მაია ფრთხილად მიუახლოვდა კარს.ეტყობოდა,რომ სმენას ძაბავდა და სახლში არსებული მდგომარეობის გარკვევას ცდილობდა.ცოტა ხანში,კარები გააღო და შიგნით თამამად შევიდა.
-არავინაა-გაუღიმა თოკას და ჩანთა დივანზე მოისროლა,შემდეგ ჩამოჯდა და ტელევიზორი ჩართო-რაღაც შოუა,მოდი, ვუყუროთ-დაუძახა მამაკაცს და პულტი ხელში აათამაშა-არ მჯერა,რომ ეს ყველაფერი ხდება..მიყვარს ჩემი შვილი.რა გავაკეთო,მირჩიე-ცოტა ხანში პულტი მოისროლა და ტელევიზორიც გამორთო.
-მეც მიყვარხარ-ტუჩებით წაეთამაშა მამაკაცი და მუცელზე ხელი დაადო-ასეთიც მიყვარხარ,ისეთი საყვარელი ხარ..-ვნებიანად შეხედა და გვერდით მიუწვა.
-ანუ დროს მივენდოთ..-ქალმა ძლივს ამოიხვნეშა და მამაკაცის მშვიდს სახეს დაუწყო დაკვირვება..“როგორ შეუძლია,რომ ასე იყოს.მშობლებს წინ აღუდგა....მაშინ და მაინც გაიტანა ყველაფერი..“-მეც მიყვარხარ-ხმაში ვნება შეუშვა და მალევე წამოდგა.
-უნდა დაისვენო და დაწვე..რა დაგემართა არ გახსოვს?-მამაკაცმა ხელის ძლიერი მოძრაობით უბიძგა დივნისკენ,მაგრამ ქალი თავს აღარ ჰგავდა..არ იცოდა რა ექნა.ასეთ ჩიხში,მგონი,ჯერ არასდროს ყოფილა.დივანზე მაშინვე ჩაეძინა,რძნობდა საყვარელი ადამიანის შეხებას,ქუთუთოებს ძლიერად უჭერდა ერთმანეთს და ძილის ბურანში ნელ-ნელა ითქმეოდა.
თორნიკე კი ისევ ამაყად იჯდა,ცოტა ხანში ქალის სხეულს ხელები მოაცილა და ფეხზე წამოდგა.არაფერზე შფოთდა.ის იყო ამ წუთზე შეყვარებული ადამიანი,მხოლოდ დღევანდელი წამითა და დღით ცხოვრობდა,მომავალი სრულებით არ აინტერესებდა და ნათელს მხოლოდ დღევანდელ ცხოვრებაში ხედავდა.ვინ იცის რა მოხდება მერეო.ქალს თანაუგრძნობდა,მაგრამ ეს რამდენად გამოსდიოდა,თავადაც არ იყო აზრზე.იცოდა,მასია მდგომარეობა და მაინც გააბა ვნების მახეში.ქალია მაცდურიო,მაგრამ განა მარტო ქალი! მერე რა,რომ ევა ქალი იყო.ზოგი იმასაც კი ამბობს,სატანაზე უარესი ევა იყო და ყველაფერი პირიქით მოხდაო,მაგრამ,არა! განა მამაკაცის სექსუალურობასა და საშინლად თავაზიან მოპყრობას არ შეუძლია ქალის ცდუნება და არანაკლებადაც კი! თორნიკე რომ საშინლად გამაგიჟებლად გამოიყურება,მეორე აზრი არ არსებობს.
-სად ხარ,შვილო? გადაგრია მაგ ქალმა თუ შენ გადარიე?-ასლუკუნებული სესილი ემოციებს ვეღარ მალავდა..-ხომ გეუბნებოდი,შეეშვიო..მორჩა,ჩემი შვილი აღარ ხარ!-სესილი მუდამ გულჩვილი იყო,მაგრამ ამ ბოლო დროს მისმა ერთადერთი ვაჟის სიგიჟემ,როგორც თავად ამბობდა,სულ შეშალა და ცრემლების მონა გახადა.არ ეგონა თუ ასე ატკენდა შვილის პირადი ცხოვრება გულს..-მეტი ქალი ვერ ნახე,არა? ერთი უნდა მოვიდე და ველაპარაკო,ვინაა ასეთი,რაიმე სოციალაური ქსელი მაინც ჰქონდეს,იქ გამოვიჭერდი..ფოტო მაინც მანახეთ,თუ ისეთი გონჯია ვერ იღებს?-ქალს ლამის იყო ტელეფონი ფანჯრიდან ესროლა და თორნიკეც მისთვის მიეყოლებინა.მამაკაცი მუდამ თამამი იყო,თავდაჯერებულუ,მაგრამ დედასთან მაინც იკავებდა თავს.პატივს სცემდა ოჯახს და,განსაკუთრებით,სესილის.მეორე აზრი არ არსებობს,მას შესანიშნავი ოჯახი ჰქონდა.ყველაფრით იდეალურები იყვნენ,ამან კი..აი,სწორედ ამაზე ყრიდა ცოფებს სახეწაშლილი სესილი.
