გავიდა რამდენიმე დღე, თორნიკეს მხოლოდ ექიმებთან ერთად ვხედავ. ვგრძნობ, რომ წამლები ძალას კი არ მმატებენ, პირიქით, მფიტავენ. ელექტროსკამზე იმის შემდეგ სამჯერ ვიჯექი, სიტყვა ელექტროობაზეც გულისრევები მიტევს. მეზიზღება აქაურობა, მეზიზღება და ნელ-ნელა თორნიკეს ნდობასაც ვკარგავ.. ღამეებს გახელილი თვალებით ვათენებ, ველოდები.. უკვე ბევრჯერ გამიცრუვა იმედები, მაგრამ მე მაინც მჯერა რომ მოვა და გადამარჩენს.. ვიცი რომ მოვა, მის პატარა გოგოს არ დატოვებს..
-ცხრა
ვთქვი ჩემთვის და კედელზე მეცხრე ხაზიც ჩამოვკაწრე..
ნუთუ არც დედას გავხსენებივარ? არც მაკას? ნინის იმედი არც მქონია, მან მომათრია აქ.. ნუთუ მართლა ყველას დავავიწყდი?
ათასი სისულელე ტრიალებდა თავში, ხანდახან, საკუთარი თავის ცნობაც მიჭირდა.. თვალებს ვხუჭავდი ხოლმე და ვიხსენებდი თორნიკესთან გატარებულ თითოეულ წამს.. რა ლამაზი იყო, როგორი მშვენიერი.. გამახსენდა როგორ შევხვდი პირველად, კლუბში. როგორ შემაშინა, თითოქს, თავი შემაზიზღა, მაგრამ პირველივე შემოხედვისთანავე დაიდო ბინა ჩემს გულში.. მისი თვალებით სხეულში შემოიჭრა და ყველაფერი ბურუსში გაახვია, დაისაკუთრა..
„პატარავ“
ჩამესმის ყურში, თვალებს ვახელ და კიდევ ერთხელ ვრწმუნდები, რომ ესეც მომელანდა..
მგონი მართლა ჭკუიდან ვიშლები, მისი მონატრება მკლავს..
-გახსოვს, ტელეფონით ლაპარაკის დროს რომ ამაწითლე?
ვკითხე სიჩუმეს, ისიც თითქოს დამეთანხმაო.. გადავიკისკისე..
-გახსოვს როგორ მთხოვე ჩემი შეყვარებული იყავიო? გახსოვს როგორ გინდოდა, რომ შენთან ვყოფილიყავი?
ისევ სიცილით ვაგრძელებდი შეკიტხვების დასმას, სიჩუმეც უსასრულობასთან ერთად მხარს მიბამდა, მესაუბრებოდა..
-კოცონი გახსოვს? ცეცხლი კიარა, შენ რომ მათბობდი.. პირველი სექსი? ჩვენი პირველი ჩხუბის შემდეგ.. გახსოვს როგორ ფრთხილობდი? ვიცოდი, ძალიან წვალობდი, მაგრამ მაინც მსიამოვნებდა, რომ ჩემზე ზრუნავდი..
რამდენიმე წამით დავდუმდი..
-ჩემი ტატუ?
ღიმილით ვიკითხე და გრძელი პერანგი წამოვიწიე, ტრუსის ზოლის ჩაწევისთანავე გამოჩნდა კანზე მელნით ამოყვანილი ოთხი ასო.. “თოკო”
-გახსოვს რომ დამპირდი არ მიგატოვებო? აბა, ახლა სად ხარ? პირბადის და ტეთრი ხალათის უკან იმალები? ის შენ არ ხარ ! შენ ჩემს დანახვაზე ტავს ვერ შეიკავებდი.. მომვარდებოდი და მთელ სხეულს დამიკოცნიდი.. ღმერთო, შენი კოცნა, ეგეც მენატრება ჩემო ბიჭო.. შენი ტკბილი ტუჩები, თბილი, გემრიელი ალერსი..
ისევ დავდუმდი, ხელი ტატუზე მედო და ღრმად ვსუნთქავდი, უკვე აღარ ვიცინოდი..
-პატარა აბაშიძე?
ვიკითხე და ვიგრძენი როგორ გადმოჭრა სველმა ბურთულამ ქუთუთო და როგორ ჩამოგორდა ლოყაზე.. ახლა ორივე ხელი მუცელზე მქონდა მოხვეული, სუნთქვა უფრო და უფრო მეჩხერდებოდა, ცრემლების ნაკადიც იმატებდა..
-მე ყველაფერი მახსოვს ჩემო ბიჭო.. შენს პატარას ახსოვს, როგორ შეიძლება დაივიწყოს.. შენ ხომ უბრალოდ დაუვიწყარი ხარ..
რამდენიმე ცრემლი გადავყლაპე, ხელი ტუმბოსთან გადავწიე და ღილაკს თითი მივაჭირე.. რამდენიმე წამში ოთახში ექიმი გაჩნდა..
-დამამშვიდებელი გამიკეთეთ, გთხოვთ..
