-ანაა! ანა გაიღვიძეე!
-რა ხდებააა?-ვთქვი მთქნარებით და გადავტრიალდი.
-ანა ანა გაიღვიძეეე!! მალეე...
ცალი თვალი გავახილე და წინ მარი დავინახე.
-მარი, რა ხდება დამაძინე რაა!!
-ახლავე ადექი და წავიდეთ უნდა ვილაპარაკოთ!
-კააი ხოო, კააი.
ავდექი ჩავიცვი და მარიმ დაბლა "ჩამათრია"
-ახლავე დაჯექი მანქანაში!-კინაღამ მიყვირა.
-რა ხდებაა? რა გაყვირეებს?-შუბლშეკრულმა შევხედე მარის და მანქანაში ჩავჯექი.
-გზაში მომიყვები ყველაფერს!
-კი, მაგრამ სად მივდივართ?-არაფერი მესმოდა, მარი კი პასუხს არ მცემდა.
-აბაა... დაიწყეე
-რა დავიწყო?-გაკვირვებული ვუყურებდი მარის.
-რა ხდება? რაზე გინდოდა ლაპარაკი ჯერ შენ მოყევი და მაგის მიხედვით ვიმსჯელებ მერე... და მეც გეტყვი რაღაცას.
-რავი ის უნდა მეთქვა რომ ვიღაც გვირილების თაიგულებს მიგზავნის...
-ხოო? და არ იცი ვინაა?
-არა რა ხდება მარიი?!-მარი დაფიქრდა და გზიდან გადაუხვია.
-სხვაგან მივდივართ.
-სად მივდივართ? ან აქამდე სად მივდიოდით?-ლამის კივილი დავიწყე.
-ანი დამშვიდდი, მივალთ და ყველაფერს გაიგებ-მშვიდი ტონით მითხრა მარიმ და სიჩქარეს მოუმატა.
მთელი გზა ხმა არცერთს არ ამოგვიღია მხოლოდ ჩემს მობილურზე რეკავდნენ წამ და უწუმ მე კი არ ვპასუხობდი. დაახლოებით თხუთმეტი წუთი რეკავდნენ... ბოლოს უკვე მობილურის წკრიალი რომ შეწყდა მარის ვკითხე დედაჩემს თუ უთხრა რომ მივდიოდით... მან მითხრა ვუთხარიო. აბა ვინ რეკავდა ამდენს? ვინ იყო? ტელეფონი ავიღე და ნაცნობი "უცნობი" ნომერი დავინახე. რატომ რეკავდა? რა უნდოდა?... ტლეფონი დავდე, დავდე. მაგრამ ვერ ვისვენებ... ერთი და იგივე კითხვები მიტრიალებს თავში... ისევ ზარი ტელეფონზე. სუნთქვა გახშირდა, გული ამიჩქარდა... რა უნდა??!! რატო მირეკავს... არასდროს დაურეკია და ახლ რატო რეკავს... ავიღე ტელეფონი და მწვანე ღილაკი სენსორზე გავასრიალე.
-გისმენთ!
-კარგად ხარ??-სცადა მშვიდად ეთქვა, მაგრამ არ გამოუვიდა... ნერვიულობა ეტყობოდა.
-კი და რომელი ხარ??
- შენ ძალიან კარგადიცი ვინც ვარ, ახლა კი მაპატიე უნდა წავიდე.
მთელი გზა მის სიტყვებზე ვფიქრობდი... მართალია ვგრძნობდი რომ ვიღაც ნაცნობი იყო მაგრამ მაინც ვიინ... ამ დროს ვიღაცის მდიდრულ სახლთან მივედით.
დროზე გადმოდი მანქანიდან !-კარი გამიღო ნიკამ.
-ნიკაა?? რა ხდებაა?? წვეულების დასაგეგმად მომიყვანეთ??
-ხო ახლა გაიმართება წვეულება მალე!!-თქვა გაბრაზებულმა და სახლში შემათრია, პირდაპირი მნიშვნელობით რასაც ქვია შემათრია.
-ნიკა რას შვრებიიი??? მეტკინაა!!!
-ვინ გიგზავნის ყვავილებს??
-რაა?
-ვინ გიგზავნის ყვავილებს თქო!!! ყრუ ხარ??
-ნიკა რა გჭირს?
-მიპასუხეეეეეე!!!!!-მაგიდა გადააყირავა ნიკამ.
მე შემეშინდა და მაშინვე მანქანისკენ გავიქეცი, მაგრამ ნიკამ დამიჭირა და დივანზე მიმაგდო.
-ანი ნუ გამაბრაზებ!
-შენ ხო არ უბერავ?? არ ვიციი!!-ვუთხარი მკაცრი ტონით .
-ეგ ვითომ და მკაცრი ტონი გამოიყენე იმათთან ვისთანაც გაგდის და ვისაც ეშინია...
-და ვაფშე ან საიდან გაიგე ან რატო მეუხეშები?? ან რას ჩამაცივდი რა დაკითხვაა ეს. . სახლში მინდა!
-ვერსად ვერ წახვალ!
-არა სადაც მინდა და როცა მინდა მაშინ წავალ გასაგებია??...
-არა თქო და ვსოო!!!
