-არ მჯერა..-მაკა ქოთქოთით ეხვეოდა შვილს,ლამის იყო ჩაეყლაპრა,შემდენ ნინისაც გადაეხვია-გიოს ძინავს-ოთახში შემოიყვანა გოგონები და დივანზე დასვა-დაღლილები იქნებით..ღმერთო,როგორ მომენატრეთ-ორივე ცაკოცნა,ის ხომ ნინისაც ოჯახის წევრად თვლიდა,უფრო მეტიც,შვილად კი.
-დე,ყავას დავლევთ-მუდარით შეხედა ელენემ მაკას და გაუღიმა..ქალი გავიდა თუ არა,ოთახში მეორე პირის ხმაც გაისმე.ეტყობა,გიოს გაეღვიძა და ნაცნობ ხმებს გამოჰყოლოდა..-ეს ელენეა,ეს ნინია?-ბავშვური გულუბრყვილობით შეაბიჯა ოთახში გიომ.გოგონები მის დანახვაზე წამოხტნენ.ნინიმ რაღაც შვება იგრძნო,როცა პატარას ეალერსებოდა.წარმოიდგინა როგორი იქნებოდა ღვიძლი დის სითბოპატარა ხელების კისერზე შეგრძნება და ერთიანად სითბომ მოიცვა გოგონა.
^^
შაბათი დღე იყო.ნინის ადრე გაეღვიძა,გვერდით მწოლიარე ელენეს გახედა და გაეღიმა,ფეხზე წამოდგა და მაშინვე სარკეში ჩაიხედა.“ნინი.გაუძლებ..“-გაიმეორა ფრაზა,რომელსაც ამდენი ხნის მანძილზე ამბობდა.სწრაფად გამოიცვალა ტანსაცმელი და „ლოჯში“ გავიდა,სადაც უხერხულად ჩამოჯდა დივანზე და საათის ისრებს დაუწყო დაკვირვება.ასეთ რამეებს ხმოლოდ ნერვიულობის ჟამს თუ აკეთებდა.
გადაწყვიტა ნანისთვის სამაგიერო გადაეხადა და მოულოდნელად დადგომოდა თავზე,ამიტომ გადაწყვიტა ადრე გასულიყო სახლიდან.ცხრა საათი ხდებოდა,როცა ფიქრთა მორევიდან განთავისუფლდა და ელენეს გახედა.გოგონა ისევ ეძინა,ამიტომ წერილი თავთან დაუტოვა და კარები უჩუმრად გააღო.
გზაში საკუთარ თავს აიძუელბდა,ნევრიულობის დონე შეეფასებნა,მაგრამ გრძნობდა,რომ ეს ძალიან უჭირდა.ნაცნობი სადარბაზოს დანახვისას თრთოლამ აიტანა.გაახსენდა ის მძიმე დღეები,რომლებიც სწორედ ამ სახლში გადაიტანეს მან და მაიამ.შემდეგ ეზოსაც მოავლო თვალი,ის სკმაი აღარ იდგა,პერგადასული მწვანე გრძელი დასჯდომი სხვათი შეეცვალათ.გულმა ცუდი უგრძნო.ეს ხომ წარსულტან აკავშირებდა.ნუთუ,ყველაფერი ქრებოდა,რაც კონქატქს ამყარებინებდა წარსულთან.
ყველაფრისდა მიუხედავად, მაინც გამოიძახალიფტი ნაცნობი ღილაკით და გაღიმებული აიტუზა ნაცნობ კარებთან.ის ისევ შავი ფერი იყო,როგორც ადრე.ამ უკანასკნელმა თითქოს რაღაც შვება მოჰგვარა და ზარი დარეკა.იგრძნო როგორ აუჩქარდა გული,ხელები ერთმანეთზე გადააჯვარედინა და ლოდინის პოზა მიიღო,ერთ ფეხსდაეყრდნო და ზემოთ აიხედა.
კარების გასაღებად ნანი წამოვიდა,ჭრილში არ გაუხედავს ისე გააღო და..და სახეზე ხელები აიფარა..
-არ მჯერა! -გადაეხვი გოგონას-როგორ შეცვლილხარ,დაქალებულხარ!-ბოლო ფრაზა მკაციოდ წარმოთქვა და ნინის მთელი სახე დაუკოცნა,გოგონას ღიმილით ეხვეოდა მონატრებულ დეიდას..-ახლა შემახედე შენთვის..-უკან წაიწია ნინი და ნანის შეხედა.
-ბაჩო,იცი,ვინ მოვიდა?-ხმამაღლა დაუძახა ქმარს,რომელიც ჯერ კიდევ ლოგინში ნებივრობდა..-რა იყო,ნან?-გამოსძახა ცოლს და ოდნავ წამოიწია..-ვინ მოვიდა? რაღაცას მეღადავები,არა?
-მოდი და ნახე...-ნანის სიხარულის მიღმა რაღაცას მალავდა.ეს ნინიმ მაშინვე შეამჩნია,დეიდას ხომ კარგად იცნობდა და მისი არც ერთი ემოციური დეტალი არ ეპარებოდა.მთლად ასეც არ იყო,მაგრამ ქალის სევდიანი თვალები მართლაც შესამჩნევი იყო.
