-მას ვერსად წაიყვან!-მოისმა მკაცრი, გამყინავი ხმა ზურგსუკან. შეშინებული მივბრუნდი გიორგისკენ რომელსაც სიბრაზისგან ყბა დაჭიმვოდა და ხელზე ძარღვები დაბერვოდა.
-შენ ვინხარ?-კოტემ ხელი მიშვა და გიორგის პირისპირ დადგა
-გიორგი ნატრიაშვილი-ხელი გაუწოდა გიორგიმ. -კოტე ჯაფარიძე-კოტემაც ხელი ჩამოართვა
-მარიამ. წამოდი-მკაცრად მითხრა გიორგიმ და ხელით მანიშნა მასთან მივსულიყავი
-არსად არწამოვა-თქვა კოტემ ხმამაღლა
-შენ ვინმეში ხოარ გეშლები ბიჭო?-გაბრაზებულმა გამოსცრა კბილებში გიორგის და რამოდენიმე სანტიმეტრით დაბალ კოტეს ზემოდან დააშტერდა
-ის არაა თავის ნებით აქ. მან მე მთხოვა აქედან წამეყვანა და ამას გავაკეთებ. არ გაქვთ უფლება ხელი მოჰკიდოთ და აქ გამოკეტოთ მიუხედავად იმისა რომ მისი "ძმები" გქვიათ.-თქვა კოტემ გიორგის ზურგი აქცია და ჩემსკენ წამოვიდა
-მარიამ. წავედით-კვლავ გავიგე გიორგის ხმა და შეშინებული მზერა მივაპყარი მას რომელიც მკვლელი თვალებით უყურებდა კოტეს.
-არსად წამოვა-მიაძახა კოტემ ისე არც შებრუნებულა
-მარიამ!-უფრო გაბრაზებულმა დაიგრგვინა. და რამოდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა კოტესკენ
-კარგი-აკანკალებულმა და შეშინებულმა ვუთხარი იმის შიშით რომ რომ კოტესთვის არაფერი დაეშავებინა
-რა?-გაოგნებული შემობრუნდა ჩემსკენ კოტე
-ბოდიში კოტე უბრალოდ რამე რომ დაგიშავოს ჩემს თავს ვერ ვაპატიებ. ბოდიში რა-ჩაბეხუტე და ყურში ჩავჩურჩულე. ლოყაზე ვაკოცე და ნელი ნაბიჯებით დავიძარი გიორგისკენ რომელიც გაბრაზებული მიყურებდა
-კარგ დროს გადაარჩინე მეგობარი-კბილებში გამოსცრა სწრაფად მომკიდა მაჯაში ხელი და იქეთ წავიდა საიდანაც რამოდენიმე წითის წინ მოვედი
-გამიშვი რა-შეშინებულმა ამოვიხავლე და უკან ავედევნე
-იცოდე მეორედ ეგეთ რაღაცას გააკეთებ და ჩემი ხელით მოგკლავ-მკაცრად დამიქნია თითი და ხელი მიშვა. მთელი ნახევარი საათი ისე მივდევდი უკან როგორც ძაღლი მისდევს პატრონს. სახლს მივუახლოვდით თუარა სერაფად დამავლო გიორგიმ ხელი და ტყეში შემიყვანა. შეშინებული ვაცეცებდი თვალებს აქეთ იქით და ვერ გამეგო სადმივყავდი ან რამიზნით
-სადმივდივართ?-ხმაჩამყდარმა ვკითხე მის ხელს დავხედე რომელიც ჩემსაში აეხლართა
-ეხლა მისმინე-სწრაფად დაიწყო საუბარი იქვე ხესთან დაჯდა და მეც გვერდით მომისვა
-გისმენ-ვუთხარი და პის პროფილს გავხედე. ეხლაღა შევამჩნიე მისი სწორი და ოდნავ საყვარლად აპრეხილი ცხვირი.
-შენმა ძმებმა არ იციან რომ გამოიქეცი. მათ ჰგონიათ რომ შენ მთხოვე ტყეში გასეირნება როდესაც მე წამოვედი. ეხლა დაწყნარდები შენც, და დავწყნარდები მეც შემდეგ კი ღიმილით გავალთ ტყიდან.-აუღელვებლად გამაცნო გეგმები და მიწაზე გადაწვა.
