ყურსასმენები გაიკეთა და უმალ გაისმა ნაცნობი მუსიკის ჰანგები
'ნუ უსმენ ხალხს, რომ თითქოს ჩქარა გადის დრო'.........
იავარდით მოფენილი ცხოვრება არც არასდროს ჰქონია, არც უნატრია..
ყოველთვის ჯერდებოდა იმას რაც ჰქონდა და ამისთვის მადლობას უხდიდა ღმერთს.. შეიძლება ამაზე ცუდი ცხოვრებაც ჰქონოდა, რეალობას თვალს უსწორებდა და აქედან გამომდინარე ეგუებოდა იმას რაც გააჩნდა..
უყვარდა განმარტოებით ჯდომა, სუსხიან ზამთარში..
თითქმის ყოველ საღამოს აკეთებდა ასე..
მის ბინებთან მდებარე პარკში ჯდებოდა ეს "მისი" პარკი იყო.. კითხულობდა წიგნს, ხან წერდა, ხან მუსიკებს უსმენდა ხანაც უბრალოდ იჯდაა..
ახლაც ასე იყო იჯდა და მუსიკებს უსმენდა.. ყელამდე შეკრულ მანტოში ცხვირი ჩაემალა და მწვანე თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა..
იდილია ტელეფონმა დაურღვია რომელიც ჯიბეში აზმუვლდა..
ეკრანს დახედა და წარწერა "დედაა"-ს დანახვაზე სახე მომანჭა:
- ჰოო
- სად ხარ შვილო ამდენ ხანს?? შეიძლება ამდრომდე ამ სიცივეში მანდ ჯდომა?? დროზე სახლშიი სანამ მოვიდა შენი ძმა..
- კაი.
ტელეფონი გაუთიშა და ზლაზვნით წამოდგა.. ჩანთა ზურგზე მოიგდო და სახლისკენ წავიდა..
დედამ იცოდა მხოლოდ, რომ სულ ამ პარკში იჯდაა.. უყვარდა იქ ყოფნაა... ღამე უყვარდა სეირნობა.. თუმცა მაინც ეშინოდა რადგან ნუცუბიძეზე ცხოვრობდნენ, ეშინოდა მიუხედავად იმისა, რომ იცოდა შვილის ხასიათი და იცოდა არაფერ ცუდს არ გააკეთებდა არასდროს !! ენდობოდა და სჯეროდა თავისი შვილის..
კიბეები აიარა და მეოთხე სართულზე შეჩერდა.. სახლის კარი შეაღო.. ფეხზე გაიხადა და ოთახისსკენ წავიდა..
- მე დავიძინებ
- სად იყავი ელენე?
- ვსეირნობდი მამა..
- ეს შენ და შენი აკვიატებებირა.. როდის უნდა დაჭკვიანდე
- არვიცი.
- წადი ღამე მშვიდობისა..
შუბლზე აკოცა მამამ და დასაძინებლად გაუშვა..
ტანსაცმელი გამოიცვალა და საწოლში შეძვრა..
აწუხებდა ის, რომ გაკვეთილები ვერ მოამზადა.. უპასუხისმგებლო არ იყო.. ვერც იმას იტყოდი, რომ ცუდად სწავლობდა.. სწავლობდა მაგრამ იმ საგნებს არა, რომლის მასწავლებელიც არ უყვარდა..
დილით ადრე ადგა, გაემზადა და სახლიდან გავიდა..
ეზოშიი შეკრებილიყვნენ ნუცუბიძელი "კაი ბიჭები" და არაყს სვამდნენ..
( ამ დილა უთენიაა, მეტი საქმე არ აქვთ?) გაიფიქრა და გზა განაგრძო..
ნელა მიდიოდა, აუჩარებლად..
უკნიდან ვიღაცამ მხარი გასცხო მთელი ძალით და წინ ჩაუქროლა..
- იდიოტიი.. ამ "კაი ბიჭებს" გონიათრო ყველაფრის უფლება აქვთ??
ჩაილაპარაკა და ფეხს აუჩქარა..
