ვამპირების აკადემია
თავი1
-ნერვიულობ?-ჰკითხა ნიკმა ჯონს
-ცოტათი.შენ?
-მე რატომ უნდა ვინერვიულო, ვამპირების აკადემიასი უკვე ოთხი წელია რაც ვწავლობ, შემდეგი შენ ხარ მაიკლსონების აგვარეულოდან. აბა შენ იცი. ხომ იცი ყველა ვამპირი ვალდებულია როცა 150 წლის გახდება ამ აკადემიაში უნა ისწავლოს ჯონ?
-ჰო ვიცი მთელი ცხოვრება ერთი სული მქონდა როდის გავხდებოდი 150წლის. მაგრამ მაინც ვნერვიულობ.
-ლესტატებს უფრთხილდი, მათან საქმე არასდროს დაიჭირო ხომ იცი მათთან მრავალსაუკუნოვანი ომი გვაქვს. -კი ვიცი, მაგრამ ჩევენი მამა ეგრე არ ფიქრობს მათი ომის გამო ჩვენ ახალგაზრდებმა რატომ უნდა ვიომოთ...
-ეგ აღარ გაიფიქრო. კაი მე წავედი და აბა ბევრი მეგობრების გაცნობას გისრვებ.-წავიდა ნიკი და ჯონი აკადემიის ფოიეში მარტო დატოვა.
ჯონი სინამდვილეში ძალიან ნერვიულობდა ყველანაირად უნდოდა თავისი კლანი-მაიკლსონები ესახელებინა ამითომაც ღელვას ვერ იოკებდა. ამ უზარმაზარი შენობის ფოიეში გაშეშებული იდგა რიდესაც ერთი გოგო მოუახლოვდა.
-ახალი ხარ?-შეეკითხა უცნობი გოგო, რომელიც მაღალი იყო, შავი გრძელი თმები მაღლა შეეკრა და ცისფერი თვალებით ჯონს შეხედა
. -როგორ მიხვდი?
-კარგი ინტუიცია მაქვს, მეც ახალი ვარ. ლილი
-მე ჯონი.სასიამოვნოა. ხომ არ იცი საით უდა წავიდეთ?
-ნახე მგონი ესენიც ახლები არიან მათთან მივიდეთ და მათ ვკითხოთ-უთხრა და მათ მარცხნივ ფანჯარასთან მდგარ ჯგუფზე მიუთითა.
ამ ჯგუფში ორი გოგო და სამი ბიჭი შედიოდა. ერთმანეთს მხიარულად ემუსაიფებოდნენ. ლილი და ჯონი მიუახლოვდნენ
- თქვენც ახლები ხართ?-შეეკითხა ლილი, ეტყობოდა რომ ძალიან თამამი იყო.-მე ლილი და ეს ჯონია-და ჯონზე მიუთითა.
-კი ჩვენც ახლები ვართ. მე ნია ეს ემილი-და ქერა გოგოზე მიუთითა რომელიც მის გვერდით იდგა.თვითონ კი ვარდისფრად ჰქონდა შეღებილი მოკლე თმა-ესენი ერიკი, პიტერი და ჯორჯია-სამივე მაღალი იყო და ძალიან სიმპათიურები.
-ხომ არ იცით რა უნდა გავაკეთოთ- შეეკითხა ჯონი.
-მგონი ეს გვეტყვის-უთხრა ჯორჯმა და მიუთითა ერთ კაცზე რომელიც მათკენ მოდიოდა.
