12 წლის ვიყავი პირველად , რომ შემიყვარდა ალბათ სისულელეთ მიგაჩნიათ არა ?
ხო ახლა მეც თქვენსავით ვფიქრობ სიყვარული , რომელიც მართლა სიყვარული მეგობა თურმე არაფერი მსგავსი არ ყოფილა .
ნათლად ხარშავს გონება იმ დისკომფორტს რასაც მასთან ყოფნის დროს ვგრძნობდი .
იმ შიშს , , რომელიც მისი ზედმეტი ხელის განძრევისას მეუფლებოდა .
მაგრამ ვერ დავდებ ბრალს , რომ როდესმე ცუდად შემხებია .
იმდენად მიფრთხილდებოდა , იმდენად ნაზად მექცეოდა გეგონებოდათ , რომ ყვავილი ეკავა ხელში , საყვარელი ქალისვის მიჰქონდა და ფრთხილობდა ვაიდა ერთი ფურველი არ მოძვრესო .
თითქოს სანთელი ეჭირა ხელებს აფარებდა ნიავი არ მიეკაროს და არ ჩამიქროსო .
მიფრთხილდებოდა ისე როგორს საკუთარს .
არ ვუყვარდითქო ვერ ვიტყვი , ვუყვარდი და თან ისე , რომ ალბათ მისი სიყვარული მეც მყოფნიდა .
მიყვარდა მისი მზრუნველი ხასიათი , ყველაფერი ...
ის თვრამეტის იყო მე თორმეტის .
ხო გავიზარდეთ თვრამეტის , რომ ვიყავი ცოლობა მთხოვა .
ოჯახებით იმდენად ახლოს ვიყავით , შეუძლებელი იყო რაიმე ეჭვი შეგეტანათ ჩემს ან მის ჰრძნობებში , მაგრამ თურმე მას ხელები გაუშლია ...
მე ნიავი მომეკარა ...
მან ვარდი აიქნია ...
მე კი დღებიი მომაკლდა , ვარს ფურცლები ...
მე სიცოცხლის უნარი , მას კი ერთი შეხედვით უბრალო მაგრამ სილამაზის მატარებელი წითელი ფურცლები ...
ორი თვით საზღვარგარგარეთ მკვდიოდი , მან მითხრა , რომ ჩამოხვალ პასუხი მითხარიო ...
ვფიქრობდი და ვრწმუნდებოდი , რომ ის ის იყო ვინც მე ცხოვრების ბოლომდე მჭირდებოდა.
მისი საქციელებით მაბრმავებდა , ხაზს ვუსვამდი იმას , რომ მუდმივად მოწეული დადიოდა , თუმცა კი რა ვიცოდი , რომ მარტო პლანზე არა და სხვა რაღაცეებზეც იჯდა ? ...
იმდენად უმანკო და ანგელოზი იყო ჩემთან არცერთხელ არ უკოცნია ჩემთვის ...
ამას კი პატივისცემათ ვნათლავდი , თურმე ნიღაბი და ჩვეულებრივი მასკა ყოფილა ...
მასკადადი მაშინვს დამთავრდა , როგორც კი უცხოეთიდან ჩამივედი .
მზად ვიყავი უყოყმანოდ თანხმობა მეთქვა მისთვის .
სახლში მივედი დავისვენე , ერთი კვირით ადრე ჩამოვედი მისთვის სიურპრიზის მოწყობა მინდოდა .
სანამ მას დავურეკავდი ვაიბერში ლიზას გამოტივებული ზარები დამხვდა , ლიზა და სალი ჩემი დაქალები არიან .
ლიზა ბავშვობის , სალი კი მეათე კლასში გადმოვიდა ჩემს კლასში და მას შემდეგ ერთად მოვდივართ .
ლიზას მაინც და მაინც სალი გულზე არ ეხატება ამიტომ ვცდილობ როცა მასთან ვარ სახელი სალი დავივიწყო .
ხო სალი ნამდვილად სხვანაირი გოგოა მაგრამ ნამდვილად კარგი მეგობრობა შეუძლია .
ბედის ირონიაა არა ?
კი შეუძლია აბა რა -+-+-+
- ხო ლიზუ .
- ეე ჩამოხვედი ? ქართული ნომერი ...
- კი , გამოდი ჩემთან .
- ამარუ საქმე მაქვს ...
- ლიზა რა ხდება ? რა ხმა გაქვს ?
- ამარუ მოვალ და დაგელაპარაკები გკოცნი ...
ცოტათი დაზაფრული ველოდებოდი ჩემს დაქალს .
კარში შემოვიდა თუ არა ჩამეხუტა და ჩემი შავი ოდნავ ტალღოვანი თმის წვალება დაიწყო , ასე მაშინ იქცეოდა , როცა რაღავის თქმა უნდოდა და ვერ მეუბნებოდა .
ლიზა არ იყო ისეთი გოგო მომაკვდავი ცოცხალი , რომ დაეგლოვა , არ ქმნიდა არაფრისგან პანიკას და ცდილობდა ყოველთვის მშვიდი და გაწკნასწორებული ყოფილიყო რაც , მე მაძლევდა საბაბს დღევანდელი მისი მდგომარეობის გამო დავძაბულიყავი .
- ლიზა იტყვი რა მოხდა ?
- ახლა ძლიერი უნდა იყო ...
ცრემლები გადმოყარა ლიზამ.
- ზურა ... ზურა როგორ არის ?
გამახსენდა ჩემი შეყვარებული და ხელებით თმა უკან გადავიწიე , ვგრძნობდი ცისფერი თვალებიდან , როგორ მდიოდა უფერული , მარილიანი და მლაშე სითხე , ტკივილიანი ცრემლები , რომ ერქვა , რომელიც მისი დაკარგვის შიშით იყო გამოწვეული .
- ეგ ნაბიჭვა°ი ... მაგას რა ჭირი უნდა ეტაკოს ? ეგ გველი !
ცრემლები სახეზე შემეყინა და გაოცებული მივაშტერდი ერთ დროს ზურას კუმირ ლიზას .
- რა ... რა მოხდა ?
- ამარუ , სალი და ზურა ...
მოკლედ სალი ზურასგანაა ორსულად ...
ვერ გეტყვით იმ დროს რა ვიგრძენი , ჯერ გულში გამკრა თითქოს ცა ვიყავი და ელვამ გაიარ გამოიარა ...
მერე თითქოს მარცხენა მხარეს მფეთქავი ორგანო ამომაგლიჯეს და ფეხებით გადაუარეს .
არც გული წამსვლია არც გონენა დამბიდნდვია , ეს შვებაც არ მარგუნა უფალმა , გამიმეტა და პირისპირ დამტივა ამ საშინელი ამბავის წინაშე .
უძლური ვიყავი შოკურ მდგომარეობაში ჩავარდნილი გონს ვერ მოვდიოდი , ვიხსენებდი ყველა დეტალს , სადმე რამე დავაშავე ?
ვიგრძენი , რომ სუნთქვა მიჭირდა , მკერდზე ხელი წავივლე თითქოს ვცდილობდი გული ასე ამომეგლიჯა .
ცრემლებიც არ მომდიოდა , თითქოს იცოდნენ ახლა ზედმეტნი , რომ იყვნენ და გამერიდნენ .
ერთ წუთში რამდენიმე სიტყვით და ორი ადამიანის ერთი მოქმედებით ყველაფერი

