-წამო ან წავედით-დამირეკა მარიმ (ქორწილში მივდიოდით)
-ჩამოვალ ახლავე
კიბეებზე ჩავირბინე და და მარის გადავეხვიე
-რა ლამაზი ხარ!
-ხოო? მადლობ, შენც
-კაი წავედით
რესტორნის კარი შევაღეთ და შიგნით შედით, ბევრი ხალხი ირეოდა, გოგოები მოვძბნთ და მათთან მივედით... ცოტა დავლიე და გოგონებთან ლაპარაკი გავაბი.
-შეიძლება?-იკითხა ვიღაცამ, ვალსი იყო. მივტრიალდი და ლამაზი, მაღალი, სიმპატიური ბიჭი შემრჩა ხელში.
-რა თქმა უნდა-ვუთხარი და მარის თვალი ჩავუკარი.
ცეკვა რომ დამთავრდა შმემხედა და მითხრა კარგად ცეკვავო... მეგობრებამდე წამომყვა და შემდეგ ხალხში გაერია. საღამო სასიამოვნოდ ჩათავდა, ბევრი არ დამილევია. რაღაც ხმები გავიგონეთ გარედან.
-ქართული სუფრა ჩხუბის გარეშე როგორ შიძლება-ჩაილაპარაკა მარიმ გაბრაზებულმა.
გარეთ გავედით რამდენიმე ბიჭი ჯგუფად იდგნენ და ჩხუბობდნენ. გვერდი ავუარეთ და სახლში წასვლა დავაპირეთ მაგრამ მანქანა გაფუჭებულა.
-ბედი არგინდაა?!-მოიწყინა მარიმ.
-კაი ტაქსი გამოვიძახოთ.
ტელეფონი ამოვიღე და ნომრის აკრეფა დავიწყე როდესაც ბოხმა ხმამ შემახტუნა.
-მე წაგიყვანთ-თქვა მშვიდად, სახხეზე გაბრაზება ეწერა.
-არ არის საჭირო-ვთქვით ერთად მე და მარიმ
-ჩაჯექით მანქანაში-კარი გაგვიღო და მიგვითითა
-არ არის თქო-გავუმეორე სიტყვები.
-საჭიროა! ტაქსით რატომ უნდა იაროთ. ჩაჯექით მეთქი მანქანაში.
არ ვიცი რატომ, მაგრამ ხმა ამოუღებლად ჩავჯექით მანქანაში. და მხოლოდ მაშინ შვამჩნიე რომ ის ბიჭი ვალსზე მეცეკვა ქორწილში.
გზაზე არცერთს ხმა არ გაგვიცია ერთმანეთისთვის მხოლოდ მე და მარი ვლაპარაკობდით ჩუმად.
გზად ჯერ მარის სახლი უნდა გაგვევლო და გადავწყვიტე დღეს მარისთან დავრჩენილიყავი. მარის სახლთან გააჩერა და მარი გადავიდა.
-დამელოდე-დავუძახე მარის.
-შენ სად მიდიხარ?
-მარისთან ვრჩები!-ვუთხარი მკაცრად და გადავედი.
-სახლში წაგიყვანდი...
-არა მადლობ!
-კაი როგორც გინდა...-და ხმა ამოუღებლად წავიდა.
მე ანა ლომიძე ვარ, 17 წლის. ჩემი მეგობარი მარიც ჩემხელაა, კლასელები ვართ. უფრო, სწორედ ვიყავით. პატარაობიდან ერთად მოვდივართ მეორე კლასიდან ერთ მერხზე ვზივართ, ერთმანეთის გარეშე ვერ ვძლებთ, ნუ მოკლედ საუკეთესო მეგობრები ვართ.
-გოგო ეს ბიჭი ის არ იყო შენ რომ გეცეკვაა?-მკითხა მარიმ გაკვირვებულად
-ხო
-და საიდან იცოდა სად ვცხოვრობდი ან მე ან შენ?
-ოოო მე რა ვიცი... დაანებე რაა იმ ბიჭს თავი, უჟმური იყო ვიღაცა.
-სახლში კი მოგვაცილადაა...-ეშმაკურად ჩაიცინა მარიმ
-მარიიი!!
-კაი, მოვრჩი აბა ამ საღამოს რას ვშვრებით?
-შენი მშობლებისახლში არიან?
-არა სახლში მარტო მე და ჩემი ძმა ვართ.
-ეგ უკვე კაიაა...-გავიღიმე მარის ხელი ხელში გავუყარე და კიბეებს ავუყევით.
....................
ესეც ჩემი პირველი ისტორია... თქვენს შეფასებებს ველი... იმედია მოგეწონებათ