დაუცველობის სინდრომი
დავიწყებული ვალდებულებები;
მოქმედების უუნარობა;
მკრთალის ნათელი;

1995 წლის 17 ნოემბერი:თავდაჭერილი სიყალბე;
ბნელი დღე;
უფერო ფერები;
2005 წლის 17 ნოემბერი: ჩვეული შეცდომები ;
გარდატეხა;
2015 წლის 17 ნოემბერი:უგრძნობი გრძნობები;

მაღალი?!-არა უფრო საშუალო
გამხდარი?!-ოდნავ
ლურჯი თვალები,გრძელი უსაშველოდ გრძელი წაბლისფერი თმა,თანაც ხვეული,მუდამ გაშლილი
გამოხედვა?!-ნაზი,ხშირად უხეში,ცივი,მრავლისმეტყველი.
ბაგე მუდამ ალუბლისფერი,ტუჩსაცხი არა,ბუნებრივად მკვეთრი წითელი.
რა სურს ცხოვრებისგან?-ალბათ ის რასაც ყველა ადამიანი ისურვებდა-სიმშვიდე და ბედნიერება.
-მტკივნეულია ცხოვრება?!
-მგონი ცოტა აჭარბებთ-ამბობს ის და იღიმის,მისი თვალები გამუდმებით აცეცებენ თვალებს ირგვლილ,აკვირდებიან ყოველ დეტალს და აღწევენ ყველაფრის სიღრმეში.
-არაფრის არ გეშინიათ?-კითხულობს ისევ მის წინ მჯდომი,ქალი უწყვეტად უღიმის
-მე არ ვთვლი,რომ ყველაფერი შავია,ყველაფერშია ცოტ-ცოტა შავი,ეს უბრალოდ ცხოვრების დატვირთვაა,რომ ბრძოლა შეგვეძლოს.
-რის წინააღმდეგ?
-ჩვენი თავის.,ყველაზე ხშირად საკუთარი თავი გვამარცხებს,მაგრამ გვასწავლის ცხოვრებას.,საკუთარ შეცდომებზე უკეთესი მასწავლებელი არ არსებობს.
-საშიში ხართ
-რატომ?
-განსხვავებული ხართ
-ამით არაფერი შავდება,ყველა ადამიანი განსხვავებულია,ყველამ,რომ ერთნაირად იმსჯელოს საშინელება იქნება,იმასთან შედარებით ვიდრე ახლაა.
-თქვენ ამბობთ,რომ არ გყვარებიათ,მაგრამ ძალიან გაინტერესებთ რა გრძნობაა ეს.
-სიყვარული ყველას აინტერესებს,ადამიანის პირველი მოვალეობაა უყვარდეს,სამყარო ჯოჯოხეთს ემსგავსებოდა,ადამიანებს სიყვარული,რომ არ შესძლებოდათ.
-მაგრამ თქვენ არ გყვარებიათ
-არ მყვარებია საპირისპირო სქესი,მაგრამ მიყვარს მშობლები,ძმა,ნათესავები,ახლობლები,მეგობრები,ესეც ხომ სიყვარულია.
-რა თქმა უნდა,მეორედ ცხოვრების უფლება,რომ მოგეცეთ რამეს შეცვლიდით?
-კი,ვიპოვიდი ადამიანს,რომელიც. . .