თავზე ჩამომენგრა .
- ამარუ , ამარუ - გაჰკიოდა ლიზა და თან დივნისკენ მივქონდი სრული ამ სიტყვების მნიშვნელობით ...
ვნერვიულიბდი მის გამო და მაგრამ ფიზიკურად არ ვერ გადმივცემდი ემოციებს , შოკური მდგონარეობის პიკზე ვიყავი .
თანდათან ყურთა სმენა დამეხშო , თვალებიც მიმებლინტა და და დაბურულად ვხედავდი , როგორ ამოძრავებდა ბაგეებს ლიზა , არაფერი მესმოდა , მაგრამ ვგრძნობდი , როგორ ნერვიულობდა ჩემი დად ნაფიცი .
ორი საათი ასე ვიყავი , არაფრის თავი არ მქონდა .
ლიზა როგორც ორი საათის წინ გაჰკიოდა ახლა უფრო დიდი შენართებით ცდილობდა ჩემს გამოფხიზლებას .
ხან სახეში განარტყა ხან აქედან მომიდგა ხან იქიდან , ამარუს გაჰკიოდა , გაჰკიოდა ჩემს სახელს და უფრო მანდომებდა ყველაფრისგან გაცლას.
ამარუ ... ლამაზი სახელია არა ?
პირველად ლიზამ დამიძახა მეორედ კი უკვე ყველამ აიტაცა.
ზურა კი ამბობდა ყველაზე ორიგინალური მყავხარო .
მაშინ ვერ ვიაზრებდი რას მეუბნებოდა , ყველაზე ბედნიერი მეგონა თავი და ამაყი ყელმოღერებული დავდიოდი აქეთ იქით , ასე მეუბნებოდა უნდა გაგზარდოო ...
მაგრამ რა გამოვიდა მაჩუქა ბედნიერი წარსული და ალბათ უბედური მომავალი ...
- ამარუ , ამარუ გთხოვ გონს მოდი , თუ გიყვარვარ - უკვე ლიზა მდგომარეობიდან გამოსულიყო და ჩემს კალთაში თავჩარგული ტიროდა .
მხოლოდ მის გამო შევეცადე , ხელი ავამოძრავე და თმაზე გადავუსვი .
- დამშვიდდი , მე კარგად ვიქნები - ჩავიჩურჩულე და ოთახისკენ ვარაუდით წავედი .
- მარტო ყოფნა მინდა გთხოვ - ლიზამ მხოლოდ თავი დამიკრა და სავარძელში ჩაეშვა .
მაშინ ჩავიდინე ყველაზე საშინელი რაღაც .
ოთახის კარი არ გადამიკეტავს .
არავიზე მიფიქრია , ეგოისტურად მოვიქეცი , თვითმკვლელობა ვცადე .
უჯრიდან 15 ტაბლეტი დიმედროლი ამოვიღე და სასულეში გასავუშვი .
არაფერს არ ვაკეთებდი , არც ცრემლები მომდიოდა , არც გული მიმდიოდა ...
თუმცა მალევე ვიგრძენი საყრდენი გამომეცალა და მწარედ დავეცი ხის იატაკზე .
შემდეგ უკვწ აღარაფერი მახსოვდა ...