რო მივიდა ზარი უკვე დარეკილი იყოო.. გაბრაზებულმა გამოაღო საკლასო ოთახის კარი და როცა ის უცხო ბიჭი დაინახა, კარებში შეჩერდა, ტანსაცმლით იცნო, თორემ სახეზე რა დაინახა.. იდიოტივით მიშტერებოდა ბიჭს და უკვირდა იქ რა უნდოდა
- ნუცუბიძე !!!
- ნუცუბიძეე !
- ელენეეე ნუცუბიძეე !!
აწიოკდა ქალი და ელენე მაშინ დაუბრუნდა ამქვეყნიურ ცხოვრებას, როცა დოინჯ შემორტყმული ისტორიის მასწავლებელი წინ დაუდგა..
ეს იმ მასწავლებლებიდან ერთ-ერთი იყო, რომელსაც ელენე ვერ იტანდა..
- შენ დააგვიანეე ამაზე მერე ვისაუბრებთ! ახლა კი ახალ მოსწავლესთან დაბრძანდიი !!
ხელი გაიშვირა იმ ბიჭისკენ, რომლის გამოც ელლენემ საყვედური მიიღო..
ზიზღით გახედა მასწავლებელს და ადგილი დაიკავა..
- შენ არ გასწავლეს, რომ შუა გზაზე არ უნდა იარო?? შუა გაკვეთილზე მოესმა ბიჭის ჩურჩული
- შენ არ გასწავლეს, რომ ადამიანს შეგიძლია გვერდი აუარო და მხარი არ გაუნგრიო??
- გეტკინა?
-.....
-რობაქიძე რას ეჩურჩულები მაგისთანას?? ჩაერთო დალი
- თქვენი საქმე რომ იყოს თქვენც გეტყოდით
უხეშად უპასუკა რობაქიძემ
- ენაა გააჩუმე და ნუ მეპასუხებიი ? სად გაიზარდეე შე უზრდელო..
- სახლში!
- რობაქიძე გაკვეთილი დატოვე !!
- დედას შ***
შეიგინა და საკლასო ოთახიდან გავიდა.. ბავშვები კი სიცილს ვერიკავებდნენ.. აქამდე არავინ შეპასუხებია დალის თუმცა როგორც იქნა ესმოხდა..
( პირველი დღეც ასეთი უნდა სკოლაში) გაიფიქრა გონებამ და ელენეს ჩაეღიმა
- რაოო ნუცუბიძეე რას იღიმები??
- მარტო მე არ "ვიღიმები" თუ ხედავთ
- ტლიკინი ! დავალება მაჩვენე ..
- არ მაქვს
- ორიანი
- აქამდე დავალებაში ორიანს არავის უწერდით და მაინცდამაინც მე რატო?
- ასე მინდა და იმიტო..
- უსამართლობაა !!
- ხმა!!
"დეგენერატი" ჩავიდუდღუნე თუმცა ვაი მაგ ჩადუდღუნებას.. ჩემი ნათქვამი გაიგო და გაცეცხლებული მოვარდა მერხთან.. თან მლანძღავდა თან მაგიდას უშენდა ხელებს.. ბარემც უნდოდა ერთი ელეწა ჩემთვის მაგრამ..
- შე უზრდელოო !! მშობლის გარეშე არდაგინახო მოთრეული ჩემ გაკვეთილზე !! გაეთრიე დროზე კლასიდაან !! ჩამიშალეს მთელი გაკვეთილიი.. გადი დროზე
-მივდივარ.
ტელეფონი გამოვაძვრინე მერხიდან და კლასის კარი გავიჯახუნე.. ახლა იმაზე უნდა მეზრუნა 45 წუთი სად გამეტარებინა..
"ბუფეტს" მივაშურე.. მაგიდასთან მოვკალათდი და ტელეფონში ჩავძვერი..
- აქ რაგინდა? გაკვეთილზე არ უნდა იყო?
- გამომაგდო
- აჰაჰააჰ.. რატო?
- კითხე და გეტყვის
- აქ აპირებ ჯდომას 45 წუთი?
