განა დედობრიობა იმას ნიშნავს,რომ ვნება და თუნდაც სიყვარული წინა პლანზე დააყენო..დაივიწყო ყველაფერი.ვალდებულებები ჩამოიშორო და სიყვარულის მორევში გადაეშვე. 24 წლის ბიჭს თავაშვებულებით ისარგებლო და სრულიად უსირცხვილოდ დაეწაფო მის მუქ ბაგეებს,შეიგრძნო მისი ცხელი და საშინლად სექსუალური სხეული..მისი გახდე!
ამბობენ,ხალხი რას იტყვის სისულელეა,ხალხი იტყვის იმას,რაც უნდაო,მაგრამ ეს ხომ ყოველგვარ საზღვარს სცდება..ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ,როცა 38 წლის ხარ და ,როცა უკვე საკმაოდ დიდი ქალიშვილი გყავს და თანაც როცა ორსულად ხარ.არამც და არამც!
ალბათ,ძალიან შევიჭერი როლებში,მაგრამ უბრალოდ ეს ჩემთვისაც გასაკვირი იყო.ვწერდი,ვწერდი და ბოლოს რა მოხდა! განა ამას მოველოდი,როცა პირველი თავი დავწერე,როცა მაის საწყალი მსხვერპლი იყო.როცა კრავივით ტიროდა და შიშისგანათრთოლებული ხმას ვერ იღებდა.ახლა კი ახალ მეგობრებთან ერთად საყვარელიც შეუძენია.
-მაგარია ლოგინში,არა?-ლანამ თვალი ჩაუკრა და ყავა მოსვა.სამსახურის მერე საყვარელ კაფეს სტუმრობენ.ეს ადგილი დიდი ხანია,რაც იციან და არც არასდროს ივიწყებენ.
-საოცარია! ზოგჯერ მრცხვენია ჩემი თავის,შვილი მყავს,დახედე ჩემს მუცელს უკვე 6 თვის ვარ,გესმის? ჩემ გოგოს როგორ ვუთხრა ეს ამბავი არ ვიცი,მაგრამ ჩვენ ხომ ერთმანეთი გვიყვარს-ადრე ვერც კი წარმოიდგენდა თუ სიტყვა სიყვარულს ახსენებდა იმ ტრაგედიის შემდეგ,რომელიც თავს დაატყდა-დრო ყველაფერს კურნავს!-ისევ გაიმეორა ტრივიალური ფრაზა,რომელსაც ადრე მუდამ გმობდა.
-ჯერ ეს ბავშვი გააჩინე და მერე ვნახოთ, რა მოხდება.თოკა რას ამბობს-თოკა რა სახელია.ამხელა მამაკაცია,ამხელა კომპანიის პატრონის შვილი,მისი მეწილე და თოკა! სახელების შერჩევა კარგად იციან!
-არ ვიცი,არ ვიცი..ისიც ჩემნაირ მდგომარეობაშია,არადა,როგორ ვუყვარვარ,გუშინ სადილიც კი გამიმზადა,ისეთი საყვარელი,ღმერთო,არ მჯერა,რომ...რომ ისევ ბედნიერი ვარ,არადა,მაშინ რა საშინლად ვიყავი...
-მიხარია,რომ ასეა..სამსახურიდან როდის გაგანთავისუფლებენ? უკვე დიდი მუცელი გაქვს..-ლანამ ნერწყვი ხარბად გადაყლაპა და გაიხსენა ქმარი,რომელთანაც უთანხმოება ჰქონდა.ოცი წლის წყვილი იყვნენ,მაგრამ ასეთი კრიზისი,მგონი,ჯერ არ ჰქონია.