გოგონას მოუთმენლად იფშვნეტდა ხელებს,ნანის დაძაბული მზერა კიდევ უფრო მატებდა მღელვარებას,რომელიც ისედაც არ აკლდა.ცოტა ხანში ბაჩოც გამოჩნდა,კარებთან გრძელი შავი ხალათით იდგა და თვალებს ძლივს ახელდა.ნინის დანახვამ გამომეტყველება შეუცვლა და სწრაფი ნაბიჯით გაემართა გოგონასკენ.ნინი ადგილიდან წამოხდა და ბიძის შესახვედრად წინ წაიწია.
-როგორ გაზრდილხარ..-დაბნეულმა გადაკოცნა ნინი და შემდეგ დივანზე ჩამოჯდა-როგორ ხარ?-ისევ ბაჩომ დაარღვია სიჩუმე,თუმცა ნახევარ საათში ისევ იგივე განმეორდა.ნანიმ მხოლოდ ის მოიფიქრა,რომ ფეხზე ამდგარიყო და გოგონასთვის რამე შეეთავაზებინა-სიუპრიზი რომ არ ყოფილიყო,რამეს გავამზადებდი..-სინანულით თქვა ქალმა და ქმარს გადახედა..-ყავას ხომ დალევთ? -პასუხს არც დალოდებია ,ისე დატოვა ოთახი.
-რამე ახალია?-ყავა მოსვა გოგონამ და დეიდას შეხედა..-როგორ არიან მარიამი და მაია?-დედასმისს დედას ვეღარ ეძახდა..ამ კითხვაზე მიწისფერი დაედო ნანის.უნდოდა დაემალა,მაგრამ არ შეეძლო.არსებობს რაღაც,რასაც ვერავინ აკონტროლებს.როგორ შეეძლ ამხელა ტკივილი გაეხსენებინა ...დაიბნა და ქმარს გადახედა.“მიშველე“ გამომეტველებით ჩანგალი ერთი ხელიდან მეორეში გადაიტანა და დისშვილს შეხედა.
-არ ნახავ?-სხვა თემაზე აგდაიტანა საუბარი ბაჩომ.ეს ნამდვილად ეხერხებოდა.ცოლმა მადლობა მზერით გადაუხადა და ყავის ფინჯანს წაავლო ხელი,რათა გოგონასთვის არ შეეხედა.ნინი ათრთოლდა,გაახსენდა ყველაფერი,რაც უწინ მოხდა.არ იცოდა რა გაეკეთებინა,მაგრამ საკუთარ თავში მაინც იპოვა რაღაც ძალა,დაეყრდნო მას და ნანის გაუღიმა..-დიახ,ვნახავ..მაინტერესებს მარიამი როგორი გოგო იზრდება-სიყვარულით წარმოთქვა დის სახელი და ფეხზე წამოდგა..-ახლა წავალ,ელენე ინერვიულებს-გადაკოცნა ცოლ-ქმარი და კარებიკენ წავიდა..-აბა,ჭკუით..-მხარზე ხელი თბილად გადაუსვა ნანიმ და კარები მიკეტა.
გოგონა ანერბიულებული გაუჰყვა სახლისკენ მიმავალ გზას.უნდოდა ფეხით წასულიყო,ასე უფრო მეტი დრო ექნებოდა ფიქრისთვის,რაც ყევლაზე მეტად სჭირდებოდა.ნაცნობ ქუჩას აუყვა და გულში რაღაც იგრძნო.ეგონა რაღაც მმე აწვებოდა..“ჩემს ცხორვებაში ყველაფერი მძიმეა.“-გულმოკლულმა გაიფიქრა და გზას ოხვრით აუყვა.როგორ ეცნობოდა გარემო..ყევლაფერი ახსენებდა იმ დროს,როცა...როცა,ამის გაგრძელების უნარიც კი არ შესწევდა,როცა ბედნიერი იყო და ჰყვადა ოჯახი..
იმ წამს ზურაც გაახსენდა.როგორ კარგად გრძნობდა თავს,როცა გვერდში ჰყავდა..“საუკეთესო მეგობარი იყო,მაგრამ..“-ვეღარ დააბოლოვა ფიქრები,ცოტა ხანს შეჩერდა,უკან ვინმე ხომ არ მომსდევსო,მაგრამ მაინც განაგრძო გზა.
იმ დღეს მთელი დღე ელენესთან გაატარა,ოთახში..მთელი საათები დეიდასთან სტუმრობაზე უყვებოდა.
-არ ვიცი,რა გავაკეთო..არ ვიცი როგორ შევძლება ამას..-ელენეს სიტყვები ვერა და ვერ შეეგნო..თუმცა დაქალი მაინც აგრძელებდა მის დაწყნარებას..ბოლოს ელენეს სახე გაუნათდა და ნინის მუხლზე ხელი დაადო-ზურას გარდა ყველამ გნახა,ყველამ იცის,რომ ჩამოვედით..იქნებ გენახა? ახლა იგივეს აღარ გთხოვრასაც უწინ,მაგრამ...-ნინიმ ბრაზისგან დააკვესა თვალები და დაქალის შეთავაზება გააპროტესტა..-მაგრამ მას მერე სულ გავუცხოვდით.ცოტა ხანს ჩაფიქრდა და ბოლოს გადაწყვიტა ზურა ენახა,იქნებ მიხვდა თავი შეცდომასო,მანუგეშებლად გაიფიქრა და მეგობარს მადლობა გადაუხადა.