-არაფერს ეტყვი ბიჭებს?-გავიკვირვე მე და თვალებში ჩაგუბებულო ცრემლებიოვიწმინდე
-არა. თუ კიდევ განმეორდება მაგრად მივჟეჟავა მაგ შენ კოტეს და მშვენივრად იცი რომ ერთ ლუკმადაც არმეყოფა-გამაფრთხილა ისე რომ მიწაზე გაწოლილს თვალიც არ გაუხელია. შეშიმებული შევყურებდი გიორგის და მის სახეს ვისწავლიდი. მომწონდა მისი წამწამები რომლებიც ლამაზად აპრეხილიყო და შავი თმა რომელიც დაუდევრად ეყარა შუბლზე. დიდი წითელი ტუჩები და ხორბლისფერი კანი. ახლაც წამოსული წვერიც სასიამოვნოდ ეხამებოდა მის გარეგნობას.
#გიორგის ნაამბობი
მთელი ნახევარი საათი ვიწექი ტყეში და პატიოსნად არ ვიმჩნევდი მარიამის მზერას. ბოლოს ესე წოლა რომ მომბეზრდა თვალები გავახილე და წამოვჯექი
-აბა დაწყნარდი?-ვკითხე და მის აწითლებულ თვალებს და ცხვირს დავაკვირდი
-კი-მიპასუხა ჩუმად და მოკლე კაბა ძირს დაქაჩა
-რაღაც არგეტყობა-უკმაყოფილოდ ვუთხარი და ფეხზე წამოვდექი.
-მივდივართ?-მკითხა და ისიც სწრაფად წამოდგა ფეხზე.
-ხო სანამ იქ გავალთ სიწითლე გაგივლის ალბათ-ხელი ცხვირზე ოდნავ დავკარი და სახლის მიმართულებით დავიწყე სიარული. ვიცოდი აუცილებლად უკან გამომყვებოდა ამიტომაც არც გამიხედია უკან იმის შესამოწმებლად ადგილზე იყო თუარა, მხოლოდ მაშინ გავხედე როდესაც სახლის უკანა ჭიშკარს მივუახლოვდით და მისკენ შევბრუნდით
-ოდნავ გადაგივიდა სიწითლე-ვუთხარი და სახე ახლოს მივიტანე მის სახესთან, დავინახე როგორ დაიბნა და ლოყები აუწითლდა, ჩავიცინე მის საქციელზე.
-შევიდეთ-ამოილაპარაკა ოდნავ ხმადაბლა და ჩქარი ნაბიჯით გამეცალა
-რა ტ*აკი აქვს-ჩავილაპარაკე ჩემთვის როდესაც ოდნავ გამშორდა და შავ კაბაში მისი საჯდომი მადისაღმძვრელად გამოიკვეთა. მალევე მივყევი უკან.
-მოხვედით? ასალაგებელია მაგიდა-თქვა დათომ და სამზარეულოზე მიგვანიშნა.
-მე რატომ მეუბნებით, მიდით და აალაგეთ-ჩავილაპარაკე მე
-შენ თვალებზე რაგჭირს?-კითხა ზუკამ მარიამს
-ტყეში ციყვი დაინახა და შეეშინდა-ირონიულად ჩავილაპარაკე მარიამის დაბნეული სახე რომ დავინახე და თვალი ჩავუკარი
#მარიამის ნაამბობი
მივხვდი ზუკამ გიორგის შეთხზული ისტორია რომ არ დაიჯერა ციყვებზე მაგრამ იმედი მქონდა არაფერს მკითხავდა, სამზარეულოში მაგიდის ალაგება ჩემს თავზე ავიღე ბოლოსდაბოლოს მთელი 3 წელი მოსამსახურეთ ვმუშაობდი, გასარეცხი ჭურჭელი ჭურჭლის სარეცხ მანქანაში ჩავაწყე, საჭმელი მაცივარში შევინახე და მინის მაგიდა სუფთათ გადავაკრიალე, ოდნავ დაღლილი გავედი გარეთ და ეზოში დაკიდებულ ჰამაკში დავწექი, ეს მოსვლის დროს შევამჩნიე რომ აქ იყო, ალბათ ბიჭებს არც ახსოვთ მე კი შემიძლია მშვიდად განვმარტოვდე, მაგრამ ხომ გითხარით ბედი არამაქვსმეთქი? 2 წუთი არიყო გასული ზურა რომ გამომყვა და ჩემს გვერდით დაიკავა ადგილი
-მომიყევი რამოხდა-წყნარად მითხრა მან
-მე აქედან წასვლა მინდოდა და ცემს ბავშვობის მეგობარს დავურეკე, გიორგის რომ არ გამოვყოლოდი მგონი კოტეს მოკვლას აპირებდა-დაუფარავად ვუთხარი ყველაფერი
-შენ არგინდა ჩვენთან ურთიერთობა?-ნაწყენმა მკითხა მან
-არა არა როგორ არა, უბრალოდ ამ მომენტისთვის ეს ჩემთვიის ძნელია, ბიჭებს არ უთხრა კარგი?-იმედიანი მზერა მივაპყარი მას.