°°°
თვალები , რომ გავახილე მაშინვე დავხუჭე .
ვერ ვიტან თეთრ განათებას , მაშინვე მივხვდი სადაც ვიყავი , ვარაუდი კი წამლების სუნმაც განმიმტკიცა.
ოდნავ წამოვწიე თავი და პალატაში მჯდარი თვალებდასიებული ლიზა , რკმ დავინახე , მეორედ მონინდა , თავი შემზიზღდა ასეთი რამ როგორ გავუკეთს ჩემს ახლობლებს ? რის გამო ?!
ორი მოღალატის გამო ?
ჰაჰ ... აფსურდი !
ეს რომ სხვაზე გამეგო უბრალოდ დასაცინად არ მეყოფოდა მე კი ? მე რად ვიქეცი ?
ყველაზე დამცირებულ ადამიანად მიმაჩნდა თავი !
რატომ ?
იმიტომ , რომ გრძნობები ფეხქვეშ გამითელეს .
- წყალი - ამოვილუღლუღე პირგამშრალმა .
- აი დალიე ... უკეთ ხარ ? - ვხვდებოი როგორ უჭირდა თავის შეკავება რამე რომ ეთქვა , ვიცოდი ჩემი მოკვლა უნდოდა ჩემი საქციელის გამო ... - მოგკლა ? ბარემ საავადმყოფოში წევხარ - წამკბინა უცებ .
- ვი ვწრაფრით გავიმართლებ თავს , მაგრამ ნუ დამომატენ გთხოვ - ობლად ჩამოგორებულო ცრემლი მოვიშორე ასრუტუნებულმა და საწოლთან დადებულ სარკეს დავწვდი
- მიუხედად ყველაფრისა მაინც ლამაზი ხარ თუ გინდა უფრო გაგალამაზებ აქედან , რომ გავალთ - ირონიანარევი ტონიატ დასჭექა ლიზამ . - ხვდები ეს გუგამ , რომ გაიგოს რა მოხდება ? გუგას ხომ მოკლავს ცემაში და მერე, რომ გიგებს რა გააკეთე მთლად მოკლავს - გამახსენა თავისი შეყვარებული და ჩემი ძმა .
- გამარჯობა - პატაში ბოხი ბარიტონი გაისმა და თვლებდაქაჩულმა გავიხედე კარისკენ , ექინი იდგა , წამით მას გავუშტერე თვალი ...
მან კი ალბათ ჩემს სამედიცინო ისტორიას .
არ ვიცი ასე რატომ მივაშტერდი
შემრცხვა ? ხო ალბათ შემრცხვა , ჩემი საქციელის , ახლა ხომ ყველა გაიგებდა რა უგუნურად მკვიქეცი , ემოციებსა და გრძნობებს ავყევი და უბადრუკობაა გავუყადრე თავი , მართლა მოსაკლავი ვარ ...
- გამარჯობა - ამოვიხრიალე მისუსტებული ხმით .
საიდანღაც მეცნობოდა ეს მამაკაცი .
გონება დავძაბე , დავძაბე და ააა
გონებამ იღრიალა , ვერ ვიხსენებ !!!
თუმცა , ერთი წუთით , ეს ხომ რეზი ქალდანია ...
ცნობილი ექიმი , ამ საავადმყოფოს დამფუძნებელი და მფლობელი .
ეს ხომ უიშვიათესი შემთხვევაა , როგორც ადრე ყური მოვკარი უცხოეთშიც მოღვაწეობს თავისი პროფესიიდან გამომდინარე .
ჯანდაბა ამარუ , ჯა დაბა რაზე ფიქრობ საერთოდ ...
- თავს , როგორ გრძნობ ? - შემომხედა და სახეზე დამაკვირდა , ალბათ რა სულელი ვგონივარ ...
∆ გონიხარ რა , არ ხარ რო ? ∆
∆ დავაი გოგო შენ ∆
დავახვევინე ალტერეგოს .
- უკეთ - დარცხვენილმა ჩავხარე თავი .
- კარგი , კუჭი ამოგირეცხეს , გადასხმაც გაგიკეთეს , გაწერით ხვალ გაგწერენ , უნდა დავაკვირდეთ რაიმე რეაქცია არ გამოიღოს მიღებული წამლების

რაოდენობამ , შემთხვევით ალერგიული ხომ არ ხარ ?
- არა ალერგიული არ ვარ , აუ აუცილებელია დარჩენა ?
ავწუწუნდი , მაგრამ რა ვიცოდი აუცილებელი კი არა უაუცილებლესი , რომ იყო ...
- ახლა არ გამაბრაზო , რაიმე რეაქცია , რომ გამოიღოს ხომ ჩამიგენგრა ორგანიზმი , ხვალ საღამოს შეიძლება გაგწერო ...
რა თბილი და ამავდროულად ბოხი და მკაცრი ტონი აქვს .
ყველა კაცი მოსაკლავია ჩემს თავს რას ვერჩოდი .
თავი დავუქნიე და როგორც კი პალატიდან გავიდა ასრუტუნებულმა გადავაგდე თავი უკან .
- ჩემებმა ხომ არაფერი იციან ? - ვიკითხე შეშინებულმა .
- არა მაგრამ ზურამ დამირეკა , ნერვებმოშლილმა ყველაფერი ერთად მივაყარე და გავუთიშე .
ზურას ხსენება და პალატის კარის შემოგლეჯვა ერთი იყო .
ბრაზმორეული თვალებით შევხედე მამაკაცს , თუ მას საერთოდ ეთქმის და ეკუთნის ეს ერთობ მნიშვნელოვანი წოდება.
- ლიზა დაგვტოვე - გადავხედე დაქალს და ვანიშნე გასულიყო .
ისიც არ შემწინააღმდეგებია ზურას ერთი შეუბღვირა და პალატა დატოვა.
- ჩემო პატარა - მოსვლა სცადა მაგრამ ხელი აღვუმართე და თვალები დავუბრიალე.
ბალიში შევისწორე და კომფორტულად მოვკალათდი .
- შენ ჩემი ცხივრებიდან გაქრები , მე შენიდან , პრეტენზიების გარეშე - მკაცრად დავუბრიალე ლურჯი თვალები და საჩვენებეელი თითი ავუფრიალე ცხვირწინ .
- ამარუ ...
- ასე ნუ მეძახი ! არ მომმართო ამ სახელით , არ გაქვს უფლება !
- მე ყველაფრის უფლება მაქვს ჩემო პატარა - უცებ ჩამეხუტა და მომენტალურად დამაბნია .
მიყვარს ? ნუთუ ? არა ? არა !
- გაიწიე - ჩახრეწილი ხმით წარმივთქვი და მკერდზე ძლიერად მივაბჯინწ ხელები .
- დაგიბრუნებ , გპირდები - ჩასისხლიანებული თვალებით დამაკვირდა და ტკივილიანი მზერით დაიხია უკან .
პალატაში რეზი , რომ შემოვიდა.
გაცოფებულმა აათვალიერა ზურა და მკაცრი სახით პართოდ გააღო კარი .
- ნახვის საათები , რომ არაა არ გაგაფრთხილეს ?
- როცა მინდა მაშინ ვნახავ - განრისხდა ზურა და ცეცხლისფერი თვალები მომანათა .
ეჭვიანობს ...
- ეს სახლი და სასტუმრო არ არის ! გარეთ - თავით გაღებულ კარზე უბიძგა ...
- შენ ბიჭო თავი ვინ გგონია - დაიღრინა ზურამ .
- სანამ არ განახებ ვინ ვარ არ მოისვენებ ? გარეთ მეთქი ! - დასჭექა მკაცრი და ბოხი ხმით .
- მე ამარუს საქმრო ვარ ! მასთან ყოფნის უფლება მაქვს - ტონი შეარბილა ზურამ .
- ყოფილი შეყვარებული და არა საქმრო ! შენთვის მარიამი და არა ამარუ , გადი შენი დანახვაც კი მაღიზიანებს ! .
- დაცვას დავუძახო შენით გახვალ თუ დაგეხმარო ? - დაიღრინა სვანმა .
თავი გადააქნია ზურამ და პალატა დატოვა .
- კარგად ხარ ? - კარი მიკეტა და ჩემსკენ წამოვიდა .
- ქულ - ცერა თითი ავუწიე და ძალით გავიღიმე .
- მაპატიე მაგრამ მნახველებს ვერ შემოვუშვებ შენთან ... ხვალ საღამომდე .
- ასე ჯობს , მარტო ყოფნა მჭირდება !
- ხო და ძალიან კარგი ...
- ექიმო , ჩემი მობილური შეიძლება ?
- კი როგორ არა ოღონდ ცოტა ხნითგადაღლა არ შეიძლება .
თავი დავუქნიე მორჩილი ბავშვივით და გურრწფელად გავუღიმე .