-დავურეკავ..-გაცისკროვნებული სახით წამოხტა ელენე და მეგობარს ლოყაზე მოწყვეტით აკოცა..ტელეფონი ხელში გადაატრიალა და პასუხის მოლოდინში ორი ნაბიჯით წინ წაიწია და ნინის თვალი ჩაუკრა.
^^
-ნინი და ელენე ჩამოსულან..-ზურამ გახედა დიმიტრის და სასხვათაშორისოდ გაუღმა..-ახლა დამირეკა ელენემ..მივხვდი,რომ სისულელე გავაკეთე,მაგრამ თავს ვერ ვაკონტროლებდი..როგორ ვნანობ ჩემს ქმედებას,მაგრამ ახლა...დიდი ხანი გავიდა,შევძლებ,მგონი,სიტუაციის გამოსწორებას და მასთან მეგობრობას..
-ვინმეს უნდა შეხვდე...-დიმიტრიმ კატეგორიული ტონით უპასუხა და შემდეგ ირონიულად ჩაიცინა..-დღეს მივალ და მოვინახულებ ორივეს..მეზობლად ცხოვრობენ-ზურამ ტელეფონი მაგიდაზე დადო დ ფეხზე წამოდგა.
-ახლავე მიდიხარ?-ოდნავ წამოიწია თიმიტრი და ძმაკაცი აათვალიერა.ზურა გახარებული ჩანდა.ემოციების დამალვა საერთოდ არ გამოსდიოდა და გამუდმებით იღიმოდა.
-ჰო,ოღონდ ჯერ მაღაზიაში გავალ,რამეს ვიყიდი..
გვიანი იყო,როცა ზარის ხმაზე გიო ლოგინიდან წამოვარდა..
-კარებზეა ვიღაც..-ოთახიდან გადიოდა,მაგრამ მაკამ შეაჩერა,ელენე მიხედავსო...-ზურა იქნება.-ელენე ფეხზე ადგა და კარებისკენ აიღო გეზი..
-როგორ მომნატრებიხარ..-ჩვეული სიტყვებით გადაეხვია მამაკაცს..-მეც,ნინი სადაა?=ემოციების დამალვის გარეშე ჰკითხა ელენეს..-ნინი,მოდის-თვალი ჩაუკრა და ანიშნა,დაჯექიო..-ბიჭმა პიცები მაგიდაზე დაწყო..-ყველანაირი ვიყიდე-გაუღიმა გოგონას და ლუდის ბოთლებიც ამოალაგა ცელოფნიდან..-აღვნიშნოთ..-ამ დროს ნინიც გამოვიდა,მაგრამ ბიჭის დანახვისას,შეჩერდა..ზურა ფეხზე წამოიწა და გაფართოებული თვალებით შეხედა გოგონას,ჯერ მიახლოებას არ ჩქარობდა,აკვირდებოდა შორიდან და სიტყვებს ეძებდა.ეს სცენა გონებაში არაერთხელ გაეთამაშა,მაგრამ რეალობაში ყოველივე ამის გაკეთება გაცილებით ძნელი იყო...მაგრამ,როგორც იქნა,ამოიდგა ხმა და გოგონას თვალი თვალში გაუყარა...
-ნინი..მაპატიე,მაშინ თავი ვეღარ გავაკონტროლე..ამ დროის მანძილზე ისე ვნანობდი..ვერც კი დაგირეკე..-გოგონას თვალებში თანხმობა ამოიკითხა და მხოლოდ ამის შემდეგ მიუახლოვდა,ხელები მხრებზე შემოხვია და მკერდზე მიიკრა..-მენატრებოდი..-ჩასჩურჩულა ყურში..-ისევ ვიმეგობროთ?-ხელებისგანგაანთავისუფლა,თმა გადაუწია,ყურში ჩასჩურჩულა და შემდეგ დივნისკენ წავიდა,სადაც ელენე იჯდა.
^^
მეორე დღეს ზურამ გამოუარა ნინის,სადმე გავიდეთო.გოგონა ცსიამოვნებით დასთანხმდა,რამაც ზურა ისე აღაფრთოვანა,რომ ლამის იყო ცაში ფრენა ესწავდა.მყუდრო რესტორანში დასხდნენ.ლამაზი ხედი ორივე მათგანს წარსულს ახსენებდა.ალბათ,ამიტომაც გადაწყვიტა ზურამ ნინი ისევ აქ მოეყვანა.
-დეიდამ მთხოვა,რომ ჩემი ოჯახი ვნახო..მეც კი ვფიქრობდი..უფრო მეტიც,მეტს ვერაფერს ვივლებ გონებაში ეს ერთი კვირა,რაც ჩამოვედი..-ერთი კვირაა?-ზურამ გაკვირვებით ჰკითხა გოგონას,რომელმაც თავი დაუქნია.მამაკაცს უსიამოვნოდ გაეღიმა,ეტყობოდა,რომ გოგონას ჩამოსვლი ამავის დროულად შეუტყობინებლობამ გული ატკინა,მაგრამ არ შეუმჩნევია.
-მინდა პატარა მარიამი ვნახო..მითხარი რამე..-გოგონას სიტყვები ჰარმონიულად ჩაესმა ზურას და ხელი ხელზე გადაუსვა..უნდა ნახო..მისმინე,სჯობს დაიშრიტო ემოციისგან..მომიყევი,კარგი?-გოგონამთავი დაუქნია და ფიქრების გახმოვანება დაიწყო..ზურა ყურადღებით უსმენდა და ცდილობდა მისი არც ერთი სიტყვა გამოპარვოდა..
