მოკლედ ამ ისტორიაზე გული ამიცრუვდა, ჩავთვალე რომ არ მოგწონდათ.. სულ სხვანაირი წარმომედგინა ეს ისტორია თუმცა ახლა რადიკალურად განსხვავებული სახემიიღო.. ჩანაფიქრი სულ სხვა იყო..
შუა გზაში მიტოვებას გადავწყვიტე ასე უცბად და მარტივად სულ რაღაც სამ თავში დამესრულებინა.. რავი მაინც იმედიმაქვს წაიკითხავთ..
ახალ ისტორიას დავდებ ამ დღეებში და იმედია ის მაინც მოგეწონებათ და იაქტიურებთ..
მადლობა იმათ ვინც კითხულობდა

-გაცივდები
უკნიდან მომესმა ნაცნობი ბარიტონი..
- აქ რაგინდა?
- ოთახში რო არ დამხვდი მოსაძებნადგამოვედი..
- შეგიძლია შეხვიდე..
- სველი თმა გაქვს და გაცივდები..
თმაზე შემეხო და თავზე მაკოცა.. მის შეხებაზე შევხტი და ავდექი..
- ნუცა რა გჭირს?
- არაფერი გიორგი.. აცივდა ჯობია შევიდე..
წიგნი ავიღე და სახლში შევედი უკან მომყვა გიორგი .. საწოლში შევწექი და იგივე გააკეთა გიორგიმაც..
- ნუცა რა სახე გაქვს?
- რას გადამეკიდე
- გაწუხებს რამე?
- ჰოო..
ლოყები გავბუშტე და პლედში გავეხვიე..
- რაგაწუხებს?
- რავი..
- მუცელი?
-ჰოორავი..
- რაგჭირს ტოო გრცხვენია თურაარის?
- რაშუაშია..

რამდენიმე დღე სიცხემქონდაა.. მერე ერთი კვირა აფუზული დავდიოდი, წესიერად არავის ვესაუბრებოდი, ვეღარავინ მცნობდა.. სულ გაღიზიანებული დავდიოდი.. სხვებს რას ვერჩიი საკუთარ თავს თვითონ ვერ ვცნობდი..
***
შავი ჯინსის შარვალი, თეთრი ბრეტელებიანი მაისური და ბენსიმონები ჩავიცვი.. ტელეფონი ავიღე და მისაღებში მჯდარ გიოსთან მივედი
- გიორგი.. გთხოვ მანქანის გასაღები მათხოვე..
- სად მიდიხარ?
- საქმე მაქვს..
- წამოდი მე წაგიყვან..
- მარტოწავალ.. საქმემაქვს.. და მალე დავბრუნდები..
წამშიმოვწყდიი ადგილს.. ბევრი სიარული არ დამჭირვებიაა.. პირველივე შემხვედრ აფთიაქში შევედი და "ზემგრძნობიარე ორსულობის ტესტი" ვიყიდე.. ფული გადავიხადე და მანქანაში ჩავჯექი.. ცოტახანს ვუყურებდიი ყუთს და ეტიკეტზე უაზროდ ვაცეცებდი თვალებს.. მერე ძრავაავამუშავე და კვლავ აგარაკზეავედი..
აბაზანაში შევედი და ტესტიგავიკეთე..
ცოტა ხანი დაველოდე დაა "pregnant"
- არააა !! არააა !!
გაიფიქრა გონებამმ და აბაზანისკარიკარი კიარ გავაღე გავანგრიეე...
ფანჯრისრაფაზე მოვიფუზე და ფანჯრიდან შემოსული ნიავი ჩავისუნთქე..
