გავიდა ერთი თვე. მე და მამა ელევიზორთან ვსხედვართ და საინფორმაციოს ვუყურებით. რატომ დამაინტერესა ასე ძალიან არ ვიცი მაგრამ მაინტერესებდა. უეცრად კარზე ზარია. შევხტი. არ მოელოდი. ცოტნე ბათუმში იყო და ვინ უნდა ყოფილიყო.
-მე გავაღებ მა...
ვუთხარი მამას და მანაც თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია.მივედი კართან და ფრთხილდ გავაღე. კარებში დედაჩემი იდგა. თვალები ცრემლიანი ჰქონდა. მომნატრებია. მომენატრა დედა. რაც არ უნდა მეჩხუბოს და რაც არ უნდაგამლანძღოს დედა მაინც მიყვარს და მომენატრება. მაშინვე მივვარდიდა მაგრად მოვეხვიე. მეც ცრემლი წამომივიდა.
-ბოდიში ჩემო სიხარულო.
-დედა მე მაპატიე გთხოვ.
უეცრად მამა დაინახა და ისიც ისევე გაშეშდა როგორც მე. დედა წამოდგა. ერთმანეთს თვალებში უყურებდნენ შემდეგ კი ერთმანეთს მიუალოვდნენ და ჩაეხუტნენ. ეს ყველაზე ბედნიეი რამ არის როცა მშობლები ერთმანეთს ეხუტებიან.
მოკლედცრომ ვთქვათ დედა დაბრუნდა, რამაც გამახალისა. მითხრა რომ არასდროს მეჩხუბებოდა ასეთ ''უაზრო'' თემებზე. უბრალოდ მე უნდა მესწავლა. მე კი მას პირობა მივეცი რომ არ შევარცხვენდი.
მე და სანდრო ჩვეულებრივად ვიყავით. დედამაც იცოდა რომ ვნახულობდი მაგრამ არ ვაყუებდი სად და როდის მივიდოდი. სანდროს რომ მოვუყევი როგორც ასეთი არ გაგიჟებულა მაგრამ გაუხარდა.
დღეს დილით ადრე მობილუის ზარმა გამაღვიძა. სანდრო იყო. გიჟივით წამოვხტი ცუდად ხომ არ არისთქო.
-მია შენი ნახვა მინდა.
-კარგი პარკში გნახავ.
-კარგი.
მეც უცბად გავემზადე. დედას ვუთხრი სადაც მივდიოდი. რომ მივედი სანდრო იქ დამხვდა.
-სან, კარგად ხარ? -უბრალოდ ვკითხე.
-ვშორდებით!
ამ სიტყვებმა ბევრჯერ გაიელვა მაგრამ მერე მივხვდი რომ არ მელანდებოდა.
-რა?
-ვშორდებით! აღარ მიყვარარ!
ცრემლი წამომივიდა თუ არა მაშინვე ადგილს მოვშორდი. მეგონა გამომეკიდებოდა მაგრამ არა. ან რატომ? ის ხომ მშორდებოდა. სახლშინრომ მივედი დედას ყველაფერი მოვუყევი. ის კი მამშვიდებდა და მეუბნებოდა რომ ცხოვრება გრძელდებოდა.
მეორე დღეს სანდრო სკოლაში აღარ მოსულა. რამდენიმეჯერ ვიკითხე სად იყო მაგრამ ყველა არ ვიცის ამბბდა.ერთი წელი ვერ დავივწყე.მოწყენილი ვიყავი.სულ მასზე ვფიქრობი. ველოდი მაგრამ იმედები გამიცრუვდა.შემდეგ კი თვს ძალა დავატანე და ამოვშალე გულიდან და რაც მთავარია გონებიდან რომ არანირად არ მეფიქრა მასზე, არც კარგად არც ცუდად.
გავიდა წლები. მესამე კურსზე უნივერსიტეტში ბიჭი გვცანი. ერთად დავამთვრეთ სასწავლებელი. მაგისტრიც ერთად გავაკეთეთ. მუშაობაც ერთად დავწყეთ. მე უკვე ოცდაექვსის ვარ და შილსაც ველოდები.
დღეს ლამაზი დილა გათენდა.ჩემი მეუღლე უკვე წავიდა სამსახურში და გადავწყვიტე სუფთა ჰაერზე გამესეირნა. გარეთ რომ გავედი სასიამოვნლ სიო იყო. მესიამოვნა. უკნიდან ჩემი სახელი გავიონე. შევკრთი.
-მია! მია!
მივიხედე და რასვხედავ. სანდროა. ამდენი ნის განმავლობაში არ მინახია და ახლა გამოჩნდა. გამიკირდა.
-მია მიცანი?
-სანდრო?
-ხო მია, მე ვარ.
-როგორ ხარ?
-კარად შენ? -ჩემს მუცელს რომ დახედა სახე შეეცვალა. -ფემძიმედ ხარ?
-კი სანდრო ფეხმძიმედ ვარ.
-გილოცავ.
-მადლობა... შენსკენ რა ხდება?
-არაფერი ცოლი მომყავს.
-გილოავ.
-მადლობა.
-კარგი სანდრო უნდა წავიდე. ნახვამდის.
-ნახვამდის.
შევბრუნდი და გზა გავაგრძელე. ვგრძნობდი რომ სანდრო მიყურებდა. თვალს არ მაშორება. მე კი მივიოდი და არც კი მიმიხედავს მისთვის.

პირველი სიყვარული. მით უმეტეს თინეიჯერებს ასაკში. სასიამოვნო გასახსენებელია. არასდროს არ გავიხენებ ცუდად რადგან ბევრი რამ მასწავლა დაბევრი რამ მასიამვნა. ეს იყო სიყვაული. მე მიყვარდა. მას კი არ ვიცი. არ ვიცი მაგრამ ერთს ვტყვი: ბავშვებსაც უყვარდებათ!
------------------------
მადლობა ბავშვებო.... მიყვარხართ და მალე დავდებ სხვა მოთხრბას. შეიძლება სრულად. ...ომენტარებს ველი