა ვტოვებთ აეროპორტს.
-იცი რა, ახლა დამირეკა დაცვამ, ნელის გაზზე რაღაც დაეწვა, მოკლედ სამზარეულო დამწვარია და სახლში სუნია, ლელა შენთან წაიყვანე, მე საქმე ჯერ არ დამიმთავრებია, თან მერე კიდევ ვაგრძლებთ ხომ იციი, მოკლედ დილაზე დაგირეკავ რა. აბა ხვალამდე, ლელას ჩემს მაგივრად აკოცე.
-რაო ლევანიმ?
-რაოდა სამზარეულო დაიწვა, სახლში სუნია და ჩემთან მიმყევხარ.
-აჰაა, კიდე რაო?
-რაოდ და.....“ლაშა ერთხანს შეყოვნდა“ ლელას ჩემს მაგივრად აკოცეო. ლელამ მას ლოყა მიუშვირა, ვერ გადაეწყვიტა ეკოცნა თუ არა, ბოლოს ფაფუკად შეეხო მის ლოყას. ამ მომენტში ეგონა ალ მოდებულ ღუმელში ჩააგდეს, მთელი სხეული უვარვარებდა.
-აბა მომიყევი ლაშა რას აქმიანობდი ეს ოთხი წელი?
-იმას რასაც შენი ძმა
-ახალი რამე ხდება შენს ცხოვრებაში
-არა
-რა სიტყვა ძუნწი გამხდარხარ
-ბევრს როდის ვალპარაკობდი?
-პატარა რომ ვიყავი სულ მელაპარაკებოდი ჩემთან ერთად თამაშობდი, სკოლაშიც მიმიყვანე ბევრჯერ, თორმეტი წლის რომ ვიყავი ჩემს მიერ მოწყობილ წვეულებაზე ვალსი მეცეკვე, ნუ ძალით გაცეკვე. ლელას გაეღიმა. ლაშს კი ის დღე გაახსენდა, სწორედ იმ დღეს მიხვდა რომ ლელა მოსწონდა, არა უყვარდა.
-მაშინ პატარა იყავი, სწორად აღნიშნე
-ისევ იქ ცხოვრობ?
-კი
-ჩემზე არაფერი გაინტერესებს?
-არ ვიცი
- კაი მოგიყვები. იქ დროს ძალიან კარგად ვატარებდი, ერთი წლის წინ უნივერსიტესი პორტუგალიელი ბიჭი გავიცანი, შემიყვარდა ურთიერთობა ავაწყვეთ, “ ლაშს გამწარდა, რამოდნეიმე წუთით თვალთ დაუბნელდა, გული დაეწვა“, ახლა აქ იმიტომ ჩამოვედი რომ მიმატოვა, მეც და ჩემი არდაბადებული ბავშვიც. ლაშამ მანქანა მკვეთღად დაამუხრუჭა და იღრიალა.
-რააა? რას ამბობ? ლელას შეეშინდა ლაშას სახის დანახვაზე, სასინლად გამოიყურებოდა.
- კაი კაი ვიუმრე რა მოგივიდა, მეორე ჩემი ძმა ხარ რა. ლაშას გულზე მოეშვა, გაუხარდა და რომ ეს ტყუილი ყო, მაგრამ იმ ფაქტმა რომ ის ლელამ ძმას შეადარაგული არ მოეწონა და ხასიათი გაუფუჭა. ამ ფიქრებიდან სიგნალმა და მძღოლების ლანძღვამ გამიყვანა. მიხვდა რომ გზა უნდა გაეგრძელებინა. მთელი გზა ლაშამ ჩუმად გაატარა, ლაპარკის ხასიათზე სულაც არ იყო, ლელამ ეს შეატყო და არც თვითონ ამოუღია ხმა.
მთელი ღამე ლაშამ ვერ დაიძინა, ლოგინში წრიალებდა და ლელაზე ფიქრი არ შორდებოდა. სამზარეულში წლის დასალევად ჩასვალა გადაწყვიტა, ფეხაკრეფით დადიოდა არ უნდოდა ლელა გაეღვიძებინა. სამზარეულოში ისე შევიდა და შუქი ანნთო ვინმეს ქურდი ეგონებოდა. სინათლეზე ლელამ გამოიხედა რომელიც მაგიდასთან იჯდა, ხელები მუცელზე დაეწყო და მობუზულიყო.
-რატომ არ გძინავს.
-არ ვიცი, უფროსწორად აღარ მეძინება, თვითმფრინავში მეძინა და ახლა მოგონი ვეღარ ვიძინებ.
-ხოო
-შენ რატომ არ გძინავს?
-“ლაშც უნდოდა ეთქვა შენ ხარ ჩემს გვერდით და რა დამაძინებსო მაგრამ ეს რათქმა უნდა არ თქვა“. -არც მე მეძინება, ამბათ ძილი გამიტყდა.
-ჩემს გამო. ლაშამ ნაღვლიანი თვალები მიანათა და გაიფიქრა “შენს გამო ათას ღამეს გავეთევ“.
-რა სალპარაკოა ლელა.
-კაი მე წავალ დავწვები. გასასვლელისკენ რომ მიდიოდა ლელამ თაროზე ლამაზი თიხის თოჯინა შენიშნა და ასაღბად ასწია ხელი. ლელას მაისური აეწია და ლაშამ გარკვევით დაინახა მის მუცელზე დიდი შრამი. გული საშინლად შეუწუხდა ერთხანს სუნთქვაც კი შეწყვიტა. ამ მდგომარეობიდან ლელას ხმამ გამოიყვანა.
-ეს თოჯინა შენ საიდან გაქვს?
-მუცელზე რა გჭირს? ლელას ღიმილი სახეზე შეაშრა და მისი სახე ტკივილმა დაფარა.
-არაფერი რა უნდა მჭირდეს. ლაშა მისკენ წავიდა და მაიკის ბოლოებში ჩაავლაო ხელი ის ის იყო უნდა ეწია რომ ლელამ მას ხელები დაუჭირა და დააკავა.
-არა ლაშა
-რა დაგემართა? ლაშას სუნთქვა გახშირებოდა, თავლები კი აწყლიანებოდა.
-ისეთი არაფერ. ლელას ხმა სევდიანი იყო
- ამის გამო გადაწყვიტე დაბრუნება?
-ლაშა გთხოვ
-ამ კითხვაზე მაინც მიკასუხე
-კი
- ახლა გაგიშვებ მაგრამ აუცულებლად მეტყვი რა დაგემართა, თანაც უახლოვეს მომავალში. ახლა წადი დაიძინე და სისიულელეებზე არ იფიქრო.
- ლელას სევდინად გაეღიმა. ხელი მაღლა ასწია და თოჯინა დააბრუნა. თოჯინას რომ აბრუნებდა გრძელ კლავიანი მაისური ძირს ჩამოეწია და ლაშამ გარკვევით დაინახა გადაჭრილი ვენები. ერთხანს თვალთ დაუბნელდა, სიბრაზე, სინანული, სიყვარული ერთდროულად მოაწვა.
- ეს ამის გამოა? ლაშამ ჯერ ხელზე დ ამერე მუცელზე შეხედა და ინტერესით მიაჩერდა ლელას. საპასუხოდ ლელამ თავი დაუქნია.
-ლელა....
-არ ღირს ლაშა. ვიცი სისულელე იყო ვენების გადაჭრ მაგრამ არ მახსოვს ეს როგორ მოხდა, ისეთ მდგომარეობაში ვიყავი, ეს როგორ გავაკეთე არ მახსოვს, საერთოდ არაფეი მახსოვს, საღ გონებაზე რომ ვყოფილიყავი ამას არ გავაკეთებდი.
ლაშას თვალები ცრემლებით აევსო, სახეზე ძარღვები დაებერა. ახლოს მიიწია ლელასთან რომ გადახვევოდა მაგრამ ლელამ ნაბიჯი უკან გადადგა და სამზარეულოდან გავიდა. ლაშა დარჩა გაურკვევლობაში ვერაფერი გაგეო თუ რა მოხდა, ლელაც არაფერს მაბობდა და როგორს სჩნდა სიმართლეს დიდი ხანი ვერ გაიგებდა. ოთახში დაბრუნდა განადგურებული, იმ ღამეს მას ძილი არ მიჰკარებია.


***
-დაიკო როგორ ხარ? რამხელა გაზრდილხარ. ლევანი დისკენ წავიდა და გადაეხვია.
- კი როგორ არა სიმარღლეში გავიზარდე
- სიმართლესი მართლაც გაიზარდე, თითქოს ჯუჯას აღარ გევხარ.
- რა სასაცილოა
-ლაშ რა გჭირს რა სახე გაქვს? წუხელ გტანჯეს? ლევანიმ გადაიხარხარა. ლელამ ლევანს შეხედა და იმწასმსვე გაიხედა მიხვდა რაშიც იყო საქმე.
- ლელა მომიყევი აბა როოგრ იყავი, ერთი წელია არ მინახიხარ. ლაშამ სმენა დაძაბა უნდოდა რამე გაეგო.
-ისეტი არაფერი ვსწავობდი და მებობრებთან ვერთობოდი. ლელამ ლაშს შეხედა და თვალებით შეეხვეწა მის შრამებზე არაფერი ეთქვა. ლევანი დაცვამ გაიყვანა და ლელა და ლაშა მარტო დარჩნენ.
-არ მეტყვი რა მოგივიდა?
-ვერ გეტყვი
-ლელა გთხოვ
-ჩემზე ნუ დარდობ, ვენების გადაჭრას არ ვაპირებ, მუცელზე კი პლასტიკური ოპერაციის გაკეთებას ვაპირებ.
-ნუ დარდობ ადვილი სათქმელია
- ოდესმე ხომ მაინც მეტყვი?!
-ალბათ
- რას ჩურჩულებთ ბავშვებო?
-არაფერს ლევან, სწრაფად უპასუხა ლელამ. ლაშამ თქვა საღამოს რესტორანში წავიდეთო. ლაშამ გაკვირვებულმა შეხედა.
-ხო კარგი აზრია წავიდეთ, ჩემს რესტორანში წავიდეთ.

***
რესტორნის მერე რამდენჯერმე ნახა ლაშამ ლელა ისიც ძმის და ძმაკაცების თანხმლებით. ლაშა საშინლად იტანჯებოდა. ეს ოთხი წელი ლაშა იტანჯებოდა ლელას უნახავობით ახლა კი გვერდით ყავდა და წესიერად ვერც ნახულობს და ვერც ელაპარაკება. ეს საიდუმლოც დაემატა და მათ შორის დიდი კედელი აღიმართა. ლაშა თავის გრძნობების შესახებ ვერავის ეუბნებოდა, ესეც აგიჟებადა, უნდოდა ვინმესთვის გაეარებინა მაგრამ არ შეეძლო, ასეთ რაღაცეებს ძმაკაცებს უზიარებენ, მაგრამ ლაშას ნამდვილად ვერ ეტყოდა, ვერც კახას, ვერც ალექსანდრეს და ვაჩეს ეტყოდა.


***
ორი კვირაც გავიდა და მარი დაბრუნდა ბათუმიდან. ახალ სამუშაოს კარგად მოერგო და ყველა თანამშრომლის გული მოინადირა, განსახუთრებით მამრობითი სქესის. ყოველი მათგანი მის შებმას ციდლობდა და ფეხქვეშ ეგებოდა. ირაკლიმ ამ ამბის შესახებაც მოახსნა ლევანს, ლევანს არ ესიამოვნა და დაავალა მარისთვის ეთვალთვალა რომ ვინმე არ შეყვარებოდა. თორემ მერე უფრო გაუჭირდებოდა მარის მონადირება. რამოდენიმე დღის მერე უფროსმა ამცნო რომ მთელი პერსონელი დაპატიჟბული იყო ვინმე ლევან ბარათაშვილის მიერ რესტორანში. მარის რესტორმის სახელი ეცნო და მოგვიანებით კი გაახსენდა რომელ რესორანზეც იყო ლაპარაკი. მაშინვე მწვანე თვალება გაახსენდა და გააჟრჟოლა. ოცნებობდა იმას რომ ის იმ დღს არ ყოფილიყო რესოტრანში. მაგრამ ჯერ მთავარი სურპრიზი წინ იყო.
აბა რესტორანში რას იცვამ? თავი ხომ უნდა მოაწონო იქ მყოფთაგან?
კაი რა ელენა, ტანცასმელი დიდ ვერაფერს წყვეტს, ტანსაცმელი ახლიდან ვერ გამაკეთებს და გამალამაზებს.
ისე ხომ უნდა ჩაიცვა რომ ყურადღება მიიქციო
შენ იმის თქმა გინდა რომ გამომწვევად ჩავიცვა?
ნუ , ცოტა
არა არც იფიქრო, ხო იცი მასეთი რაღაცეები არ მიზიდავს
კაი რა მონაზონივით როდემდე უნდა იარო?
მუხლს ქვემოთა კაბა მონაზვნებს არ აცვიათ, ცნობისთვის
სადაც არ უნდა წავიდეთ ყოველთვის ყველაზე გრძელი კაბა გაცვია, თანაც ბიჭებს ძალიან იშვიათად ელაპარაკები და ისიც თუ დაელაპარაკე თავქუდმოგლეჯილები გარბიან.
მადლობ ასეთი უნაკლო დახასიათებისთვის, დაქალიც ამას ქვია.
სარკაზმს მორჩი რა, ოცდა ოთხი წლის ხარ და ჯერ არავინ გყვარებია, ასე არ შეიძლება.
ნინა დამეხმარე რა, თორემ ერთ ვერ ვუმკლავდები
მარი მართალი გეყოს რა ლიზა, არ უყვარდება და რა ქნას, ჩემნაირად ცალმხრივად ხომ არ იქნება შყვარებული სულ
მაგაში მართალი ხარ, სიცილით დადასტურა ელენამ.
მოკლედ გოგოებო, აი ამ კაბას ვიცვამ. მარიმ კაბა დაანახა და ელენამ კივილი მორთო
გოგო სულ გადაირიე, ეს რა არის მართლა მონაზვნის კაბაა, შავი კოჭებამდე გრძელი, საყელოებით და ყელში შეკრული.
ძალიან ლამაზია და ამას ვიცვამ.
რაც გინდა ის გიქნია. ხო მართლა ის რომ შეხვდეს რას აპირებ?
სიმართლე გითხრა ცოტა ვღელავ, არ ვიცი რა უთხრა ან დროგორ მოვიქცე? მიდი რა რამე მირჩიე, გთხოვ.
შენ ჩემს რჩევას მაინც არასდროს ითვალისწინებ
მიდი მიდი მითხარი თუ მომეწონა გავითვალისწინებ
არ ვიცი, დაელოდე თვითონ რას გეტყვის და შენც მერე იმის მიხედვით მოექეცი. აი მაგალითად თუ გაგიღიმა და მოგესალმა შენც იგივე გააკეთ. და თუ რამე გადაგასხა არც შენ დარჩე ვალში. გოგოებმა სიცილი ატეხეს. ნინამ გადაწყვიტა ხმის ამოღება.
და თუ აკოცა, იმ შამპანურის სანაცვლოდ? მარის ახე უსიამოვნოდ დაებრიცა.
ურიგო არ იქნება, თქვა ელენამმ. მარის პირველი კოცნის ავტორი “მისტერ შამპანური“ იქნება. ხომ მართლა სიმპატიურია ? ასე თქვი ხომ?
ხო “ზე სიმპატირურია“.
ხოდა რაღა გინდა, კარგია. მე რომ ბიჭს პირველად ვაკოცე საერთოდაც არ იყო სიმპატიური.
ხო ის ქერა მახსოვს. ისე რამ გაკოცნინა. ელენამ საპასუხოდ ბალიში ესროლა დაქალს.

***
მარი ღელავდა, განსაკუთრებით მაშინ დაიქყო გულმა სწრაფად მოძრაობა როდეესაც რესორნის კარში შედგა ფეხი. იქ ყველაფერი ძველებურად იყო, მხოლოდ ხალხი შეცვლილიყო.
-მარი წამოდი ამ საღამოს ორგანიზატორი უნდა გაგაცნო. ირაკლიმ ხელი მოხვია და საპირისპირო მიმართულებით წაიყვანა. “ოღონდ ეს არა! ოღონდ ეს არა, ფიქრობდა მარი“.
- ბატონო ლევან გაიცანით ეს ჩვენი ახალი თანამშრომელია მარი რომელმაც მამაკაცების გული უკვე მოინადირა განყოფილებაში.
- სასიამოვნოა. ლევანმა ორაზროვნად გაიღიმა და ნაზად ჩამოართვა ხელი.
- ბატონო ლევან მე დაგტოვებთ სტუმრებს უნდა მივხედო.
- როგორ ხარ მარი?
-კარგად
-მეც. მარი თავს უხერხულად გრძნობდა, ლევანიმ შეატყო და გაიღიმა. -იმ ამბავზე ნუ იდარდებ, რომ გახვედით მაგრად ვიცინეთ.
-ნუთუ? მარიმ ეჭვის თვალით შეხედა და მისი თვალებიდან მზერა არ მოუშორებია.
-იმის თქმა გინდათ რომ მე ვტყუი?
-არა რას ბრძანებთ.
- ძალიან კარგი. არგინდა ვიცეკვოთ?
-რატომაც არა.. მარიმ სიტყვების თქმის მერე გააცნობიერა რა თქვა. როგორ არ უნდოდა ამ კაცთან ერთად ვალსი ეცეკვა. ლევანმა მას ხელი მოხვია და ახლოს მიიზიდა, თან გამომცდელად უყურებდა, აკვირდებოდა მის ემოციას, და სახის ნაკვთებს. ლეევანმა ერთხელ კი გაიფიქრა “რა საყვარელია ეს საზიზღარი“.
-კარგად ცეკვავთ
-თქვენც
-ერთმანეტი უკეთ გავიცნოთ, ჩემს მაგიდათან გიწვევთ. მარი უხმოდ გაჰყვა. ერთ ცარიელ ოთახში შევიდნენ სადაც მაგიდა იყო გაშლილი ორზე.
-მარტო ჩევნ ვართ აქ?
-სხვა რამეში გვჭირდება?
- ეს მაგიდა წინასწარ გაშლილია, როდის მოასწარით?
- მე ყველაფერს ვასწრებ. მომიყევი შენზე.
- რა გაინტერესებს? “ როგორც სჩანს ამ მექალთანეს უნდ დამანახოს რომ ძალიან ვაინტერესებს, ცუდი დასაწყისი არაა!“
- ყველაფერი
- სიმართლე გითხრა ასეთ კითხვებს ვერ ვიტან, ანუ ზოგად კითხვებს. კონკრეტულად მკითხე რა გაინტერესებს.
- ჰმ, უკვე მომწონხარ.
- შეყვარებული ან საყვარელი გყაავს?
- რა პირდაპირობაა?!
-ასე გინდოდა შენ
-არა არ მყავს
-ანუ შენი გული თავისუფალია.
-გული თავისუფალია, გულის კარი კი არაა ღია
-მაგას დრო გვაჩვენებს. ლევანიმ ნიშნის მოგებით ჩაიცინა და ღვინო მოსვა. ახალი სამუშაო როგორ მოგწონს?
- სასიამოვნო გარემოა, თანამშრომლებიც და უფროსიც
-ხო ირაკლი მართლაც კარგი ადამიანია
-ირაკლის საიდან იცნობთ?
- ლევანი ერთხანს დაფიქრდა იმას ხომ არ ეტყოდა რომ ჩემი კაცია და რაღაც რაღაცეების დამალვა უწევს და პოლიციათან პრობლემებს არიდებს. უბრალოდ ჩვენ დიდი ხნის ნაცნობები ვართ. შენ აქ მარტო ხარ? ანუ მარტო ცხოვრობ თბილისში?
-თბილისი მართო ვცხოვრობ, ჩემი მშობლები ესპანეთში ცხოვრობენ.
-ძაკიან კარგი. ლევანიმ ორაზროვნად ჩაიღიმა.
კიდევ ცოტა ხანს ილაპარეაკეს, მარი დძამული იყო ხვდებოდა რომ ლევანი რაღაც თამასშს თამაშობდა მაგრამ ზუსტატ ვერ გაეგო რას.
-ახლა ჯობია წავიდე უკვე გვინაა
-ხვალ ხომ არ მუშაობ, სად გეჩქარება?
-წასვლა მირჩევნია
-ნუთუ ასეთი მოსაბეზრებელი მოსაუბრე ვარ? ლევანი მარისკენ მიიწია და მხარზე ხელი მოხვია.
-არა უბრალოდ მინდა წავიდე, ძალიან დავიღალე.
-კარგი როგორც გინდა პრინცესა. ხო მართლა დამავიწყდა აღმეღნიშნა ძალიან ლამაზად გამოყურები. მარი ამ სიტყვებს მისგან მთელი საღამო ელოდა, ახლა როგორც იქნა თქვა და მისი გულიც დიდი სიხარულით აივსო.
- მადლობა. მარი წამოვიდა, ლევანმა კი მარტო კარამდე მიაცილა. მარის ძალან ეწყინა რომ არ გააცილა, არც შესთავაზა.
ლევანი დიდად მოხიბლული დარჩა, ძალიან მოეწონა მარი და მიხვდა რომ მის მონადიებას ადვილად ვერ შეძლებდა. მასთან ლაპარაკის მერე უფორო გაუმძაფრდა სურვილი მისდაპყრობის.


***
მარი აღელვებული გამოვიდა, ბოლომდე ვერ გაეგო რას თამაშს თამაშობდა ლევანი. ერთს მიხვდა, მას მარისმოხიბვლა უნდოდა, და ამის მიზეზს დაახლოვებით ხვდებოდა. ლევანმა მასზე კარგი შთაბეჭდილება დატოვა, ზრდილობიანი იყო, ენამახვილი და ძალიან სიმპატიური. იმასაც მიხვდა რომ ლევანის ეს საკუთარ თავზე დიდი ხანია იცოდა. მარის სურვილი გაუჩნდა რომ ის კიდევ ენახა, მასთან დაეხარჯა დრო მაგრამ მეორეს მხრივ არ უნდოდა მასთან შეხვედრა. აშკარა იყო რომ მას უნდოდა მარი ეცდუნებინა, და მთლად კარგი განზრახვა არ ამოძრავებდა. გაახსენდ ის მომენტები როდესაც ლევანი იღიმოდა, რა საყვარელი და მიმზიდველი იყო ამ დროს. ამ ფიქრებში სახლს მიუახლოვდა, კარსი კი ელენა შეეგება.
-აბა მოყევი რა მოხდა, სწრაფად რა.
-მაცალე შემოსვლა.
-ო, მიდი დაიწყე
- აზრზე არ ხარ იქ ვინ ვნახე, მთელი ეს ვახშამი "მისტერ შამპანურმა" დააფინანსა თავისივე რესტორანში.
-მოიცა მოიცა, ის მაგის რესტორანია?
-აჰა
-მერე მერე?
-არაფერი , კარაგდ შემხვდა, ცალკეც დამპატიჟა, თითქმის ერთი საათი ვიაყავი მასთან მარტო, ვილაპარაკეთ.
-რაზე?
-მნიშვნელოვან არაფერზე, უბრალოდ მაბამდა.
- უბრალოდ გაბამდა? ელენამ სიცილი დაიწყო.
- ხო უბრალოდ
-ანუ მაგრად მოეწონე.
- ელე რა გჭირს ხომ იცი რა მიზნებიც ამოძრავებს
-ხო ვიცი ვიცი. ახლა რას აპირებ?
-არაფერს ვნახოთ როგორ წარიმართება მოვლენები.
- მოიცა, მოიცა, არ მისცე ნება რომ თავისი წესებით გათამაშოს! თამაშის წესები შენ თვითონ უნდა დაუდგინო, დაიმახსოვრე.
-ეგ ვიცი. მაგრამ დღს ძალიან დაძაბული ვიყავი. ვღელავდი და არ ვიცოდი რა მეთქვა. ერთის მხრივ ვიცი რომ მაბამს და სერიოზულად არ მიყურებს მაგრამ მეორესმხრივ მომწონს და რა ვქნა.
-ვიცი ვიცი, სიმპატიურია და მოგეწონება, მაგრამ ფრთხილად იყავი არ შეგიყვარდეს. თვითონ არ შეუყვარდები, ან ახლა თუ შეუყვარდი სხვა ქალში აუცილებლად გაგცვლის ადრე თუ გვიან. კარგად მომისმინე მისნაირ მექალთანებს ძალიან კარგად ვიცნობ, ახლა თუ შენ თავი მართლა შეაყვარე წლების მერე მაინც გიღალატებს, მაინც მოეწონება ვინმე შენზე ლამაზი,მაინც მოუდება თავის ეგოს დაკმაყოფილება, და დამიჯერე ძალიან გეტკინება მერე.
-ვიცი რომ სანდო არაა მასეთი კაცი მაგრამ რა ვქნა.
- რა იყო უკვე გაები?
-არა რა გავები, უბრაოდ ვიცი რომ სერიოზული ურთიერთობსთვის არ ვჭირდები, ისიც ვიცი რომ სერიოზულ ურთიერთობის გაბმას არც აპირებს, ვიცი რომ მექალთანეა.
- კარგია ეს თუ იცი. ახლა ეგ ცოდნა პრაქტიკაშიც უნდა გამოიყენო.
-არის უფროსო.
- ნუ აფერისტობ რა, მე შენ არასდროს მიჯერებდი და არც ახლა დამიჯერებ.
- ნუ ეხლა, ჩემს აზრებზე აღმატებული აზრი თუ მოგივიდა მაგ თავში გავისთვალისწინებ.



***
ოღრშაბათის დადგომას მარი დიდი მონდეომებით ელოდებოდა, იმედოვნებდა რომ რაიმე საქმეს მისცემდნენ ან რომელიმე გამოცდილი გამომძიებელის დამხმარედ დანიშნავდნენ, მაგრამ ეს იმედიც გაუცრუვდა რამდენიმე დღე მერე, როგორც დამწყები არქივიდან რამდენჯერმე საქაღალდეები გამოატანინეს, ერთი გამომძიებლიდან მეორესთან დადიოდა და ასეთ წვრილმანებს აკეთებდა. კვირის ბოლოს სამუშაოდან გამოსვას რომ აპირებდა კართან შავ შარვალ კოსტუმსი გამოწყობილი მამაკაცი დახვდა დიდი ვარდებით ხელში. ეს ვარდები რაღათქმა უნდა ლევანისგან იყო. ბარათზე კი წარწერა რომელიც ძალიან უჩვეულო მოეჩვენა მარის, “ დარწმუნებული ვარ მოგეწონება“. მისმა ასეთმა თავდაჯერებულობამ მარი ძალიან გააბრაზა და მამაკაცის თვალწინ ბარათი გადახია და ვარდები ურნაში ჩაყარა.
მთელი ერთი კვირა ლევანი არ გამოჩენილა, ყველაფრის მიუხედავად მარის მაინც მისკენ მიუწევდა გული. სამსახურშიც არაფერს ავალებდენ საინტერესოს და შესვენებაზე განყოფილებასთან ახლოს კაფეში დაიწყო სიარული. თანამშრომლებთან დარჩენა ცოტა მოსაბეზრებელი იყო, იქ მყოფი მამაკაცები მასთან მარტო ფლირტით იყვენ დაკავებული, რაც მარის ძალიან აღიზიანებდა. მდედრობითი სქესის წარმომადგენლები კი ძალიან ცოტა იყო. მათ შორის იყვენ გოგოები რომლებიც სულ კაცებზე ლაპარაკობდენ და იყვენ ისეთებიც რომლებთანაც ვერაფერს ვერ ილაპარაკებდი.
ერთ ერთ დილას როდდესაც მარი დერეფანში მოწყენილი მოაბიჯებდა, ირაკლის კაბინეტთან შეჩერდა. ვიღაც ირაკკლის უყვიროდა და ადანაშაულებდა. ცოთა ხანსი ლევანის ხმაც ამოიცნო, ის ირაკლის ადანაშაულებდა. უცბად კარი გაიღო და ლევანი გამოვიდა, მარი შისიგან შეხტა. ლევანიმ ცივად გაუღიმა და გაიარა. გულსსი მაინც ეწყინა ასეთ უხეშობას არ ელოდა კაცისგან რომელმაც წინა კვირას ვარდების თაიგული გამოუგზავნა.


***
მარი როდესაც კაფეში იჯდა და თავის საყვარელ ნამცხვარს მიირთმევდა, თან გაზეთ კითხულობდა მის წინ სკამი ვიღაცან გასწია და დაჯდა. მარიმ მზერა გაუსწორა და ინტერესით შეხედა. ლევანი კი ირონია ნარევი ღიმილით უყურებდა მარის, მათ შორის რამდენიმე წმაიანი პაუზა იყო.
-როგორ ხარ მარი?
-კარგად. შენ?
-გადასარევად. საპასუხოდ მარიმ ძალით გაუღიმა. რას კითხულობ ასე ინტერესით?
-კრიმინალურ ახლა ამბებს.
-აჰჰ, სულ დამავიწყდა შენ ხომ დამწყები დეტექტივი ხარ. ეს ლევანიმ დიდი ირონიით თქვა და მიმტანს შეუკვეთა ყავა. იმედი მაქვს წინააღმდეგი არ იქნები თუ ყავას მოვირთმევ.
-როგორც გენებოს.
- განყოფილებაში ვერ მოგესალმე, პრობლემა მქონდა და ცოტა არ ვიყავი კარგ ხასიათზე. როგორც იქნა დაიწყო ლევანიმ მარისთვის საინტერესო თემაზე ლაპარაკი.
- და რა პრობლემა იყო ასეთი? მარიმ დიდი ინტერესით შეხედა და ხელები გადაიჯვარედინა.
- ბიზნესი, ხომ იცი როგორც ხდება ხომე.
-არა არ ვიცი! მარიმ ჯიქურად შეხედა.
- ეჰ მარი! მარი! შენ არ გასწავლეს ეგ შენი პატარა ცხვირი იქ არ უნდა ჩაყო სადაც არ გესაქმება. ეს უთხრა და ცხვირზე ფუმფულად გაჰკრა ხელი. ასეთი საქციელი მარის არ ესიამოვნა და უფრო გაბრაზდა, ამ საქციელითვის მზად იყო ახლავე ყელში სცემოდა. მაგრამ გამბედაიბა მოუკრიბა და ღიმილით უთხრა,
- რა თქმა უნდა, თუ არ გინდა ნუ მეტყვი, შენი საქმეა მე ჩემი საქმეებიც თავზე საყრელი მაქვს.
-მერე მაგას რა ჯობია. შენმა დღემ როგორ ჩაირა?
- ჯერ შუადღეა.
-ოხ, ბოდიში. იცი რა ლამაზი ხარ როცა ბრაზობ?!
- სულაც არ ვარ გაბრაზებული. მარი ისე იყო გაბრაზებული მთელი ძალით უჭერდა გაზეთ ხეს.
- შენ რომ გიყურებ მაგას ნამდვილად ვერ ვიტყვი. დღეს მკაცრად მაგრამ ძალიან მიმზიდველად გამოიყურები, ეგზოტიკური სილამაზე გაქვს. მარიმ საპასუხოდ არაფერი უთხრა, ესიამოვნა და გაბრაზდა კიდეც. რომ შევადაროთ გაბრაზება და სიაოვნება მაინც უფრო სიამოვნება გადაწონის, ვის არ სიამოვნებს კომპლიმენტები.
- არაფერს მეტყვი?
-რას ელი?
-მადლობას მაინც.
- რისთვის? რაღას არ მახსოვს რაიმე სამადლოელი შენგან.
-ვარდები რატომ გადაყარე?
- მინდოდა და იმიტომ
- პატარა ბავშვივით რატომ მპასუხობ?
-და იქნებ ვარ პატარა ბავშვი?
-ეჭვი მეპარება.
ამ დროს მარიმ შენიჩნა მასთკენ მომავალ, ოცდა ათ წლამდე გამომწვევად ჩაცმული ქალი რომელიც დიდი ირონიით უყურებდა მარის.
-საყვარელო აი სად ყოფილხარ, მთელი დილაა გირეკავ.
-დაკავებული ვიყავი ნინი
-კარგი არაუშავს. წავიდეთ ჩემთან! ეს ნინიმ ბრძანებლურად თქვა და მარის ნიშნის მოგებით გადახედა.
- კარგი წავიდეთ, რა პრობლემაა. ნინი გასასვლელში დამელოდე.
- სასიამოვნო იყო შენთან დროეის გატარება პატარა ჯიუტო. ლევანი წამოდგა, მარისთან მივიდა და ლოყაზე ნაზად აკოცა. მარი გაბრაზდა, როგორ შეეძლო ასე მოქცეულიყო მის თვალწინ, როგორ შეეძლო ასე დაემცირებინა და მერე მის საყვარელთან წასულიყო. განა ის არ იყო კომპლიმენტებს რომ ეუბნებოდა რამდნეიმ წუთის წინ?! კაფიდან გაბრაზებული გამოვიდა და ქუჩა გადაკვეთა, უცებ აზზრზე ხალხის ყვირილმა გამოიყვანა, გვერდით გაიხედა და დიდი შავი ჯიპი დაინახა, ამის მერე რა მოხდა მარის აღარ ახსოვს.



***
მარიმ თვალები რომ გაახილა თეთრი კედლების მეტი ვერაფერი დაინახა და საშინელმა თავბრუს ხვევამ შეაწუხა როდესაც გვერდზე გადმოიხედა.
-შენ აქ რას აკეთებ?
- შენი მიზეზით ვარ აქ. გზაზე რომ გადადიხარ არ უნდა გაიხედო? მე დამუხრუჭება მოვასწარი მაგრამ მანქანამ წინა მხარე მაინც გაგკრა და დაეცი, მერე მომავალმა მანქანამ კინაღამ გადაგიარა თავზე. ამხელა გოგო როგორ დადიხარ?!
- ოხ, რა თავგადასავლები გადამხდენია. ზუსტად რა მჭირს?
- ტვინის შერყევა გაქვს, სამი კვირა უნდა იწვე და ხელი გაქვს ნაღრძობი.
- ანუ დიდი არაფერია.
- იცი როგორ შემაშინე?
- ხო ალბათ იმის შეგეშინდა ადამიანის მკვლელობისთვის ციხეში არ ჩაესვით.
-არა მაგის არ შემშინებია, შენი ბრალი იყო და მე ციხეში არავინ ჩამსვამდა.
-კარგი ეხლა რა, იმის არ მჯერა რომ ჩემზე დარდობდი.
-შენი ნებაა. რახან კარგად ხარ და “იკბინები“ მე წავალ და შემოგივლი. შენს დაქალებს გვიან დაუკავშირდით და მოვლენ მალე.