იმიტოომ კიარა მაფორიაქებდა ორსულად ყოფნა რომ ბავშვიი არმინდოდაა.. იმიტომრომ თვითონ მეც ბავშვი ვიყავვიი.. ეერთ ღამეში დავამსხვრიე ყველა ოცნება და ფიქრებიი რასაც მომავლისთვის ვგეგმავდი.. ბავშვის მოშორება?? ეს ის ერთ-ერთი რამ იყოო რასაც არასდროს ჩავიდენდიი სიცოცხლეს ფასადაც, რომ დამჯდომოდა... უბრალოდ ამის გაფიქრებაც კი არმინდოდა.. ვერ ვხვდებოდი ამისმერე ჩემი ოჯახისთვის თვალებში როგორ შემეხედა?? რა მეთქვა დედაჩემისთვის?? სირცხვილით, როგორ მივსულიყავი სახლში?? საიდანაც ისე წამოვედი არავისთვის არაფერი მითქვამს და შეყვარებული გავიჩინეე ახლა კი ორსულად ვარ.. ან ესხალხი?? სულ საჭორაოს ეძებენ და ახლა?? რა გავაკეთეე რააა !!!! საერთოდ გიორგიი?? მოუნდება კი ასეახალგაზრდას ცოლი და თანაც ორსული?? გიოს მშობლებიიი...
მგონიი აჯობებს, რომ წყალშიგადავხტე !!!!!!
- დებილოდებილოდებილოოო!!
ჩამძახოდა შინაგანი მე..
ყველაზე მაინც ჩემ ოცნებებზე მწყდებაგულიიი, ასე ერთხელის მოსმით დავანგრიე ყველაფერი !!
ჩამოგორებული ბურთულა მოვიწმინდე სახიდან..
- რაშვები პრინცესა??
გიოსხმა გავიგე და გადავწყვიტე რომ ყველაფრის მოყოლა აჯობებდა..
- გიოო.. სალაპარაკო მაქვს..
- მეეც..
- ჯერ მე
- კაიი
- არ შემაწყვეტინო ბოლომდე მისმინე.. არვიციი მერე რამოხდება მაგრამ მისმინე..
იმ დღის მერე.. როცა ჩვენნ.. მოკლედ დღეს, წასულირო ვიყავიი, ტესტიგავიკეთე. ორსულად ვარ..
არვიცი ახლა რამოხდება, რას იტყვი, რა რეაქცია გექნება.. ვერ ვხვდები ჩვენ მომავალს.. მაგრამმ მე მაინც გითხარიიი დაა არვიციი.. ისიც არვიცი რავთქვაა.. მეეე...
მხოლოდ მაშინ შეწყვიტა საუბარიი, როცა გიოს შეხედაა...
სახე ხელებში ჰქონდა მოქცეული, თითებს სველი სითხე უსველებდა და იცინოდაა..
ნუცას შეხედა, ახლოს მივიდა და ახლაგიომ განაგრძო
- ნუუცაა მართლაამბობ?
- კი.
- ანუუ ჩეეენნნ.. მეე დაა შეენნნ.. ჩვეეენნნ... შვილიიი.. შვილიი გვეყოლებაა?...
გიოს თვალებიდან მომავალი ცრემლები სახის გავლით ძირს იღვრებოდაა.. ეს იყოო ცრემლები სიხარულისა.. სიხარულით აღსავსეე ნუცას იკრავდა გულში, ხან აბზრიალებდა დაა სიცილს არ წყვეტდა..
ნუცაა?? ნუცაა ყველაფერს ელოდა ამის გარდაა.. ვერწარმოიდგენდაა.. არ ეგონა.. ვერ იფიქრებდა.. თვითონაც უხაროდა.. გიოსთან ერთად ისიც ბედნიერი იყო თუმცა ბოლომდეე არა.. რაღაც აკავებდაა.. რა არ იცოდე..
- ჩემო პრინცესაა როგორ გამახარეე.. აჰაჰააჰჰჰაააჰჰ არ მჯერაა !! ვერ ვიჯერებბ ტოო !!! მამააა გავხდებიიი..