-დედა,მოვალ და ისე ვისაუბრობთ-სიმშვიდე არ დაუკარგავს,ტელეფონი გათიშა,მაის წერილი დაუტოვა და სახლი თავისი გასაღებით გააღო.დიდი ხანია,რაც ამ პრივილეგიით სარგებლობს.ერთი სიტყვით,ნინი როცა წასულია.ერთად გულაობს წყვილი.
-ქალო,აზრი არ აქვს იმ ქალის გაშვებას..მაინც გააგრძელებს ჩემი შვილი..ეს ხომ იცი...-ბობოქრობდა თემური და ზედმეტი პატიოსნებით აშტერებდა ცოლს.
-დაღუპავს ეგ მიამიტი საქციელი,თემურ აბაშიძე!-ოფიციალურად მიმართა ქალმა და დივანზე დაემხო..-არ შემიძლია..ასე ცხოვრება აღარ მინდა..შენ ეგუები..არ ჩავერევი მის საქმეში,ყველაფერი მორჩაო..ისიც მითხარი,რომ ადრე საუბარი მაიასთანაც გქონდა..რა უნამუსო ქალი!-ცოფებს ყრიდა სესილი,როცა თოკა შემოვიდა.მამაკაცს დედის სიტყვები მოესმინა და თვალებს აბრიალებდა..
-ის არაა უნამუსო,ის ჩემი შეყვარებულია,მიყვარს და ამ ყველაფრს წინ ვერც ერთი ვერ აღუგებით..ამ თემასთან დაკავშირებით მქონდა საუბარი მამაჩემთან-გადახედა თემურის და სესილის ანერვიულებულ სახეს დააკვირდა.ქალი ნამტირალევი იყო,მაგრამ ამის დამალვას სულაც არ ცდილობდა.
-დედაშენს უნდოდა,რომ მაის დამეთხოვნა,მაგრამ ვერ შევძელუ,დათანხმდი,მაგრამ ვერ შევძელი..შემეცოდა..და არ ვნანობ ჩემ გადაწყვეტილება..არ ვნანობ,რომ ერთი თვის წინ მაის ვითომ დეკრეტში არ გავუშვი და რელოაბაში არ გავაგდე..არ ვნანობ-ხმას აუწია თემურიმ და დანჯარა გამოაღო,სიგარეტს მოუკიდა და ნერვიულად დაიწყო მოწევა.
-მეც მომეცი-გევრდით ამოუდგა თორნიკე და ხელი გაუწოდა.იშვიათად ეწევა,მაგრამ ამ მდგომარეობაში მართლაც სჭირდებოდა.
-აჰა-ერთი ღერი გამოუწოდა შვილს და სანთებელაც ამოიღო ჯიბიდან-შენც ხომ არ გინდა?-გახედა ატირებულს ცოლს და თვალები ცაუკრა.
-ყველაფერზე როგორ შეგიძლია ხუმრობა?-ფეხზე წამოდგა სესილი და მამაკაცების შუაში მოიქცა..-ანუ არაფერი გამოვა? ანუ მე არაფრად მაგდებთ?-თვალები დააკვესა და ცრემლები მოიწიმინდა..-რომ გაგდებ მაგიტომ ხარ ახლა ჩემი ცოლი..-ღიმილით უპასუხა თემურომ და ღრმა ნაპასი ჩაარტყა..
-ამის მერე კიდევ უნდა გაზარდო შვილი..-ჩაიბურტყუნა და ოთახი დატოვა..თავის ოთახში ცაიკეტა და ლოგინზე დაეშვა.“არამც და არამც“-ათას რამეზე ფიქრობდა,მაგრამ მალევე მოერია ძილი,თუმცა ვერც იქ მოისვენა,რამდნიმე კოშარი ნახა და ამით კიდევ უფრო ცაიმწარა დღე.თუმცა რა მისი ბრალი იყო...სიზმრები ხომ ფიქრთა მეგზურნი არიან..