***
სამი კვირის განმავლობაში ლევანი რამდენჯერმე მივიდა მარის სანახავად ყვავილების გარეშე. მარის ეწყინა კიდეც რომ ის ყვავილებს გარეშე რომ მოდიოდა მაგრამ არ იმჩნევდა. უფრო ეშლებოდა ნერვები იმის გამო რომ ლევანი მის შებმას ცდილობდა მაგრამ ბევრ არაფერს აკეთებდა. სამი კვირაც გავიდა და მარი სამსახურში დაბრუნდა, თავის მაგიდა სულ წითელი ვარდებით დახვდა მორთული, ბარათი კი ლევანისგან იყო და თხოვდ ამჯერად ვარდები არ გადაეყარა. მარის ლევანის ასეთი საქცეილეი ძალიან ესიამოვნა და სიხარულისგან მეცხრე ცაზე იყო. ბარათშაი ლევანი მას სთხოვდა რომ საღამოს მასთან ერთად წასულიყო სავახშმოდ ლევანის მეგობრებთან ერთად.
სამსახურიდან დაბრუნებული მარი დიდი ენთუზიაზმით ემზადებოდა საღამოსთვის, უნდოდა რომ ძალიან ლამაზი ყოფილიყო მაგრამ იმასაც ცდილობდა რომ ისე არ გამოსვლოდა რომ ლევანს ეფიქრა მისთვის გადაიპრანჭა ასე მონდომებით. საღამოს რვა საათზე მის სახლის წინ მანქანა გაჩერდა და მარი მიხვდა რომ ეს ლევანი იყო.
-შემი მისამართი საიდნა იცოდი?
-ჩემთვის შეუძლებელი არაფერია
-ოხ, სულ დამავიწყდა
- გადასარევად გამოიყურები, ულამაზესი და უსაყვარლესი ხარ ბარბს გევხარ. მარის ძალიან ესიამოვნა მისი ეს სიტყვები, აღელვდა და გული საგულიდან ამოხტომას ლამობდა.
- მადლობა
- ანუ შეგძლებია ძრდილობიანად მოქცევა. ლევანი მას ხელზე შეეხო და სუსტად მოუჭირა.
-არ დაგავიწყდეს “არა ზრდილობიანად “ მოქცევაც შემიძლია.
- ანუ როცა საჭიროდ თვლი იკბინები. მარიმ ღიმილით უპასუხა. ოც სუთიანი მგზავრობის მერე რესტორანში მივიდნენ, ქალაქ გარეთ. მარის რესოტრანი ზედმეტად ცარიელი ეჩვენა, ანუ მოსახურე პერსონალის გარდა იქ არავინ იყო.
-შენი მეგობრები სად არიან?
- იმედია არ გამიბრაზდები, პატარა ტყუილი ვთქვი კარგი განძრახვით, აქ მარტო ჩვენ ვართ.
-რა? ტყუილი ტყუილია, არ აქვს მინიშვნელობა კარგი განძრახვით არის ნათქვანი თუ არა. რატომ მომატყუე?
-კაი ვაღიარებ ჩემს დანაშაულს მაგრამ რომ მეთქვა მარტო ჩევენ ვართ და წამომყევი თქო არ წამომყვებოდი.
- მართალი ხარ პაემანზე არ წამოგყვებოდი.
-ეს პაემანი არაა! უბრალოდ მეგობრული შეხვედრაა? მარიმ ეჭვ ნარევიი გამომეტყველებით შეხედა, კარგად ხვდებოდა რომ ეს პაემანი იყო და უბრალოდ “მეგობრული გზით“ ცდილობდა მის შებმას. მარიმ გადაწყვიტა მის თამაშს აჰყოლოდა.
-კარგი იყოს მეგობრული ვახშამია, პრობლემა არ მაქვს.
-მაშინ დაჯექი და მითხარი რას დალევ.
- უთხარი ჭიქა წყალი მომიტანონ და ფორთოხლის წვენი.
-რაა? რომ არ ვიცოდე დალევა გიყვარს დავიჯერებდი.
-დღეს არ მინდა დალევა
- ჩემი ხათრით, გთხოვ. ლევნიმ ისეთი საწყალი სახით თხოვა მარის სიცილი აუტყდა.
- იცი რას ვერ ვიტან საქართველოში? ლევანიმ ინტერესით შხედა. აი ესეთ საქციელს, დალევას რომ გთხოვენ მათი ხათრით და იმას ვერ აცნობიერებენ რომ მათი ესეთი საქციელი საშინლად ვნებს ადამიანს.
- დიდი განათლება მიგიღია ევროპაში. კარგი რაც გინდა ის დალიე. იმის მერე რაც მომსახურე პერსონალმა კერძები მოიტანა ორივე რამდნიმე წუთი ჩუმად იყო.
- მარი ჩემზე არაფერი გაინტერესებს როგორც მეგობარზე? ლევანიმ მეგობარი განსაკუთრებით ხაზგასმით წარმოთქვა.
- შენ მომიყევი ის რაც გინდა.
- მყავს და რამდნეიმე დღის წინ ჩამოვიდა ინგლისიდან, შენზე ორი წლით პატარაა. მყავსა საუკეთესო ძმაკაცი ლაშა. და ძალიან მიყვარს ღამე ბაღში ჯდობა და ფიქრი, ნუ თუ ამის შესაძლებლობა მაქვს. ლევანიმ ორაზროვნად ჩაიღიმა.
- დარწმუნებული ვარ ამის შესაზლებლობა ამაღამ გექნება.
- ვნახოთ, ვნახოთ.
უკვე თერთმეტი საათი ხდებოდა და მარიმ გდაწყვიტა სახლში დაბრუნება, თან ლევანიც უკვე მეხუთე ჭიქა წითელ ღვინოს სვამდა.
-ლევან გვიანია, წამიყვანე რა სახლში.
- მართლაი ხარ გვიანია და აქ დავრჩეთ, ცოტა მოშორებით ძალაინ კარგი სასტუმროა.
-რას მთავაზობ? მარი სიბრაზისგან წამოწითლდა.
-პატარა გოგო აღარ ხარ და არ მგონია ვერ ხვდებოდე რას გთავაზობ. ისეთი მიმზიდველი და სექსუალური ხარ, თავს ძლივს ვიკავებ რომ არ შეგეხო. ლევანი მარისკენ წავიდა ხელგაწვდილი და უნდოდა წელზე ხელები მოეხვია, მაგრამ მარიმ ორი ნაბიჯით უკან დაიხია.
-ხოო? და შენ როგორ ფიქრობ დაგთანხმდები?
- მე უარი ქალისგან არასდროს მიმიღია. ასეთი მეამიტი თვალებით ნუ მიყურებ, კაცი ვარ თანაც გამოცდილი და ვხვდები რომ მოგწონვარ.
-უნდ ავღნიშნო რომ კარგად ვერ ხვდები. ახალა მთლად ფხიზელ მდგომარეობაში არ ხარ, ამაზე სხვა დროს ვილაპარაკოთ. ახლა მძღოლს უთხარი სახლში წამიყვანოს. ლევანის მისი სიტყვები არ გაუგონია და ისე გადადგა სწრაფი ნაბიჯები მარისკენ, მარიმ უკან დაიხია და კედელს აეკრა. ლევანის რაც შეეძლო ახლოს მიუახლოვდა, მარი მის ალკოჰოლით გაჟღენთილ სუნთქვას გრძნობდა.
-აბა, პატარა ჯიუტო ახლა სად წამიხვალ?! უნდა ვაღიოარო ასეთი ჯიუტი მომწონხარ, უფრო სასურველი ხარ, მაგიჟებ. ლევანი მას ტუჩებზე დააკვდა, ის დიდი მონდომებით კოცნიდა, მარი კი ცდილობდა მსიგან თავის დაღწევას. როგორც იქნა ლევანინი მას მოეშვა და თვალებში შეხედა.
-ნხომ გითხარი რაც უფრო წინააღმდეგობას მიწევ უფრო აღმაგზნებ.
- პირუტყვო ხელი გამიშვი. ადვილია ხომ შენზე სუსტ არსებაზე იძალადო. ლევანიმ მის სიყვებს ყურადღება არ ათხოვა, ორივე ხელი წელთან საკუთარი ხელით დაუჭირა, მეორე ხელით კი თავი დაუჭირა და ისევ ტუჩებზე დააკვდა. ტუჩებიდან ყელზე გადავიდა, ყელიდან ტუჩებზე და სუნთქვა უფრო უხშირდებოდა. სანამ ლევანი ყელზე კოცნიდა მარიმ მოასწრო ეთქვა “ გთხოვ ლევან გამიშვი“, მაგრამ ლევანის ეს არც გაუგონია. მარი აღარ უძალიანდებოდა, ლევანიც მოეშვა და ისე აღარ ეკვროდა მარის, ამით მარიმ ისარგენლა და ფეხებს შუა მუხლი ამოარტყა. ლევანი იმ წამსვე მოშორდა მას და ორად მოიკეცა, გინება და ღრიალი დაიწყო. მის ხმაზე მომსახურე გოონა შემეოვიდა მარიმ კი უკან გაისტუმრა.
- აბა ბატონო ლევან როგორ გრძნობთ თავს? გტკივა? მე მტკიოდა ხელები რომ მიჭერდი, და ყველაზე მნიშვნელოვანი გული მეტკინა, გული მატკინა შენმა ცხოველურმა საქციელმა. მარიმ სასტუმრო დატოვა, დაცვას მანქანის გასაღები გამოგლიჯა და წამოვიდა.




***
მეორე დღეს მარიმ ელენა და ნინა დაიბარა და ყველაფერი დაწვრილებით მოუყვა. ამ ამბის მოსმენის შემდებ ნინა ძალიან აღელვდა და ცრემლებიც კი მოადგა.
- ვაიმე, რამე რომ მოხდარიყო მერე რა უნდა გექნა?!
- კაი ნინა გეყო რა. მარი მომისმინე ახლა რაღაც უნდა ვქნათ, რაღაც გდაყვეტილებამდე უნდა მოვიდეთ, შენ რომ ის არ გაგეკეთებინა ახლა მის საწოლსი იქნებოდი ტირილით თვალებ დასიებული. მე მაგ ნაგავზე დიდი ვერაფერი გავიგე, უბრალოდ 3 წელია რაც საქართველოში ჩამოვიდა, ასე ამბობენ უბრალოდ ბიზნესმენიაო მაგრამ მე მაგის დიდად არ მჯერა. ვფიქრობ რაღაც უკანონო საქმეებში უნდა იყოს გარეული. იქ რომ რამე მომხდარიყო ყველა დაადასწურებდა რომ ეს შენი ნებით მოხდა, სასამართლოს ვერაფერს დაუმტკიცებ.
- არ ვიცი არ ვიცი
- ფრთხილად უნდა იყო, ეგ არ მოგეშვება სანამ იმას არ იიღებს რაც უნდა. მოდი ჩემთან გადმოდი საცხოვრებლად, ჩემი ძმაც ჩემთან ცხოვრობს და მაინც ის ქოფნა უფრო საიმედოა ვიდრე აქ მარტო.
-კარგი გადმოვალ.
- მე კი ვფიქრობ რომ შენთან მარის გადმოსვლა არაფერს უშველის ბევრს.
- გეყოს ნინა , ცუდზე ნუ ფიქრობ.


***
ლაშას მოსვენება ქონდ დაკარგული უკვე რამდენიმე კვირაა, ლელასგან საიდუმლოს გაგებას ელოდა მაგრამ ლელა არაფრის თქმას არ აპირებდა. იმის სემდეგ რაც ლაშამ გაიგო რომ ლევანი მარისთან შესახვედრად მიდიოდა თვითონ ლევანის სახლში წავიდა რომ ლელას დალაპარაკებოდა.
-ვა ლაშა, რა სურპრიზია, ჩვეულებრივ ლევანის გარეშე აქ არა მოდიხარ.
-მე შენთან მოვედი.
-ჩემთან?
-ლელა ჩინურად ვლაპარაკობ?
-ხო კაი კაი, რაღაც დღეს ვერ უნდა იყო ხასიათზე.
-მარტო დღს არა, რაც შენ ჩამოხვედი უფრო გამიფუჭდა ხასიათი. ლელა მიხვდა ლაშა რასაც გულისხმობდა და ცოტა მოიწყინა.
-არ გინდა ლაშა!
-არ გინდა ლაშა! არ გინდა ლაშა!სულ ამას გაიძახი რაც იმ დაწყევლილი ინგლისიდან ჩმოხვედი. ჯანდაბა, თქვი რა მოგივიდა? ლაშამ იღრიალა და ლელას მაისური აუწია. ლელამ თავი ვეღარ შეიკავა და ტირილი დაიწყო და მანაც ყვირილით უკასუხა.
- ძაან აგინტერესებს??? კარგი გეტყვი. ღამით ქუჩაში სამმა კაცმა გამაუპატიურა და მერე ვენები გადავიჭერი. ლაშა გაქვავდა, სათქმელს ვერ ამბობდა, ცრემლებმა თავისით იწყეს დენა თვალებიდან. ლაშა სულ გაწითლდა, ძრღვები დაებერა ყელზე, ვერაფერს აკეთებდა და გაქვავებული იდგა ერთი საათი. ლელაც მასთან ერთად ტიროდა და ფიქრობა. ფიქრებიდან ლაშას ხმამ გაოიყვანა.
-ლელა! მაპატიე!
-რა უნდა გაპატიო ლაშა შენ არაფერი დაგიშვებია ჩემთვის.
-ეხლა დაგშავე არ უნდა გამეხსენებინა მაგრამ ჩემს თავსაც ვერაფერს უხერხხებდი ძალიან მაინტერესებდა შენი ამბავი. ლაშა ლელას მიუახლოვდა და ჩაეხუტა.
-ლელა არ ვიცი რა გითხრა, საერთოდ არ ვიცი რა ვიფიქრო. შენმა ამბავმა შემძრა, გამანადგურა. კაცის მოკვლა არადროს მდომებია ახლა კი მზად ვარ სამივე წამებით მოვკლა. ლელას ძალაიან გაუკვირდა ლაშას ასეთი საქციელი ვერ გაეგო რა ხდებოდა.
-ლაშა, რატომ განიცდი ჩემს ამბავს ასე? დარწმუნებული ვარ ალექსანდრე და ვაშე ამ ამბავს ასე არ მიიღებდნენ. ლაშამ დიდხანს პასუხი არ გასცა, უნდოდა ეთქვა მაგრამ გამბედაიბა არ ყოფნიდა, ათასი ფიქრი უტრიალებდა თავში. დახლოვებით თხუთმეტი წუთის მერე ლელას მოშორდა, თავლებში ჩახედა უთხრა:
-ლელა! ათი წელია მიყვარხარ.ლელა თავიდან შოკში ჩავარდა, მერე ცოტა გაუხარდა. თავის ამბავიც გაახსენდა და ისევ მოიწყინა.
-როდის მიხვდი რომ ჩემს მიმართ გრძნობა გქონდა?
-ვალსი რომ მაცეკვე ძალით მაშინ. ორივეს გაეღიმა, ლელამ ისევ მოიწყინა.
-ლელა შენ არაფერს მეტყვი?
-არ ვიცი ლაშა, ჩემი ამბავი იცი, იცი რაც ჩემემთხვა. შენ ისე გიყურებ როგორც მეგობარს ახლა, მაგრამ უნდა ვაღიარო, თოთხმეტი წლის რომ ვიყავი ძალიან მომწონდი და ჩემს მეგობრებს უთხარი სკოლაში ლაშა ჩემი შეყვარებულია თქოო.
-ლელა მერ არ გაჩქარებ, ათი წელი გელოდე და ახლაც დაგელოდები. ვიცი შენთვის ძნელია იმ ამბის მერე კაცთან ურთიერთობა და საერთოდ კაცზე ფიქრი, მაგრამ იმედი მაქვს რომ დრო გავა და ჩემზე დაიწყებ ფიქრს.
-მეც მაგის იმედი მაქვს. ლელამ საპასუხოდ გაუღიმა , ლაშა კი მოეხვია. რადმენიმე წამის მერე ლელა მოშორდა ლევანს და თვალები ცრემლებით აევსო.
-ლელა რა დაგემართა?
-შენი და ლევანის საუბარი მოვისმინე სანამ ინგლისში წავიდოდი.
-რა საუბარი?
-რომ თქვი ჩემმა ცოლმა ჩემგან უნდა გაიგოს სექსის გემოო.
-ლელა, ლელა მომისმინე! შენ სექსი არ გქონია, ის რაც მოხდა სექსი არაა, შენზე ძალა იხმარეს, გაიგე! ჩემთვის შენ ისევ ისეთი უბიწო ხარ გორორიც თორმეტი წლის ასაკში იყავი როდესაც შემიყვარდი. ლელა მიყვარხარ თანაც ტკივილამდე.
-ლაშ შენ ვერ წარმოიდგენ როგორ მსიამოვნებს შენი სიტყვები, მამშვიდებს და ისევ ქალად მაგრძნობინებს თავს.
- ამაზე ჩეეცადე აღარ იფიქრო ხო. ისე შენ რომ ვიღაც შეგყვარებოდა და მასთან წოლილიყავი არ მიგიღებდი.
-დარწმუნებული ხარ? ლელაც ცოტა სითამამე და სიხალისე მოემატა ლაშას სიტყვების მერე.
-არ ვიცი ლელა, არ ვიცი. აზრზე არ ვარ რას გავაკეთებდი. ამ გადასახედიდან ვფიქრობ რომ მიგიღებდი, იმიტომ რომ არანორმალურად მიყვარხარ.
-მიხარია ამის მოსმენა, ვიცი სისულელა მაგრამ თავი ზღაპარში მგონია.
-ზღაპარი მერე იქნება შენ რომ შეგიყვარდები. მათი იდილია ტელეფონის ძარმა დაარღვია.
-გისმენ ლევან?
-.....................
-კარგი მოვდივარ.
-რაო ლევანიმ?
-ისეტი გაბრაზებული ხმა ქონდა ნამდვილად უნდა წავიდე.
-კაი წადი. ლაშა, არ უთხრა ლევანს ეს ამბავი რაც შემემთხვა და არც ის რომ გიყვარვარ. ჩვენი გრძნობები ორმხრივი რომ იქნება მერე უთხრათ.
-როგორც გინდა.




***
იმის შემდეგ რაც გაიგო რომ ნინამ მანქანა ასე ვთქვათ მოპარა, ლევანიმ დარეკა და ლაშა დაიბარა. ლაშსც მასთან გაჩნდა ნახევარ საათშ, ლევანიმ მას ყველაფეი მოუყვა, ლაშა გაოცდა არ ეგონა ძმაკაცი ამდენს თუ იკადრებდა.
-ლაშა აქ იმისთვის მომიყვანე რომ განუგეშო? დაგაწყნარო? მარი გავლანძღო იმის გამო რომ თავი დაიცვა? ლაშა საშინლად იყო გაბრაზებული, რომ გაიაზრა რა უნდა მომხდარიყო, ლელა გაახსენდა. გაახსენდა ყოველი მისი ცრემლი და მწუხარება. გაბრაზდა ძმაკაცზე, ისიც იგივეს გაკეთებას აპირებდა რაც ლელას გაუკეთეს.
-შენ რა მის მხარეზე ხარ?
-რა შუაში იმის დ ამის მხარე. არაკაცულად იქცევი, გასაგებია.
-აუ ჩემი ძმაკაცი რომ არ იყო მაგ სიტყვებისთვის მაგრად დაგჟეჟეავდი.
- დაჟეჟვა დასწრებაზეა. ლევან საერთოდ არ ფიქრობ რამხელა ტკივილს მიაყენებ ამ საქციელით მარის? ამ საქციელით მას ცოცხლად დამარხავ, ფიზიკურადაც და სულიერადაც გაანადგურებ.
- ნუ დაიწყე რა ფსიქოლოგობა.
- ლევან კარგად მომისმინე. თუ ასეთ საქციელს კიდევ გაიმეორებ და წარმატებასაც მიაღწევ, მე დამივიწყებ. დივიწყე რომ ვარსებობ, დაივიწყე რომ გყავს ბავშვობის ძმაკაცი სახელად ლაშა.
-ეე ბიჭო, ზედმეტი მოგდის უკვე.
-ზედმეტი შენ მოგდის და ვერ ხვდები ან არ გინდა რომ მიხვდე. ახლა წავედი შენთან ლაპარაკის სურვილი აღარ მაქვს. ისედაც რთული დღე მქონდა.
-დღეს ხომ სახლში იყავი მთელი დღე, რომელ რთულ დღზე მელაპარაკები?
-საქმეები მქონდა.
-რატომ არაფერს მეუბნეი, შენი ძმაკაცი აღარ ვარ?
-თუ ასე გააგრძლე დარწმუნებული იყავი აღარ იქნები.
- ნუ მემუქრები ბატონო ლაშა. შემომხედე ერთი, რა გჭირს სახეზე და თვალებზე, თითქოს ტიროდი, თუ მიკრო ინფაქტი გადაიტანე?
- შემეშვი რა ლევან. თუ მოდიხარ წამოდი თორემ მოგიწევს რესტორნის ეზოში ღამის გათენება.



****
მარი დილით საწოლში ნებივრობდა რადგან არ აპირებდა შაბათ დილას ადრე ადგომას. ის გადაბმულმა ზარმა გააღვიძა, ჯერ ტელეფონი ეგონა მერე აღმოჩნდა რომ კარზე ზარს ვიღაც რეკავდა. ამ დილით რათქმა უნდა არავის ელოდა ნინას და ელანას გარდა ამიტომ კარი პირდაპირ ღამის პერანგიანმა გააღო, რომელიც საკამოზე მოკლე, ამოღებული და გმჭვირვალე იყო.
-თქვენ ნორმალურები ხართ? სიტყვა მარის პირზე შეეყინა კართან მდგომი ლევანი რომ დაინახა. ლევამა ხარგად აათვალიერა და გვერდულად ჩაილაპარაკა -“ცუდი არაა“.
-აქ რა გინდა?
-მანქანა რომ არ დამიბრუნე გადაგვწყვიტე მე მოვსულიყავი წასაყვანად.
-შეგეძლო მძღოლი გამოგეგზავნა
-შენ არ დამიბრუნე და იძულებული გავხდი მე მოვსულიყავი
-ოჰ,
-არ შემომიპატიჟებ რამეზე?
-რამეში რას გულისხმობ? მარიმ ინტერესით და გაბრაზებით შეხედა, კარგად გაიგო რამეში ლევანმა რაც იგულისხმა თან მთელი ეს წუთები ხარბად ათვალიერებდა მის სხეულს.
-როგორ ფიქრობ რა ვიგულისხმე?
-კითხვაზე კითხვით ნუ მპასუხობ!
-ნუ ეხლა...ახალგაღვიძებულს ძალიან სექსუალურად გაქვს ტუჩები გამობუსხნული, და ........ლევანიმ მას დეკოლტეზე დახედა, რამდენიმე წამი ჩფიქრდა მაგრამ სანამ რამეს იტყოდა მარიმ დაასწრო.
-ზედმეტი მოგდის უკვე. მირჩევნია ტარაკანას კაკოცო ვიდრე შენ.
-ხოო? ტარაკანისთვის ადრეც გიკოცნია? ლევანმა ისეთი ინტერესით კითხა მარის გაეცინა.
-ხედავ არც ისე ცუდი ადამიანი ვყოფილვარ, იუმორის გრძნობაც მქონია. ყავას არ დამალევინებ? როგორც კი ავდექი აქ წამოვედი. მარის პასუხს არ დაელოდა ისე შეაჭრა სახლში.
ლევანი სავარძელში ჩამოჯდა და მაგიდაზე დადებული ფოტო ალბომის ასაღებად გაიწია მარი სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით მივარდა და ალბომს მეორე მხირდან დასწვდა. ისედაც ღრმა დეკოლტე სულ დაბლა დაექაჩა და ფაქტიურად მკერდი სულ შიშველი დარჩა. ლევანიმ ირონიულად გაუღიმა და უკან სავარძელზე გადაწვა. მარი სიბრაძისგან გაწითლდა და სასტუმრო ოთახიდან გავიდა.

ოთახში კარი ისე მიაჯახუნა კარი თითქმის ჩამოიღო. ამაზე ლევანის ხარხარმა კი სულ გააცოფა.
-“ თავხედი, უზრდელი, ხამი, იდიოტი........ეს აქედან არ წავა ჯობია ჩავიცვა და ისე გავიდე სანამ მთელ ჩემს სხეულზე თითოეული ხალი არ დაუთვლია.
-რატომ გამოიცვალე ის უფრო გიხდებოდა
-შენ ნაშების მოხდომებზე იზრუნე
-რაიყო უკვე ეჭვიანობ? ლევანიმ გამომწვევად გაუღიმა.
-კი როგორ არა. ყავაში რამდნეი შაქარი გინდა?
-რომ არ იკბინები რა საყვარელი ხარ
-ანუ უშაქრო
-ერთი კოვზი
-პასუხების თავის დროეზე გაცემას თუ ისწავლი დიდად მადლობელი დაგრჩები.
-მეც იგივეს თქმა შემიძლია ძვირფასო. ძვირფასო ლევანმა განსაკუთრებით გამოკვეთა.
-მე შენი ძვირფასი არა ვარ და კიდე ერთი სიტყვა და ყავას ვერ მიიღებ. ლევანმა ხელები მაღლა ასწია და გადაიხარხარა.
-გემრიელი ყავაა, კარგი ხელი გქონია.
-ყავის მანქანამ მოამზადა მე არა.
-სულ როგორ იკბინები.
-რას ვიზამთ. აი შენი მაქანის გასაღები და წადი.
- სახლიდან მაგდებ?
-როგორ გეკადრებათ უბრალოდ წასვლის დრო მოგივიდათ!
-როგორც სჩანს კამერის წინ პოზირება გიყვარს. კარგი სურათებია.
-ალბომს რატოემ ახლე ხელი? მარიმ გაბრაზებულმა შეუბღვირა.
-რომ არ გითქვია ხელი არ ახლოვო? თავქულმოგლეჯილი გავარდი აქედან.
- კაი, კაი. შენი წასვლის დროა. ლევანი წამოდგა გასაღები გამოართვა და სასტუმრო ოთახის კართან მარის წინ გადაუდგა. უცებ დაიხარა და ტუჩებში აკოცა. მარიმ ხელი მოუქნია დასარტყმელად მაგრამ ლევანმა ორივე ხელი დაუჭირა.
- ძვირფასო ტკბილეულის მოტანა დაგავიწყდა, ასე რომ მე თვითონ გადავწყვიტე მიმეღო.
- თავხედი ხარ , ვერ გიტან.
-აი შენი გული და თვალები კი სხვა რამეს ამბობს. ასი პროცენტით ვარ დარწმუნებული რომ მოგწონვარ. რესტორანში პირველივე დანახვისთანავე მოგეწონე. ჩემი სიახლოვით გულს გიფორიაქებს. ლევანმა ხელი გაუშვა და ახლა გულზე დაადო. ხედავ ეს ჩემი კოცნის გამოა ასე.
-დიდი წარმოდგენა ნუ გაქვს საკუთარ თავზე. პირველად ვნახე კაცი რომელსაც ასეთი დიდი წარმოდგენა აქვს საკუთარ თავზე. მეორედ აღარ გაბედო და არ მაკოცო. ლევანი დაიხარა და კიდევ აკოცა. ამჯერად ლევანმა მარის ხელის დაჭერა ვერ მოასწორ და მწარე სილაც მიიღო მისგან. ლევან სახე სიბრაზისგან გაუწითლდა.
- არაუშავს ძვირფასო, მომწონს წინააღმდეგობას რომ მიწევ.
-ავადმყოფი ხარ
-შენი ბრალია. ლევანი კარისჯენ წავიდა და გაიხურა. მარი საშინლად გაბრაზებული დარჩა საკუთარ თავთან. ისევ დაიწყო ლევანის და საკუთარი თავის ლანძღვა. ყველაზე მეტად იმაზე ეშლებოდა ნერვები რომ ეს თავხედი იზიდავდა. ლევანი მართალი იყო მოსწონდა ის, რაღაც დონეზე მისი ეს თავხედობაც მოსწონდა.

***
თითქმის ერთი თვე გაგვიდა ლევანი მარის კი საერთოდ არ შეხმიანებია. მარიმ რაღაც დონეზე კი მოიწყინა მაგრამ მაინც უხაროდა რომ არ აწუხებდა. სადღაც გონებაში მაინც ფიქრობდა რომ ლევანი არც ისე ცუდი ადამინი იყო და შეიძლება შეცვლილიყო. შეიძლება დაევიწყებინა ეს სიამაყე, ზედმეტი თავდაჯერებულობა და ერთგულება ესწავლა. ერთ დღესაც კი მარიმ უფროსისგან მოსაწვევი მიიღო, რომელშიც ეწერა რომ დახურულ წვეულებაზე იყო მიწვეული , როელსაც ლევანი აწყობდა.
-ბატონი ირაკლი კიდე ვინ არის ამ წვეულებაზე მიწვეული?
-ბევრი. აქედან მე შენ, და კიდევ 5 თანამშრომელი
-წასვლა აუცილებალია?
-ეს დახურული წვეულებაა, ბატონი ლეავნი ხშირად აწყობს ასეთ წვეულებებს და რა თქა უნდა ხალხს ქუჩიდან არ პატიჟებს.
-გასაგებია. მარიმ გოგოებს დაურეკა და შეხვედრა სთხოვა სამუშაოს მერე. სანამ კაფემდე მივიდოდა შუქნიშანთან ძვირადღირებული მანქანა შენიშან, თვალი იქიდ გაექცა და მანქანაში ლევანი დაინახა ვიღაც მკერდ მოღეღილ გოგოსთან. მარი საშინლად წამოენთო, ან და რა ეგონა ლევანი მისი ერთგული დარჩებოდა. მას ყოველთვის ახვევია თავს ლამაზი ქალები და როგორს ეს დიდი ჯენლტმენი უარს ვერ ეუბნება მათ. მარის არ წასვლა ქონდა გადაწყვეტილი მაგრამამ ახლა სიამაყემ არ მისცა ამ წვეულებაზე უარის თქმის უფლება. ლევანი უნდა გაემწარებინა, ისიც საკითხავია თუ გამწარდებოდა და თუ საერთოდ ადარდებდა მარი საერთოდ. გადაწყვიტა როგორც შეეძლო გამოპრანჭულიყო რომ ლევანი გაეგიჟებინა. “ -ამას არ შევარჩენ ამ თავხედს, ერთობა ქალებში“.
-მარი სად ხარ აქამდე?
-მოვდიოდი. მანქანაშე ლევანი და მისი მორიგი ნაშა დავინახე.
-რაო იეჭვიანე?
-ნინა სადაა მართლა?
-მოსწავლეს რაღაც დაუშვებია და ის სახლში წაიყვანა მშოლებთან ერთად სალაპარაკოდ.
-დედა ტერეზაა ეგ.
- აბა კითხვაზე გამეცი პასუხი იეჭვიანე?
-ოო, მორჩი რა. ბიჭი დახურულ წვეულებას აწყობს და მეც ვარ დაპატიჟებული.
- მერე?
-მერე არ ვაპირებდი წასვლას , ახლაკი ვაპირებ?
-წასვლა იმის შემდეგ დააპირე რაც მანქანაში ნაშოჭკასთან ერთად დაინახე?
-ელენა! გეყო. უბრალოდ მინდა რომ დავანახო უბრალო გოგო არ ვარ, ადვილად ხეწამოსაკრავი. ჩემზე ძალა უნდა ეხმარა მაგრამ მე არ შევეპუე, ხოდა ეხლა დამივიწყა თითქოს მორიგი კახპა ვყოფილიყავი. ჩემში მარტო სექსუალურ ქალს ხედავს, უნდივარ და დარწმუნებული ვარ ჟინს რომ დაიკმაყოფილებს აღარ ვენდომები. მინდა დავანახო რომ სულელი არ ვარ, მინდა იცოდეს რა დიდი შინაგანი სამყარო მაქვს, მინდა დავანახო რომ მიმზიდველი და სასურველი ვარ და როცა ამ ყველაფერს დაინახავს და ჩემთან მოუნდაება ყოფნა, მერე ხელს ვკრავ, ისე მინდა დავამცირო ჩემი მისადმი დამცირება მონაგონი იქნება. მინდა ჩემზე იდარდოს, იფიქროს გააცნობიეროს რა დაკარგა.
-მარი , ლევანი მასეთი კაცი არაა, დამიჯერე. ლევანისნაირი კაცებისგან გრძნობა და ძალაინ ამაღლებული გრძნობები შორსაა. ის არა თუ არ იგრძნობს არამედ ვერ იგრძნობს, ვერ! გაიგე. მას ქალი მარტო სექსისთვის ჭირდება, უბრალოდ მოთხოვნილება დაიკმაყოფილოს. საქმეებს თვითონ აგვარებს, საჭმელს რესტორანში ჭამს, სახლს მოსამსახურე ულაგებს, სარეცხს მანქანა რეცხს და ქალი მარტო სექსისითვის ჭირდება. მასეთებმა სიყვარული არ იცის რა არის.
- ხომ შეიძლება შეიცვალოს.
-არა არ მგონია. შეიძლება შეიცვალოს მაგრამ ასე 50 წელს რომ მიაღწევს, ისიც შეიძლება. ეგ ისეტი კაცი არაა შენ რომ გჭირდება. ვიცი ამბობ დავანახებ რა კარგი ვარ და როცა მე მოვუნდები მივატოვებო მაგრამ შენ ამას არ იზამ. ერთ მის დაძახებაზი მის მკლავებსი აღმოჩნდები. ვიცი კარგად იშეცნობ, ერთად გავიზარდეთ. ყველაფრის მიუხედავად შენ მასთან გინდა, გიზიდავს როგორც კაცი, მისი ეს სიუხეშე და თავხედობა ისევე მოგწონს როგორც მას შენი. მაგრამ შენგან განსხვავებით მას გაუვლის, შენ კი დაიტანჯები. ეგ თუ შნეი გახდა როდისმე აუცილებლად მიგატოვებს როდესაც ახალ ვიღაცას იპოვის, მერე ის დააინტერესებს.
- ვიცი ვიცი, მაგაზეც მიფიქრია მაგრამ რაღაც არ მასვენებს.
-რაღაც კი არა სიამაყე და ადრენალი.
-ოო, კაი წვეულებისთვის კაბა უნდა ვიყიდო,მოდი რა ეხლავე გავიაროთ. ისეთი კაბა მინდა რომ დამინახავს გაგიჟდეს.
- მის გასაგიძებლად კაბა არ გჭირდება.
-უზრდელო
-შენ დაგჭირდება სულ რაღაც ერთი გასაგიჟარი სადა თეთრეული.
-რა გარყვნილი ხარ.

***
დღეს რაღაც განსაკუთრებულად ღელავდა მარი. ღელავდა იმაზე თუ როგორ შეხვდებოდა ლევანიმ იქნებოდა თუ არა მასთან მისი რომელიმე გოგო?! იმაზე თუ მოახდენდ ამასზე დიდ იშთაბეჭდილებას? და ამ სადარდებლის გარდა ღელავდა რაღაცაზე, თვითონაც არ იცოდა რაზე.
-ელენა მოდი აქ
- გოგო რა გაკივლებს? ვოუ! რა მაგრად გამოიყურები?
-მართლა
-არა ტყუილად. ეს კაბა მაგარია, ისეტი სექსუალური ხარ დაჯე მე მომინდი.
-ნუ დებილობ რა
- იქ მყოფი მამაკაცების ოთხმოცდა ათ პროცენტს შენზე თვალები გადმოსცვივდება.
-მეც ეგ მინდა.
- მოკლედ საღად იაზროვნე. სანამ რამეს იტყვი დაფიქრდი და შარში არ გაეხვიო რა.
- არის უფროსო
-კაი წადი, დაგაგვიანდება.



***
დარბაზი სავსე იყო უკვე როგორც სჩანს ძალიან დავაგვიანე. არაუშავს ალბათ თვალებით მეძებს ის ვაჟბატონი ყველგან. აი ისიც, რა თქმა უნდა ქალების გარემოცვაში, ეს ცანცარა გოგოებიც როგორები შეჰყურებენ თითქოს საიცრება ნახეს. მეც შემამჩნია,რატომე მიყურებს ასე დაჯინებით და გაკვირვებული? ნუთუ მასზე ასეთი შთაბეჭდილება მოვახდინე? არარსებობს?! მოკლედ ეხლა მაიმუნობას უნდა მოვრჩე და თავი მისგან ძალაინ შორს დავიჭირო.
-შენც მოსულხარ მარი. როგორ მოგწონს აქაურობა?
-ახლა მოვედი ბატონო ირაკლი.
-აუცილებლად მოგეწონება. რამეს არ დალევ?
-მოგვიანებით. ახლა ხომ არ ვეტყვი მარტო რომ ვარ არ ვსვამ, მეშინია ბევრი არ მომივიდეს ვინმეს საწოლში არ მოვყო თავი თქო. თითქმის ორი საათი ისე გავიდა ლევანი არ დამლაპარაკებია, ამას გამაბრაზა, გამაგრაზა კი არა ტირილამდე მიმიყვანა. რამდნეი უაზრო ხალხია, და რამდენი სისულელეზე ლაპარაკობენ. ეს ოფიციანტი რას მიღიმის, უი წერილი უნდა გადმომცეს. ვნახოთ რა წერია: “მარი, საქმეზე უნდა ვილაპარაკოთ მესამე სართულზე ამოდი, ირაკლი“. ეს ვინ ყოფილა წვეულების დროს რა საქმე გამოუჩნდა ასეთი მნიშვნელოვანი ორშაბათამდე რომ ვერ მოიცალა.

-არის აქ ვიინმე? მარიმ დიდი საძინებლი გადაკვეთა და აივანზე გაგვიდა. ლამაზი ხედით ტკბებოდა კარის საკეტის ხმა რომ გაგონა, როგორც სჩანს ვიღაცამ კარი გადაკეტა. მარი შემოტრიალდა და ინტერესით და შიშით მიაჩერდა.
-ლევან?
-ხო მე ვარ. მარის გაუღიმა და მუსიკა ჩართო. ვიცეკვოთ!
-ტანგოს ცეკვა ნამდვილად არ ვიცი?
-არაუშავს მე ამყევი.
-ის წერილი შენ დაწერე?
-როგორც ხვდები კი. შენთან განმარტოვება მინდოდა. ლევანი დაიხარა და ტუჩის კუთხესი აკოცა.
-ლევან სასმლის სუნად ყარხარ.
-რამდენიმე ჭიქა დავლიე, წვეულებაა დაგავიწყდა?! ახლა ლვანმა მარის ყელზე აკოცა და წელზე დადებული ხელი ქვემოთ ჩაასრიალა.
-ლევან გეყოს მივდივარ, მომეცი გასაღები?
-ნწ. იცი რა ლამაზი, მიმზიდველი და სასურველი ხარ?! არა სეშ როგორ გეცოდინება, კაცის თვალით დანახული ქალი სულ სხვაა. მინდიხარ მარი!
- ლევან გთხოვ გამიშვი
-არა. ლევანი მაინც არ ჩერდებოდა, მას ვერაფერი გააჩერებდა ამ წუთას ისე იყო ვნებბეის მორევში ჩაძირული. მარი კი მისგან თავის დახსნაც ცდილობდა მაგრამ არაფერი გასოსდიოდა. თხოვნა მუდარამ რომ არ გაჭრა მარი მუქარაზე გადავიდა მაგრამ ლევანი ვერც მუქარამ შეაშინა, ის მაინც თავის გეგმის განხორციელებას შეუდგა.