მთელიი სახეე დაუკოცანაა ნუცას და, როცა მის სევდიან თვალებს შეხედა სახე შეეცვალა.. ნუცას თვალებიი ყოველთვის, ყოველთვიის ასხივებდნენ დიდ სევდასს, მაშინაც კი როცა ნუცა ბედნიერი იყო უზომოდ.. და არ აღელვებდა ქვწყნად არაფერი.. შავი, წყლიანი თვალები მუდამ ღვრიდნენ ამოუცნობ სევდას.. მაგრამ ახლაა ეს სულ სხვა სევდაიყოო.. სულ სხვა თვალები, რომელიც გიოს არ ენახა..
- ნუცა არ გიხარია?
- მიხარია
- ნუცა ნუმიმალავ რახდება?
საწოლზე ჩამოაჯინა და მის წინ ჩაიმუხლა..
- იცი.. მე.. არვიცი როგორ მიიღებენ სხვები ამ ამბავს.. ჯერ თვითონ ბავშვებივართ.. შენი ცხოვრევის დაუგეგმავი ნაწილივარ, რომელმაც მგონი ოჯახიაგკიდა და ცხოვრებას გინგრევს
- ცდები!! შენ ჩემი ცხოვრების დაუგეგმავი, მაგრამ მნიშვნელოვანი ნაწილი ხარ.. ჩემი ნაწილიხარ.. ჩემი ანგელოზი ხარ, რომელმაც ჩემი ცხოვრება გააფერადა და რომელიც ჩემს ცხოვრებას ალამაზებს.. აიი რა ხარ შეენნ..
მე არმაინტერესებს სხვების აზრიი..
ჩვენ ჩვენი ცხოვრება გვაქვს და მივხედავთ.. თუუ გულით გვინდა ყველაფერი გამოგვივა.. დამიჯერე.. და არ ინერვიულო.. ყველაფერი დაიკიდეე .. თორე გაგიბრაზდები..
ცხვირზე წაეთამაშა და ჩაეხუტა..
ნუცა სითბოს გრძნობდა.. მუცელში ჩვეული ზოოპარკი ჰყავდა, რასაც ყოველი გიოს ჩახუტებისას გრძნობდა.. უყვარდაა !! უყვარდაა გაგიჟებით !! მთელი არსებით, მთელი გულით და სულით..
- დღეეს ვიქეიფებთმაგრაად !! მამას პატარა კაცი იქნება რო დაიბადება..
აქედანნ მალე წავიდეთდა დიდი ქორწილი გადავიხადოთ.. მერე ჩვენი პატარა დაიბადება და ყველაზე ბედნიერები ვიქნებით..
- ქორწილი არგვინდარაა.. არმინდა იჭორაონდაა რაღაცეები დაიწყონ..
-ნუუც თავიდან ნუიწყებ.. იჭორაონდა მაგათ დედებსაც შ**... ვისი რასაქმეაა.. მარა ბაზარი არაა ჯვარი დავიწეროთ და პატარა ნიშნობა.. სუ ჩვენები და ხო აზრზე ხარ..
- ჰოო...
- ჩემი ცხოვრება როხარ იცი?
- ვიცი..
- ჩემი ანგელოზი და ჩემი სიხარული?
- ვიცი..
- ჩემიი ნაწილიხარ.. მიყვარხარს სიცოცხლე !!
- მეც მიყვარხარ.. მამიკო..
- ჩვენი შვილი, რო დაიბადება მამიკოს ბიჭი იქნება.. მერე გოგო რო გვეყოლება ის მამიკოს გოგო..
- ეე აბა დედიკოსი ვინ იყოს?? დედიკო მარტო იყოს?
- დედიკოც მამიკოსი იქნება..
- დედიკოსი იყოს ყველა..
- მამიკოსიი დდა გავიარეთ..
რა დავარქვათ
- სანდროო ჯერ წინ 9 თვეა..
- არმაინტერესებს.. რას ვარქმევთ?
- გოგოს ნატალი?
- ჯერ ბიიჭს
- შენ რაგინდა?
- ალექსანდრე..
- ჰმ.. ალექსანდრე და ნატალი?
- ალექსანდრე და ნატალი..
- კარგია..
- შენხარ კარგი.. წამოდი ახლა ჩვენებს ვუთხრათ
- ოო.. ისედაც გაიგებენ, რა საჭიროა..
