-ელენე ადე გვაგვიანდება (ლუკა)
დილით შემოვიდა ჩემი ძმა ოთახში და თავზე დამახტა, მე მაინც ვერ გამოვფხიზლდი, უბრალოდ გადავბრუნდი და ძილი გავაგრძელე.
-ელენე! (ლუკა)
ხმა გაიმკაცრა ლუკამ, მაგრამ არც არაფერი...
-ოოო ადექი გოგო ახლა უნდა გავაგვიანოთ სკოლაში? თან ლევანია მისაყვანი ბაღში დროზე დროზე ადექი!!!
-ოო კაი რა ლუკააა მეძინება, დღეს რ წამოვალ რა მოხდება? (მე)
-რას არ წამოხვალ გოგო? დროზე ადე (ლუკა)
-ოო ვინ ხარ რაა (მე)
-ლატო ცქუბობთ სულ? (ლევანი)
-ვაიმეე, ეს ვინ შემოტყაპუნდა ჩემს ოთახში? პატარა ლევანი? უნდა ჩაყლაპოს ელენემ? (მე)
-ოოო კაი ლა ელენეე, გამისვიი (ლევანი)
-არაა არ გაგიშვებ (მე)
-ახლა მოვიდა უფროსი ძმაა და ჩაგყლაპათ ორივეე (ლუკა)
-აჰაჰ აუუ ლუკა გამიშვიი რააა, მეღუტუნება ლუკაა (მე)
-ქოო ლა ლუკაა გაგვისვი, აუუ ლუკაა გაგვისვი (ლევანი)
როგორც იქნა დაგვანება თავი ორივეს და ადგა, მე ელენე ხუციშვილი ვარ, მყავს ორი ძმა, ერთი 17 წლის მეორე კი 3 წლის, მე 15 წლის ვარ მეცხრე კლასში, ლუკა მეათეშია, ლევანი კი ბაღში წელს შევიდა, უკვე დიდი ბიჭია, მამა გერმანიაში არის უკვე ორი წელია, ასე რომ ლუკა გვივლის მეც და ლევანისაც... რაც შეეხება დედას... ის... მოკლედ ვიტყვი და ის ლევანიზე მშობიარობას გადაყვა, ძალიან ზნელი გადასატანი იყო ეს ჩემთვის მაგრამ რას ვიზამთ ცხოვრება ასეთია, მამა ერთ-ერთ კომპანიაში მუშაობს, ამის გამო ვერ ჩამოდის საქართველოში, მე და ჩემი ძმები გერმანიაში დავიბადეთ, ასე რომ ორმაგი მოქალაქეობა გვაქვს, კი გვიფიქრია წავალთ გერმანიაში ვიცხოვრებთთქო მაგრამ მამას ხელს შევუშლით, ზოგჯერ ჩამოდის გვნახულობს, დავართ ასე.
-კაი დროზე ჩაიცვით და უნდა წავიდეთ, მალე! (ლუკა)
გასცა ბრძანება, მალე მოვემზადე და ლევანისაც ჩავაცვი, ისეთი საყვარელია. საჭმელიც გავაკეთე და ყველანი მაგიდას შემოვუსხედით. ლუკა თითქოს რაღაცაზე გაბრაზებული იყო
-რა მოხდა? (მე)
-არაა შენი საქმე (ლუკა)
-კარგი ჭამეთ დროზე (მე)
-მე მოვრჩი (ლუკა)
-მეც მოვლცი ენენე (ლევანი)
-ვაიმე გენაცვალე შენ (ლუკა)
ავდექით სუფრიდან, მე ჭრჭელი დავრეცხე და სკოლაში წასვლა დავაპირეთ, მანამდე ლევანი მივიყვანეთ ბაღში
-მალე მოქვალთ? (ლევანი)
-ისე გავა დრო ვერც გაიგებ (მე)
-კაი, მიკვალქალ (ლევანი)
-დროზე შენი მიდი თორე მოვედი ეხლა და შეგჭამე (ლუკა)
მივიდა ხელებით აიტაცა და ჰაერში აისროლა, ლევანი კი იცინოდა და საერთოდ არ ნაღვლობდა იმაზე რომ ლუკას შეიძლება ვერ დაეჭირა, იცინოდა და ვგრძნობდი როგორი ბედნიერი იყო აი მა პატარა რაღაცითაც კი, მიყვარდა, ყველაზე და ყველაზე მეტად მივარდა ჩემი ძმები, ჩემი ფიქრებიდან კი ლუკამ გამომიყვანა
-ელენე რა გჭირს (ლუკა)
-არაფერი (მე)
-რა არაფერი? (ლუკა)
-მიყვარხართ, შენ და ლეანი სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხართ (მე)
-ჩემი პატარა გოგო, მეც ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მიყვარხართ (ლუკა)
