პიდაპირი მნიშვნელობით პირდაღებული ვიყავი. გაგა წელში გასწორდა, კარისკენ წავიდა, ერთი მომაძახა ძილი ნებისო და კარს უან გაუჩინარდა.
რომ შემეძლოს აღწერა რას ვგრძნობდი, აუცილებლად გეტყოდით. გაოგნებული ვიყავი... ჩემში ერთდროულად იმდენი გრძნობა ირეოდა, რომ აზრებს თავს ვერ ვუყრიდი. საერთოდ ავიბურდე...
თვითონ წაბრძანდა დასაძინებლად და დამტოვა მე, ასე გულ აჩქარებული... თან, ძილი ნებისო მომაძახა, თითქოს ადვილი იყოს მისი სიტყვების შემდეგ ძილი.
მთელი ღამე თვალი ვერ მოვხუჭე. მივხვდი, რომ წამლები რომელიც ექიმმა პეტრემ დამალევინა, არც ერთი დამამშვიდებელი არ ყოფილა თორემ მე ვინ მეკითხებოდა თვალის მოხუჭვას? მაშინვე დამეძინებოდა.
ერთი ხანობა ვიფიქრე, ნეტავ მოეცათ დამამშვიდებელი, მეც ხომ ისე დავიძინებდი , როგორც იმ ვაჟბატონს სძინავს და მისგან განსხვავებით თავს ფიქრით არ მოვიკლავდი მეთქი, მაგრამ ბრაზმა ცოტა რომ გადამიარა, მივხვდი რომ უნდა მეფიქრა...
საფიქრალი ბევრი მქონდა. თავს ვეღარ ავარიდებდი... ეს ხომ ჩემი ცხოვრება იყო და არა ვიღაც სხვისი, რომ გვერძე გამეწია და ხვალისთვის გადამედო...
მოკლედ გეგმა უნდა შემედგინა რას გავაკეთებდი. პირველ რიგში, დილით ნია უნდა მომეყვანა და როგორმე ჩემს სახლში უნდა წავსულიყავი. გაგას სიტყვების შემდეგ, მერიდებოდა აქ დარჩენა. მაგრამ თან კოკას თავისუფლად სიარულის ამბავი მაშინებდა. იქნებ პოლიციისთვის მიმემართა? ჩემი დაცვისთვის არ იყო საჭირო აქ ყიფნა. არ იყო ვალდებული გაგა ვინმესგან დავეცავი... საერთოდ რათომ უნდა შეეწუხებინა თავი? ან საკუთარ სახლში რა უნდა დაეშავებინა კოკას? ან ჩემი მისამართი საიდან ექნებოდა? ამ საკითხზე გაგას ხომ არ დავლაპარაკებოდი? არ ვიცი...
ასევე სამსახურის საქმეები უნდა მომეწესრიგებინა... "ბიბლუსში" ალბათ გადაირივნენ, რომ არ მივედი ამდენი დღე, მე ხომ არც კი ვაგვიანებდი... აუცილებლად დავრეკავდი ხვალ და მოვუბოდიშებდი, ასევე უნდა დამერეკა კლუბში...
ფიქრი შუა გზაში გამიწყდა. ტატო გამახსენდა... ის ხომ იმ ღამეს იქ იყო, როცა გაგამ მიპოვა? ანუ იცოდა რაც მჭირდა... მაგრამ გაგა და ტატო ერთად? ვნახე, კლუბში რომ საუბრობდენ და კამათობდნენ კიდეც, მაგრამ ნუთუ ისე ახლოს არიან რომ ის ღამეს თან წამოიყვანა?
ან საერთოდ გაგამ საიდან მომაგნო იქ? ან რატომ მეძებდა? ნუთუ გულწრფელი იყო, როცა მითხრა შენი სიყვარულის უფლება მინდაო? როგორ გაიგო რომ შეიძლებოდა კოკას გავეტაცებინე და არა სხვას? ან საერთოდ რა აკავშირებდათ კოკას და გაგას?
-ვაიმეე...- წამოვძახე ხმამაღლა. სადაც იყო ფიქრისგან თავი გამისკდებოდა და ამ ყვირილით, თითქოს აუტანელი ფიქრების თავიდან მოშორება ვცადე. თითქოს ხმაურით დავაფრთხე...
