"საიდუმლონარევი, შორეული სილამაზით აღსავსემ, როგორიცაა სიტყვა... „მოიისფრო“ - გურამ დოჩანაშვილი.

კოკისპირულად წვიმა.. ელვა და ქუხილი კიდევ უფრო მძიმე სანახავს ხდიდა ისედაც ნიაღვარივით წამოსულ წვიმას.. თითქოს ცა გოდებდა, მოთქვამდა მთელი ხმით და ცრემლით. ქუჩაში ფაქტობრივად აღარავინ შეინიშნებოდა. მანქანებიც კი არ მოძრაობდნენ. თითო-ოროლა შინისკენ მიმავალი ავტომობილი თუ ჩაიქროლებდა. წვიმიანი ამინდი დამახასიათებელიც კია გაზაფხულისთვის, მაგრამ ასეთი წვიმა აპრილში ნამდვილი საშინელებაა..
სწრაფად გაიხედ-გამოიხედა გზაზე მთლიანად გალუმპულმა, ხელში უშველებელი იასამნის თაიგული ეკავა, სხარტი ნაბიჯებით გადაჭრა ქუჩა. თუმცა, სინათლემ უეცრად მოჭრა თვალი, დამუხრუჭების ხმა გაისმა, ბორბლებისგან წამოსული არასასიამოვნო სუნით გაიჟღინთა ჰაერი.. სულ რამდენიმე წამში მიწაზე უსულოდ ეგდო.. ელვის სისწრაფით გადმოხტა მანქანიდან მაღალი სილუეტი და ძირს დაცემულ სხეულს მივარდა. წამით მოეჩვენა რომ არ სუნთქავდა და თვითონაც გაუჩერდა გული. სისხლი წითლად დამჩნეოდა მის თეთრ კანს და მოიისფრო სარაფანს. სასწრაფოდ მოიქცია სიფრიფანა სხეული თავის მკლავებში, მანქანის უკანა სავარძელზე ფრთხილად მიაწვინა და საავადმყოფოსკენ აიღო გეზი. წამითაც არ უყოყმანია, არც მოსალოდნელი დაკითხვების შეშინებია, თუ დაიჭერდნენ, დაე ასე ყოფილიყო, ოღონდ ეს გოგონა გადაერჩინა. იმ წამს თვითონაც ვერ აანალიზებდა რა მოხდა. ინსტიქტურად მოქმედებდა. ხელში აყვანილი შეიყვანა საავადმყოფოში, შველას ითხოვდა. გოგონა საოპერაციო ბლოკში შეიყვანეს. თვითონ იქვე სკამზე ჩამოჯდა. ნელ-ნელა მთელი სიმძაფრით იხსენებდა მომხდარს. როგორ ვერ შეძლო, როგორ ვერ მოასწრო.. იდაყვები მუხლებზე დაებჯინა და თავი ხელებში ჩაერგო. სხვა არაფერზე ფიქრობდა, ოღონდ გადარჩენილიყო, ოღონდ ეს ცოდვა არ დაედო კისერზე, ოღონდ მკვლელობა არა. ვერც ის გაიგო რა დროს მივიდა პოლიცია, პასუხებსაც ავტომატურად სცემდა. რეალობაში მხოლოდ ქალის კივილმა დააბრუნა, გააფთრებული მიიწევდა მისკენ. ფეხზე წამოდგა, სახეზე სიმწარე იგრძნო, არ განძრეულა, ქალი კი გაუჩერებლად ურტყამდა ხელებს მკერდზე.. როგორც იქნა მოაშორეს.. აქვითინებული ჩამოჯდა სკამზე.. მან კი, მან უბრალოდ ვერ მოიფიქრა რა შეიძლება ეთქვა. ანდაც რა უნდა ეთქვა, რით უნდა ემართლა თავი. გზაზე მოულოდნელად გამოჩნდაო? ასეთ ამინდში ქუჩაში სულიერს არ ველოდიო? ეს ყველაფერი ხომ უბრალოდ აფსურდი იქნებოდა. ფაქტი ერთი იყო - გოგონა საოპერაციოში სიკვდილს ებრძოდა, სხვა ყველაფერს კი უკვე აზრი დაეკარგა. მაგრამ რაღაც უნდა ეთქვა, აუცილებლად უნდა ეთქვა.

- ქალბატონო _ ნერწყვი მძიმედ ჩაყლაპა და ჩახლეჩილი ხმით წარმოთქვა _ არც კი ვიცი როგორ მოხდა _ ასე არასდროს გასჭირვებია შესაბამისი სიტყვების პოვნა.

საოპერაციოდან ექიმი გამოვიდა, რა დრო გასულა.. სასოწარკვეთილი მისჩერებოდა ექიმს.

