ადამიანს დღესაც ისევ ისე უყვარს , სძულს , სტკივა ეშინია, დარდობს , როგორც მაშინ , როდესაც არც ავტომანქანა არსებობდა და არც კომპიუტერი. ყველაფერი წარმავალია და ყველაფერი იყიდება , ადამიანიც ისეთივე პროდუქტია , როგორც სხვა დანარჩენი.
ყველაფრის მიუხედავად ადამიანებს მაინც უყვართ ერთმანეთი . ისინი სხვა და სხვა სტილით გამოხატავენ მას . ზოგი ზედმეტად იდიოტურად , ზოგი კი ზედმეტად რომანტიულად , შუალედის პოვნა რთულია , ამიტომ ადამიანი როგორც ყოველთვის მარტივ გზას მიმართავს.
ჩვენ ყველანი ,,ჭაობში" ვცხოვრობთ. თუ დავუფიქრდებით სიტყვა ,,ჩვენ"-ს როგორი განსხვავებულია . ჩვენ ანუ : მე , შენ და კიდევ უამრავი ადამიანი. ჭაობიდან ამოსვლა მე მხოლოდ ბინძური ხერხით შემიძლია , კოკაინით. ოჰ! ეს პარიზული კოკაინი , როგორი რთული შესაყნოსია, თუ კარგად არ დაფშვნი ცხვირს წაგართმევს და იქაურებას სისხლით მოსვრის.
გამოვდივარ კლუბიდან.უკვე საკმაოდ მთვრალი ვარ და თავს გახურებულად ვგრძნობ.მანქნისკენ მივდივარ , ხელით შარვლის ჯიბიდან სიგარეტი და სანთებელას ამოღებას ვცდილობ.უკან ქუსლიანი ფეეხსაცმლის ,,კაკუნი“ მესმის , შევტრიალდი.
-ვერონიკა !
ვთქვი ჩუმად და მის მოახლოვებას დაველოდე.სულ გადამავიწყდა ეს გოგოც , რომ ჩენთან ერთდ იყო. ვერონიკა ჩემზე ერთი წლით უფროსია , ანუ 20 წლისაა, მეორე კურსის სტუდენტია. რაღაცნაირი გოგოა , ცხვარივითაა.ლამაზად ვერ ჩავთლი , 70-იანებში რომ ვცხოვრობდეთ მიმზიდველ და ელეგანტურ ქალბატონად ჩაითვლებოდა.
-გინდა ?(სიგარეტი გავუწოდე )
-(გამიღიმა და კოლოფიდან ერთი ღერი სიგარეტი ამოიღო). სიგარეტზე მოვუკიდე და ავტოფარეხისკენ წავედი. ისევ უკან მომყვებოდა , მივხვდი რომ ზედმეტად სწრაფად მივდიოდი და ის უსუსური ცხვარივით მომსდევდა. მოულოდნელად თავში რაღაცამ ,,პწიუ“-ო და შევტრიალდი , ვერონიკას მივვარდი და კოცნა დავუწყე.გააშმაგებით ვკოცნიდი , ის კი არ ინძრეოდა , სულ გაქვავდა , ყინულივით ცივი ჰქონდა ტუჩები , კბილს კბილზე აჭერდა და თვალებში მიყურებდა.
-გააღე პირი (ხმამაღლა ვუთხარი , თითქოს მუქარასავით გამომივიდა)
ისევ ისე მიყურებდა , ცხვარივით , საცოდავი თვალები ჰქონდა . მან მე კისერზე ხელები შემომხვია და ჩამეხუტა , ყველაფერს მოველოდი ამის გარდა.საპასუხოდ თავზე ვაკოცე და მისი ხელებისგან გავნთავისუფლდი.
-წამოდი , წაგიყვან სახლში
მანქანაში ჩამიჯდა.დავქოქე. კაბა რომელიც ეცვა მის სუსტ ფეხებს და ვიწრო წელს ხაზს უსვამდა , მკვეთრად ჩანდა მკერდის და საჯდომის მოხაზულობაც. მინდოდა ეს კაბა შემომეხია მისთვის და აქვე მანქანაში გამეჟიმა , მაგრამ თავს ვკავებდი, მეშინოდა ისევ არ ჩამხუტებოდა . თითქმის მის ეზოში ვიყავით.
-დარჩი ჩემთან ...(პაუზა) ამ ღამით( მითხრა და შემომხედა , ისეთი თვალებით მიყურებდა თითქოს რეაქცია აინტერესებდა ჩემი).