***
-შენ ამბობ,რომ ადამიანი გააცოცხლეს?-გაოცებული ეკითხება ილია ბექას და მანქანას ამუხრუჭებს , ინერციის სიმძლავრით უკან მჯდომი სანდრო წონასწორობას ვერ იკავებს და წინ ვარდება.
-გაგიჟდი?-ყვირის შეშინებული და საყელოში ებღაუჭება.
-კლინიკური სიკვდილი იყო-ამბობს ბექა და თავადაც გაოგნებული ხელებში რგავს სახეს.
-როგორ ტიროდნენ მისი ახლობლებლი,შეესწარი?-ეკითხება აღელვებული ილია მეგობარს და სანდროს ჩაბღუჯულ ხელებს თავიდან იცილებს.
-საშინელება იყო,მადლობა ღმერთს უკან დაბრუნდა,თუმცა ჩვენ რატომ ვღელავთ მასზე არც კი ვიცნობთ.დაძარი ახლა მანქანა სახლში წავიდეთ.
-კარგი ხო-ჩაილუღლუღა ილიამ და ძრავი ჩართო.
-დიდი უცნაური ვინმე ხარ
-გუშინ ვნახე-თქვა უეცრად ილიამ,ორივე დამდუმდა
-სულ გააფრინე?-ჰკითხა ბექამ-როგორ ნახავდი,გოგოს კუბოთი მიასვენებდნენ.
-ღამით ვნახე-უთხრა ილიამ-ძალიან მთვრალი ვიყავი,ძლივს დავდიოდი,მაგრამ მკაფიოდ მახსოვს,როგორ ჩამიარა გვერდით და ალბათ არასოდეს დამავიწყდება მისი ღიმილი-ერთხანს დადუმდა,მაგრამ ისევ განაგრძო მასზე საუბარი.
-ელენე ჰქვია მგონი.-ის შეგრძნებები,განცდები,ემოციები,იმდენად დაღალა სხეული შეაღონა,ჭკუიდან გადაიყვანა,ისევ გააჩერა მანქანა და გადავიდა.
-რა გემართება?-გადავიდა ბექაც და მივარდა მეგობარს,რომელიც გაშეშებული იდგა და ერთ წერტილს მიშტერებოდა.
-არ ვიცი,ის გოგო უნდა ვნახო აუცილებლად,უნდა ვნახო,რომ გავიგო-ცოტაც და ცრემლები წამოუვა
-რა უნდა გაიგო,ადამიანო!-გაბრაზდა ბექა
-რომ არაფერი უჭირს-ღრმად ჩაისუნთქა ილიამ და ბექას შეხედა
-ასე რატომ ნერვიულობ,მასზე,არ მესმის შენი
-ვგრძნობ,რომ ის ჩემი ნაწილია.“ჩემი მკრთალის ნათელი წერტილია“
-არა შენ სულ გაგიჟდი,წამოდი ადამიანო სახლში ხომ იცი ყველა გელოდება,რატომ ხარ ასეთი ჯიუტი,რატომ ცდილობ ყველაფრის არევას,როცა სიმშვიდეა.
-ჩემში არაა სიმშვიდე,მისი გამოჩენის მერე,აღარაფერია მშვიდად-ხელები სახეზე აიფარა,იმედგაცრუების საშინელი შეგრძნება და სიმძიმე გულში,ხმის ამოღება ვეღარ შეძლო.
-კარგი,წამოდი,ყველაფერი მოგვარდება,იმ გოგს ვიპოვით და დაველაპარაკებით.
-ხომ თქვი,რომ ცოცხალია
-კი ცოცხალია,ნუ გეშინია.
-ის ჩემთან იყო.ვერ დავკარგავ,უნდა ვუთხრა,რომ ჩემთვის დაბრუნდა.
* * *
-ელენე კარგად იქნება?-ჰკითხა ექიმს ნინომ და ზურას ამღვრეულ თვალებს მზერა მოარიდა
-კი ქ.ნ ნინო ნუ ნერვიულობთ,სასწაულებრივად გადარჩა-მიუგო ექიმმა-გინდათ ნახოთ?
-კი რა თქმა უნდა.

ელენე თვალებ დახუჭული იწვა,როდესაც იგრძნო როგორ მიუახლოვდა ვიღაც და ხელზე ხელი დაადო,შეცბუნდა და თვალები გაახილა.
-დედა!-გაოცებულმა თქვა-შენც აქ ხარ?-გაფართოებული თვალებით უყურებდა ნინოს
-ელენე მე შენს გვერდით ვარ,მადლობა უფალს,მეგონა,რომ დაგკარგე.
-კი,მაგრამ-ამოილუღლუღა მან-მეგონა აღრ დავბრუნდებოდი,რატომ?
-ეგ აღარ გაიმეორო-ხელი ააფარა ტუჩებზე-შენს სიცოცხლეს არაფერი ემუქრება,გესმის?
-ყველაფერი სხვანაირი იყო-თვალები დახუჭა და ცრემლები ჩამოუცურდა ლოყებზე.