მარიაი თავის ადგილას მივიდა მაგრამ იქ არავინ დახვდა..თვითონაც ვერხვდებოდა რატომ უნდადა ასე ძლიერ გუგას ნახვა,რატომ ვერ იშორებდა მასზე ფიქრებს თავიდან,რატომ დაინახა ან საერთოდ რატომ იყო გუგა დღეს იმ გოგოსთან ერთად.. მაგრამ ხვდებოდა რომ ეს მისი ბრალი იყო,მისი ცივი საქციელი იყო ამ ყველაფრის მიზეზი,არიცოდა რას გრძნობდა გუგას მიმართ თუმცა ფაქტი მხოლოდ ერთი იყო,რომ მას ახლა მხოლოდ,მისი ნახვა დაამშვიდებდა,მისი ჩახუტება თუმცა ეს ნაკლებად იცოდა რაგრძნობა და რაგანცდა იყო,ახლა მას მხოლოდ მისი ნახვა სჭირდებოდა და სხვა არაფერი,დანახვაც კი საკმარისი იქნებოდაქ,თუმცა რატომ ეს კითხვა მაინც არასვენებდა მარიამს მაგრამ ახლა ეს არცთუ ისემნიშვნელოვანი იყო...მარიამი იმ სკამთან მივიდა სადაც გუგასთან ერთად იჯდა მარტო დაჯდა და ცას ახედა,მის თვალებში ამოუცნობი ტკივილი და მონატრება იყო,ეს მისთვის იმდნეად უჩვეულო იყო რომ თითქოს ვერც ხვდებოდა რახდებოდა მის თავს,უბრალოდ იჯდა და უყურებდა ცას,იმის იმედით რომ გუგა მასთან მივიდოდა,ხანდახან ლოდინი ძალიან დიდხანს გვიწევს ხოლმე და ასე იყუო მარიამის შემღხვევაშიც,გუგამ სირბილით გაიარა პეკინის გრძელი ქუჩა და მივიდა იმ ეზოსთან სადაც მარიამი ელოდა ძალიან დიდხანს მაგრამ მასთან მისვლა ვერგაბედა,იდგა და შორიდან უყურებდა მარიამს,გოგონას რომელსაც სხვა გალაქტიკაში შეხვდა გოგონას რომელზეც ამდენს ფიქრობდა,ხის უკან დადგა და მარიამს ისე უყურებდა...
-გუგა,აქ ხარ?
მარიამმა თითქოს იგრძნო რაღაც,თითქოს ნაცნობი სურნელი იყო...
-გუგა იმეორებდა შეუწყვეტლივ,ეძებდა თვალებით,ცრემლიანი და ჩაწითლებული თვალებით თუმცა ვერსად ხედავდა მას.გოგომნამ ცრემლები მოიწმინდა და როცა წასვლა დააპირა უკან ისევ მოტრიალდა დაინახა როგორ ჩამოვარდა ვარსკვლავი მაგრამ სურვილი არ ჩაუფიქრებია უბრალოდ იქით წავიდა საითაც ვარსკვლავი ჩამოვარდა და იმ ხესთან დადგა რომლის უკანაც გუგა იდგა,მარიამმა იგრძნო ის მისდა გასაკვირად გუგასდა გასაკვირად იგრძნო ისმაგრამ ხის უკან არგაუხედავს გასაღებით ხეზე რაღაც ამოტვიფრა და ისევ გაუდგა პეკინის ქუჩას..
გუგა ხვდებოდა რომ აუცილებლად უნდა ენახა მარიამი მაგრამ ძალიან გვიანი იყო,შემოტრიალდა და სახლში წასვლა დააპირა მაშინ როდესაც ხეზე ამოტვიფრული რობა დაინახა,მან იცოდა რომ მარიამმა ის დაინახა დაისიც იცოდა რატომ არმივიდა გოგონა მასთან.გუგა უკვეთავის სადარბაზოსთან იყო როდესაც მარიამი დახვდა
-მარიამ
-არვიცი რამჭირს
-რატო ტირიხარ?
-არვიცი,რატომ არმოხვედი?
-აქ ვარ
-არა როცა იმ იდიოტურ ხესთან ვიდექი რატომ არ გამოხვედი? რამემართება ვერვხვდები სულ ვფიქრობ არა მეფიქრება სულ გუგა გუგა გუგა ყელშია უკვე!
-არცმევიცი
-იმიტომ მოვედი რომ დამენახე მაინტერესებდა რას ვიგრძნობდი როცა დაგინახავდი,მაგრამ არაფერს არვგრძნობ საერთოდ არაფერს,არვიცი უნდა მეზიზღებოდე? რატო უნდა მეზიზღებოდე? ან უნდა მიყვარდე? რატომ უნდა მიყვარდე?
გუგამ მარიამისკენაიცია მაგრამ გოგონამ უკან დაიხია
-აი ხოხედავ გამირბიხარ
-არა მეშინია
-ჩემი?
-არა საკუთარი თავის
-რატომ დაისევ გაიწია მისკენ მარიამმა კი ისევ უნა გადადგა ნაბიჯი
-შეიძლება გრძნობებს ავყვე
-ეს ცუდია და კიდევ ერთი ნაბიჯი მისკენ მარიამმა ისევ უკან დაიწია და კედელს მიეყრდნო
-ძალიან ცუდი
-მე ვფიქრობ და ის მარიამის წინ იდგა იმდენად ახლოს რომ ერთი ნაბიჯიც და აკოცებდა
-მე საერთოდ არვფიქრობ უთხრა გოგონამ და აკოცა!