-კარგი, შემოთავაზება მაქვს-მითხხრა და ფეხზე წამოდგა
-გისმენ-გავუღიმე მე
-შენ წამოხვალ დედასთან, ჩვენ კი იმ ბინის პატრონს ვეტყვით რომ ჩვეულად გააგრძეელებ ცხოვრებას ოღონდ ფულს ჩვენ გადავიხდით, თან ხშირად გვნახავ ოღონდ-თავის პირობა წამომიყენა მან
-კი მაგრამ ბექა და დათო? მე ჯერ კიდევ არ ვარ მზად მის სანახავად
-უბრალოდ ერთხელ, აი თუჩემი და ხარ რაა, ერთხელ და ვსო, პიდარასტი ვიყო თუდაგაძალო მეორეთ ნახემეთქი.-ყელი სასაცილოთ გამოიწელა ზურამ
-ჩემს ბინაში დაბრუნებაზე როგორ დაიყოლიებ იმ ორს?-ვკითხე მე
-მაგ ჩემზე იყოს, წამო ეხლა შიგნით შევიდეთ. მზეა და არდაისიცხო-ჩაიცინა და სწრაფად წამომაგდო ფეხზე, მიხუტებულები შევედით სახლში,
-მე რა დავაშავე?-წინ გადმომიდგა დათო
-რაზე?-ვკითხე გაკვირვებულმა
-ის ჩემზე მეტას გიყვარს-წარბი ამიწია მან
-ყველა ერთნაირად მიყვარხართ-გაოგნებულმა გავეცი პასუხი დათოს
-რათქმაუნდა *ირო მე უფრო ვუყვარვარ, ბოლოსდაბოლოს მთელი 9 თვე ერთად ვიზრდებოდით მუცელში-ენა გამოუყო
-ვინ გითხრა ეგ სისულელე? საერთოდ მე და მარიამი ვართ ტყუპები-თავში წასცხო დათომ
-სისულელე არაა-პასუხი დაუბრუნა ზუკამ და მანაც დაკრა ხელი თავში
-პიდარასტო-გაბრაზებულმა დაუყვირა დათომ და თმებში ჩააფრინდა
-ვაიმე გეყოთ-სიცილისგან ვიგუდებოდი და თან ვცდილობდი გამეშველებინა
-მოკლედ ტყუილად ჩხუბობთ მე ყველაზე მეტად ვუყვარვარ-სიცილით თქვა ბექამ და მისკენ გაქცეული ძმები რომ დაინახა სწრაფად მოკურცხლა
-და შენ ამათგან გარბოდი?-გვერდით ამომიდგა გიორგი და მოჩხუბარ ბიჭებზე მანიშნა, ხმა ვერ გავიღე, შემრცხვა ჩემი საქციელის,, თავი დავხარე და ცრემლებით ამევსო თვალი
-ამჯერად ციყვი ვეღარ გიშველის-ჩაიცინა და ორი თითი ნიკაპქვეშ ამომიდო, ნელა ამაწევინა თავი რამოდენიმე წამი თვალებში უხმოდ მიყურებდა, შემდეგ თითქოს გონს მოეგოო სწრაფად მიშვა ხელი და გამეცალა. გაკვირვებულმა გავაყოლე მზერა გიორგის და აბაზანისკენ ავიღე გეზი. პირზე ცივი წყალი შევისხი, ცოტა გამოვფხიზლდი და ისე გავედი მისაღებში, სამივე დივანზე იჯდნენ და უკვე იცინოდნენ, მათ ირაკლი და გიორგიც შეერთებოდათ.