-წამოდი,დავლიოთ..ამ ქალმა ამხადა თავი..-ხელი მხარზე დაადო შვილს და კარებიკსნე წაუძღვა-მადლობ-ჩუმად უთხრა მამას და თბილად შეხედა..
ლოკალურობით ამოირჩიეს ბარი.სახლთან ჩამოსხდნენ და ვისკის სმა დაიწყეს,თემურიმ რამდნიმე ჭიქას გადაკრა და თანაც ორმაგს,იგივეს აპირებდა თორნიკეც,მაგრამ ამჯერად საკუთარ თავში ჩაკეტილიყო,მაგრამ მალევე გამოერკვა და ჭიქას ხელი დასტაცა..
-ყველაფერი კარგად იქნება შვილო..მე ვინ ვარ,რომ შენი ცხოვრება განვსაჯო..-თორნიკემ მამას გაკვირვებული სახით შეხედა.ამას მოელოდა მისგაბ? ალბათ,არ მოელოდა,თორემ ასეთი რეაქცია,ბუნებრივია,არ ექნებოდა.
მაის კი ისევ ეძინა და,ალბათ,მომდევნო დილამდე არ აპირებდა თვალის გახელას.
^^
-არ მჯერა..-ქვითინებდა ნინი..მთელი არსებით ტიროდა და ცრემლებშ ინთქმეოდა გოგონას მთელი არსება..-არ მჯერა..არაფრის ახსნა არ მინდა.მისი მისმენაც არ მინდა..გესმი?-სლუკუნებდა და ჰორიზონტსაც კი ვერუსწორებდა თვასლს,ზურაზე ხომ ლაპარაკი ზედმეტია..-მას ჩემი და თუ ძმა ჰყავს მუცელში და როგორ იქცევა..მას 24 წლის შეყვარებული ჰყვავს..შენხელა,ზურა..-გახედა საჭესთან გახევებულ მამაკაცს,რომელიც უმისამართოდ მიაქროლებდა მანქანას..
-არ ვიცი რა გითხრა..მზარავს ეს ყველაფერი და თავბრუს მახსვევს,ნინი..არც მე მჯერა..მგონია,რომ კოშმარს ვხედავ..სად მივდივართ? სად და უბრალოდ მივქრივარ,რადგან,მგონია,რომ ასე თავს დავაღწევ ამ კოშმარს..
-დღეს რა დღეა?-გოგონამ სასაუბრო თემა შეცვალა და ზურას ნერვიულად მიაშტერდა..-10 დეკემბერი-უპასუხა მამაკაცმა და საჭე შემოატრიალა.
-მალე ეს წელიც ჩაივლის..ორ თვეში შვილი ეყოლება და...მეგონა,თავი დავაღწიეთ წარსულის ტკივილს..ვიფიქრე ამოვისუნთქე-მეთქი და უეცრად...ცარიელ ცაზე მეხის გავარდნასავით..ადრე ვეჭვობდი,მაგრამ მასზე არა თემურიზე,,თანაც ერთხელ ჩემ ბინაში ვნახე,ერთხელ კაფეში და ეჭვებისგან ვკვდებოდი..მიჭირდა,მაგრამ არავისთვის მითქვამს,ზურა..ახლა კი გიყვები,რადგან ვიცი,რომ შემიძლია დაგეყრდნო..მიხარია,რომ გამოჩნდი ჩემს ცხოვრებაში..მიხარია,ზურა..-ამოიხვნეშა და თავი საზურგეს მიაყრდნო.
-ნინი..არაფრის.რისთვის მიხდი მადლობა? ეს უბრალოდ ადამიანური საქციელია,მითუმეტეს,ჩვენ დიდი ხნის მეგობრობა გვაკავშირებს..-თბილად გახედა გოგონას და მანქანა შეაჩერა-მოდი,ჩემთან-ნინი თავი მკერდზე მიიდო და ხელები ძლიერად შემოხვია..-ცრემლები ემოციისგან შრეტს ადამიანს..-თავი მიადო გოგონას თავს და თვალები დახუჭა,დროდადრო ხელებს უსვამდა ზურგზე.