°°°
დედაჩემს დავურეკე , ცრემლები ძლივს შევიკავე , ავუხსენი , რომ კარგად ვარ და არ ინწრვიულოს ასე ტელეფონით ვერ ვეტყოდი ასეთ მნიშვნელოვან ამბავს .
მესიჯებში , რომ შევედი და სალის ნომრიდან გამოგზავნილი შეტყობინება დავინახე თვალები გამიფართოვდა , გავხსენი და ვიგრძენი ცრემლებმა როგორ დამინამეს თვალები .
- შენი სიყვარული უკბე ჩემია იმედია ხვდები , რომ უბდა შეეშვა , ბედნიერებას გისურვებ სვარელო , მე ეს შევძელი.
სიმწრის სიღიმილმა გადამირბინა და ავბღავლდი .
გაბა იმიტომ , რომ ზურა ჩემი აღარ იყო , კარგად ვიცოდი ჩემი ერთი სიტყვა და ზურა ისევ ჩემთან იქნებოდა , მაგრამ ასე ბავშვს არ მოვექცეოდი , სალი ჭირსაც წაუღია .
ვტიროდი იმიტომ , რომ პირველად ვიგემე დამცირების , თავზე გადაბიჯებია და გრძნობების გათელვის მწარე გემო.
თავს დამშვიდება ვაიძულე და შურისძიების გრძნობა შემომაწვა.
ისე ვიძიებდი შურს ბავშვი , რომ არ დაზარალებულიყო მაგრამ სალის ტკენოდა , ტკენოდა გული თუ რათქმაუნდა გააჩნდა მას ეს ორგანო .
ტკენოდა სული , ის მახინჯი სული , რომელიც მე აქამდე ლამაზი მეგონა.
- იცი რაზე მეცინება ? გიხარია , რომ მთელი ცხოვრება შეტენილად უნდა იგრძნო თავი ? გგობია მატკინე ? ცდები ! მიცნობ და იცი რა ადვილად შემიძლია ადამიანის გულიდან ამოგლეჯვა რაც უკვე ზურაზე და შენზე გავაკეთე .
მთელი ცხოვრება მოგიწევს გაიხსენო , რომ შენ მას შეეტენე ! კარგად იცი , რომ არ უყვარხარ , ისიც კარგად იცი რომ ნებისმიერი ჩემი სიტყვა საკმარისი იქნება იმისთვის , რომ ზურა ჩემთან დარჩეს , მაგრამ ამას არ გავაკეთებ რატომ ? შენგან განსხვავებით თავმოყვარეობა მაქვს . ის ხომ იცი და იცი

, რომ რაც შენთან ზურამ გააკეთა ჩემთან არც იკადრებდა.
იცი რატომ ? მე ვუყვარვარ და მიფრთხილდება აი შენ ... შენ როგორი ბ°ზიც ხარ ისევე ბ°ზურად მოგექცა .
ბედნიერებას გისურვებ თუ კი ამ მწარე სიმართლის შემდეგ ეს შენს მახინჯ სულს ეღირსება .
გავაგზავნე მაგრამ არ გაიგზავნა სიტყვების რაოდენობის გამო , შემდეგ ორად გავყავი და ისე გავგზავნე .
ისევ წამომცვივდა ცრემლები , მაგრამ მალევე უკუვაგდე , თავს მათზე ფიქრი ავუკრძალე , მიკვირდა რამის თავი თუ მქონდა კიდევ .
ღამით , რომ ვერადავერ დავიძინე ფეხზე წამოვდექი , ტანზე თეთრი მოკლე მატერია მეცვა .
რატომღაც ეს პერანგები ყოველთვის გრძელი მეგონა არადა მუხლა კარგად აცილებული იყო .
თმა ერთ მხარეს გადავიწოე და ის ის იყო პერანგი ზემოთ უნდა ამექაჩა მკერდის სააშკარაოზე გამოტანოს გამო , რომ კარი გაიღო და პალატაში რეზი ექიმი შემოვიდა .
სწრაფად აანთო შუქი და გაბრაზებულმა თვალე დამიბრიალა .
- შენ ახლა უნდა იწვე !
- ტრ°კი ამტკივდა ჩემი რა ბრალია - მეგონა ჩუმად ამოვიფრუტუნე , მაგრამ ექიმმა ტუჩის კუთხე , რომ ჩატეხა ენაზე ძალიან მაგრად ვიკბინე შემდეგ კი ტკივილიანი კვნესის ბგერები ამოვუშვი პირიდან და თავში ხელი წავირტყი , თავიც მეტკინა და ხელიც ბოლოს ფეხები ავაბაკუნა მაგრამ , რომ ვიგრძენი ფეხებიც ამტკივდა ძლიერი ინერციით წავედი დასაცემათ და , რომ არა ძლიერი ხელები მართლა მოვადენდი ზღართანს ძირს .
- ფრთხილად - ირონიანარევი ტონით გამაფრთხილა მის სხეულზე აწებებული და მზერა მალულად ჩააპარა მოღეღილი მკერდისკენ .
უცებ მოვშორდი მამაკაცს და განზე გავხტიდ
მტკივანი სხეულით და შიგნითა ორგონოებით.
- მადლობა - ამოვიფრტუნე და საწოლზე დავწექი სიცხის გამო კი თხელი გადასაფარებელი გვერდით გავწიე , შიშველი ფეხები ერთმანეთს გავუხახუნე და ბალიში გავისწორე .
- რატომ ადექი რამე გინდოდა ?
- ვერ ვიძინებ ...
- რატომ ?
- მომხდარი არ მაძლევს საშუალებას , მშვიდად ვიფშვინო.
ჩემს ნათქვამზე გაეცინა და თავი მოიქექა , თითქოს რაღაცის გაკეკეთება უნდოდა და ფიქრობდა გაკეთებინა თუ არა .
რა ლამაზი სიცილი აქვს , რომ იცოდეთ , არა არა მე კი არ ვაკვირდები უბრალოდ თვალში მომხვდა , თან ესეც , რომ არ იყოს მე ხომ ვუყურებ და დავინახავდი აბა რაა ...