- წამორა..
იმ საღამოს ბევრი ვიმხიარულეთ.. ეს ამბავი ყველას გაუხარდა..
მესამე დღეს მე და გიო თბილისში დავბრუნდით.. იმის დრო იყო რომ ყველას ყველაფერი გაეგო..
დღეები გადიოდა და ჩემ მუცელთან ერთად ჩვენი სიყვარულიც უფრო და უფრო იზრდებოდა..
***
იყო ბევრი დაბრკოლება, ბევრი უარყოფითი ემოცია, ეს გასაკვირი სულაც არიყო.. ასეთ ამბავს არც ერთი ოჯახი არ მოელოდა.. ნელ-ნელა ყველა ყველაფერს ეგუებოდა..
ერთ თვეში კანონოერი ცოლ-ქმარი გავხდით..
მუცელთან ერთად ჩემი წონაც იზრდებოდაა.. ჭამის სურვილიც უფრო და უფრო ოზრდებოდა ჩვენი სიყვარულის მსგავსად..
გიორგი მშვენიერი ქმარი იყოო, უკეთესს ვერც ინატრებდი.. ჯერ არ დაბადებულ ბავშვს უკვე ანებივრებდა.. თითქმის ყოველ ღამე უწევდა გაღვიძება და შუა ღამეს ქალაქში გასვლა ჩემი და ჩემი ღორმუცელა შვილის პრიკაზის ასასრულებლად..
მეცხრე თვეში ვიყავი... ყველაფერი კარგად მიდიოდა.. ჩვენი ოჯახური იდილიის დარღვევას ვერავინ შეძლებდა..

შუაღამის 3 საათზე საშინელმა ტკივილმა გამაღვიძაა.. ტელეფონის შუქით გავანათე იატაკი და ნელა წამოვდექი საწოლიდან, რომ საპირფარეშოში გავსულიყავი თუმცა სისხლის წვეთებმა რომელიც იატაკზე მიედინებოდა ადგილზე გამაქვავა და გიორგის ძახილი დავიწყე..
დაფეთებული წამოვარდა და სასწრაფოში დარეკა...
***
საავადმყოფოს კოლიდორშიი ცრემლევისგან დასველებული სახით დააბიჯემდა გიორგი და ექიმს ელოდა.. მთელი სამეგობრო წრე და ოჯახის წევრები შეკრებილიყვნენ და ბოლთას სცემდნენ..
დერეფნის ბოლოს გამოჩნდა ექიმი, ხელში დაფითა და მთელ სახეზე მომავალი ოფლოს წვეთებით..
არაფრისმთქმელი გამომეტყველებით დაიწყო გიორგისკენ სვლა თუმცა ლუკა მერე ლელა ანა ეკაა გადაეფარნენ წინ და კითხვები დააყარაეს..
მანკი ყველა მოიშორა და გიორგისკენ წავიდაა..
გაქვავებული იდგა და ექიმს უყურებდა..
- გილოცავთ.. გოგოა..
ხმა გაეპარა ექიმს..
- ნუცაა??? ნუცააა ექიმოო??? ოგორარიის ნუცაა??
ახლა უკვე ექიმს დაეჯაჯგურა და პასუხის მოლოდინში ცრემლები უხეშად მოიშორა..
- ვწუხვარ...
ჩაიჩურჩულა ექიმმა და უკან გაბრუნდა..
გაქვავებული კიდევ უფრო გაქვავდა ადგილზეე და დაღლილიი სახით თვალი გააყოლა მიმავალ ექიმს, ასე უყურა სანამ დერეფანში არ გაუჩინარდა..
ლურჯი თვალიდან ერთი ცრემლი გადმოუგორდა, მერე მეორე და ასე წამოვიდა ნიაღვარი მისი თვალებიდან..
უსიცოცხლოდ ჩაოჩოქა ერთ ადგილას, სახე ხელწბით დაიფარა და აღრიალდაა.. სიმწრით...
