-რატიანი!
საკანში შეათრიეს ეს 15წლის გოგონა, ვინ იცის უკვე მერამდენედ.
აქამდე უკვე უნდა მოსულიყვნენ!
ფიქრობდა სანდრა,მაგრამ არა არავინ ჩანდა, არც მშობლები,არც ძმაკაცები. როგორც ჩანს მთელი ღამე საკანში უნდა გაეტარებინა, ტუჩები დახეთქილი, ცხვირიდან სისხლი თქრიალით მოსდიოდა. საკნის კარი გააღეს და ხელი ისე კრეს ძირს დაეხეთქა.
-ჯანდაბააა, შეიცხადა სანდრამ.
პატარა გოგონა იყო რატიანი, მაგრამ უკვე თავისდა უნებურად ძალიან ბევრი ქონდა გადატანილი. 2წლის წინ უსაყვარლესი და ულამაზესი დედა მშობიარობას გადაყვა, მამა სამსახურის გამოიშვიათადაა სახლში, გეგუთის ციხის უფროსია. ახალგაზრდა ბებია და ბაბუა ზრდიან. სამეგობროც ისეთი ჰყავს ცოტა საშიში ტიპები, ფულიანი გოგოა სანდრა მამამისი და ორივე ბაბუა გავლენიანი პირები არიან, ერთი სამხედროშია გენერალი მეორე მერიაში მუშაობ, ერთი ბებია კი ტელევიზიაში მაღალ თანამდებობაზე, დედამისი მინისტრის მოადგილე იყო. მოკლედ ყველა უძვრება რატიანს, არიან ისეთები ვისაც მართლა გულით უყვარს მისი ბავშვობის დაქალები და ძმაკაცები.
-ამჯერად რისთვის მოხვდი?
გაისმა ნაცნობი ხმა.
-ლევაან?! (სანდრა)
-ხო მევარ, გამარჯობა მშვენიერო.(ლევანი)
-რისთვის? ერთა იდიოტმა ტაბლეტები მე შემომაჩეჩა, გამოვიდე მაგას ანახებენ სეირს(სანდრა)
-მოვა ვინმე?(ლევანი)
-არვიცი ჯერ ჯერობით არავინ ჩანს. შენ რატო ხარ აქ? (სანდრა)
-მოვიპარე(ლევანი)
-ყოჩაღ შენ...სიცილით უთხრა სანდრამ
-ხო იცინე იცინე და მე გავალ და შენ აქ დარჩები(ლევანი)
-კარგი რა ხომ იცი აუცილებლად გამიყვანენ(სანდრა)
-ხო რატო არ გაგიყვანენ გენაცვალე მამაშენის ერთი ზარიც საკმარისია, ისე იმ ტიპეპს კიდე არ შეეშვი?(ლევანი)
-ვინ ტიპებს?(სანდრა)
-აი იმ თოფიანებს,დანიანებს, მკვლელებ და...(ლევანი)
-გაჩუმდიიიი...შეყვირა სანდრამ
-არ ვარ მართალი?(ლევანი)
-ისე ამბობ თითქოს შენ უკეთესი იყო...აცრემლებული თვალებით უთხრა სანდრამ
-ახლა ჩემზე არ ვსაუბრობთ სანდრა, შენ ბავშობის მეგობრებს უფრო ნაკლებ ყურადღებას აქცევ ვიდრე მათ, ორივემ კარგად ვიცით როგორი სასტავიც არიან, საქმე საქმეზე რო მიდგეს ყველა დაიკიდებს ერთმანეთს, არა შენი ბავშვობის ძმაკაცებიც არ არიან ფრთიანი ანგელოზები, მაგრამ ამ ნაძირლებს მაინც ჯობიან, სულ რო არაფერი შენ გამო ტყვიას გადაუდგებიან წინ, სანდრა დაფიქრდი შეხედე შენ თავს რა დღეში ჩავარდი მათ გამოუკვე მერამდენედ, აქ გაგიცანი ერთი წლის წინ გახსოვს? მაშინ კიდე ნორმალური იყავი, ახლა კი ისე ჩაგითრიეს...