∆ ვაი შე უბედურო ∆


დამცინა მეორე მემ და გაეღიმა.
შენ დავაი რაა - გავძახე ალტერეგოს მარუს , რომ ვეძახი და გავაჩუმე.

- თუ გინდა ვისაუროთ ... - შემომთავაზა მან და ისეთი ღიმილით გამიღიმა შეუძლებელი იყო რამეზე უარი გეთქვა .
- მინდა - თვალები ავუფახუნე და საწოლში საწყის ადგილს დავუბრუნდი .
- მომიყევი შენზე რამე აბა - ხალათი გაიხადა და იქვე გადაკიდა , ისეთი მოხდენილი ტანი ჰქონდა , ლამაზი სახე , ლამაზი ნაკვთებით , ისეთი , რომ მაშინვე გამიქრა ის ღრმად ჩაბეჭდილი აზრი , რომ ზურაზე სიმპატიური უბრალოდ არსად არსებობდა .
-ძალიან მოსაწყენი და გრძელი ისტორია მაქვს - მხრები ავიჩეჩე .
-დრო მაქვს - საათს დახედა განგმირავად გამიღიმა .
-12 წლის ვიყავი პირველად , რომ შემიყვარდა , ხო ... აქ , რომ იყო ის , აი ისაა აქ ჩემი ყოფნის მიზეზი , თუმცა ვცდები ის კი არა ჩემი სისუსტეა დამნაშავე ყველაფერში , ჩემი ეგოიზმი , მე ჩემს საკუთარ თავზე ვიფიქრე საყვარელი ადამიანები კი წამიერად სულ ამოვწყვიტე გონებაში .
ჩემი დაქალი და შეყვარებული ... ხომ გესმის არა ? მათ მიღალატეს და მოკლედ სალი ორსულადაა ზურასგან - ამოვუსნთქე და ტკივილიანი ღიმილით გავუღიმე სივრცეს , თან თითების მტვრევა უფრო აქტიურად გავაგრძელე .
-საკუთარ თავს ნუ დააბრალებ , ეს კარგს არაფერს მოგიტანს , ვგრძნობ , რომ შენ არაფერში ხარ დამნაშავე და ეს ღრმა დეპრესიის გარდა არაფერს მოგიტანს , იცი რას გირჩევ ? უნდა გაბედნიერდე არა მათ ჯინაზე არა შენი საყვარელი ადამიანების გამო , არა მოვალეობის გამო , უბრალოდ საკუთარი თავის გამო და ლამაზი მომავლის გამო !
სულში მწვდებოდა მისი თითოეული სიტყვა , ახლა ვხვდები რამდენად მჭირდებოდა ვინმესთან საუბარი და გულის გადაშლა , დამშვიდება და რჩევა .
იმდენად მსუბუქად ვიგრძენი თავი , მეგონა ღრუბლებში დავფრინავდი , ღრუბლებში აქა იქ მზის სხივები , რომ ეფინებოდა ისეთ ღრუბლებში .
ეს ჩემთვის ტკივილთან ასოცირდებოდა , ტკივილთან , რომელშიც იმედს ვეძებდი და აი ღრუბლებში მზის სხივები გამოჩნდა .
იმედი მქონდა ისე გაიფანტებოდა ტკივილი , როგორც ღრუბლები გაფანტა ერთ დროს მზის სხივებმა.
იმედი მქონდა , რომ იქნებოდა , გამოჩნდებოდა ისეთი ვინმე ვინც შემიყავრებდა , მიერთგულებდა , ვიცი , ვიცი , რომ ძალიან გამიჭირდებოდა ნდობის გამოცხადება მისთვის , მაგრამ ის ხომ ჩემთვის იმედი , მზის სხივი იქებოდა? შევეცდებოდი , შევეცდებოდი მის გამო , კეთილი მომავლის გამო და ჩემი საკუთარი თავის გამო გამოცოცხლებას !
მივცემდი ცრემლებს გადმოსვლის ნებას , კი ბატონო მივცემდი მაგრამ სად ინებოდნენ ცრემლები ? ალბათ თავს დაიფასებდნენ , ხო თავს დაიფასებდნენ , ეცოდინებოდათ რის გამო უნდა ეტირათ !

