სევდიანი საღამო იყო რაღაც არა ამქვეყნიური უსიცოცხლო,ერთფეროვანი და მოსაწყენი ღამე იყო ვიწექი და ვფიქრობდი იმაზე თუ რა შეიძლებოდა გამეკეთებინა უცებ ერთი იდია მომივიდა თავში და დავიწყე წერა,მინდა ჩემი ასე თუ ისე საინტერესო ამბავი მოგითხროთ.
მევარ ელენა მეგობრებისთვის და თქვენთვის ელი ვარ 23 წლის,არმიყვარს საკუთარ თავზე ლაპარაკი ამიტომ ამ მონაკვეთს გამოვტოვებ... ერთი ფაქტი რომელიც ყველამ უნდა იცოდეს ის არის რომ თქვენ მოკვდებით.
1987 წლის 14 სექტემბერის დილა თენდებოდა ციოდა,ლამაზი გზები სულ თეთრად იყო დაფარული და თოვლის ფანტელები არ წყვეტდნენ ცვენას. ამდროისათვის მე 14 წლის ვიყავი,სკოლაში წასვლის დღეც დადგა მეათე კლაში გადავედი.დილით ადრე ავდექი მოვწესრიგდი ჩავიცვი და სკოლისაკენ გზას გავუყევი.მივდიოდი და იმას ვფიქრობდი ეს მიხაროდა თუ არა,სკოლა ერთი მხრივ კარგი იმით იყო რომ სულ სახში აღარ ვიჯდებოდი და მეორე ის რომ გაკვეთილების სწავლა არც თუ ისე მახარებდა.სკოლამდე მიახლოებით 50-100 მეტრი იყო მანძილი ამ დროს ვიღაც მოყინულ გზაზე სიბრილისას დაეცა და შემეჯახა.მისთვის არ შემიხედავს და ვთქვი.
-სულ დამისვარე ახალი ტანსაცმელი ახლა რაგავაკეთო.
-დიდი ბოდიშს გიხდით.
როდესაც შევხედე გაავოცდი ენა ჩამივარდა ვერაფერი ვეღარ ვუთხარი რადგან არასოდეს მენახოს ასეთი ბიჭი თუ არ ჩავთვლით ტელევიზორში დამენახოს,ჩემზე არც თუ ისე მაღალი ქერა თმიანი,ცისფერ თვალება,გამხდარი და ისეთი ღიმილი ქონდა ერთი გაღიმება და დავდნებოდი.
-დორიან გრეი
-ელი,უფროსწორედ ელენა.
-სასიამოვნოა.
-ჩემთვისაც,აქაური ხარ?
-არა ახალი გადმოსული ვარ.
-სად მიდიხარ?
-სკოლაში.
-წამოდი ერთად წავიდეთ ალბათ არავის არიცნობ
-კარგი.
გზას მივუყვებოდით და ვლაპარაკობდით ის მიყვებოდა თავის ძველ საცხოვრებელზე მე კი ვუყვებოდი ჩვენს პატარა ქალაქზე ნიუ ავენიუსზე,სკოლასთან რომ მივედით საკლასო ოთახისკენ გავუძეხი.შევვედით და მერხებს მივუსხედით ადგილები არიყო ჩემთან დაჯდომა მაშინ არავის სიამოვნებდა,რადგან ყველას ბინძური და უსიამოვნო გოგონა ვეგონე ამიტომაც ჩემს გვერდით ადგილი თავისუფალი იყო და დორიანი დაჯდა.
მასწავლებელიც გამოჩნდა და თავისი მარჯვე ხელებითა და დიდი მკლავებით მერხს ჯოხი დაარტყა და თავისი ბოხი ხმით დაიყვირა სიწყნარე.ჯერ პირველი დღეა და ის უკვე ცოფებს ყრიდა.სიის კითხვა დაიწყო და ბოლოში რომ ჩავიდა დორიანი ფეხზე ააყენა და კლასს გააცნო...
-გაიცანით ბავშვებო ეს არის დორიან გრეი თქვენი ახალი მოსწავლე.
შემდეგ თავის ადგილს დაუბრუნდა და წიგნების დასტა აიღო ხელშ ყველას სათითაო წიგნი დაგვირიგა და თვითონ ერთი დაიტოვა,გადაშაა და დაიწყო კითხვა მომაბეზრებელი და უსიამოვნო ხმით კითხულობდა,ძილი მოგერეოდათ რომ მოგესმინათ მისთვის.როგორ ციქნა ზარი დაირეკა და ყველანი დერეფანში გამოვედით დორიანი და მე ეზოსკენ გავემართედ იმ სკამზე ჩამოვსხედით სადაც არავინ მოდიოდა.ცოტა ხნას უხმოდ ვიჯექით დაბნეული ვიყვაი რადგან ბიჭთან ასეთი ახლოს არასოდეს ვყოფილვარ,ენა დამება სიტყვებს ერთმანეთზე ვერ ვაბამდი,ნერწყვიძლივს მეყლაპებოდა,სუნთქვა გამიხშირდა და გული ამიჩქარდა.ბოლოს როგორცი ქნა შევძელი და ხმა ამოვიღე ჩემი ნათქვამი ბგერები ჰაერში გაიფანტა და ძლივს მიაღწია მის ყურამდე.
-გიყვარს სკოლა.
-არც თუ ისე მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს.შენ?
-ისე რა.
-ძალიან საყვარელი ხარ.
-მადლობა.
ისევ გავჩუმდით ამასობაში 10 წუთიც გავიდა და ზარი დაირეკა საკლასო ოთახში შევედით და დავჯექით მთელი გაკვეთილების მანძილზე თვალი არმოუწყვეტია ჩემთვის,ჩუმად გავხედავდი ხოლმე მაგრამ როდავინახავდი რომ მე მიყურებდა დავიმორცხვებდი და თვალს ავარიდებდი ხოლმე.დამთავრდა გაკვეთილები და სახლისკენ გზას გამოუყევით ერთ ქუჩაზე ვცხოვრობდით სამი-ოთხი სახლის მოშორებით ცხოვრობდა ის,სახლამდე რომ მივედით მან ლოყაზე მაკოცა და დამემშვიდობა.
სახში ცოტა არიყოს და აფორიაქებული ვიყავი არვიცოდი რამომდიოდა,შეილება უბრალოდ გახარებული ვიყავი,შეიძლება უბრალოდ მომწონდა კიდეც არვიცი მართლ რა მემართებოდა.გაკვეთილები ვიმეცადინე.