დილით მარი მზის სხივებმა გააღვიძა, ვერ გაანალიზა სად იყო რამდენიმე წამით მერე რომ აღიდგინა მეხსიერებაში რაც მოხდა ტირილი დაიწყო. წამოდგომა ცადა მაგრამ ვერ წამოდგა მას ლევანის ხელი ქონდა მოხვეული წელზე, ისე ჩაბღაუჭებოდა მის წელს თოთქოს ვინმე ართმევსო. ამასთან ერთად მთელი სხეული სტკიოდა. მისგან თავის განთავისუფლებას აპირებდა ამ დროს მასაც გამოეღვიძა.
-სად მიიპარები?
-მეზიზღები
- მე მსიამოვნებს შენი შემს საწოლში დანახვა.
-ნაგავი ხარ. მარი წამოსადგომად მოემზადა მაგრამ ლევანიმ ხელი დაუჭირა.
-ვერსად ვერ წახვალ
-გასაღები მომეცი
-არა
-წასვლა მინდა, ხომ მიიღე რაც გინდოდა გამიშვი. მარის უკვე აღარ შეეძლო ამდენი ემოციებისგან და ნერვიულობისგან ძლივს ეჭირა თავი. ლევანს ხელი გამოგლიჯა და კაბის ჩაცმა დაიწყო.
- სიმართლე გითხრა არ მეგგონა ქალწული თუ იქნებოდი 25 წლის გოგო. ასაკიც უკვე დიდი გაქვს, თან ევროპაშიც იცხოვრე. მაგრამ გამისწორდა შენი ქალწულობა, პირველი ვიყავი. პირველობის შერგრძნება ყოველთვის სასიამოვნოა.
- ავადმყოფი არაკაცი ხარ.
-წუხელ ვერ დაგიმტკიცე ჩემე კაცობა?
-შენ ქალის გა*მვა კაცობა გგონია?! უბადრუკო არსებავ. გირჩევ გაიგო სიტყვა კაცის მნიშვნელობა.
-ოოო უკვე ზედმეტი მოგდის.
-ზედმეტი კიდე მე მომდის?! ვერ ხედავ რა დღეში ჩამაგდე. მარიმ უკვე ცრემლების შეკავება ვერ შეძლო, რამდნეიმე წამში კი იატაკზე დაეშვა. გონს ალკოჰოლის სუნმა მოიყვანა, საწოლში იწვა და თავზე ლევანი ედგა. მარიმ ხელი გაკრა და თავსი ნივთების შეგროვება დაიწყო.
-გასაღები მომეცი ახლავე?ლევანმა უსიტყვოდ გაუწოდა. - იცოდე ტავი გამარჯვებული ნუ გგონია, მე შენი არ გამხდარვარ. ქალი თუ გინდა რომ შენი გახდეს მისი გული უნდა გეკუთვნოდეს. იცოდე ამას განანებ, არ შეგარჩენ. ციხეში აუცილებლად მოგახვედრებ.
- მაგის მართლა გჯერა? თუ ასეა ცდები, ამის გულისთვის მე ციხეში არ ჩავჯდები.
-მაგასაც ვნახავთ.

***
-ქალბატონო თქვენი საქმე დაიხურა, არ არსებობდა საკმარისი მტკიცებულებები რომ ბატონი ლევანი დაგვეკავებინა.
-რას ქვია არ არსებობდა? ყველაფერი წესრიგში იყო. სად არის ირაკლი?
-ეხლა თათბირზე ვერ შეხვალთ. მარიმ მას ყურადღება არ მიაქცია და კაბინეტში შეაჭრა. იქ კი ლევანი და ირაკლი დახვდა, ახლა გასაგებია რატომ დახურეს მისი საქმე.
-ირალკი ამ ნაგავს აქ რა უნდა?
-მარი სიტყვები შარჩიე ბატნ ლევანს რომ ელაპარალები.
-თქვენი დაცვაღა აკლდა.
-როგორ ბედავ?
-კიდე მე როგორ ვბედავ? შემი საქმე რატომ დახურეთ?
-ახლავე მოგახსენებთ. კამერებამა დაადასტურა რომ წერილის გადმოცემის მერე თქვები ფეხით შეხვედით მის ოთახში. წერილი კი რომელიც თქვენ გადმოგეცათ საქმეში დევს და ის თვითონ ბატონმა ლევანიმ დაწერა.
-კი მაგრამ წერილში ხომ ეწერა რომ თქვენ მოარებდით საქმეზე?
-არა ძვირფასო მე არაფერი წერილი არ დამიწერია. ის წერილი აქ მაქვს და გამომართი წაიკითხე შენ თვითონ. “ ყველაფერი მოვამზადე გეგმის თანახმად, შენი საყვარელი ღვინოც აიტანეს, გელი. არ მალოდინო. ლევანი.“
-არა ეს წერილი მე არ მიმიღია, ეხლა შეთითხნეთ!
-საქმეში ეს წერილია, თანაც ბატონი ლევანი გავლენიანი და პატივსაცემი კაცია , ასეთი ტყუილების არავის ჯერა. მას თავზე ათასი ქალი ახვევია, გაუპატიურება რა საჭიროა.
-ზუსტადაც, მას ის ქალი მოუნდა რომელიც კუჭში არ დასდევდა. ლევანი მათ საუბარს ირონიული ღიმილით უსმენდა და კმაყოფილი იდგა.
-იცოდე განანებ, ამისთვის გაზღვევინებ. იდენი კაცობაც არ გეყო რომ დანაშაული გეღიარებინა.კიდებ ერთხელ დაამტკიცე რომ არაკაცი ხარ.
-მარი საკმარისია, სამსახურიდან გათავისუფლებული ხარ თავხედობისთვის უფროსისადმი.
- მარი, პატარა ჯიუტო გოგო. იცი ვინ აგიყვანა სამსახურში? ......მე..... მარი გაოცებული უყურებდა ლევანს. -როგორ? იმ საღამოს რესორანსი ღვინო რომ გადამასხი შენი ნომერი გავარკვიე და ირაკლის დავარეკინე. ასე უფრო გამიადვილდებოდა შენთან სიახლოვე.
-ეს როგორ გააკეთე?! ყველაფერი დაგეგმილი გქონდა?!
-კაცს რამე მოუნდეს და რას არ გააკეთებს?!




*********************************************************************************************






***
საქართველო ისევ ისეთია, აქაურობა 6 წლის წინ დავტოვე , იმის მერე აქ მეორედ ვარ. ინგლისიდან რომ ჩამოვდიოდი ვინ მოიფიქრებდა რომ რამდენიმე თვეში საქართველოდან გაქცევა მომიწევდა. შორს არ წავსულვარ, აქვე მეზობელ ქვეყანაში ვიყავი ეს ექვსი წელი. ახლა სამუშაო უნდა მოვნახო, გამოცდილება თურქეთში შევიძინე დარწმუნებული ვარ კარგად წამადგება.
მარი მანქანით მიუყვებოდა გზას და თან წარსულზე ფიქრობდა. ყველა მომენტს იხსენებდა რაც ლევანთან გადახდა თავს, რა საბედისწერო დაბრუნება იყო ინგლისიდან. შუქნიშანთან გაჩრდა და კიდევ ერთხელ ფიქრებს მიეცა.


***
-გილოცავთ სამუშაო შეგიძლიათ ხვალვე დაიწყოთ
-დიდი მადლობა, არ ვიცი მადლობა როგორ გადაგიხადოთ
-სამადლობელი არაფერიa, პროფესიონალი ყველას სჭირდება.
-კიდევ ერთხელ მადლობას გიხდით. მარიმ შენობა დატოვა და ელენას დაურეკა.
-ამიყვაენს
-ასეც ვიცოდი. მოდი ავღნიშნოთ სადმე ბარში ან რესტორანში
-არა, ჯობია ჩემთან სახლში ავღნიშნოთ.
-კარგი, ერთ საათში მანდ გავნჩნდები.


****
-მითხარი ახლა უფროსი სიმპატიურია?
-მორჩი რა ელე
-უბრალოდ ვიკითხე. ანუ ხვალიდან იწყებ და მერე სულ დამეკარგები.
-ნუ გეშინია არ დაგეკარგები. ნინა სადაა, დღეს ხომ უნდა გამოევლო.
- ვერ მოვა, შენ სამი ბავშვის მოვლა ხუმრობა გგონია.
-სუპერ ცელქი ბავშვები ყავს. ნინა ხუთი წლის წინ გათხოვდა, თავისზე ხუთი წლით პატარა ბიჭს გაჰყვა ცოლად და ახლა სამი ბიჭი ყავს. მარის და ელენას ნინას ქმარი არ მოსწონთ მაგრამ მეგობრის გულისთვის რამოდეიმე საათით იტანნე ხანდახან.
-ლევანის და შემხვდა, ორსულადაა.
-ხოო? ნეტა ვის გაჰყვა?
-ლევანის ძმაკაც ლაშას
-მართლა?
-ხო , ხო მართლა. მარი რაღაც უნდა გითხრა. ექვსი წლის წინ ვერ გითხარი არ მინდოდა გენერვიულა, მერე დრო გავიდა, ახლა რახან დაბრუნდი მგონი უნდა იცოდე.
-რა მოხდა? სერიოზულია რამეა?
-შეიძლება
-ნუ თქვი რა.
-შენ რომ წახვედი სამსახურთან ლევანი დამხვდა, დალაპარაკება უნდოდა. უფრო სწორად მკითხა მარი სადააო? მე შენობაში შევედი და დაცვას ვთხოვე არ შემოეშვათ. მერე კიდევ მოვიდა, დაცვამ გაიგო ვინც იყო და შემოუშვეს. მოკლედ შენი ადგილსამყოფელით აინტერესებდა. ძალიან შეწუხებული იყო. ვიცი ნაგავია და შეიძლება მომაჩვენა მაგრამ რატომღაც მგონია რომ ძალიან ღელავდა შენზე. თან სახე მთლად შეშლილი ქონდა, არ ვიცი რა გაიგო და რა ანერვიულებდა ასე.
-არ მაინტერესებს
-მე უბრალოდ გითხარი.

***
იმის შემდეგ რაც მარი წავიდა, უფრო სწორად გიჟივით გავარდა იმის მერე რაც ლევანიმ ჩაიდინა, ლევანიმ ძილი გააგრძელა. ძილი მას ტელეფონის ზარმა დაურღვია. ლელამ აცნობა ლევანს რომ სასწრაფოდ უნდოდა მასთან ლაპარაკი. ლელამ ლაშასაც დაურეკა და ორივე დაიბარა.
-ვა ლაშა შენ რა გინდა აქ?
-შენმა დამ დამიბარა
-ოო, მგონი ცუდადაა ჩევნი საქმე!
-შენ რა გახარებული ხარ ლევან , რამე მოხდა?
-ოო, ძაან მაგარი რაღაც მოხდა.
-მითხარი აბა!
-ყოჩაღ ბიჭებო ორივე რა პუნქტუალურები ხართ. კარში ლელა გამოეგება და საუბარი გააწყვეტინა.
-ბოდიში დაიკო, ცოტა დაგვაგვიანდა.
-სასტუმროდან აქ მოსვლას სამი საათი ჭირდებოდა.
-ნუ ასეთი ღამის მერე ცოთა გამიჭირდა ადგომა. ლელას ალმურმა დაუარა, ისეთი გაბრაზებული სახე ქონდა ლაშამ სიცილე ვერ შეიკავა.
-მე მარტო მეძინა შენი ძმისგან განსხვავებით. ლელას სახეზე ეტყობოდა რომ დამშვიდდა, ლევანმა ორივეს ეჭვის თვალით გადახდა.
- მოიცა მოიცა, ლელას რატომ უხსნი ?
-მე.........ლაშს ენა დაება. ვერ გადაეწყვიტა ეთქვა თუ არა, ლელას შეჰპირდა რომ ეტყოდნენ მაშინ როდესაც ორივე გადაწყვეტდა ამას.
-ბიჭებო აქ სალაპარაკოდ მოგიწვიეთ, შემოდით. მოკლედ ეს ადრეც უნდა მეთქვა მაგრამ გამბედაობა არ მეყო.
-ხო ადრე უნდა გვეთქვა. ლაშამ ნერვიულად დაიწყო აქეთ იქით სიარული.
-ლაშა გაჩუმდი და მალაპარაკე. ლაშამ ხელები ასწია იმის ნიშნად რომ გაჩუმდებოდა.
-ლევან, ლეშამ უკვე იცის ჩემი ამბავი, სულა არა მაგრამ უმეტესი. მე თავიდან დავიწყებ მოყოლას, არცერთმა არ გამაჩეროთ. ამ ამბის მოყოლა განსაკუთრებით ძმისთვის მიჭირს.
შაბათა პირველი სემესტრის დამთავრების აღსანიშნავად ფართი მოვაწყვეთ ჯგუფელებმა. ბარსი გვინობამდე ყოფნა არ მსიამოვნებდა მაგრამ რაღამ ჩემი მეგორები დარჩნენ მეც დარჩენა გადავწყვიტე. ღამის ოთხი საათი იყო და ძალიან დავიღალე, გადავწყვიტე ტამოსვლა, საფირფარეშოში შევედი მოსაწესრიგებლად, იქ ცოდა დიდი დრო დავყავი, ვიფიქრე მაინც არსად მეჩქარება თქო ახალი მაკიაჟის გაკეთება გადავწყვიტე. რომ გამოვედი უმეტესი წასულიო, ორი გოგო იყო დარჩენილი მაგარამ ისინიც ისეთი მთვრალები იყვნენ შეყვარებულებმა ძლიც ჩატენეს ტაქსში. მე დავრჩი მარტო. იქიდან შორს არ ვცხოვრობდი და ფეხით გადავწყვიტე გავლა, ქუჩაში არავინ იყო და ვიფიქრე ცუდიც არაფერი შემემთხვევა თქო. სახლამდე პატარა გუჩა უნდა გამევლო, ეს სახლის უკანა ეზოები იყო. იქ.....ორი კაცი დამხვდა, გაქცევა ვერ მოვახერხე.....................................................დილით გამვლელმა მიპოვა და საავადმყოოში წამიყვანა. ორი ვკირის მერე გავიგე რომ ორსულად ვიყავი. ამ ამბავმა შოკში ჩამაგდო, არ ვიცოდი რა მექნა. გიჟივით ერთიდაიგივეს ვიმეორებდი რომ იმ დამპლებისგან ბავშვი მეყოლებოდა. სამზარეულოს დანით ჯერ მ უცელი დავისერე მერე კი მუცელში ჩავირტყი. “ლელამ ტირილს უმატა, მის ლოყებზე ნიაღვარად მოედინებოდა ცრემლები“. რათქმა უნდა მუცელი მომეშალა. მერე რომ გამომწერეს ვენები გადავიჭერი. ორივეჯერ ჯეინმა გადამარჩინა, ერთად ვცხოვრობდით.
ეხლა ნორმლაურად ვარ, ს არ ვაპირებ, მინდა ნორმალური ცხოვრება მქონდეს, მინდა ღამით იმ კოშმარებმა არ შემაწუხოს, მინდა იმის გვერდით ვიყო ვისაც უყვარვარარ და ჩემზე მზე და მთვარე ამოსდის. ლელამ ლაშას გადახედა და გაუღიმა.
ლევანი სახეზე სულ აწითლებული იყო,სიბრაზისგან თუ დანაშაულის გრძნობისგან უკვე ვეღარ სუნთქავდა. თვალწინ გაურბინა იმ წითებმა მარიზე ძალა რომ იხმარა. აქამდე თავის საქციელზე არც კი უფიქრია, ერთი წამითაც კი არ გაუვლია გულში რომ ცუდად მოიქცა, პირიქით თავს ამაღლებულად გრზნობდა იმის გამო რაც ჩაიდინა. ახლა, ახლა თავის მართლა არაკაცად გრძნოს, უკანასკნელად. ახლა გააცნობიერა რამდენი ტკივილი მიაყენა მარის, ახლა გაიგო რას იგრძნობდა მარი. გაბრაზებულმა მის წინ მდგობ შუშის მაგიდას დაარტყა ხელი და ნასხვრევებად აქცია. თვალზე ცრემლი მოადგა, ვეღარ გაეგო ვინ უფრო შესცოდებოდა მარი თუ ლელა. თავსი აზრმა გაურბინა რომ მარი ს შეეცდებოდა. ლელას ჩაეხუტა, ლაპარაკის თავი საერთოდ არ ქონდა.
ლაშაც ცუდ დღეში იყო, მიუხედავად იმისა რომ ეს ამბავი პირველად არ მოუსმენია, ასე დაწვრილებიტ რომ მოისმინა მაინც გაბრაზდა და შეეცოდა ლელა. სამივე ასე ჩუმად იჯდა ნახევარი საათი, სამივე რაღაცაზე ფიქრობდა. პირველი ლევანო მოეგო გონს.
-რაო ვის ამოსდის ჩემზე მზე და მთვარეო? ლევანიმ ლელას გაუღიმა.
-მე
-შენ?-
-ხო მე.
-შენ!
-ხო მე.
-ეგ როგორ ?
-აი ასე.
-ლაშა რაღაც ვერ გავიგე.
-ყველაფერი ძალიან კარგად გაიგე.
-როდის?
-10 წლის უკან.
-ათი?-
ხო ათი.
-შენ რა თორმეტი წლის ბავშვი შეგიყვარდა? ლაშა უკვე იძაბებოდა, ლევანსი რეაქცია სრულად გაურკვეველი იყო. ლევანი კი ხარხარისგან თავს ძლივს იკავებდა, ეს ერთადერთი კარგი ამბავი იყო რაც ამ დღეებში მოხდა.
-ხო თორმეტის.
-ანუ იმის თქმა გინდა რომ პედოფილი ძმაკაცი მყავდა?!
-ლევან ჩემს ნერვებზე ნუ თამაშობ!
-კაი ხო, მოდი გადაგეხვიო “სიძე ბატონო“.
-დავაი რა.
-დღეს ერთადერთი კარგი ამბავი გავიგე, ძალიან მიხარია დაიკო. ახლა უნდა წავიდე საქმე მაქვს, ძალიან მნიშვნელოვანი.ლევნი დას გადაეხვია და მარის მოსაძებნად წავიდა.


***
პირდაპირ სახლში მიაკითხა მაგრამ რა თქმა უნდა კარი არავინ გაუღო, მერეც აკითხავდა მაგრამ მეძობელმა უთხრა რომ სახლს ყიდიან. მერე ელენას მისამართის გაგებას შეუდგა, გაიგო სად მუშაობდა და მიაკითხა.
-ალბათ იცი ვინც ვარ.
-მაქვს პატივეი!
-ირონიის გარეშე თუ შეიძლება
-არანაირი უფლება არ გაქვს რამე მომთხოვო
-მარი სადაა?
-რაში გაინტერესებს?
-სადაა?
-არ თქვა ეხლა დანაშაულის გრძნობამ შეგაწუხა და პატიების სათხოვნელად უნდა მიხვიდე.
-ეგ შენი საქმე არაა.
-არც მარის ადგისლამყოფელია შენი საქმე
-ცეცხლს ეთამაშები!
-მემუქრები? რაო რას მიზამ, ჩემზეც ძალას იხმარ?
-ზედმეტი მოგდის უკვე.
-ზედმეტი შენ მოგივიდა!
-შენი გასარჩევი და განსასჯელი არაა ჩემი საქციელი. ესეიგი მარი ჯერჯერობით კარგადაა. ლევანს ლელას შრამებიანი მუცელი და ხელები თვალწინ დაუდგა.
-რას ქვია ჯერჯერობით კარგადაა? ელენა წამოენთო.
-უბრალოდ მაინტერესებდა კარგად იყო თუ არა.
-იცოდე მარის რომ კიდევ გაეკარო...
-რა მიზამ? შენ მე მემუქრები? ლევანიმ გაიცინა და ოთახი დატოვა.

ოთხი თვე ლევანი მარის გაშმაგებული ეძებდა, ელენას და ნინას კაცის კი მიუჩინა რომ მათთვის ეთვალთვალა, თავის კაცს მათი ელექტრონული ფოსტის ყველა წერილი დააბჭდინა მაგრამ იქ მარიზე არაფერი ეწერე. მათი ტელეფონებიც ისმინებოდა მაგრამ მარიზე კრინტს არავინ ძრავდა.



***
ერთ დილასაც როდესაც ლევანი ეგრეთ წოდებულ სამუშაოზე მიდიოდა, მარი დაინახა ფეხით მოსიარულე, შავი პალტო ეცვა და აშკარად ეტყობოდა რომ ორსულად იყო. რამდენიმე წამით ლევანს თვალს დაუბნელდა, ვეღარ აზროვნებდა, მერეგონს მოეგო და დაუძახა, მარიმ მოიხედა და გაიქცა. ლევანიც რაღათქმა უნდა გაეკიდა.
მარიმ იქვე მაღაზიებს შეაფარა თავი და დაიმალა. მაგიდის ქვეშ ერთ საათიანი მალვის შემდეგ მაღაზიაში სხვა პალტო იყიდა , თავზე შარფფი შემოიხვია და ისე გამოვიდა.
ლევანის ინტერესი კლავდა, მაგრამ მარიზე მაინც ვერაფერს იგებდა. ახლა ცოტა დამშვიდდა და დარწმუნდა რომ მარი თავს არაფერს აუტეხავდა. ახლა ყველაზე მეტად ბავშვის შესახებ ინფორმაციის გაგება აინტერესებდა. ერთწლიანი ძებნის მერე გადაწყვიტა აღარ მოეძებნა. ფიქრობდა თუ მეტს მოძებნიდა მარი უფრო დაიმალებოდა , გადაწყვიტა დალოდებოდა დროს როცა მარი თვითონ გამოჩნდებოდა.


***
მარი დილით ადრე, ახალსამსახურში არ უნდოდა პირველ დღესვე დაგვიანება, ისედაც სამსახურში არასდროს იგვინებდა. სამსახურში შენობაში ფეხი რომ შედგა პირველი სამსახური გაახსენდა, რომელშიც ლევანის გამო აიყვანეს. ახლა კი თვითონ მიაღწია ყველაფერს, სამსახურში თავის პროფესიონალის გამო აიყვანეს. კარსი მას მდივანი შემოეგება და გადასცა რომ უფროსი, დათო ელოდებოდა. მარიმ კარზე ფრთხილად დააკაკუნა, გული საშინლად უცემდა, აინტერესებდა ყველაფერი სამუშაოზე და ახალ პარტნიორზე. თურეთსი მისი პარტნიორი ორმოცდაათ წლამდე სამი შვილის მამა იყო, რომელიც მარის შვილივით ექცეოდა.
-შიძლება ბატონო დათო
-მოდი მარი, მოდი, გელოდებოდით. ეს ალეხსანდრე მეტრეველია , შენი პარტნიორი. ალექსანდრე მაღალი, ოცდათხუტმედ წლამდე, მუქი ჩავი განიერი თავლის გუგა და გარშემო ფერადი გარსი კი ბალოტნი მწვანე. მარის მის თვალებზე გააჟჟოლა, თითქოს მისი თვალები რაღაც ღრმა სრუტე ყოფილიყოს და ადამიან ძალით ითრევდეს, რაღაცნაირად მისტიური.
-დავით მეღადავები? ეს ვინაა ახლახან დაამთავრა მამიკოს ფულებით და ახლა გართობა მოუნდა? შენ თქვი გამოცდილიაო? მე სათამაშოდ კი არ ვარ აქ! ალექსანდრე გაბრაზდა და ხმას აუწია. მარის გაუკვირდა ის თუ როგორ ელაპარაკებოდა ასექსანდრე უფროსს.
-დაწყნარდი და დამამთავრებინე.
-ბიძია ღადაობ? ეს ბარბი 24 წლისას არ იქნება? მოდელის სახე უფრო აქვს ვიდრე დეტექტივის.
-მადლობა, ალექსანდრე კომპლიმენტისთვის. შენისთანა უჟმურს კომპლიმეტების თქმა თუ შეეძლო არ ვიცოდი.-
-გრძელი ენაც ქონია. ირონიულად გაუღიმა სივრცეს.
-ამ გრძელ ენიანს სახელი აქვს. მარი სიბრაზისგან ლამის იფეთქებდა. პირველად, ასე ახალ გაცნობილს ასე არავინ მოქცევია.
-ორივე დაწყნადით. ალექსანდრე , მარი ოცდა თერთმეტი წლისაა და თითქმის შვიდ წლიანი გამოცდილება აქვს. ბევრი დიდი საქმე გაუხსნია, შეგიძლია მისი დოსიე ნახო. მარი ეს ალექსანრეა, როგორც წეღან გითხარი, და ამ მუშაობს თვრამეტი წლიდან. ცოტა უხეში და იმპულსურია მაგრამ ხომ გაგიგია ოჯახის წევრებს არ ირჩევენ. დათომ მარის გაუღიმა მერე კი ალექსანდრეს გახედა, რომელსაც სახე დაღმეჭოდა.
-მადლობა ბიძია.
-არაფრის. ახლა წადით, მარის საქმის ვითარება აუხსენი. ახლა კი მარი ალექსანდრე კაბინეტში წაგიყვანს.
-ვის კაბინეტსი ბიძია?
-შენსაში, ორივე ერთ კაბინეტში იმუშავებთ. საქმისთვის ასეა საჭირო. პარტნიორები ერთად უნდა მუშობდნენ.
-კი მაგრამ, დიტოს კაბინეტი ხომ თავისუფალია?
-იქ პატარა სამძარეულოს მოწყობას ვაპირებ, დავიღალე ყავაძე პირველ სართულზე სიარულით. თანაც კვლევებმა აჩვენა რომ პარტნიორები ერთად უფრო კარგად მუშაობენ, აზრთა გაცვლა გამოცვლე და საერთოდ კომუნიკაცია უფრო ადვილია. მარის ახლა უფრო შეესინდა ალექსანრესი რადგან მისი თვალები დან ყველაფერთან ერთად ცეცხლის ალი მოჩანდა. ალექსანდრემ კაბინეტი დატოვა და ჩქარი ნაბიჯით წავიდა საკუთარი კაბინეტისკენ. დატომ კი ხელით ანიშნა გაყევიო. მარიმ საკუტარი ნივთები აკრიფა და გამოვიდა, ჰოლში კი ალექსანდრე არ მოჩანდა.
-“ეს თავხედი იდიოტი, თავი ვინ გონია“. გოგონა ალექსანდრე მეტრეველის კაბინეტი რომელია?
-სულ ბოლოში მარცხნივ, კარზე არის წარწერა. მარი მისი კაბინეტისკენ გაეშურა და დააკაკუნა. იქიდან ხმა არავინ გასცა, მეორეჯერაცდააკაკუნა და კიდევ არაფერი. გადაწყვიტა კარი შეეღო, ალექსანდრე თავის მაგიდასთან იჯდა და საბუთებს ჩაჰკირკიტებდა.
-პასუხს გაცემა ისწავლო ამხელა კაცმა ჯობია ისწავლო.
-ეგ იქნება შენი მაგიდა, შეგიზლია ამოალაგო, ვარდისფერი სტეპლერი, პასტა, ამავე ფერის ბლოკნოტი.........
-რატომ ვარდისფერი შენი საყვარელი ფერია?
-მე შენი მეგონა. ალექსანდრემ ირონიულად გაუღიმა.
-საქმეს ეგაა რომ გეგონა. მარის თვაის ნივთების ამოლაგება დაიწყო, ამ ხნის განმავლობაში ერთხელაც არ გაუხედია ალექსანდრესკენ. რომ მორჩა ახედა და ალექსანდრემ იმ წამსვე გაატრიალა თავი, მარის მის გაბშვურ საქციელზე გაეღიმა.
-საქმის საბუთები მაჩვენე, რა საქმეა კონკრეტულად?
-არ მგონია დაგაინტერესოს.
-მაჩვენე. მარის ძალიან მკაცრად გამოუვიდა, ალექსანდრე კაკვირვებული მიაჩერდა.- რა იყო დიდხანს გელოდო?
-გამომართვი. მარიმ გადაიკითხა და ალექსანდრეს მიუბრუნდა.
-საქმის შესახებ რა ვიცით?
-ანუ გაინტერესებს რა ვიცი.ვისი ალექსანდრემ მკაფიოდ წარმოთქვა.
-ხო მაინტერესებს!
-ერთრთი კოლექციონერის სახლიდან რამდნეიმე ტილო მოიპარეს ერთი თვის უკან, ამას მოჰყვა კიდევ სხვა ტილოების გაქრობა სხვადასხვა კოლქციონერებიდან. სულ ოთხია ასეთი, ხელწერა ყველგან ერთიდაიგივეა. საქმე წინ არ მიდიოდა და ამ განყოფილებას გადმოსცეს. ჯერჯერობით არაფერი გვაქვს ხელჩასაჭიდი. სახლში მყოფები და ახლობლები დღეს უნდა დავკითხო. ასევე იქ მომუშავე პერსონალიც.
-დავკითხოთ გინდოდა გეთქვა.
-შეიძლება.
-მთელი დღე ხალხის ძებნაში ვიქნები, მერე მოვალთ და მასალებს გადავხედავთ. იქნებ რამე ვიპოვოთ.
-კარგია. სამუშაოს როდის მოვრჩებით?
-ბოტოქსის გასაკეთებლად მიგეჩქარება?
-მე სადღაც ამიანც მჩქარება, შენ კიდევ ცარიელ კედლებს უნდა დაუბრუნდე. მარიმ ნიშნის მოგებით გადახედა.
-რამ გაფიქრებინა რომ მარტო ცხორობ?
-შენ
-მე? რა საინტერესოა
-არ მგონია შენი ცხოვრება საინტერესო იყოს.
-ცდები, ლამაზო. ძალიან საინტერესო ცხოვრება მაქვს. ალექსანდრე შეყობნდა და ლაპარაკი გააგრძელა- ისი რა ვერ გავიგე, ბიძაჩემმა სამუშაოდ რის გულისთვის აგიყვანა?
მარიმ ხმა ვერ ამოიღო, გულმა სწრაფად დაუწყო ცემა, გაანალიზა რამხელა შეურაცყოფას აყენებდა ალექსანდრე. ალექსანდრეს ისეთი სილა გაართყა ეგონა ხელი მაჯიდან ამოუვარდა. არც ალექსანდრემ დააკლო და მარიმ პირსი სისხლის გემო იგრძნო.-
-არ გაბედო და ხელი მეორედ არ გამარტყა. დაუღრიალა ალექსანდრემ.
-შენ როგორ ბედავ შეურაცხოფის მოყენებას? მარი წამოენთო, ისე გაბრაზდა ხელები უკანკალებდა.
-ეგ იმის უფლებას არ გაძლევს რომ ხელი გამართყა.
-ხელის გარტყმაც არაა საკმარისი იმ სეურაცყოფისთვის რაც მომაყენე. მარიმ ახლა მარცხენა ხელი გაართყა ალექსანდრეს. მას ორივე ხელი დაუჭირა, მერე უკან ერთი ხელით გაუკავა და მეორე ხელით კი ნიკაპი ააწევინა.
- არ გაბედო და ხელი მეორედ არ გამარტყა. დაუღრიალა ალექსანდრემ.
- შენ როგორ ბედავ შეურაცხოფის მოყენებას? მარი წამოენთო, ისე გაბრაზდა ხელები უკანკალებდა.
- ეგ იმის უფლებას არ გაძლევს რომ ხელი გამარტყა.
- ხელის გარტყმაც არაა საკმარისი იმ სეურაცყოფისთვის რაც მომაყენე. მარიმ ახლა მარცხენა ხელი გაარტყა ალექსანდრეს. მას ორივე ხელი დაუჭირა, მერე უკან ერთი ხელით გაუკავა და მეორე ხელით კი ნიკაპი ააწევინა.
-გაგაფრთხილე უკვე, პირველი და უკანასკნელი იყოს შენი ასეთი საქციელი. მეორედ არ გაებდო ხელის გარტყმა. ბიძაჩემზე ის არ მიფიქრია რის გამოც შენ გაბრაზდი, ისეთი კაცია არაა რომ ეგ იკადროს. კარი ამ დროს დავითმა შემოაღო, ალექსანდრეს და მარის დანახვაზე თვალები შუბლზე აუვიდა.
-რა ხდება აქ?
-არაფერი. ვსაუბრობდით.
-უცნაური საბრის მანერაა. საბუთები მე თვითონ შემოგიტანეთ. ყველა მომსახურე პერსონალის მონაცემებია. ასევე ისტორია თითოეული ნახატის. იმუშავეთ! მარი და ალექსანდრე ნახევარი საათი ცუმად იჯდნენ და მოწოდებულ მასალას ეცნობოდნენ.
-ვფიქრობ მათ სახლის განმგებელები უნდა დავკითხოთ. ოთხ სახლს მარტო ორი ასეთი ყავს და ორივე პიროვენებას ერთიდაიგივე გვარი აქვს.
-ყოჩაღ, არ მეგონა ასეთ ცოტა დროში ამდენს თუ მიაღწევდი მარი!
-ცინიზმს მოეშვი და საქმეს მიხედე. იმ პერსონალს დაუძახე ვინც ეს ინფორმაცია მოაგროვა.
-კარს ხომ ხედავ? ადექი და მდივას დერეფნის ბოლოში გადაეცი ლეა მოვიდეს.
- გვარი არ აქვს ლეას?
-აქ ერთი ლეაა. მარი უხმოდ ადგა და კაბინეტი დატოვა. რამდნეიმე წუთში კი ლეასთან ერთად დაბრუნდა.
- ლეა ეს ახალი თანამშრომელია , ჩემთან ერთად მუშაობს. შენ რომ ინფორმაცია მოაგროვე რატომ არაა ინფორმაცია ვახტანგ და ზურამ ბექაურებზე?
- ვიფიქრე რომ დაგაინტერესებდათ და საბუთების გადმოცემის მერე გავარკვიე. ეს ორი ადამიანი ბიძაშვილები არიან, უკვე რვა წელია ამ სახლებში მუშობენ და მეპატრონეების მარჯვენა ხელია ორივე.
- საინტერესოა.
-კიდევ ერთი. ერრთი ნახატი, მეთხუთმეტე საუკუნითაა დათარიღებული, რუსეთიდან მოიპარა ქართველმა ქურდამ, თავისივე ხელით. მისი სახელია ლევან ბარათაშვილი. მარი ყურებს არ უჯერებდა, კიდევ ლევანი მის ცხოვრებაში. გონს სწრაფად მეგო და ლეას ჰკითხა.
- როდის მოიპარა?
- 1927 წელს.
-რა? შეუძლებელია.
- რა არის შეუძლებელი ვერაფერი გავიგე. ცოტა იაზროვნე, დაცინა ალექსანდრემ.
-ახლა სადაა ლევან ბარათაშვილი? სწრაფად იკითხა მარიმ.
- სასაფლაოზე უკვე წლებია, არ მგონია სამდე წასულიყო. 1960 წელს მოკლეს.
-შვილები თუ ყავდა?
-კი ორი შვილი. ერთი მკვდარია, მამასთან ერთად დაცხრილეს მანქანაში, მეორე პატარა იყო, ოთარ ბარათაშვილი. რომელიც ასევე გარდაცვლილია და ყავს ორი შვილი, ლევან და ლელა ბარათაშვილიები. ლევანს პაპის სახელი ქვია.
-ნახატს რა ბედი ეწია?
- რუსულმა პოლიციამ აიძულა ნახატი დაებრუნებინა და იქაური პატრონითვის გადაეცა. პატრონმა კი ვინმე თამაზ გიორგაძეს მიყიდა, ახლა ის ნახატი მის შვილიშვილებს ქონდათ და მათი სახლიდან მოიპარეს.
- რა ურთიერტობა ქონდა შვილთან დიდ ლევან ბარათაშვილს?
- უიმცროსი შვილი ძალიან უყვარდა.
-როგორ ფიქრობ ეტყოდა შვილს თანხატის შესახებ?
-რას უმიზნებ მარი? ალექსანდრემ ინტერესით კითხა.
- თუ შვილს ნახატის შესახებ უთხრა, ოთარმა კი თავის შვილს უთხრა საყვარეი მამის ახირება.
-ფიქრობ რომ შვილიშვილმა შეუკვეთა ნახატის მოპარვა?
-შესაძლებელია. მოდი ბიძაშვილები დავკითხოთ, სახლის გამგებლები.
-კარგი აზრია. ლეა მოსასმენი მოწყობილობა მოამზადებინე . იმედი მაქვს ერთერთ ძმას მაინც ჩაუცურებთ ჯიბეში.
-მე არ მგონია გამომივიდეს, გაასა/ცივრა მარიმ.
-ნუ დარდობ, მე მოვახერხებ.
***
-ვფიქრობ ეს ძმები რაღაცას მალავენ?
-მართალი ხარ, დაუდასტურა ალექსანდრემ. განყოფილებაში მივიდეთ და ჩანაწერი მოვისმინოთ.
-ხო.
-ისე ჩვენში დარჩეს და კარგად ვერ შეგაფასე. აღიარებასავიტ წარმოთქვა ალექსანდრემ.
-მართლა?
-ხო მართლა, იმაზე ჩკვიანი ხარ ვიდრე მოგონე.
-ოჰ, ეს რას ვისმენ შენგან.
- აი განყოფილებაც, მოდი ხნახოთ რა ილაპარაკეს.
“-რაც შეიზლებს სწრაფად უნდა შევხვდეთ მყიდველს, ხვალვე.
-კარგი დაურეკავ ახლავე. “-ნახატებს ხვალ გადმოგცემთ, მისამართს მოგწერთ. ან ხვალ ან არასდროს!“
- რაო რა გითხრეს?
-შეგხვდებიან. ისიც მოყავთ ვისაც ნახატები უნდა ერთი ნახატი უნდა შეამოწმოს თვითონ , განსახუთრებით ანიტერესებს ის ნახატი.
-სად შევხვდეთ?
-ძველ წყალსაცავში.
-კარგი აზრია. “

ყველაფერი გასაგებია, მიმართა ალეწსანდრემ იმ მყოფთ. სპეცოპერაციას ხვალ ჩავატარებთ. ხვალ ორ თევზს დავიჭერთ ერთად. არ ვიცით რამდნეი იქნებიან, აქედან ოც კაცამდე წავიყვანთ. ხვალამდე კოლეგებო.
მაგარია, აღფრთოვანებულმა წარმოთქვა ლეამ, ხვალ შოუს დროა.
შენ არსად არ მოდიხარ. გაბრაზებულმა წარმოთქვა ალექსანრემ.
კი მაგრმა...
არა თქო. ალექსანრემ ქურთუკი აიღო და კარისკენ წავიდა. მარის არც დამშვიდობებია. რამდნეიმე წუთში კი მარიმ ფანჯრიდან დაინახა როგორ გავიდა ალექსანდრე და ლეა ხელი ხელ გადახვეულები. მარის ათასი ფიქრი მოერია, ნუთუ ალექსანდრეს ასეთი ახალგაზრდა საყვარელი ყავს. ლეა შესახედაობით ძალიან ახალგაძრდაა, ასე ოცდა ორი /ოცდასამი სმის თუ იქნება.
კარი გემოვნება ქონია ბატომ ალექსანდრეს. ჩაილაპარაკა მარიმ.