არაფერი გამომივიდა. მთელი ღამე თვალებ დაჭყეტილმა გავლიე. თავზე დამათენდა.სახლში უკვე ვიღაც ფაჩუნობდა, მე რომ ძილი მომერია. მაგრამ მაცალა ვინმემ?
-დილა მშვიდობის- კარი მომღიმარმა ლიკუნამ შემომინგრია.
-ვაიმე, ლიკუნაა... გული გამიხეთქე... -საყვედურივით გამომივიდა და ტონი მაშინვე დავიტკბე, არ მინდოდა ამ საყვარელი არსების წყენინება.- დილა მშვიდობის. -გავუღიმე.
-უი, შეგაშინე? ბოდიში...- ოთახში დაკუნტრუშებდა ლიკუნა და არც აპირებდა რაიმე სწყენოდა.- კარგია რომ გღვიძავს. ახლავე საუზმეს მოგიტან და მოვალ.
-აუ, ლიკოო..._ საცოდავი ხმით დავუძახე ლიკუნას, რომელიც უკვე კარისკენ მიექარებოდა...- გეხვეწები, მარტო ჭამა არ მიყვარს და შენც ჩემთან ერთად ისაუზმე რა...
-მართლა? -თვალები გაუფართოვდა. თავი დავუქნიე. - კარგი, ერბო კვერცხზე რას იტყვი? -წამოიძახა სიხარულით.
-სიამოვნებით. - მეც შევძახე სიხარულით.
ოთახიდან გავიდა. ესეც ჩემი დილის განწყობა. ეს გოგო საოცარი აურის მატარებელ იყო. ყოველ დილით ლიკუნასთან ერთად თუ დავიწყე დღე, რაღა მომაწყენდა მთელი ცხოვრება?



ერთად ვისაუზმეთ... ნეხევარ საათში პეტრეს დატოვილი წამლებიც დავლიე... ლანგარი ქვემოთ ჩაიტანა ლიკუნამ და მერე ისევ ამობრუნდა. თან ვსაუბრობდით თან ჩემს ოთახს აწესრიგებდა.
კარზე კაკუნი გაისმა, გაიღო და თავი ნიამ შემოყო...
- ნია...- წამოვიძახე გახარებულმა.
- ჩემი ელი... როგორ ხარ? - ჩემსკენ წამოვიდა და გულში მოუხერხებლად ჩამიკრა...
- ჩემი გიჟი გოგო როგორაა? -ლიკუნასკენ წავიდა ნია და ახლა მას გადაეხვია...
გავშტერდი, ესენი ასე როდის დამეგობრდნენ?
-თქვენ ერთმანეთს იცნობთ? -მივაშტერდი ორივეს.
შევამჩნიე, ნია როგორ დაიბნა... ეს არ სჩვევია...
-ჩვენ?-ერთი ოქტავით მაღლა იკითხა ლიკომ... -აბა, ჩვენ ვიცნობთ თუ ვიცნობთ ერთმანეთს. გაგასთან რომ მოდიოდა ხოლმე მაშინ გავიცანი. ეს შენ არ გიცნობდი აქამდე თორემ... ამის ხელში გავიზარდე მე.- ხელი წაარტყა ნიას, რომელიც თვალებს უქაჩავდა ლიკუნას.- რა იყო? -დაიბნა ბავშვი ნიას მზერას რომ წააწყდა.
-ოხ, რამსიგრზე ენა გაქვს რა... -უსაყვედურა ნიამ. -იცი კბილების ერთ-ერთი ფუნქცია რა არის? ხანდახან ენას უნდა დააჭირო ხოლმე.
-რატო? -ეწყინა ლიკუნას, მაგრამ თან ისეთი სახე მიიღო, მიხვდა ბევრი რომ წამოაყრანტალა...
-არ გითხრეს შენ გუშინ, ბევრი არ ილაპარაკოო?- არ ცხრებოდა ნია.
-აუუ, გაგა მომკლავს, მაგრამ შენ არ ჩამეხვიე პირველი? -ახლა მან დასდო ბრალი ნიას.