-არ ვიცი,ალბათ,ბოლო თვეს..-გაუღიმა დაქალს და ტელეფონს დახედა.ნინი წერდა,დღეს ელენესთან დავრჩებიო.ამ ბოლო დროს დედას თავს არიდებს.მას მერე,რაც კაფეში დაინახა მაია თემურისთან ერთად,თავს აღარ ჰგავს.დედის დაგვიანებები მხოლოდ ამაზე მეტყველებს,მერე სულ რომ შეიცვალა.შეყვარებული ქალივით ზის და უბრალოდ იღიმის,საათობით ტელეფონზე საუბრობს..“აბა,ეს რას ნიშნავს?“-ნინი ამის მისახვედრად საკმარისად დიდია,მაგრამ ჯერ კიდევ თავს იკავებს,რადგან ჯერჯერობით დედა არაფერში გამოუჭერია,ახლა ადვილად დაიძვრენს ქალი თავს..“დროს მივენდოდი..“-ყოველ ღამით ფიქრებისგან თავის დასაღწევად ამ ფრაზას ხმარობს ნინი.
-გოგო,ჩემი მეუღლე ძალიან შეიცვალა..კრიზისი გვაქვს.ხუთი თვეა სექსი არ გვქონია...-გაითქვიფა ლანა და უხერხულად შეიშმუშნა სახე.
^^
-გავაგდო?-ერთი თვის წინ წამოჭრილი საკითხის განხილვა ისევ დაიწყო აბაშიძეების ოჯახში.ნერვიულად დადიოდა თემური ოთახიდან ოთახში და ცოლს ძლივს უსწორებს თვალს,ის ხომ მზერიდან ცეცხლებს ყრის.
-ჰო,გააგდე,სანამ გვიანი არაა..-ხმას უწევს ქალი და თმას უკან იწევს.
ოთახში მხოლოდ მათი ხმა ისმის,საშინელი დახუთულობაა და საათის ისართა მოძრაობა უფრო ამძაფრებს საერთო ვითარებას.გარეთ წვიმს,დეკემბრის დასაწყისია და უკვე შესამჩნევად აცივდა.
-ფანჯარას გამოვაღებ-სხვა თემაზე გადააქვს თემურის საუბარი,შემდეგ სახე ჭმუხნის,თითქოს ამით ძალას იკრეფს და აგრძელებს..-ჯერ ორსულადაა და ინერვიულბს-მაინც ეცოდება მაია.გულჩვილი კაცია ქალებთან დამოკიდებულებაში,მაგრამ ამით არასდროს აყენებდა ცოლს უხერხულ მდგომარეობაში.თამამად შეუძლია თქვას,რომ მთელი თანაცხოვრების განმავლობაში ცოლისთვის არც ერთხელ უღალატია.ტყუილსა და უნდობლობაზე დამყარებული ურთიერთობა არაა ოჯახიო,იტყოდა ამაყად და ჩვეულად გაეღიმებოდა.
-მან დაგვიღუპა შვილი..-დაიწყო ქალმა და ცრემლები მოიწმინდა..
-უკვე გვიანია,მაგრამ მაინც ვიმოქმედოთ რამე..მოდი,ახლავე გავუშვებ დეკრეტში.ასე ვეტყვი,მაგრამ გავანთავისუფლებ..მერე კი სიმართლეს გაიგებს..-დაეჭვებით დაიწყო საუბარი თემურიმ.იცოდა,როგორი თავისნათქვამა იყო მისი ვაჟი.პატარა ბავშვი კი არ იყო,რომ კლასიდან გადასულ შეყვარებულს ვეღარ შეხვედროდა!
-ასე აჯობებს-ამაყად ახედა სესილიმ ქმარს და თავდაჯერებული გამომეტყველებით გადადგა ორიოდე ნაბიჯი..გამარჯვებულის გამომეტყველება უფრო მკვეთრად გამოესახა სახეზე და შესამჩნევად ჩაეღიმა.
-ხვალვე მივხედავ ამ საქმეს..-გაუღიმა ცოლს და თავზე აკოცა..-ახლა კი ისე დავიღალე,თუ არ დავწექი და კარგად არ გამოვიძინე,გავგიჟდები,ნამდვილად გავგიჟდები-სწრაფი ნაბიჯით გაემართა საძინებლისკენ და ძლიერად ამოისუნთქა ისე,თითქოს რაღაც სიმძიმე მოიშორა,მაგრამ განა ასე იყო!