^^
-რამდენჯერ დავურეკე?-გამწარებით ურეკავდა დაქალს და ნერვიულად არტყამდა ოთახში პატარ-პატარა წრეებს-არ მჯერა! კიდევ რა გადახდა მაგ გოგოს თავს-კედლებს აცხრებოდა გავარვარებული თვალებით და ფეხებს აბაკუნებდა-ზურას დავურეკავ-მისი ნომერი იპოვა -ზურა სად ხარ? შენთანაა ნინი?
-ჰო..აქაა,მაგრამ ყველაფერი რთულადაა.არა მგონი,საუბარი შესძლოს.
-დამალაპარაკე-კატეგორიულობა გაისმა ელენეს ხმაში.ზურამ ნინის გახედა-ნინი,დაელაპარაკები,ელენეა..-ზურგზე ხელი გადაუსვა გოგონას.
-კარგი..-გამოართვა ტელეფონი მამაკაცს და ზურთან მიიდო..-ელენე,ვკვდები..სიცოცხლე აღარ მინდა...მოდი,გთხოვ..მჭირდები..
-სად ხარ?-ხმა აუკანკალდა ელენეს..-დედაშენს შეემთხვე რამე?
-უბრალოდ მოდი..-ნინიმ ცრემლები მოიწმინდა და ტუჩთან თითი მიიდო..-მაგრამ სად ვარ,არ ვიცი..უბრალოდ გზაზე ვართ..თითქოს მივურბივართ ამ კოშმარზე საძაგელ რეალობას..მაგრამ განა ეს შესაძლებელია?-ცრემლების ნიაღვარი წასკდა და ტელეფონი ზურას მისცა..-მოგწერ,სადაც ვართ.ტაქსით წამოდი-ზურამ მშვიდად უპასუხა დაპანიკებულ ელენეს და გაუთიშა.
-ზურა,არ მჯერა..-თავი მხარზე დაადო მამაკაცს და უფრო აქვითინდა..-ყველაფერი ჩაივლის,ნინი..-დამშვიდდი-თავზე ხელი გადაუსვა და ტუჩები თავზე შეახო..-ნინი,არც მე მჯერა,მაგრამ უბრალოდ დაწყნარდი..-მეტი არაფრის თქმა შეეძლო,გულზე მიიკრა გოგონა და თავი მჭიდროლდ მიაყრდნო მის თავს..-ელენე მალე მოვა.-უმეორებდა აქვითინებულს და ცრემლებს წმენდდა-ძლიერი ხარ,ძლიერი..
„ის დედაჩემია..ის ვნებებს აყოლილი ქალია,ის მატყუარაა..ის შემარცხვენელია...ის საბოლოოდ დაიღუპა..“-შინაგანი ხმები ესმოდა გოგონას..-სასოწარკევეთას გრძნობდა,მაგრამ მაინც რაღაც ხმა აიძულებდა თავის ხელში აყვანას-“მწუხარებათა გავარვარებულ ზედაპირზე მაინც ამოტივტივდება იმედი..“
„იმედი..ვინ არის ჩემი იმედი?“-ჰკითხა საკუთარ თავს,მაგრამ პასუხის მოლოდინში ელენეც გამოჩნდა..
-ვაიე,მოვაღწია-მძიმედ ამოისუნთქა და მანქანაში შეხტა..აღელვებით შეათვალიერა შიგნით მყოფნი და უხერხული სიჩუმის დარღვევა ძლივს შესძლო-გამარჯობათ-ჯერ ნინის შეხედა და მერე ზურაზე გააჩერა მზერა.
-ელენიკო-ნინიმ ნერვიულად შეხედა და თვალები მოიფშვნიტა,თითქოს ამოწმებდა ცრემლები ხომ არ აპირებს გადმოდენასო-დედაჩემს საყვარელი ყავს..-დაიწყო და ამოსუნთქვის გარეშე დაასრულა..-ყველაფერი დასრულდა!-ცრემლები ძლივს შეიკავა და უკანა მხარეს გადახტა.ელენეს გადაეხვია.ასე იყვნენ დიდხანს.მისი დაქალიც გაოგნებული იყო.ელენე გაძლიერებულა დსუნთქავდა და ამ ყველაფრის აღქმაც კი უჭირდა.