***
დილით მთელი რაძმით მარი და ალექსანდრე დანიშნულების ადგილისკენ გაემართნენ. სამწუხაროდ დაცვამ ისინი სენიშნა და სროლა დაიწყო. ჩენობაშიპირველი მარი შევიდა, ხმაური საიდნაც მოდიოდა იქ მიაშურა. მის წინ მამაკაცი მირბოდა.
-არ გაინძრე პოლიცია! მამაკაცი შმეოტრიალდა და გაშტერდა, მასთან ერთად მარიშ მიაშტერდა.
- მარი, მარი! აქ საიდან?ისევ პოლიციელობის თამაში მოგინდა?
-ცდები შენ ეს თუ თამასი გგონია, ცუდადაა შენი საქმე.
-კაი რა ნუ მაცინებ.
- როგორც იქნა სიმართლის აღდგენის დრო მოვიდა. გახსოვს როგორ დამამცირე. მერე პროკუროსი მოსიყიდე, ჩემი საქმიდან მასალები გააქვრე. ის ფოტოები სად გაქვს რომლებიც ირაკლის გააქრობინე? აი ის ფოტოები ჩემი სილურჯებიი რომ იყო ასახული. ან ის წერილი?
- ეხლა არაა მაგის დრო მარი?
-ცდები ლევან ეხლაა მაგის დრო. იცი ამ მომენტზე რამდენჯერ მიოცნება. და აი ამიხდა. მარიმ იარაღი გადატენა.
-შენ ამას არ გააკეთებ!
-შენ რატომ გააკეთე? რატომ იხმარე ჩემზე ძალა? მაშინ შენ ჩემზე ძლიერი ყავი ფიზიკურად, ახლა მე ვარ შენზე ძლიეირ იარაღით. მარიმ სხვაგან სროლა ვერ გაბედა სადაც პირველად დაუმიძნა. ახლა კი ტყვია ფეხში ესროლა. გონს კი ალექსანდრეს ყვირილმა მოიყვანა.
- მარი დააგდე იარაღი! დაუყვირა ალექსანდრემ და ლევანს ბორკილები დაადო. გასასვლელში კი მარის ყურშეი ჩასჩურჩულა “ოფისში ამიხსნი რა დაგემართა“.


***
მარი მეორე დილას ოფისში გაცეცხლებული შევარდა ალექსანდრეს კაბინეტში.
-რა ჯანდაბა ხდება ამიხსენი? რატომ გსცეს ლევან ბარათაშვილის გაშვების უფლება?
- არასაკმარისი სამხილების გამო, პლიუს გირაო გადაიხადეს. იქამდეა გარეთ სანამ რამეს გავარკვევთ.
-სამხილები გვაქვს, ფაქტზე დავიჭირეთ.
-ძმებმა განაცხადეს რომ ლევან მარათაშვილს არ უნდა შეხვედროდენ, ელედებოდნენ ადმაიანს რომელმაც ბარათაშვისაც დაურეკა და ბიძაშვილებსაც შესახვედრად თვითონ კი არ მივიდა.
- ანუ იმ ვიღაცამ ბარათაშვილის ისორია იცის და ამის გამოყენებით მისი გაბმა უნდა?!
- მგონი ასეა.
- იმედია ეს საქმე გამოვა.
- რატომ ესროლე ლევანს?
-გაქცევას აპირებდა.
-მარი ნუ მასულელებ, ჩემი თვალით დავინა რომ არსად გაქცევას არ აპირებდა, და შენგან სამ მეტრში მდგობს ესროლე.იქამდე კი ილაპარაკეთ. ბარატაშვილი ეხლა არ გაგიცნია პირველად ხო? იცნობდი ადრეც?
-არაა შენი საქმე.
-უნდა მითხრა! მკაცრად გამოუვიდა ლევანს.
- სხვის საქმეში ცხვირს ნუ ყოფ ბატონო ალექსანდრე.
-თუ დავითს ვეტყვი მომხდარის შესახებ სამსახურიდან გაგიშვებს, წოდებასაც ჩამოგართმევს.
-მაგრამ შენ თქმას არ აპირებ. ეშმაკურად ახედა მარიმ.
-ჯერჯერობით. იმახე ტონით უთხრა ალექსანდრემ. საუბარი მათ ლეამ გააწყვეტინა, რომელსაც გაუკვირდა მარის და ალექსანდრეს ასე ახლოს დგომა ერთმანეთთან.
-რამე გინდოდა ლეა? ალექსანდრე მოეგო გონს სწრაფად.
-კი. ლევან ბარათაშვილს მარისთან ლაპარაკი სურს.
-სურს?
-ხო სურს. ასე თქვა“ მარისთან მსურს ლაპარაკიო“ გასაგებია.
- გავალ. მარი კარისკენ წავიდა და ლეას ინტერესით აღსავსე თვალები არ გამოპარვია. გარე თვალისთვის ისე ჩანდა თითქოს ლეა ალექსანდრეზე ეჭვიანობდეს, ეს არც მარის გამოპარვია.


***
-რა გინდა? მარიმ კაბინეტის კარი შეღო, სხამზე მოწყვეტით დაეშვა და იარაღი აათამაშა ხელში.
-ჯობია იარაღი შეინახო.
-გეშინია?
-შენთვისვე ვამბობ. შემიძლია შენს უფროს უთხრა რომ ახლოდან მესროლე და გაქცევას არ ვაპირებდი. თან შენმა კოლეგამაც დაინახა რაც გააკეთე.
-მაშინებ?
-არა, ვცდილობ გამოსავალი ვიპოვო.მომისმინე ძალიან ვნანობ იმას რაც ჩავიდინე, მართლა ვნანობ და ამის გამო ღამეები ნორმალურად არ მძინავს.
- ოჰ, უძილობას შეუწუხებია ბატონი
-მარი არ მეხუმრება. მარტლა ვნანობ, შენ ვერც წარმოიდგენ მე როგორ ვნანობ. ახლა ყველაზე მთავარი. ხითი წლის წინ ქუჩაში რომ დაგინეახე ორსულად იყავი, დაახლოებით 7 თვისორსული იქნებოდი. იმ დღს ჩემგან გაიქეცი და ვერ გიპოვე. მითხარი სად არის ჩემი შვილი! გთხოვ მითხარი.
-შენი შვილი ხო? რომელი შვილი? აა გამხსენდა ძალადობის დროს ჩასახული. ლევანის მარის დამცინავ საუბარზე სიბრაზე მოერია.
- სადაა ბავშვი?
-რახან არ იშლი გეტყვი. შენ რომ სეგხვდი იმის მერე თურქეთში წავედი. ბევრი წასასვლელი არ მქონდა , სენგან უნდა დავმალულიყავიდა და ორსული ბევრს ვერფერს ვახერხებდი. მოკლედ ერთ სოფელში ვცხოვრობდი სანამ ბავშვი დაიბადებოდა. იქ იმავე სახლში ვიმშობიარე და ბავშვი იმავე ექთანს გავატანე ვინცმამშობიარა. მეტი არაფერი ვიცი მის შესახებ. მარიმ უდარდელად დაასრულა და ფეხზე ადგა.
-ეს როგორ გააკეთე? დაუღრიალა ლევანმა და მაგიდას მუშტი დაართყა. მერე მარის მივარდა, ყელში წაუჭირა და კედელს ააკრა. ამ ხმაურზე ალექსანდრე შემოვიდა და ლევანი მარის მოაშორა.
-მითხარი სოფლის სახელი? მარი მას იმ სოფლის სახელი უთხრა სადაც სულ რაღაც ორი დღით იყო, მეგობრის ბებიასთან.

***
ალექსანდრე მეთელი ერთი საათი სერიოზული სახით იჯდა თავის მაგიდასთან და საბუთებს გულმოდგინედ ათვალეიერებდა.
-ლეა რამდენჯერ გაგაფრთხილე ჩემს კაბინეტში რომ შემოდიხარ დააკაკუნე თქო?
-ბოდიში ბატონო ალექსანდრე, ეს როგორ დამემართა. გინდათ გავალ და ახლიდან შემოვალ?
-შენ თავი არ მაქვს.
-რატომ მარიმ გაგაბრაზა? ლეა ალექსანდრეს მაგიდაზე დაჯდა და ინტერესით მიაჩერდა.
- რატომ უნდა გავებრაზებინე, რა საერთო მაქვს მაგასთან.
-ოო, გაუბრაზებიხარ თანაც ძალიან.
-ლეა მორჩი. რაღაც მინდა დაგავალო და ისე მოიძიე ინფორმაცია არავინ გაიგოს.
-გისმენ.
-მარიზე შეაგროვე ინფორმაცია. ყველაფერი მაინტერესებს, ყველა წვრილმანი და რამე თუ მოხდა მარის და ლევან ბარათაშვილს შორის.
-რატომ გაინტერესებს? გაგაბა ?
-მორჩი. გადი და იმუშავე. ამდ როს კარი მარი შემოაღო და ინტერესით მიაჩრდა მაგიდაზე შმომჯდარ ლეას. თავის მაგიდას მიაშურა და ალექსანდრეს ირონიულად გაუღიმა.
-კარგით მე გავალ. თქვენ იმუშავეთ. ლეამ სიცილით დატოვა მათი კაბინეტი.
-ახალი საქმე გვაქვს. ალექსანდრე პოირდაპირ საქმეზე გადავიდა და მარის ირონიულად მომღიმარ სახეს სრული იგნორი გაუკეთა.
-რაზეა?
- ერთერთი ბანკის მენეჯერზე რომელიც კლიენტებს ნახევრად შესყიდულ სახლებს ართმევს.
-ეგ როგორ?
-როგორ და კლიენტი თუ ვერ გადაიხდის არანაირ შეღავათ ან დახმარება სარ უწევს. მერე ეუბნება რომ ბანკი სახლს უყიდის, ისინიც ხელს აწერენს საბუთებს და მენეჯერ იხდის დარჩენილ თანხას და სახლს საკუთარ სახელზე აფორმებს.
-ანუ სახლში მთლიანი ფასის ოც ოსდა ათ პროცენტს იხდის.
-ასეა.
-ჩევენ კი ეს უნდა დავამტკიცოთ.
-ძალიან ძნლეი იქნება. სრული სერიოზულობით თქვა ალქსანდრემ.
- მე მაქვს იდეა. მარიმ ხმამაღლა წამოიძახა რამდნეიმე წამი ფიქრის შემდეგ.
-აბა გისმენ ჭკუის კოლოფო.
-ჭკუის კოლოფს ნუ მეძახი.
-მიდი თქვი, დიდხანს გელოდო.
-იცი რას გეტყვი, პატივისცემას მოვითხოვ და ასე აგდებულად ნუ მელაპარაკები.
-პატივისცემას მოხვეჭა უნდა. ნიშნის მოგებით განუცხადა ალექსანდრემ.
-ხო? და უპატივცებულობა რით დავიმსახურე? მარი სიბრაზისგან წამოენთო და ფეხზე წამოდგა.
- დაგავიწყდა გუსინდელი ამბავი? შეუბღვირა ალექსანდრემ.
-შენ ის თუ დაგავიწყდა რისთვის მოგხვდა სილა? არ ეპუებოდა მარი. კარი ამ დროს ლეამ შემოაო და ჯერ ერთს შეხედა მერე მეორეს.
-რა გჭირთ? თქვენი ხმა გარეთ ისმის.
-საქმეზე ვსაუბრობთ ლეა. არაფერია ლეა გადი. აბა ალექსანდრე ცივილური დამიანივით მოიქეცი საქმეა გასაკეთებელი.
-არ ვიცოდი. რა გეგმა გაქვს? ალექსანდრემ სხვათა შორის იკითხა და ფანჯარაში გაიხედა.
- კლიენტების სია მოვიეძიოთ. ერთრთს დავუკავ/სირეთ რომელსაც კრედიტის დაფარვა უჭირს. მოსასმენი აპარატურა დავამონტაჟოთ და ვნახოთ რას შესთავაზებს. დარწმუნებული ვარ მალე გამოვიჭრთ.
- მომწონს კარგია. ჩაილაპარაკა ალექსანდრემ.
-მაშინ ლეას ვეტყვი ინფორმაცია მოიძიოს.
-არა ლეას არსცალია სხვა სამეს იძიებს. ლეას პარტნიორს გიგის უთხარი . ისე ეღტი კაცი არ ეყოფა ამას, გიგის დაავალე ვინმე დაიხმაროს.



***
-სად ხარ აქამდე მარი? მარიმ სახლში როგორც კი შევიდა ელენას ხმა მოესმა.
-შენ ნორმალური ხარ როგორ შემაშინე.
-გასაღები მქონდა დაშემოვედი, გარეთ ხომ არ ვიდგებოდი?!
- ძალიან დავიღალე. მთელი დღეა საბუთებსი მაქვს თავი. ეს ალექსანდრე კი ცხოვრებას უფრო მირთულებს.
-კი მაგრამ რა უნდა?
-მეც არ ვიცი. მამცირებს დამცინის.ვერ ვხვდები რა უნდა.
-ცოლი ყავს?
-არა, ბეჭედი არ უკეთია.
-ორიენტაციის პრობლემა ხომ არ აქვს?
-არა, საიდან მოიტანე?
- როგორ შეიძლება შენნაირი ლამაზმა ქალმა არ მიიზიდოს?!
-ყველას ვერ მოვეწონები.
-ან იქნებ მოსწონხარ და ასე მაგიტომ იქცევა.
-რაღაც ვეჭვობ. თუ მოვწონვარ ს...... მარი უცებ გაჩერდა. არ უნდა ელენასთვის ეთქვა სილის ამბავი.
-რა ს?
-უბრალოდ ს...ულელურად არ მოიქცეოდა თქო.მარიმ სწრაფად გამონახა შესაფერისი სიტყვა.
-რამდენი წლისააა?
-საიდან უნდა ვიცოდე.
-სამი დღა იქ ხარ და არ იცი? მე გავარკვევ. ნიკა თუ გახსოვს რომ გითხარი პაემანზე ვიყავი თქო ერთხელ დაეხლა მელოდება. მოკლედ მთაავარ განყოფილებშია და ვეტყვი ინფრომაია მოიძიოს. ათი წუთი მაცალე და ყველაფერს გაგირკვევ.
-კაი მე შხაპს მივიღებ და გამოვალ. მარი მთლი ამ დროეის განმავლობაში ალექსანდრეზე ფიქრობდა, ვერაფრით გაგეო ასე რატომ იცცეოდა. ფიქრებში ლეაც ამოუტივტივდა. “ლამაზი ბავშვია“ გაიფიქრა და თვაის ნათქვამზე გაეღიმა, ნეტა რა აკავსირებს ალექსანდრესთან. სააბაზანოდან გამოსულს ელანა ჩაით ხელში დახვდა მოწყენილი.
-რა მოგივიდა ელენიკო?
-დაურეკე და ქალმა აიღო. ვიღაც ყავს.
-ერთხელ დაგპატიჟა პაემანზე და უკვე ერთგულებას მოითხოვ?
-შენ მაინც ნუ მიშლეი რა ნერვებს მარი.
-კაი ხო. ანუ ალექსანდრეზე არაფერი გვაქვს. ხო მართლა მუშები იშოოვე ოთახების მსოამზადებლად, დრო მიდის.
-ხო ვიშოვე ხვალიდან დაიწყებენ ორივე ოთახის გარემონტებას. იმედია ჩემს გემოვნებას ენდობი. ეშმაკურად გაუღიმა ელენამ.
- კი როგორ არა უნაკლო გემოვნება გაქვს.


***
დილით მარი ტელეფონის ზარმა გააღვიძა, უცხო ნომრიდან რეკავდნენ.
-რა უბედურებაა დილის შვიდ საათზე დარეკვა. მარი ყოველ დილას რვის ნახევარზე დგებოდა და ის ნახევარი საათიც დიდი რამ იყო მისთვის. “გისმენთ“
- დეტექტივი მარი გეგესიძე ბრძანდებით?
-დიახ.
-მე ნელი ბექაური ვარ. დღს დამირეკეს ბანკიდან, სულ რაღაც ორი წუთის წინ და მისვლა მთხოვეს ცხრა საათისთვის.
- ძალიან კარგი. არსად წახვიდეთ, სხრის ნახევრისთვის მოგაკითხავთ და ერთად წავალთ. მარი წამოდგა, ალექსანდრესთან დარეკვა გადაწყვიდა მაგრამ გაახსენდა რომ ნომერი არ ქონდა. გინებასი ამოუტივტივდა მიახლოვებით სად ცხოვრობდა ალექსანდრე და წასვლაგადაწყვიტა. ბევრი ძებნა არ დაწირვებია, ერთ ბავსვს კითხა და პირდაპირ მიასწავლა სახლი. კარზე ზარი დარეკა და დაელოდა, კარი სწრაფადვე გაეღო, მარის გაკვირვებას საზღვარი არ ქონდა. მის წინ ლეა იდგა, მოკლე პიჟამა შორტში და მაიკასი გაოწყობილი ყავით ხელში. ლეას თვალიერებასი და მასზე ფიქრებში გართულს არ გახსენებია ის რისთვის მივიდა.
-მარი დილა მშვიდობის. მოხდა რამე? ლეა ინტერესით მიაჩერდა.
-ამმ....კი.. ალექსანდრე სახლშია?
-კი სახლშია, ჯერ სზინავს, გავაღვიძებ ახლავე. შემოდი დაჯექი. ლეა მისაღებიდან გავიდა და მარი ფიქრებს მიეცა. უცებ სიცილი დაიწყო.
- რაზე გეცინება? ინტერესით კითხა უკან დაბრულებულმა ლეამ
-რაღაც გამახსენდა.
-არ გინდა გამიზიარო?
-არა.
-კარგი. იცი მომწონხარ მარი. ყავას დალევ?
-დამიჯერე ასე მალე ვერ ადგება და მოემზადება წუხანდელის მერე. მარი ინტერესით მიაჩრდა ლეას.
-კაი მაშინ, მინდა ყავა უშაქრო.
-ძალიან კარგი. მოდი სამზარეულოსი შევიდეთ. ლეამ ყავა მოადუღა და მარი წინ ჩამოჯდა.
-თურქეთიდან როგორც ვიცი ახლაღა ჩამოხვედი?
-კი ასეა.
-იქ რატომ წახვედი? მარის არ ესიამოვნა ეს კითხვა, რათქმა უნდა გაახსენდ ის ტკივილი რაც ლევანიმ მას წასვლამდე მიაყენა.
-საჭიროებამ მოითხოვა.
-გასაებია , ლაპარაკი არ გინდა.
- შენ რამდნეი წლის ხარ ლეა?
-მე 22. ჯერ დამწყები ვარ და დიდ საქმეს არავინ მანდობს. სხვადასხვა საქმეებში ვეხმარები გამომძიებლებს. ყოველთვის მინდოდა დეტექტივი ვყოფილიყავი, ცუდი ბიჭები დამეჭირა, კარატე მცოდნოდა, მაგრამ მამაჩემ ეს რომ გაიგო თავი გაიგიჟა, არ მეოწონა ჩემი გეგმები. ასე რომ პატარაობიდან ვიოლინპზე, პიონინოზე და უცხო ენებზე დავყავდი. სასაცილოა ხო?
-ლეა ვინა მოსული?ალექსანდრემ გამოსძახა ოთახიდან.
-შენი თაამშრომელი თქო, ხომ გითხარი.
- სახლშიც არ მასვენებენ, პირდაპირ საძინებელში მივარდებიან. მუზღუნით გამოსძახა ლეას.
-აი ხომ გითხარი მალე არ გამოვა თქო. გაიცინა ლეამ. აი მოდის, ნაბიჯების ხმა. სამზარეულოს კართან ქვედა საცვლის ამარა ალექსანდრე იდგა და მარის მიშტერებოდა. მარიც ანალოგიურ მდგომარეობაში იყო. მარი აათვალ ჩაათვალიერა და გაიფიქრა “ცუდი არაა“.
-გოგო შენ ნორმლაური ხარ რატომ არ მითხარი ეს თუ იყო მოსული.
-მე სახელი მაქვს, გაკაპასდა მარი.
- კაი რა მა გეყო, მიდი ჩაიცვი, სასწრაფო საქმეა თორემ აქ შენ სანახავად ნამდვილად არ მოვიდოდა ასეთი ლამაზი დეტექტივი. ალექსანდრემ ნაწყენი სახე მიიღო მარის ჯერ გაუკვირდა მერე კი გაეღიმა ლეას კომენტარზე.
-კო კაირგი, გადავიცვამ და მოვალ. იქამდე მითხარი რასთან დაკავსირებით მოხვედი.
-ნელი ბექაურმა დამირეკა, ბანკიდან დაურეკავთ და ცხრა საათზე იქ უნდა იყოს.
- მოვალ მალე. ალექსანდრემ ზურგი შეაქცია და გავიდა. მარი ერთხანს გაკვირვებული უყურებდა ლეას.
-ანუ ალექსანდრე მამაშენია? ინტერესნარევი ღიმილით კითხა მარიმ.
-ხო. მოიცადე, შენ რა იფიქრე რომ........ლეა გაჩუმდა და სიცილი დაიწყო. მარისაც გაეღიმა.
-ბოდიში
-არაფერი გაქვს საბოდიშო. მამაჩემი სიმპატიურია და ჩემ ტოლ გოგოებს მოსწონთ. ოთხი წლის უკან დაქალი მამაჩმის გამო დავკარგე. არ გაინტერესებს რა მითხრა? “მამასენი თხუთმეტი წლიდან მიყვარს, და აი უკვე სამი წელია ჭკუა მეკეტებაო. ვიცი ჩემი არასდროს იქნება და ჯობია შენთან მეგობრობა დავასრულოვო, თორემ თავს უფრო ვიტანჯავო“. წარმოგიდგენია რა დამემართებოდა? ეს მითხრა ერთადერთმა დაქალმა. მარი და ლეა იცინოდა ალექსანდრე რომ შემოვიდა.
-მე დამცინით? ინტერესით იკითხა ალექსანდრემ
-შენ არა ბატონო ალექსანდრე, საკუთარ თავზე ვიცინი. მარი გელოდება დიდი ხანია წადით.
-შვილიღა მაკლდა ბოსად.
-განყოფილებაში შევხვდებით მარი.



***
საღამოს ოთხი საათისთვის ბანკის მენეჯერ უკვე დაკავებული ყავდათ. მარიც და ალექსანდრეც მოხსენებს წერდნენ.
-ჩემი ნომერი ჩაიწერე.
-მარიმ ინტერესით გახედა თვის მაგიდასთან მჯდობ ალექსანდრეს.
-სახლში რომ არ მომადგე შემდეგში მაგიტომ ვამბობ.
-ძალია ხომ არ შეგაწუხე? ირონიით უთხრა მარიმ.
-შენ წარმოიდგინე კი.ახალ გაღვიძებულს სენი სახის დანახვა ნამდვილად არ გამხარებია. მარიმ საპასუხოდ არაფერი უთხრა. ხო მართლა, ყოჩაღ კარგი გეგმა იყო, შენგან ამდენს არ მოველოდი. მარი მადლობის თქმა აპირებდა მაგრამ ალექსანდრეს ბოლო სიტყვებმა გადააფიქრებინა მადლობის გადახდა. კაბინეტში ლეა შემოვიდა საბუთებით ხელში.
-ალექსანდრე უნდა დაგელაპარაკო გავიდეთ.
-არაა საჭირო ლეა, მე გასვლას ვაპირებდი საჭელად. აქ იაპარაკეთ.
- ამის ნებართვაღა მაკლდა, ჩაბურტყუნა ალექსანდრემ. მითხარი ლეა რა აღმოაჩინე?
-ოო, ძაიან ბევრი აღმოვაჩინე. ექვსი წლის უკან მარიმ ლევან ბარათაშვილს გაუპატიურებისთვის წაუყენა ბრალი მაგრამ არასაკმარისი სამხილების და ლევანის გავლენიანობის გამო საქმე დაიხურა. მერე მარი ეხვსი წლით გაუჩინარდა. ჩემი წყაროებიდან გამოვიძეე რომ ლევანს კერძო დეტექტივიც დაუქირავებია მარის მოსაძებნად, თანაც ორი და რამდენიმე წელი ეძებდა. როგორც სჩანს მარის რაღაც აქვს რაც ლევანს ძალიან უნდა. ეს არ ვიცი რა არის მაგრამსაქმე სერიოზულადაა.
- ახლა არ მიკვირს რატომ ესროლა მარიმ
-მოიცა, მოიცა, სპეციალურად ესროლა მარიმ ლეავსნ?
-ხო. ძალიან მაინტერესებს ლევანს რა უნდა მარისგან.
-მეც. მალე დავადგენ.
-ლეა, არ გინდა. ესეც საკმარისია, დანარჩენს მე მივხედავ.
-კაი რა მა, ასეთ საინტერესო მომენტზე გაჩერება იქნება?
-ლეა!
-კარგი.



***
-მარი შეიძლება დავილაპარაკოთ? შეწუხებული სახით მივიდა ლეა მარისთან.
-რამე მოხდა.
- ჩემ დაქალზე უკვე იცი, მოკლედ ახლა არ მყავს არცერთი მეგობარი. უფროსწორად მყავს, მამაჩემი, მაგრამ ამას ნამდვილად ვერ ვეტყვი. აქამდე ყველაფერს ვეუბნებოდი, ჩემს გრძნობებზეც ველაპარაკებოდი ზოგადად მაგრამა ახლ ამგონია რომ ჩემთვის არ სცალია, თან მეც არ ვარ ჩემს გრძნობებში ბოლომდე გარკვეული. ქალთან მჭირდება ლაპარაკი, შენ ნდობა უკვე მოიპოვე, რაღაცნაირი გულრწფელი და სუფთა ხარ, მაგრამ უნდა ვაღიარო რომ შენი წაკითხვა შეუძლებელია.
-მითხარი, გპირდები ჩვენს შორის დარჩება.
- ძალიან მომწონს ერთი ბიჭი. უბრალო ბიჭი არაა. მამაჩემის პარტნიორის შვილია. ის თხუთმეტი წლის უკან მოკლედ დედაჩემთან ერთად, ერთერთმა მაფიოზმა მოაკვლევინა. მაშინ შვიდი წლის ვიყავი, პეტრე თხუთმეტის იყო, ჩვენთან ხშირად მოდა პეტრე მშობლებთან ერთად, მოკლედ ოჯახებით ვმეგობრობდით. მამაჩემი და პეტრეს მამამ ძმაკაცები იყვენ და წლები ერთად მუშაობდნენ. დედაჩემის დეტექტივი იყო. იმ წელს დედაჩმეი დააწინაურეს და საქმეებს თვითონ განაგებდა, პარტნიორი ჭირდებოდა და მამაჩემა საკუთარი პარტნიორი ანუ პეტრეს მამა დაანიშნინა დედაჩემის პარტნიორად. ასე გახდნენ დედაჩემი და პეტრეს მამა პარნიიორები. იმავე წელს ერთ მსხვილ მაფიოზზე იძიებდნენ სამეს, იმან კი დედაჩმეიც და პეტრეს მამაც მოაკვლევინა.
პეტრე საკითარ თავსი ჩაიკეტა, ჩვენთან აღარ მოდიოდა. მამაჩემს ადანაშაულებდა საკუთარი მამის სიკვდილში, ადანასაულებდა იმაში რომ ეს საქმე მამაჩემმა მათ გადაულოცა, ფიქრობდა რომ ნაკლებად სარისკო იყო დედაჩმეისთვის. მის მერე პეტრე ხუთი წელი არ მინახავს. გაიზარდა და მიხვდა რომ ალექსანდრე არაფერშუაში იყო, მაგრამ ისეთი ურთიერთობა ვერ აღადგინეს რაც ქონდათ. პეტრე ინგლიში ცხოვრობდა და სწავლობდა, ერთი წელია რაც დაბრუნდა, ახლა უკვე ოცდა ათი წლის ადვოკატია, საკუთარი ფირმა გახსნა. შვიდი თვის უკან ქუჩასი დამეჯახა, მაშინე ვერ გავიხსენე ვინ იყო. სამი კვირის მერე მამაცემის კაბინეტსი ვნახე და გავიგე ვინც იყო. იმის მერე რამდენჯერმე შევხვდი, ჩემთან მიმართებაში სერიოზულია, საერთოდ ვერ ვამჩნევ თუ მოვწონვარ. არაფრით მანიშნებს არც ქცევით და არც სიტყვით, ფლირტზე ხომ ზედმეტიალაპარაკი.ყოველ წუთში მასზე ვფიქრობ, ღამეც კი მესიზმრება.
მესმის შენ.
არ ვიცი რა ვქნა. მე რომ მივახვედრო რომ მომწონს იქნებ დამცინოს, არვიცი რანაირი ადამიანია, თხუთმეტი წლის აღარაა. მამა ძალაიან უყვარდა და იქნებ ჩემთან ურთიერთობა უფრო გულს ატკენს.
მამა ყოველთვის ემახსოვრება, შენ არაფერსუაში ხარ. მამამისი მის გულში ცოცხლობს, დარწმუნებული იყავი უშენოდ თუ შენთან ერთად ის მაინც გაახსენდება.
მართალი ხარ. იქნებ საერთოდ არ მოსწონს ჩემნაირი გოგოები, იქნებ ის არ მოსწონს დამწყები გამომძიებელი რომ ვარ.
ხო ყველას ვერ მოეწონები რა თქმა უნდა რაც არ უნდა მზეთუნახავი იყო , ასე რომ უნდა გამოიძიო მოსწონხარ თუ არა და საერთოდ რას ფიქრობს შენზე.
როგორ? მარიმ ისეტი მოწყენილი სახემიირო მარის სიცილი აუტყდა.
შენ რა დამცინი? მე გული გადაგიშალე შენ კი...
არა არა, შენ სახეზე მეცინება, ძალიან სასაცილო და საყვარელი ხარ.
კაი რა მარი!
მოკლედ გეგმა მაქვს. მარში დადის ხომე?
კი ყოველ პარასკევს და შაბათს.
ძალიან კარგი. დღს კარასკევია და ბარში წავალთ. ბარში ისე მოიქცევი ტითქოს არ მიცნობ. დანარჩენ მერე გეტყვი,ახლა უნდა ვიმუშაო. საღამოს გამოგივლი და წავიდეთ.
მაგარი ხრა მარი. შენი იმედი ტყუილად არ მქონდა.



***
მარიმ ლეას სახლთან გააჩერა მანქანა , გადაურეკა მაგრამ არ იღებდა ამისტომ ასვლა გადაწყვიტა. კარი ალექსანდრემ გაუღო, რომელიც მარის მიაშტერდა. მარიმ წარბი ნიშნის მოგებით აწია, დარწმუნებული იყო ალექსანდრეს მოეწონა. მუხლაზე შეჭრილი შავი მოკლე კაბა ეცვა, წელსი ვიწრო და ნორმაზე ამოღებულო გულით. ხვეული თმა გაეშალა და ულამაზესად გამოიყურებოდა.
-რა იყო ალექსანდრე ასე მოგეწონე რომ თვალს ვერ მწყვეტ? მარიმ ირონიულად გაუღიმა და თვალი თვალში გაუყარა.
-არც იფიქრო, უბრალოდ ისე გადაპრანჭულხარ ვიფიქრე რომელ ბალ მასკარადზე მიდის თქო. მავე ირონიით უპასუხა ალექსანდრემ.
-შენ თუ გგონია გავბრაზდები ცდები. ლეა სადაა?
- ერთ საათზე მეტია ოთახსია ჩაკეტილი და საკუთარ თავს ელაპარაკება. რა ხდება რატომ გადარიე?
-მე ნამდვილად არ გადამირევია
- ანუ?
-ანუ არაფერი, მე უბრალოდ გითხარი მე რა შუაში ვარ თქო. მარის არ უნდოდა პერეზე გაგეო ლევანს ჯერ. ლეას ოთახი მაჩვენე.
- პირველივე ოთახია მარცხნივ.
-ლეა რა ხდება მზად რატომ არ ხარ?
-არ ვიცი რა ჩავიცვა.
-მანახე რა რაქვს? მარიმ გარდერობი გადაათვალიერა და ლეას გაოცებული მიუტრიალდა: შენ რა ღადაობ?
-არაფერი მაქვს მეტი. ასე შენნაირად, კლასიკურად ჩაცმა არასდროს მომდომებია, ერთი კაბაც არ მაქვს სერიოზული. რა ვქნა? მარი, რა ვქნა?
-რატომ არ დამირეკე?
-არ ვიცი
-საერთოდ რამე იცი?
-კაი რა შენც ნუღარ დამიმატებ.
-საყიდლებზე ვართ მე და შენ წასასვლელი. მარიმ კაბის გახდა დაიწყო და თან ლეაზე ბრაზობდა.
-რას აკეთებ?
-ჩემს კაბას გაძლევ, მხოლოდ დღეს.
-აუ მაგარი ხარ მარი. შენ რას იზამ?
-მე ტიტველი წამოვალ.
-რა?
-ვხუმრობ!ვხუმრობ! ჩაიცვი ახლა და გაიკეთე მაკიაჟი. სანამ ლეა მაკიაჟს იკეთებდა მარმ ტანსაცმელი მოძებნა და ორივე ერთად გამოვიდა სასტუმრო ოთახში.
-რაიყო მარი ჩამოგაქვევითეს? ალექსანდრემ დასცინა მარი სხვა ტანსაცმელში რომ დაინახა. ვა ლეა რა ლამაზი ხარ. საით გაგიწევიათ?
-შენი საქმე არაა ალექსანდრე. სწრაფად უპასუხა მარიმ.