-მოდი მარიი-დამიძახა ბექამ
-მარის ნუმეძახი რა-დავიწუწუნე მე-მარიამი მქვია
-რამნიშვნელობააქ?-გაიკვირვა დათომ
-დათუჩის დაგიძახებ მაშინ-ენა გამოვუყავი მე
-აუ ტო რა დათუჩი-გაეცინა დათოს
-დედათქვენთან როდის მივდივართ?-ძლივს ამოვღერღე სამი სიტყვა და 4 გაკვირვებულ მზერას რომ წავაწყდი უხერხულად შევიშმუშნე,
-ხვალ, რაკარგია რომ გადაიფიქრე-ტაში შემოკრა ბექამ
-კარგი დავიღალე ცოტახნით ოთახში ავალ-ვთქვი და ოთახში ავედი, ტანსაცმლიანა შევწექი საწოლში და საბანი თავზე წავიხურე
#ბიჭებთან (მესამე პირი)
-მგონი თქვენი და მევასება-მოულოდნელად წამოაყრანტალა გიორგიმ
-რაა?-გაკვირვებულმა გახედა ირაკლიმ ძმას
-ხო რა, მევასება-მხრები აიცეჩა უდარდელად
-ბოლოს გოგოზე რომ თქვი მომწონსო 5 წლის იყავი და ცოლად მოყვანას აპირებდი-ჩაიცინა ბექამ
-მე სერიოზულად ვამბობ, საწონააღმდეგო გაქვთ რამე?-თვალი მოავლო 3 ადამიანს რომლის აზრიც ამ მომენტში ყველაზე მნიშვნელოვნად ეჩვენებოდა
-ჩვენ წინააღმდეგი არაფერი გვაქვს, თუმცა უნდა იცოდე რომ ის ჩვენი დაა და ზედმეტი არ მოგივიდეს,-ჩაილაპარაკა დათომ
-და თუ გულს ატკენ მაგრად გცემ-გააგრძელა ბექამ
-კარგით. წავედი ეხლა მე, თბილისში რაღაც საქმე მაქვს, გვიან დავბრუნდები-თქვა გიორგიმ და ფეხზე წამოდგა, მანქანის გასაღები აიღო და გეზი თბილისისკენ აიღო
#მარიამის ნაამბობი. (მეორე დღე.)
დილით ადრე გამრღვიძა კვლავ მაგრამ ფეხზე არ ავმდგარვარ. 9 საათამდე ლოგინში ვნებივრობდი და ჩემი და დედაჩემის შეხვედრის დესაძლო შემთხვევებს განვიხილავდი. მხოლოდ მაშინ მოვეგე გონს ოთახში ზურა რომ შემომივარდა
-გაემზადე მივდივართ-მითხრა ბედნიერმა
-შენი სპორტული შარვალი მათხოვე რა რამე-ვუთხარი საწყლად იმით დამწუხრებულმა რომ ჩემი ტანსაცმელი უმეტესობა ან აღარ ვარგოდა ან კიდევ გადარეცხი იყო.
-ეხლავე შემოგიტან ყველაზე პატარა ზომას.-მუთხრა ნერვიულად და სწრაფად დატოვა ოთახი. 10 წუთში ნაცრისფერი სპორტულით ხელში დაბრუნდა. სწრაფად მოვირგე ტანზე და ზედ სპორტული სტილის მწვანე მაისური გადავიცვი.
-11 საათზე ორივე სამსახურში უნდა გამოცხადდეს და არაგვაქ ბევრი დრო-მანიშნა კლასიკურ ფორმაში გამოწყობილ ბექაზე და დათოზე.
-კარგი-დავიჩურჩულე ანერვიულებულმა და უკან მივყევი ბიჭებს.
-არინერვიულო. იცი რათბილი ქალია მარინა?-გამამხნევა ზურამ და ლოყაზე მაკოცა. 1 საათიანი მგზავრობის შემდეგ 2 სართულიან კერძო სახლს მივადექით. ბექამ კარზე დააკაკუნა და ღიმილით გადმომხედა. 5 წუთში მაღალმა მაგრამ ჩაფსკვილმა ქალმა კარი გააღო და ღიმილით გადახედა ბიჭებს. მზერის არეალში რომ მე მოვხვდი ღიმილი დახეზე შეახმა და ზიზღით დემომხედა
-ეს გომბიო აქ რასაკეთებს?