სანდრა ტიროდა, სისხლი და ცრემლები ერთნაირად მოსდიოდა, ლევანი მივიდა და ჩაეხუტა...
-სანდრა...სანდრა?! სანდრაა!! მიპასუხე
-რაა?...ძლივს წამოილუღლუღა ძალამიხდილმა სანდრამ.
-სანდრა ყველზე საყვარელი ხარ, მიყვარხარ! გესმის?(ლევანი)
-რა?(სანდრა)
-ხო მიყვარხარ!(ლევანი)
როგორი ბიჭიიყო ლევანი? ლევანი! იდიალური ბიჭი იყო, არ უყვარდა სანდრას ლევანი მაგრამ გიჟდებოდა მის პიროვნებაზე, ლევანი ის იყო ვინც ყოველთვის სანდრას გვერზე იყო, ახლაც მის გამო მოიპარა რომ საკანში მარტო არ დაეტოვებინა, ყურადღებიანი და მზრინველი იყო, სანდრაზე 3წლით უფროსი, 1წელია გაიცნო და სულ მასზე ზრუნავდა მაგრამ ახლა განსაკუთრებით მოუხშირა და სიყვარულშიც გამოუტყდა.
1კვირა გავიდა...2...3... ლევანი ყურადღებას არ აკლებდა სანდრას.
-როგორ ხარ?...ყოველ დილით სახლთან ხვდებოდა ლევანი
-კარგად შენ?(სანდრა)
-როგორ ვიკნები?(ლევანი)
-რაგინდა ვე გავიგე(სანდრა)
-კარგირაააა! დავიჯერო მართლა არაფერს არ გრძნობ?(ლევანი)
-არაფერს ლევან! შენ თუ დაიღალე ჩემი დევნით შეგიძლია წახვიდე.(სანდრა)
-ვერ ეღირსები!(ლევანი)
-ლევან მე მიყვარს შენი პიროვვნება, მიყვარს შენი ყურადღებიანობა და მზრუნველობა, მაგრამ ხანდახან მაშინებს შენი მძიმე ხასიათი(სანდრა)
-სანდრა! მომისმინე და კარგად დაიმახსოვრე, რაც არ უნდა იყოს მაინც ჩემი გახდები!
-მაღიზიანებ...(სანდრა)
-რაც გინდა ის ქენი თუ გინდა შემიძულე, მაგრამ შეეცადე შეეგუო იმ აზრს რომ ჩემი გახდები.
-დამანებე რა თავი...(სანდრა)
წავიდა ლევანი და თითქოს სანდრამ დაისვენა, მაგრამ ორ დღეში სკოლის კარებთან დახვდა.
-სად მიდიხად? (ლევანი)
-....
-ამოიღე ხმა(ლევანი)
-არ გელაპარაკებიი(სანდრა)
-ნუ დამელაპარაკები, შენთან ერთად მოვდოვარ(ლევანი)
-დამანებე რა თავი, თორემ...
-თორემ?! რათორემ? ძალიან მაინტერესებს, შენ ძმაკაცებს ეტყვი?ხომ იცი არა? შენ თვითონაც ხომ იცი რომ ვერავინ ვერაფერს დამაკლებ, რაც არ უნდა მაგრები იყვნენ ისინი მე მაინც ლევან გელაშვილი ვარ... მე მავარ!
-კარგი გასაგებია, ვერავინ ვერაფერს დაგაკლებს, მაგრამ გთხოვ დამანებე თავი რატო მიმწარებ ისედაც გამწარებულ სიცოცხლეს??
-მეკი პირიკით ვცდილობ უკეთესობისკენ შევცვალო შენი სიცოცხლე, და ცოტა აზრი მივცე შენ უაზრო ცხოვრებას.(ლევანი)
-ჩემი ცხოვრება უაზრო არააა! შეყვირა სანდრამ
მთელი სკოლა მათ კამათს უყურებდა ბოლოს ლევანი რომ მიხვდა ამას სანდრას ხელი დასტაცა და გვერდზე გაიყვანა.