აკოცა მთელი გრძნობით და მიხვდა რომ მისი გაშვება საერთოდ არუნდოდა,მაგრამ მისი პრინციპულობა ხომ ასეთინათელი იყო
გაჩერდა და სადარაზოდან გასვლა ცადა,გუგამ ხელი დაუჩირა
-არ წახვიდე
-ეს ყველაზე ცუდ.. და გუგამ ისევ აკოცა მარიამს ამჯერად,გოგონას წასვლა აღარუნდოდა,რომ არ აეს უაზრო ზარი
-გირეკავენ
-არაუშავს
-აიღე
გუგამ ტელეფონს უპასუხა
-რომიატოვე ეს გოგო დდა წახვედი საწახვედი ?
-ხოიცი როარმაინტერებდა ეგეც შენგამო წამოვიყვანე მანდ
-სად ხარ? ა მარიამთან ხარ ხო?
-არა
-კიკი მაგას გაეკიდებოდი,იცოდე არდამთავრდება ეგ ამბავი კარგად
-წავედი მეჩქარება
-ბექა იყო ხო?
-კი
-ვერვუგებთ ერთმანეთს
-არცაა საჭირო
-ეს არუნდა გამეკეთებინა
-მე შოკში ჩამაგდე და სხვას ვერგეტყვი ვერაფერს
-საავადმყოფოში რომ რობაა ვიცი შენი ვინცაა
-ვერრგავიგე
-მამაშენზე გელაპარაკები
-მეუბრალოდ
-არგინდოდა გამეგო
-ხო
-რატომ
-რაც დედაჩემი გარდაიცვალა,ნაკლებ დროს ვატარებ ამმაჩემთან
-რითი გარდაიცვალა
-სიმსივნე
-ვიზიარებ
-ყველაფერი კარგადაა,შევეგუე უკვე
-მიყვარხარ
-ამდენჯერ ნუჩამაგდებ შოკში თორემ შეიძლება კომაში ჩავვარდე
-იდიოტიხარ
-მეცმიყვარხარ
-ეს ც რაარი
-მე მიყვარხარ
-ხოდა 2-0
-3ზე რამოხდება?
-მოგკლავ ბახ!
-მე ვიცი მამაჩემი და დედაშენის ადრინდელი ურთიერთობა
-მოდი ამაზე ნუ ვილაპარაკებთ
-სამწუხაროდ მოგვიწევს,ვახშმობა 4თვის
-ვერგავიგე
-მე შენ მამაჩემი და დედაშენი
-ვინ შეუკვეთა
-მამაჩემმა
-არარსებობს
-დღეს საღამოს 7ზე
-ოღონდ ის არიყოს რაც მემგონია და
-დამშვიდდი ჩემო პატარა
-ესე მამაჩემი მელაპარაკება გუგა აჰაჰაჰ
-აი ვახსენე და რეკავს
-ხო მა
-მარიამ დედაშენმა დარეკა დღეს 7ზე რესტორანში უნდა მიგიყვანო
-რახდება ხოარიცი?
-შენსადხარ
-მე მე იცი მამა რაგაც უნდა გითხრა
-გასაგებია ყველაფერი
-მააააა
-არდამიშლია არაფერი ჩემო პატარა
-მიყვარხარ
-მე უფრო მა მისმინე 6ე გამოგივლი რომოემზადო და მერე წაგიყვან
-მე იქიდან შენთან მოვალ ისევ
-იქნებ
-არანაირი იქნებ
-არის ქალბატონო
-უნდა წავიდე გუგა
-არა რა ცოტახანიც
-7ზე გნახავ
მარიამი წავიდა მოემზადა და 7ზე მამამისთან ერთად რესტორანში მივიდა
-დღეს ყველაფერს ვეტყვით
-გუგაზე?
-ხო
-მა მგონი
-ჩემთან ხარ?
-ყოველთვის ჩემო პატარა
-17 ვხდები
-ჩემთვის ყოველთვის პატარა იქნები
რესტორანში შესვლისას მარიამს დედამისი გუგა და ლაშა დახვდნენ,მარიამი მამას დაემშვიდობა მაგრად ჩაეხუტა და მაგიდასთან დაჯდა
-გამარჯობათ
-მარიამ გამიხარდა შენი ნახვა
-იცით სანამ ვივახმებდეთ რაღაც უნდა გითხრათ
-მართლა?
-კი დედა
-გისმენთ
-მე და გუგა შეყვარებულებივართ და ძალიან გვიყვარს ერთმანეთი,ისედაც გვინდოდა რომეს თქვენთის გვეთქვა მაგრამ ამაზე კარგ დროს ვეღარ შევარჩევდით
გუგა გაოცებული სახით უყურებდა მარიამს
-ძალიან მიხარია თუ ასეა
-მეც ძან
-ჩვენც გვიხარია თქვა გუგამ და მარიამ ხელი ჩაკიდა
-ჩვენც გვაქვს ახლაი ამბავი
-თქვენც?
-ხო თამუნა ჩემს საავადმყოფოში იწყებს მუშაობას
-რასამბობთ
-ხო
-ძალიან კარგია 2 კარგი ამბავი დღეისთვის
ეს ამბავი მარიამისთვის გულში ლოდის დაცემას გავდა,ამისდა მიუხედავად წყნარად იჯდა სუფრასთან და უყურებდა ბიჭს რომელიც სხვა გალაქტიკაში გაიცნო...