წამში გაუელვა მისმა ცხოვრებამ წინ და ნუცას სახე ედგა თვალწინ.. ტიროდა მოთქმით .. თავს ვერწევდაა..
არ ჯეროდა ნათქვამის.. მაგრამ გონებაშიიი ექიმის ნათქვამი უმეორდებოდა
" ვწუხვარ" და სიმწრით დაარტყა
მუშტი კედელს


* * *
ოთხმა ტკივილით სავსე წელმა განვლო.. ნუცა წავიდა, თუმცა მან სხვა, ცისფერთვალება ნუცა დამიტოვა.. ნელნელა დღეები გადის და კიდევ ვერ ვიჯერებ, რომ ჩემი ცოლი, ჩემი ნუცა, ჩემთან აღარარის.. თავი სიზმარში მგონია ახლაც.. ოთხი წლის მანძილზე დღე, საათი, წუთი და წამი არ გასულა ისე, რომ ნუცაზე არ მეფიქროს.. ჩემი სიყვარული უფრო ძლიერდება და ნუცას ნახვის სურვილი კიდევ უფრო მიმძაფრდება..
მისი წასვლის შემდეგ ფრთა მოტეხილ ჩიტს დავემსგავსე, რომელიც შველას ითხოვს, თუმცა შველა არსაიდან ჩანს.. რადგან მე მხოლოდ ნუცა თუ მუშველის..
მონატრება ისე მასუსტებს, რომ თავს ვერ ვერევი.. ბევრჯერ დავმდგარვარ ბნელ ოთახში სარკის წინ და ბევრჯერ მდომებია სუიციდიგამეკეთებინა.. მაგრამ მაშინვე ცისფერთვალება კიკინებიანი, მხიარული და ლაღი გოგონა მიდგება თვალწინ და მისი დანახვის შემდეგ როგორ შეიძლება უბრალოდ რამე ცუდი გაიფიქრო..
პატარა ნუცას დამსახურებით მოვაღწიე აქამდე..
ვგიჟდები როგორ შეუძლია იყოს ასეთი ლაღი, მოსიყვარულე, ჭკვიანი, დამჯერი და ამასთანავე ცელქი გოგო..
ის ანგელოზად მომევლინა, როცა პატარა ნუცას თვალებში ვუყურებ მაშინვე "დიდი ნუცას" მზერას ვხედავ.. ნუცას თვალებში ნუცას ვხედავ ყოველთვის..
ეს ბავშვი ჩემი ცხოვრების ნაწილია, რომელსაც უთქმელად ესმის ჩემი.. რამდენჯერ მოსულა დარდიან მამასთან და უთქვამს
- არ ინერვიულო მამა ! დედა მეც მენატრება.. არვიცნობდიო მაგრამ ის ჩემი დედა იყოო და ისეთი კარგი იქნებოდა როგორც შენ ხარო.. ის ანგელოზიაო და მაღლიდან გვიყურებსო..
თავისი ბავშვური ენით მეტიტინება ხოლმე ჩემი პატარა ნუცა...
მე კი რამდენჯერ გამღვიძებია ღამით და ნუცას მონატრებით ავტირებულვარ.. ბანალურობაა არაა?? ერთი შეხედვით ასე ჩანს, თუმცა, როცა ადამიანის დაკარგვით გამოწვეული ტკივილი გალაპარაკებს, ეს არასდროსიქნება ბანალური..
კაცი ვარ და ტირილი არ შემშვენის? ვაჟკაცი ყველაფერს უნდა გაუმკლავდესო იფიქრებს ბევრი..
თუმცა მე სისუსტის მეტი არაფერი შემრჩენია, მოსიარულე მიცვალებულივარ რომელიც ცოცხლებს მიაწერეს..
მიყვარს და ვტირი, მისი სიშორე მკლავს და ვტირი..
ერთი ნუცა დავკარგე, მაგრამ მეორე ნუცა ანგელოზის სახით მომევლინა.. ახლა ორი ნუცას სიყვარულს ვატარებ გულით და სულით.....