-საერთო დარბაზში იყავით თხუთმეტ წუთში.დარბაზი ამავე სართულზეა და შავ კარებზე აწერია საერთო დარბაზი.-უთხრა მათ და გასცილდა. ამავე სართულზე მხოლოდ ორი კარი იყო ერთი საერთო დარმაზის და მეორე გარეთ გასასვლელი. სასწავლო ოთახები ზემოთ დანარჩენ ოთხ სართულზე იყო განაწილებული. ამხელა ფოიეში უმეტესად დასასვენებელი ადგილები იყო მოწყობილი. შვიდივე საერთო დარბაზში შევიდა. მათ შეჰყვნენ სხვა დანარჩენი სტუდენტები. დარბაზი ძალიან დიდი იყო და ყველგან სკამები ელაგა სტუდნტებისთვის. დარბაზის ბოლოში ამაღლებული ადგილი იყო.სადაც რამოდენიმე ვამპირი იჯდა ალბათ აკადემიის პროფესორები.ყველამ ნელ-ნელა დაიკავა ადგილი და მალე ყველა სტუდენტი მოთავსდა აკადემიაში. ერთ-ერთი პროფესორი მაღალზურგიანი სკამიდან წამოდგა და ტრიბუნასთან დადგა და დაიწყო: -მოგესალმებით ძვირფასო სტუდენტებო. ძველებო და ახლებო. იმედი მაქვს წელს იბეჯითებთ და კარგად ისწავლით. იკრძალება დერეფნებში ჩხუბი. თქვენ მოემზადებიგ როგორც თეორიულად ისევე პრაქტოკულად და გაიწვრთნებით დაბრძოლო ხელოვნებაში. წარმატებებს გისურვებთ! თავისუფლები ხართ პირველ დღეს.-დაამთავრა თუ არა ბოლო წინადადება დარბაზში ყველა ადგილიდან წამოხტა ტაშის კვრითა და ხმამაღლა სტვენით.
ნელ-ნელა მღელვარება დაცხრა და ხალხმაც დაიწყო დარბაზიდან გამოსვლა. ლილი და ჯონი ერთად გამოვიდნენ. აარეთ გავიდმენ და ეერთერთი ხის ჩრდილში დაჯდნენ.
-რას აკეთებდი ამ ასორმოცდაათი წლის განმავლობაში-შეეკითხა ლილი. -ძირითადად მსოფლოოს გარშემო ვმგზაურობდი.
-და რამდენ ქვეყანაში იაყავი?
-ყველა ქვეყანა შემოვიარე არცერთი არ დამიტოვებია. შენ რას აკეთებდი? -მე რამოდენიმე ქვეყანაში ვიყავი სადაც რამდენიმე წელს ვრჩებოდი. ვსწავლობდი ადამიანებთან ერთად და როცა უკვე იქ გაჩერება აღარ შეიძლებოდა სხვაგან გადავდიოდი.
-კი მაგრამ ვამპირს ადამიანებთან რა გინდოდა?- ჯონი ლილიანას ამ კითხვას უსვამდა როდესაც ერთი ბიჭი მოუახლოვდათ.
-არ უპასუხო ლილი. და საერთოდ მაიკლსონების კლანის წარმომადგენელთან რა გინდა? -კითხვა დასვა ამ ზორბა ბიჭმა.
-შენ რა მაიკლსონებიდან ხარ?-შეეკითხა ჯონს ლილი.
-კი მერე რა მოხდა?-იკითხა გაკვირვებულმა ჯონმა.
-ის მოხდა რომ ჩვენ ლესტატები ვართ. -უპასუხა ლილის მაგივრად ზორბა ბიჭმა.
ცოტა ხნით ჯონი და ლილი გაკვირვებულები იყვნენ. თუმცა ლილი მალევე გამოერკვა და თქვა:
-მერე რაა რომ ის მაიკლსონია, მე არ ნაინტერესებს საიდან არის რადგან თქვენი ომი და სისხლის ღვრა ჩვენ არ გვეხება.
-გეთანხნები ლილი მეც ეგრე ვფიქრობ. - თქვა ჯონმა.
- ლილი იცოდე თუ კიდევ დაგინახავ ამ ბიჭთან ერთად დაისჯები.- თქვა ეს და მათ გაეცალა.
-ეს ჩემი უფროსი ძმა იყო ბოიდი, სასტიკად ვერ იტანს ვერც ერთ მაიკლსონს-უთხრა ლილიმ.
-ჰო ეტყობოდა, ვერც ჩემი ძმა ვერ გიტანთ თქვენ.-და გეცინა.
ლილიმ და ჯონმა განაგრძო მხიარული საუბარი და ცოტა ხანში, როდესაც ყველა სახლში მიდიოდა ისინიც წამოდგნენ და ერთმანეთს დაემშვიდობნენ.