- კი.
- კაი.
გაბრუნდა და მთელი დღე არც გამოჩენილა..
გაკვეთილების მერე ორივე დირექტორის კაბინეტში ვიყავით, გამოგვლანძღეს და ოქმები ავირტყით.. მე კი მშობელი დამიბარეს..
სახლში წავედი მაშინვე და გადავწყვიტე მემეცადინა რადგან საღამოს დიდხანს ვყოფილიყავი პარკში..
მომხდარზე დედამისთან არაფერი უთქვამს.. ტანსაცმელი გამოიცვალა, სამზარეულოდან ბუტერბროდი აიღო და ჭამით დაუყვა სადარბაზოს კიბეებს კიბეებს..
ზამთრის კვალი აჩნდა ყველაფერს.. ჯერ 9 საათიც არ იყო და უკვე კარგად იყო შებინდებული.. ღიღინით გაიარა პარკამდე მიმავალი გზა და ერთ-ერთსკამზე ჩამოჯდა..
***
კარგახანს ვიჯექი ასე, ყურსასმენებგარჭობილი და ცას შევყურებდი.. მალე თოვამ დაიწყო რამაც გამახარა და ღიმილით ვადევნებდი თვალს ციდან მოფრიალე თეთრ ფანტელებს, რომლებიც თითქოს უსასრულობიდან მოფრინავდნენ და ნელა ეშვებოდნენ მიწაზე.. ამ ლამაზი სანახობის ყურებაში ვერ გაიგო როგორ შემოაღამდა და დრო როგორ გაეპარა.. საათს, რომ დახედა უკვე 11 იყო..

- ამ ღამე რას აკეთებს აქ ელენე ნუცუბიძე?
მომესმა ხავერდოვანი ბოხი ხმა, რომელიც ერეკლესი იყო.. რაღაც იშვიათი და სულში ჩამწვდომი ხმა ჰქონდა.. თუმცა ეს არაფერს ცვლიდა, ის მაინც "კაი ბიჭი"
პასუხი არ გაუცია, ჰორიზონტს გახედა..
ერეკლე მოშორებით ჩამოჯდა და შარვლის ჯიბეებში ხელები ჩაიწყო..
- დედაშენს უთხარი?
სიჩუმის დარღვვევა მოინდომა ერეკლემ..
- რა?
- რომ დაიბარეს
- არა
ჩაიცინა და განაგრძო - რატო?
- ეგ შენი საქმე არაა..
- კარგი მასე იყოს..
წამოდგა, ახლა ელენეს გვერდით მოიკალათა და სიგარეტს გაუკიდა..
ელლენეს სიგარეტის სუნი ეცა თუ არა მაშინვე ჩაახველა
- არ ეწევი?
უაზრო შეკითხვა "მიუგდო" გოგოს
- ჰაჰ ! არა !
- მეგონა ეწეოდი
- ამის მერე აღარ გეგონება.
- ბრაზიანო.. არ გინდა?
სიგარეტი გაუწოდა..
ელენემ არც შეხედა და თავი გვერძე გადაწია.. ერთი ნაპასი დაარტყადა კვამლი სახეში შეაბოლაგოგოს..
მაშინვე ხველება აუტყდა ელენეს, სიგარეტი გამოგლიჯა შუაზე გადატეხა და ძირს დააგდო..
მაშინვე ჩაიწვა სიგარეტის წითელინაპერწკალი როცა თოვლი იგრძნო..
- კიდე მაქვს
- კიდე გადავაგდებ
- კიდე მოვუკიდებ
- ჩემთან ერთად ნუ მოწევ ან საერთოდ ნუ მოწევ..
- კარგი ერთი ! ვითომ რატომ
- მომეცი კოლოფი
- რათ გინდა
- მოვწევ ! მომეცი !
- აიღე
კოლოფი გაუწოდა.. ელენემ გამოართვა და ურნაში ჩაუძახა..
ხელები ჯიბეში ჩაიწყო და ადგილს მოშორდა.. უკან დაედევნა ერეკლეს ხმა:
- ასე გვიან აღარ გამოხვიდე !

