-ჩემო გოგო როგორ შეცვლილხარ ამ ერთ კვირაში - დაკვირვებით მათვალიერებდა ნინო და თან თმებზე მეთამაშებოდა.
-ვაიმე ნინო შენ რო არ მყავდე გავაფრენდი რაა! აიიცი როგორი ადამიანია თორნიკე? - ადამიანიც არა.ვძულვარ და არც კი ცდილობს რომ მისი სიძულვილი დაფაროს - დანანებით ჩავლაპარაკე და სკამზე ფეხები შემოვაწყვე - მაგის დეგენერატობის გამო ხარ ახლა ამ სახლში და არა ჩვენს საყვარელ კაფეში.
-მარიამ ხომ იცოდი რომ ძნელი იქნებოდა? - იცოდი! ასე რომ ახლა უნდა შეეგუო! როდის მოვა სახლში ? გამაცანი მოვკვდი უკვე ისე მაინტერესეს როგორა - ღიმილით გამომხედა და ცივი ყავა მოსვა.
-თუ მოვიდა დღეს საერთიდ სახლში გაგაცნობ - უკმაყოფილოდ ამოვიბურტყუნე და სამზარეულოს გავხედე - აუ იცი როგორი კარგი გოგო მუშაობს აქქ? მოიცა დავუძახებ გაგაცნობ - ანაა.
-გისმენთ - სამზარეულოდან სწრაფად გამოვარდა ანა და მლოდინე თალებით გამომხედა - აა მარიამ შენ მეძახდი?! ხოარაფერი გინდათ? - ორივეს გაგვიცინა და მოგვიახლოვდა.
-მოდი ნინო უნდა გაგაცნო - ჩემი ყველაფერი ნინო და ჩემი ახალი მეგობარი ანა - ერთმანეთს გავაცანი და ოთახდან გამოვედი.
ნეტა არ მოსულიყო ნინოს წასვლამდე თორნიკე.ნინოსაც გაამწარებდა და მოშხამავდა.ოოროგორ მიშლიდა ნერვებს!
-მარიამ თორნიკე მოვიდა და გეძებს - სამზარეულოში ანა შემოვიდა და მაცივარი გამოაღო.
ფუუუფფფ მაინც მოსულა.
-კარგი და ძალიან გთხოვ თუ არ გეზარება რამე გემრიელი სალათი გამიკეთე რაა - თხოვნით გავხედე ანას.
-უუფფ რასქვია მეზარებაა გაგიკეთებ და დაგიძახებ!
...
-ოჰ მობრძანდით ? - ირონიულად გავხედე და შოკოლადი მოვკბიჩე.
-ხო საყვარელო მოვბრძანდი! შენი ნინოც გავიცანი და რაღა დაგიმალო და შენ კი გაჯობა ხასიათებით რა! - ვითომ მორიდეით გამიღიმა და მანაც მე მომბაძა.ჰო ეს ცნობადი ფაქტი იყო.ნინო ხასიათებით ყოველთვის მჯობნიდა.
-ფუ როგორ ვერ გიტან - ზიზღით ამოვილაპარაკე და სკამის საზურგეს მივეყრდენი.თორნიკეს გაცეცხლებულ თვალებს როგორც კი მოკრა ნინომ თვალი სწრაფად გავიდა სამზარეულოში.წამები იყო ალბათ გასული თორნიკე რომ წინ ამესვეტა და დალურჯებულ ხელზე ისევ მომიჭირა მისი ხელი.
-რატო მიშლი გოგო ნერვებს სულ? რატო? გამაგებინე რაგინდა რაა? არ გეყო ის რომ ცხოვრება გამიმწარე? არ გეყო? ახლა სულ ნერვებს უნდა მიშილიდე? - გამწარებული მიყვიროდა და ხელს კიდევ უფრო მიჭერდა.
-რა? მე გაგიმწარე ცხოვრება მე? ჩემი ბრალია დღეს შენი ცოლი რომ მქვია ? გამაგებინე ჩემი ბრალია? არც ჩემი ცხოვრება არის მთლად დალაგებული! ბავშვი გამათხოვეს,ბავშვი! დამინგირიეს მომავალი და შენგან განსხვავებით ამას ყოველთის არ ვამბობ და უდანაშაულოს არ ვაბრალებ! შენ კი რასაკეთებ? უსამართლოდ მექცევი! არც მე მეხატები დიდად გულზე მაგრამ ... გამაგებინე რა ვქნა? - ემოციებისაგან დაღლილმა ბოლო სამი სიტყვა ძლივს წამოვიძახე და ძირს დავარდნას თორნიკეს ხელმა მიხსნა.