-ჰეი...- წამოვიძახე. მგონი ჩემი არსებობა სულ დაავიწყდათ... როცა ორივემ შემომხედა, მოჩვენებითი სიწყნარე ავიფარე სახეზე და ვიკითხე -რა ხდება ამიხსნის ვინმე?
ერთმანეთს გადახედეს. ნიამ ღრმად ამოისუნთქა და ლიკუნას გაუღიმა.
-მაპატიე რა ლიკუნა, ზედმეტი მომივიდა.-მოუბოდიშა ნიამ და ლოყაზე აკოცა.- გაიქეცი ახლა მე და ელი ცოტას ვილაპარაკებთ...
-შენ სულ ასე იცი, ჯერ მეჩხუბები და მერე ბოდიშიო. -გაიბუსხა ლიკუნა... -არ მინდა მე ასეთი ბოდიში... -მერე მე მომიბრუნდა. -ელი მე არაფერ შუაში ვარ,გეფიცები, ამათ დამარიგეს არაფერი არ უთხრაო...
-ლიკაა ...-ხმა გაიმკაცრა ნიამ...
ლიკუნამ ენა გამოუყო საპასუხოდ და დავარდა ოთახიდან.


-აბაა...- კითხვით სავსე თვალებით მივაშტერდი.დაბნეული ვიყავი, ვერ გავიგე საიდან იცნობდნენ ერთმანეთს გაგა და ნია.
ნია რაღაც უცნაურად იყურებოდა, დამნაშავესავით. ასეთს პირველად ვხედავდი...
-ნიაა... რა ხდება?- რაღაცნაირად შემეშინდა...
-ოოო... ვსო რა, აღარ შემიძლია... მოემზადე, ახლა გრძელი ამბავი მაქვს მოსაყოლი..._ წამოიძახა და საწოლზე ჩამომიჯდა. -მე და გაგა დიდი ხნის მეგიბრები ვართ. -მომახალა უცებ და მომაჩერდა რეაქციის დასანახად.
- მორჩა შენი გრძელი ამბავი? -სარკასტულად ვკითხე და სახეზე ყველა ემოცია წავშალე.
- არ გამიბრაზდე რა ელი... _ნიას კარგად ვიცნობდი და ვიცოდი მოსაყოლად ბიძგი რომ ჭირდებოდა.
-ნია ამოღერღე, თორემ გეფიცები ლიკუნას მოვაყოლებ ყველაფერს... -დავაშინე ჩემი ჭკუით.
-ლიკუნამ ისედაც "დაფქვა" რაც იცოდა, მეტს ვერაფერს გეტყვის...- გადმომხედა ნიშნის მოგებით.
-გადმოალაგე, მალე... -უკვე მართლა გავბრაზდი.
-ხო კარგი, კარგი ნუ მეფხორები... მოკლედ, ამას მე არ უნდა გეუბნებოდე, გაგა აპირებდა თქმას, მაგრამ... აუუ, ვიცი მაგრად "გამიჭედავს" ამაზე, მაგრამ ეს ერთხელ ავიტან შენი გულისთვის. გაგამ პირველად შენი მშობლების დაკრძალვაზე გნახა 2 წლის წინ. თავიდან არაფერი, მაგრამ გახსოვს ერთხელ სახლიდან უთქმელად რომ წახვედი? _მომაჩერდა პასუხის მოლოდინში, თავი თანხმობის ნიშნად რომ დავუქნიე გააგრძელა. -მაშინ მთელ ქალაქში გეძებდი. გაგას ვთხოვე წამომყოლოდა, მანქანაც მჭირდებოდა და დამხმარეც. მშობლების საფლავზე მოგაგენით,გახსოვს ალბათ, რა დღეში დაგვხვდი იქ, იმ წვიმაში, გაყინული, საფლავზე დამხული იყავი, ფეხზე ვერ წამოგაყენე, ძალა არ გქონდა... გაგამ მოირბინა და ხელში აყვანილი ჩაგსვა მანქანაში... -გაჩერდა.