მეორე დღეს გვიან გამეღვიძა და სკოლაშიი დავაგვიანე.. მეორე გაკვეთილზე მივედი და საბედნიეროდ სპორტი გვქონდა..
საღამოს ჩემმა ბავშვებმა დამირეკეს და საბასთან გავედით..
ჩვენი სამეგობრო, ნუცუბიძის ყველაზე " ცნობილი ნაროდი" იყო.. ყველამ იცოდა ვინც ვიყავით ერთად თუ ცალცალკე.. მთელ უბანს ვაწიოკებდით.. ვერავინ გვნახავდა გარეთ სერიოზულს..
(სანდრო, საბა, ირაკლი, ბექა, მე, ნათია, მარი, გიორგი, ქეთი და ანუკი)
ჩვენ 10ნი ვიყავით რაც ვიყავით..
კარებში შესული ყველას მოვეხვიე და მდივანზე დავსხედით..
გიორგიმ ჩამისვა კალთაში და ფერება დამიწყო..
ვინმეს რომ ვენახეთ ვერავინ იფიქრებდა რომ ვმეგობრობდით..
როგორც იტყვიან "ტრუსიკის" ძმაკაც-დაქალები ვიყავით და ერთმანეთი სიგიჟემდე გვიყვარდა..
არტეეხავდა ჩვენ სასტავში ერთმანეთის ხვევნა-კოცნა და სხვა რას იტყოდა გვეკიდა..
ყველა ტელეფონში იყო ჩამძვრალი რატომღაც..
- ოეე ბლიაადდდ ადექით გარეთ მაინც გავიდეთ ეზოში დავსხდეთ.. ხალხი გაივლის თვალს წყალი დავალევინოთ გოგოები დავკეროთ.. რა ჟმოტები და მუდოებიხართ..
სიტყვით გამოვიდა გიო..
მეც მხარი ავუბი და იმდენი ვქენით გამყინვარებაში ეზოში გავყარეთ ყველა..
სკამებზე მოვკალათდით..
სადარბაზოს ქვეშ იდგნენ "კაი ბიჭები"
ანუ იქ წესით რობაქიძეც უნდა ყოფილიყო, მაგრამ მიუხედავად ჩემი ვარაუდისა თვალი არ მომიკრავს..
- ჩემი ოქრო ჩემთან !!
დაიძახა გიომ და ხელი მუცლზე დაიტყაპუნა.. მეც მივედი და მუხლზე ჩამოვუსკუპდი..
- ბიჭოო მაგარი ნაშა ავაგდე ინტერნეტში ( საბა)
- შენ აგდებულ ნაშას რა ვუთხარი მე (სანდრო)
- ეე მართლა ტოო.. აგე ანუკის თავს ვფიცავარ ( საბა)
- მე ტყუილად ნუ მიფიცებ (ანუკი)
- ე რაგჭირთ პირი შეკარით??
გაგვებუტა საბა..
- შეე "ცინდლიანო"
გაეხუმრაირაკლი და ხელი წამოარტყა..
- გეყოთ ! დაიღრინა გიორგიმ..
ყველაზე სერიოზული ოყო ჩვენშიი..
- ვინ გაგაკეთაა ასე უჟმურიი შენიი..
ამაზე ყველას გაგვეცინა.
გამოესარჩლა სანდრო
- გოგამ და ნელიმ
პასუხი არ დაუყოვნებია გიოსაც..
- აუ შენ თუ ეგეთი ბავშვი გააკეთეე.. მაგარი დაგერხევათ შენ და შენ ცოლს (ბექა)
კვლავ ავხარხარდით.. მთელ უბანში ჩვენი ხმა ისმოდა და ქარის ზუზუნი..
- ეე რაგინდათ ჩემ გიოსთან ??
ახლა მე გამოვყე ფეხი ( კუმ ფეხი გამოყოს პონტში;დ)
- რას გამიტრაკეს ელეე კითხე ერთიი რაუნდათ?