შემტყო მისმა სიტყვებმა ღრმა ფიქრებში , რომ წამიყვანეს და ხელი არც შეუშლია , იჯდა და მოთმინებით იტანდა პალატაში გამეფებულ სიჩუმეს .
-მართალი ხარ - გავუღიმე მას რწფელი ღიმილით - მე ... მართლა შევეცდები.
-გამახარებ - თვალი ჩამიკრა და თავი დახარა.
-ახლა შენი ჯერია , მომიყევი რეზი შენზე რამე .
-ხო ... მე რა მოგიყვე ... - შევატყვე რაღაც ტკივილიანს , რომ მალავდა.
-გისმენ - სანდომიანი ღიმილით ავუფახუნე წამწამები და ბალიში გავისწორე.
-მე ცოლი გარდამეცვალა - თითები ახლართა ერთმანეთში და საზურგეზე თავი გადადო - პატარა დამრჩა - გაიღიმა ტკივილიანი ღიმილით - 1 წლის თათუკა , მამას გოგო და პრინცესა , მე თუკას ვეძახი .
სევდის ფერი დამედო სახეზე , მკვდრის ფერს , რომ ეძახიან ისეთი .
გავფითრდი , ვერ წარმოვიდგენდი , არა რატომ ? მაგრამ ... ის ხომ უძლიერესია ?!
-ვიზიარებ - ცრემლიანი თვალებით გავაქნიე თავი და შემდეგ კედლისკენ გავაბრუნე , ცრემლები , რომ არ დაენახა .
წყნარი ნაბიჯებით წამოდგა და საწოლზე ჩამოჯდა , თავი მომატირალებინა და ცრემლები ღიმილით შემიმშრალა .
-ძლიერი ხარ ! ძლიერი ვარ ! გავუძლებთ - თვალი ჩამიკრა და გაკვირვებული ჩამაჩერდა ცრემლიან თვალებში , არც ცისფერი იყო არც ნაცრისფერი , არც მწვანე ალბათ უფრო ყინულის ფერი , იმ განსხვავებით , რომ ყინული დნებოდა და , წყლის მაგივრად ცრემლებს , მარიალიან მლაშე სითხეს უშვებდა .
ღიმილით შევიმშრალე უფრო კარგად ცრემლები და თავი დავუქნიე.
- კარგი გავალ შემოვლაზე - თვალი ჩამიკრა და თავზე ხელი გადამისვა , თმიდან კი ლოყაზე გადმოინაცვლა , ოდნავ მომიჭირა თითები და პალატა დატოვა.

ალტერეგოს ნათქვამს ვერ მივუხვდი , თუმცა შეიძლება ჩავწვდი და არ მინდოდა ამის გააზრება , ტკივილი და უბედურება , ბედნიერმა ღიმილმა შეცვალა და სახეზე ხელების თათუნი დავიწყე .


დამეთანხმა მარუ და გაქრა ...

^^^

დილას თვალები , რომ გავახილე პირველი ამაზრზენი სუნი აღარ მომხვედრია ყნოსვათა არეში , არც შუქს მოუჭრია გამაღიზიანებლად თვალი , თითქოს შემიყვარდა აქაურობა , თითქოს მივეჩვიე საავადმყოფოს სუნს და შუქს .
და ...
და კიდევ ? შეიძლება , ხო მართლაც , რომ შეიძლება .
რა სისულელეა , მე ხომ ახლახანს ...
ფიქრები მწარე რეალობამ წამართვა , ნუ თუ მართლა ისაა ?
თავი გავაქნიე შეშინებულმა .
რეზიმ უბრალოდ მომიკითხა და პალატა დატოვა .
ხო ... აჰაამ ... საერთოდ არ ვუყუებდი გაშტერებული , კი ეგ ვარ - ნევებ მოშლილმა საწოლზე ფეხი ავაბაკუნე და თავი გავქნიე გაბრაზებული სახით .


^^^
- კარგად და მადლობა - გავუღიმე და ლიზას მხარზე დავეკიდე .
-მომავალ შეხვედრამდე - თავი დამიკრა და საეჭვოდ დამემშვიდობა .
^^^
- არა ღადაობ ? საერთოდ არ გეტყობა , რომ გენატრება - გაბრაზებულმა ააბაკუნა ფეხი ლიზამ და დაკითხვისთვის შემამზადა - რამე არის ისეთი რაც უნდა ვიცოდე და აქამდე არ ვიცი ? - წარბი ასწია მაღლა .
-ლიზა მგონი ისაა - გაშტერებულმა ჩავილაპარაკე .
-ე გოგო მთელი გზაა მგონი ისაას ამბობ და იქნებ გამარკვიო რა ხდება - გაბრაზებულმა მკითხა და წინა სავარძელში ჩაეშვა .
-ვაფშე არაფერი , მგონი თავიდან გავყავი იმ შარში თავი სიყვარულს , რომ ეძახიან - თავი გავაქნიე - კი არადა პირველად მგონი ზურა არც არასდროს მყვარებია - უფრო ძლიერად გავაქნიე თავი.
-რა ნევროზიანივით აქნევ ამ თავს ნუ დამაწყვიტე ნერვები - უფრო აამაღლა ტონი ლიზამ - შენ რა მართლა შეგიყვარდა ის ექიმი ?
-ისე მეკითხები , ვითომ ცუდი ბიჭი იყოს .
-არა ძალიან კარგი ბიჭია , მაგრამ გამიკვირდა .
-დამეხმარა , რაც საავადმყოფოში ვიწექი გვერდიდან არ მომშორებია გესმის ? - თვალები ცრემლებით გამევსო .
-არ იტირო რა - ჩამეხუტა ჩემი დაქალი - ჩემი სულელი - თმაზე მაკოცა და მერე ? მერე ჩამეძინა ...




^^^
ჩემები , რომ ჩამოვიდნენ რა თქმა უნდა არაფერი მითქვამს ზურაზე , კი დაამაყარეს კითხვები , მათთვის , ხომ ზურა კუმირი იყო ...
მაგრამ ასე აუხსნელად დავტოვე , ერთადერთი დაუნდობლად ის ვაჯახე , რომ სალი მისგან იყო ფეხმძიმედ.
განცდილი შოკისგან ვერც ერთმა მკითხა რამე , ასე უბრალოდ ხელით მომეფერენ და წამოსვლის ნება მომცეს .