ღრმად ჩაისუნთქა, ცრემლები მოიწმინდა. მასაც ჩემსავით უჭირდა ამის გახსენება, ჩემი "ურეაქციობის" ნიღაბი სადღაც გაქრა. ცრემლებს ვერ ვიკავებდი. მაშინ აგონიაში ვიყავი და ახლა რასაც ნია მიყვებოდა ნახევრად აღარც მახსოვდა... ისიც როგორ დატანჯულა ჩემსავით... უფრო სწორად მე დავტანჯე ასე... მხოლოდ ჩემს ტკივილზე ვფიქრობდი მაშინ, ვერც კი ვამჩნევდი, ჩემს ირგვლივ მყოფ ადამიანებს როგორ ვტანჯავდი. თურმე რა ეგოისტი ვყოფილვარ...
-სახლშიც მან შეგიყვანა...- განაგრძო. - ნახევრად გათიშული იყავი და შენ ალბათ არც გახსოვს. ამის შემდეგ შენი ამბით სულ ინტერესდებოდა... სულ გკითხულობდა, აინტერესებდა როგორ მიდიოდა შენი ამ ქვეყნისკენ მობრუნების ამბავი... ამის მერე დიდი ხანი გავიდა...არ დავიწყებიხარ. სულ გკითხულობდა, გახსენებდა. უი, მართლა, ის ვაკანსია სამუშაო ადგილის შესახებ, გაგამ მითხრა. ის კლუბი, სადაც მუშაობ, გაგასია. -ახლა კი საერთოდ დავმუნჯდი, ისედაც ენაჩავარდნილი. - რომ ვუთხარი მეორე სამსახურს ეძებს საღამოს საათებში თქო, მითხრა ჩემს კლუბშია ვაკანსია და იქ მივიდესო... საღამოს საათებში სჯობს ნაცნობთან იმუშაოს, რამე რომ გაუჭირდეს, იქ ყურადღებას მიაქცევენო... ხოდა, მეც ვიფიქრე რომ კარგი იდეა იყო და შემოგთავაზე...
-და თავიდანვე რომ მოგეყოლა ეს ყველაფერი არა? თუ ამაზე იფიქრე, რომ ცუდი იდეა იყო?- ისევ ბრაზმა წამომიარა...
-აუ, ელი ვერ გეტყოდი რა... -ვითომდა თავი იმართლა ნიამ.
- ვითომ, რატომ? -ვერ ვცხრებოდი.
-მეც ვუთხარი გაგას. გაგაცნობ-მეთქი, მაგრამ არაო...
- რატომ?- რაღაცნაირად გული დამწყდა.
-ჯერ უნდა გავზარდოო... - დატუქსული ბავშვივით ბუთბუტებდა ნია.
-რაო? -ვერ მივხვდი.
-არ ვიცი რა ელი, ეს მას კითხე.ჯერ უნდა გავზარდოო და რა ვიცი მე. -ხელები აიქნია და წამოხტა.
-რას ქვია უნდა გავზარდოო? -ნეტავ რას ჩავეციკლე ამ სიტყვებს?
-ხო ზუსტად ასე ვუთხარი... ჯერ უნდა გავზარდო მეთქი. და მგონი გაიზარდე უკვე... -კარიდან მომესმა გაგას ხმა...
ნეტავ როდის შემოვიდა? არ დამინახავს. მის ხმაზე მეც და ნიასაც გული გაგვისკდა... შეშინებული თვალებით მივაშტერდით ორივე.
-მოჩვენება დაინახეთ?- გაგვიცინა გაგამ ორივეს. არც ერთი ხმას არ ვიღებდით, ამითომ ისევ გაგამ გააგრძელა. -ეჰ, როდის იყო ქალის პირში რამე ჩერდებოდეს. ერთ დაკითხვაზევე "მოგცელა" და დაგაფქვევინა ყველაფერი, ნია?- ხმამაღლა გაიცინათავის ნათქვამზე.
აშკარა იყო, ცდილობდა სითუაცია განემუხტა...მაგრამ თან, რაღაც კარგ ხასიათზე იყო, ასეთს პირველად ვხედავდი. "ნეტავ სულ მერამდენედ ხედავ, საწყალო, მესამედ?"_ ამომძახა ქვეცნობიერმა, რომელსაც მაშინვე ხმა ჩავაგდებინე.
ისევ სიჩუმე... უხერხული სიჩუმე და აუტანელი დაძაბულობა...