^^
-ზურა არ შეგხიმიანებია?-გამომწვევად ჰკითხა ელენემ მეგობარს და თვალი ჩაუკრა.ზურა მართლაც არ ჩანდა.იმ დღის მერე,როცა უხეშად უპასუხა ნინიმ,რომელიც ლოგინზე კუშტად იჯდა და ეჭვები მძიმე ბურთივით ხახაში ეჩხირებოდენ,სულ არ გამოჩენილა.არც დაურეკავს და არც მიუწერია გოგონასთვის.
-არა,უნდა შემხმიანებოდა?!-მხრები აიჩეჩა ნინიმ და ნაბიჯს აუჩქარა-დღეს შესანიშნავი ფილმი გადის..-კინოში სიარული მისი სუსტი წერტილია.
-ოჰ,ოჰ..როგორი ჯიუტი მყავხარ..-გაეღიმა ელენეს და დაქალს ხელი ძლიერად მოუჭრა-აი,ისიც პოპკორნს ყიდულობს-გვერდით ანიშნა მეგობარს,რომელმაც თავი უკმაყოფილოდ გააქნია,მერე რა,წამოდიო,წინ წაიწია,მაგრამ უკვე გვიანი იყო.ზურა მათკენ მოდიოდა.
-დაგვინახა-თვალები ბრაზისგან დაუკვესა დაქალს,ამის თავი არ მაქვსო.
-გოგონებო,არ მეგონა თუ გნახავდით-თვალები სიხარულისგან გაუფართოვდა და ორივე წამში გადაკოცნა.ნინი უხერხულად შეიშმუშა.გრძნობდა,რომ ზურა საშინლად აღიზიანებდა.
-არც ჩვენ.მარტო ხარ?-ელენემ მეგობრულად გაუღიმა..-ამდენ ხანს რატომ არ ჩანდი?-სასხვათაშორისოდ შეეკითხა მამაკაცს.
-მარტო ვარ,ბიჭებთან ერთად არ მიყვარს კინოში სიარული,ხოლო გოგონები..-გაიღიმა და ნინის უემოციო სახეს დააკვირდა.ელენემ გემრიელად გადაიხარხარა და ბილეთს დახედა-ათ წუთში დაიწყება,შევედით..-ნინის ხელი ჩაკიდა და ფილმზე შევიდა.ამჯერად კონო სპეციალურად არ შეურჩევიათ,რაც იქნება იქნება ლოგიკით აიღეს ბილეთი და „საუკეთესო ოთხეული“ შერჩათ.ნინის მაინც და მაინც არ უყვარს ფანტასტიკა,მაგრამ ეს უკანასკნელი ამჯერად საკმაოდ მოეწონა.
-ზებუნებრივი ძალა..მმ...-გადახედა ელენეს,რომელსაც მის მსგავსად აკროდა სახეზე კმაყოფილება..ამ დროს ზურაც გამოჩნდა-ისევ შევხვდით-ისეთი თვალებით დაუწყო გოგონას ყურება,რომ ლამის იყო შეეჭამა.ვნება უკრთოდა თვალებიდა,მაგრამ მისი დაოკება შეეძლო.
-ზურა სადმე ხომ არ შეგვეარა?-შესთავაზა ელენემ-აგერ ახლოს ჩვენი საყვარელი კაფეა..-ანიშნა ბიჭს თვალებით,წავედითო.ნინი კი ხმას არ იღებდა.ისევ დედაზე ფიქრობდა ხან რას და ხან რას..ეს გასაგებია,მაგრამ..მაგრამ კიდევ კარგი სიმართლე არ იცოდა,თორემ რა დატრიალდებოდა მის გულში ვინ იცის..
მხოლოდ დრო დარჩა ამ ცხოვრების სტაბილურობის შენარჩუნებისთვის ნინის..მხოლოდ დრო,სანამ არ გამოაშკარავდებოდა წყვილი და ან თავად არ გამოაშკარავებდნენ თავს.