^^^
ვაკეში გავდიოდი , მრგვალ ბაღთან ლუკა პოლარეში უნდა შევსულიყავი , როცა საიდანღაც ზურა გამოხდა და სერიოზული სახიით დამიდგა წინ .
-როგორ ხარ ?
-შესანიშნავად - გვერდის ავლა დავაპირე ისევ , რომ წინ გადამიხტა .
-თავს ნუ მარიდებ გთხოვ , აი გაჩნდება ბავშვი გავეყრები სალის და მოგიყვან ცოლად ...
ჯერ გაოცებულმა შევხედე დაქორწინდნენ ? მერე ბრაზი მომაწვა , ასეთი უპასუხისმგებლოც არ მეგონა ...
-როგორ შეგიძლია შენი შვილის ბედი ასე ერთი ხელის მოსმით გადაწყვიტო ? გზიდან გამეცალე და არასდროს , გესმის ? არასდროს გამეკარო ! - გაბრაზებულმა დაბალი ხმით დავუყვავე და ლუკა პოლარის კარი შევაღე .
ახლა ტკბილი მჭირდებოდა !
არ შემომყოლია , გამწარებული ჩაჯდა მანქანაში და ვაკეს გაშორდა ...
სანაყინეში , ერთ - ერთ მაგიდასთან თვალი ნაცნობ მამაკაცს მოვკარი , რეზის ბედნიერი ღიმილით გავუღიმე და როცა შევამჩნიე , როგორ მანიშნა მოდიო იმწამსვე იქ მივედი , თვალში პატარა ულამაზესი გოგონა მომხვდა და მაშინვე მივხვდი ვინც იქნებოდა , მამიკოს ეჯდა კალთაში და ნაყინის ჭამას ცდილობდა , პირთან შოკოლადი ეცხო და საყვარლად აცმაცუნებდა პირს .
უცებ საშინალდ მომნდა ის გაბუშტული ლოყები დამეკოცნა .
თბილი მზერით მივუახლოვდი და რეზი გადავკოცნე .
არ შევიმჩნიე რატომღაც ჩემი სახის ახურება და გულის აჩქარებული რითმა.
რაც საშინელ კომფორტულ დისკომფორტს მიქმნიდა .
-როგორ ხარ ? - მკითხა გახარებულმა - ეს თუკაა - გამიღიმა და ბავშვზე მანიშნა .
-ოჰ ესაა მამას ულამაზესი პრინცესა ? - თბილი ხმით ვიკითხე და ხელები გავუშვირე - შეიძლება ?
-კი როგორ არა - გამიღიმა და ბავშვი ხელებში გადმომისვა .
- ვაიმე ისეთი , ისეთი პატარა ხარ - გავუღიმე ბავშვს ცრემლიანი თვალებით და გამეცინა მის გაოცებულ სახეზე - მე ამარუ დეიდა ვარ - გავეკრიჭე ბავშვს და მისი პატარა თითები ჩემსაში მოვიქციე .
-ნაყინი გინდა ? - თბილი ღიმილითა და რაღაცნაირი ხმით მკითხა რეზიმ.
თავი დავუქნიე და წამოდგომა დავაპირე , ხელი , რომ აღმიმართა და თვითონ წამოდგა .
-რომელი ?
-ნაყინის მარწყვით - გავუღიმე და ბავშვთან თამაში გავაგრძელე .
ერთი ორჯერ დავინახე , როგორი ბედნირი ღიმილით გვიყურებდა რეზი და ამით უფრო გახარებული ორმაგი მონდომებით ვცდილობდი ბავშვის გაცინებას , ისეთი პოზიტივით ავსებდა ჩემს სხეულს ეს ბავშვი , რომ არ შემეძლო გემრიელად არ ჩამეკოცნა .
- შემომჭმები შე გემრიელო - გავუღიმე ბავშვს და მოსულ რეზის ხელებში გადავულოცე .

ბევრი ვიცინეთ , ბევრი ვილაპარაკეთ და ...
და შემდეგ შეხვედრაზეც შევთანმხდით , თუკას გავასეინრბედით მთაწმინდაზე ...
ისეთი გახარებული მივედი სახლში და ისეთი გახარებული ველაპარაკებოდი ლიზას , რომ ისიც ვერ მალავდა ემოციებს და საწოლზე გაწოლილები ერთმანეთს ვახტებოდით ბედნიერი კისკისისგან ატკივებული მუცლების გამო .

^^^

- ამ კარუსელზე დავჯდეთ - შემომთავაზა რეზიმ , ბავშვისთვის ნაკლებად საზიანო კარუსელი .
-არა ! - შევყვირე მსუბუქად და ბავშვი გამოვართვი კარგად მოვაცვი ქურთუკი და ჩავიხუტე - თუკას , რომ რამე დაემართოს ? ცუდად არ გახდეს , არ გვინდა რა უბრალოდ ვისეირნოთ გთხოვ - ეშმაკური ღიმილით გაეღიმა და თავი დამიკრა .
- არაფერი დაემართებოდა - მხრები აიჩეჩა მან .
- ძაან იცი ეხლა შენ იქნებ დამართნნოდა - შევედავე შეშინებული და ბავშვი უფრო კარგად დავიჭირე ხელში .
- მე ვარ ექიმი თუ შენ ? - გაეციინა მას .
- ამ შემთხვევაში მე ! - გავუცინე და ჯიუტად არ დავთმე პოზიცია .
კარგი იყო ბამბის ნაყინები და შემდეგ დალეული ცივი ჩაი ...
რაღაც უფრო დიდ ბედნიერებას ვგრძნობდი , უფრო ემოციურს , რაც უფრო მახარებდა .
ბავშვზე ისე ვღელავდი დარმწუნებული ვარ არაფრით განვასხვავებდი ჩემი შვილისგან .
რეზის და თუკას , რომ ვუყურებდი ვრწმუნდებოდი , რომ ნაძირალა ზურას სწორად მოვექეცი ! ალხა ეცოდინება , რომ ბავშვი მისთვის პირველ ადგილზე უნდა იდგეს .