კითხვაზე კითხვით მიპასუხა გიომ.
საბამ და ბექამ კინკლაობა დაიწყეს.. ანუკა და ნათია საბას ამხნევებდნენ..
სანდრო ირაკლი მარი და ქეთი წეროებს "უბრახუნებდნენ"
- ელე გცივა??
- რაიყო?
- ცხვირი გაგიწითლდა და იფუზები ეგიყო
- ჰორავი
- მერე არუნდა თქვა შე ბოთე?
გულზე მიმიხუტა და თან მკოცნიდა თან თმაზე მეფერებოდა..
ასე ვიყავით კარგა ხანს.. მერე ჩემ ძმამ სანდრომ დამირეკა და სახლში წავბანცალდი..
საცვლები ჩავიცვი და მდივანზე დავჯექი.. ტელეფონმა ხელში დამიბჟუილა და მესიჯი გავხსენი უცხო ნომრისგან
" ის ბიჭი ვინ იყო რო ეხუტებოდი?"
"რომელი ხარ?"
"ერეკლე. ვინიყო?"
"გიო"
"ვინ გიო?"
"ჩემი გიო"
" გიირგის ვცნობ. ვინიყო?"
" ერეკლე !!! გიო იყო გიო! ჩვენთან ერთად სხვა ვინ იქნებოდა? ალბათ ვერ დაინახე. და საერთოდ რატო გიხსნი"
" კაი გავატარებ.. საჭიროა და იმიტომ"
უცბად ფანჯარას მივვარდი და გადავიხედე .. მაშინვე დავლანდე ერეკლე, ცალი ხელი ჯიბეში ჩაეყო ცალით სიგარეტი ეჭირა..
მესიჯი გავუგზავნე ისე, რომ ფანჯარას არ მოვშორებივარ
"ნუ ეწევიი !!!!! "
დავინახე როგორ გაანათა ტელეფონის ეკრანმა, ერეკლემ ტუჩის კუთხეში გაიღიმა.. სიგარეტი დააგდო ფეხით გასრისა და ძმაკაცებს გადახედა..

ფანჯარას მოვშორდი და ოთახში შევედი დასაძინებლად..

-*-
რაღაც იმ ღამეს სიყვარულის ხასიათზე იყო.. რა ჭირდა თვითონაც ვერ მიხვდა.. მოუნდა რო შეყვარებული ყოფილიყო, მთელი ღამე ემესიჯა მასთან, ესაუბრათ ყველაფერზე, უნდოდა ვინმეს ჩახუტებაა.. მაგალითან შეყვარებულის..
გიოსაც დასხვა მისიანებსაც ეხუყებოდა ხშირად მაგრამ ოს გრძნობა ვერ განიცადა როცა მუცელში პეპლები გყავს და გაჟრიალებს. ერთი ჩახუტება რო ყველაფერს გირჩევნია და თუნდაც ერთი "მისი" შეხებაც რო კარგ ხასიათზე გაყენებს.. იმ წუთას მართლა მოუნდა ჩახუტება..
თანაც მისი პარტნიორი თუ ერეკლე იქნებოდა სულაც არ იყო წინააღმდეგი..
ვის არუნდა ისეთი ბიჭის ჩახუტება როგორიც ერეკლე იყო..
მაღალი, მუქი ფერისკანი, შავი თვალები რომლებსაც მომწვანო ფერი დაჰკრავდა, ოდნავ სქელი ტუჩები, და მოშაო-მოქერო ფერის ოდნავ ხუჭუჭუ თმა..
არიცოდა რასაკეთებდ ან რას ელოდა, რაუნდოდა საერთოდ მაგრამ ტელეფონი აიღო, ეკრანს დახედა გაეღიმა და მესიჯის წერა დაიწყო:
" აქ ხარ?"
პასუხმაც არდააყოვნა და 2 წამში ისიც გამოჩნდა
"რაიყო?"
" არაფერი."
"ნამდვილად?"
"ჰოო."
" ვიცი წეღან, რო ფანჯრიდან იყურებოდი
"დამინახე?"