-(პასუხის ნიშნად ვაკოცე, ძლივს გააღო პირი , მიღწევაა. ეხლა უკვე თვითონ ჩამიდო ენა პირში და ბანბის ნაყინივით ატრიალებდა , ნაზად მიკბინა ტუჩზე და ოდნავ გამიღიმა. მე გამეცინა , ეს ყველაფერი ნამიოკად ჩავთალე.
მთხოვა მანქანა სახლისგან ოდნავ მოშორებით დამეყენებინა. სახლში უკანა კარებიდან შევედით , ირგვლივ სიბნელე იყო , მხოლოდ ფანჯარასთან მდგარი ნივთები ჩანდა.
-ფრთხილად იყავი(ჩურჩულით მითხრა მან და ხელზე ხელი მომკიდა)
კიბეები ავირბინეთ და დერეფნის ბოლოს მყოფ ოთახში შევედით. პატარა ოთხარი იყო : ერთი ზომიერი საწოლი იდგა , იქვე ტუმბო , საწერი მაგიდა და კარადა. კარადა გამოღებული იყო და შიგნით ყველა ერთი სტილის კაბა ეკიდა , ჩემი ვარაუდით ყველა კაბა მუხლს ფარავდა. კარი ჩაკეტა და ფანჯარას ფარდა ჩამოაფარა.საწოლზე ჩამოვჯექი. ვერონიკა ჩემს წინ დადგა და გახდა დაიწყო. თავისი ხარახურები მოიხსნა ხელიდან და კისრიდან , შემდეგ ფეხსაცმელი გაიხადა , კაბაც მიაყოლა. დაიხარა და კოცნა დამიწყო. ის ჩემს ქვევით მოვაქციე. ვულოკავდი ლოყას , კისერს , თვალებს და ძუძუს თავებს. სახეს სახე მოვაშორე ოდნავ, ვცდილობდი გამეღიმა მისთვის და პაუზით ვნება გამემძაფრებინა.მინდოდა შემერგო, დავმტკბარვიყავი მისით. როდესაც საცვალი გავხადე ვნებიანად კვნესა დაიწყო.ბიძგებს ნელ-ნელა ვაძლევდი , არ მინდოდა ავჩქარებულიყავი , ასე უფრო საკაიფო იყო. რაღაც მომენტში იმდენად მომჩხაპნა ზურგი , მეგონა წამოიკივლებდა , ამიტომ პირზე ხელი ავაფარე.როდესაც მოვრჩით გადმოვტრიალდი და ჭერს დავუწყე ყურება.
-მოგეწონა?(ვკითხე ცოტახანში და შევხედე მას ).
-(თავი დამიქნია და ჩამეხუტა) ძალიან თან
ეს ჩახუტება მაგარი იცის , თითქოს ყველაფრის პასუხი იყოს.
-მინდა რომ მე მეკუთვნოდე და ასეც მოხდება ( კისერზე მაკოცა და მხარზე თავი დამადო) უკვე გრადუსში ვიყავი და ძალიან მეძნებოდა , ყურადღებას აღარ ვაქცევდი , გავუღიმე და დავიძინე. დილით ხმაურმა და არაამქვეყნიურმა კივილმა გამომაღვიძა.
[ მე ვარ ნიკოლოზ მეტრეველი , 19 წლის. დავიბადე და გავიზარდე საქართველოში. მხოლოდ 2 წელია პარიზში გადმოვედი საცხოვრებლად მშობლებთან ერთად.
თმის ფერი-მუქი შავი
თვალის ფერი -შავი
კანის ფერი-ხორბლისფერი
სიმაღლე-1.83

ვერონია ნუარე , ფრანგი გოგონა 20 წლის , სწავლობს ჩემს უნივერსიტეტში , აზრზე არ ვარ რომელ ფაკულტეტზე , ვიცი მხოლოდ, რომ მეორე კურსზეა .
თმის ფერი-წაბლისფერი
თვალის ფერი -ყავისფერი
კანის ფერი-თოვლივით თეთრია
სიმაღლე- 1.68 ან 69 (ჩემი ვარაუდით)
---------------------------------------

პ.ს ვიცი რომ წერის დროს ძალიან ბევრ შეცდომას ვუშვებ და ცუდად ჩანს . მაგრამ ძალიან Gთხოვთ დააფიქსირეთ თქვენი აზრი ამ ისტორიაზე , გავაგრძელო თუ არა ? :/ ♥