^^
-ნინი..-მეორე დღეს მაიას გამოეღვიძა თუ არა შვილის ოთახში შევიდა..ქალიშვილი რომ ვერ დაინახა ტელეფონი აიღო და თორნიკეს დაურეკა.მამაკაცმა დაუყოვნებლივ უპასუხა,მაგრამ ხმა განსხვავებული ჰქონდა.ეტყობოდა,რომ ნასვამი იყო.
-ის არ დაბრუნებულა..მოდი,გთხოვ..-აკანკალებულის ხეული ლოგინზე მოათავსა და ხელები ტელეფოს ჩასჭიდა,თითქოს ეშინოდა არ გამივარდესო.მამაკაცი დასთანხმდა და მაშინვე კარებისკენ წავიდა.არადა,ახალი გაღვიძებული იყო.მისულს კარები ღია დახვდა,ოთახში ნერვიულად შეიხედა და მაიას გვერდით უჩუმრად მიუჯდა.ქალი თავისკენ მიიზიდა და ბაგეები მოწყვეტით დაუკოცნა.ქალმა ხელის ნაზი მოძრაობით მოიშორა თორნიკე-ნასვამი ხარ?-წარბი ზემოთ ასწია.
-ჰო,გუშინ ცოტა დავლიეთ-უემოციოდ ჩაილაპარაკა მამაკაცმა..-დედაჩემს მოვაკეტინეთ რა-ქალის თავი მკერდზე დაიდო და ღრმად ჩაისუნთქა მაიას თმის სურნელი..-ახალი შაპუნია?-სხვა თემაზე სცადა ყურადღების გადატანა თორნიკემ.
-მთვრალი ხარ..-ისე გაიმეორა ქალმა და ჩუსტები ფგაიხადა,ფეხები დივანზე შემოკეცა და მამაკაცს უფრო მჭიდროდ მიერო-შენი თერაპია მჭირდება ახლა,ახლავე..-აღელვებულმა უთხრა თორნიკეს და პერანგი შეუხსნა...
-ახლავე..-მამაკაცმა თვალი ჩაუკრა და ქალის ტუჩებს ძლიერად ეძგერა..-რა ვნებიანი ხარ!-ზედა მალავე გადააძრო და იუბკაც ზემოდან გადახა..მიყვარს ეს საცვლები..-ეტყობოდა,რომ ნასვამი იყო,მაგრამ ეს უკანასკნელი უხდებოდა კიდეც.ახლა რაღაც ძაფრად ეტანებოდა ქალს.ისე იქცეოდა,თითქოს ეს მისი ბოლო დაუფლება იყო..თითქოს მეტჯერ ქალის ბაგეებსაც ვეღარ შეეხობოდა.
-თორნიკე,ცოტა ნელა-ქალმა ფეხები უფრო განივრად გაშალა და მამაკაცს თმებში ჩაებღაუჭა,შემდეგ ხელებით მხრებზე დაეყრდნო,ზემოთ აიხედა,ღრმად ამოისუნთქა და თავი დაბლა ჩამოსწია..-მოდი,ჩემთან!-რაღაც ძლიერმა ხმამ გაიელვა და ქალი გიჟივით ეძგერა თორნიკეს,ტუჩებით თავიდან ფეხამდე ყველაფერი შეუსწავლა და ისევ ფერებ-ფერებით ისევ ზემოთ აუყვა მამაკაცის სხეულს.ამ ყველაფერს ისე მადიანად აკეთებდა,რომ აბაშიძე სიამოვნების ბგერებს ისე გამოსცემდა,რომ მადას უფრო უათმაგებდა ქალს..-მოდი აქ..-ხელში აიყვანა მაია და კედელთან მოამწყვდია..-მიყვარს შენი მადიანი სხეული...მიყვარხარ..-საჯდომზე მოათავსა დიდი თითები და ორი წუთის შემდეგ ძლიერად მოუჭირა.ქალმა ოდნავ ამოიხვნეშა და ისევ სიამოვნებას მისცა თავი..-თოკა,ასე,ასე! საძნებლ..-სიტყვები ვეღარ დაასრულა.
ისე გადაეშვნენ ვნების ბურუსში,რომ ორივე მათგან არც კი გახსენებია,რომ მათ გარდა არსებობდა დიდი მუცელი,რომლიც თითქოს ერთმანეთს აცილებდა წყვილს.
-საოცარი იყო!-ერთდროულად ამოიკვნესეს და მიესვენენენ ერთმანეთს..
-მეცხრე თვეს აღარ გამუშავებ-თორნიკემ ამოისუნთქა და ქალი თავისკენ მიიზიდა.