ელენე ღიმილით შევიდა კაფეში,მაგრამ არ დარჩენია,მეჩქარებაო და ნინი ზურას შეატოვა ხელში.გოგონამ ბრაზით კი გახედა,მაგრამ უპირატესობის მქონე ელენე სწრაფად გავიდა კაფიდან,ერთხელ გამოხედა წყვილს და თვალიც ჩაუკრა.
-მოდი,დავსხდეთ..რას შეუკვეთავ?-ახედა დამფრთხალ გოგონას და შემდეგ სკამი გამოუწია,დაჯექიო.ნინი დაჯდა და ხელები უხერხულად მოათავსა მაგიდაზე.შემდეგ მიმტანს ახედა-ყავა მომიტანეთ უშაქაროდ.
-მეტი არაფერი?-ჰკითხა მიმტანმა ნინის,რომელმაც თავი გააქნია.შემდეგ ზურას დახედა-თქვენ?-ზურამ უპასუხა ისე,რომ გოგონასთვის თვალიც კი არ მოუშორებია.
-ისევ ისეთი ელასტიური ხარ და ისევ ლიტერატურიც ხარ გატაცებული?-გოგონას ხელის დაჭერა უნდოდა,მაგრამ მალევე გადაიფიქრა და მასთან მხოლოდ თვალებით სცადა კონტაქტის დამყარება.ნინიმ უპასუხა ორივე კითხვაზე და შემდეგ ჩაფიქრდა.უნდოდა რამე ეთქვა ზურასთვის.
-გახსოვს ის ადგილი კუს ტბაზე,ყველაზე მაღლა,რომელიც იყო..კოშკთან..ადრე იქ დავდიოდით ხოლმე-სიტყვებს ძლივს აბამდა გოგონა ერთმანეთს,მაგრამ ერთმა წინადადებამ გასაოცარი გავლენა მოახდინა ზურაზე,სახე გაუნათდა მამაკაცს პატარა ბავშვივით და გოგონას ტუჩის კიდით გაუღიმა..-როგორ არ მახსოვს.გინდა წავიდეთ?ხვალ კვირა და თავისუფლები ვართ..ორივენი-დაამატა ბოლოს და ყავა მოსვა.
-მართლა? შესანიშნავი იქნებოდა..-ცდილობდა სხვა ფიქრები გონებიდან განედევნა.დედამისი წინა ღამეს ისევ უცნაურად იქცეოდა.ახსენდებოდა ეს ყვალფერი და იდევ უფრო რწმუნდებოდა ეჭვების მართობულობაში.“ნამდვილად სხვა რამეზე მჭრდება ყურადღების გადატანა..“-გადაწყვიტა და მამაკაცს თვალები გაუსწორა.
-ხვალ გამოგივლი 12-სთვის,კარგი?-სახე ისევ გაუბრწყინდა ბიჭს და გოგონასკენ ოდნავ მიიწია.აკვირდებოდა მის თვალებს და თითქოს რაღაცს გრძნობდა,თითქოს ამოუცნობი სევდის კვალს პოულობდა მათში..-ნინი,რა ლამაზი ხარ!-ისევ ჰარმონიულად წარმოთქვა და გოგონას თვალი გაუსწორა.
-გთხოვ,არ გინდა..უხერხულად ვგრძნობ თავს-პირდაპირ დაიწყო ნინიმ საუბარი.მის რეპლიკაზე შენიშნა როგორ იღიმოდა ზურა და თვითონაც გაეღიმა.
კაფე გვიან დატოვეს.ვარსკვლავებიანი ღამე იყო.ცა ისე კაშკაშებდა,რომ ნებისმიერ მომაკვდავს დაუბრუნებდა სიცოცხლის ხალისს.
-რა ლამაზია-ნინიმ ახედა მამაკაცს,რომელიც მალულად უყურებდა,უყურებდა და უღიმოდა ნინის ლამაზ სახეს-რა არაა?-გულუბრყვილოდ ჰკითხა გოგონამ.