***
-მარი ძალიან ვღელავ. ლამისაა თითები დავიმტვრიო.
-დაწყნარდი. შორიახლო დაჯექი, რომ დაინახავ გაიკვირვე და გამოელაპარაკე, უთხარი აქ მეგობარს ველოდები და როგორც სჩანს აგვიანებსო. შენთან რომ აღარ იქნება მერე მე დავიწყებ მოქმედებას.
-ხო კარგი. როგორ გამოვიყურებ?
-ლეა, ისეთი ლამაზი ხარ ორიენტაციის შეცვლაზე ვფიქრობ.
-კაი რა მარი, ისე ვღლავ არ მეხუმრება.
-კაი მიდი წადი. ლეა კითხეში დაჯდა მართო და ტელეფონში დაიწყო მესიჯის წერა. რაღათქმა უნდა არავის არ წერდა, წერის დროს აქეთი იქით იყურებოდა და პეტრემაც შეამჩნია. პირდავირ მისკენ წამოვიდა მომღიმარი სახით.
-ლეა აქარ გელოდი. როგორ ხარ? ლევანი საკოცნელად გადაიხარა, ლეას კი ლამის გული ამოუარდა საგულიდან.
-კარგად, შენ?
-ძალიან კარგად. მარტო ხარ თუ კავალერთან ერთად მოხვედი? პეტრემ ეს ისეიკითხა მის სახეზე ერთი მიმიკაც არ შეცვლილა.
-დაქალს ველოდები, როგორც სჩანს იგვიანებს.
-მაშინ სანამ მოვალ კომპანიას მე გაგიწევ თუ სინააღმდეგი არ ხარ.
-არა რას ამბობ.
-რას დალევ?
-რაიმე მაგარს.
-ჯეკ დანიელსზე რას იტყვი?
-ძალიან კარგი. პეტრე დახლისკენ წავიდა და რიგში დადგა შეკვეთის მისაცემად.
-რა ლამაზი შეყვარებული გყავს? მარი პეტრეს გვერდით დაუდგა და გაუღიმა.
-შემი შეყვარებული არაა.
-არც მომავალი? მარიმ ინტერესით გაუღიმა. პეტრე დაფიქრდა , მერე ლეას გახედა და გაუღიმა.
- არაფერია გამორიცხული.
-შემი აზრით ეგ გოგო არ უნდა იყოს შენს მიმართ გულგრილი. სხვათაშორის შენზეც იგივეს თქმა შემიძლია. მარის ისევ გაუღიმა პეტრეს.
- არაფერია გამორიცხული. ისევ გაიმერა პეტრემ და ლეას მაგიდისკენ წავიდა. მარიმ კი ლეას ხელით დაანახა რომ ყველაფერი კარგად იყო და გასასვლელისკენ წავიდა.

***
მარი დილით ადრე მივიდა სამსახურში, ალექსანდრე არ ეგონა იქ და პირდაპირ კაბინეთში შეაჭრა. იქ კი წელს ზემოთ შიშველი ალექსანდრე დახვდა.
ეს კაბინეტია თუ საძინებელი ბატონო ალექსანდრე?
შენ როგორც გინდა ისე იქნება. ალექსანდრემ გამომწვევად გაუღიმა.
რა თქმა უნდა მე კაბინეტი მირჩევნია .
გუშინ სად იყავით? ლეა გვიან დაბრუნდა და წასვლის წინაც არაფერი მითხრა.
ეგ შენი პრობლემაა ალექსანდრე.
არ მგონია პრობლემა მქონდეს. აი ახალი საქმე დავითმა შემოიტანა. ორივე საქმეს კითხულობდა და მსჯელობდა, ლეამ რომ კაბინეტის კარი ისეთი სიძლიერით შემოხეთქა მარის ყავის ჭიქა გადაექცა.
მარი სალაპარაკო მაქვს შენთან!
რა დაგემართა?
გამოდი რა, მალე.
ლეა მამას აღარ ელაპრაკები და ორი დღის გაცნობილს ყველაფერს უყვები? წყენით თქვა ალექსანდრემ.
რაო ეჭვიანობ ალექსანდრე? გამომწვევად გაუღიმა მარიმ.
ცოტას. გაიღიმა ალექსანდრემ. მარიმ და ლეამ კაბინეტი დატოვეს.
რა გჭირ ლეა მითხარი?
მგონი პერტრეს მოვწონვარ.
მაგისთვის შეომინგრიე კაბინეტი
კაი რა მარი, მე გამიხარდა და აჟიტირებულმა შენ გიტხარი პირველს
ბოდიში, ძალიან მიხარია.
კიდევ ერთი რაღაც უნდა გითხრა მარი და არ გამიგრაზდე რა. ამას იმიტომ გეუბნები რომ ასე დავახლოვდით და დამეხმარე, არ შემიძლია შენგან დავმალო, თავს დამნაშავედ ვგრძნობ.
რა მოხდა აღარ იტყვი?
რამდნენიმე დღის უკან მამაჩემმა მთხოვა შენზე ინფორმაცია შემეგროვებინა.
რა?
მაპატიე
რა მოიძიე? გაბრაზებულმა იკითხა მარიმ
ყველაფერი, ლევან ბარათაშვილთანაც რაც გაკავშირებდა. მაპატიე რა.
ალექსანდრემ ნახა?
კი
რაში აინტერესებდა ჩემზე ინფორმაცია?
მგონი მოსწონხარ. ლეას ეშმაკურად აუციმციმდა თვალები.
უცნაური გამოხატვაა მოწონების
არ უთხრა რა

მარი კაბინეტში დაბრუნდა, ალექსანდრემშატყო რომ მარი გაბრაზებული შემოვიდა. ნახევარი საათი ჩუმად იჯდა ორივე, ხანდახან ალექსანდრე თვალს აპარაებდა და ცდილობდა გაეგო მასზე იყო თუ არა მარი გაბრაზებული. მარის ხმამ ალექსანდრე შეკრთო, ისეტი ცივი და მომთხოვნი იყო.
-ალექსანდრე, როდესა ცვიღაც მოგწონს მის გასაცნობად რას აკეთებ? ალექსანდრე ამ კითხარ არ ელოდა, ვერ გაეგო მარი რა თამაშს თამაშობდა.
- ჩემი პირადი ცხოვრება შენი საქმე არაა. მოუჭრა ალექსანდრემ და საბუთებს ჩახედა.
- კარგი იქნებოდა ყველა თავის საქმეს თუ მიხედავდა.
- ახლაი საქმე როგორც სჩანს პოლიტიკოსზეა. ალექსანდრემ ბანზე აუგდო სიტყვა და საქმეზე დაიწყო ლაპარაკი. როგორც ჩანს ძალიანაა კორუმპირებული და გაგვიჭირდება რმაის დამტკიცება. დღს წავიდეთ მოვიძიოთ ინფორმაცია დავკითხოთ ხალხი. მარი ჩაფიქრებული იყო, სულ არ ესმოდა ალექსანდრეს სიტყვები. შენ რა არ მისმენ?
-რა?
- კი როგორ არა. ამ დროს ერთერთი თანამშრომელი შმეოვიდა და მარის გადასცა რომ მასთან ლევან ბარათაშვილი იყო მოსული. ალექსანდრე მაშინვე წამოდგა და განაცხადა ტომ სანამ ილაპარაკებდნენ არ დატოვებდა მარის მარტო. ალექსანდრეს დერეფანში ლევანი შეხვდა რომელსაც დიდი სიბრაზით უყურებდა, ერთი სული ქონდა მასაც სცემოდა და მაგრად ეცემა.

-აქ რა გინდა?
- გოგო შენ რა ჩემს ნერვებზე თამაშობ? თითქმის თვეზე მეტია ბავშვს ვეძებ და ვერსად ვიპოვე შენს შესახებ არავინ არაფერი იცის იმ სოფელში. მარტო ის იციან რომ რამდენიმე დღით ექვსი წლის უკან ორსული ქართველი გოგო ესტუმრა ერთ ოჯახს. არავინ არაფერი იცის, ვის აღარ კითხეს. გამეცი პასუხი სადაა ბავშვი?
- რაში გაინტერესებს?
-ჩემი შვილია და მაინტერესებს. შენ გული საერთოდ არ გაქვს, რამდნენადაც არ უნდა გძულებოდი საკუთარი შვილი როგორ გააშვილე?
-უაზრო ლექციებს ნუ მიკითხავ რა. აგდებულად უპასუხა მარიმ
- ჩემზე უარესი შენ ხარ, ჩემზე დიდი დანაშაული შენ ჩაიდინე. გაუპატიურება დიდი დანაშაულია მაგრამ საკუთარი შვილის გაშვილება უდიდესი დანაშაულია. თუ არ გინდოდა საერთო შვილი გვყოლოდა ბავშვთა სახლში მაინც ჩგებარებინა ან სულაც ჩემთვის მოგეყვანა.
-ოცნება გყვარებია ლევან
-სულელი ვიყვაი, იცი რომ გავიგე ორსულდა იყავი ძალია გამიხარდა, ისე გამიხარდა შენ ვერ წარმოიდგენ, ამ წლების განმავლობაში წარმოვიდგენდი როგო იზრდებოდა ჩემი პატარა, ყოველთვის მეგონა რომ ლამაზი გოგო იქნებოდა რომელიც შენ გემსგავსებოდა, წარმოვიდგენდი როგორ ასეირნებდი, აჭმევდიდა და მ ყველაფერზე მეღიმებოდა. ვნანობდი რომ ასე მოგექეცი, ვნანობდი იმას რომ სხვანაირად არ წარიმართა ჩევნი ურთიერთობა, ვნანობდი იმას რომ ორსული გამექეცი და ვერ მოგძებნე. ეხლა ყველაზე მეტად ვნანობ იმ ღამეს, ორმაგად ვიტანჯები, ჯერ იმის სინანული არ მეყოფორდა რომ შენზე ძალა ვიხმარე ახლა თავს იამაშიც ვიდანაშაულებ რომ ჩემი შვილი რომ ვიღაცას მიეცი. მარის თვალები აუწყლიანდა, ტირილი უნდოდა მაგრამ თავს იკავებდა, კბილს კბილზე ძლიერად აჭერდა რომ პირი არ გაეღო და არ ეტირა, ლევანიმ მას მთელი ის წარსული გაახსენა რის დავიწყებასაც ასე ცდილობდა. ამავედ დროს ლევანის ახსარებამც აუჩუყა გული, ყიველთვის ოცნებობდა ამ მომენტზე, როგორც იქნა იძია შური ლევნაზე. ახლა გააცნობიერა რომ მისი ციხესი ჩასმით ასე ვერ ატკენდა მას გულს როგორც ახლა.
- მარი მგთხოვ რაიმე მითხარი რომ ბავშვი ვიპოვო?
- ასე რატომ გინდა იპოვო?
- ჩემი სისხლი და ხორცია, ცემი შვილი, იმ ქალმა გააჩინა ვინ ერთ დროს ძალიან მიზიდავდა. და კიდევ იმიტომ რომ მე შვილი აღარასდროს მეყოლება, ეს ამბავი უკვე სამი წელია ვიცი.
- ანუ იმის გამო რომ შვილი არ გეყოლება!
- არა მასე არაა, თვაიდანვე გეძებდი ვერსად მოგაგენი. მერე ორსულსაცკი გამოგეკიდე მაგრამ დამემალე. იმის მერე თითქმის ორი წელი გეძებე მაგრამ მერე აზრი არ ქონდა მეგონა ჩემი ძებნით უფრო დაგაფრთხობდი და თვაი დაგანებე. ველოდებოდი იმ მომენტს რომ თვითონ გამოჩნდებოდი ან შემთხვევით შევხვდებოდით სადმე. გთხოვ მითხარი რა გავაკეთ რომ შენ ბავშვზე რამე მითხრა.
-დაიჩოქე! მარის სიტყვები მეხის გავარდნას გავდა. ლევანი თვალებში უყურებდა და ხედავდა მარის სიბრაზეს, იმედგაცრუებას. ახლა ეს პატივმოყვარე კაცი შვილისთვის ყველაფერს გააკეთებდა. ლევანი მუკლებზე დაეშვა და მარის თხოვნის თვალებით ახედა.
- გახსოვს ის საღამო, მაშინ მე გეხვეწებოდი რომ დაგენდე, მე გეხვეწებოდი რომ გაჩერებულიყავი. მაშინ ძალით მაჯობე, ჩემზე ძლიერმა დამიმორჩილე და გადამთელე.
- ნასვამი ვიყავი
-ისეტი ნასვამიც არ იყავი რომ ვერ გაგეგო რას აკეთებდი. ფეხზე ხომ მშვენივრად იდექი?! აი მთვრალი რომ ყოფილიყავი წინააღმდეგონბას ნამდვილად გაგიწევდი და არაფერი მოხდებოდა მაგრამ შენ ოდნავ იყავი ნასვამი, ისეთივე ძლიერი როგორც ფხიზელი. იმ ღამეს გამანადგურე, გადამიარე. იცი შენ ჩემთვის პირველი კაცი იყავი? კი, კი ეს როგორ არ იცი. მაგრამ ის თუ იცი შენ პირველი იყავი ვინც მაკოცა?! ეს არ იცი. აი ხედავ, სრულიად გამოუცდელ, ოცნებებში მფრინავ ახალგაზრდა გოგოს ცხოვრება დამინგრიე. არ მგონია ახლა ისე იტანჯები როგორც მე მაშინ დავიტანჯე. ტუმცა ვინ იცის იქნებ უფრო იტანჯები, სინდისი ხომ ძლიერი რამაა, ის არასდროს ისვენებს,არ გაძლევს უფლებას გაპატიოს. თუნდაც მე გაპატიო ის მაინც არ გრთავს ნებას დაივიწყო, გაწუხებს, მთელი დღე გეფიქრება.
სინდისი განსაკუთრებით ღამე გაწუხებს, ძილს გიფრთხობს, გადანაშაულებს, გრძნობ რომ უპატიებეი ცოდვა ჩაიდინე. ისეტი გრზნობაა თითქოს ვიღაც სხეულს გიჩიჩქნის დანით, ნელ ნელა, ძილის საშუალებას არ გაძლევს, გეფიქრება.
მარი უარესად ნუ მტანჯავ.
შნედა გასახაროდ მინდა გითხრა რომ მე გაპატიე ის რაც ჩაიდინე. ახლა იმაზე პასუხს გაგცემ რისთვისაც მუხლებზე დგახარ. მე არ ვიცი ამ წუთას სადაა შენი შვილი!
მარის სიტყვების გაგონებაზე ლევანს თავზარი დაეცა, ის იმედის ნაპერწკალიც გაუქრა რაც ქონდა. მისი თვალებიდან ცრემლება იწყეს დენა, მარიც მასთან ერთად ტიროდა.






***
მარის სამსახურიდან დაბრუნებულს ელენა შეეჩეხა კარში და თვალებზე ხელი ააფარა.
-ჯერ არ გაახილო, სურპრიზი დაგახვედრე.
- კაი რა ელე, მორჩი მაიმუნობას
-ოო, მომყევი, აი ახლა გაახილე თვალები. მარი ჰოლში იდგა და გარემონებულ ოთახებს სიხარულით უყურებდა.
-ჰა როგორია?
- კარგად გამოგსვლია ელენიკო
-ხო მე როგმ არ გყავდე რა გეშველებოდა? დაეჭყანა ელენა
-ხო აბა ვინღა გამართობდა
- ყველაფერი მზადა, როდის მიდიხარ შამოსაყვანად?
-ამ შბათს წავალ, ერთი სული მაქვს როდის ჩავიკრავ გულში. უკვე ვეღარ ვითმენ ლამისაა გავგიჟდე ამდენი ხანით არასდროს ვყოფილვარ მარტო, ასე უნახავად.


***
შაბათ დილას მარი დილით ადრე ადგა და აეროპორტისკენ გაეჩურა, ერთუ სული ქონდა როდის ჩავიდოდა თურქეთში. როგორც იქნა ერთ საათიანი ფრენის მერე თვითმფრინავი დაეთვა ისტამბულის აეროპორტში.
კარში შესულს მარის ორი ერთი სიმაღლის ბავშვი შეეგება, რომელების მის დანახვისას სიხარულით ცას ეწვივნენ.
დე, დე ჩამოხვედი, როგორ მოგვენატრე. პატარა დედას მოეხვია და კოცნიდა.
მე ცოტნეზე მეტად მომენატრე დე. სიხარულით შესძახა გოგონამ და დედას მიეკრა.
არა, მე ლეაზე მეტად მომენატრე დე....
არა მე შენზე მეტად. გაკაპასდა ლეა
მე უფრო
-მე უფრო, დაუყვირა ლეამ და ტირილი დაიწყო. მარის მათ ჩხუბზე ეცინებოდა.
კაი ხო შენ უფრო. ცოტნემ გენლტმენობა გაოიჩინა და დას დაუთმო. მერე დედასთამ მივიდა და ყურში ჩასჩურჩულა: “მე უფრო მომენატრე დე“.






***
შაბათ დილას მარი დილით ადრე ადგა და აეროპორტისკენ გაეშურა, ერთუ სული ქონდა როდის ჩავიდოდა თურქეთში. როგორც იქნა ერთ საათიანი ფრენის მერე თვითმფრინავი დაეშვა ისტამბულის აეროპორტში.
კარში შესულს მარის ორი ერთი სიმაღლის ბავშვი შეეგება, რომელების მის დანახვისას სიხარულით ცას ეწვივნენ.
- დე, დე ჩამოხვედი, როგორ მოგვენატრე. პატარა დედას მოეხვია და კოცნიდა.
- მე ცოტნეზე მეტად მომენატრე დე. სიხარულით შესძახა გოგონამ და დედას მიეკრა.
- არა, მე ლეაზე მეტად მომენატრე დე....
- არა მე შენზე მეტად. გაკაპასდა ლეა
- მე უფრო
- -მე უფრო, დაუყვირა ლეამ და ტირილი დაიწყო. მარის მათ ჩხუბზე ეცინებოდა.
- კაი ხო შენ უფრო. ცოტნემ გენლტმენობა გაოიჩინა და დას დაუთმო. მერე დედასთამ მივიდა და ყურში ჩასჩურჩულა: “მე უფრო მომენატრე დე“. მარის სიხარულს საზღვარი არ ქონდა, თითქმის ორი თვე იყო გასული რაც შვილები არ ენახა, ბავშვებს მარტო კაიპით თუ ხედავდა. ბოლოდ დროს სამსახურში ისე დათვირთული იყო საღამოს 8 საათზე თუ მიდიოდა სახლში და ბავშვების დანახვას ხუთი წუთით ძლივს ასწრებდა, არც ის უნდოდა ბავშვებს მასთან ლაპარაკში ჩამოძინებოდათ. მარის ბავშვები მშობლების მეგობრის დედასთან ყავდა დატოვილი რომელსაც უკვე წლებია იცნობდა.
- მარი როგორ მიხარია რომ ჩამოხვედი, მაგრამ მეორეს მხრივ მწყინს ბავშვები რომ მიგყავს. ახლა სულ მარტო დავრჩები, ხომ იცი ჩემი შვილიშვილები წელიწადში ერთხელ ჩამოდიან ორი კვირით.
- მარტო არ დარჩებით, ხშირად დაგირეკავთ და გპირდები წელიწადში მინიმუმ ორჯერ გესტუმრებით.
-როგორ გამახარე შევილო. მომიყევი საქართველოში რა ხდება?
- რასაც სკაიპიტ გელაპარაკებოდით იმაზე მეტი არაფერი მომხდარა. მარიმ ის ერთი დღე დაყო და მესამე დღეს უკან გამოფრინდა. ერ/ტუ სუი ქონდა ბავშვებს როდის მოივნაბდა სახლში და ორი თვის მერე ერთ ჭერქვეშ დაიძინებდნენ. ბავშვებს სახლი ძალიან მოეწონათ, ელენას ცოტა გაუუცხოვდნენ, სკაიით კი ელაპარაკებოდა ხომე მაგრამ ახლა პირისპირ რომ შეხვდენენ ბავშვებმა დაიმორცხვეს. პატარები რომ დააძინეს მარის და ელენას საჭორაოდ დრო გამოუჩნდათ.
- მარი რა საყვარლები არიან ეხლა პირისპირ რომ ხნახე, ჩასაყლაპები. ისეთი გრძნობა მაქვს თითქოს შემი სხეულის ნაწილები იყვნენ. მარი სიცილი აუტყდა.
- გოგო გინდა ბავშვები დამაწერო?! ხუმრობით შეუბღვირა მარიმ
- მეც მინდა ბავშვები. რა საყვარლები და ლაღები არიან. გულრწფელები და სუფთები, ყოველგვარი ბოროტი ზრახვების გარეშე. მინდა რომ სულ ჩავეხუტო და გვერდიდან არ მომცილდნენ.
-ელე უკვე ვეჭვიანობ. ორივემ სისცილი დაიწყეს.
- იმას არ ეტყვი? მარიმ კარგად იცოდა ელენამ ვინც იგულისხმა, მაგრამ მაინც სულელური შეკითხვა დაუსვა.
- ვის?
- კარგად იცი ვისაც!
- მაგაზე არ მიფიქრია, მინდა დაიტანჯოს, გაიგოს რა არის ტანჯვა. მე უმიზეზოდ დამტანჯა თვითონ ახლა სამართლიანად იტანტოს.
- ანუ ჯერ ჯერობით არ აპირებ თქმას?
- ჯერ ჯერობით არა. ვნახოთ როგორ წავა საქმე. მომისმინე ძიძა იშოვე ხო?
- კი , აბა რა! ამაყად განუცხადა ელენამ. აქვე ახლოს ცხოვრობს, ქმარი და სტუდენტი გოგო ყავს. ყველაფერი მოეწონა და თანახმა ხვალიდან მოვიდეს.
- ძალიან კარგი. ხვალღა მაქვს მე შვებულება აღებული, მინდა მოვიეს და აქ იყოს ბავშვებს გავაცნო, არ მინდა რომ წავალ იტირონ. ზეგ შენც დარჩი რა, და მაზეგაც, ბვაშვები მინდა მიეჩვივნონ ახალ ძიძს. ძიძა არასდროს ყოლიათ, თურქეთში სულ სევასთან ერთად იყვენ და ბებიად აღიქვამენ.
- არაა პრრობლემა, სტატიებს უმეტესად მინც სულ სახლიდან ვწერ.



***
მეორე დღეს მარიმ და ელენამ ბავშვები სასეირნოდ გაიყვანეს პარკში, უნდოდა ბავშებისთვის თბილის გაეცნოთ. მერე ბობრორაზეც ავიდნენ, ბავშვებმა ბევრი იხალისეს. მარი სოტნეს რომ თასმას უკრავდა დაჟინებული მზერა იგრძნო, მიხვდა რომ ვიღაც უყურებდა. ერთი კი გაიფიქრა რომ არ გაეხედა მაგრამ მალევე შეიცვალა აზრი. იქით გაიხედა საიდანაც მზერა იგრძნო და გაშეშდა, ახლა ყველაზე ნაკლებად უნდა მას გაეგო რომ მარის ბავშვები ყავდა.
აქ არ გელოდი მარი!
არც მე ალექსანდრე. აქ რა გინდა? მარის ცოტა მბრძანებლურად გამოუვიდა.
შენთვის უნდა მეკითხა ნებართვა? ალექსანდრემ ცალი წარბი ასწია.
არა უბრალიდ გკითხე რას ვარდები.
არ ვვარდები, უბრალოდ ტონი უნდა შეცვალო ვინმეს რომ რამეს კითხები, მითუმეტეს თუ პასუხის მოსმენა გინდა. მარი გაბრაზდა და ალექსანდრეს მიაშტერდა, რაღაცის სათქმელად გააღო პირი მაგრამ არ დასცალდა მათ წინ ლეა გაჩნდა.
ვაა, მარი აქ საიდან?
მეგობართან ერთად ვსეირნობ.
ვა მაგარია,მეც მამიკოსთან ერთად ამოვედი, ძლივს წამოვიყვანე, იცი რამდნეი ვეხვეწე. ლეა მამისკენ შეტრიალდა და დაეჯღანა.
ლეა მასე თუ გააგრძელებ აქ დაგტოვებ. ღიმილით უთხრა ალექსანდრემ. მარის მისი ღიმილი არ გამოპარვია, ამ დროს ალექსანდრე ნამდვილად გულიანად იღიმოდა, აშკარად იგრძნობოდა თუ როგორ უყვარდა ქალიშვილი. მარის ალექსანდრე ძალიან საყვარელიც კი მოეჩვენა.
რაზე ფიქრობ მარი? ფიქრებიდან მას ალექსანდრეს ხმამ გამოიყვანა.
შენთვის საინტერესო არაფერზე.
მე კი მგონია რომ ასე არაა! ეშმაკურად გაუღიმა ალექსანდრემ.
სწორად აღნიშნე გგონია.
კაით რა არ იჩხუბოთ, ფეხები დააბაკუნა ლეამ, მარის და ლევანსაც გაეცინა 22 წლის გოგოს საქციელზე.
მარი ეს შენი შვილია?
არაა. მარიმ იმ წამსვე მიახალ პასუხი, არ უნდოდა ვიმეს ცოდნოდა ჯერ ჯერობოთ შვილები რომ ყავდა. მაგრამ როგორც კი “არა“ თქვა მარიმ იმ წამსვე ლეამ მოირბინა და მარის მიმართა:
დე “მაროჟნი“ კიდე მინდა , მიყიდე რა. ალექსანდრემ მარის ნიშნის მოგებით შეხედა და მიანიშნა რომ ტყუილის მოკლე ფეხები აქვს.
უკვე ჩამე და აღარ შეიძლება მეტი. მაგას მაროჟნი კი არა ნაყინი ქვია.
სევა ბებო მაროჟნს ეძახოდა. გააპროტესტა ლეამ.
ეგ რუსულად არის მაროჟნი, ქართულად ნაყინია. მარიმ ალექსანდრეს გახედა და მის მომღიმარ სახეს შეეჩხა, ისე ნაზად უღიმოდა პატარა გოგონას. მარის ერთი წამით ეჭვიც კი შეეპარა ალექსადრეში, ვერ წაერმოედგინა კაცმა რომელმაც პირველივე დღსვე სილა უთვაზა ასეტი ნაზი და მოსიყვარულე იყო. ალექსანდრე გოგონას წინ ჩაიმუხლა და თმა გადაუჭია.
რა გქვია პატარა პრინცესა?
ლეა. ალექსანდრეს გაუკვირდა და მარის ახედა.
ლეა დედამ დაგარქვა?
კი. თავი დაუქნია გოგომ. დედას ეს სახელი ძალიან მოსწონს. ალექსადრე ლეას მოეფერა და ცოტნესთან და დიდ ლეასთა გაუშვა სათამაშოდ.
მე და შენ ერთნაირი გემოვნება გვქონია. ჩაილაპარაკა ალექსანდრემ.
და რამ მიგიყვანა ამ დასვნამდე? ირონიით შეუბღვირა მარიმ.
იმან რომ შემს გოგოს მე დავარქვი ლეა, ეს სახელი ძალიან მომწონს. საპასუხოდ მარიმ ლევანს არაფერი ყთხრა. ლაპარაკი ისევ ლევანმა დაიწყო.
დღეს დილით განყოფილებას, ზუსტად კი იქ სადაც ჩვენი კაბინეტია ცეცხლი გაუხსნეს და ბენზინიანი ბოთლები შემოყარეს.
რა? მარი აღშფოტებული შმეოტრიალდა ასლექსანდრესკენ.
არ ვიცით ვინ გააკეთა, სანამ რამსეს გაბედავდნენ კამერებს ესროლეს ჯერ. მოკლედ არავითარი სამხილი არაა.
კი მაგრამ ვის უნდა გაეკეთებინა ეს? აღშფოთებულმა იკითხა მარიმ.
არ ვიცი, ჩაილაპარაკა ალექსანდრემ. მარი ფრთხილად იყავი, ეშმაკს არ სძინავს. მარი ალექსანდრეს თვალებში მიაშტერდა, ეს სიტყვები ალექსანდრემ ისეთი სითბოთი თქვა, მარის ეგონა რომ ეჩვენა. მარის ვეღარ გაგეო თუ როგორი ადამიანი იყო ალექსანდრე, დესპოტი თუ მზრუნველი და მოსიყვარულე.


****
შემდგომი რამდნეიმე დღე მაღალ ჩინოსანზე ინფორმაციიის მოგროვებას და მოწმეების დაკითხვას მოანდომეს. საქმე ისეთ კაცს ეხებოდა არავის არ უნდოდარაიმე ინფორმაციი გაცემა აშკარა იყო რომ ამ პიროვნების ეშინოდათ. ერთ დღეს ვიღაცამ დარეკა და ალექსანდრესთან შეხვედრა მოითხოვა. ამ პიროვენბას ინფორმაცია უნდა გადაეცა ამ მაღალ ჩინოსანზე. ალექსანდრემ მარისან ერთად წავიდა, თავიდან ყოყმანობდა მარის წაყვანას მაგრამ მარი არ შეეპუა. ამ უცნობის კარს როგორც კი მიახლოვდნენ კარიდან შეირაღებული პიროვნება გამორბოდა, მარი და ალექსანდრე რომ დიანა ცეცხლი გახსნა, ალექსანდრემ მარის ყვირილმა გამოაქხიზლა.
-მიდი გაეკიდე
-დაჭრილი ხარ, აქ ასე ხომ არ დაგტოვებ
- დაიჭირე , მაგის დაჭერით საქმეს გავხსნით.
-შენ სულ გადაირიე დაჭრილი ხარ მანახე. მარის ალექსანდრეს ლაპარაკისთვის უირადღებაარ მიუქცევია ისეე შეაჭრა უცნობის სახლში. იქ კი ასე ორმოცწლამდე მამაკაცი იატაკზე სისხლის გუბეში იწვა. უცნობი რაღაცის თქმას ცდილობდა, ბოლო მარი სახელი და გვარი გამოარკვია მიასი ნათქვამიდან, “ ვალერი ქათამაძე“.
ალექსანდრე სასწრაპოს მანქანას მიუახლოვდა სადაც მარის ხელს უმუშავებდნენ. ალექსანდრემ კითხა თუ როგორ იყო ის მაგრამ ამრიმ პასუხი არ დაუბრუნა, ადგა და წავიდა. სადღაც ერთ საათში ალექსანდრემ საკუთარი კარის კაბინეთი შეგლიჯა და გაცოფებული მზერა მიაპყრო მარის.
შენ ნორმალური ხარ, იქ რატომ დამტოვე? ჩემი საკითარი მანქანა წამოიყვანე და წამოხვედი.
ეგ განყოფილების მანქანაა და ორივესია არ დაგავიწყდეს.
კარგად აღნიშნე ორივესია, და იქ არ უნდა დაგეტოვებინე.
შენი სისულელის გამო ის მკვლელი გაიქცა, პრეტენზიებს კიდე შენ მიყენებ?! ასევე გაბრაზებით დაუყვირა მარიმ.
დაჭრილი იყავი და სად უნდა წავსულიყავი. იქნებ იქ კიდევ იყო მეორე და ახლა იმას ესროლა შენთვის დაჭრილი მარტო რომ დამეტოვებინე.
ჩევენი საქმე ასეთია, ხან დაგვჭრიან ხან გადავჩებით. ჩემი ხელის გამო პანიკა არ უნდა აგეტეხა.
ისე დიმანჭე ვერ გავიგე ხელსი მოგხვდა თუ სადმე გულთან ახლოს.
ოჰ რა მზრუნველი ხარ, შენი პატივისცემით აღარ ვარ უკვე. ალექსადრეს ეტყობოდა რომ ძალაინ გაბრაზდა, სახეზე უფრო აწითლდა.მარის ორივე ხელი ჩსჭიდა მხრებზე და სახე ახლოს მიაუტანა.
როდის უნდა შეუშვა მაგ თავში რომ შენ ჩემთვის სულერთი არ ხარ! არ ხარ სულერთი, არა! მარის გაიცებისგან არ იცოდა რა ეთქვა, ალექსანდრეს თვალებში უყურებდა და ხვდებოდა რომ მისი ეს სიტყვები მართალი უნდა ყოფილიყო. მარი აზზრზე რომ ოვიდა ალექსანდრე უკვე კოცნიდა. მარიმ მარჯვენა ხელით მოიშორა ის და სილა გაარტყა. ალექსანდრეს თვალებსი ახლა უკვე იკითხებოდა უდიდესი სიბრაზე და იმედგაცრუება.
ხომ გაგაფრთხილე აღარასდროს მაკოცო თქო! იმის უფლება არ გავს მაშინ მაკოცო როცა მოგინდება.
ვეღარ ეღირსები! დაბალი ხმით უთხრა ალექსანდრემ და ოთახიდან გასვლა დააპირა.
მოიცადე, მომაკვდავმა მითხრა სახელი და გვარი, ვალერი ქათამაძე, ინმორმაცია გვჭირდება მასზე.
მერე რას ელოდები მოიძიე, მე მოვალ ერთ საათში. მარის გული დასწყვიტა ალექსანდრეს ამ სიტყვებმა, თვიტონაც ვერ გაეგო რატომ. დაჯდა და ყველაფერზეფიქრი დაიწყი, იმაზე რას ამ ხუთი წუთის წინ მოხდა კაბინეტში. ალექსანდრეს სიტყვები უტრიალებდა თავში “ - როდის უნდა შეუშვა მაგ თავსი რომ შენ ჩემთვის სულერთი არ ხარ! არ ხარ სულერთი, არა! “. მერე ალექსანდრეს კოცნა, აგერ უკვე მეორედ აკოცა, პირველთან სედარებით ეს კოცნა უფრო მოეწონა. ამ წუთას უნდოდა რომ ვინმეს ყვარებოდა, საშინლად მოიწყინა, გაანალიზა რამდნეად გააბრაზა ალექსანდრე. საკუთარ თავს ვერ უტყდებოდა იმაში რომ ალექსანდრე მოსწონდა, მაგრამ სიამაყესაც ვერ აბიჯებდა. სულ რაღაც რამდნეიმე თვეა ალექსადრეს იცნობს, მაგრამ მასთან გულახდილი საუბარი არასდროს ქონია, არ იცოდა რა მაოსწონდა და რა ახარებდა, თან ის უმეტესად სევდანი და ჩაფიქრებული დადიოდა, ნუთუ თავის ცოლზე ფიქრობდა?! მარის კიდევ უფრო გაუფუჭა გუნება ალექსანდრეს გარდაცვლილმა ცოლმა.

***
საქმე მაღალ ჩინოვნიკზე უფრო წინ წაიწია, ახლა უფრო მეტი ინფორმაცია ქონდა და ახლოს იყვენენ სამიზნესთან. ახლაც ორივე ერთად ერთი პიროვნების დასაკითხად მიდიოდნენ რომელის ეჭვმიტანილი იყო რამდნეიმე მკვლელეობასა და სამართალ დარღვევაში. კარზე დააკაკუნეს მაგრამ არავინ გაუღო, შიგნიდან კი ხმა ისმოდა, აშკარა იყო რომ ვიღაც იყო. ალექსანდრემ კარი ფეხით შეამტვრია და შევიდა, მას მარიც მიჰყვა უკან. ეწვმიტანილი პირი ფანჯრიდან გადაპარვას ლამობდა ამ დროს, ალექსანდრე რომ დაინა ცეცხლი გახსნა, რათქმა უნდა ალექსანდრე გვერდზე გაიწია და ტყვია მარის მოხვდა. ალექსანდრე უკან დახევას არ აპირებდა რომ არა დაცემის ხმა მის უკან.მოიხედა უკან და მარი დახვდა ძირს წოლიარე გათიშული.
მარის რომ გაემოღვიძა მის წინ სევდიანი ალექსანდრე დაინახა რომელიც დიდი სითბოთი უყურებდა. მარის თვალებს რომ წააწყდა სახე გაუმკაცრდა და ფეხზე წამოდგა.
-ხომ გაგაფრთხილე აქ დარჩი და არ შემომყვე მეთქი?!
- ანუ ჩემი ბრალია რომ გაიქცა. ჩაილაპარაკა მარიმ.
- ის ნაბი***რი სულ ფეხზე , ვერ ხედავ რა დღეში ხარ?! რატომ არ მისმენ? ჟილეტი რომ გცმოდა არაერი მოხდებოდა, რატიმა რ გეცვა ჟილეტი?
- მთელი სხეული მტკოდა და იმ სიმძიმის დადებას სხეულზე არ ვაპირებდი, მეგონა არაფერი მხდებოდა.
- გეგონა. სახითარი თავი არ გიყვარს? იმ ადმიანებზე რას ფიქრობ ვისთვისაც ძვირფასი ხარ? შვილებზე არ ფიქრობ?
- ევწუხდი უკვე ბატონო ალესანდრე, ვერ ვიყავი კარგად და არ მინდოდა ჩაცმა, თან სპეცოპერაციაზე კი არ წავსულვართ უბრაოლდ ეჭვმიტანილის დასაკითხათ მივდიოდით.
- საშინელი ჯიუტი და თავნება ხარ.
- შენ ის მითხარი აქედან როდის გამწერენ?
-სამ დღეშ
-რა ამბავია! უთხარი დღესვე გამწერონ, სამუშაოს შემიძლია დავუბრუნდე.
- არაფერსაც არ ვეტყვი და ისე ნუ იზამ რომ აქ უფრო იდხანს დაგტოვონ.
- შენ რა მემუქრები? გაბრაზდა მარი
- შენ წარმოიდგინე კი.
- ამას არ შეგარჩენ! ალესადრე რაღაცის თქმა აპირებდა კარი წქიმმა რომ შემოაღო. საშუალო სიმაღლის, ლურჯთვალება სიმპატიური და სასიამოვნო მამაკიაცი მოაუახლოვდა მარის საწოლს და ღიმილით იკითხა:
- როგორაა ჩემი პაციენტი? პასუხი ამჯერად ალექსადრემ გასცა
- ძალიან კარგადაა ძალა სულ არ დაუკარგავს, თავის ფორმაშია! ალექსანდრემ მარის გადახედა და ირონიულად გაუღიმა.
- ექიმო ცუდად ვარ, აი ეს არსება მაწუხებს, თანაც ძალიან. ახლა მარიმ მიგო ნიშნისმოგებით.
- ამ არსებას როგორც შენ აღნიშნე სახელი აქვს. გაბრაზდა ალექსანდრე.
- უი სულ დამავიწყდა უჟმურო.
- სიტყვები შეარჩიე თახვედო. ალექსანდრე უკვე პიკს აღწევდა ისე იყო გაბრაძებული. მათ საუბარსი კი ექიმი ჩაერია.
- ორივე დაწყნარდით, ეთმანეთის დაჭმას აქედნ გასვლის მერეც მოასწრებთ. მარი მხარი როგორ გაქვს გტკივა? და ისევ გაურიმა სიმპატიურმა ექიმმა.
- რა გქვიათ ექიმო? ექიმს ისევ გაეღიმა, ალექსანდრეს კი გაკვირვებული და გაბრაზებული მზერა მიაპყრო მარის.
- ვაჩე
- ლამაზი სახელია. მარის ამ პასუხმა ალექსანდრე ისე გააცოფა პალატა დატოვა.
- მადლობა მარი.