^^
-ლანა,ის ჩამოსულია..ჩვენს ნახვას აპირებს..-ათრთოლებული ხმით დაურეჯა დაქალს მაიამ და ცრემლები უხმოდ მოიწმინდა..-ის მოსვლას აპირებს და რა ვქნა,რა ვუთხრა..როგორ ვუთხრა,რომ...-ხმა გაუწყდა ქალს.
-მარიამი როგორ არის?-მხოლოდ ამის თქმაღა მოახერხა ლანამ ..-ახლავე გამოვალ..-უნდოდა დაემსვიდებინა მაია,რომელიც შიშის მეტს ვეღარაფერს გრძობა..იმ წამს ორმაგი შიში ამოძრავებდა.ერთი იყო ნინის შეხვედრისან გამოწვეული,ხოლო მეორე-პატარა მარიამის დაკარგვის შიში..-სტაბილურადაა ჯერჯერობით,მაგრამ ექიმები სახარბიელოს ვერაფერს ამბობენ..-ცრემლებიაგდმოსცვივდა ქალს..
მაია ძლიერად აქვითინდა და სკამზე ჩამოჯდა.“ეს ჩემი ბრალია..“-გაიფიქრა ისევ და თავი ღრმად ჩახარა..“რა ვუთხრა შვილს?რა ვუთხრა ნინის? ის ახლა ორმაგად შემიძულებს..“-ლამის იყო ეყვირა.სასომიხდილ ქალს ყევლაფერი სძულდა...“არ შემიძლია..მინდა მოვკვდე..“-ასე საშინლად თავი არასდროს ეგრძნო..“ვნება და სიყვარული..ამის ბრალია..როგორ მიჟუჟუნებდა თვალებს...მე კი..თურმე შიდსი ჰქონია..წავიდე პასუხიი მოვთხოვო? რა მერე? თავი უარესად შევირცხვინო და ხალხი ჩემზე ვაჭრაო? ან რა აზრი აქვს..ჩემი გოგონა სიკვდილს ებრძვის..თან მეც დამნაშავე ვარ,მაშინ,როცა მეცხრე თვეში ვიყავი..“-ისევ მწარედ გაიხსენა არაერთხელ ლწარმოდგენილი სცენა...სექსი დივაზე და დიდი მუცელი.დეტალურად ახსოვს,მაშინ თავი არ დაუცავთ...თორნიკეს სიტყვები ახლაც კი ჩაესმის,ვერც კი ვგრძნობთ ჩვენს შორის არსებულ მუცელსო..ის მართლაც არ ევლინებოდათ ბარიერად,მაგრამ...მაშინ ისე ესმოიავმოვნაეს სიტყვები,თუმცა ახლა მხოლოდ ზიზრს გვრიდა..-შიდსის მატარებელმა დედამ შვილი დააინფიცირა.იცოდა,რომ ნინი აბორტით გააჩინა და ამის გამო ინფექციით შიდსი და მსგავსი რამ,შესაძლოა,მუცალში მყოფ არსებასაც გადასდებოდა,მაგრამ მაშინ ამაზე არც კი უფიქრია.არა,არ უფიქრია..
„მე ვარ დედა? რატომ არ ვიფიქრე ამაზე? „-თავს ისევ თათხავდა,ხელებს თვალებზე იფარებდა და ისევ ნერვიულად აგრძელებდა ქვითინს...
ალბათ,ამაზე ძლიერ ტკივილს ქალი ვერც კი წარმოიდგენს.სიტყვებითაც კი ვერ აღიწერება რას გრძნობდა მაია.ალბაღ,ყველაზე სასომიხდილი და უმწეო არსება იყო.დროდადრო პალატაში შედიოდა და აკვირდებოდა შვილს,რომელსაც რამდენიმე თვის წინ დაუსვეს შიდსის დიაგნოზი.გოგონას ერთ თვეზე მეტ ხანს უმიზეზოდ ეწეოდა სიცხე,რომელიც დაგდების თანავე ძველ მდგომარეობას უბრუნდებოდა.მაია შეშინებული იყო,თავს აარ ჰგავდა იმ დღეებში,მაგრამ,როცა შეამჩნია მარიამის კანსა და ლორწოვან გარსებზე მუქი ლაქები,მთლად გაგიჟდა ქალი.იმ დღესვე საავამდმყოფოში წაიყვანა შვილი და გულიც გაუსკდა.
-ჩემი პატარა..როგორ იქნება ? გამოჯანმრთელდება,ჰო?-ვედრებით ეკითხებოდა ექიმს აკანკალებული ქალი..-მის მეტი არავინ მყავს..-დაინახავდა თუ არა მის უიმედო სახეს,მაშინვე აქვითინდებოდა და ასე გრძელედებოდა ყოველ დღე..მთელი დღეებსა და ღამეებს საავამდყოფოში ატარებდა,მის გარეთაც კი არ გადიოდა ქალი.ლანას მიჰქონდა ხოლმე ტანსაცმელოი თუ თეთრეული,საჭმელი თუ სასმელი და საერთოდ ყველაფერი,რაც კი სჭირდებოდა.იმ დღის მერე მხოლოდ სამჯერ თუ გავიდა გარეთ.მაიასთვის სამყარო ამ საავადმყოფოს კედლებში წყდებოდა..აქ იწვა მისი ერთადერთი შვილი და ერთადერთი იმედი..