-არ გინდა წამოგსვა საწოლში? ზურგი გეტკინება...- მე მომმართა უკვე სერიოზულად. თავი დავუქნიე, ზურგი მართლაც მტკიოდა. -ნია დაგვტოვებ? მინდა ელის დაველაპარაკო. ვფიქრობ, უკვე საკმაოდ გაზედილია , ჩემეული ვერსიის მოსასმენად._ გული ამიფანცქალდა
ამის გაგონებაზე...
-კარგი.- თქვა ნიამ და ოთახი დატოვა, დატოვა კი არა გაიქცა ფაქტიურად. მეც გავიქცეოდი სიამოვნებით, ძვალ-რბილი რომ არ მქონოდა გაერთიანებული... რაღაც მაშინებდა, ვნერვიულობდი...
გავიდა ნია და დამტოვა მასთან მარტო, უხერხულის შეგრძნება მკლავდა. გაგა კი იდგა და ღიმილიანი სახით მიყურებდა. არადა, ვხედავდი ისედაც შავი თვალები მღელვარებისგან კიდევ უფრო როგორ ჩაშავებოდა...

საწოლში წამომჯდარი ვიყავი და ვუყურებდი, როგორ მოიდგა სკამი ჩემს საწოლთან და ჩამოჯდა. ნერვიულობდა... უკვე რამდენჯერმე შევნიშნე, რომ ნერვიულობის დროს თმაზე ხშირად ისვამდა ხელებს.
- სულ თავიდან დავიწყებ. მე გაგა ვარ, გავაშელი. 25წლის. ბავშვობა კარგი მქონდა, მიუხედავად იმისა, რომ დედა ჩვენთან არ ცხოვრობდა. მამა მიწევდა მის მაგივრობას. მას შემდეგ წავიდა ჩვენგან დედა, რაც გაიგო რომ მამას საყვარელი ყავდა.
გავიზარდე , ჩავაბარე, ვისწავლე... მოკლედ მამის დახმარებით კაცად ვიქეცი. გვიან გავიგე, რომ მამას სიმსიმნე ჰქონდა... 22 წლის ასაკში ისიც დავკარგე. თუმცა სიკვდილამდე მითხრა, რომ მყავდა ძმა, რომელსაც რამდენიმე კვირის წინ მისცა გვარი. მითხრა, რომ არასრულწლოვანი იყო. თურმე, ბიჭი ძალიან რთული ხასიათის ყოფილა და მთხოვა მიმეხედა. ჯერ არასრულწლოვანიაო და ამითომ ანდერძი მხოლოდ ჩემს სახელზე შეუდგენია. უბრალოდ მთხოვა კაცად გამეზარდა და 25 წლის ასაკში კუთვნილი ქონება გადამეცა. ეს მისი ბოლო თხოვნა იყო. ამ საუბრის შემდეგ გარდაიცვალა...- თავი ჩახარა, დარდობდა... უჭირდა მოყოლა...
-გაგა...-დავუძახე. ამომხედა, თვალებში ტკივილი ედგა. გული მომეწურა... -არაა საჭირო ეს მომიყვე, არ ხარ ვალდებული რამე ამიხსნა...- სიტყვა გამიწყდა.
-ელი -თბილად მომმართა. -ამ საუბრისთვის 2 წელი ვემზადებოდი. უბრალოდ ნუ შემაწყვეტინებ... -თხოვნანარევი ბრძანება გასცა.
-კარგი.- თავი დავუქნიე.
-მოკლედ ჩემი ძმა მოვძებნე და ვიპოვე. დედა გარდაცვლილი ყავდა. გზას ასცდენოდა. ვცდილობდი მის მიხედვას. ჩემთან გადმოვიყვანე, მაგრამ სახლიდან ნივთების გატანა და გაყიდვა დაიწყო. ნივთების, რომელიც მამაჩემის დავატოვარი იყო. ამიტომ საკუთარი სახლი ვუყიდე, და იქ გადავიყვანე. გავუკეთე ბარათი და ყოველ თვე თანხას ვურიცხავდი. სწავლის და ჭამის ფულს ვაძლევდი. აი, აქ შევცდი ყველაზე მეტად, მეგონა საკუთარ თავს ასე უფრო მიაგნებდა, ვიდრე სრულიად უცნობ, ახლად გამოჩეკილ, ნახევარ ძმასთან ცხოვრებით და თავისუფლების შეზღუდვით, მაგრამ შევცდი. ის გზას აცდელინი იყო და ასე განაგრძო ცხოვრება. მამის ბოლო თხოვნა ვერ შევასრულე. სათანადოდ ვერ მივხედე,
ეს ყველაფერი შენთან შეხვედრამდე იყო.