-პირიქით-ზეცას ახედა ზურამ და ნაბიჯს აუჩქარა-გაწვიმდება.
-ახლა?-მხრების აჩეჩვით ჰკითხა ნინიმ და მის გამომეტყველებას დააკვირდა.
-არა,ვხუმრობ...-თვალი ჩაუკრა მამაკაცმა.ეს ადრეც ჩვეოდა.“სულ არ შეცვლილა..“-გაიფიქრა ნინიმ და მამაკაცს მიჰყვა.
-გახსოვს ერთად რომ ვსეირნობდით ხოლმე..-შეყვარებული წყვილი არასდროს ყოფილა,მაგრამ წინა ორი წელი სულ მასთან დაახლოებას ცდილობდა ზურა,ხშირად სეირნობდნენ,ერთობოდნენ და დიდ დროს ატარებდნენ ერთად.მამაკაცმა იცოდა,რომ ნინი მხოლოდ,როგორც ძმას ისე უყურებდა,ამიტომ ვერ ეუბნებოდა სიმართლეს,თუმცა გოგონას ეს იცოდა,ყველა ამას არ ეუბნებოდა.ზურამაც იცოდა ეს,ზოგჯერ რცხვენოდა კიდეც,ის ბავშვიაო,ამას ხშირად უმეორებდა საკუთარ თავს,მაგრამ გულს ვერ უბრძანა,არ კი უბრძანა,მაგრამუშედეგოდ..სამი წლის მერე კვლავ ისე უყვარდა ნინი.ერთი წლის პაუზამ ვერ შეამსუბუქა ეს გრძნობა,პირიქით..ალბათ,ძალიანაც გაზარდა ის.
-კი,მახსოვს..კარგი დრო იყო..-მწუხარებამ იელვა გოგონას ხმაში.მამაკაცმა შეხედა და ხელი უფრო ძლიერად მოუჭირა,მისკენ მოაბრუნა,რათა თვალებში უკეთ ჩაეხედა ნინისთვის,უცქერდა ცისფერ გამჭვირვალე თვალებში და უღიმოდა..-ნინი,იცოდე,რომ შენთან ვარ.როცა დაგჭირდები,ნებისმიერ დროს,შეგიძლია,მომიხმო დასახმარებლად-ხელები ზემოთ აუწია და გულზე მიიდო-ნინი,უბრალოდ იმის საშუალება მაინც მომეცი,რომ დაგეხმარო..გესმის მისი ხმა? ეს გულია..გული,რომელსაც შენი გული აძლევს ფეთქვის საშუალებას..ეს გულია.-გაიმეორა ზურამ და ჩვეულ პოზას დაუბრუნდა..ნინი ჩუმად იყო და მიჰყვებოდა გვერდით.ციოდა,მაგრამ გოგონა ამას ვერ გრძნობდა,ფიქრებსა და გრძნობებს მოეცვა მისი მთელი არსება..ზურა უყვარდა,მაგრამ არა,როგორც შეყვარებული,არამედ,როგორც უფროსი ძმა და მეგობარი..ამას მის გვერდით მიმავალი მამაკაციც გრძნობდა,ზურა,რომელიც ხელ ნელ-ნელა უშვებდა ნინის..გრძნობდა და ეს ჭამდა,თითქოს შინაგანად ღრნიდა რაღაც და ეს ნინის გული იყო...“გულს ვერ უბრძანებს“-გაიფიქრა და სიჩუმის დარღვევა სცადა..-უკვე გვიანია...მე წაგიყვან,მანქანა ოდნავ მოშორებით გავაჩერე-ანიშნა გზაჯვარედინისაკენ და ხელი ხელზე ოდნავ შეახო,ოდნა და ნაზად,წრფელად და გრძნობით...ცხადი იყო,რომ მისი გრძნობა საშინლად მგზნებარე იყო,უყვარდა ნინი,უყვარდა და აღმერთებდა გოგონას,რომელიც მასში მხოლოდ და მაოლხოდ ერთგულს ძმასა და მეგობარს ხედავდა.