- გადარჩა _ შვებით ამოისუნთქა. ამ ერთმა სიტყვამ თითქოს ფრთები შეასხა. იმ წამს მოეჩვენა, რომ სამყარო მას ეკუთვნოდა, რომ ვერასდროს, ვერავინ შეძლებდა მის მიწაზე დაბრუნებას. წამებში მოიარა გალაქტიკა.. ღმერთს მადლობას სწირავდა, ამ ცოდვისთვის რომ არ გაიმეტა.

- მაგრამ _ ისევ ექიმის ხმამ დააბრუნა მიწაზე.. ამ „მაგრამ“-მა წამის მეასედში შეცვალა ყველაფერი. აღარ ჰქონდა ფრთები, აღარც გალაქტიკის შემოვლის თავი.. შვების ამოსუნთქვა კვლავ ტანჯულ ოხვრად ექცა. ისევ სასოწარკვეთილი მზერა მიაპყრო ექიმს. _ სამწუხაროდ ვერაფერი შევძელით ხერხემლის დაზიანებასთან..
- ანუ? _ ყველაზე მძიმე მოეჩვენა ეს სამი ბგერა.
- ანუ ბაია სიარულს ვერ შეძლებს..

ქალი იქვე ჩაიკეცა. უმისამართოდ აცეცებდა თვალებს და რაღაცებს ბუტბუტებდა. როგორც კი პირველმა ემოციამ გადაუარა, ისევ ლექსოს მივარდა. ისევ იგემა ქალის სილა, ისევ გაუნძრევლად იდგა, იცოდა, იმსახურებდა. წამითაც კი არ უფიქრია აეცილებინა. როგორც კი ქალი ისტერიკას მორჩა, ლექსო ისევ ექიმს მიუბრუნდა.

- ვერასდროს? _ ისევ მძიმედ გაეჩხირა სათქმელი ყელში.
- ამას მხოლოდ ანალიზების პასუხების შემდეგ გავიგებთ. თუ აქ ვერაფერს შევძლებთ, ანალიზებს გერმანიაშც გადავგზავნით, ყოველი შემთხვევისთვის. იქ უკეთესი შანსებია თავისთავად. სხვას ვერაფერს გეტყვით ჯერ-ჯერობით _ სწრაფი ნაბიჯით გაბრუნდა უკან.

-_-_-_-_-_-

- არაკაცო, ნაძირალა, რა უქენი ჩემს შვილს?! მომავალი წაართვი! გააუბედურე! ყველაფერი დააკარგვინე! _ პანიკის ახალი შემოტევა დაეწყო ქალს.
- ქალბატონო გთხოვთ, გეფიცებით მე ყველაფერს გავაკეთებ თქვენი შვილისთვის, ყველა ხარჯს დავფარავ, თუ საჭირო იქნება მთელ ქვეყანას მოვატარებ, ოღონდ ისევ გაიაროს.
- და რომ ვერ გაიაროს?
- მე ყველაფერს გავაკეთებ _ ჯიუტად იმეორებდა..
- რას გააკეთებ რას? რომ ვერ გაიაროს მერე რას იზამ? შენ შეუქმნი უზრუნველ მომავალს? შენ აუწყობ ასე სანატრელ კარიერას? შენ შეუქმნი ოჯახს? შეძლებ იპოვნო მისთვის მოსიყვარულე, მზრუნველი მეუღლე? შეძლებ შვილები გაუჩინო? რა ყველაფერს გააკეთებ? რას? _ გამწარებული ყვიროდა ქალი.
- შევძლებ..
- რა უტიფრობაა! ახლა ანალიზებმა რომ უარყოფითი პასუხები აჩვენოს, ისე აორთქლდები, ვითომ საერთოდ არ არსებულხარ.
- მე მოვიყვან ცოლად _ წამიერად გააჩუმა ქალი. თვითონ არც კი უფიქრია, ისე თქვა, თავისთავად წამოსცდათ ბაგეებს.
- მომესმა რაღაც _ ღრმა ამოსუნთქვით ჩაილაპარაკა ქალმა.
- არ მოგესმათ. საავადმყოფოდან პირდაპირ ჩემთან წავიყვან, ხელსაც მოვაწერთ, მე მივხედავ, მე ვიქნები მისთვის მოსიყვარულე და მზრუნველი მეუღლე.
- შენ არ გიყვარს, არც კი იცნობ..
- ამას არსებითი მნიშვნელობა არ აქვს. არც ვამბობ რომ მიყვარს, მაგრამ შემიძლია ვიყო თბილი და მზრუნველი. მე შევუქმნი მომავალს, კარიერას. მე ვხვდები ჩემს დანაშაულს და მზად ვარ გამოვისყიდო.
- და გგონია ბაია ასე უსიტყვოდ გამოგყვება?
- არ ვიცი. ბაიამ შეიძლება გადაწყვიტოს, რომ ოჯახი არასდროს შექმნას. მაგრამ ამ შემთხვევაში, მის სურვილზე მნიშვნელოვანი მისი მომავალია, უნდა შეეგუოს.
- ჰოდა შეაგუე _ ქალის ხმა ირონიით, ტკივილით, სასოწარკვეთით, ბრაზით ერთად იყო გაჟღენთილი.
- ზუსტად ამას ვაპირებ _ მტკიცედ ჩაილაპარაკა ლექსომ.