***
ვაჩემ მარის კაბინეტიდან ათი წუთის მერე გამოვიდა, პალატის მოპირდაპირე მხარეს კი ალექსანდრე იდგა კედელს მიყუდებული. ფიქრებსი გართულმა ვერც ი შამჩნია როგორ მიუახლოვდა მას ვაჩე. ფიქრობა მარიზე, ვერ გაეგო როგორ მოქცეულიყო, თვითონ არც კი აღიარებდა რომ აქამდე მარი მისთვის სულერთი არ იყო, ახლა კი საკითარ თავთან აღსარებას აბარებდა. აღიარებდა რომ მარი ძალიან მოსწონდა და აგჟბდა ის რომ ის ცდილობდა ვაჩესთან ფლირტის გაბმას. ამის გაფიქრებაზე კედელს მუშტი დაარტყა. ფიქრები არ ასვენებდა რომ შეიძლება მარის ვაჩე მოსწონებოდა, რაღათქმა უნდა ვაჩე მასზე სიმპატირური იყო. სკოლაში კი ყოველ მეორე გოგოს ვაჩე მოსწონდა და უყვარდა. იქ სადაც ვაჩე და ალექსანდრე ერთად იყვნენ ალექსანდრეს არ უმართლებდა გოგოებთან, ბოლოს ყველაზე ლამაზი გოგო მაინც ვაჩეს რჩებოდა. ფიქრებიდან ალექსანდრე ვაჩეს ხმამ გამოიყვანა.
ალექსანდრე გაგაბეს?
მორჩი რა ვაჩე.
რამდენად მოგწონს ის ლამაზმანი? ალექსანდრეს არ ესიამოვნა ვაჩემ მარის ლამაზმანი რომ უწოდა, და ეს მის სახეზეც გამოიხატა. ვაჩემ კი ხარხარი დაიწყო.
კაი რა შენ რა ეჭვიანობ? ძმაკაცები არ ვართ, შენთვის როდისმე გოგო დამიწერია.
გოგოები ყოველთვის შენ გირჩევდნენ, დაგავიწყდა ვაჩე?!
როგორც ვხედავ მართლა ეჭვიანობ. ვაჩემ გაუღიმა და მხარზე ხელი დაჰკრა.
არ ვეჭვიანობ უნრაოლდ მარიზე გავგრაზდი.
ისე ველური კატაა. გაეცინა ვაჩეს და ალექსამდრეს ახედა.
ვაჩე! ისეტი სიბრაზით უთხრა ალექსანდრემ ვაჩემ სიცილი შეწყვიტა.
კაი რა შე ჩემა რა მოგდის, შენი საყვარელი ქალი ჩემთვის და არის. იცოდე შეურაცყოპას მაყენებ.
ვიცი ვაჩე, ვიცი. მაგრამ ახლ აუკვე ჩემს ნევებზე თამაშობ, იცოდე არ შეგარჩენ.
ბოდიში გამომძიებოლო, არ დამბრიდო რა. ვაჩე მუხლებზე დაეცა მის წინ.
ბიჭო სულ გააფრინე, მეთელი პერსონალი შენ გიყურებს , აეთრიე. ორივემ ხარხარი ატეკა.
კარგი წავედი მე განყოფილებაში. ის ქალბატობი ერთი კვირა არ გამოუშვა აქედან გაიგე.
ბიჭო ერთი კვირა ბევრია, ამდენ ხანს არ გამოვა.
რამე მოახერხე და რაც შეიძლება დიდხანს დატოვე.
კაი რამეს ვიზამ, ხვალ საღამოს ამოგივლი არ ვმუშაობ.
კაი, ლუდს შენ ამოიტან “ლამაზ სახელიანო ექიმო“. ბოლოს მაინც წაკბინა ალექსანდრემ და სიცილით მიეფარა დერეფანს.

***
ზუსტად ექვსი დღე მარიმ საავადმყოფოში გაატარა. ბავშვები მხოლოდ მესამე დღს ნახა რადგანაც არ უნდოდა ამ მდგომარეობაში ენახათ. უნდოდა ბავშვებთან ისევ ისეთი მხიარული და ენერგიით აღსავსე დედა ყოფილიყო როგორის ჯრილობამდე იყო. ალექსანდრე მის სანახავად საერტოდ არ მოსულა. მარი გამუდნებით მასე ფიქრობდა და ნერვები ეშლებოდა იმის გამო რომ ალექსანდრე იგნორირებას უკეთებდა. ვერ იჯერებდა იმას რომ ალექსანდრეს ის საერთოდ არ აინტერესებდა.
სააავადმყოფოდან გამოსვლის შემდეგ მარი სამსახურსი დაბრუნდა. უნდოდა ამ დღეს განსახუთრებულად ლამაზი ყოფილიყო, ვიწრო მაღალ წელიანი შავი ქვედა ბოლო ჩაიცვა, და კრემისმერ პერანგზე. არც ისე მაღალ ქუსლიანი ფეხსაცმელი და ზომაზე მაკიაჟი გაიკეთა. კარი დაუკაკუნებლად შეაღო და ალექსანდრეს გაკვირვებულ თვალებს წააწყდა.
რამე ხდებაა მარი? ალექსანდრემ წარბი აწია და მარის მიაჩერდა.
მადლობა კარგად ვარ. სასინლად გაბრაზდა იმის გამო რომ თითქმის ერთი კვირის შემდეგ ალექსანდრემ ის საერთოდ არ მოიკითხა.
იკბინები და დარწმუნებული ვარ კარგად ხარ. ახლა რაც შეეხება საქმეს. იმ პირობნებას ფეხდაფეხ მივყვებით ვინს გესროლა ორჯერ, მალე დავიჭრთ და საქმეს დავხურავთ.
საბუთები მომეცი ინფორმაციას გავეცნო.

***
მთელი ერთი კვირა ისე გავიდა მარის და ალექსანდრეს ურთიერთობა საერთოდ არ შეცვლილა. ალექსანდრე ყურადღებას სართოდ არ აქცევდა და პირიქით ძალიან ცივად ექცეოდა. რამდენჯერმე მარიმ პატარა ყურადღება გამოჩინა მის მიმართ მაგრამ ალექსამდრე მაინც ისევ ისეთი იყო ცივი და უხეში. ისე როგორც თავიდან სიტყვა ძუნწი გახდა, მარის ცოტას ეუხეშებოდა. საქმეძეც რომ მოდიოდნენ მარტო მოკლე დიალოგებით შემოიფარგლებოდნნე ისიც მხოლოდ საქმეზე.
მარიმ როგორს იქნა აღიარა საკუთარ თავთაბ რომ ალექსანდრე მოსწონდა და მის მიმართ გამოჩენილი უყურადღებობა ძალაინ აწუხებდა. თვითონაც ვერ გაგეო ასე რა ეწყინა, მართლა არ ქონა უფლება ალექსანდრე მისთვის ეკოცნა და მიტუმეტეს არც იმის პრეტენზია რომ მას მერე მარი კარგად მოქცეოდა.
დილით მარიმ კარგ ხასიათე გაიღვიძა და გადაწყვითა ალექსანდრესთვის თავი მოეწონებინა. დილით სახლს ყოველთვის ადრე ტოვებდა და ბავშვებთან ამჯერად ელენა უნდა დარჩნეილიყო.
მარი! შეჰკივლა ელენამ. როგორი მაცდური და მიმზიდველი ხარ ალექსანდრე მეცოდება.
საქმე მასე რომ იყოს გამიხარდებოდა, სევდიანად გაიღიმა მარიმ
აბა რას ელი კაცს უთხარი აღარასოდეს მაკოცოვო.
აბა რა უნდა მექნა, იმის უფლება უნდა მივცე როდესაც მოუნდება მომვარდეს და მკოცნოს?!
არ უარყო რომ არ მოგეწონა. ეშმაკურად გაუღიმა ელენამ.
ეგ არაფერშუაშია. მორჩა გავედი დამაგვიანდება.

***
-ყავის გასაკეთებლად მისულ მარის ალექსანდრე მიუახლოვდა და წაუსტვინა, მერე მარის ახედ დახედა და აღრფთვთოვანებული თვალები მიანათა, მაგრამ რამდნეინემ წამსივე გაქრა მისი თვალებიდან აღფრთოვანება.
- რა ხდება ვიმეს ეპრანჭები? ალექსანდრემ უემოციოდ უთხრა და გვერდულად ჩაიღიმა.
- შენი სამქმე არაა
- რატომ პარტნიროები ვართ და მეგობრები, არ უნდა ვიცოდეთ რაღაც რაღაცეები ერთმანეთზე?
- ჩვენ მეგობრები არ ვართ! კბილებსი გამოსცრა მარიმ. ის ფაქტი რომ ალექსანდრე მას მეგობრობას სთავაზობდა საშინლად აღიზიანებდა. როგორია ის კაცი ვინც მოგწონს გეიბნება მეგობრები ვიყოთო.
- რა იყო უფრო მეტი გიდა ვიყოთ ერთმანეთისთვის? ალექსანდრემ ახლა ვნებიანი თვალები შეანათ მას.
- ამდენი თვეები ერთად ვმუშაობთ და ვერ გავიგე როგორ პიროვნება ხარ. იცი შენნაირი მრავალ სახიანი პიროვნება ოცდა ათი წლის განმავლობაში არ შემხვედრია.
- საინტერესოა.
- საშიში და დამღლელია.
- შენ როგორ გინდა ვიყო ლამაზო?
-მე სერიოზულად გელაპარაკები და შენ სასაცილოდ მიგდებ, საზიზღარი და აუტანელი ხარ.
- ნწუ, ნწუ, შეურაცყოფის მოთმენა არ მიყვარს თუნდაც ეს შეურაცყოფა შენნაირი აწყობილი ბარბისგან მოდიოდეს.
- ეს ბარბი შენზე ჭკვიანია და უფრო მეტი წილი საქმეების გახსნა ამ ბარბის დამსახურებაა. ალექსანდრემ ხმამაღლა გადაიხახარა,მერე მარის ხელით ნიკაპი ააწევინა, თვითონ კი ყურში უჩურჩულა “ შენ მე ვერასდროს მაჯობებ“. მარის ჟრუანტელმა დაუარა ალექსადრეს შეხებაზე, ლაპარაკის დროს მისი ტუჩები ყურის ბიბილოზე ეხებოდა. რამდნეიმე წამის მერე მარი გონს მოვიდა მაგრამ ალექსანდრე იქ უკვე ეღარ დავვდა,
“ სამაგიეროს აუცილებლად გადაგიხდი თავხედო იდიოტო“
რამდენიმე წამით იდგა ჩაფიქრებული მარი და ბოლოს მაინც გაეღიმა ალექსანდრეს საქციელზე. როგორ შეიძლებოდა ერთ დღესი ყოფილიყო, მოსიყვაურულე, მზრუნველი, სერიუზული, ცივი და უხეში. მარის ასეთი ადამიანბეი მოსწონდა მაგრამ ეს იმის მერე რაც თვითონ ამ პიროვნების ნამდვილ მოტივებსა და განზრახვებს იგებდა. აი ალექსანდრე კი სრულიად ვერ გამოიცნო, ანდა საიდან უნდა სცოდნოდა რას ფიქრობდა მასზე ალექსანდრე.
ფიქრებიდან გამოერკვა და კაბინეტში დაბრუნდა იქ კი შმაკურა დმომღიმარი ლაექსანდრე დახვდა.
რა გაცინებს რაიმე სიბოროტე ჩაიფიქრე? შეუბღვირა ამრიმ
ნუ, მთლად ასეც ვერ ვიტყვი. მოკლედ ის ვინც გესროლა კაზინოს მფლობელი ვინმე ნოდარ მაჭავარიანის მფარველობის ქვეშაა. იმ კაზინოში მე და შენ უნდა შევიპაროთ, მისი კაბინეტის გაჩხრეკა მინდა.
მერე გაჩხრეკის ორდერი აიღე?
რა ჩკვიანი ხარ, არ გამოვა. უკვე ვიყავი სალაპარაკოდ ნოდართან სახლში. მარიმ გაკვირვებულმა შეხედა და რაღაცის თქმა დააპირა რომ ალექსანდრემ დაასწრო, ის შენ რომ წახვედი სამუშაოდან მერემივედი, სახლიდან ვერ გამოგიყვანდი ახალ მისული უყავი და ბავშვებს ვერ ნახავდი ის დღე. მოკლდ ორდერის აღბას ერთი კვირა უნდა ისინი კი ამ ერთ კვირაში ყველაფერს გააქრობენ, ასე რომ ხვალვე უნდა ვიმოქმედოთ.
მე რა უნდა გავაკეთო?
შენ დღსვე უნდა მიხვიდე და უთხრა რიმ სამუშაოს ეძებ მიმტანად. ისიცნიც აგიყვანენ.
იმ მთვრალ ხალხს სასმელები უნდა უზიდო და ხელები ვაფათურებინო? მარი სასინლად გაბრაზდა, რომ წარმოიდგინა როგორ ეხება მას მთვრალი არსება. იმ წამსვე მას ლევანი და ის ღამე გაახსენდა.
ზედმეტად არავინ შეგეხება, იქ ქალებს მარტო წელზე კიდებენ ხელს.
არა და არა!
საქმის გახსნა გინდა თუ არა? ცოტა მკაცრად კითხა ალექსანდრემ. ერთი საღამო წელზე შეხება აიტანე რა. ალექსანდრემ ეს ისე უთხრა ვითომაც არაფერი.
რომ არ მიმიღონ?
მიგიღებენ. ალექსანდრემ ეჩმაკურად ჩაიღიმა. ერთი საათით ადრე წავიდეთ, მოემზადე და პირდაპირ კაზინოში წავალთ.
ალექსნდრე ამას არ შეგარჩენ.

***
ალექსანდრემ მარი რომელიღაც კორპუსის ბინაში მიიყვანა, იქ კი ასე ორმოცდაათ წლამდე ქალი დახვდა რომლსაც მაკიაჟი უნდა გაეკეთებინა.
შენ მაკიაჟსაც არაუშავს მაგრამ ეხლა სხვა გვსირდება, ძალიან გამომწვევი და მიმწიდველი უნდა იყო. მარის ალექსადრეს სიტყვები ძალაინ ეწყინა თითქოს ისე არ ყოფილიყოს მიმზიდველი ერთი ტონა მაკიჟის გარეშე. მაკიაჟის მერე ალექსანდრემ მას მოკლე და ღრმა დეკოლტეინაი კაბამოუტანა.
ამას არ ჩავიცვამ!
არ დაგავიწყდეს სად მიდიხარ, ასე რომ სისულელეებს მოეშვი.
ვერ გიტან. საპასუხოდ კი ალექსანდრემ ტუჩები გამოწია და ისეტი მოძრაობა გააკეთა ტითქოს აკოცა.

მანქანაში რომ ჩაჯდა ალექსანდრეს გვედდით თავი უხერხულად იგრძნო, კავა ისეთი მოკლე იყო თითქმის საცვალი უჩანდა. ეს ღრმა დეკოლტეც არ იყო სახარბიელო. მარის ისე რცხვენოდა ალექსადრესი სახე სად წაეღო არ იცოდა.
ბატონო ალექსანდრე სადმე გადაჩეხვას ვაპირებთ?
არაა. ალექსადრემ პასუხი მას შემდეგ გასცა რაც მის ფეხებს მოსწყვიტა თვალი.
თუ არა, მოეშვი შემს თვალიერებას და გზას უყურე.
არ გათვალირებ. ალექსანდრემ წინ გაიხედა.
რა უბადრუკი პასუხია “ არ გათვალიერებ“. დანიშნულების ადგილამდე ხმა არცერთს ამოუღია.
კამერა დამოსასმეი აპარატურა ხელზე რომ გიკეტია მაგ საათსია, ლაპარაკი თუ მოგინდება ხელი ახლოს მიიტანე. მე რომ გნაიშნებ მაშინ ჩადი კაბინეტში. თურამე პრობლემა შეგექმნა თქვი “ ჯობია აქდან წავიდე“. გაიგე.
დებილი არ ვარ, პირველად არ ვაკეთებ ასეთ რაღაცეებს.
ანუ ასე გამოწყობა შენთვის ახალი არ არის. ალექსანდრემ ირონიულად ჩაიღიმა.
შე.........
ვიცი , ვიცი რაც იგულისხმე. ახლა გადადი.
მარიმ იმ დღესვე მიიღეეს სამუშაოდ, რათქმა უნდა საცდელი ვადით. პირველი ერთი საათი ვერ მოასწრო ალექსნდრესთან ლაპარაკი, სასმელს და სიგარეტს აქეთ იქით დაატარებდა. მერე ალექსანდრემ ანიშნა გავდივარ და გამომყევიო. საფირფარეშოების წინ იდგნენ მაგრამ ლაპარაკი მაინც ვერ მოახერხეს ხან ვინ გადი გამოდიოდა ხან ვინა.
მოდი შევიდეთ ერთრთ საფირმარეშოში. ამლექსადრემ წარბები მაღლა აზიდა და ვნებიანად გაირიმა.
ასე მალე თუ მთხოვდი არ მეგონა.
იდიოტო მორჩი ლაზღანდარობას და გამომყევია.ალექსადრეც მას შეჰყვა.
რა გინდა მითხარი სწრაფად. ჩურჩულით უთხრა მარიმ.
სასმლის დატარეიბის და აღების დროს ყველაფერი კარგად აზვერე, დაცვა კამერები და საერთოდ ყველაფერი. ხვალ უკვე უნდა გქონდეს საჭირო მასალა. კდევ ერთ ბარმენი მე მაკვირდებოდა შენ რომ გიყურებდი, ასე რომ არაფერი მანიშნოდა საერთოდ იშვიათად შემომხედე, არ მინდა ეგ ყურმოჭრილი მონა რამეს მიხვდეს.
გავიგე.
კაი მიდი წადი ბაჭია. ალექსანდრემ ეს ერთერთი კლეინტის ნათქვამი გაიმეორა და მარის დასცინა. საპასუხოდ კი მარიმ ფეხსაცმლის ქუსლი ფეხსი ჩაართყა. ალექსანდრემ ყრუდ ამოიკვნესა და მარის თვალებით ანიშნა არ შეგრჩებაო.
მთელი საღამო მარის მთვრალი კლიენტების ატანა უწევდა, უმეტესი ხელებზე და წელზე ეხებოდა როგორს ალექსანდრემ უთხრა. ეს რამდნეიმე საათი მარის სრული სატანჯველი იყო , არ ეგინა თუ ასე ზიზღებია მამრობითი სქესი. ყოველ მათ შეხებაზე საშინელი რეაქცია ქონდა, ერთი სული ქონდა ცემოდა და წიქები თავზე დაემტვრია მათთვის. ბოლოს მისმა სიბრაზემ პიკს მიაღწია და კლიენტმა მას გვერდით დაჯდობა შესთავაზა. მარიც ძალაუნებურად მის გვერდით დაჯდა. რამდნეიმე წუთის შემდეგ კი ფეხებზე ხელის შეხება იგრძნო, ხელი კი მაღლა დამალა მიიწევდა. თავისდაუნებურად ალექსანდრეს გახედა რომელმაც ჭიქა დააგდო მაგიდაზე და მათკენ სასტიკ სიბრაზე ჩდგმული თვალებით მომართებოდა. მარიმ მასინვე წამოხტა და კლიენტს უთხრა რომ ეძახოდნენ. ალექსანდრეს მხარი გაკრა, ჩუმად გადაულაპარაკა “ გაჩერდი, ყველაფერს ნუ ჩაშლი“. ალექსანდრე ბარს დაუბრუნდა და სიტოაციიც დაზვერვა გააგრძელა.
როგორც იქნა მარი გამოუშვეს დილის სამ საათზე. ალექსანდრე მის უკან გამოვიდა, ორივე რამდნეიმე წუთით მანქანაში ჩუმად ისხდნენ. ალექსანდრემ ღრმად ჩისუნთქა და ლაპარაკი დაიწყო.

მოდი არ გვინდა, შევწყვიტოთ, სხვა გზას ვიპოვი.
არა, ახლა არ ღირს გაჩერება, მიზანს ერთი ნამბიჯი გვაშორებს.
დაფიქრ.......
არა ალექსანდრე ხვალაც მოვალთ. ახლა შენთან წავიდეთ სახლში. ალექსანდრემ ისეთი სისწრაფით მოატრიალა თავი, კისერი ეტკინა.
რაა? ალექსანდრემ ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა და მარის მიაშტერდა.
სახლში ასეთი მისვლა არ მინდა იმდენმა ბინძურმა ღორმა შემახო ხელი უკვე გული მერევა.
ხო, ხო.. ალექსანდრემ ეს ორი სიტყვა ძლაიან ნელამ და განშტერებულმა უთხრა.
მოიცა, მოიცა შენ რა გეგონა........მარი სიტყვა აღარ დაამთავრა და გაიცინა. ალექსანდრე სწრაფად მოვიდა გონს, სახეზე კი ეშმაკურმა ღიმილმა გადაურბინა.
უბრალოდ ისეთ პასუხს ვეძებდი შენთვის როგო მეთქვა ზრდილობიანად უარი ჩემთან ამასოსვლაზე. ალექსანდრე მარისკენ გადაიხარა და ირონიულად გაუღიმა.
სტყუი, შენს თვალებსი სულ სხვა რააღაც წავიკითხე
ხოო? და რაიყო ეს სხვა რაღაც?
სურვილი! მარიმ ნიშნის მოგებით მიუგო. ალექსადრე მიხვდა რომ მარი სურვილს მიუხვდა, რამაც დისკომფორტი შეუქმნა, ახლა უნდა ეცადა ლაპარაკი სულს სხვა რამეზე გადაეტანა.
ხვალ რომელზე დაგიბარეს კაზინოსი? ალექსანდრემ უემოციოდ იკითხა და თან გზას მიშტერებოდა. მარი მიხვდა ალექსანდრე რასაც აკეთებდა და ამ ჯერად დანებება ამჯობინა.
7 ზე
კარგი სამსახურიდან ხვალ ადრე წავალთ და ერთად მივალთ იქ.

***
მარი სახლში ძალიან დაღლილი მივიდა, იცოდა ელენა მაინც დალეოდებოდა და ყველაფერს მოაყოლებდა. უნდოდა ცოტა ხნით მარტო დარჩენილიყო და ეფიქრა მომხდარზე. ჩანთიდან მანქანის გასაღები ამოიღო და საკუთარ მანქანაში გადაჯდა.

დღს ყველაზე ცუდი დღ იყო სხვა დღეებთან შედარებით, ჯერ ასე გამოწყობილი კაზინოში დაატარებდა სასმელებს, მერე უცხო მამაკაცები მას ხელს ახებდნენ. საშინლად არ სიამოვნებდა იმ დროს მზად იყო თოთოეული კაზინოს ღორისთვის ტყვია დაეჭედებინა შუბლში. ალექსადრე საერთოდ ვერ ხვდებოდა რას განიცდიდა მარი უცხო კაცის შეხებისას. მარის თავში ექვსი წლის სინ მომხდარი ამოუტივტივდა, ამდენი წლების მერეც კი თვალები ცრემლებით ევსებოდა იმ ღამის გახსენებისას.
ის ღამე რომ არ ყოფილიყო ალხა არც მისი პატარები იქნებოდნენ ამ ქვეყნად. თავისი პატარები ტკივილს თითქმის უმსუბუქებდნენ. თვის შვილებს რომ უყურებდა და მათზე ფიქრობდა სულ არ განიცდიდა იმას რაც იმ ღამეს მოხდა, მაგრამ დგეობა მომეტები როდესაც ნანობდა იმას რას მოხდა. თავის თავს გლოვობდა რომ არ ქონდა იდეალური ოჯახი, არ ყავდა საყვარელი მამაკაცი გვერდით, არადა როგორ უნდოდა დაბერებულიყო თავის პირველ მამაკაცთან, მაგრამ ეს ყველაფერ მხოლოდ ოცნებად დარჩა.
დღეს ყველაზე მეტად გაუჭირდა კაცის სეხება, ერტული სული ქონდა როდის დამთავრდებოდა ეს ყევლაფერი. მარის ტირილს უმატა და უკვე ხმით ტიროდა. ფანჯარაზე მან კაკუნის ხმამ გამოაფხიზლა, ფანჯარასთან შეწუხებული ალექსანდრე იდგა და კარის გაღებას სთხოვდა. მარიმ ცრემლები მოიწმინდა და კარი გააღო.

მარი რა დაგემართა? მარიმ ალექსანდრეს ახედა და ტირილს უმატა. რამდნეიმე წამიანი პაუზის შემდეგ ალექსადრემ რომ გააცნოებიერა მარი პასუხის დაბრუნებას არ აპირებდა მანქანას მეორე მხრიდან მაოუარა და უკანა სავარძელზე მის გვერდით დაჯდა.
მარი რა დაგემართა მითხარი.
არაფერი
არაფრის გამო არავინ ტირის. მარი მაინც არ ჩერდებოდა, უბრალოდ ვერ ჩერდებოდა, საკუთარ თავზე ბრაზობდა ასეთი მხდალი რომ აღმოჩნდა. ადრე ყოველთვის მართო ჩიკეტებოდა და ტიროდა, არავის უნდოდა დაენახა მისი ცრემლები ახლა კი, ახლა ალექსანდრესთან ვერ ჩერდებოდა, სადღაც გონებაში კი თვლიდო რომ დიდ პრობლემას არ წარმოადგენდა ალექსანდრესთან ტირილი. ალექსანდრემ ის გულზე მიიხუტა და ბეჭებზე ხელი მოხვია, უბრაოდ ასე იმ მასზე ჩახუტებული და ზედმეტ კითხვებს არ სვამდა. სადღაც ნახევარი საათის შემდეგ მარი ალექსანდრეს მოშორდა, და რამდენიმე წუთი უყურებდა, მერე საათს დახედა და წასუსტვინა
რა დრო გასულას, გაღვიიძებამდე სულ რაღაც სამიი საათი დარჩა. შენი აქ დაგაკავე ჩემი ისტერიკების საყურებლად.
არაუშავს. ალექსანდრეს მარიზე მიხუტებულს ძილი მოერია, სახეზე ეტყობოდა რომ თავი ძლივს ეკავა. ხვალ სამსახურში გვიან მივალთ და იქიდან კაზინოში წავალთ. მარი კაზინოს ხსენებაზე შეიშმუშნა, ამ დროეს ალექსადრეს ნახევრად ქონდა დახუჭული ტვალები.
ალექსანდრე რამდნეი დალიე სასმლის სუნად ყარხარ?
მე ვყარვარ ხო? ჩემზე რომ იწექი ნახევარი საათი მაშინ არ შეგაწუხა სასმლის სუნმა.
მაშინ ვერ გავიგე. ბევრი დაგილევია და თან საშინლად გეძინება.
მართლა დედიკო? ალექსადრემ გადაიხარხარა.
ასეთ მდგომარეობაში არსად არ წახვალ, მოდი სახლში.
არა, არაუშავს, ცოტა ჰაერზე გავივლი და გამოვფხიზლდები,
არამეთქი, ადექი და ამოდი.
არის ბოსს. ალექსანდრემ სასაცილოდ მიიტანა თავთან ხელი და გაიცინა.
მარიმ ალექსანდრე პირდაპირ საკუთარ საზინებელში შეიყვანა, ალექსანდრე მას ნახევრად მძინარე გაკვირვებული უყურებდა.
მეტი საძინებელი არ მაქვს, დივნებიც ორ საჯდომინია, ასე რომ ვერ დაეტევი. დაწექი იქით მხარეს და მეც მოვალ მალე.
ოო, მაცდური შემოთავაზებაა! ჩაიღიმა ალექსანდრემ.
გეყოს თორემ გარეთ დაგტოვებ.
მარიმ სასტუმრო მაგიდაზე ელანას წერილი დაუწერა “ ღამის ოთხ საათზე მოვედი, ძალიან დაღლილი ვარ, სამსახურში გვიან მივდივარ და ბავშვები ცოტა ჩუმად გაიყვანე სახლიდან. უთხარ დედა ბაღში მოგაკითხავთო“.
საძინებელში დაბრუნდა და ალექსანდრეს დანახვაზე სიცილი ატეხა, ისე იყო ბალიშს ჩხუტებული. კარი გადაკეტა და მისკენ გაეშურა.
რატომ არ გაიძრე?
მეძინება.
მოიცა მოიცა, ასეტი მთვარლის არ იყავი! ეჭვის თვალით შეხედა მარიმ.
შენ რომ გელოდებოდი მანქნაში, მოკლედ იმდენ ხანს არ გადმოხვედი მანქანიდან დალევა დავიწყე. იცი სად ვმალავ ჭაჭას? ალექსადრემ ისეტი ინტერესით კითხა თითქოს დიდ რამეს ეკითხებოდეს.
მერე შენ რა მთელი ბოთლი დალიე?
არაა, ცოტა აკლდა ბოთლს. ალექსანდრე ცოტა ხანს გაჩუმდა და ისევ გააგრძელა. მზად ვიყავი ის ტიპი იქვე მომეკლა კაზინოში, როგორ გაბედა შენთვის ხელი შეხება.
ალექსანდრე.... მარი სიტყვის გაგრძელება ვეღარ შეძლო, არ იცოდა რა ეთქვა, ახლა იმის ახსნას ნამდვილად ვერ შეძლებდა თუ როგორ ეზიზღებოდა იმ მყოფი კაცები. ვერც იმის კითხვა ვერგაბედა თუ რატომ გაცეცხლა ალექსანდრე ასე. რადნეიმე წუთის მერე ალექსადმრეს დახედა, მაგრამ მას უკვე ეძინა.
მაკიაჟის მოშორების შდეგ მარი საწოლის მეორე მხარეს დაწვა და ალექსადრეს დაუწყო ყურება, დიდი ხანი ვერ დაძინა უბრალოდ ფიქრობდა ყველაფერზე და არაფერზე. აზზრზე ის ალექსანდრეს ხელმა მოიყვანა რომელიც მას წელზე ედო. მარის ჩაეღიმა, ამ წუთას ძალიან სიამოვნებდა ალექსანდრეს იქ ყოფნა.
დილით მარს რომ გამოეღვიძა საათს დააავლო ხელი, საათი ორ საათს უჩვენებდა. ორი საათის დანახვაზე სასწრაფოდ წამოხტა და მომზადებას შეუდგა, მერე სამზარეულოში გაიქცა ყავის გასაკეთებლად იქ კი მაგიდათან ალექსანდრე იჯდა და ფანჯარაში იყურებოდა. მარიმ მის დანახვაზე შიშისგან შეჰკივლა, რამდენიმე წამში გონებაში აღიდგინა ის თუ როგორ მოხვდა ალექსანდრე მასთან.
დილა მშვიდობის
დილა მშვიდობის. შეგაშინე? ღიმილით კითხა ალექსანდრემ
ცოტა
მადლობა რომ წუხელ მიპატრონე. ალექსანდრემ ახლა გაუცინა
არაფრის. შენც იგივეს გააკეთებდი ჩემთვის. უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა მათ შორის, მარი ხან ჭერს უყურებდა ხან ალექსანდრეს.
მე ეხლა ცოტას შევჭამ და ბავშვებს გაუვლი ბახში. ასე ოთხისთვის მოვალ განყოფილებაში.
სახლიდან მაგდებ?
არ აუბრალოდ ჩემი გეგმები გითხარი. შენ თუ გინდა დარჩი და აქედან პირდაპირ განყოფილებაში მოდი.
მასე ვიზამ. ხო მართლა ჩემი საათი და საფულე ვერ ვიპოვე, ხომ არ იცი სადაა?
კი, წუხელ მოგხსენი საათი ღამე რომ არ შეეწუხებინე და საფულეც ამოოვიღე ჯიბიდან. მარიმ ეს ბოლო წინადადაბა ცოტა უხერხულად თქვა და სივრცეს გახედა. “ რა მჭირს შეყვარებული თინეიჯერივით ვიქცევი, რა მიშვრები ალექსანდრე?!“
მადლობა და ახლა სადაა?
აა, ჰო, ტუმბოზე, ტუმბოზე, მოგიტან ახლავე. მარი სწრაფი ნაბიჯით გავიდა და ოთახამდე კინაღამ კისერი მოიტეხა.
რამდნიეემ წუთის მერე მარი სასტუმრო ოთახში დაბრუნდა პირსახოცით და გასაღებით ხელში. ორივე ალექსანდრეს დაუტოვა და ცოტნეს და ლეას სანახავად წავიდა.