************************************************
მზეა.. ყავისფერ სკამზე ვზივარ, სათვალიან სახეს მზეს ვუშვერ და მისი სითბოთი ვტკბები.. მწვანე მინდორია.. არა, არა, არც სამოთხეში ვარ და არც ლონდონის რომელიმე პარკში.. ხუთსართულიანი, თეთრი, გისოსებიანი შენობის ეზოში ვარ, ვისვენებ..
სათვალემ ცხვირი მატკინა, მოვიხსენი და გვერდით დავდე.. ახლა თვალდახუჭული ვართმევდი მზეს ენერგიასა და სითბოს.. თავს ცუდად არ ვგრძნობ, საოცარია.. ალბათ, ვეჩვევი.. ვეჩვევი საკუთარი თავის მოტყუებას, მეტს არაფერს..
-მეც მახსოვს.
ჩამესმა ყურში, მაგრამ ისე მოვიქეცი, თითქოს არაფერი გამიგია.. ვიცოდი, მელანდებოდა.. გაუნძრევლად ვიჯექი და ვცდილობდი არაფერზე მეფიქრა მზის სიმხურვალის გარდა.. მართლაც რა თბილია.. სიყვარულს ჰგავს.. გათბობს, სიცოცხლებს გინათებს, გილამაზებს.. მაგრამ სულ მცირე, პატრარა ნაბიჯი წინ და მორჩა.. დაიწვები და შენგან არაფერი დარჩება, გარდა ფერფლისა..
გულში ჩხვლეტა ვიგრძენი, თითქოს რაღაცამ გამკაწრაო, ღრმად ჩავისუნთქე და უსიამოვნო შეგრძნებაც მყისიერად გაქრა..
-ანა..
თითქოს ქარმა რამდენიმე ბგერა მოიტანა ჩემს ყურებთან.. ახლოს იყო.
კიდევ ერთხელ ჩავისუნთქე ღრმად, თვალები უფრო მაგრად დავაჭირე ერთმანეთს.. მისი სურნელი..
-პატარავ..
ხრინწები, სითბო, სიყვარული.. ყველაფერი ერთ სიტყვაში.. ჩემთან იყო.
გაუბედავად დავაშორე ქუთუთოები ერთმანეთს.. შეშინებული მივბრუნდი მარჯვნივ, სწრაფად წამოვხტი.. მელანდება? სხვაა? მართლა გავგიჟდი?
მისი თვალები მზეზე უფრო კაშკაშებდნენ, ვარდისფერი ტუჩებმა ეზოში აყვავებული ვარდებიც კი დაჩრდილეს.. მის გახშირებულ სუნთქვას, რამდენიმე მეტრშიც ვგრძნობდი.. ელოდა, როდის გავიქცეოდი მისკენ..
შიშველი ფეხებით მოვწყდი ბალახს.. სირბილით შევამცირე ჩვენს შორის მყოფი მანძილი, რომელიც ამდენი ხნის განმავლობაში მტანჯავდა.. თითის წვერებზე წამოვიწიე, თვალები მის თვალებს გავუსწორე.. ჯერ კიდევ მიჭირდა იმის დაჯერება, რომ ჩემს წინ იდგა..
მარჯვენა ხელი მოვხარე და ფრთხილად შევახე მის კანს, ტვალები დაეხუჭა.. სუნთქვა უფრო და უფრო ხშირდებოდა, გულისცემა ჩქარდებოდა..
თითები ლოყებიდან ტუჩებზე ჩავასრიალე, ბაგეები ერთმანეთს დააშორა, ნაზად მეამბორა..
სიხარულის ცრემლები წამსკდა, გემრიელად გადავიკისკისე, კისერზე ჩამოვეკიდე და მთელი ძალით ჩავეკარი გულში..
ბედნიერების ექსტაზში გადავეშვი, როცა მისი ძლიერი მკლავები მომხვია და უწინდებურად მაგრძნობინა მისი საოცარი სითბო, ეს გრძნობა ყველა ნარკოტიკს სჯობდა.. ვიცოდი, რომ აღარაფერი მემუქრებოდა.. ჩემი შავი ბიჭი იყო ჩემთან, ჩემი მფარველი ანგელოზი რომელიც იყო. დაუვიწყარი!

******************************************
დასრულდა ! ვიცი, მოულოდნელად, მაგრამ დიახ, დასრულდა.. მეტი რა უნდა ვთქვა, კომენტარი თქვენ უნდა გააკეთოთ, იმედია იმედები გაგიმართლეთ.. არაფერი მეთქმის მადლობის გარდა.. მთელი სულითა და გულით გმადლობთ ! უღრმესი მადლობა ყველა იმ თბილი კომენტარისთვის, რაც ოდესმე დაგიწერიათ.. მადლობა იმისთვის, რომ თუნდაც ხუთ წუთს ხარჯავდით ჩემი მოთხრობის წასაკითხად..ახლა ისღა დამრჩენიათ რომ იმედები ჩაგისახოთ და ელოდოთ "მკვლელის" და "ლურჯი მოგონებების" გაგარძელებას ახლო მომავალში. მართლა ძალიან მიყვარხართ, ამას მთელი გულით გეუბნებით.. მადლობა ! მე მოვრჩი. იმედია, ეს მოთხრობა, მართლაც დაუვიწყარი იქნება თქვენთვის.