მაკოცა და ჩამეხუტა, რამოდენიმე წუთი ასე ვიდექით, ბოლოს სიჩუმე მე დავარღვიე
-მენატრება (მე)
-ვინ გენატრება (ლუკა)
გაკვირვებული სახით შემომხედა და ელოდა როდის გავცცემდი პასუხს
-დედა მენატრება (მე)
ვიგრძენი როგორ ჩამომივარდა ცრემლი, თავი ვერ შევიკავე და მლაშე სითხემ გაიელვა ჩემს სახეზე
-ნუ ტირიხარ გთხოვ (ლუკა)
-ლუკა მენატრება, როგორ გადავიტანე ამდენი არ ვიცი, მენატრება, უბრალოდ ზოგჯერ ვფიქრობ რომ არა ლევანი როგორი იქნებოდა ჩვენი ცხოვრება (მე)
-ჩუუ, მაგას ნუ იტყვი, არასოდეს თქვა ეგ, რაც არის ეს არის, არასოდეს გაიმეორო იგივე, გთხოვ, რომ არა ლევანი ვინ გაგვახალისებდა ყოველ დილით? და ვინ შემოვიდოდა ჩვენს ოთახებში ბუზღუნით? (ლუკა)
ამაზე გამეცინა, მასაც გაეცინა, აღარაფერი მითქვამს ისე გავუყევით გზას, სკოლაში მალე მივედით, ჩვენი კლასები გვერდიგვერდაა.
-ელენე! (ლუკა)
-გისმენ (მე)
-გახსოვდეს ყველაზე მეტად მიყვარხარ (ლუკა)
-მეც (მე)
კლასში ისე შევედი მეტი აღარაფერი მითქვამს ბავშვებს მივესალმე და ჩემი ადგილი დავიკავე, მალე შემოვიდა მარიამიც, ჩემი საუკეთესო მეგობარი და გვერდზე დამიჯდა.
-აბა რას შვები? (მარიამი)
-რავიცი არაფერს, გოგო ინგლისურში ტესტი გვაქვს ხო? (მე)
-გვქონდა (მარიამი)
-ვერ გავიგე, ნუ მენამიოკები! (მე)
-ოოო სულ ესეთი სერიოზული როგორ ხარ? (მარიამი)
-ესეთი გავჩნდი და რა ვქნა (მე)
-რადა გოგო მასწი ცუდადაა და ამიტომ გადაგვედო (მარიამი)
-აუ რა კაია (მე)
-გოგო (მარიამი)
-გისმენ (მე) ისე ვუთხარი არც კი შემიხედია, სკამზე დავჯექი და ტელეფონში ჩავიხედე, ფეუსბუქზე შევედი და ვნახე ვინმემ ხოარ მომწერა, მხოლოდ მამასგან იყო წერილი.
-სკოლაში რო ახალი ბიჭი გადმოვიდა იცი? (მარიამი) ყურადღება არ მიმიქცევია ერთი კი გამიკვირდა
-კი მაგრამ ან შუა სემესტრში რა გადმოსვლა მოუუნდა (მე)
-რავიცი აბა, იქნებადა აქვს მიზეზი. (მარიამი)
ზარი დაირეკა და ინგლისურის მასწავლებლის მაგივრად ფსიქოლოგიის მასწავლებელი შემოვიდა, კი გამიხარდა რადგან ამ დროს სულ რაღაცაზე ვლაპარკობთ, შეგიძლია მიხვიდე და რაზეც გინდა იმაზე დაელაპარაკო, მე და ლიკა (ფსიქოლოგიის მასწავლებელი) კარგი მეგობრები ვიყავით, სულ მეხმარებოდა როცა რაიმე დახმარება მჭირდებოდა, ახლაც მივედი და გამოველაპარაკე, ოღონდ როგორც მეგობარმა
-როგორ ხარ ლიკუ? (მე)
-ვაა ელენე კარგად შენ (ლიკა)
-კარგადდ, რას შვები აბა? (მე)
-რავიცი არც არაფერს, ახალი მოსწალე გადმოვიდა და ახლა შემოვა უნდა გაგაცნოთ, ისე კი კაი ბიჭია არ გინდა გაცნობა? გაგეხსნება ბედი, (ლიკა) გამიცინა და ტელეფონში ჩაიხედა
-ოოო კაი რა ლიკა ნუ მემაიმუნები, რა დროს ჩემი სიყვარულია, ამხელა პროგრამისტი ქალი ვიზრდები (მე) ხომართლა ისე პროგრამისტობა მინდოდა, მთელი 3 წელია ამაზე ვოცნებობ
-ხორავიცი, აი მოვიდა მგონი (ლიკა) ეს თქვა და გარეთ გავიდა, მეეც ჩემს ადგილას დავბრუნდი და მარიამს გადავხედე, რომელიც კლასელს ელაპარაკებოდა, დავუძახე და ჩემკენ შემოვატრიალე.