მერე გავიგე ნიას დეიდა რომ დაეღუპა. დაკრძალვაზე რომ მივედი გნახე შენ... თითქოს ჩვეულებრივი, ობლად დარჩენილი ბავშვი. მე უკვე გამოვლილი მქონდა იგივე და ვიცოდი რასაც გრძნობდი... ეს დღეც დამთავრა... დავიშალეთ... ნიაც წავიდა ამერიკაში. ხშირად მახსენდებოდი, მაგრამ არაფერს ვაკეთებდი. მერე ნია დაბრუნდა... როცა შევხვდი, მითხრა, რონ შენ ძალიან ცუდად იყავი და ამიტომ ჩამოვიდა... უნდა დაგხმარებოდა ... გული დამწყდა მაგრამ კიდევ არაფერი მოვიმოქმედე...
ერთ საღამოს დამირეკა ნიამ, ტიროდა... ელი დაიკარგაო... გული შემიწუხდა და შენს მოსაძებნად გამოვყევი... იქ რომ გნახე...-თვალები დახუჭა, თითქოს ისევ ისეთს მხედავდა. საკუთარი თავი შემძულდა, იმდენი ხალხის ტკივილი იყო ჩემს კისერზე..._ გახსენებაც კი მზარავს. ისეთი სუსტი იყავი, ისეთი სუფთა, დაუცველი, დატანჯული, სასოწარკვეთილი, უსუსური... მაშინ დავიფიცე, რომ მოგხედავდი, ტკივილს მოგაშორებდი... როგორც ხედავ ჯერ-ჯერობით ვერც ამას ვასრულებ. თუმცა ჯერ-ჯერობით...- ჩაიცინა სიმწრით და განაგრძო. -ამ დღის მერე, სულ თვალს გადევნებდი, ვხედავდი ნელ-ნელა როგორ გამოდიოდი მდგიმარეობიდან. ნიას ვეკითხებოდი შენს ემოციურ მდგომარეობაზე, ის ხომ პსიქოლოგიურზე სწავლობდა, მითხრა რომ "გამოძვრებოდი". დავმშვიდდი, თუმცა ვხედავდი რომ ასე იყო.
მუშაობა რომ დაიწყე "ბიბლუსში", აბა მაშინ ავწრიალდი, თუ ავწრიალდი. უფროსის ვინაონა გავიგე და გადავწყვიტე ჩემი გავლენა პირველად გამომეყენებინა, ბოლოს და ბოლოს წარმატებული ბიზნესმენი ვიყავი... _ჩაიცინა თავის გაქნევით. -მოვთხოვე,არ დაეტვირთე, დრო და ხელი მაქსიმალურად შეეწყო შენთვის. -გაჩუმდა, ცოტა ხანს შეისვენა, უფრო სწორად შემასვენა. იმდენი კითხვა დამიგროვდა... იმდენი ემოციით ავივსე, ცოტაც და გავსკდებოდი... რა მეფიქრა აღარ ვიცოდი. თუმცა უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვი, რომ ფიქრის უნარი წართმეული მქონდა. მხოლოდ ვუსმენდი... ყოველ სიტყვას ხარბად ვისრუტავდი...
მერე კი ნიამ მითხრა რომ მეორე სამსახური გჭირდებოდა, ხოდა მეც ჩემი კლუბი შევთავაზე, მასაც მოეწონა იდეა...
მერე კი იქ, ის აგეკიდა... კოკა... კოკა გავაშელი... ჩემი ძმა...


***
ბავშვებოო... ახალი თავი ჩავამთავრე და მე ახლა დავიწყე ნერვიულობა.
იმედია მოგეწონებათ...
ველოდები შეპასებებს სულმოუთქმელად...


მინდა, დაპირებისამებრ ეს თავი მივუძღვნა მარიამG-ს...

ჩემს პატარა გოგოს