ნინი ისევ ემოციებში იყო.პანიკური შოკის მერე თავს ძლივს იწყნარებდა.ზურა და ელენე გვერდიდან არ შორდებოდნენ.
-ცუდად ვარ..-სასტუმროშ გამოეღვიძა ნინის და წინ მდგომთ გაუღიმა..-თავი მისკდება.იქნებ რამე დამალევინოთ..-მუდარით აღსავსე თვალებით შეხედა მათ.
-ალკოჰოლი?-ზურამ ხუმრობა სცადა,მაგრამ არ გამოუვიდა.ნინიმ სახე შეიჭმუხნა და თავი გააქნია.-არა,წამალი,სულელო..-ზურას ესიამოვნა გოგონას მომართვა,შინაურობაში ჩაუთვალა და კარებისკენ წავიდა..-აფთიაქში ჩავალ..-კარებთან მისული ისევ უკან გამობრუნდა და ნინის თავზე აკოცა..-მალე მოვალ.
-რა ბიჭია..-გავიდა თუ არა ზურა,ელენემ ჩუმად ჩაილაპარაკა და დაქალს ახედა.გოგონას გამომეტყველებით მიხვდა,რომ ზედმეტი იყო ამაზე საუბარი და გაჩუმდა..დამნაშავესავით ადგა საწოლიდან და ფანჯრიდან ყურება დაიწყო..-არ უნდა მეთქვა.
-ის ჩემი მეგობარია და საერთოდ ამ თემაზე როგორ ბედავს საუბარს?-გაბრაზებულმა აზიდა წარბები ზემოთ,მაგრამ მალევე დაწყნარდა..-უბრალოდ მოვენება მინდა..ზურა მალე დაბრუნდა,სწრაფი ნაბიჯით მიუახლოვდა ნინის ლოგინს და ჩამოჯდა..-დალიე-მიაწოდა გოგონას წამალი და შემდეგ წყალიც გაუწოდა..
-ხვალ სკოლა მაქვს..წინ ბრძოლის ველი მაქვს,არ უნდა დავნებდა..ემოციურ შოკს დაკეტილას ვაცხადებ-თითქოს სხვა ნინი გაცოცხლდა მასში.ქალური სუსტუ სახე დამალა და მამაკაცურად ადგა ლოგინიდან..-გადავიტანთ,ერთად გადავიტანთ-მოეხვია ზურასა და ელენეს და შემდეგ აქვითინდა...-დრო მჭირდება..-ოდნავ უკან გაიწია და ფეხზე ჩასაცმელად დაიხარა..ხუთწუთიანი დუმილის შემდეგ,წელში გაიმართა და მეგობრებს შეხედა,გოგონას თვალები კითხვით იყო სავსე..რა აინტერესებდა,არ იცოდა არც ელენემ და არც ზურამ,მაგრამ მისი თვალების საცოდაობა ორივე მათგანს უჭამდა გულს..
-რა იქნება მერე?-როგორც იქნა,აღმოხდა გოგონას ბაგეებს.
-არ ვიცი,მაგრამ ახლა უმოქმედოდ ვერ ვიქნებით-თბილად შეხედა ელენემ და გაუღიმა.ხედავდა სევდას,რომელსაც ნინის თვალები სხივებდა და მასთან ერთად ტკიოდა.უნდოდა მთელი დღე მეგობრის გვერდით გაეტარებინა,მაგრამ მაკამ დაურეკა და იძულებული გახდა წასულიყო.
-ნახვამდის-ორივე ლოყაზე აკოცა ნინის და გარეთ გავიდა.ზურა მორჩა თავის საქმეს და ნინის მიუბრუნდა-ადექი,დაბლა ჩავიდეთ და ვისაუზმოთ-გოგონა უჩუმრად დაემორჩილა და ფეხზე წამოდგა..-იცი,როგორ დავიღალე-სააბაზანოდან გამოსულმა ჩანთა აიღო და ბიჭს გაჰყვა.