შვილის პალატაში ფრთხილად შევიდა,დაინახა თუ არა სახეწაშლილი გოგონა,მაშინვე მუხლებზე დაეცა.ის ხომ მალე ორი წლის უნდა გამხდარიყო,ესწავლა სიარული,საუვბარუ..ცხოვრებას დაწაფოდა,ის ხომ ახლა იდგამდა ფეხს..,აგრამ სამყარო თუ ცხოვრება ხშირად დაუნდობელია.აბა,რა უნდოდა ამ პატარა უსუსური ბავშვისგან? ის ხომ სრულიად უცოდველი იყო.მხოლოდ იმასში მიუძღოდა ბრალი,რომ დედას აღვიძებდა ხოლმე ღამღამობით,მაგრამ ეს თითოეულ პატარას ჩვევია.
-არ მჯერა..ჩემო ლამაზო,გთხოვ,ჩემ გამო იბრძოლე.მთლად ნუ გამანადგურებ..-ქალს ის აზრიც საშინლად აწუხებდა,რომ თავისი სიყვარულისა და ვნების გამო მეორე შვილსაც კარგავდა..“მე ვარ დამნაშავე..ეს რა ჩავიდინე..“-ფიქრობდა და ლამის იყო ვენები გადაეჭრა.ვერსად ხედავდა იმედს..ერთადერთი მისი მშველელი იყო ექიმი,რომელიც მის გოგონას მკურნალობდა,მაგრამ ამ ბოლო დროს ვეც ის აძლევდა იმედს..“ეს შეუძებელია..“-ალბათ გაგიჟდებოდა ამ ყველაფრისგან,რომ არა სადღაც მიმალული არსება,რომელიც ახსენებდა,აბა,შენ რა იცოდიო.
მთელი ღამეები არ ეძინა მაის,მხოლოდ სამ საათს თუ ჩაეძინებოდა ხოლმე და ისსიც იშვიათად.და და ლანა აკითხავდნენ,მაგრამ რას უშველიდნენ მის ტკივილს,რომელიც ასე გამჯდარიყო ქალის მთელ არსებაში..“არ მჯერა...“-ისევ იმეორებდა და ჭერს უიმედოდ შეჰყურებდა..ისევ ეამბორა შვილს სულ გათეთრებულ ხელს და სკამზე ჩამოჯდა..
„ღმერთო რატომ გაიმეტე? ასეთი რა დაგიშავე..“-თავის დაცვის ინსტიქტებმა იჩინა თავი მაიას არსებაში...-„რა დაგიშავე?“-ინტერესით აღსავსე თვალებით ახედა თეთრ ჭერს,რომელიც მხოლოდ და მხოლოდ მარიამის ავადმყოფობას ახსენებდა.“მეზიზღბე ეს ცხორვება,ეს ბედი და საერთოდ ყველაფერი,რაც ჩემს გარშემო ბრუნავს...არ მჯერა აღარაფრის და არავის..მარიამი თუ მოკვდა,მეც თან გავყვები..“-მეტი ფიქრი არც კი ეკარებოდა მაიას.
-მაია,მოდი ჩემთან..-დამ აცრემლებული თვალები ქალის მიღმა მოათავსა და ხელები ზურგზე გადაუსვა..-მარიამი...ღმერთო,უშველე..-ეს უკანასკნელი რამდენჯერმე გაიმეორა და ცრემლებიც წასკდა..
სიძლიერი? რა სიძლიერეზეა საუბარი,როცა საყვარელ ადამიანს კარგავ..როცა გიყვარს,შველა კი არ შეგიძლია..განა არსებობს რამე ამაზე მტკივნეული? არა,არა და არა! მაია ისევ ტიროდა,ბღაოდა და თან პირზე ხელს იფარებდა,რათა მისი ხმა სხვებს არ გაედო..ვინ იცის რამდენ ხანს გაგრძელდებოდა ორი დის ერთობლივი გლოვა,რომ არა შემოსული ექიმი..
-ქალბატონებო,გადით..ბავშვი უნდა გავსინჯო..-დაღლილი სახით შეხედა ოთახში მყოფთ და კარები ღრმად გამოაღო.
^^
-ნინი,უნდა დაგელაპარაკო..-დილას ზურას ზარმა გააღვიძა გოგონა.საათს დახედა და შვიდი იყოა,მიტომ ანერვიულდა,ასეთი რა მოხდაო და პაუზის შემდეგ უპასუხა მამაკაცს..-რა ხდება? შემაშინე..