^^^
უამრავი შეხვედრა და უამრავი რომანტიული საღამო , თუკას საკეთილდეოთ გამართული კამათები და შემდეგ სიცილით შერიგებები .
დღე და ღამე ერთმანეთზე ფიქრი , გამოწერილი გვქონდა , და ეს ისეთ შვებას და ბედნიერებას გგვრიდა ოდნავადაც არ ვწუხდებოდით იმ ფაქტით , რომ მეგობრების გარდა ყველაფერი ვიყავით ...
ამ თემას არც ერთი არ ვეხებოდით , ორივეს გვტკიოდა წარსული , შედარებით უმტკივნეულოდ და უეცმოციოდ , მაგრამ მაინც გვტკიოდა.
ტკვილი , დრომ კი არ გაანელა , არამედ ერთმანეთის მხარში დგომამ გაგვინელა ის თითქოსდა მოუშუშებელი ჭრილობები .


^^^
გასული თვეები და წლები , წამოზრდილი თუკა და პრინცესას პიველი სიტყვა "მამა" , ისე გამიხარდა ეს , რომ გავიგე კისკისით ავიკელი ქალდანების ეზო .
^^^
ორიგინალური ხელის თხოვნაც ისეთი უნდოდა , როგორიც ამათ შემთხვევაში მოხდა , ღამის 3 საათზე დაადგა თავზე ქალდანი და სადარბაზოში ჩაიყვანა , მძლავრად ჩაიკრა გულში და თავი ნერვიულად მოიქექა .
არ იცის რეები იბოდიალა მაგრამ ის ფაქტია დროულად , რომ მიუხვდა საქთმელს ამარუ და არაფრის თქმა არ აცადა ისე წაეტანა ნაზად ბაგეებზე .


^^^
ქალდანს , დიდი თხოვნით თავი ყოფილი ცოლის საფლავზე ააყვანინა , კატეგორიულად მოითხოვა , რომ ყოველ კვირა ბავშვთან ერთად აქ ევლოთ და ყვავილები აეტანათ .
ქალდანი საცოლით ისეთი ამაყი იყო , რომ არც კი დაფიქრდებოდა ისე დაავლებდა ერთ დღეს ხელს და ყველანაირი ცერემონიის გარეშე ცოლად მოიყვანდა ...

^^^
მისაღებში გავიდა და ბიჭებთან ერთად მჯდომ მოცინარ "ქმარს" გვერძე დაუჯდა ...
4 წლის თუკამ , მის კალთაში დაიკავა ადგილი და დედობილს თავი მკედზე მიადო ...
რა თქმა უნდა ბავშვმა იცოდა მისი ვინაობა და ისიც კარგად იცოდა ნამდვილი დედა ვინ იყო , შედარებით მშვიდად შევხდა იმ ამბავს , რომ დედიკო ცაში იყო , რადგან ამარუმ უთხრა შენი დედიკო ანგელოზია და ციდან ყოველთვის გადმოგხედავსო , ისიც უთხა როცა ძალიან მოგენატრება ყველაზე დიდ ვარსკვლავს მიაჩერდი და იგრძნობ როგორ ჩაგეხუტება შენი ლაამაზი დედიკოო ...

- საყვარელო შეგიძლია წყალი მომიტანო ? - ეშმაკური ღიმილით გადახედა ქმარს და ნიკაპი ბავშვის თავს დაადო .
-ორი ჭიქა ? - ასევე ეშმაკური ღიმილით იკითხა და მუცელზე ხელი გადაუსვა - ამჯერად როგოც რეალურად ისევ მე გამოვდივარ ექიმი - თვალი ჩაუკრა გაოცებულ და მოკისკისე ცოლს და მძლავრად ჩაიხუტა , თუკასთან ერთად .


დ ა ს ა ს რ უ ლ ი ...

საერთოდ სხვანაირად მქონდა ეს ისტორია დაგეგმილი , რომ გითხრათ ბოლომდე შეთხზუიათქო მოგატყუებთ , არც ბოლომდე რეალურია , იდეა მისი , ანუ ის , რომ გოგონას ასეთი რაღაც გაუკეთა შეყვარებულმა და დაქალმა ეგ რეალურია , ისიც რეალურია , რომ მას ახლა სხვა ყავს და ძალიან ბედნიერია .
იცის , რომ სიყვარული და მისი საყვარელი ბიჭი ყველაფერს დააძლევინებს და არაფრისაც აღარ ეშინია ! მართალია მისი ბიჭი ექიმი არ არის და არც თვითმკვლელობის პერიოდში არ გაუცვნია მაგრამ ის ხომ მის გვერდითაა ... რაც შეეხება თვითმკვლელობას ამის მცდელობა იყო მაგრამ საკუთარი თავი თვითონვე გადაირჩინა !
მოკლედ მიყვარხართ და იმედია ამ პატარა ისტორიას "დამითქვენიაზრებთ"
მინდოდა უფრო გრძლად დამეწერა მაგრამ , მგონი ასეც კარგია , მომავალი თქვენ გადაწყვიტეთ როგორ გინდათ , რომ განვითარდეს .
და რაც შეეხება წინა ისტოიის გაგრძელებას , ძალიან გამიხარდა თქვენი კომენატრები და ის , რომ მოგეწონათ , მაგრამ გაგრძელება ვერ იქნება რადგან არ მქონდა დაგეგმილი და ასე უფრო კარგად ჩანს , გაგრძელება მგონი არც მოუხდება , რაც შეეხება იმას , რომ მე დაგტოვებთ , არც კი იფიქროთ ასე ადვილად ვერ მომიშორებთ აჰაჰა ... მოკლედ მიყავრხართ და გამიზიარეთ თქვენი აზრები !