მანქანას მიუახლოდნენ.ის ისეთივე შავი იყო,როგორც ზურას უპასუხო გრძნობების ჭიდილი იმ უემოციობასთან,რომელსაც გულქვაობა ჰქვია.“გრძნობათა ანემია“-ასეთი დიაგნოზი დაუსვა ცოტა ხნის წინ საკუთარ თავს.არ იყო ამაყი,არ იყო ..არ იყო არაფერი,რაც ამ გრძნობას ხელს შეუშლიდა..ის უბრალოდ იყო შეყვარებული მამაკაცი,უგონოდ შეყვარებული მამაკაცი..
-ჩავსხდეთ.-კარი გაუღო და თვალებში მიაჩერდა,თვალებში,რომლებიც მას აღარ უყურებდნე..ნინი ღელავდა.რაზე? ისევ დედაზე..“ნეტავ,მალე აეხადოს ფარდა ამ ყველაფერს..ასე აღარ შემიძლია“-გაიფიქრა და ისევ მათ მორევში გადაეშვა,ფიქრთა მორევში,რომელიც მუდამ ასე უბნევდა გონს,გულს..და საერთო ყველაფერს...
გზაში ხმა არც ერთ მათგანს ამოუღია..ნინი ფიქრობდა,ფიქრობდა და ჩუმად გაჰყურებდა იმ თვალუწვდენებლ ჰორიზონტს,რომელიც წინ გადაშლოდა..უყურებდა და თითქოს მალულად უსმენდა მდუმარებას,რომელსაც მხოლოდ მანქანის ძრავის ხმა უშლიდა ხელს.ცოტა ხანში გამოფხიზლდა,გამოფხიზლა და ზურას გახედა.ენის წვერზე ედგა სათქმელი,მაგრამ ვერ ამბობდა...როგორც იქნა,მოიკრიბა ძალა და ბიჭს გახედა.
-ხვალ კვირაა..გახსოვს შენი სახლი,ქალაქგარეთ..იქ წავიდეთ,მომენატრა იქაურობა-წამიერად მონაფიქრმა თავადაც გააკვირვა.ელენეს გაუხარდებოდა ეს,მაგრამ ამაზე არც უფიქრია.უნდოდა ამ ქალაქს,უნდოდა თბილისს მოსცილებოდა..ეგონა,რომ ჰაერი,რომელიც აქ იყო,ყევლაფერს აფუჭებდა,მას ანგრევდა და შინაგანად ღრნიდა..“გარემოს შეცვლა მიშველის..ახლავე უნდა მოვშორდე აქაურობას..ელენს მივწერ.“-გაიფიქრა და ზურას სახეს დააკვირდა,სახეს,რომელიც განათებულიყო,როგორც ღამე,რომელსაც უცაბედად ნათელი მოევლო..რომელიც ეუცრად გაანათა სხივებდა და თავისკენ მოიხმო..ეს ზურად ბედნიერი სახე იყო..
-რა თქმა უნდა-მომხიბლავად გაუღიმა გოგონას და თვალი ჩაუკრა..-რა თქმა უნდა,ნინი...-ვინ იცის კიდევ რამდენჯერ გაიმეორებდა ამ სიტყვებს,რომ არა ნინის აწკრიალებული ტელეფონი.ელენე ურეკავდა,დიახ,ეს ელენე იყო,აღელვებული ელენე..რაღაცის თქმა აპირებდა,მაგრამ ჩუმად იყო.
-ზურას ქალაქგარეთ მივყავარა,ხომ იცი..-აგრძელებდა,როცა ჩუმი ტირილი მოესმა..“ვინ არის?“-ეს ელენე იყო..გოგონა ქვითინებდა.რატომ? ვინ იცის,რატომ,მაგრამ ქვითინებდა,ქვითინებდა და ხმას ვერ იღებდა..
___
გკოცნით,ჩემო ტკბილებო.