***
მთელი ეს დრო განყოფილებამდე ალექსადრეზე ფიქრობდა, წუხანდელ ღამეზე ფიქრობდა. ვერაფრით გაეგო ალექსადრეს სიტყვები როგორ გაეგო. თვითონ გაიგო ისე როგორც ალბათ ნებისმიერი ქალი გაიგებდა მაგრამ მაინც რაღაც ეჭვი ღღრნიდა. ალექსანდრეს და მისი ურთიერთობა აშკარად დათბა, ალექსანდრე ზრუნავდა მასზე, უფრო გამგები გახდა და ისე აღარ ჩხუბობდნენ როგორც თავიდან.
მარი გრძნობდა რომ ალექსანდრეს ის იზიდავდა მაგრამ არ იყო დარწმუნებული ალექსანდრე მას თუ სერიოზულად უყურებდა. დღემდე რამდენჯერ უთქვამს რომ ის სულელი ბარბია, ან თუნდაც ერთი სიტყვას “ბარბის“ შეეძლო ბევრი რამ ეთქვა.
ამდნეი წლის მერე პირველად მოეწონა ვინმე სერიოზულად, მაგრამ ეს ვიღაც უკვე ყურადღებას აღარ აქცევდა, თვში ამოუტივტივდა ალექქსანდრეს ნათქვამი “ვეღარ ეღირსები“. ახლა რა უნდა ქნას, ნუთუ ალექსამდრე მართლა აღრ შეეცდებოდა მის მოხიბლას, ნუთუ აღარ შეეცდება აკოცოს?!
მარი ახლა ორ ცეცხლა შუა იყო მოქცეული, სჯეროდა რომ ალექსამდრეს მოსწონდა და სჯეროდა ისიც რომ მას ის არ მოსწონდა. ახლა ძლიან უნდოდა რომ პოზიტიურად ეფიქრა მაგრამ არ გასდიოდა. თავის თავზე ჯავრობდა თუ რატომ უთხრა ალექსანდრეს რომ არ ეკოცნნა მისთვის, მაგრამ მან მხოლოდ ის უთხრა რომ დაუკითხავად არ ეკოცნა ის ხომ არ უთხრა რომ საერთოდ არ ეკოცნა. მაგრამ ვინ ითხოვს კოცნის ნებას , ეს სურვილი მოდის და ხორციელდება. ამ ასაკში, კაცი არ კითხულობს “გაკოცოო“?
დგება მომენტი როდესაც გინდა გვერდით გყავდეს საყვარელი მამაკაცი, მას ენდობოდ და მისი იმედი გქონდეს. ახლა ის როგორც არასდროს მარის უნდოდა ალექსანდრე მის გვერდით ყოფილიყო .
აი უკვე განყიფილებაში შევიდა, სადაცაა მათ საერთო კაბინეტს შეაღებს. კარის წინ გაჩერდა, ღრმად ჩაისუნთქა და შევიდა. ალექსანდრემ მას არც კი ამოხედა, საბუთებსი ქონდა თავი ჩაფლული, მარის გული დასწყდა, ნუთუ ასე მოქცევა სეიძლებოდა?? ხომ სეიძლებოდა ეკითხა თავს როგორ გრძნობდა. წუხელ, კორპუსთან ამდენი ხანი ელოდა მერე ამშვიდებდა ახლა კი საბუთებიდან თავი არც კი ასწია. არც დილით უკიხავს თუ როგორ იყო. მარი სკამზე მოწყვეტით დაჯდა, ალექსანდრეს რეაქცია საერთოდ არ ქონია, მერე მაგიდაზე ყველაფერი ხმაურით გადააწ-გადმოაწყო ყურადების მისაქცევად.
მარი მოხდა რამე? ხმაურით შეწუხებულმა ალექსანდრემ ამოიგმინა.
არა არაფერი, ყველაფერი იდეალურადაა.
რომ არაა მაგიტომ გეკითხები.
არაფერია , მე კარგად ვარ.
აი თურმე რაში ყოფილა საქმე.........
არაფერშიც არ ყოფილა, სიტყვა არ დაასრულებინა მარიმ.
ნუ მაწყვეტინებ როდესაც ვლაპარაკობ. ალექსანდრე ცოტა ხმამაღლა მოუვიდა ნათქვამეი.
არ გაქცს უფლება...
მაპატიე ცოტა ხმამაღლა მომივიდა. მომისმინე დაწყნარდი კარგი. ალექსანდრემ ღრმად ჩაისუნთქა და გააგრძეა ლაპარაკი, იმიტომ არ გკითხე როგორ ხარ რომ ვიცი როგორც ხარ, უბრალოდ არ მინდოდა შენი დღე გამეფუჭებინა. როგორც სჩანს მე პირიქით გამომივიდა.
შენ რა იცი მე როგორ ვარ?!
ვიცი
როგორ?
ძილში რომ ლაპარაკობ თუ იცი?
რააა?
არ თქვა არ ვიციო.
ჯანდაბა. მარი აფორიაქდა, “ნუთუ ამ უჟმურს უთხარი რომ მომწონს“.
ვიცი შენსა და ლევანს შორის რაც მოხდა, ისიც ვიცი რატომ ტიროდი. მთელი დილაა ამაზე ვფიქრობ, მოდი არ გვინდა იმ კაზინოში წასვლა, სხვა გზას ვიპოვი.
არა, წავალთ. გადაჭრით უთხრა მარიმ.
მარი მომისმინე, არ მინდა წარსული გაგახსენდეს, არ მინდა უფრო გეტკინოს, არ მინდა ყველა კაცი გძულდეს ამ დედამიწაზე. არ მინდა დღს ყოველი მათაგანის შეხებისას წარსული გაიხსენო და დაიტანჯო. ალექსანდრე მის წინ იდგა შეწუხებული სახით და თვალებში სიანული, შეცოდება და სიბრაზე ჩასდგომოდა.
ყველა კაცი არ მძულს. თქვა რამდენიმე ხნის მერე მარიმ და ალექსანდრეს თვალები გაუსწორა.
და ვინ არ გძულს? დაინტერესდა ალექსანდრე.
შენ
სასიამოვნოა ამის ცოდნა, ჩაეღიმა ალექსანდრეს.
მაკოცე ალექსანდრე. მარის თავლი არ მოუშორებია ალექსანდრესთვის რომლის სახეზე გაკვირდება და სიხარული ერთმანეთს ცვლიდნენ.
აღარ გამარტყამ? ალექსანდრემ წარ აწეულმა და ღიმილით იკითხა.
კოცნა თუ არ მომეწონა გაგარტყამ.
ხოო?
ხო.
მაშინ უნდა ვეცადო მოწონება დავიმსახურო. ამლექსანდრე მისკენ მიიწია, და ლოყაზე ძალიან ნაზად აკოცა. მარი ლოყაზე კოცნას არ მოელოდა და ცოტა არ იყოს გაბრაზდა, იმის ნიშნად რომ კოცნა არ მოეწონა ხელის გარტყმას აპირებდ ამაგრამ ალექსანდრემ მისი დაკავება მოასწრო.
არ გაბედო ბარბი!
ჩვენ შევთანხმდით.
ზუსტადაც.
კი მაგრამ შენ დაარღვიე შეთანხმება. წამოენთო მარი.
არამც და არამც. მე გაკოცე, შენ მოგეწონა. არ უარყო რომ არ მოგეწონა, ვიცი რომ მოგეწონა. მარის ჩაეღიმა, მისი სახის დანახვაზე ალექსანდრესაც გაეღიმა.
ალექსანდრე! მარიმ ცოტა საყვედურით ცოტაც კი სიმკაცრით უთხრა.
რა გინდა მარი? მარი ხვდებოდა რომ ალექსანდრე ეთამაშებოდა.
პირობა შეასრულე!
არაფერი მახსენდება. უკან ერთი ნაბიჯი გადადგა ალექსანდრემ და მარის ნიშნის მოგებით გაუღიმა.
ალქსანდრე!
გისმენ
მაკოცე!
მთხოვე! ალექსანდრე მასთან ახლოს მივიდა , ისე ახლოს იდგა ლაპარაკისას მის ცხელ სუნთქვას გრძნობდა. მარი გრძნობდა როგორ აუჩქარდა ალექსანდრეს სუნთქვა, ხედავდა როგორ ძნელად ყლაპავდა ალექსანდრე ნერწყვს.
მარი დარწმუნებული იყო რომ მის ერთი სიატყვა და ალექსანდრემას აკოცებდა, სამაგიეროს გადახდა გადაწყვიტა მისთვის იმის გამო რომ ასე ეთამაშებოდა ბოლო რამდენიმე წუთი. ალექსანდრეს ხელი კრა და თავის ადგილს დაუბრუნდა, ალექსანდრე გონს რომ მოვიდ აუკვე ორი მეტრის დაშორებით იდგა მარისგან. ერთანეთს დიდხან უყურეს თვალებში, ალექსანდრემ ღარბად მაოისუნთქა და მარის ნიშნის მოგებით გაუღიმა.
ვიცი რომ გიზიდავ. ალექსანდრეს თვალი არ მოუშორებია მისთვის, უთხრა და უკანა სვლით წავიდა თავის სკამისკენ.
ვიცი რომ გიზიდავ. გაიმეორა მარიმ და ალექსანდრეს ნიშნისმოგებით გაუღიმა.

ყველაფერი გეგმის მიხედვით მიდიოდა, პირველი რამოდენიმე საათი მარიმ ვერ შეახწია კაზინოს მეპატრონის კაბინეტში. ისევ ის აუტანელი სიტუაცია, მთვრალი ფულზე დახარბებული ღორები და მათივე ფულზე გაგიჟებული საყვარლები. მარის უკვე მათი ატანა აღარ შეეძლო.
ალექსანდრე ბართან იჯდა და რაც შეიძლება ნელა სვამდა “ღვინოს“ რომელშიც ერთ მეთხედზე მეტი წყალი იყო. ამაზე საშინელი რამ ალექსანდრეს თავის ცხოვრებაში არ დაელია. სხვა მეტი რა გზა ქონდა, ოპერაციაზე ხომ ვერ გამოთვრებოდა თან არც ის ივარგებდა ვინმესთვის თვალშისაცემი ყიფილიყო მისი იქ უსასმელოდ ჯდომა.
აი მარიმ როგორც იქნა ალექსანდრეს სიგნალი მისცა რომ პადვალში აპირებდა ჩასვლას იმის მერე რაც უფროსში და უფროსის გოშიები წავიდნენ. ახლა ალექსადრეს უნდა ეყოჩაღა რომ რომელიმე დაცვა არ ჩასულიყო და მარი არ გამეჭირა.
მარის კაბინეტის კარი დაკეტილი დახვდა, არც გაჰკვირვებია. კარი უკვე მომზადებული “იარაღებიით“ გააღო და შევიდა. კაბინეტი უზარმაზარი იყო, ახლა კი სეიფი უნდა ეპოვა. სეიფის ძებნას იმაზე მეტი დრო მოანდომა ვიდრე დაგეგმილი ქონდა, ისეთ ადგილას იყო იქ ნახვა საერთოდ არ მოაფიქრდებოდა. კედელზე პატარა თარო იყო ჩამოკიდული რომელიც ძველი “პლასტინკებით“ იყო დატვირთული.
სეიფს პატრა ყუთისნაირი მოწყობილობა მიამაგრა და კოდის გაგებას შეუდგა. სადღაც ორ წუთში სეიფის კარი გააღო და ყველა იქ მყოფ საბუთს ფოტო გადაუღო. ვიდეომასალი კი რომელიც ფლეშკაზე იყო საკუთარ ფლეშკაზე გადაიტანა და გამოვიდა. კარში კი მას დაცვის ერთრთი წევრი შეეჯახა. მარის შიშისგან გული ლამის ამოუვარდა, ის წამები რომლებიც ერთმანეთს უყურებდნენ საუკუნედ მოეჩვენა.
-შენ აქ რას აკეთებ? კბილებში გამოსცრა დაცვის წევრმა.
-მე, მე, სიგარები გათავდა და ვიფიქრე პადვალში ხომ არ აქვთ საწყობი თქო. მან ეჭვის თვალით შეხედა, მარიმ მიხვდა რომ არ დაუჯერა.
- მე გუშინ ამიყვანეს სამუშაოდ და ჯერ ვერ გავეცანი აქაურობას.
- ფრთხილად იყავი სანამ გაეცნობი კისერი არ მოიტეხო. ახლა კი ადი მაღლა და აქ არ დაგინახო მეორედ.
მარიმ ამოისუნთქა იმ გორილას დარწმუნება რომ შეძლო, ახლა მარტო სიგნალი უნდა მიეცა ალექსანდრესთვის და გავიდოდნენ. ამოსუმა ალრქსანდრე ვერსად დაინახა, ცოტა შეეშინდა. გასახდელიდან საკუთარი ჩანთა აიღო და უკანა კარს მიაშურა, კარის გაღებისთანავე შიშისგან შეჰკივლა.ალექსანდრე მუხლებზე იდგა და როგორც სჩანს კარის არაკანონიერად გაღებას ცდილობდა , ისევე როგორც მარიმ გააღო რამდნიმე წუთის წინ კაზინოს უფროსის კაბინეტის კარი.
რა მოხდა? ინტერესით მიაჩერდა მარი
დაცვა რომ ჩამოდიოდა შეჩერეა მინდოდა მაგრამ ჩემი დიდი მცდელობის მიუხედავად არ გამომივიდა და გამომაგდეს.
ყოჩაღ
სხვა გზა არ მქონდა. შენ როგორ ხარ? რამე მოხდა?
კაბინეტიდან გამოსვლის დროს წამასწრო დაცვამ
მერე? ალექსანდრე სმენად იყო ქცეული
გამოვძვერი.
არ უნდა გამეშვი, და საერთოდ ეს გეგმა შენთვის არ უნდა გამენდო. სინანულით ჩაილაპარაკა ალექსანდრემ.
მე თუ არ გამიშვებდი აბა შენ წახვიდოდი. მოიცა, წარმოვიდგინო ალექსანდრე მაკიაჟიანი, ყვითელი პარიკით, წითელი პომადით, მოკლე კაბით. მოიცა მოცია, ბანჯგვლებს რაღას უშვებით? მარიმ გაჩერდა, თითქოს პასუხს ეძებდა და მერე ხარხარით წარმოთქვა- ვაქსს გაიკეთებდი აუცილებლად. მარიმ ისევ ხარხარი გააგრძელა მაგრამ გაჩუმდა ალექსანდრეს “სუპერ“ გაბრაზებული სახე დაინახა.
თავხედო და დაუნახავო მე შენზე ვღელავ და შენ კი დამცინი.
იცი რას გეტყვი ქალი რომ ვარ ეს იმას არ ნიშნავს რომ სუსტი არსება ვარ და მე იმის გაკეთება რ შემიძლია რისიც თქვენ, კაცებს. მე უკეთესი თუ არა შენნაირი გონებრივი შესაძლებლობები მაქვს. და ისე ნუ მექცევი როგორც ფაიფურის თოჯინას.
ფაიფურის თოჯინაობამდე ბევრი გაკლია! დაისინა ალექსანდრემ და გვერდულად გაიღიმა.
შენ რა შეურაცყოფას შეურაცყოფაზე მაყენებ?
მე ის არ მითქვამს ქალი ხარ და ვერ გააკებ თქო. საშიშ სიტოაციაში ჩაგაგდე და ჩემ თავზე გავბრაზდი. იმ გორილას რომ არ გამოეჩვი რას იზამდი? გალანძღავდი ისე როგორც მე მლანძღავ? თუ სილას გაართყამდი ისე როგორც დაჩვეული ხარ? რამე რომ მოხდარიყო დაცვას თავს ვერ დაღწევდი. მერე მერ რა უნდა მექნა? საქმე კია არა შენი გაუუჩინარება მექნებოდა გამოსაძიებელი. მარი მიხვდა რომ რაღაც დონეზე დამნაშავე იყო, მაგრამ სულ ის არ ყოფილა დამნაშავე ამიტიმ ბიდისის მოხდა სულაც არ აპირებდა.
მე რომ არა იქ ვერ შეაღწევდი. მარიმ ისე სასაცილოდ და მოგებით თქვა ალექსანდრემ სიცილი ვერ შეიკავა.
ვიცი, ვიცი, შენ რომ არა იქ ვერ შევაღწევდით, მე რომ არა იქიდან შენ ვერ გამოაღწევდი, ასე რომ ჩვენ კაცებსაც და თქვენ ქალებსაც ორივეს სხვადასხვა შესაძლებლობები გვაქვს, რომლებიც ძალზედ მიშვნელოვანია იმისთვის რომ კაგრად ვიცხოვროთ. დაამთავრა და მარის გადახედა, სახეზე ეტყობოდა რომ მარიმ ყველაერი გაიგო, იცოდა რომ ეს ისედაც იცოდა მარიმ მაგრამ ახლა მისი გაბრაზება მოინდომა.
მომისმინე თუ ის ვერ გაიგე რაც გითხარი უფრო მარტივად აგიხსნი.მარიმ დაბღვერილი სახით შეხედა, უსიტყვოდ უთხრა “მოკეტე“, მაგრამ ალექსანდრე მაინც არ გაჩერებულა. აი ამაგალითად ხინკალი! ხინკალი ხინკალი არ იქნება თუ შიგ ხორცი არ ჩაუდე, ამ შემთხვევაში კაცი ხორცია, ქალი კი კარედან კანი, ანუ ცომი. ანუ ეს ორი ინგრედიენტი ერთმანეთისგან დაუშორებელი რამაა. სასაცილოდ დაიღრიჭა ალექსანდრე.
ალექსანდრე მათ კი გადაურჩი, მარიმ კაზინოსკენ გაიხედა, _მაგრამ თუ ეხლა არ გაჩუმდები მე ვერ გადამირჩები. ალექსანდრემ ხარხარი ატეხა.
კაი, წავედით, თორემ ახლა ვინმემ აქ რომ გამგვიჭიროს ცირცხვილი იქნება. აქამდე მოგვიყვანია საქმე და ეხლა ჩავარდნა იქნება.
მანქანაში სახლამდე ბევრი არ ულაპარაკიათ, როგორც სჩანს ორივე ძალიან დაიღალა. ალექსანდრე ხვდებოდა რომ მარი ორმაგად იყო იქ დატვირთული, ჯერ სამუშაოს სუფთად შესრულება, მერე მთვრალი კაცების ატანა, ამიტომ ამჯობინა გაჩუმებულიყო. ალექსანდრემ მანქანა კორპუსის პადიეზდთან გააჩერა და მარის გაუღიმა.
ხვალამდე ალექსანდრე. მარიმ კარი გამოაღო გადასასვლელად ალექსანდრეს “მოიცადემ“ რომ გააშეშა. მან თავი ნელა მოატრიალა და ალექსნდრეს მიაშტერდა.
აპარატი და ფლეშკა მომეცი, ხვალ მე უფრო ადრე მივალ და გადავხედავ. მარის გაუცრუვდა იმედი, ეგგონა ალექსანდრე მისთვის სასიამოვნო რამეს ეტყოდა ან კოცნას მაინც დააპირებდ ამაგრამ იმედები გაუცრუვდა. ალექსანდრემ კარგად დაინახა როგორ შეეჩვალა სახე მის თხოვნაზე და კმაყოფილმა ჩაიღიმა.
კარგი, აჰა აიღე.

***
ალექსანდრე მთელი გზა სახლისკენ მარიზე ფიქრონდა, თან ღიმილი დაშთამაშებდა სახეზე. ფიქრებში თავის პირველ ცოლსაც გადასწვდა, მაშინ ცოლი რომ მოყავდა საერთოდ ვერ იაზრებდა ეს რა იყო , პასუხისმგებლობებზე ხომ ზედმეტია ლაპარაკი.
მაშინ სულ რაღაც თექვსმეტი წლის იყო იძულებული გახდა ცოლი მოეყვანა, გოგო დაფეხმძიმდა და საკუთარმა მამამ და გოგოს მამამ ქორწილი ერთ კვირაში გააჩაღეს. თავიდნ ვერ აცნობიერებდა რა იყო ოჯახი ცოლი, ბავშვი, რა სასაცილოა თექვსმეტი წლის ბავშვს რომ ბავშვი უჩნდება. ნინა თავიდან ეგონა რომ უყვარდა მაგრამ მერე, მერე საქმე ისე არ წავიდა როგორც ეგონა, ოჯახი პასუხსიმგებლობას მოითხოვდა,მას კი გართობა უნდოდა. ყოფილა შემთხვევები რომ სახლში კვირაობით არ მიდიოდა. თავის ვითომდა სიყვარული ნინას მიმართ სულ გამქრალიყო, უბრალოდ ცხოვრებამ მოიტანა ასე.
პატარა ლეას საერთოდ ყურადღებას არ აქცევდა, იქამდე სანამ მან ლაპარაკი არ დაიწყო და მამა არა დუძახა.ალექსანდრე რამდნეიმე წუთი ვერ ინძრეოდა, საერთოდ გაშერებული იდგა. ამ დღიდან ბავში უფრო შეუყვარდა, ახალისებდა მისგან დაძახებული მამა და მისი პატარა ხელები კისერზე. მერე თითქოს ცოლიც შეამჩნია, ურთიერთობა აღადგინეს, ხელახლა შეუყვარდა ნინა, იქამდე ცხოვრობდნენ ბედნიერად სანამ ის უბედური დღე არ გათენდებოდა. ალექსანდრეს უხალისოდ დამანჭა სახე ცოლის უსულო სხეული რომ წარმოიდგინა.
იმედია მარი რამე ცუდი არ შეემთხვევა, საკუთარ თავს აძლევდა პირობას რომ მარის სულ დაიცავდა. ამდენი წლის მერე პირველად სიგიჯემდე მოეწონა ქალი. ანდა სად უნდა გაეცნო ვინმე, დილიდან საღამომდე განყოფილებაში იყო, სახლში დაღლიი მიდიოდა და შვილს უვლიდა. სამსახურშიც კი არ იყვნენ მისი მოსაწონი ქალები. ჯერ ერთი ძალიან ცოტანი იყვნენ, ვინც იყვნენ საერთოდ არცერთი არ იყო მიმზიდველი. თუმცა მოიცადე, იყო ერთი ხუთი წლის უკან, ალექსანდრე მისმა სილამაზემ და სექსუალურობამ გააბრუა, უფრო სწორად ისეტი ენა ქონდა, ნამდვილი ეშმაკი იყო. მერე ლოგინშიც შეითრია და გამოუცხადა ორსულად ვარ ცოლად მომიყვანეო. სულ რაღაც ოსდა ხუთი წლის გოგომ ამხელა ოცდათხუთმეტი წლის კაცის სათამაშოდ გახდა გადაწყვიტა. ალექსანდრემ კი პირდაპირ საავადმყოფოში გააქანა, აღმოჩნდა რომ იტყუებოდა. ამის მერე თითქოს შესზიზღდა ალექსანდრეს ლამაზი გამომძიებელი , ან თუნდაც პოლიციელი ქალები.
მარი! ის სულ სხვანაირია, თვალებში სულ სევდა ქონდა ჩამდგარი მაგრამ ამისდა მიუხედავდ სულ იღიმოდა. ალექსაანდრე მარის არ ენდობოდა, ახლა, ახლა კი უიმისოდ ვერ ძლებს.
ოხ მარი, მარი! ალექსანდრეს ჩაეღიმა და სახლის კარი შეაღო, სამზარეულოში აპირებდა გასვლას მისაღებში ლეა რომ დაინახა დივანზე მძინარე.
ხელში ფრთხილად აიყვანა საძინებლისკენ წავიდა, საწოლთან მისულმა კი ფეხი იატაკზე დაყრილ ტანსაცმელში აერია და ლოგინზე ლეასთან ერთად დავარდა. ლეას რა თქმა უნდა გაემოღვიძა და მამას გკვირვებულმა დაუწყო ყურება.
დივანზე გეძინა და ჩუმად შემოყვანა მინდოდა. დამნაშავესავით თქვა ალექსანდრემ.
შემოყვანა თუ ჩემი დაგდება?!ლეამ სიცილი ატეხა. ასლექსანდრე სინათლის ასანთებად წავიდა და ოთახს რომ გადახედა ლეას ინტერესით კითხა.
აქ მესამე მსოფლიო ომი მოხდა?
ტანსაცმესლ ვერ ვარჩევდი, არც შენ იყავი სახლში.
რისთვის არჩევდი?
დიტომ დამპატიჟა რესტორანში.
მერე? ალექსანდრე სმენად იქცა.
იმიტომ არ დავიძინე რომ შენ გელოდებოდი, მინდოდა ეს პირველს შენ გცოდნოდა. ლეა გაჩუმდა თითქოს ფიქრობდა როგორ თქვა.
რა აღარ მეტყვი, ალექსანდრე ცოტა დაიძაბა. ლეამ კი ხელი გაუწოდა რაზეც ბრილიანტის ბეჭდი ეკეთა. ალექსანდრემ ნერწყვი ხმაურით გადააგორა. ლეა დაიძაბა, ნუთუ თავის მამიკოს არ მეოწონა მისი ბედნიერება.
მა, რა ოხდა?
დიტო კარგი ბიჭია, მეგონა ისე გხვდებოდა მეგობრულად, შენც არ გითქვამს საქმე ასე სერიოზულად თუ იყო. თან.....
რა თან?
ხომ იცი მამამისის სიკვდილში მე მადანაშაულებდა, ვიცი მითხრა ასე მაშინ ვფიქრობდი პატარა ვიყავი და საყვარელი მამის სიკვდილი ვერ ავიტანეო. მაშინ მითხრა დადგება დღე როდესაც სამაგიეროს გადაგიხდი და ისეთივე ტკივილს მოგაყენებ როგორც შენ მეო. ლეა სულ გაფითრდა ნუთუ ამას დიტო მხოლოდ სამაგიეროს გადახდისთვის აპირებდა?! ლეას გონება “ სამაგიეროს გადახდა“ , “სამაგიეროს გადახდა“-ს გაიძხოდა. მერე ისტერიული ტირილი აუვარდა.
ლეა დაწნარდი მამიკო, შეიძლება და მე ვცდები. ეს შეიძლება უბრალოდ ჩემი პანიკაა, მამის რომელმაც არ უნდა გაიაზროს რომ ქალიშვილი გაიზარდა და არ უნდა გააცნობიეროს რომ სხვა კაცთან გაიყოს მისი სიყვარული.
კაი რა მა, ხომ ის რომ შენ დედამიწის ზურგზე ყველაზე მეტად მიყვარხარ. ასლუკუნდა ლეა.
იცი რა მოდი ახლა დაიძინე, ხვალ დავილაპარაკოთ და გავარკვიოთ ყველაფერი. დიტოს არაფერი უთხრა ჯერ, მე მომანდე ეს საქმე.
ლეამ თავი მორჩილად დაუქნია და საწოლში შეწვა. ლეას ოთახიდან გამოსუმა ალექსანდრემ კი გაბრაზებულმა კედელს დაარტყა მუშტი. როგორ ჩაუმწარა შვილს ერთრთი უბედნიერესი დღე, ხომ შეეძლო ეს ლეასთვის არ ეთქვა და თვითონ გაერკვია ყველაფერ.
ახლა უნდა დაიძინოს ხვალ მნიშვნელოვანი დღა, როგორც იქნა საქმე გახსნა, ყველაფერი დავითს უნდა მოახსენოს და რამდენიმე პირის დაკავების ორდერიც გასცეს, ამ ყველაფერს კი ხვალ მთელი დღე დასჭირდება.


***
დილით მარის ალექსანდრე უკვე მისული დახვდა, კომპიუტერსი იქექებოდა და სასინლად სევდიანი სახე ქონდა.
დილა მაშვიდობის ალექსანდრე მოხდა რამე?
იდიოტი ვარ. ალექსანდრემ ეს ისეთი დანანებით თქვა მარისთვის არც შეუხედავს.
რატომ?
იმიტომ რომ შვილს უბდნიერესი დღე ჩავუმწარე. ალექსანდრემ მარის ყვეალფერი მოიუყვა წუხანდელის შესახებ და დიტოს მუქარაც არ გამორჩენია.
რთულადაა საქმე. დაასკვნა მარიმ, _ იქნებ ეს მუქარა სულ აღარ ახსოვს, მაშინ პატარა იყო, თხუთმეტ თექვსმეტი წლის.
მაგას მეც ვფიქრობ, და კიდევ ბევრ რმეს ვფიქრობ. არ მინდა ლეა დაიტანჯოს, ოცდასამ წლამდე ისე მოვიყვანე თუ მოვიდა რომ შეყვარებული არ ყოლია, ახლა კი ყავს და ეს დიტოა. ხომ შეიძლებოდა სხვა ვინემ მოსწოებოდა, მთელი ეს შენობა კაცებითაა გადატენილი.
გულს ვერ უბრძანებ. მარიმ ალექსანდრეს თბილად გაუღიმა.
მართალია. ალექასნდრემ ასევე თბილად დაუბრუნა მარის პასუხი, მერე ერთხანს ჩაფიქრდა, _ კაი, ახლა მოვრჩენთ ლეაზე ლაპარაკს. საბუთებს და ვიდეოს გადავხედე, საკმაოდ დიდი ბრალდების წაყენაბა და დიდი ხნით შეგვიძლია ციხეშეი მათ გაშვება. მოდი უყურე , მერე ყველაფერი მოვაწესრიგოთ და დავითს შეუტანოთ.

ყველაფრი წესრიგში მხოლოდ რამოდენიმე საათის მერე მოიყვანეს. ორივე მუშაობდა და ერთმანეითვის აერთოდ არ ეცალათ.
კარგი მოვრჩით, შეუტანოთ ახლა დავითს.
იცი რა ძალიან მომშივდა, ახლა დავითთან რომ შევალთ მინიმუმ ერთ საათში გამოვალთ , მე კი ამდენს ვერ მოვითმენ, ვჭამოთ და მერე შევიდეთ .
კაი ხო. ალექსანდრეს სიცილი აუვარდა. _ვიცი ბიძაჩემის ამბავი და ჯობია მერე შევიდეთ.
კაბინეტში დაბრუნებულ მარის კი თავის ტელეფონის ზარ შემოესმა რომელიც სანამ მივიდოდა და უპასუხებდა იქამდე შეწყდა. ბაღიდან რეკავდნენ, ტელეფონი შეამოწმა და სამი გამოტევოებული ზარი ნახა. იმწამსვე ბაღში დარეკა და დირეკტორთან შეართეს პირდაპირ,მარის ეს არც ისე მოეწონა.
-რა ხდება ქალბატონო ნინო? მარიმ შიშნარევად მაგრამ მკაცრად კითხა.
- არ იცი როგორ აგიხსნათ მარი, აქ.....
- მიტხარით პირდაპირ ბავშვები როგორ არიან!
-იცით...... ნინო სათქმენლს არ ამბობდა და დროს წელავდა....
- რა ჯანდაბა ხხდება ამიხსენით. ტელოფენოში ჩაჰყვირა მარიმ.
- ნახევარი საათის უკან, ჯიპით მოსულან, ბავშვები ეზოში თამაშობდნენ, მარის გული შეეკუმშა, იგრძნო რომ რაღაც საშინელება უნდა ეთქვა ამ ქალს, _ ასე უთქვამს იმ კაცს ბავშვების მამა ვარ და უნდა წავიყვანოვო. მომვლელი შეწინააღმდეგებია, მანქანიდან კიდევ ორი მამაკაცი გადმოსულა, მომვლეს ხელი კრეს და ბავშვები მანქანით წაიყვანეს. როგორც იქნა დაასრულა ნინომ, მარი იატაკზე მოწყვეტით დაჯდა და თვალები აემღვრა, თავში ათასმა ფიქრმა გაურბინა თავში, “ნუთუ მათ ვეღარასდროს ვნახავ“ “ქვეყნიდა რომ გაიყვანოს“. სახეზე სულ გათეთრდა, ხელები აუკანკალდა, კბილს ბილზე აჭერდა ხმამაღლა რომ არ ეტირა. გონს ალექსანდრეს ხმამ მოიყვანა.
- მარი რა მოხდა?
- ლევანმა ბავშვები მომტაცა
- რაც ქვია მოგტაცა? კითხვა დაუბრუნა ალექსანდრემ
- ბაღიდან წაიყვანა. ახლავე მასთან მივდივარ, არ შევარჩენ, ვაზღვევინებ! მარიმ მანქანის გასაღებს დაავლო ხელი, წინ კი ალექსნდრე გადაეღობა.
- მე დავჯდები. ალექსანდრე ეს მუდარით უთხრა და გულში ჩაიკრა.

მთელი გზა ლევანი სახლისკენ მიმავალე გზა საოცრად გაიწელა, ერთი სული ქონდ როდის მივიდოდა. მანქანაში იჯდა და ცრემლების შეკავებას ცდილობდა მაგრამ არ გამოსდიოდა. ერთი ხელი კარის სახელურს ქონდა ჩაბღაუჭებული და მეორე კი მუშტად ქონდა შეკრული, ვერ გრძნობდა ტკივილს ხელის გულზე რომლებსაც ფრჩხილები აყენებდნენ. თვალები სულ წითელი ქონდა და თავში მხოლოდ ერთი რამ უტრილებდა, როგორმე ენახა შვილები.
დაცვამ ის და ალექსანდრე უპრობლემოდ გაატარეს, მარიმ ლევანის კაბინეტს მიაშურა. კარი რასაც ქვია შეგლიჯა და ლევანის მაგიდისკენ გაეშურა. ლევანი თვიდან მომღიმარი სახით შეხვდა, მერე კი როცა მარის დატანჯული სახე და ჩაწითლებული თვალბეი დაინახა ინტერესით მიაჩერდა.
სად არიან ჩემი შვილები? კბილეში გამოსცრა მარიმ
ჯერ არ მიპოვია....ლევანი ერთ წამს შეყოვნდა.._ რაა? შვილები? ანუ ტყუპები გააჩინე? თუ.....
მორჩი ამ თვალთმაქცობას და მითხარი სად არიან ჩემი შვილები?
მარი ამჩნევდა როგორ ეცვლებოდა ლევანს სახეზე გამომოეტყველება, ჯერ გაეღიმა, მერე სიბრაზე ჩაუდგა თვალებში, მერე ისე გაეღიმა. მარის ვერ გაეგო ამ წუთას ლევანი რას ფიქრობდა, მას კი ამდნეი დასაკარგი დრო არ ქონდა. ლევანი აზზრზე ცივმა საგანმა მოიყვანა რომელიც ყელზე ეხებოდა, ჯერ აზზრზე ვერ მოვიდა ეს რა უნდა ყოფილიყო, მერე მარის ხელს თვალი გააყოლა და გარკვევით დაინახა მარის იარაღი, რომელიც ყმის ყელზე ქონდა მიბჯენილი.
ახლავე მომიყვანე ბავშვები!
შენ სულ შეიშალე? რეებს ბოდილობ, არ მიიპოვია თქო ხომ უკვე გითხარი! გაწიე ეგ იარაღი! დაუღრიალა ლევანმა. ლევანის ღრიალზე კი დაცვა და ალექსანდრე შემოვარდნენ ოთახში.
მომისმინე ლევან, თუ ახლავე არ მეტყვი ბავშვები სად არიან, მარიმ ახლა შუბლზე მიაბჯინა იარაღაი, _ თუ ახლავე არ მეტყვი ტყვიას დაუფიქრებლად დაგახლი.
იარაღი დაუშვი! ლევანი ისეთი მკაცრი ხმა ქონდა მარის გააჟჟოლა.
თქვი! ახლა მარიმ დაუყვირა. მათი ეგრეთ წოდებული “იდილეა“ ალექსანდრეს ტელეფონის ზარმა დაარღვია. ამ ხნის განმავლობაში რაც ალექსანდრე ლაპარაკობდა მარი და ლევანი ერთმანეთს დაჟინებით უყურებდნენ თვალებში. მარი ნამდვილად არ აპირებდა იარაღის დაშვებას, მზად იყო საკუთარი თავი გაეწირა შვილების გულისთვის. სულ არ ანაღვლებდა რომ რამდნეიმე მეტრის მოშორებით ლევანის დაცვას ის მიზანში ყავდათ უკვე ამოღებული და ეიძლებოდა მისთვის ესროლათ. მარიმ მხარზე შეხება იგრძნო, მან ალექსანდრეს სურნელი ამოიცნო, ის მის იარაღიან ხელს შეეხო და ძირს დააშვებინა. მარიმ კი გაკვირვებულმა შეხედა, ალექსანდრეს ისეთი სევდიანი თვალები ქონდა, მარის ვერ გაგეო სულ რაღაც ერთ წუთში რამ გაანადგურა ასე.
რა მოხდა ალექსანდრე? მარიმ შეშინებულმა კითხა. ალექსანდრე დუმდა პასუხის გაცემას არ აპირებდა, ჯერ მაინც. _ თქვი ბოლოს და ბოლოს რა მოხდა?
დიტომ დამირეკა, ლეას უნდა შეხვედროდა, სახლიდან წაეყვანა....ლეა გაიტაცეს.
რაა?
გაიტაცე, არაფერი მესმის რისთვის? ალექსანდრე ჩაფიქრდა მერე ლევანს მიაშტერდა. ამ დრო მარის ტელეფონმა დარეკა, უცხო ნომრიდან.
ბატონო
კარგად მომისმინე და გააკეთე ის რასაც გეტყვი!
კი მაგრამ ვინ ხართ?
შენი მეწყვილე ალექსანდრე შენთანაა, მეც რას გეკითხები ერთად იქნებით. ტელეფონი “სპიკერზე“ ჩართე მინდა მანაც გაიგონოს. მარიმ იმ წამსვე შეასრულა ბრძანანება და სმენა დაძაბა.
“ ალექსანდრე ჩემი გესმის“ გაისმა ტელეფონში ცივი და საზიზღარი ხმა. ალექსანდრემ მარის ინეტრესით აღსავსე თვალები მიაპყრო.
“გემის თქო“. ხმა გაიმკაცრა უცნობმა
კი
“მაშ ასე რაღან ორივე მანდ ხართ დავიწყებ. თქვენ ორივეს ჩემი ძალიან დიდი ვალი გმართებთ! დარწმუნებული ვარ ამ წუთას ეღთმანეთს უყურებთ და აზზრზე არ ხართ რაზე გელაპარაკებით, მაგრამ რამდნეიმე წუთში ყველაფერს გაიგებთ. გახსოვთ წუხელ სად იყავით? მარიმ და ალექსანდრემ ერთანეთს შეხედეს, ორივეს თავში ცუდმა აზრმა გაურბინა. _ რათქმა უნდა გახსოვთ. თქვენ ჩემზე ინფორმაციის მოპოვება და თქვენი აზრით კორუმპირებული მაღალჩინოსანის ციხეში გაშვება გინდოდათ, ხომ ასეა? ....მაგრამ აქ ერთი პრობლემაა, მე ციხეში წასვლას არ ვაპირებ და არც თქვენ გინდათ შვილების დაკარგვა. ამ წუთას ჩვენ ყველა ერთ სიტოაციაში ვართ და არ მგონია შეთანხმება გაგვიჭირდეს. დღეს შვიდ საათზე ავტობუსების სადგურში ჩემი კაცი მოვა, ყველა ვიდეო თუ აუდიო მასალას გადასცემთ, არაფრის ასლი არა გააკეთოთ თორემ მწარედ განანებთ, ისეთი გულუხვი აღარ ვიქნები როგორიც ახლა ვარ. გასაგებია! ბავშვებს და გოგოს მასალის გადაცემისთანავე მოგიყვანთ“.
მარი და ალექსანდრე ერთხანს ჩუამდ იყვნენ, ერთმანეთს ვერ უყურებდნენ ორივე თავ თავიანთ ფიქრებში იყო გართული და საკუთარ თავს ადანაშაულებდა მომხდარში. როგორც იქნა ერთმანეთს შეხედეს და ალექსანდრეს გული დაეწვა მარის თვალებზე რომელიც დახმარებას სთხოვდა.
მარი ტყუპებს რა ქვიათ? ლევანის მკაცრი ხმა გაისმა ოთახში.
ახლა ამის დრო არაა!
მიპასუხე! დაუღრიალა ლევანმა და ორივე მხარში ხელი მგარად მოუჭირა და შეანჯღრია. მარი რამდენიმე ხანი ლევანს უყურებდა მერე კი დაინახა როგორ დაეცა ლევანი იატაკხე, ზემოდან კი ალექსანდრე.
მარისთა მიკარებას გიკრძალავ გაიგე! დაუღრიალა ალექსანდრემ.
შენ მე ვერაფერს ამიხრძალავ. ალექსანდრემ მუშტი მოსაქნევად ასწია მარიმ კი დააშვებინა.
ახლა ამის დრო არაა. ორივე წამოდგნენ, ეღთხანს სიჩუმე ჩამოწვა არცერთი არ აპირებდა ხმის ამოღებას. ეს სიჩუმე კი მარიმ დაარღვია.
ცოტნე და ლეა. ლევანიმ თავი ელვისისწრაფით მოაბრუნა და მარის თვალებში ჩააშტერდა. _ სექტემბერში პირველ კლასში მივლენ. ლევანის სახეზე სიხარული გამოისახა, მარიმ ალექსანდრე განათებული თვალები რომ დაინახა ტირილი აუვარდა. გაახსენდა როგორი სიხარუით აღსავსე თვალი ქონდა ბავშვებს რომ უყურებდა.
რომელ მაღალ ჩინოსანზე აგროვებდით ინფორმაციას?
ემზარ ბექაურზე
საშიშ პირობნებას შეწიდებულხართ. ბიჭბეს გავგზავნი მოსაზებნად, შვიდ საათამდე თუ ვერ ვიპოვით ინფორმაციას გადავცემთ. ლევანმა დაამთავრა და ალექსანდრეს შეხედა.
გეგმას მე და ალექსნდრე მოვიფიქრებთ, შუბღვირა მარიმ, _ შემ შვილებს მე მივხედავ!
მარი! ლევან მართალია. შვიდამდე ვეძებოთ , თუ ვერაფერს გავხდებით მერე იცი რასაც ვიზამთ. მარი ალექსანდრეს დაემორჩილა და კარისკენ წავიდა,მას ლევანის სიტყვები წამოეწია “ ცოტნეს და ლეას ფოტო არ გაქვს თან“ ? მარი საფულე გახსნა და ფოტო გაუწოდა. ლევანმა ეღთხანს უყურა ფოტოს და მერე თვალცრემლიანმა მარის ახედა:
მადლობა
რისთვის? გულრწფელად გაიკვირვა მარიმ
ამათთვის. ლევანმა ფოტოს დახედა. _ ალექსანდრე შენი ბავშვის ფოტოც მომეცი. ალექსანდრე საფულიდან ფოტო ამოიღო და ლევანს გაუწოდა.
ლეა ქვია, ოცდა სამი წლისაა. ჩვენ წავალთ, თუ რამეს გავიგებთ გაგაგებინებთ, იმედი მაქვს შენც იგუვეეს გააკეთებ?!
რათქმა უნდა. დაუდასტურა ლევანმა.