-ნინი,სადმე მყუდრო ადგილას მინდა წავიდეთ ვისაუბროთ..მნიშვნელოვანია..-მნიშვნელოვანიაზე ნინის ააკანკალა..-აუ,როგორ ლაპარაკობ..მართა მაშინებ..-გაწყვეტილი სიტყვებით უპასუხა გოგონამ და ღამის პერანგი გაიძრო..-ნინი,გამოგივლი და კუს ტბაზე ავიდეთ,სადმე დავსხდეთ ბუნებაში...-კარგი,იმ ადგილას,მოვემზადები,ერთ საათში გამოდი..-სიტყვები ერთმანეთს მიაყარა და სააბაზანოში შევიდა.სულ არ ესიამოვნო ნე;-თბილი შხეფები,მხოლოდ მოსალოდნელ საუბარზე ფიქრობდა და თან დროდადრო თრთოდა..მალე გაემზადა და სამზარეულოში შევიდა,ყავა დაამზადა და ჭქით ხელში „ლოჯში“ გავიდა,უნდოდა დაელია,აგრამ ესეც არ შეეძლო ორიოდე ყლუპი ძლივს გადაუშვა და შემდეგ ნერწყვი ძლიერად გადაყლაპა..“როდის მოვა...“-გონებაში იმეორებდა და თითებ ფინჯანს ძლიერად უჭირდა..“როგორი მშიშარა ხარ..“-მეორე „მემ“ ირონიულად შემოაძახა..ამ დროს ნელი კაკუნიც გაისვა..მიხვდა ვინ იყო,სასწრაფად დადო ყავა სამზარეულოს მაგიდაზე და ზურას გაჰყვა.
-კიდევ კარგი ზარი არ დარეკა.წერილი დავუტოვე ელენეს..-ხელი ჩაკიდა ბიჭდა,ნინიმ კი ნერვიულად შეხედა..-წავედით?-ცნობისმოყვარედ ჰკითხა და ლიფტის ღილაკს თითი მიაჭირა..-ნინი,მეც ვნერვიულობ-გოგონას ხელი უფრო ძლიერად მოუჭირა ზურამ..
-ნინი...-ზურა პლედზე ჩამოჯდა და ფეხზე მდგარ ნინის გახედა.გოგონა ნაცნობ ხედს აკვირდებოდა..-ჩამოჯექი..-შესტავაზა გოგონას და ხელით მისკენ უბიძგა..-ზურა..-გოგონა მის გვერდით დაეშვა და მამაკაცი აათვალერა.ნინის არ გამოჰპარვია მისი მღელვარება და შიშმა კიდევ უფრო აიტანა.
-რა ხდება? ასეთი რა უნდა მითხრა?-მხარზე ხელი დაადო მამაკაცს და შავ თვალებში ჩახედა..-დაიწყე,კვე მოვკვდი ნერვიულობისგან,ზურა..-მუდარით შეხედა მეგობარს..-მზად ხარ? ისეთ რამეს გეტყვი,რომ განადგურდები..-ვეღარ მოითმინა,გამზადებული სიტყვები სულ აღარ ახსოვდა..-ღმერთო,ასე არ უნდა დამეწყო..-უკმაყოფილოდ წამოიძახა და ნინის გაფერმკრთალებულ სახეს შეხედა..-ზურა,დაიწყე..ბარემ ბოლომდე გამასწორე მიწასთან.ჩემთვის ხომ არაფერი არსებობს..-მამაკაცს თვალი გაუსწორა და შემდეგ მზერა ზეისკენ წაიღო..-დაასრულე..-ბრძანების კილოთი უთხრა მამაკახს და თავი დაბლა ჩახარა..გოგონა განაჩენს ელოდა..
-იმ საავდმყოფოში,სადაც ვარ..მოკლედ,იქ მოიყვანეს შენი..-ძლიერად ამოისუნთქა,სახეზე ფერი დაეკარგა და ხელები აუკანკალდა,მისი ტუჩის თრთოლვაც შესამჩნევი იყო..-ნინი,მე მათ არ გამოვლაპარაკებივარ,მეშინოდა და თავი ავარიდე...არ შევსულვარ მათ პალატაში..მინდა გითხრა და მიჭირს..შენ დას რამდენიმე თვის წინ აღმოაჩნდა შიდსი,რაც მხოლოდ რამდენიმე ახლობელმა იცის...-ამოიხნვეშა და ნინის სასომიხდი სახეს დააკვრიდა.გოგონა აღარ იყო ისეთი ლაღი,როგორიც ადრე..მისთვის ყველაფერი დასრულებულიყო..
-არააააააააა-მხოლოდ ამის ყვირი მოახერხა..ბოლო ასო გაწელა და ფეხზე წამოხტა..-არააააა..არ არსებობს..ყველაფერს მივხვდი,მაგ ბო*ს რცხვენია და არავის უთხრა,მაგ ნაბი*ვარმა,ჩა*ლახმა გადასდო..არა,არა და არა...-კივილი დაიწყო,ბღაოდა,მაგრამ ცრემლები არ მოსდიოდა..-არ არსებობს.-ზურამ მკლავებში მოიქცია და თავი თავზე მიადო..-ნინი..არც მე მჯერა.ვწუხვარ,ჩემო ლამაზო..-ბოლოსიტყვები ისეთი სითბოთი წარმოთქვარომ მათი გაგონებისას კუს ტბის ბინძური წყალიც კი გაიწმინდებო..
გოგონა ხმას ვერ იღებდა..ბრაზობდა და ტკიოდა გული.ის ჯერ უნახავ დასაც კარგავდა,სკოლაში მუდამ პირველი მოსწავლე იყო,განა არ იცოდა შიდსის დაუნდობლობის შესახებ...
-წავიდეთ..უკანასკნელიად მაინც ნახავ და მერე...-ფეხზე წამოდგა და პლედის აკეცვა დაიწყო..მამაკაცის გამომეტყველებიდნ ყველაფერს იგებდა,მისი და უკანაკსნელ მდგომარეობაში იყო..-მადლობ,ზურა..მადლობ,რომ მითხარი და გევრდში მიდგახარ..-მამაკაცმა მკერდზე მიიკრო და პლედი გამოართვა..-ჩავიდეთ..