მაშინვე წარმოიდგინა თავისი გაბურძგნული თავი როცა ფანჯარასთან იდგა და შერცხვასავით..
" არა! ფარდა როგაზია და წახვედი მაშინ ამოგხედე.. მივხვდი შენიყავი"
" ჰოო.."
" ხვალ სკოლაში მოდიხარ?"
" ერეკლე ხვალ შაბათია "
" ამის დედაც დამავიწყდა"
" სადხარ?"
" ეზოში"
" არ აპირებ სახლში წასვლას? "
" გინდა, რო წავიდე? თუ რაშიასაქმე"
" გვიანია უკვე თორე.. მე რა მეკითხება"
" კაი წავალ"
" რა?"
" გიჯერებ ! წავალ სახლშიი.. გადმოიხედე აივნიდან და დარწმუნდი"
" რა საჭიროა.. მჯერა !"
" სანამ არ გადმოიხედავ აქვიდგები"
საწოლიდან წამოვდექი და ჩემი ოთახის აივანზე გავედი.. იქ დაბლა ერეკლე იდგა.. როდამინახა.. კოცნა "გამომიგზავნა"ხელით და წავიდა..
ვერ ვიჯერებდი რომ მე ერეკლეს მივწერე და, რომ ეს ის ერეკლე იყო რომელლსაც უბნის "კაი ბიჭად" ცნობდნენ.. ეს ის ერეკლე იყო რომელიც ცივი და უხეში მეგონა..
სულაც არ ყოფილა ასეთიი..
რადგან უქმე დღე იყო, აპირებდა კარგად გამოძინებას მაგრამ დილაუთენია თიკო დაადგა:
- ელენე მე წავედი სამსახურში, მამაშენიც, საჭმელი მაცივარში დაგიტოვე, სანდრო რო გაიღვიძებს აჭამე იმასაც ხოიცი ცხვირწინ თუ არ დაუდე ისე ვერხედავს ვერაფერს
თქვა გაბრაზებულმადა კარისკენ წავიდა, ისევ მობრუნდა:
- ხო მართლა სახლი დაალაგე და მთელი დღე უსაქმურად ნუ იქნები !

ძილი აღარ მიეკარა, დიდხანს იბორგა და 11 საათისთვის ადგა.. ისაუზმმა, დაალაგა, სანდროც ასაუზმა და მდივანზე დაჯდა, პარალელურად ყოველ წუთას უყურებდა ტელლეფონს ვაიდა მესიჯი მომწეროს ერეკლემო, მაგრამ ვაი, რომ მესიჯი არსად ჩანდა..
გადაწყვიტა წიგნი წაეკითხა..
თითქმის ყველა წიგნი წაკითხული ჰქონდა, თარო შეათვალიერა და მხოლოდ ერთი უცნობი წიგნი აღმოაჩინა "შაგრენის ტყავი"
სახელმა დიდად არ მოხიბლა, მაგრამ კითხვა უნდოდა და სხა წიგნი აღარ ჰქონდა..
ამაზე წუხდა.. მშობლებს ვერ თხოვდა მიყიდეო, იცოდა ახლა კრიზისული მდგომარეობა ჰქონდა ოჯახში.. ძალიანაც არა მაგრამ არუნდოდა თიკო ჩაეგდო უხერხულში.. დედა, რომელიც ყველაფერს აკეთებდა იმისთვის, რომ სანდროს არაფერი მოკლებოდა..
ელენეს ეს არც შურდა არაფერი.. უბრალოდ წყინდა რომ ასეიყო.. რატო უნდა გამოარჩიო შვილები ერთმანეთისგან, როცა ორივე ცხრა თვე ატარე მუცლით და განსხვავება მხოლოდ წლოვანებაშია..
სანდრო სტუდენტი იყო, ელენე მეთერთმეტე კლასის მოსწავლე.. თუმცა ეს საერთოდ რა შუაში იყო?? არც არაფერში..
პლედში გაეხვია და აივანზე დაჯდა..
კითხვა დაიწყო და შეიყოლია კიდეც წიგნმა..