***
მარი ოცი წუთი კაბინეტში აქეთ იქით დადიოდა ნერვიულად, ალექსანდრე კი იჯდა და სივრცეს გაყურებდა. კარის გაღების ხმამ ორივე მისკენ მიაბრუნა. კარში დიტო და ელენა იდგნენ, ორივეს ფოტეობი ეჭირათ ხელში.
სად ხართ აქამდე? უსაყვედურა მარიმ
სახლიდან ფოტოების აღებას და ასლების გაკეთებას დრო უნდოდა. მარი მეც ვღელავ, ახლა მთავარია დავწყნარდეთ. ელენა შემოეხვია მეგობარს დასამშვიდებლად.
რამე ხომ არ გაიგეთ?
არა დიტო, ჯერ რა უნდა გაგვეგო.
ლეას რომ რამე დაუშავონ არ ვაცოცხლებ არცერთს! ალექსანდრემ გაკვირვებულმა შეხედა.
რა ვქნათ? მათ ფოტოებს ვერ გამოვაკრავთ სახალხოდ. ჩევნ კი ამდნეი თანამშრომელი არ გვყავს რომ თბილისში ყველა სახლი და ბინა შემოვიაროთ და გავჩხრიკოთ. ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა ალექსანდრემ.
ემზარ ბექაურის ყველა დამხმარე და მეგობრის სახელები და მისიამსართები მჭირდება. ჩაილაპარაკა დიტომ, _ ამ სახლებს მაინც შევამოწმებთ.
მართალია. ამის მოძიებას ორი საათი მაინც დასჭირდება, ჩვენ სუ რაღას ოთხ საათ ნახევარი გვაქვს.
უნდა ვეცადოთ.
საათ ნახევარიანი ძიები შემდეგ როგორც იქნა ინფორმაცია მოიძიეს მის დამხმარეებზე და მეგობრებზე. ახლა კი თოთოეულის ბინის თუ სახლის შემოწმებას აპირებდნენ. ის მისამართები რომლების გარეუბნებში იყყო მარიმ გადაწყვიტა თვითონ წასულიყო ალექსანდრესთან ერთად. დიტომ მათთან წასვლა დაჟინებით მოითხოვა, ალექსანდრემ კი უარი ვერ უთხრა იმის მერე რაც მის თვალებში ამოიკითხა.

***
_ აქ რატომ ვართ ცოტნე?
არ ვიცი.
მეშინია. ტირილი დაიწყო ლეამ.
ნუ გეშინია მე შენთან ვარ. ვერავი ვერაფერს დაგიშავებს. ცოტნეს და ყავდა ჩახუტებული და თავზე კოცნიდა ისე როგორც ამას დედა აკეთებდა.
ლეა შენ რატომ ხარ აქ? ახლა ცოტნე მიუბრუნდა უფროსს ლეას. ლეა ერთხანს გაჩუმდა, არ იცოდა ბავშვებისთვის როგო აეხსნა ეს სიტოაცია.
უბრალოდ აქ ალექსანდრეს და მარის ველოდებით.
არა! არ ველოდებით! მე ბავშვი აღარ ვარ და ვხვდები რომ მოგვიტცეს, გაბრაზებით წარმოთქვა ცოტნემ, _ ჩვენს სანაცვლოდ დედას რაღაცის გაკეთებას მოსთხოვენ.
ლეა გაოცდა ამ პატარა ბავშვით, როგორ შეეძლო ესეთი რაღაცეები სცოდნოდა და ასეთი სიმშვიდე შეენარჩუნებინა.
ცოტა ხანში პოლიცია გვიპოვის, დაამშვიდა გოგოები ცოტნემ, ლეას გაეღიმა, _ თქვენ ნუ გეშინიათ მე დაგიცავთ! ცოტნეს სიტყვებმა ლეა კიდევ ერთხელ გააღიმა. რამდენიმე ხანს სამივე ჩუმად იჯდა, მერე ლეამ გადაწყვიტა ბავშვებთან ელაპარაკა და გაემხიარულებინა ისინი რადგა პატარა ლეას ისეთი საცოდავი სახე ქონდა შეეცოდა.
ბავშვებო ბაღში რა ხდება?
ცოტნე ანასთან მეგობრობს, დღეს თავის წილი ტკბილეული ანას მისცა და მე არა. ლეას სიცილი აუტყდა პატარას გაჭირვებაზე, ეცინებოდა მის სახეზე, როგორ გაბარაზებული იყო ძმაზე.
ტკბილეული შენ იმიტომ არ მოგეცი რომ გქონდა, ანას კი საერთოდ არ ქონდა.
მერე რა? მე შენი დ ა ვარ და მე უნდა მომცე! თვალები დააკვესა პატარა ლეამ.
ამდნეი ტკბილეულის ჭამა არ შეიძელბა.
შეიძლება. დაუყვირა ლეამ. შენ გყავს შეყვარებული? მატარა ხა ლეამ მიუბრუნდა.
არ ვიცი
ვერ გავიგე.
მე მეგონა რომ მყავდა თვითო კი მატყუებდა.
გატყუებდა? ინტერესით იკითხა ცოტნემ
ხო მატყუებდა.
ეგ არაკაცუდი საქციელია, ჩაილაპარაკა ცოტნემ, ლეას კი გაეცინა, _ რა ქვია იმ ბიჭს?
დიტო.
რომ გავიზრდები პასუხს აუცილებლად მოვთხოხ, დაემეუქრა ცოტნე დიტოს.
კარგით ბავშვებო მოდი იცი რა ვითამაშოთ? ... “წეროები“.
ვითამაშოთ, დაეთანხმა ცოტნე.
თამაში ძალიან სახლისო აღმოჩნდა თვით ლეაც კი გამხიარულდა და დაავიწყდა სად იმყოფებოდა, დიტოც კი დაივიწყა ცოტახნით. წეროების თამაშიშ დროს ლეამ დაინახა როგორ გაფხაჭნა შუშის მაგიდა რაზეც დამაშობდნენ. ყურადღბა არ მიუქცევია, მეორედ ხელის გაქნევის დროს კი აშკარად დაინახო როგორ გაიფხაჭნა შუშა ისევ იმ ადგილას გეჭდით. ლეამ შუშად დახედა და ხელი გადაუსვა, შუშა ისეთი გლუვი აღარ იყი, ბეჭედმა აშკარად დატოვა კვალი, ჩაღრმავებული ადგილი. მარიმ წამოდგომა დააპირა მაგრამ ამ დროს კარი გაიღო და ერთერთი გამტაცებელთაგანი შემოვიდა ცელოფნით ხელში.
ეს ჭამეთ და წყნარად იყავით, ერთ საათში დავბრუნდები.
ლეას ხმა არ გაუცია, ბავშვებს კი ის საჭმელები ამოურჩია რაც შეფუთული იყო, მაინ თავ დაცვისთვის. ისევ ფანჯარასთან მივიდა და ბეჭდით ხაზვა დაიწყო, ერთხელ დაუსვა ბეჭედი მინას და იქსი (X) დახაზა მერე კი იმავე ხაზებზე დაიწყო ბეჭდის წვერის დასმა ,იქამდე არ გაჩრდა სანამ ღარები არ გააკეთა ფანჯარაზე. მერე სკამი აიღო და დსარტყმელად გაემზადა, იმედია ეს ღარები დაეხმარებოდა მინის გატეხვაში, ამჯერად ელოდა გამართლებას. სკამი რამდნეჯერმე მოუქნია და შუშა გატყდა. გაეღიმა “მინის გასატეხად სულაც არაა სპეციალისტი იყო და ხელსაწყოები გქონდეს, ეს უბრალოდ ბრილიანტის ბეჭდის წვერითაც მოხერხდება“.

ბავშვებო, ეხლა მე გადავალ, თქვენ კი რომ დაგიძახებთ გადმოხტით მე დაგიჭერთ.
გავიგეთ, უპასუხა ცოტნემ.
მარი ძირს უყი უკვე, კიდევ კარგი პირველ სართულზე ყავდათ გამოკეტილები, მაგრამ სახლი მაინც მაღალზე იდგა. მარიმ ბავშვები გამოიყვანა და ვიწრო ქუჩაზე გამოვიდნენ, ვერ მოვიდა აზზრზე რა უბანი იყო, თბილისში დაიბადა და გაიზარდა მაგრამ მაინც ვერ გებულობდა ეს რა ადგილი იყო. უბანი არც სიმდიდრითა და არც სისუფთავით გამოირჩეოდა. გზა გააგრძელა და ახლა თოთქოს მთავარ გუჩზე გამოვიდა სადაც საკმაო ხალხი მოძრაობდა. ლეამ ერთერთი გამვლელი გააჩრა და ადგილსამყოფელი კითხა, მერე კი ტელეფონიც ითხოვა და მამასისს დაურეკა, უცნობს მადლობა გადაუხადა და გაისტუმრა, მერე ლეას წინ ჩაიმუხლა და ნატკენ მუხლზე მოეფერა, გადმოხტობის დროს მარის ლეა გაუვარდა და მუხლი იტკინა. ფეხზე წამოდგა და გაშეშდა, მის წინ ის გამტაცებელი იდგა რომელმაც სულ რაღაც ნახევარი საათის წინ დატოვა ბინა.
აბა მითხარი ლამაზო საით მიგეჩქარება? არ მითხრა რომ უჩემოდ მიდიხარ. ირონიულად გაუღიმა ლეას და ახლოს მიუახლოვდა. _ უყურე შენ ეს პატარა ღლაპებიც არ დაგვიწყებია, რა გასაკვირია ისინი ხომ მაშენის საყვარლის შვილები არიან. გამტაცაბელი ლეას მიუახლოვდა და დაჭერას აპირებდა მაგრამ ლეა მას გაუძალიანდა და შუა ქუჩში “ჩხუბი“ გამართეს. ლეამ დაინახა როგორ დაეცა გამტაცებელი ძირს და ცხვირიდან სისხლმა იწყო დენა, მის გვერდით კი დიტო იდგა. ცოტა ხანს უყურეს ერთმანეთს ლეას ვერ გაეგო საიდან გაჩნდა დიტო იქ.
რაო ბიჭო “სუპერმენობა“ მოგინდა? დაიღრიალა გამტაცებელმა და იარაღი დაუმიზნა ლეას. დიტომ კი ლეა უკან დააყენა და ჯიქურად შეხედა გამტაცებელს. პატარებიც ლეას უკან დადგნენ.
იარაღი დადე! პოლიცია რამდნეიმე წამში გაჩნდება აქ, მაინც ვერ გაიქცევი.
შენ რა გგონია შემაშინებ. აქედან აუცილებლად გავაღწევ, გოგო მოვიდეს ჩემთან, ახლავე! კბილებში გამოსცრა გამტაცაბელმა.
არა! იგივე ტონით უთხრა დიტომ
მაშ კარგი, ჯერ შენ გესვრი მერე კი გოგოს წავიყვან. სიტყვა როგორც კი დაამთავრა გამტაცებლემა მაშინვე გაისმა გასროლის ხმა და დიტო ძირს მოწყვეტით დაეშვა. ლეა მის წინ ჩაიმუხლა და ეხვეწებოდა არ მომკვდარიყო, მაგრამ გამტაცებელმა ის ძალიტ წამოაყენა და რამდნიმე მეტრი თითქმის სირბილით ატარა.
გოგოს ხელი გაუშვი და იარაღი დააგდე! კბილებში გამოსცრა ალექსანდრემ. მის უკან მდგომი მარი კი ბავშვებისკენ გაიქცა.
შეხედეთ ვინ მოსულა გამომძიებელი მამიკო. ირონიით თქვა გამტაცებელმა და ცალყბად გაუღიმა.
ალყაში ხარ ვერსად გაიქცევი, შენთვისთვე ჯობია დანებდე. შენს დანაშაულს კიდევ ერთი დიდი დანაშაული დაემატება , გამომძიებლის განზრახ მკვლელობის მცდელობა.
ერთით მეტი თუ ერთი, ნაკლები ჩემთვის გადამწყვეტი მნიშვნელობა არ აქვს. გამატარეთ თორემ იგივე დაგემართებათ რაც იმ “სუპერმენს“ ჩემს უკან. ალექსანდრემ ინტერესით მიაპყრო თვალები გამტაცებელს იმის ნიშნად რომ არაფერი იცოდა.
დიტოს ესროლა, ტირილით უთხრა ლეამ
ახლა ხომ იცი, ჯობია გამატარო, გპირდები შენს შვილს გაუფრთხილდები. გამტაცბელმა ირონიულად გაიღიმა და ლეას თავზე აკოცა. ლეამ ალექსანდრეს შეხედა, ერთხანს უყურეს ერთმანეთს, მერე ალექსანდრემ თვალები დაახამხამა, ლეამ გამტაცებელს გაექცა და გასროლის ხმაც გაისმა. გამტაცებელი ძირს დაეცა.
რამდნეიმე წუთში სასწრაფო გაჩნდა, დიტო წაიყვანეს საავადმყოფოში, გამტაცებელი კი მორკში , მარი ალექსადნრესთან და ბავშვებთან ერთად საავადმყოფოში წავიდა. მთელი გზა მარი ბავშვებს ეფერებოდა და გულში იკრავდა.
ოპერაციამ დიდხანს გასტანა რადგან ტყვიას დიტოს გულთან ახლოს გაევლო. ყველამ ამოისუნთქა რადგან დიტოს ჯამრთლეობას სასაფრთხე აღარ ემუქრებოდა.
საავადმყოფოს დერეფანში ლევანი გამჩნდა რომელსაც მანქანიდან ალექსანდრემ დაურეკა და აცნობა ბავშვების განთვაისუფლების ამბავი. ლევანი ბავშვებს მიახლოვდა, ერთ ხანს ვერაფრის თქმა ვერ შეძლო, თვალები ცრემლებით ქონდა ავსებული და სიტყვის თქმა ვერ ბედავდა. პირველი მარი მოეგო გონს და ბავშვების წინ ჩაიმუხლა.
გახსოვთ გითხარით ყველა ბავშვს ყავს მამა თქო და ისინ მაშინ ჩნდებიან როცა არ ველოდებით.
მე მახსოვს. ამაყად განაცხადა ლეამ
ძლაიან კარგი ჩემო გოგო. ახლა დადგა დრო მამათქვენის გამოჩენის, ლევანი თქვენი მამაა. მარიმ თბილად გაუღიმა და ბავშვებს ხელებზე მოეფერა. რამდნეიმე წუთი ბავშვები ლევანის მისჩერებოდნენ, ლევანი კი ხმას ვერ იღებდა თვალიდან ცრემლები სდიოდა და მათ უღიმოდა.
მიდი მამასთან. მარიმ ლეას ჩასჩურჩულა ყურში. ლემაც მას დაუჯერეა და ჩამუხლულ ლევანს ჩაეხუტა, ლევანმა მეორე ხელი გაშლა და ცოტნეს უხმო. ბავშვი ერთხანს ყოყმანობდა, მერე დედას შეხედა, დედისგან თანხმობა რომ აიღო ლევანთან მივიდა.
ცოტნე პატარა უყო მაგრამ ხვდებოდა რომ ბავშვები დედასთან დ მამაასთან ცხოვრობენ, და თუ ეს ასე აარ იყო მშობლები ნაწყენები იყვნენ ერთმანეთზე. პატარა იყო და ვერ ხვდებოდა რა უნდა მომხდარიყო, მაგრამ რახან დედას უნდოდა რომ ის მამასთან მისულიყო დაემორჩილა.

მამა აქამდე რატომა რ გამოჩნდი? ლევანი ცრემლებს ვერ იკავებდა, გული უფრო აუჩუყდა ლეას მიერ დაძახებულ “მამა“ - ზე. ამ წუთას კი საეღტოდ ვერ აზროვნებდა ანდა რა უნდა ეთქვა ბავშვისთვის დედათქვენზე ძალა ვიხმარე და დამიმალა ორსულად რომ იყოვო?!
მთავარია ახლა აქ ვარ!
ზოოპარკში ხომ წაგვიყვან ხვალ? ლეამ ინტერესით შეხედა მამას. ლევანს გაეცინა და დაჰპირდა რომ თუ დედა დართავდა ნებას აუცილებლად წაიყვანდნენ.
მამა, შენ ჩვენთან იცხოვრებ? ლეა კითხვების დასმას არ წყვეტდა. მარიმ და ლევანმა ერთმანეთს შეხედეს, ლევანის ეტყობოდა სახეზე რომ ამ იდეამ აღაფრთოვანა, მარი კი ალექსანდრეს გახედა.
დღეიდან სულ ერთად ვიქნებით მნიშვნელობა არ აქვს სად ვიცხოვრებ. ლევანმა შვილს გაუღიმა და თავზე აკოცა.
შენ არაფერს მეტყვი ცოტნე?ახლა ლევანი ცოტნესმ იუბრუნდა და ღიმილით კითხა.
არა. მოკლედ მოუჭრა და დედას ჩაეხუტა.
დოტოს საფთხე აღარ ემუქრებოდა, ალქსანდრე განყოფილებაში წავიდა საქმეების მოსავარებლად და გადაწყვიტა საქმე ბოლომდე მიეყვანა და თავისივე ხელით დაედო ბორკილები მაღალჩინოსნისთვის. ალექსანდრე ისეთი გაბრაზებული იყო თვალებიდან ცეცხლს აფრქვევდა, პირველ რიგში ლეას მოტაცების ამბავი რომ გაიგო შეეშეინდა, მერე მისი ხმა რომ გაიგო თითქოს უდიდესი ძალა მიეცა, იმედი ჩაესახა რომ მალე იპოვიდა და შვილს არ დაკარგავდა.

***
მარი ამ ყველაფრის მერე საშინლად იყო დაქაბცული ფიზიკურად და ემოციურად. ბავსვები სახლში ელენას და ვაჩეს წააყვანინა, თან რამდნიმე პოლიცილეი გააყოლა მათ და ისიც უბრძანა რომ კორპუსთან ახლოს ყოფილიყვნენ, მერე კი განყოფილებსი წავიდა, დარწმუნებული იყო რომ იქ ალექსანდრე დახვდებოდა მიუხედავად იმისა რომ ათი საათი სრულდებოდა.
კაბინეტში რომ შევიდა ალექსანდრე თავის სავარძელში არ იჯდა,მარიმ ოთახს მოავლო თვალი და დაინახო როგორ ეძინა მჯდობს დივანზე. მარი მას მიახლოვდა, გვერდით დაუჯდა და შუბლზე ჩამოყრილი თმა გადაუწია, ალექსადრემ იგრძნო მისი შეხება. ელდა ნაცემივით წამოხტა და მარის ზემოდან მოექცა.
მე ვარ. შეშინებულმა მარიმ კატასავით დაიკნავლა.
ბოდიში დღეს იმდნეი რამ მოხდა, თან ძილშიც კი ამაზე ვფიქრობდი, ლეა, ტყუპები, შენ........
მე რა მჭირდა? გაიკვირვა მარიმ
ასეთ სევდიანს რომ გიყურებდი გული მიკვდებოდა, შენი თოთოეული ცრემლი მტკიოდა. ბავშვებს ასე თუ ისე მივეჩვიე და მათზეც ძალიან ვდარდობდი. შენი შვილებიც რომ არ ყოფილიყვნენ მაინც ვიდარდებიდი. გაეცინა ალექსანდრეს.
მადლობა ალექსანდრე.
იცოდე მეორედ შენზე ზრუნვისთვის და ნერვიულობისთვის მადლობა რომ გადამიხადო ძალიან გავბრაზდები და დაგაპატიმრებ. მარის გაეცინა, ლევანსაც გაეღიმა მისი მომციმარი სახის დანახვაზე. მარი მის ტუჩებს მიუახლოვდა, მათ შორის მანძილი ისედაც ცოტა იყი რადგან ალექსანდრე მის ზემოდან იყო მოქცეული. ერთხან უყურეს ერთმანეთს, მათ ტუჩებს შორის სულ რმდნიმე მილიმეტრი რომ დარჩა ალექსანდრემ თავი გაწია და წამოდგა.
ეს რატომ გააკეთე? წამოენთო მარი
რას აპირებ?
რაზე მეკითხები?
კარგად იცი რასაც გეკითხები!
გამოცანებისთვის არ მცხელა, პირდაპირ მითხარი მიკიბმოკიბულის გარეშე.
ლევანს
აა, აი თურმე რა. და რას უნდა ვაპირებდე?
ეგ შენ უნდა მითხრა.
არაფერსაც არ ვაპირებ.
დარწმინებული ხარ?
კი.
ძალიან კარგი. ვნახოთ როგორ განვითარდება მოვლენები. ალექსანდრემ ქურთუკი აიღო და კარისკენ წავიდა, კართანშეყოვნდა და მოუხედავად ჰკითხა მარის: _ მანქანით ხარ თუ გაყვანა გინდა?
მანქანით ვარ.


***
მარიმ ამ დამღლელი დღის მერე სამსახურში დარეკა და ერთ კვირიანი შვებულება აიღო. უნდოდა ცოტა აზზრზე მოსულიყო და გაენალიზებინა ყველაფერი, ამას კიდევ ლევანის დამატა. სამზარეულოში ჩაის სვამდა კარზე ზარი რომ გაისმა, იფიქრა ელენა იქნებოდა , რადგან ჯერ წუხელ დაურეკა და მოახსენა რომ ვაჩეზე გადაირია და მგონი არც ვაჩე იყო მის მიმასრთ გულგრილი. კართან მივიდა და უხალისოდ გააღო,სულ არ გახსენებია მოკლე და გამჭვირვალე საღამური რომ ეცვა.
შეენ? ინტერესით შეხედა მარიმ სტუმარს რომელიც მის სხეულს ათვალიერებდა, შვიდი წლის ჭინანდელი სცენა ამოუტივტივდა გონებაში.
ცოტნეს და ლეას სანახავად მოვედი.
შემეოდი. მარის სტუმარს გზა დაუთმო და სასტუმრო უთახისკენ უჩვენა გზა. თვითო კი ხალათის ასაღემად წავიდა საძინებელში.
ბავშვებს ჯერ ძინავთ გუშინ ძალიან დაიღალნენ.
არ მიკვირს. შენ როგორ ხარ?
ახლა კარგად, ჩემი შვილები ჩემთან არიან.
ძალიან კარგი. ეღთხანს სიჩუმე ჩამოწვა არცერთი არ იღებდა ხმას, მხოლოდ ერთმანეთს უყურებდნენ დროდადრო.
რაღც მინდა გითხარა, ფრთხილად დაიწყო ლევანმა, _ გუშინ ბევრი ვიფიქრე, მინდა რომ ცოტნეს და ლეას ჩემეი გავრი ქონდეთ, შენ თუ თანახმა იქნები.
კარგი.ლევანს გაუიკვირდა, არელოდა მარის თანხმობას.


***
ამ ერთი კვირის განმავლობაში ლევანი მარისთან და ბავშვებთან ყოველდღ დადიოდა, განსაკუთრებით ლეას დაუახლოვდა, ცოტნე რატომღაც შორს იჭერდა მამისგან თავს,ამას ლევანიც ამჩნევდა და წუხდა. ერტი კვირა ლევანს ავშვები ხან სად დაყავდა ხან სად, მთელი დღე ეეთად ატარებდნენ და მარიც მათთან იყო ლეას დაჟინებული თხოვნით. ორჯერ ელენაც და ვაჩეც იყვნენ მათთან ერთად ძნელი მისახვედრი არ იყო რომ ერთნამეთი მოსწონდათ.
შაბათს ლევანმა ბავშვები და მარი სახლში დაპატიჟა თან გააფრთხილა რომ იქ იცურავებდნენ და საცურაო ტანსაცმელი წამოეღოთ. ეს დღე ბავშვებისთვის ძალიან სახალისო და ბედნიერი იყო, აუზში ერთანეთს ეთამაშებეოდნენ და ეჯიბრებოდნენ.
შენ არ ჩამოხვალ?
არა
მოდი წყალი თბილია. შესცინა ლევანმა
არ მინდა თქვენ გაერთეთ
მოწყენილი რატომ ხარ? არ გსიამოვნებს ჩემთან ერთად ყოფნა? გეზიზღები?
არა ლევან არ მეზიზღები.
აბა?
უბრალოდ დავიღალე.
იმ საღმოს ლეას სიცხემ მისცა როგორც სჩანს აუზზე გაცივდა და მოითხოვა მამამისიც იქ დარჩენილიყო. მარის წინააღმდეგობის მიუხედავდ ლეამ მოახერხა რომ მამა დატოვებინა.
დილით გაბმულა ზარმა გამოაღვიძა, ნახევრად მძინარე წმაოდგა და კარისკენ გაემართ.
ალექსანდრე?
არ მელოდი?
არა, უფორ სწორად კი.
არ შემომიშვებ?
ხო, ხო მოდი, მარი ალექსადრე გაატარა, თვითონ კი უკან მიჰყვა, სანამ მისაღებში შევიდოდნენ ალექსანდრემ გარკვევით დაინახა როგორ გამოვიდა მარტო ქვედა საცვალში მყოფი ლევანი მარის ოთახიდან. ლევანს სახე სულ წაეშალა, თვალებიდან ზიზღს აფრქვევდა, იმ ვულკანს გავდა ეს ესაა რომ უნდა ამოხეთქოს. მარის უყურა რამდნეიმე წამით და სწრაფად დატოვა იქაურობა.
ჯანდაბა , ჯანდაბა. ყვირილი დაიწო მარიმ და საძინებლისკენ გიქცა. ჯინსი სწრაფად ჩიცვა, ზემოდან ჯემპრი გადაიცვა და ჰოლში გამოვარდა, პალტოს სწრაფად იცვამდა ლევანის სიტყვებმა რომ გამორკვია.
გიყვარს?
არ ვიცი
მე დაგგკარგე, შენ ის არ დაკარგო ამ სულელური სცენის გამო, ლევანმა თავის საცვლებზე დაიხედა.

სამი საათის გამნავლობაში ეძებდა მარი ალექსნდრეს მაგრამ ვერ იპოვა ყველა ადგილას იყო რომლებიც ლეამ და ვაჩემ უთხრეს, მაგრამ მიანც ვერ იპოვა. სახლში საოცრად სევდიანი დაბრუნდა.
ვერ იპოვე?
ნწ
ვწუხვარ
მეც.
დარწმუნებული ვარ ყველაფერი კარაგდ იქნება. ერთხანს ორივე ჩუამდ იჯდა, _ მე ჩემმა სიამყემ დამღუპა , ახლა კი დათესილს ვიმკი. ჩემი სიამაყისთვის რომ გადამებიჯებინა ახლა შენთან და ბავშვებთან ერთად ბედნიერი ვიქნებოდი და სინდისიც არ შემაწუხებდა, მაგრამ სიამეს ვერ გადავაბიჯე, ვერ დავივიწყე ის რაც რესორანში გააკეთე. მერე ქალაქგარეთ რაც მოხდა იმან მიმახვედრა რომ უნდა გავჩერებულიყავი და ძალაინ შორს შევტოპე, მაგრამ ამ აზრმა მხოლოდ გამკრა თავში. იმ დორს მოწონებაზე უფრო შენი დამორჩილების ჟინი მქონდა, უკვე თავმოყვარეობის ამბავი იყო. არ მინდოდა დამარცხებული ვყოფილიყავი და, სიამაყემ მძლია.........ძალიან ვწუხვარ მარი.... ეს შვიდი წელი ვიტანჯებოდი იმის გამო რაც ჩავიდინე, იმის გამო რომ შენ გაწყენინე, მედარდებოდა როგორ იყავი, მერე ბავშვზე ვდარდობდი, თურმე ტყუპებზე, გაეღიმა ლევანს, _ მერე შენთან სეხვედრა და გაშვილებული ბავშვის ძებნა.....ვწუხვარ ყვლაფრის გამო, მგონია ჩემივე სიამაყის საჰასურს ვერასდროს გადავიხდი.

მეც სიამაყის მსხვერპლი ვარ, ის მედიდური თვალები ვერ გაპატიე იმ დღს რესტორანში, ისეთი თავდაჯერებული იყავი და დარწმუნებული რომ ყველა იქ მყოფი გოგო სიამოვნებით ჩაგიხტებოდა საწოლსი, შენთვის ჭკუის სწავლებ მინდოდა.... სასაცილოა ხო? იმის დამტკიცებ მინდოდა რომ ვერ იქნებოდა ყველა ქალი შენი. სიამაყემ არ დამრთო ნება შეგშვებოდი, ამით კი შენც კარაგდ იცი რას მივიღე. კარგად თქვი “სიამაყის საფასური“, ამაყი ადამიანი ყოველთვის რაღაცას კარგავს, უმეტესწილად კი ყველაზე ძვირფასს. მარი ერთხანს გაჩუმდა, მერე ლევანს ახედა, _ არ მინდა ჩემი სიამყის და სიჯიუტის გულისთვის ალექსანდრე დავკარგო, არ მინდა!
***
საღამოს მარის ლეასგან გაიგო ლევანსი პრიობითი ადგილსამყოფელი. ამას არ მოელოდა, ისიც არ იცოდა თუ ალექსანდრეს მეორე სახლი ქონდა.
კი მაგრამ თავიდან რატომა არ მითხარი ლეა?
ვერ მოვიფიქრე, არ მეოგონა იქ თუ წავიდოდა, ის ბინა დედას სიკვდილის მერე დაკეტა, ეხლა შემთხვევით ვნახე რომ გასაღები აუღია.
კარგი, მისამსართი მითხარი.

მარი სწრაფად მოემზადა, დიდი სისწრაფით გაიკეთა მაკაჟი და ოც წუთში უკვე დანიშნულების ადგილას იყო , კარზე ფრთხილად დააკაკუნა მაგრამა რავინ გაუღო. დიდხნას აკაკუნა, როგორც იქნა გაიგო ნაბიჯების ხმა, გული საგულიდან ლამის ამოუვარდა სანამ ალექსანდრე კარს გააღებდა. ალექსანდრე მის ნახვას იქ არ ელოდა და კაკვირვებული უყურებდა ერთხასნ.
შემომიშვებ?
არა
რატომ?
აზრი?
ძალიან დიდი
მეეჭვება. მარის მისთვის ყურადღება არ მოუქცევია სახში ისე შევიდა, მთელი მისაღები ოთახი მტვრით იყო დაფარული, დივანზე კი ალექსანდრეს ქურთუკი ნახა მიფენილი, აქ ზის გაულვა თვაში.
სწრაფად თქვი რა გინდა, ბვერი საქმე მაქვს.
მართალი ხარ აქ ძალიან ბევრია გასაკეთებელი.
რისტვის მოხვედი? უხეშდ იკითხა ალექსანდრემ.
არასწორად გაიგე დილას...
რა გავიგე არასწორად? შენი საძინებლიდან დილა ადრიან თითქმის შიშველი კაცი გამოვიდა, შენ რომ მსგავს სიტუაციაში ყოფილიყავი როგორ გაიგებდი?
ალბათ ისე როგორც შენ.... მაგრამ მე შვილები მყავს..... ლეას სიცხემ მისცა და მამის დარჩენა მოითხოვა, ჩემს საწოლში მეწვინა, უნდოდა ლევანიც მის გვერდით ყიფილიყო, ლეას რომ დაეძინა მე ლეას ოთხში გავედი და იქ მეძინა, ლეას და ლევანს კი ჩემს ოთახში. ალექსნდრე ხმას არ იღებდა, მარის ემოსდა მისი აჩქარებული გულის ცემა, თვითონაც არ ცდილობდა საუბრის გაგრძელებას.
შენთვის რას ვნიშნავ? ალექსანდრე თავლ არ აშორებდა მარის, მარის კი ვერ გაეგო რა ეთქვა, ნამდვილად არ უნდოდა პირველად თვითონ დალაპარაკებოდა თავის გრძნობებზე. მაგრამ გაახსენდა ლევანის ნათქვამი “სიმაყის საფასური“ და გადაწყვიტა ეთქვა.
შენთან მინდა! სრული სერიოზულობით თქვა მარიმ და ალექსანდრეს თვალი გაუსწორა.
რამდენად ძალიან გინდა ეს? ალექსანდრე მარისთან ახლოს დადგა და ტუჩის კუთხესი ღიმილი გაეპარა.
ძალიან. ალექსანდრეს გაეღიმა მის ნათქვამზე და ფრთხილად შეეხო მის ტუჩებს, ისე თითქოს ნიადაგს სინჯავდა, მარისგან საპასუხო კოცნაც რომ მიიღო უფრო გათამამდა და მისი კოცნა უფრო მომთხოვნი გახდა, ორივე ერთანეთის გახსირებულ გულის ცემას გრძნობდა . ალექასნდრე ის ხელში აიყვანა და ერთხანს ისე კოცნიდა,მერე ალექსანდრე ნელი სვლით დივანს მიახლოვდა, მარი უნდა დაეწვინა მაგრამ მარიმ ფეხზე დადგომა არჩია.
არა ალექსანდრე, ეს ისე ჩუად უთხრა ვნებამორეულმა არ ეგონა ალექსანდრე თუ გაიგონებდა.
რატომ? ალექსანდრემ ეს ისე უთხრა კოცნა არ შეუწყვეტავს
ჩვენ ცოლქმარი არ ვართ? ალექსანდრე მას მოშორდა და თბილად გაუღიმა.
იმის თქმა გინდა რომ ცოლად უნდა მომაყვანინო თავი? ცალი წარბი ასწია ალექსანდრემ
შენ თუ არ გინდა მე რა შემიძლია, მარიმ მისი ხელები მოიშორა და წასასვლელად შეტრიალდა. ლევანმა კი დაიჭირა და ახლოს მიიკრა.
ხელს ხვალ მოვაწერთ, შემი კანონიერი ცოლი გახდები, ალექსნდრე გაეღიმა, _ ქორწილი მერე...
ხვაალ?
ხო, ახლა გვიანი რომ არ იყოს ახლავე მოვაწერდით. არ ვიცი ხვალამდე როგორ გავძლებ შენი მოფერების გარეშე. ჯობია ახლა წავიდეთ ტორემ ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ.......

დასასრული