-ნინი,არ გინდა კუს ტბაზე ავიდეთ,მაღლა..ადრე მითხარი,გახსოვს..-გოგონასმ თავი დაუქნია და გაზადება დაიწყო.ყურადღების სხვა რამეზე გადატანა მართლაც სჭირდებოდა.“დრო გავა და...“-ამ ფიქრებით დაჯდა ზურას გვერდით და კმაყოფილი სახით გაუღიმა.მგონი,ასეთი სევდა მამის გარდაცვალებისასაც კი არ მოგგვრია...მაია კი ხომ ცოცხალი იყო,მაგრამ ნინისთვის რომ გეკითხათ,გიპასუხებდათ,მკვდარიაო.დიახ,მისთვის დედა უკვე მკვდარი იყო..გოგონა უმძაფრეს გრძნობებს მოეცვა,დაიშალა ჩვენი ერთობლივი გულიო...ეს უკანასკენელი ხშირად აფიქრებდა მას და,განსაკუთრებით,ახლა...ახლა,როცა ასეც ჩიხში მოხვდა..ყველას ერთნაირი გული აქვთ და რას გააღვიძებენ და რას ჩაკლავენ მაში ვინ იცისო..
დაახლოებით ერთ საათში მანქანიდან გადმოვიდნენ და ფეხით აუყვნენ გზას.ამოტივტივდა ნინის მეხსიერებაში საერთო მოგონებები,რომლებიც ზურასთან აკავშირებდა..უყვარდა ის,აფასებდა,პატივს სცემდა,მაგრამ იცოდა ნინი,იცოდა,რომ ეს სულ სხვა რამ იყო.ეს არ იყო ისეთი გრძნობა,რომელიც ქალ-ვაჟს აკავშირებს ერთმანეთთან-ეს მეგობრობა იყო,სითბოსა და სიყვარულის ამგვარი შეგრძნება,მეგობრობა იყო..ელენე ეუბნებოდა,იქნებ შეიცვალოსო,მაგრამ განა ავადმყოფობა იყო ეს გრძნობა! არა,არ იყო,,მარგამ ზურასთვის? ეს უკვე რთული თემაა..
-ძველი დრო მახსენდება..აქ რომ ამოვდიოდით ხოლმე-პლედი გაშალა ზურამ და გოგონას ანიშნა,ჩამოჯექიო.ნინიმ გაუღიმა და ნელი მოძრაობით ჩამოჯდა,ზურაც მალევე მიუჯდა გვერდით..-რა ლამაზი ხედია,არა?-გაუღიმა გოგონას და მის ათრთოლებულ ტუჩებს შეხედა.როგორ უნდოდა შეხებოდა,მაგრამ ამის ნებას თავს არასდროს მისცემდა მანამ,სანამ ნინის არ ენდომებოდა ეს.იცოდა რას გრძნობდა გოგონა მის მიმართ,მეგობრობაზე შორს არასდროს მიდიოდა,ამიტომ ჯერდებოდა ბედს და სულ არარაობას ნინის მეგობრობა ერჩივნა..არადა,როგორ აგიჟებდა არაბული.მისი ანახვა და თითოეული მზერა,მისი ერთი სიტყვაც კი,აგიჟებდა..უყვარდა რაღაც საოცრად..ფიქრობდა ამ გრძნობაზე,მაგრამ არ რცხვენოდა,არ რცხვენოდა,რომ უპასუხო გრძნობის მატარებელი მაინც აგრძელებდა ურთიერთობას იმ გოგოსთან,რომელიც მასშინ მეგობარზე მეტს არასდროს დაინახავდა..მაგრამ,ალბათ,ჰქონდა რაღაც იმედი..იმედი,რომელსაც სასოწარკვეთა 99 პროცენტით ჩრდილავდა,მაგრამ ეს არ იყო უიმედობა,რადგან არსებობდა ის ერთი პროცენტი,რომელიც ნინის გრნობის სტაბილურობას გამორიცხავდა..იქნებ გოგონასაც ეგრძნო როდესმე ის,რასაც ზურა მისდამი განიცდიდა..იქნებ..მაგრამ ეს იქნებ იდენაც სუსტი და პატარაა რომ ჩვილის პატარა ხელიც კი წააქცევს,ძირს დასცემს და საბოლოოდ გაანადგურებს.
-მეც,მახსენდება,მაგრამ..ისიც მახსენდება როგორი უმწეო ვარ ახლა..როცა დედას თვალებში ვეღარ შევხედავ..როცა ჩემი დაწყნარება არავის შეუძლია...როცა საკუთარ თავს ვერაფერს ვუხერხებ..-ისე სევდიანად თქვა გოგონა,რომ გარეულ ნადირსაც კი მოულბობდა გულს.
—---
გკოცნით.