-_-_-_-_-_-_-

გონს მოვიდა..
ეგონა პანიკას ატეხდა, გამოლანძღავდა, იყვირებდა, იკივლებდა, მაგრამ არა.. ზედმეტად მშვიდად მიიღო.. ჩუმად, თითქმის გაუგონრად ჩაილაპარაკა ალბათ სიკვდილი ჯობდაო, თუმცა ლექსომ გაიგო. გაიგო და კიდევ ერთხელ შეწყვიტა სუნთქვა, კიდევ ერთხელ მოუკვდა გული. ნატრობდა სიკვდილის ცოდვა არ დამედოსო და უარესი მოხდა, გოგონას მთელი ცხოვრება დაედო ცოდვად.

- ბაია _ რაღაც უნდა ეთქვა ისევ _ მე.. _ წინადადება ვერ დაასრულა, ვერ თქვა ვინ იყო, პირიდან არ ამოუვიდა სიტყვები.
- თქვენ დამეჯახეთ _ კვლავ მშვიდი იყო.
- ჰო _ ნერწყვი მძიმედ ჩაყლაპა.
- არ ინერვიულოთ, ჩივილს არ ვაპირებ _ თითქოს თანაგრძნობით ჩაილაპარაკა. კიდევ ერთხელ ატკინა, თვითონ ანუგეშებდა ეს პატარამ სიფრიფანა არსება.
- მე ამის არ მეშინია..

პალატაში ექთანი შევიდა და ლექსო გაიყვანა.
მხოლოდ ამ ორს სტკიოდა ასე. ვერავინ გაიგებდა მათ გულებში რა ხდებოდა. ჯერ ისევ შენარჩუნებული სიმშვიდით დასცქეროდა უგრძნობ კიდურებს ბაია.. ნელ-ნელა აანალიზებდა რამხელა დარტყმა მიიღო ცხოვრებისგან, ნელ-ნელა ხვდებოდა როგორ გაუჭირდებოდა მომავალი.. მთელი ცხოვრება ვიღაცის კისერზე, მთელი ცხოვრება ვიღაცის დახმარებით, ეს ხომ საშინელებაა. საშინელებაა ასე უსარგებლოდ გრძნობდე თავს.. დედა ეცოდებოდა ამ ტანჯვისთვის. ღარიბი ოჯახიდან არ იყო, თუმცა არც ისეთ ფუფუნებაში ცხოვრობდა, დედას მისთვის მომვლელის დაქირავება შეძლებოდა.. თვითონაც ვერ მიხედავდამ მერე როგორ ემუშავა? სახე ცრემლებით ჰქონდა დანამული, მაგრამ მაინც..მაინც არაფერს ამბობდა..

ლექსო ისევ საშნლად გრძნოდა თავს, უარესად.. ახლა უკვე ნათლად ხედავდა როგორი ძნელი იქნებოდა ბაიასთვის ამ ყველაფრის ატანა.. ვერ უთხრა რისი თქმაც უნდოდა და ვერც ეტყოდა, სანამ მდგომარეობიდან ცოტათი მაინც არ გამოვიდოდა. ორი ასეთი მოულოდნელი ცვლილება ზედმეტად ბევრი იქნებოდა მისთვის..

-_-_-_-_-_-_-

- ბაია, მე რაღაც უნდა გითხრა.
- გისმენთ.
- ცოლად უნდა გამომყვე.
- რაა? _ გაოცებულმა შეხედა.
- ჰო, ვერ გეტყვი მიყვარხარ-მეთქი და რომც გითხრა რა აზრი ექნება, არ უნდა დაიჯერო და არც დაიჯერებ, მაგრამ ეს საჭიროა.
- გასაგებია, დანაშაულის გრძნობაა ყველაფერში დამნაშავე.
- მე ყველანაირად ვეცდები დაგეხმარო და ასე უფრო გამიადვილდება.. შეგიძლია იფიქრო და პასუხი მოგვიანებით მითხრა. დროებით..

პასუხი მაშინვე იცოდა, ფიქრი არც დასჭირვებია, თანახმა იყო. ამ შემთხვევაში დედას ტვირთად არ დააწვებოდა. არც ის უნდოდა ბიჭისთვის ყოფილიყო ზედმეტი ტვირთი, თუმცა რადგან თვითონ შესთავაზა, უარს არ ეტყოდა. იცოდა ადვილი რომ არ იქნებოდა, მაგრამ ინვალიდობაზე მძიმეც ვერ გახდებოდა..

_____
შოკოლადებოოო როგორ მომნატრებიხართ.. სიახლის ატვირთვაც როგორ მომნატრებია.. ესეც ახალი ისტორია (მაგრამ ის დაპირებული მხიარული ისტორია არ გახლავთ, ეს ისე შემომეწერინა).. აბა ველი შეფასებებს..