ხუთი საათი იქნებოდა,როცა ელენე ოთახიდან ოთახში ნერვულად დადიოდა..ნერვიულლობდა დაქალზე,მაგრამ დარეკასაც ვერ ბედავდა.ბოლოს გადაწყვიტა ზურასთვის მიეწერა..“რამე ხომ არ მოხდა“ მზერით აიღო ტელეფონი და მიწერა:“რა ხდება? სად ხართ?“მამაკაცმა დაუყოვნებლივ უპასუხა,საავადმყოფოში მოდიო.მეტი არაფერი მიწერა.
-არ მჯერა...ეს პატარა ჩემი დაა და..-დედა მოსასვენებლად გაეყვანა ნანის,ამიტომ ზურა და ნინი მარიამთან მარტო იყვნენ.მაია არ ენახა,თორემ ვინ იცის როგორი რექცია ექნებოდა..=ოს მალე აღარ იქნებაო,პირდაპირ მითხრეს..-ცრემლები გადმოყარა და ზურას შეხედა..-ძნელია ექიმობა,არაა?-ნუგეში ამოიკითხა მამაკაცის თვალებში,რომელმაც თვაი დაუქნია და ორივე დის ხელი თავი დიდ ხელში მოიქცია..-დღეს ან ხვალ..-დიდი აგრძელებდა ქვითინს..დედაზე აღარ საუბრობდა ის გზაში საკმაოდ ჰყავდა გალანძღული,ამიტომ ბრაზისგან გაწმენდილი დას მისჩერებოდა..-რა ლამაზია,ქერა კულუკუბი და დიდი ცისფერი თვალები..
-შენსავით..-გაუღიმა ზურამ და მხარზე ხელი გადაუსვა..-არ მჯერა,რომ ასეთი ლამაზი და უცოდველი არსება..
-ყველაფერი მისი ბრალია..-თვალები ბრაზით დააკვესა.მამაკაცმა მკერდზე გოგონას თავი მიადო და ცრემლები ნაზად მოწმინდა.უნდოდა კიდვე ეთქვა რაიმე საგუგეშებელი სიტყვა,მაგრამ კარის ხმამ ორივე მათგანი გააშეშა.მათ წინ სახეაწითლებული მაია იდგა,რომელსაც ზურგს ნანი უმშვნებდა.
გაფითრებულ ნინის სახე მთლად წაეშალა,ჯერ გაუბედურებულ მარიამს გახედა და შემდეგ დედას.ვერაფერი თქვა,არც ბრაზი ამოუნთხევია და არც ნუგეში მიუცია დედისთვის.ზურას გახედა,თვალით ანიშნა გავედითო,უნდოდა მაშინვე მოცილებოდა გარემოს.
-საღოლ,მაია,საღოლ...და ეს რისთვის? -ქალი შეკრთა.ნინი კი ირონიას აგრძელებდა.თავშეკავებულობამ მაინც უმტყუვნა,დედის სიახლოვეს ვეღარ გაუძლო..შეამჩნია ქალის შეცბინება და განაგრძო..-არ მიპასუხო,არაა საჭირო,მაია..-სიბრაზის ძლიერი მუხტი ჩაქსოვა მიმართვაში..-ეს იმ წყეული ღამეებისთვის..-მერე შეხედა გაშტერებულ დებ,რომლებიც ერთმანეთვს თვალებით რაღაცას ესაუბრრებოდნენ,მაგრამ აღარ მოუცდია..-მე დავასრულე..-კარებისკენ ანიშნა მეგობარს.
^^
იმ დღეს საერთოდ არ სძინებია,მაშინვე კოშარები აღვიძებდა გოგონას.ქოშინს იწყებდა და თავს ძლივს აჩერებდა,არ უნდოდა ელენესა და მისი ოჯახის გაღვიძება.დილას თვალებშესიებული ადგა.იფიქრა ყავას დავლევო,მაგრამ აწკრიალებულმა ტელეფონმა ამის საშუალება არ მისცა.
-ასე ადრე ვინ უნდა იყოს?-გამოსძახა ელენემ,რომელიც იმ წამს დგებოდა ლოგინიდა-არ ვიცი-უპასუხა დაქალს,მაგრამ ისეთი შეგრძნება ჰქონდა,რომ რაიმე ცუდი უნდა მომხდარიყო.ისევ თვალწინ დაუდგა ღამით ნანახი,აკანკალდა და ტელეფონს უპასუხა.-მე ვარ..-ეს ზურას ხმა იყო.გაახსენდა,რომ მამაკაცი იმ ღამით მორიგეობდა..-ახლავე უნდა მოხვიდე..-პაუხის შემდეგ განარგძო ზურამ,რომლის ხმაშიც საშინელი პესიმიზმი და საოწარკვეთა იგრძნობოდა..-მითხარი, რა მოხდა.არაფერი დამიმალო...-ეხვეწებოდა ნინი და ხელს გულზე იდებდა..ის აღარაა..-ცრემლები მოადგა ნინის და ლოგინზე დაეცა..-არ არსებობს! ის მეძავი..-ტელეფონი კარებისკენ ისროლა და ბღავილი დაიწყო.