-გამიშვი ხელი ისედაც დალურჯებული მქონდა და ახლა ხომ საერთოდ - წყნარად ვუთხარი და მოჭერილ ხელზე ვანიშნე.არ მქონდა ძალა მეყვირა...აღარ.ხელი გამიშვა და მეც ოთახში ავედი.ამდენი ნაგროვები ემოცია ერთიანად მომაწვა და ისევე როგორც დილით ახლაც ჩემს სახეზე ცრემლების ნაკადულმა იჩინა თავი.
...
მეორე კვირა ილეოდა უკვე რაც თორნიკეს ოჯახში ვცხოვრობდი და სრული კოშმარი იყო.
-დღეს საღამოს ბარში მივდივარ და შენც უნდა წამოხვიდე ჩემ მეგობრებს გაგაცნობ - სამსახურში წასვლამდე ოთახში შემომძახა და გაქრა.
მთელი დღე უსაქმოდ ჯდომას მერჩივნა ანას დავხმარებოდი.სამზარეულოში ანა არ დამხვდა გამიკვირდა,მაგრამ ძებნა არ დამიწყია ალბათ სხვა საქმეს აკეთებდა.მაცივრიდან საჭირო ინგრედიენტები გადმოვიღე და ჩემი საყვარელი სალათის გაკეთება დავიწყე.მალევე ანაც გამოჩნდა.
-უი მარიამ მე დღეს არ ვიქნები განთავისუფლებული ვარ და არ მოიწყინო სახლში მარტომ - გამაფრთხილა და ისიც გაქრა.
სალათი როგრც კი დავამთავრე მაცივარში შევინახე.მადა არ მქონდა და ვერაფრით ვერ შევჭამდი.ტელევიზორში რაღაც ფილმი ჩავრთე და უაზროდ გავუშტერე თვალი.იმდენად უშინაარსო იყო რომ ნერვები მომეშალა.ამ ბოლო დროს ყველაფერზე ნერვები მეშლებოდა.მთელი დღე უაზროდ გაიწელა.შვიდი საათი სრულდებოდა სახლის კარი თორნიკემ რომ გააღო და დაღლილი სახით შემოაბიჯა.
-გამარჯობა - მშვიდად მომესალმა და ჩანთა მაგიდაზე დადო.ხომ კარგად იყო?
-გაგიმარჯოს - უაზრო გამოკიდებსა თავი დავანებე და მეც ჩვეულებრივად მივესალმე.
-ანა წავიდა? - სამზარეულოს გახედა.
-კი დილით - კითხვაზე ვუპასუხე და ტელევიზორი ჩავრთე.
-აუუუ კაი - უკმაყოფილოდ ამოიზმუილა და კიბეებისკენ წავიდა.
-გინდოდა რამე?
-კი,მშია და საჭმელი არაფერი იქნება ახლა.
-არის - გაბრაზებულმა გავხედე - წამოდი და ჭამე.
სამზარეულოში შევედით და ჩემი გაკეთებული სალათი გამოვიღე მაცივრიდან.გაკვირვებული მიყურაბდე.
-რაიყო? - მეც გაკვირვებულმა გავხედე და გავუღიმე.
-არაფერი ისე - მხრები აიჩეჩა და სალათისკენ წაიწია - თუ მომწამლა შენ მომივლი - გამფრთხილა და ჭამა დაიწყო.
-არმოგწამლავს! მასე უცოდინარი ცოლი კი არ მოგიყვანია - გაბრაზებულმა გავხედე და მის სახეზე გამეცინა.
-ნუ იცინი!
-რაა?რატო? - გაოგნებულ-გაკვირვებულმა ვკითხე.
-რომ გეუბნები არ გაიცინოთქო ესეიგი ასეა საჭირო - უხეშად მითხრა და ისევ ჭამას მიუბრუნდა.
-არა რაა! რა გინდოდა? ხო ვიყავით მშვენივრად? ძლივს ერთხელ ლაპარაკი ჩხუბით არ დავიწყეთ და არ დავამთავრეთ და აჰა ესეც გააფუჭე - უმისამართოდ ვიქნევდი ხელებს და დებილივით ვუღიმოდი.
-ნუ იცინითქო გითხარი მე შენ და შედეგები ჩემი ბრალი არ იქნება! - ისევ გამაფრთხილა და წვენი მოსვა - გემრიელი იყო! - სალათი შემიქო და მაინც გამეცინა.
გამეცინა და ამ გაცინებას სწრაფი რექციაც მოყვა.თორნიკე ფეხზე კი არ ადგა წამოფრინდა და ისევ რაღაც თბილი ვიგრძენი ტუჩებზე.ხო ისევ მაკოცა.
-რომ გეუბნები არ გაიცინოთქო ესეიგი არ უნდა გაიცინო! მე გაგაფრთხილე!
***
გამარჯობათ! ძალიან დიდი მადლობა ყველას ვინც წაიკითხა და საკუთარი აზრი გამოხატა.არ ვაპირებ ისტორიის გაწყვეტას რადგან დავიწყე დავამთავრებ კიდეც.ბოდიშით დაგვიანებისთვის.