-შენ დებილი ხო არ ხარ?? შენ დამიშლიი?
-კიი!! -მომახალა პირში... ეს არ მესიამოვნა. კარებს შევხედე და რაღაც ჩავიფიქრესავით. გარეთ გავიქეცი და ისიც უკან გამომყვა... კარგად დავრბივარ ამიტომ ღრმად ჩავისუნთქე და რაც შემეეძლო გავრბოდი... თან უკან ვიხედებოდი , ის კი მომყვებოდა... კარგა ხანი ვირბინე და ბოლოს როგორც იქნა მთავარი გზა დავინახე. გამეხარდა!! სიხარულისგან ტირილი დაიწყე და თან ვიცინოდი... ბოლო ძალებიღა მოვიკრიბე რათა ტრასაზე გსულიყავი... მივრბოდი რაც შემეძლო მივრბოდი და ისიც მომდევდა. უცებ მთავარ გზაზე გავვარდი და ოპლაა... ორ წამში თვალი გავახილე და ცა დავინახე. თავი კი თბილ რაღაცაში მედო. წამოდგომა ვერ შევძელკ თსნ ძალიან მეძინებოდა ამიტომ თვალები მალევე დავხუჭე... ბურანში სასწრაფოსა და პოლიციის სირენების ხმა მესმოდა.
***
-სად ვარ??-ვიკითხე გამოღვიძებულმა. კისერს ვერ ვამოძრავებდი ამიტომ ვერ დავინახე ვინ იმყოფებოდა ჩემს გვერდით.
-ჩემთან ხარ, დაცულად... აქ არავინაა ჩემს გარდა!-ჩამესმა ბოხი და სასიამოვნო ხმა.
-და შენ ვინ ხარ?-გულწრფელად ვიკითხე ბავშვური ხმით.
-როგორც ვიცი შენ კისრის ტრიალი არ შეგიძლია და მირჩევნია ეს საიდუმლოდ დავტოვო...-გაიცინა და მივხვდი რომ სავარძელზე ჩამოჯდა...
-ხუმროობ?? ჩემ პალატაში ხარ და ისიც არ გინდა მითხრა ვინ ხარ??
-სავსებით მართალი ბრძანდებით ქალბატონო ანა!-ისევ გაიცინა. მე კი ბოღმით ვივსებოდი.
-მითხარი ვინ ხარ!!-ვუყვირე, ამ ხმაზეკი ექთანი შემოვარდა...
-რა ხდება?-იკითხა შეშინებულმა ექთანმა.
-არაფერი ბატონი უკვე მიდის!-გაბრაზებული ხმით ვთქვი და თვალები ჭერს მივაბჯინე... პრინციპში ჭერის გარდა ვერაფერს ვხედავდი... მალე "უცნობი" კარიდან გავიდა. ექთანმა მკითხა რამე ხომ არ გჭირდებაო და ჩემი უარყოფითი პასუხის მერე გარეთ გავიდა.
ვფიქრობდი ვინ იყო ის "უცნობი" ან აქ რა უნდოდა... ან საერთოდ საავდამყოფოში როგორ მოვხვდი. ამ კითხვებზე პასუხი მჭირდებოდა. მჭირდებოდა მეგობარი რომელიც გამიგებდა თავზე ხელს გადამჯსვავდა და მეტყოდა რომ ყველაფერი კარგად იქნება... ასეთი ჩემი მარუ მყავდა მაგრამ ახლა სად იყო. . ამ ბოლოს თან ძალიან უცნაურად მოიქცა ... ნეტა რა სჭირს ... აუუ ნიკაა... ნიკა გამახსენდა... ის იდიოტი, როგორ უხეშად მომექცა... ნეტა რა მოხდა... ამის გახსენებაზე ყეკში თითქოს ბურთი გამეჩხირა და ცრემლები მომაწვა, მაგრამ კარის ხმამ გამომაფხიზლა. ვიღაცა გააფთრებული შემოვარდა ოთახში.
-ვინ არის??
-აან კარგად ხაარ??-გავიგე ნიკას შეშინებული ხმა.
-გაეთრიე შე ცხოველო არ მინდა შენი დანახვაა!!!-ვუთხარი გაცეცხლებულმა.
-მგონი ჯობია ვილაპარაკოთ.
-ნიკა გადი ოთახიდან, მგონი გასაგებად გითხრა ანიმ... ისედაც საკმარისად დააზარალე, გეყოს რაა... გადი ოთახიდან!!!-ახლაღა გავიგონე მარის ხმა ისიც გამწარებული და ნამტირალევი. ნიკამ პალატის კარი გაგლიჯა და გარეთ გავარდა...
-აან, როგორ ხარ??-ნამტირალევი ხმით მითხრა მარიმ და თან ჩემი ხელი ხელში აიღო.
-იმას რა სჭირს??-ასევე ნამტირალევი ხმით ვკითხე მარის და თან ცრემლები წამომივიდა...
-იციი???... მოდი მოგიყვები...
............................................
ესეც მეხუთე თავი. ბოდიშით სკოლის სამზადისში ვეღარ მოვიცალე <3 მიყვარხართ ყველა და ველი თქვენს შეფასებას და მეტ კრიტიკას *.*