-რაო რას ამბობ უაზრო არააო? გაცეცხლებული იყო ლევანი
-დიახაც არაა...არც სანდრამ დააკლო გაბრაზება
-მიპასუხე აბა რა არი? აი თუნდაც სად მიდიოდი? იმ იდიოტებთან და ნა******ბთან არაა? ხოხო ზუსსტადაც მაგათთან მიდიოდი, და რა მიხვალ და მაგარი გოგო ხარ არა? გგონია ყველას უყვარხარ არა მაგათგან ერთი ორი თუ დაგიდგება გვერდით აზრზე მოდი, რატო გიძვრება ყველაა? არ დაფიქრებულხარ? ხო შენ კეთილიხარ ყველას ეხმარები რითაც შეგიძლია, იშვიათია შენნაირი მეგობარი, ყველა გიყვარს, ყველას ეხმარები, ყველას ეფერები ჩემ გარდა...
ნაწყენი იყო ლევანი, ისევ განაგეძობდა ჩხუბს სანამ სანდრამ არ უყვირა
-არ მჭირდება შენი დარიგება, მშვენიერი ცხოვრება მაქ, არ მჭირდები გაქრი ჩემი ცხოვრებიდაან
-იცი რა არი სანდრაა! შეჩვეულიხარ იმასრომ ყველა ზედ გეხვევა, ბავშვობიდან, შეჩვეული ხარ იმას რომ ბიჭები შენ გამო ვენებს იჭრიან, შეჩვეულიხარ იმას რომ სიყვარულს გეფიცებიან, შეჩვეულიხარ იმას რომ ყველა ბიჭს შენ ჭკუაზე ატარებ სულ ესაა.
ლევანი გაბრაზდა და გაბუტული სანდრას მოშორდა. ესე იცოდა გაბუტვა და სწორედ ამას ვერ იტანდა სანდრა, რამე თუ არ მოეწონებოდა მაშინვე იბუტებოდა, პატაა ბავშვი ხომ არ იყო.
სანდრაც განერვიულებული იყო და მეგობრების სანახავად წავიდა, რუსთაველზე, "ცუდსასტავთან" როგორც ლევანი უწოდწბდა, მათთან არ წასულა ნამდვილ ძმაკაცებთან და დაქალებთან გაეშურა
-ვა სანრა როგორ ხარ?(გიგი)
-კარგად შენ?(სანდრა)
-კარგად რასშვები?(გიგი)
-რავი არაფერს ბავშვები აქ არიან?(სანდრა)
-გიო, ნიკუშა,დაჩი, სალომე და ელენე ჩვენ ადგილას არიან(გიგი)
-კაი და შენ სად მიდიხარ?(სანდრა)
-"რაღაც" უნდა გავჩითო და მოვალ(გიგი)
-ააკაი მიდი(სანდრა)
-რასშვებით ბავშვებოო?...უხალისოდ მიესალმა ბავშვებს სანდრა
-არაფერსშენ მოდი დაჯექი(დაჩი)
უხმოდ ჩამოჯდა სანდრა და გიოს სიგარეტი გამოართვა...
-რაგჭირს შენ ე? (ნიკუშა)
-არაფერი(სანდრა)
-რა არაფერი თქვი(გიო)
-ლევანიმ მომიშალა ნერვები
-რატო რაუნდა??(დაჩი)
-აუმაგას ავჩეხაც ერთხელაც(ნიკუშა)
-ოო რავი არაფერი რო არ მიყვარს ბრაზდება(სანდრა)
-დაველაპარაკები(ნიკუშა)
-რაა? არა... არ გინდა ნიკა... ნი...კა...
სანდრა დაიბნა, ხმა აუკანკალდა,
-ხორაიყო დაველაპარაკებით ბიჭები... მკაცრად უთხრა დაჩიმ,
ამაზე კიდე უფრო მეტად დაიბნა სანდრა.
როგორ თუ??