ტელეფონის ზმუილი მოესმა ოთახიდან, რომელიც აშკარა იყო დიდიხანიაა რეკავდა.. დაფეთებული მივარდა და უპპასუხა:
- ხოო ლუუკა
- ამო ჩემთან
- ჩავიცმევ და ..
- გელოდებით...
კარადა გამოაღო, და ამდროს "შემოანგრია" ოთახის კარი სანდრომ და გაცეცხლებული სახით წინ დაუდგა ელენეს
- მშვიდობაა?
სიცილითუთხრა ელენემ
- რა ჯანდაბა გინდა ერეკლე რობაქიძესთან??
დაუღრიალა ძმამა
- რასქვია რა ჯანდაბა მინდა??
- რატო იყავი ერეკლე რობაქიძესთან ერთად პარკში??
- საიდან გაიგე?
- კითხვა დაგისვიი!!!!
ძალიან მოუვიდა დაღრიალება და ელენე ოდნავ შეხტა
- სანდრო რაგჭიირს ?
- არ დაგინაახოოო !!! არ დაგინახოოო ახლოოოს მიკარებულიი მაგ ბიჭთან !!! ერთ მეტრშიც არ მიუახლოვდე თორეე იცოოდეეე ჩემთავზე პასუხს არ ვაგებ !! გასაგებიაა??
კვლავ აგრძელებდა ყვირილს უფროსი ნუცუბიძე..
- სანდრო რა გაყვირებს ვერგავიგე?? ჩემი კლასელია და ან დაველაპარაკები ან მის გვერძე გავივლიიი. შენნ ვისთანაც გინდა იმასთან ხო მეგობრობ?? ხოდა შემეშვიი რაა.. ჩემი საქმის მევიციი !!
- ელენეე !!
დაიყვირა და ნახევრად გასული უკან მობრუნდა..
- მე გაგაფრთხილე !! არ გამაგიჟო და მაგასთან აღარ გაიაროო !!! შენ სიცოცხლეს ვფიცავარ მოგკლავიცოდეე.. ერთს რო გეტყვი გაიგეე !! მე უკეთესად ვიციი !!
- რატოო??? რატოო შევეშვაა?? იმიტორო შეყვარებული წაგართვაა?? რა მისი ბრალიაა როცა ლიკააა თვითონ იყოოო იი !!!!! და ძალით შეტენა თავიიი ორიდღიიით??
სიტყვა დაასრულა თუ არაა ლოყა მაჰრად აეწვა და საწოლს მიეხეთქა..
უფროსმა აბაშიიძემ ოთახის კარი მიიჯახუნა და სახლისც დატოვა..
პორველად მოხდა ასეთიი რაღაც, პორველად აუწია ძმამ ელენესთან ტონს, და პორველად გაარტყა..
კი არ ეტკინა ეწყინა.. სახის ტკივილი გულისტკივილმა ჩაანაცვლა.. თუვინმე ყველაზე და ყველაფერზე მეტად უყვარდა ეს სანდრო იყო..
ეს სიყვარული იზრდება და იზრდება.. არასდროს შეპასუხებია ძმას, ახლა რამოუვიდა თვითონაც არ იცოდა.. პირველად მიიღო სახეში მუშტი სანდროსგან და ესეც ერეკლე რობაქიძის გამო..
სანდროს დედამისიც დაემატა, რომელსაც დალიმ დაურეკა და ყველაფერი მოახსენა..
მერე დაიწყოო თიკოს ყვირილი,, ლანძღვა და გაღიზიანებული, განადგურებული, ცრემლმორეული გამოვარდა გიჟივით სახლიდა.. ნაქსოვი ჭაკეტისამარაა ამყინვაშიი...
არ იცოდა რაექნა, რაუნდოდა და იქვე მარკეტს მიაშურა..

ესეც ჩემიი ახალი ოსტორია.. იმედია მოგეწონებათ
და იმედიმაქვს იაქტიურებთ..


აბა რასიტყვიით?? ღირს გავაგრძელო??