^^
-ვერაფერი შეძლეს..-მედიცინაზე გაბრაზებული ინტონაციით ამბობდა ზურა და ნინის ეხვეოდა..-როგორი უმწეო იყო,უსიცოცხლო,მაიას სახლში იქნება,არა?-ცრელები მოიწმინდა და მამაკაცს თვალი გაუსწორა..-მე მას სულ არ ვიცნობდი და უკვე დავკარგე...აღარ შემიძლია ასე,ასე ცხოვრება ჩემთვის წარმოუდგენელია...-ნინი..-მამაკაცს თვალებზე ცრემლები მოადგა,ვერ უძლებდა გოგონას ასეთ საცოდაობას..ასაც სტკიოდა.
-ნინი,ჩემო გოგო..-მეორე მხრიდან ელენე და ნენე ეხვეოდნენ..გოგონებიც ტიროდნენ..-რა ლამაზი იყო..-აგრძელებდა ნინი და გული საშინლად უცემდა..ის ჩემი და უნა ყოფილიყო..და მან..-სათქმელი გაუწყდა და მეგორებს აეკრო.
^^
დაკრძალვამ ჩაიარა.ნინი,ნენე და ზურა ერთად მივიდნენ..ეს ყველაფერი იმდენად მწარე იყო ნინისთვის,რომ სიტყვებითაც კი ვერ აღწერდა..გრძნობდა,რომ ვეღარაფერი ასაზრდოებდა..უნდოდა ეკივლა,მაგრამ არ შეეძლო..მხოლოდ ტიროდა..ცრემლეით ნამავდა ჯერ არგაზრდილი დის საფლავს..
„აქ განისვენებს მარიამ არაბული..“-კითხვა აღარ გაუგრძელებია გოგონას.გარემო შეათვალიერა..ყველა წასული იყო..მხოლოდ მაია ჩანდა.ქალი კუთხეში მიკუზულიყო და შვილისკენ თვალებს ქურდივით აცეცებდა..
-ნინი..-ძლივს აღმოხდა.იგრძნო,რომ გოგონას ძალა არ შესტევდა..იფიქრა,უფრო თამამამი ვიქნებიო,მაგრამ თვითონაც სტკიოდა..გრძნობდა,რომ ძალა მთლად გამოცლოდა..-ნინი,მაპატიე..-დაიწყო და მთელი სხეულით აკანკალდა..-ვინ იცის კიდევ რამკერ გაიმეორა ეს სიტყვები..ადგილებს ცვლიდა,ხმას ინტომაციას უცვლიდა ..არ ჩერდებოდა მისი მოძრავი ტუჩები..
-ადამიანები არ იცველბიან..-ამოხეთქა გოგონამ ბრაზით და ფეხზე წამოდგა..-მე ..-შევიცვალეო უნდა ეთქვა მაიას,მაგრამ ვერ შეძლო..-გინდ შეცვლილიყავი და გინდ შეიცვალო.ჩემთვის ამას აღარ აქვს მნიშვნელობა,შენ მე ყველაფერი წამართვი,ყველაფერი,რაც მქონდა და,რაც მანუგეშებდა..ჩვენ საერთო აღარაფერი გვაქვს..მშვიდობით,მაია..-სასაფლაო დატოვა ისე,რომ დედისთვის არც კი შეუხედავს.კუთხეში ზურად მანქანა ელოდა..მამაკაცს სევდინი თვალებით შეხედა და შემდეგ მის მხარზე ატირდა..
-ნინი...ჩემო გოგონავ-ხელები შემოხვია ზურამ და მკერდზე ძლიერად მიიკრა..-წავედით..-ცოტა ხნის მერე გაინთავისუფლა თავი ზურას მკლავებიდან და მანქანაში ჩაჯდა..
^^
ნინიმ ამ ყველაფრის მიუხედავად მაინც ჩააბარა უნივერსიტეტში.ელენესთან ერთად მიჰყვებოდა ცხოვრების რუტინულ დღეებს და წარსულში გახედვისაც კი ეშინოდა..მაკამაც კი შეწყვიტა მაიასთან კონტაქტი,სხვანაირად არ შემიძლიაო.
„მაია სოსელიას ნერვიულობის ნიადაგზე გული გაუსკდა..“-ნინიმ წაიკითხა სტატია,თავიდან ემოცია საერთოდ არ უგრძვნია,მაგრამ შემდეგ რამდნეიმე ცრემლი გადმოსცვივდა..
-ვწუხვარ..-ელენე შემოვიდა ოთახში,მაგრამ ვერ მიუახლოვდა დაქალს...
-ის წყეული ღამეები,რომ არა ბედნიერები ვიქნებოდით..ის რომ არ ყოფილიყო მასთან..-სახელებსაც ვეღარ ამბობდა გოგონა..
ერთი წლის შემდეგ.
-დღეს შენი წიგნი დაიბეჭდა?-ახალ ბინაში გადასულ ნინის ელენემ დაურეკა..-მართლა?-სახე გაუნათდა გოგონას..
-ხელშიც მიჭირავს შენი „წყეული ღამეები“-ცოტახნიანი პაუზის შემდეგ ელენემ კითხვა ისევ განაგრძო...-„ეძღვნება ჩემს პატარა დას,მარიამს..“-წაიკითხა განსხვავებული შრიფტით წაწერილი გოგონამ...

დასასრული.

პ.ს იმედია,მოგწონდათ.ველი შეფასებებს.
მიყვარხართ ძალიან,ჩემო ლამაზებო.
აბა,ველი შეფასებებს...