-არაა საჭირო!(სანდრა)
-აბა რა იყო რა შეგიჭამატვინი(გიო)
-რამე რომ გიქნათ(სანდრა)
-რა უნდა გვიქნასს? კარგი რაა(ნიკუშა)
-არღირს ჩემგამო... ჩაილაპარაკა სანდრამ და დაჩის თვალები სიბრაზით აევსო
-რასქვია არ ღირს შენ გამო გოგო? შენ იცი ვინხარ? შენ ხარ გოგო რომელიც ჩვენ გამო მუდამ თავს წირავს, შენ ხარ გოგო რომელიც სულ გვერდით გვიდგას, გოგო რომელიც სულ გვეხმარება და შენ გინდა თქვა რომ ჩვენ ელემენტარული ბიჭი ვერ უნდა მოგაშოროთ? ეგ კიარა მთელი სიცოცხლე შენთან ვალში ვართ, ჯერ სულ რო არაფერი რამდენჯერ დაგიმშვოდებივართ და გაგიმხიარულებინებივართ მარტო შენი ხასიათის გამო უნდა გვიყვარდე სულ რო არაფერი, ერთად გავიზარდეთ,ჩვენი დაიკო ხარ და შენ გამო ყველაფერზე ვართ წამსვლელი.
-ხოხო ვიცი ჩემისიცოცხლეებიხართ, უბრალოდ არმინდა რამე დაგიშაოთ, ხომ იცით არა ძალიან საშიში ტიპია...
-სისულელეაა, დამშვიდდი ეხლა და ჩვენ ლევანთან წავალთ, სალომე და ელენე კი სანდრას ამშვიდებდნენ.
ბიჭები რაც დაელაპარაკნენ არ გამოჩენილა, სამაგიეროდ ვიღაც იდიოტს ეჩხუბნენ სანდრას გამო სანდრას სკოლაში და ამ გაუგებრობის გამო სკოლიდან გადასვლა მოუწია სანდრას.
მტკიცე ნაბიჯებით მიაბიჯებდა სანდრა რატიანი ახალი სკოლისკენ, თავაწეული შევიდა კლასში და თავდაჯერებით იკითხა.
-სად შეიძლება დავჯდე?
-ჯერ ის იკითხე შეიძლება თუ არა საერთოდ დაჯდომა...ირონიულად უპასუხა ერთ ერთმა ბიჭმა
-იღადავე? -არც სანდრამ დააკლო ირონია
-შენ წარმოიდგინე და არაა. -გააგრძელა ლუკამ
-გეყოოთ! შეაწყვეტინა დირექტორმა...
-ლუკა ლომიძე უსიამოვნებები არ გაკლია ისედაც შენკი რატიანი დარწმუნებული ხარ რომ კიდევ გინდა სკოლის გამოცვლა?
-უკაცრავად (სანდრა)
მთელი დღე ნერვებს უშლიდა ნიკუშა სანდრას და სანდრა ნიკუშას. მეორედ დღეც ესეთი გამოდგა.და მთელი კვირა ესე გაგრძელდა.
....
არვიცი როგორ, რანაირად, საიდან ეს ამბავი ბიჭების ყურამდე მივიდა, საშინელი ამბავი დატრიალდა სკოლის ეზოში, პოლიცია, სასწრაფო ყველა იქ იყო...
მოკლედ მეორე დღეს დირექტორის კაბინეტში შეათრიეს რატიანი, ქალბატონმა ეკამ მკაცრი კილოთი დაიწყო:
-ბიძაშენი განათლების მინისტრი რომ არ იყოს აქამდე უკვე გაგდებული მეყოლებოდი!
-მეე? მე რა შუაში ვარ??...იუაკადრისა სანდრამ
-შენ აცემინე ია საწყალი ბიჭი
-დედის საფლავს ვფიცავ მე არავისთვის არაფერი მითქვამს... ცრემლნარევი ხმით უთხრა სანდრამ დირექტორს.
-გადი ჩემი კაბინეტიდან და ეცადე შარში ნაკლებად გაეხვე.
როგორი ძნელი იყო რატიანისგვის შარს არიდებოდა როცა ყველა შარი მის თავს ხდებოდა. უკვე მთელმა სკოლამ იცოდა მია შესახებ. კლასში რომ შევიდა ვიღაც 12კლასელი დახვდა რომელიც სკოლაში 1კვირა არ იყო ნამყოფი და სანდრაზე და ლუკაზე არაფერი იცოდა