-რა არის? (მარიამი)
-არაფერი, მეგობარს რომ დავუძახო არ შეიძლება? (მე)
-როგორ არა ჩემო სიტსოტსკჰლე (მარიამი)
-სიკჰარულო (მე)
-გოგო ის ბიჭი მეთერთმეტე კლასშია, ძაან მდიდარია და თან ამავედროულად საკმაოდ სიმპატიური, არ გინდა გაცნობა? (მარიამი)
-ნუ მეღადავები, მოიცა რა სენ და ლიკამ პირი შეკარით? (მე)
-არა რაზე (მარიამი)
-მაგანაც ეგ მითხრა (მე)
-აი შემოვიდა ლიკა, სად იყო გასული? (მარიამი)
-ის ბიჭი მოვიდა და აქ უნდა შემოიყვანოს უნდა გაგაცნოთო (მე)
-ხოდა კაკრას, გაგეხსნა ბედი ჩემო ელენე (მარიამი)
-ნუ მაიმუნობთქო! (მე) ხმა დავასერიოზულე მაგრამ მარიამის სახეზე მაინც გამეცინა, კარებისკენ გავიხედე და ლიკა და ერთი უცნობი ბიჭი დავინახე, შემდეგ კლასს თვალი გადავხედე და გოგოებზე გამეცინა, ყველა ფიქრებში იყო გართული თან უცნობს თვლს არ წყვეტდნენ, მარიამისკენ მივიწიე და ჩავჩურჩულე
-კლასს გადახედე გეხვეწები (მე) არაფერი უთქმას ამიტომ შევხედე და როდესაც მარიამიც ისეთივე მდგომარეობაში დავინახე როგორშიც სხვა გოგოები გამეცინა, ჩუმად ვერ გავიცინე ამიტომაც ლიკამ და უცნობმა მე შემომხედეს. კი შემრცხვა მაგრამ რა მექნა, თავი დავხარე და ტელეფონში ჩავიხედე.
-რამე სასაცილოს ხედავ? (უცნობი)
-არა არაფერს (მე) ყოველთვის მიმწოლი ვიყავი და ჩემი გამქონდა მაგრამ ამ შემთხვევაში არ ვიცი რა დამემართა მაგრამ ჩემი პოზიცია დავთმე და ყურადღება აღარ მიმიქცევია.
-აბა რაზე გაგეცინა? (უცნობი) ავხედე და დავინახე როგორ ირონიულად იღიმოდა, ამიტომაც გადავწყვიტე ავყოლოდი ასევთქვად ამ თამაშში.
-კლასის რეაქიაზე (მე)
-გასაგებია (უცნობი)
-დაკმაყოფილდი პასუხით? თუ კიდევ გაინტერესებს რამე? (მე)
-კი მაინტერესებს (უცნობი)
-შეგიძლია მკითხო (მე)
-შეყვრებული გყაავს? (უცნობი)
ამაზე გავბრაზდი მივხვდი ლოყები ამეწვა, აღრაფერი მითქვამს მაგრამ მარიამმა წამოიყვირა
-არა გენაცვალე არ ყავს (მარიამი)
უცნობმა გამომხედა გაეცინა და ჩუმად თქვა ისე რომ თვალი ჩემთვის არ მოუცილებია
-მალე ეყოლება (უცნობი)

-------------------------------------------------------
გამარჯობა ბავშვებო, როგორია? ვფიქრობ საკმაოდ საინტერესო გამოვა, ძალიან მაინტერესებს თქვენი აზრი თუ როგორ დავიწყე ეს ისტორია, გპირდებით ძალიან საინტერესო იქნება და ძალიან არ გავწელავ სიტუაციებს, ასევე შეგიძლიათ პირადი აზრი მომაწოდოთ და მე აუცილებლად გავთვალისწინებ მას. wish you were here