ჩემი ისტორია სახალისოდ არ იწყება. მე ელი გაგნიძე ვარ, 18 წლის. მშობლები 2 წლის წინ გარდამეცვალა ავტოავარიაში. მას შემდეგ ვცხოვრობდი დეიდასთან და ბიძიასთან. მშობლებისგან დამრჩა სახლი და ცოტაოდენი დანაზოგი. ჩემს სახლში გადასვლას სთუდენტობამდე და სრულწლოვანებამდე არ ვაპირებდი, ახლა კი 18 წლის ასაკში უკვე ჩემს სახლში ვცხოვრობ. ამ სამოთახიანის ყოველი კუნჭული ჩემსბავშვობას და მშობლებტან გატარებულ საუკეთესო წლებს მახსენებს, რომლის დავიწყებასაც არასოდეს ვისურვებდი. ამიტომაც ჩემს სახლში სიხარულით გადმოვედი "ჩემს" სახლში.ჩემი დეიდაშვილი ნია დარჩა ისევ მშობლებთან, მაგრამ დროის უმეტეს ნაწილს ჩემთან ატარებდა. ფილოლოგიურზე ჩავირიცხე 70% დაფინანსებით. ეს კიდევ ერთი პრობლემა იყო, რადგან დახმარების მიღებას არავისგან არ ვაპირებდი, ამიტომ მეორე სამსახური მომეძებნა. საერთოდ უკვე ვმუშაობდი წიგნების მაღაზიაში, მაგრამ ამით ვერ მოვახერხებდი თან თავი მერჩინა და თან სწავლის ფული გადამეხადა. "ბიბლუსში" უკვე დამპირდა უფროსი რომ სწავლისა და მეორე სამსახურის დროების მიხედვით გადამინაწილებდა სამუშაო საათებს.ყველა ვარიანტში 8 საათზე თავისუფალი ვიქნებოდი და მეორე სამსახური საღამის საათებში უნდა ყოფილიყო. დავიწყე ძებნა ხან ინტერნეტში, ხან გაზეთებში და საინტერესო რომ ვერაფერი ვნახე, ნერვებ მოშლილი სავარძელში ხვნეშით ჩავეხეთქე.
-მითხარი, რომ შენი გმირი ვარ...- ბრძანებით შემიანგრია ნიამ კარი და სახეზე თვითკმაყოფილი ღიმილი აიფარა.
-ჩემი გმირი ხარ.- ამოვიბუტბუტე მოღუშულმა.
-მგონი შენთვის სამსახური ვიშოვე.- ცხვისწინ რაღაც ფურცელი ამიფრიალა.
-რა?- პირდაპირ წამოვფრინდი ფეხზე. -მანახე...- ხელიდან გამოვგლიჯე ფურცელი და გადავიკითხე. ჩვეულებვივი ვაკანსია იყო მიმტანის, ღამის კლუბში.
-არააა...- გავწელე სიტყვა და ყურები ჩამოვყარე.
-რა არა გოგო?- დამიცაცხანა ნიამ.
-აუ, არ მინდა რა ეს კლუბები და სტრიპტიზ ბარები... ჩემი არ არის რა...- თავი გავაქნიე.
-ჩემი არ არის... -გამომაჯავრა ჯღანვით და განაგრძო -რა გგონია აბა საგამოს საათებში სად დაიწყებ მუშაობას? გგონია ბავშვებს მოამზადებ ქართულ ენაში? ასეთია ღამის სამსახური გენაცვალე, ან მიმტანი იქნები, ან ჭურჭლის მრეცხავი და ან დამლაგებელი...- ხელები აიქნია ბრაზით.- ახლა არ ხარ ისეტ მდგომარეობაში, რომ სამსახურებს იწუნებდე...- დაასრულა გამოსვლა ნიამ და მომაჩერდა.
-ხო, მართალი ხარ, ნომერი წერია ხო?- ისევ ფურცელს ჩავაჩერდი, ტელეფონს დავავლე ხელი და მითითებულ ნომერზე დავრეკე.
-ალო- მომესმა მამაკაცის ხმა